Մեծ Հայքը Տիգրան Մեծ թագավորի կարճատև կայսրության սահմաններում (մ.թ.ա. մոտ 80 թ.)
Մեծ Հայք (հայերեն՝ Մեծ Հայք), կոչվում է Հայկական նահանգը, որն առաջացել է Հայկական լեռնաշխարհումԱրտաշես Ա թագավորի օրոք՝ Ք․ա. 2-րդ դարի վերջին։ Այս տերմինը հիմնականում օգտագործվում էր ժամանակակից հայ և օտարազգի հեղինակների կողմից՝ մատնանշելու տասնհինգ գավառները, որոնք կազմում էին հայկական թագավորությունները անտիկ, ուշ անտիկ և միջնադարյան ժամանակաշրջաններում[1]։
Թեև նրա սահմանները երբեք հստակ սահմանված չէին, Մեծ Հայքը սովորաբար վերագրվում էր Եփրատ գետից դեպի արևմուտք սկսվող ցամաքային հատվածին, Արցախի շրջանին և ներկայիս Ադրբեջանի և արևելքում՝ Իրանական Ադրբեջանի մասերին, Վրաստանի հյուսիսային մասին, որը կլորացնում է Միջագետքի հյուսիսային մասը։
Հռոմեացիներն այն լատիներեն անվանում էին Armenia Maior, իսկ հույները այն անվանում էին Armenia Megale (Ἀρμενία Μεγάλη)՝ տարբերելու Փոքր Հայքից (Pok'r Hayk′, լատիներեն՝ Armenia Minor)[2]։ Հետագայում այն պիտի օգտագործվեր այն միջնադարյան թագավորության համար, որը հաստատվել էր Կիլիկիայում, որը երբեմն անվանում էին Փոքր Հայք (չշփոթել Փոքր Հայքի հետ)։
↑Hewsen, Robert H. "The Geography of Armenia," in The Armenian People from Ancient to Modern Times, vol. 1: The Dynastic Periods: From Antiquity to the Fourteenth Century, ed. Richard G. Hovannisian. (New York: St. Martin's Press, 1997), p. 15.
Adontz, Nicholas. Armenia in the Period of Justinian: The Political Conditions Based on the Naxarar System, trans. Nina Garsoïan (Lisbon: Calouste Gulbenkian Foundation, 1970).
Hewsen, Robert H.Armenia: A Historical Atlas (Chicago: Chicago University Press, 2001).
.svg)
