Բրիտանական գրականություն

Բրիտանական գրականությունը Մեծ Բրիտանիայի և Հյուսիսային Իռլանդիայի Միացյալ Թագավորության, Մեն կղզիների և Նորմանդյան կղզիների գրականությունն է : Այս հոդվածը ներառում է բրիտանական գրականություն անգլերեն լեզվով: Ներառված է անգլո-սաքսոնական (հին անգլերեն) գրականությունը, և կան որոշ քննարկումներ լատիներեն և անգլո-նորմանդական գրականության մասին, որտեղ այս լեզուներով գրականությունը վերաբերում է անգլերեն լեզվի և գրականության վաղ զարգացմանը: Կա նաև որոշ համառոտ քննարկում հիմնական գործիչների մասին, ովքեր գրել են շոտլանդերեն, բայց հիմնական քննարկումը տեղի է ունենում շոտլանդական գրականության տարբեր հոդվածներում:

«Գրականություն Բրիտանիայի այլ լեզուներով» հոդվածը կենտրոնանում է այն գրականությունների վրա, որոնք գրված են Բրիտանիայում օգտագործված և օգտագործվող այլ լեզուներով: Կան նաև հոդվածներ այս զանազան գրականությունների վերաբերյալ՝ լատիներեն գրականություն Բրիտանիայում, անգլո-նորմանդական, կորնիշերեն, գերնեսյան, գերիերեն, լատիներեն, մանքս, շոտլանդական գելերեն, ուելսերեն և այլն։

Իռլանդացի գրողները կարևոր դեր են խաղացել Անգլիայում և Շոտլանդիայում գրականության զարգացման մեջ, բայց չնայած ամբողջ Իռլանդիան 1801 թվականի հունվարից մինչև 1922 թվականի դեկտեմբերը քաղաքականապես Միացյալ Թագավորության մաս էր, վիճելի կարող է լինել իռլանդական գրականությունը որպես բրիտանական նկարագրելը: Ոմանց համար սա ներառում է Հյուսիսային Իռլանդիայի հեղինակների ստեղծագործություններ:

Միացյալ Թագավորությունը մեկ շնչի հաշվով ավելի շատ գիրք է հրատարակում, քան աշխարհի ցանկացած այլ երկիր։

Բրիտանական ինքնությունը

Բրիտանական ինքնության բնույթը ժամանակի ընթացքում փոխվել է: Անգլիան, Շոտլանդիան և Ուելսը պարունակող կղզին հայտնի է որպես Բրիտանիա ՝ Հռոմեական Պլինիոս Ավագի ժամանակներից ( մոտ 23–79 մ․թ․)։ Անգլերենը ՝ որպես ազգային լեզու, սկիզբ է առել անգլո-սաքսոնական արշավանքից, որը սկսվել է մոտ 450 թվականին ։ Մինչ այդ բնակիչները հիմնականում խոսում էին կելտական տարբեր լեզուներով ։ Ներկայիս Միացյալ Թագավորության տարբեր բաղկացուցիչ մասերը միացել են տարբեր ժամանակներում: Ուելսը միացվել է Անգլիայի Թագավորությանը 1536 և 1542 թվականների միության ակտերով ։ Այնուամենայնիվ, միայն 1707 թվականին Անգլիայի և Շոտլանդիայի միջև կնքված պայմանագրով ստեղծվեց Մեծ Բրիտանիայի թագավորությունը: 1801 թվականի հունվարին այն միավորվեց Իռլանդիայի Թագավորության հետ և ձևավորեց Մեծ Բրիտանիայի և Իռլանդիայի Միացյալ Թագավորությունը: Այնուհետև իռլանդական ազգայնականությունը հանգեցրեց Իռլանդիա կղզու բաժանմանը 1922 թ. Այսպիսով, Իռլանդիայի Հանրապետության գրականությունը բրիտանական չէ, չնայած Հյուսիսային Իռլանդիայի գրականությունը միաժամանակ համարվում է և՛ իռլանդական, և՛ բրիտանական է։1927 թվականի թագավորական և խորհրդարանական կոչումների մասին օրենքը 1927 թվականին պաշտոնապես փոխեց Մեծ Բրիտանիայի անվանումը Մեծ Բրիտանիայի և Հյուսիսային Իռլանդիայի Միացյալ Թագավորություն ։ Մինչև վերջերս շարունակում էին խոսել կելտական լեզուներով Շոտլանդիայում, Ուելսում, Կոռնուոլում և Իռլանդիայում, և այդ լեզուները դեռ պահպանվում են, հատկապես Ուելսի որոշ մասերում:

Ուելսցի գրողների կողմից անգլերեն լեզվով գրված ստեղծագործությունները, հատկապես, եթե դրանց թեման վերաբերում է Ուելսին, 20-րդ դարից ի վեր ճանաչվել է որպես տարբերակիչ միավոր: Այս տեսակի առանձին ինքնության անհրաժեշտությունը ծագեց ժամանակակից ուելսերեն գրականության զարգացման շնորհիվ։

Քանի որ Բրիտանիան գաղութային տերություն էր, անգլերենի օգտագործումը տարածվեց ամբողջ աշխարհում, 19-րդ դարից կամ ավելի վաղ Միացյալ Նահանգներում, իսկ ավելի ուշ՝ նախկին այլ գաղութներում, անգլերեն լեզվով խոշոր գրողները սկսեցին հայտնվել Բրիտանիայի և Իռլանդիայի սահմաններից դուրս։ Հետագայում նրանց թվում կային նաև Նոբելյան մրցանակակիրներ ։

Անգլո-սաքսոնների գալուստը 449–մոտ 1066 թ․

Վաղ Բրիտանիայի այլ լեզուներ

Թեև հռոմեացիները 5-րդ դարի սկզբին հեռացան Բրիտանիայից, լատիներեն գրականությունը, հիմնականում եկեղեցական, շարունակեց գրվել, այդ թվում՝ Բեդեի ժամանակագրությունները (672/3–735), Historia ecclesiastica gentis Anglorum և Գիլդասը (մոտ 500 –570), De Excidio et Conquestu Britanniae ։

Y Gododdin- ի ֆաքսիմիլային էջը մոտ 1275 թվական

Շատ բրիտանացիներ այդ ժամանակ խոսում էին Կելտական տարբեր լեզուներով։ Ավելի կարևոր գրավոր գործերից են, որոնք պահպանվել են , Յ Գոդոդինը և «Մաբինոգիոնը»: 8-15-րդ դարերից վիկինգները և սկանդինավյան բնակիչները և նրանց հետնորդները գաղութացրել են ներկայիս Շոտլանդիայի տարածքները: Այս ժամանակաշրջանի հետ կապված գոյատևել է որոշ հին սկանդինավյան պոեզիա, ներառյալ Օրկնեյինգա սագան, Օրկնեյան կղզիների պատմությունը, սկսած 9-րդ դարում Նորվեգիայի թագավորի կողմից գրավումից մինչև մոտ 1200 թվականը ։

Հին անգլիական գրականություն՝ ք. 658–1100 թթ

Բեովուլֆի առաջին էջի ֆաքսիմիլը

Հին անգլիական գրականությունը կամ անգլո-սաքսոնական գրականությունը ներառում է անգլո-սաքսոնական Անգլիայում հին անգլերենով գրված պահպանված գրականությունը, սկսած Անգլիայում սաքսոնների և այլ գերմանական ցեղերի բնակությունից ( Յուտներ և Անգլներ ) մոտ 450 թ. «Նորմանդյան նվաճումից անմիջապես հետո» 1066 թ. այսինքն՝ 1100–50 թթվականներին ։Այս ստեղծագործությունները ներառում են այնպիսի ժանրեր, ինչպիսիք են էպիկական պոեզիան, սրբագրությունը, քարոզները, Աստվածաշնչի թարգմանությունները, իրավական գործերը, տարեգրությունները, հանելուկները և այլն։ Ընդհանրապես այդ ժամանակաշրջանից պահպանված մոտ 400 ձեռագիր կա։

Բանավոր ավանդույթը շատ ուժեղ էր վաղ անգլիական մշակույթում, և գրական ստեղծագործությունների մեծ մասը գրվել էր կատարելու համար ։ Այսպիսով, էպիկական բանաստեղծությունները շատ տարածված էին, և որոշները, ներառյալ Բեովուլֆը, պահպանվել են մինչև մեր օրերը: Բեովուլֆը հին անգլերենով ամենահայտնի ստեղծագործությունն է և հասել է ազգային էպոսի կարգավիճակի Անգլիայում, չնայած այն գտնվում է Սկանդինավիայում:

Գրեթե բոլոր անգլո-սաքսոն հեղինակները անանուն են, 12-ը հայտնի են միջնադարյան աղբյուրներից, բայց նրանցից միայն չորսն են հայտնի իրենց ժողովրդական ստեղծագործություններով ՝ Կադմոնը, Բեդը, Ալֆրեդ Մեծը և Կայնեվուլֆ: Կադմոնը ամենավաղ անգլիացի բանաստեղծն է, ում անունը հայտնի է։ Կադմոնի միակ պահպանված գործը Կադմոնի օրհներգն է, որը հավանաբար թվագրվում է 7-րդ դարի վերջից։

Տարեգրությունները պարունակում էին մի շարք պատմական և գրական պատմություններ, և ուշագրավ օրինակ է անգլո-սաքսոնական տարեգրությունը ։ Մալդոնի ճակատամարտ պոեմը նույնպես անդրադառնում է պատմությանը։ Այսպես է կոչվում անորոշ ամսաթվի մի ստեղծագործություն, որը նշում է 991 թվականի Մալդոնի իրական ճակատամարտը, որի ժամանակ անգլո-սաքսոնները չկարողացան կանխել վիկինգների ներխուժումը։

Դասական հնությունը չի մոռացվել անգլո-սաքսոնական Անգլիայում, և մի քանի հին անգլերեն բանաստեղծություններ ուշ դասական փիլիսոփայական տեքստերի ադապտացիաներ են: Ամենաերկարը Ալֆրեդ թագավորի (849–99) թարգմանությունն է Բոետիոսի «Փիլիսոփայության մխիթարություն»։

Ուշ միջնադարյան գրականություն՝ 1066–1500 թթ

Սըր Բեդիվըրը Արթուր թագավորի սուրը Էքսկալիբուրիը ետ է նետում Լճի տիկնոջ մոտ: «Արթուրյան ցիկլը» ազդել է բրիտանական գրականության վրա տարբեր լեզուներով և դարերի ընթացքում:

Այդ ժամանակաշրջաններում դեռևս որոշ գործեր գրված էին լատիներեն դրանք ներառում են Ջերալդ Ուելսացու գիրքը ,որը գրված է 12-րդ դարի վերջին իր սիրելի Ուելսի մասին՝ Itinerarium Cambriae: 1066 թվականի նորմանդական նվաճումից հետո զարգացավ անգլո-նորմանդական գրականությունը ՝ ներմուծելով մայրցամաքային Եվրոպայի գրական ուղղություններ, ինչպիսին է chanson de geste-ը ։ Այնուամենայնիվ, անգլո-նորմանդական գրականության բնիկ զարգացումը վաղաժամ էր՝ համեմատած մայրցամաքային գրականության հետ։

Ջեֆրի Մոնմութացին ( մոտ 1100 –  1155 ) եղել է բրիտանական պատմության զարգացման և Արթուր թագավորի հեքիաթների հանրաճանաչության գլխավոր դեմքերից մեկը: Նա առավել հայտնի է 1136 թվականի իր Historia Regum Britanniae (Բրիտանական թագավորների պատմություն) տարեգրությամբ, որը Կելտական դիցաբանությունը տարածում էր ավելի լայն լսարանի վրա։ Վեյս (մոտ 1110 – 1174-ից հետո), ով գրել է նորման-ֆրանսերեն, Ջերսիի ամենավաղ հայտնի բանաստեղծն է, նա մշակել է նաև Արթուր թագավորի մասին լեգենդը ։ ) 12-րդ դարի վերջում Լայամոն Բրուտում հարմարեցրեց Վեյսին՝ ստեղծելու առաջին անգլալեզու աշխատանքը՝ օգտագործելով Արթուր թագավորի և Կլոր սեղանի ասպետների լեգենդները։ Դա նաև անգլերենով գրված առաջին պատմագրությունն էր Անգլոսաքսոնական տարեգրությունից հետո:

Միջին անգլերեն

Արթուր թագավորի նկատմամբ հետաքրքրությունը շարունակվեց 15-րդ դարում սըր Թոմաս Մելորիի Le Morte d'Arthur (1485) աշխատությամբ, որը ֆրանսիական և անգլիական արտուրական սիրավեպերի հայտնի և ազդեցիկ ժողովածու է։ Այն Անգլիայում Քեքսթոնի կողմից տպագրված վաղ գրքերից էր:

Ավելի ուշ միջնադարյան ժամանակաշրջանում առաջացել է անգլերենի նոր ձև, որն այժմ հայտնի է որպես միջին անգլերեն: Սա ամենավաղ ձևն է, որը հասկանալի է ժամանակակից ընթերցողներին և ունկնդիրներին, թեև ոչ հեշտ: Միջին անգլերենով Աստվածաշնչի թարգմանությունները, հատկապես Վիքլիֆի Աստվածաշունչը, օգնեցին անգլերենը որպես գրական լեզու հաստատել: Վիքլիֆի Աստվածաշունչն այժմ կոչվում է Աստվածաշնչի միջին անգլերեն թարգմանությունների խմբին, որոնք կատարվել են Ջոն Վիքլիֆի ղեկավարությամբ: Նրանք հայտնվեցին մոտավորապես 1382-ից 1395 թվականներին :

Պիրս Փլոման կամ Վիզիո Վիլելմի դե Պետրո Պլյուման ( Ուիլյամի տեսիլքը Պիրս Գլուվմենի մասին ) (գրվել է մոտ 1360–1387 թթ.) միջին անգլերենի այլաբանական պատմողական բանաստեղծություն գրված Ուիլյամ Լենգլնդի կողմից։ Այն գրված է անհանգավորված այլաբանությամբ, որը բաժանված է «passūs» ( լատիներեն «քայլեր») կոչվող հատվածների: Պիրսը շատ քննադատների կողմից համարվում է անգլիական գրականության վաղ մեծ գործերից մեկը Չոսերի Քենթերբերիի հեքիաթների և Սըր Գավեյնի և Կանաչ ասպետը երկերի հետ մեկտեղ։

Սըր Գավեյնը և Կանաչ ասպետը 14-րդ դարի վերջի միջին անգլերենի այլաբանական սիրավեպ է: Դա առավել հայտնի պատմություններից է Արթուր թագավորի մասին, որը հայտնի է որպես «գլխատելու խաղ»։ Զարգանալով ուելսյան, իռլանդական և անգլիական ավանդույթներից ՝ սըր Գավեյնը ընդգծում է պատվի և ասպետության կարևորությունը: «Սըր Գավեյնի հետ նույն ձեռագրում պահպանվել են երեք այլ բանաստեղծություններ, որոնք այժմ ընդհանուր առմամբ ընդունված են որպես հեղինակի ստեղծագործություն, ներառյալ բարդ էլեգիական պոեմը՝ «Մարգարտը»։

Ջեֆրի Չոսեր, անգլիական գրականության հայր

Ջեֆրի Չոսեր (1343 - 1400 թվականներ), որը հայտնի է որպես անգլիական գրականության հայր, լայնորեն համարվում է միջնադարի ամենամեծ անգլիացի բանաստեղծը և առաջին բանաստեղծն է, ով թաղվել է Վեսթմինսթերյան աբբայության Պոետի անկյունում: Չոսերն այսօր առավել հայտնի է «Քենթերբերյան պատմվածքներ» -ով, որը միջին անգլերենով գրված պատմվածքների ժողովածու է (հիմնականում գրված է չափածո, թեև ոմանք արձակ են), որոնք ներկայացվում են պատմելու մրցույթի մի խումբ ուխտավորների կողմից որպես պատմություն , երբ նրանք միասին ճանապարհորդում են: Սաութուորքից դեպի Քենթերբերիի մայր տաճարում գտնվող Սուրբ Թոմաս Բեքետի սրբավայր ճանապարհորդության ժամանակ: Չոսերը վճռորոշ գործիչ է միջին անգլերենի օրինականության զարգացման գործում այն ժամանակ, երբ Անգլիայում գերիշխող գրական լեզուները ֆրանսերենն ու լատիներենն էին:

14-րդ դարում գրականության լսարանի բազմալեզու բնույթը կարելի է ցույց տալ Ջոն Գաուերի օրինակով (1330 – Հոկտեմբեր 1408): Լենգլենդի ժամանակակիցը և Չոսերի անձնական ընկերը՝ Գաուերը հիշվում է երեք հիմնական գործերով՝ «Mirroir de l'Omme», «Vox Clamantis» և «Confessio Amantis», երեք երկար բանաստեղծություններ՝ գրված համապատասխանաբար անգլո-նորմանդական, լատիներեն և միջին անգլերեն լեզուներով։ որոնք միավորված են ընդհանուր բարոյական և քաղաքական թեմաներով։

Ակտիվ էին նաև կին գրողները, ինչպիսիք էին Մարի դը Ֆրանսը 12-րդ դարում և Յուլիանա Նորիջցի 14-րդ դարի սկզբին:Ջուլիանի Revelations of Divine Love (մոտ 1393 թ.) ենթադրվում է, որ առաջին հրատարակված գիրքն է, որը գրվել է կնոջ կողմից անգլերեն լեզվով։ Մարջերի Քեմփե (1373 - 1438-ից հետո) հայտնի է «Մարգերի Քեմփի գիրքը» գրելու համար, մի ստեղծագործություն, որը որոշների կողմից համարվում է անգլերեն լեզվով առաջին ինքնակենսագրությունը:

15-րդ դարի շոտլանդացի խոշոր գրողներից են Հենրիսոնը, Դանբարը, Դուգլասը և Լինդսեյը: Չոսերի ստեղծագործությունները ազդեցություն են ունեցել շոտլանդացի գրողների վրա ։

Միջնադարյան դրամա

Հիմնական հոդված՝ Միջնադարյան թատրոն

Միջնադարում եվրոպական ժողովրդական լեզուներով դրամա կարող էր առաջանալ պատարագի կրոնական ակտերից: Տաճարների շքամուտքերում կամ տոնական օրերին ճամփորդող արտիստների կողմից ներկայացվում էին առեղծվածային բեմադրություններ: Հրաշք և առեղծվածային պիեսները, բարոյականության հետ մեկտեղ, հետագայում վերածվեցին դրամայի ավելի մշակված ձևերի, ինչպիսին երևում էր Էլիզաբեթյան ժամանկաշրջանում: Միջնադարյան թատրոնի մեկ այլ ձև էր պիեսները, վաղ փողոցային թատրոնի ձև, որը կապված էր Մորիսի պարի հետ, կենտրոնանալով այնպիսի թեմաների վրա, ինչպիսիք են Սուրբ Ջորջը և վիշապը և Ռոբին Հուդը: Սրանք ժողովրդական հեքիաթներ էին, որոնք նորից պատմում էին հին պատմությունները, և դերասանները ճանապարհորդում էին քաղաքից քաղաք և կատարում էին դրանք իրենց հանդիսատեսի համար՝ փողի և հյուրընկալության դիմաց։

Առեղծվածային պիեսները և հրաշագործ պիեսները միջնադարյան Եվրոպայում վաղ պաշտոնական պիեսներից են: Առեղծվածային պիեսները կենտրոնացած էին եկեղեցիներում աստվածաշնչյան պատմությունների ներկայացման վրա: Նրանք զարգացել են 10-ից մինչև 16-րդ դարերը՝ հասնելով իրենց ժողովրդականության գագաթնակետին 15-րդ դարում, նախքան պրոֆեսիոնալ թատրոնի աճի պատճառով հնացած դառնալը ։

19-րդ դարի փորագրություն Չեսթերի առեղծվածային ցիկլից ներկայացման հատված

Գոյություն ունեն ուշ միջնադարյան պիեսների չորս ամբողջական կամ գրեթե ամբողջական գոյություն ունեցող անգլերեն աստվածաշնչյան ժողովածուներ: Ամենաամբողջականը Յորքի քառասունութ ցիկլն է: Դրանք կատարվել են Յորք քաղաքում՝ 14-րդ դարի կեսերից մինչև 1569 թվականը ։ Բացի միջին անգլերենի դրամայից, Կորնիշում կան երեք պահպանված պիեսներ, որոնք հայտնի են որպես Օրդինալիա ։

Դուրս գալով կրոնական հիմքում ընկած առեղծվածային պիեսներից՝ բարոյականության պիեսը միջնադարյան և վաղ Թուդորյան թատերական զվարճանքի ժանր է, որը ներկայացնում էր դեպի եվրոպական թատրոնի ավելի աշխարհիկ հիմքի անցում ։ Բարոյականության պիեսները այլաբանությունների մի տեսակ են, որոնցում գլխավոր հերոսին հանդիպում են տարբեր բարոյական հատկանիշների անձնավորումներ, որոնք փորձում են նրան հուշել, որ ընտրի աստվածապաշտ կյանքը չարի փոխարեն: Պիեսները առավել տարածված են եղել Եվրոպայում 15-16-րդ դարերում։

The Summoning of Everyman ( 1509 - 1519), որը սովորաբար կոչվում է Everyman, 15-րդ դարի վերջին անգլիական բարոյականության պիես է: Ինչպես Ջոն Բանյանի «Պիլիգրիմի առաջընթացը» (1678) այլաբանությունը, Everyman-ը քննում է քրիստոնեական փրկության հարցը այլաբանական կերպարների օգտագործմամբ։

Վերածնունդ: 1500-1660 թթ

Վերածննդի ոճն ու գաղափարները դանդաղ ներթափանցում էին Անգլիա և Շոտլանդիա, և Էլիզաբեթյան դարաշրջանը (1558–1603) սովորաբար համարվում է անգլիական վերածննդի գագաթնակետ: Այնուամենայնիվ, շատ գիտնականներ տեսնում են դրա սկիզբը 1500-ականների սկզբին՝ Հենրի VIII- ի (1491 – 1547) օրոք։

Իտալական գրական ազդեցությունները հասան Բրիտանիա, սոնետի ձևը ներմուծվեց անգլերեն լեզվում Թոմաս Ուայթի կողմից 16-րդ դարի սկզբին և մշակվեց Հենրի Հովարդի կողմից, Սուրեյի կոմս, (1516/1517 - 1547), ով նաև Անգլիա ներմուծեց անհագ ոտանավոր, Վերգիլիոսի «Էնեական»-ի իր թարգմանությամբ մոտ 1540 թ. ։

Տպագրության տարածումն ազդեց գրականության տարածման վրա Բրիտանիայում և Իռլանդիայում։ Անգլերենով տպագրված առաջին գիրքը՝ Ուիլյամ Քեքսթոնի Recuyell of the History of Troye-ն սեփական թարգմանությունն էր, տպագրվել է արտասահմանում 1473 թվականին, որին հաջորդել է Անգլիայում առաջին տպագրատան հիմնադրումը 1474 թվականին։

Թոմաս Մոր գիրք «Ուտոպիա», երևակայական կղզու նկարազարդում, 1516 թվական

Լատիներենը շարունակեց գործածվել որպես ուսուցման լեզու այն բանից հետո, երբ Ռեֆորմացիան ժողովրդական լեզուն հաստատեց որպես պատարագի լեզու վերնախավերի համար:

Թոմաս Մորի (1478–1535) «Ուտոպիա»–ն գեղարվեստական և քաղաքական փիլիսոփայության աշխատություն է ,որը հրատարակվել է 1516 թվականին։ Գիրքը, որը գրված է լատիներեն, շրջանակային պատմություն է, որը հիմնականում պատկերում է հորինված կղզու հասարակությունը և նրա կրոնական, սոցիալական և քաղաքական սովորույթները:

Էլիզաբեթյան դարաշրջան: 1558-1603 թթ

Ուիլյամ Շեքսպիրի կարիերան ընդգրկում էր Թյուդորների և Ստյուարտների դինաստիաների փոփոխությունը և ներառում էր անգլիական պատմությունը և 17-րդ դարի կայսերական գաղափարը։

Պոեզիա

16-րդ դարի վերջին անգլիական պոեզիան օգտագործում էր ընդարձակ ակնարկներ դասական առասպելներից: Սըր Էդմունդ Սպենսերը (1555–1599) հեղինակ է «Փերիների թագուհին» էպիկական պոեմի և ֆանտաստիկ այլաբանության, որը փառաբանում է Թյուդորների դինաստիան և Էլիզաբեթ I-ին։ Սըր Ֆիլիպ Սիդնիի (1554–1586)՝ բանաստեղծ, պալատական և զինվորական, գործերը ներառում ենԱսստրոֆել և Ստելլա, Պոեզիայի պաշտպանությունը և Արկադիան : Բանաստեղծությունները, որոնք նախատեսված էին երաժշտության համար որպես երգեր, ինչպես օրինակ՝ Թոմաս Քեմփիոնի բանաստեղծությունները, դարձան հանրաճանաչ, քանի որ տպագիր գրականությունը լայն տարածում գտավ։

Դրամա

Եղիսաբեթ I- ի (1558–1603) և այնուհետև Ջեյմս I-ի (1603–25) օրոք, Լոնդոնյան մշակույթը, որը և՛ պալատական, և՛ հանրաճանաչ էր, ստեղծեց մեծ պոեզիա և դրամա: Անգլիացի դրամատուրգներին հետաքրքրել էր իտալական մոդելը։ Լոնդոնում հաստատվել էր իտալացի դերասանների մեծ համայնք։ Լեզվաբան և բառարանագիր Ջոն Ֆլորիոն (1553–1625), ում հայրը իտալացի էր, լեզվի ուսուցիչ էր թագավոր Ջեյմս I- ի արքունիքում և Ուիլյամ Շեքսպիրի ընկերն էր, իտալական լեզվի և մշակույթի մեծ մասը բերեց Անգլիա։ Եղել է նաև Մոնտենի անգլերենի թարգմանիչը։ Նախկին Էլիզաբեթյան պիեսները ներառում են Գորբոդուկը (1561),Թոմաս Քիդը (1558–94) վրեժխնդրության ողբերգությունը «Իսպանական ողբերգությունը» (1592): Իր ժամանակներում մեծ ժողովրդականություն վայելող և ազդեցիկ «Իսպանական ողբերգությունը» անգլիական գրականության թատրոնում հիմնեց նոր ժանր՝ վրեժ պիես կամ վրեժ ողբերգություն: Ջեյն Լամլին (1537–1578) առաջին մարդն էր, ով թարգմանեց Եվրիպիդեսին անգլերեն։ «Իֆիգենեա Աուլիսում» նրա թարգմանությունը կնոջ առաջին դրամատիկ ստեղծագործությունն է անգլերեն լեզվով։

Ուիլյամ Շեքսպիրը (1564–1616) այս շրջանում աչքի է ընկնում որպես դեռևս անգերազանցելի բանաստեղծ և դրամատուրգ։ Շեքսպիրը գրել է պիեսներ տարբեր ժանրերում, այդ թվում՝ պատմություններ, ողբերգություններ, կատակերգություններ և ուշ ռոմանսներ կամ տրագիկոմեդիաներ։ Էլիզաբեթյան դարաշրջանում գրված ստեղծագործությունները ներառում են Տասներկուերորդ գիշեր կատակերգությունը, Համլետ ողբերգությունը և Հենրի IV, Մաս 1 պատմությունը :

Յակոբյան ժամանակաշրջան՝ 1603-1625 թթ

Դրամա

Քրիստոֆեր Մառլոուի «Դոկտոր Ֆաուստուսի կյանքի և մահվան ողբերգական պատմությունը» հրատարակությունը

Շեքսպիրի կարիերան շարունակվել է թագավոր Ջեյմս I-ի օրոք, և 17-րդ դարի սկզբին նա գրել է այսպես կոչված « խնդրահարույց պիեսները», ինչպես «Measure for Measure»-ը, ինչպես նաև նրա մի շարք առավել հայտնի ողբերգություններ, այդ թվում՝ Արքա Լիր և Անտոնիոսը և Կլեոպատրան ։ Շեքսպիրի ողբերգությունների սյուժեները հաճախ կախված են ճակատագրական սխալներից կամ թերություններից, որոնք ոչնչացնում հերոսին և նրանց, ում նա սիրում է։ Իր վերջին շրջանում Շեքսպիրը դիմեց դեպի ռոմանս կամ տրագիկոմեդիա և ավարտեց չորս հիմնական պիեսներ, այդ թվում՝ «Փոթորիկը»: Ավելի քիչ մռայլ, քան ողբերգությունները, այս չորս պիեսները իրենց տոնով ավելի ծանր են, քան 1590-ականների կատակերգությունները, բայց դրանք ավարտվում են հաշտեցմամբ և ողբերգական սխալների ներմամբ ։

Էլիզաբեթական և Յակոբյան թատրոնի այլ կարևոր գործիչներ են Քրիստոֆեր Մառլոուն (1564–1593), Թոմաս Դեքերը ( c. 1572 – 1632), Ջոն Ֆլեթչերը (1579–1625) և Ֆրենսիս Բոմոնթը (1584–1616): Մարլոուի թեման տարբերվում է Շեքսպիրից, քանի որ այն ավելի շատ կենտրոնանում է վերածննդի մարդու բարոյական դրամայի վրա: Նրա «Դոկտոր Ֆաուստուս» պիեսը (մոտ 1592), գիտնականի և հրաշագործի մասին է, ով իր հոգին վաճառում է Սատանային։ Բոմոնտը և Ֆլեթչերը քիչ հայտնի են, բայց նրանք կարող էին օգնել Շեքսպիրին գրել իր որոշ լավ դրամաներ: Բոմոնթի կատակերգությունը, The Knight of the Burning Pestle (1607), երգիծում է աճող միջին խավին :

Շեքսպիրի մահից հետո բանաստեղծ և դրամատուրգ Բենջամին Ջոնսոնը (1572–1637) Յակոբյան դարաշրջանի առաջատար գրական գործիչն էր։ Ջոնսոնի գեղագիտությունը վերաբերում է միջնադարին, և նրա հերոսները մարմնավորում են հումորի տեսությունը ՝ հիմնված ժամանակակից բժշկական տեսության վրա, թեև լատինական գրականության հիմնական տեսակները հավասար ազդեցություն են ունեցել: Ջոնսոնի հիմնական պիեսները ներառում են «Վոլպոնեն» (1605 կամ 1606 թթ.) և «Բարտոլոմեյ Ֆեյր» (1614 թ.):

Յակոբյան ժամանակաշրջանում թատրոնի հանրաճանաչ ոճը վրեժխնդիր խաղն էր, որն ավելի վաղ տարածվել էր Թոմաս Քայդի կողմից (1558–94), այնուհետև մշակվել էր Ջոն Ուեբստերի կողմից (1578–1632) 17-րդ դարում։ Ուեբսթերի հայտնի պիեսներն են «Սպիտակ սատանան» (1612) և «Մալֆիի դքսուհին» (1613): Վրեժխնդրության մյուս ողբերգությունները ներառում են Թոմաս Միդլթոնի և Ուիլյամ Ռոուլիի կողմից գրված «Փոփոխությունը» :

Պոեզիա

Շեքսպիրը նաև հանրահռչակեց անգլիական սոնետը, որը զգալի փոփոխություններ կատարեց Պետրարկայի մոդելում: 154 սոնետներից բաղկացած ժողովածուն, որոնք վերաբերում են այնպիսի թեմաների, ինչպիսիք են ժամանակի ընթացքը, սերը, գեղեցկությունը և մահկանացու կյանքը, առաջին անգամ հրատարակվել է 1609 թ.

Ֆրենսիս Բեկոն

Բացի Շեքսպիրից, 17-րդ դարի սկզբի գլխավոր բանաստեղծներից էին մետաֆիզիկական բանաստեղծներ Ջոն Դոննը (1572–1631) և Ջորջ Հերբերտը (1593–1633): Մայրցամաքային բարոկկոյից ազդված և որպես իր թեմա վերցնելով քրիստոնեական միստիցիզմը և էրոտիզմը, Դոնի մետաֆիզիկական պոեզիան օգտագործում է ոչ սովորական կամ «ոչ պոետիկ» կերպարներ, ինչպիսիք են կողմնացույցը կամ մոծակը, անակնկալ էֆեկտների հասնելու համար:

Ջորջ Չապմենը (1559-1634) հաջողակ դրամատուրգ էր, ով հիշվում է հիմնականում 1616 թվականին Հոմերոսի «Իլիական» և «Ոդիսական»-ը անգլերեն չափածո թարգմանությամբ: Սա երկու բանաստեղծությունների առաջին ամբողջական թարգմանությունն էր անգլերեն լեզվով, և այն մեծ ազդեցություն ունեցավ անգլիական գրականության վրա:

Արձակ

Փիլիսոփա Սըր Ֆրենսիս Բեկոնը (1561–1626) գրել է ուտոպիստական «Նոր Ատլանտիդա» վեպը և հորինել «Գիտելիքը ուժ է» արտահայտությունը։ Ֆրենսիս Գոդվինի 1638թ. «Մարդը լուսնի վրա» պատմում է երևակայական ճանապարհորդության մասին դեպի Լուսին և այժմ համարվում է անգլիական գրականության առաջին գիտաֆանտաստիկ ստեղծագործությունը ։

Ռեֆորմացիայի ժամանակ պատարագի և Աստվածաշնչի տարբեր տեղական լեզուների թարգմանությունը նոր գրական մոդելներ տվեց։ Ընդհանուր աղոթքի գիրքը (1549) և Աստվածաշնչի լիազորված թագավոր Ջեյմսի տարբերակը հսկայական ազդեցություն են ունեցել: Թագավոր Ջեյմսի Աստվածաշունչը, մինչև այն ժամանակվա անգլերենի պատմության թարգմանչական մեծ նախագծերից մեկն էր, սկսվել է 1604 թվականին և ավարտվել 1611 թվականին։ Այն շարունակեց Աստվածաշնչի բնօրինակ լեզուներից անգլերեն թարգմանելու ավանդույթը, որը սկսվեց Ուիլյամ Թինդեյլի աշխատությամբ: (Անգլերեն նախորդ թարգմանությունները հիմնված էին Վուլգաթի վրա): Այն դարձավ Անգլիայի եկեղեցու ստանդարտ Աստվածաշունչը, և ոմանք այն համարում են բոլոր ժամանակների մեծ գրական գործերից մեկը:

Ուշ Վերածնունդ: 1625–1660 թթ

Սեմյուել Փիփսը, օրագիրը բացի բիզնես գործարքների գրառումներ անելուց՝ վերածեց անձնական տիրույթի օգտագործման համար

Մետաֆիզիկական բանաստեղծները շարունակել են գրել այս շրջանում։ Ե՛վ Ջոն Դոնը, և՛ Ջորջ Հերբերտը մահացել են 1625 թվականից հետո, սակայն եղել է մետաֆիզիկական բանաստեղծների երկրորդ սերունդը՝ Էնդրյու Մարվելը (1621–1678), Թոմաս Թրահերնը (1636 կամ 1637–1674) և Հենրի Վոնը (1622–1695): Նրանց ոճը սրամիտ էր, մետաֆիզիկական գոռոզամտություններով, անհասկանալի կամ անսովոր նմանություններ կամ փոխաբերություններ, ինչպես, օրինակ, Մարվելի կողմից հոգին մի կաթիլ ցողի հետ համեմատությունը ։

Բանաստեղծների մեկ այլ կարևոր խումբ այս ժամանակաշրջանում եղել են հեծելազոր բանաստեղծները : Նրանք գրողների կարևոր խումբ էին, որոնք գալիս էին այն դասերից, որոնք աջակցում էին Չարլզ I թագավորին Երեք թագավորությունների պատերազմների ժամանակ (1639–51): (Չարլզ թագավորը թագավորել է 1625 թվականից և մահապատժի է ենթարկվել 1649 թվականին)։ Այս բանաստեղծներից ամենահայտնին են Ռոբերտ Հերիկը, Ռիչարդ Լավլեյսը, Թոմաս Քարյուն և սըր Ջոն Սաքլինգը : Նրանք «ֆորմալ խումբ չէին, բայց բոլորը կրել են Բեն Ջոնսոնի ազդեցությունը»։ Հեծյալ բանաստեղծների մեծ մասը պալատականներ էին, ուշագրավ բացառություններով: Օրինակ, Ռոբերտ Հերիկը պալատական չէր, բայց նրա ոճը նրան նշանավորում է որպես հեծյալ բանաստեղծ: Կավալերի ստեղծագործությունները օգտագործում են այլաբանություն և դասական ակնարկներ, և դրանք կրում են լատին հեղինակներ Հորացիոսի, Ցիցերոնի և Օվիդիուսի ազդեցությունը։

Ջոն Միլթոն . Նրա կրոնական էպիկական պոեմը «Կորուսյալ դրախտը» լույս է տեսել 1667 թվականին։

Ջոն Միլթոնը (1608–74) անգլիացի մեծ բանաստեղծներից է, ով ստեղծագործել է կրոնական հոսքի և քաղաքական ցնցումների ժամանակաշրջանում։ Նա, ընդհանուր առմամբ, համարվում է անգլիական վերածննդի վերջին խոշոր բանաստեղծը, թեև նրա գլխավոր էպիկական բանաստեղծությունները գրվել են Վերականգնման ժամանակաշրջանում, ներառյալ Կորուսյալ դրախտը (1671): Դրանց թվում են L'Allegro, 1631; Il Penseroso, 1634, Կոմուս (դիմակ), 1638 և Լիկիդաս, (1638): Նրա հետագա հիմնական գործերն են՝ Վերականգնված դրախտը, 1671 և Սամսոն Ագոնիստեսը, 1671: Միլթոնի ստեղծագործություններն արտացոլում են խորը անձնական համոզմունքներ, ազատության և ինքնորոշման կիրք, ինչպես նաև նրա օրերի հրատապ խնդիրներն ու քաղաքական եռուզեռը: Գրելով անգլերեն, լատիներեն և իտալերեն՝ նա միջազգային համբավ ձեռք բերեց իր կյանքի ընթացքում, և նրա նշանավոր «Արեոպագիտիկա»-ն (1644), որը գրվել է որպես նախահրատարակչական գրաքննության դատապարտում, խոսքի և մամուլի ազատության պատմության ազդեցիկ և բուռն պաշտպանություններից է: Ուիլյամ Հեյլիի 1796 թվականի կենսագրությունը նրան անվանել է «ամենամեծ անգլիացի հեղինակը» , և նա շարունակում է համարվել «որպես անգլերեն լեզվի առաջատար գրողներից մեկը»։

Թոմաս Ուրկուհարթ (1611–1660) Ռաբլեի «Գարգանտյուա և Պանտագրյուել» թարգմանությունը անգլերեն նկարագրվել է որպես Գևին Դուգլասի « Էնեադոսից » ի վեր շոտլանդական ամենամեծ թարգմանությունը։

Վերականգնման շրջան: 1660–1700 թթ

Դրամա

1660-ին միապետության վերականգնումը նոր սկիզբ դրեց գրականության համար՝ թե՛ թագավորի նոր աշխարհիկ և խաղային արքունիքի տոնակատարության և թե՛ դրան արձագանքելու համար: Անգլիայի թատրոնները վերաբացվեցին այն բանից հետո, երբ փակվեցին Օլիվեր Կրոմվելի հովանավորության ժամանակ, պուրիտանիզմը կորցրեց իր թափը, և անպիտան « Վերականգնման կատակերգությունը » դարձավ ճանաչելի ժանր: Վերականգնողական կատակերգությունը վերաբերում է անգլիական կատակերգություններին, որոնք գրվել և ներկայացվել են Վերականգնման շրջանում 1660-1710 թվականներին ։ Բացի այդ, կանանց թույլ են տվել առաջին անգամ ելույթ ունենալ բեմում։

Իռլանդիայում միապետության վերականգնումը հնարավորություն տվեց Օգիլբիին վերսկսել իր պաշտոնը որպես «Հաճույքների վարպետ» և բացել առաջին Թագավորական թատրոնը Դուբլինում 1662 թվականին Սմոք Ալեյում: 1662 թվականին Քեթրին Ֆիլիպսը գնաց Դուբլին, որտեղ ավարտեց Պիեռ Կոռնեյլի « Պոմպե»-ի թարգմանությունը, որը մեծ հաջողությամբ թողարկվեց 1663 թվականին Սմոք Ալլի թատրոնում և տպագրվեց նույն թվականին և՛ Դուբլինում, և՛ Լոնդոնում։ Թեև այլ կանայք դրամաներ էին թարգմանել կամ գրել, Պոմպեյի նրա թարգմանությունը նոր հիմքեր բացեց որպես ֆրանսիական ողբերգության առաջին հանգավորված տարբերակ անգլերեն լեզվով և առաջին անգլերեն պիեսը, որը գրվել է կնոջ կողմից, որը կներկայացվի պրոֆեսիոնալ բեմում: Աֆրա Բենը (կին գրողներից մեկը, որին անվանել են «Խելքի արդար եռյակը») բեղմնավոր դրամատուրգ էր և վաղ անգլիացի պրոֆեսիոնալ կին գրողներից մեկը: Նրա ամենամեծ դրամատիկ հաջողությունը The Rover-ն էր (1677 թվական):

Պոեզիա

Աֆրա Բեն

Բենի կերպարը Ուիլմորի կերպարը «Ռովեր» -ում և սրամիտ, պոեզիա արտասանող «Դորիմանթ»-ի պատկերումը Ջորջ Էթերեգի «Մի ռեժիմի մարդը» (1676) ֆիլմում դիտվում է որպես երգիծանք Ջոն Ուիլմոտի՝ Ռոչեսթերի 2-րդ կոմս (1647–1680) մասին: Նրա ժամանակակից Էնդրյու Մարվելը նրան նկարագրել է որպես «լավագույն անգլիացի երգիծաբան», և նա, ընդհանուր առմամբ, համարվում է ամենանշանավոր բանաստեղծն ու ամենագետը վերականգնողական խելքների մեջ ։ Նրա «A Satyr Against Reason and Mankind»-ը ենթադրվում է, որ ռացիոնալիզմի Հոբսյան քննադատությունն է։ Ռոչեսթերի բանաստեղծական ստեղծագործությունը շատ տարբեր է ձևով, ժանրով և բովանդակությամբ։ Նա մաս էր կազմում «ջենթլմենների ամբոխին, ովքեր հեշտությամբ գրում էին», ովքեր շարունակում էին իրենց պոեզիան ձեռագրերով, այլ ոչ թե հրատարակությամբ: Որպես հետևանք, Ռոչեսթերի որոշ աշխատություններ վերաբերում են արդիական մտահոգություններին, ինչպիսիք են զրպարտության մեջ պալատական գործերի երգիծանքը, նրա ժամանակակիցների ոճերի պարոդիաները, ինչպիսիք են սըր Չարլզ Սքրուփը : Վոլտերը, ով Ռոչեսթերի մասին խոսում էր որպես «հանճարեղ մարդ, մեծ բանաստեղծ», հիանում էր նրա երգիծանքով՝ «էներգիայի և կրակի» համար և որոշ տողեր թարգմանում էր ֆրանսերեն՝ «ցուցադրելու փայլը» միայն նրա տերությունը կարող էր պարծենալ» ։

Ջոն Դրայդենը (1631–1700) անգլիացի բանաստեղծ, գրականագետ, թարգմանիչ և դրամատուրգ էր, ով իշխում էր Վերականգնման Անգլիայի գրական կյանքում այնքան ժամանակ, որ այդ շրջանը գրական շրջանակներում հայտնի դարձավ որպես Դրայդենի դարաշրջան։ Նա հաստատել է հերոսական երկտողը ՝ որպես անգլիական պոեզիայի ստանդարտ ձև՝ գրելով հաջող երգիծանքներ, կրոնական ստեղծագործություններ, առակներ, էպիգրամներ, հաճոյախոսություններ, նախաբաններ, նամտցրեց նաև Ալեքսանդրյան ոտանավորը և եռյակը: Նա իր բանաստեղծություններում, թարգմանություններում, քննադատության մեջ սահմանել է հերոսական երկտողին համապատասխան բանաստեղծական դիպլոմ։ Դրայդենի մեծ նվաճումները երգիծական չափածո ստեղծագործություններում էին, ինչպիսիք են ծաղրական-հերոսական MacFlecknoe-ն (1682): Ու.Հ. Օդենը նրան անվանում էր «միջին ոճի վարպետ», որը մոդել էր իր ժամանակակիցների և 18-րդ դարի մեծ մասի համար: Նրա մահից հետո անգլիական գրական համայնքի զգալի կորուստը երևում էր այն էլեգիաներից, որոնք դա ոգեշնչում էր։ Ալեքսանդր Փոփը (1688–1744) ենթարկվել է Դրայդենի մեծ ազդեցությանը և հաճախ է փոխառել նրանից։ 18-րդ դարի մյուս գրողները հավասարապես կրել են և՛ Դրայդենի, և՛ Փոփի ազդեցությունը:

Թեև Բեն Ջոնսոնը Անգլիայում Ջեյմս I-ի պոետի դափնեկիր էր, դա այն ժամանակ պաշտոնական պաշտոն չէր, և պոետ դափնեկիրի պաշտոնական կոչումը, որպես թագավորական պաշտոն, առաջին անգամ արտոնագրով տրվեց Ջոն Դրադենին 1670 թվականին:

Արձակ

Օրագիրներ Ջոն Էվելինը (1620–1706) և Սամուել Փիփսը (1633–1703) պատկերել են լոնդոնյան առօրյա և այն ժամանակների մշակութային կյանքը։ Նրանց աշխատանքները Անգլիայի վերականգնման ժամանակաշրջանի առավել կարևոր սկզբնաղբյուրներից են և բաղկացած են բազմաթիվ մեծ իրադարձությունների ականատեսների վկայություններից, ինչպիսիք են Լոնդոնի Մեծ ժանտախտը (1644–5) և Լոնդոնի մեծ հրդեհը (1666):

The Pilgrim's Progress- ի (Մաս I: 1678; 1684) հրատարակությունը պուրիտան քարոզիչ Ջոն Բանյանին (1628–88) հաստատեց որպես նշանավոր գրող։ Բանյանի «Ուխտավորի առաջադիմությունը» անձնական փրկության այլաբանություն է և քրիստոնեական կյանքի ուղեցույց: Բանյանը գրում է այն մասին, թե ինչպես անհատը կարող է հաղթել մտքի և մարմնի գայթակղություններին: Գիրքը գրված է պարզ պատմվածքով և ցուցադրում է ազդեցություն ինչպես դրամայի, այնպես էլ կենսագրությունից, և, այնուամենայնիվ, այն նաև ցույց է տալիս Էդմունդ Սպենսերի մեծ այլաբանական ավանդույթի գիտակցումը:

18-րդ դար

Օգոստոսի դարաշրջան: 1701-1750 թվականներ

17-րդ դարի վերջը, 18-րդ դարի սկիզբը (1689–1750) անգլիական գրականության մեջ հայտնի է որպես Օգոստոսի դար։ Այս ժամանակ գրողները «մեծապես հիանում էին իրենց հռոմեացի գործընկերներով, ընդօրինակում նրանց ստեղծագործությունները և հաճախ զուգահեռներ անցկացնում» ժամանակակից աշխարհի և հռոմեական կայսր Օգոստոսի դարաշրջանի միջև ։ Այս ժամանակաշրջանի հիմնական գրողներից ոմանք էին անգլո-իռլանդացի գրող Ջոնաթան Սվիֆթը (1667–1745), Ուիլյամ Քոնգրիվը (1670–1729), Ջոզեֆ Ադիսոնը (1672–1719), Ռիչարդ Սթիլը (1672–1729), Ալեքսանդր Փոփը (1672–1729): 1688–1744), Հենրի Ֆիլդինգ (1707–54), Սամուել Ջոնսոն (1709–84)։

1707՝ Ծնվեց Բրիտանիան

Թոբիաս Սմոլեթի դիմանկարը.

1707 թվականին Շոտլանդիայի և Անգլիայի խորհրդարանների միությունը Մեծ Բրիտանիայի միասնական թագավորություն ձևավորելու և Միության ակտերով միասնական պետության ստեղծումը քիչ ազդեցություն ունեցավ Անգլիայի գրականության և անգլիացի գրողների ազգային գիտակցության վրա: Իրավիճակը Շոտլանդիայում այլ էր. մշակութային ինքնությունը պահպանելու ցանկությունը՝ միաժամանակ օգտվելով անգլիական գրական շուկայի և անգլերեն գրական ստանդարտ լեզվի առավելություններից, հանգեցրին շոտլանդացի գրողների «բրիտանական գրականության գյուտին»: Անգլիացի գրողները, եթե նրանք ընդհանրապես դիտարկում էին Բրիտանիան, հակված էին ենթադրելու, որ դա պարզապես Անգլիան է։ Շոտլանդացի գրողներն ավելի հստակորեն տեղյակ էին նոր պետության մասին՝ որպես «մշակութային միաձուլում, որը ներառում է ավելին, քան պարզապես Անգլիան»։ Ջեյմս Թոմսոնի «Կառավարի՛ր, Բրիտանիա» այս նոր ազգային և գրական ինքնության շոտլանդական պաշտպանության օրինակ է: Բրիտանական գրականության գյուտի հետ եղավ բրիտանական վաղ վեպերի զարգացումը, ի տարբերություն 18-րդ դարի անգլիական վեպի, որը շարունակեց զբաղվել Անգլիայի և անգլիական մտահոգությունների հետ, այլ ոչ թե ուսումնասիրել փոփոխված քաղաքական, սոցիալական և գրական միջավայրը։ Թոբայասս Սմոլեթը (1721–71) բրիտանական վեպի շոտլանդացի ռահվիրա էր, որն ուսումնասիրում էր երկրի նոր սոցիալական կառուցվածքին բնորոշ նախապաշարմունքները կատակերգական Խաբեբայապատումների միջոցով։ Նրա «Ռոդերիկ Ռանդոմի արկածները» (1748) առաջին մեծ վեպն է, որը գրվել է անգլերենով, որտեղ հերոս է շոտլանդացին , և պատմվածքում ներկայացված բազմազգ ձայները հակասում են հակաշոտլանդական տրամադրություններին, որը հրատարակվել է։,Կալոդենի ճակատամարտից ընդամենը երկու տարի անց։ Համֆրի Քլինկերի արշավախումբը (1771) միավորում է բրիտանական տարբեր ծայրամասերի կերպարներին՝ կասկածելու, թե ինչպես մշակութային և լեզվական տարբերությունները կարող են տեղավորվել բրիտանական նոր ինքնության մեջ և ազդել Չարլզ Դիքենսի վրա: Ռիչարդ Քամբերլենդը գրել է հայրենասիրական կատակերգություններ, որտեղ պատկերված են «կայսրության ծայրամասերից» վերցված կերպարներ։ Նրա ամենահայտնի « Արևմտյան հնդիկը » (1771) պիեսը ներկայացվել է Հյուսիսային Ամերիկայում և Արևմտյան Հնդկաստանում ։

Արձակ, այդ թվում՝ վեպը

Արձակում ժամանակաշրջանի ավելի վաղ հատվածը ստվերվեց անգլիական էսսեի զարգացմամբ։ Ջոզեֆ Ադիսոնի և Ռիչարդ Սթիլի «Հանդիսատեսը» ստեղծեցին բրիտանական պարբերական էսսեի ձևը՝ հորինելով մարդկային կյանքի առանձնացված դիտորդի կեցվածքը, ով կարող է մտածել աշխարհի մասին՝ չմասնակցելով որևէ հատուկ փոփոխության: Այնուամենայնիվ, սա նաև այն ժամանակն էր, երբ անգլիական վեպը, որն առաջին անգամ հայտնվեց Վերականգնման դարաշրջանի ժամանակ, վերածվեց արվեստի հիմնական ձևի: Դանիել Դեֆոն լրագրությունից և մամուլի համար քրեական կենսագրություն գրելուց,սկսեց գրել Ռոքսանա և Մոլ Ֆլենդերսը։

Դանիել Դեֆոյի 1719 թ. Ռոբինզոն Կրուզո վեպը, որտեղ Կրուզոն կանգնած է Որբաթի դիմացը մարդակերներից ազատելուց հետո

Անգլիական վեպը հիմնականում դիտվում է որպես սկիզբ Դանիել Դեֆոյի Ռոբինզոն Կրուզոյով (1719) և Մոլ Ֆլենդերսով (1722 թ.), չնայած Ջոն Բունյանի «Ուխտավորի առաջընթացը» (1678) և Աֆրա Բենի, Օրոնոկո (1688) նույնպես հավակնորդներ են ։ 18-րդ դարի մյուս խոշոր բրիտանացի վիպասաններն են Սեմյուել Ռիչարդսոնը (1689–1761), «Պամելա», կամ «Պարգևատրված առաքինություն» (1740) և Կլարիսա (1747–48) էպիստոլար վեպերի հեղինակը. Հենրի Ֆիլդինգ (1707–54), ով գրել է Ջոզեֆ Էնդրյուսը (1742) և Ընկեցիկ երեխա՝ Թոմ Ջոնսի պատմությունը (1749):

Եթե Ադիսոնն ու Սթիլը գերիշխում էին արձակի մի տեսակում, ապա Ջոնաթան Սվիֆթը « Գուլիվերի ճանապարհորդությունները» երգիծանքի հեղինակն էր մեկ այլ տեսակի մեջ: A Modest Proposal and The Drapier Letters-ում Սվիֆթը դժկամությամբ պաշտպանեց իռլանդացիներին գաղութատիրության գիշատիչներից: Այս դիրքորոշումը հրահրեց անկարգություններ և ձերբակալություններ, բայց Սվիֆթը, որը սեր չուներ իռլանդական կաթոլիկների նկատմամբ, վրդովված էր իր տեսած չարաշահումներից ։

Անգլիացի գեղանկարիչ երգիծաբան և խմբագրական ծաղրանկարիչ Ուիլյամ Հոգարթը (1697–1764) համարվում է արևմտյան հաջորդական արվեստի առաջամարտիկներից: Նրա աշխատանքները տատանվում էին ռեալիստական դիմանկարներից մինչև «ժամանակակից բարոյական թեմաներ» կոչվող նկարների կատակերգական շարքը: Նրա ստեղծագործությունների մեծ մասը երգիծում է ժամանակակից քաղաքականությունն ու սովորույթները։

Դրամա

Չնայած իռլանդական թատրոնի փաստագրված պատմությունը սկսվել է առնվազն 1601 թվականին, վաղ իռլանդացի դրամատուրգները եղել են Ուիլյամ Քոնգրիվը (1670–1729), վերականգման ժամանակաշրջանի կատակերգությունների ամենահետաքրքիր գրողներից մեկը և «Աշխարհի ուղին» (1700) ստեղծագործության հեղինակը, հայտնի դրամատուրգ էր նաև Ջորջ Ֆարկուհարը (1677–1707), Հավաքագրող սպան (1706) հեղինակն էր: Վերականգման ժամանակաշրջանի կատակերգությունը վերաբերում է անգլիական կատակերգություններին, որոնք գրվել և ներկայացվել են Վերականգնման ժամանակաշրջանում 1660-1710 թվականներին։ Բարքերի կատակերգությունը օգտագործվում է որպես վերականգման ժամանակաշրջանի կատակերգության հոմանիշ։

18-րդ դարի անգլո-իռլանդական դրաման ներառում են նաև Չարլզ Մակլին (1699–1797) և Արթուր Մերֆին (1727–1805) ։

Օգոստոսյան դրամայի դարաշրջանը ավարտվեց 1737 թվականի Լիցենզավորման ակտով հաստատված գրաքննության պատճառով: 1737թ.-ից հետո քաղաքական կամ փիլիսոփայական կարևոր մտքեր ունեցող հեղինակներն այլևս չէին դիմում բեմին՝ որպես ապրուստ վաստակելու իրենց առաջին հույսը, և վեպերը սկսեցին ունենալ դրամատիկ կառուցվածքներ, որոնցում ներգրավված էին միայն սովորական մարդիկ, քանի որ բեմը փակ էր լուրջ հեղինակների համար:

Պոեզիա

Ալեքսանդր Փոփ

Դարաշրջանի ամենանշանավոր բանաստեղծը Ալեքսանդր Փոփն է (1688–1744), որի հիմնական գործերն են՝ Իլիականի թարգմանությունը (1715–20), Ոդիսականի թարգմանությունը (1725–26), Դունսիադը (1728, 1743): Իր մահից ի վեր Փոփը մշտապես վերագնահատման մեջ է:The Rape of the Lock-ը և The Dunciad-ը ծաղրական-էպիկական ժանրի գլուխգործոցներ են:

Այդ ժամանակ էր, որ բանաստեղծ Ջեյմս Թոմսոնը (1700–48) ստեղծեց իր մելամաղձոտ «Տարվա եղանակները» (1728–30), իսկ Էդվարդ Յանգը (1681–1765) գրեց իր «Գիշերային մտքեր» (1742) բանաստեղծությունը։

Ռոմանտիզմի արմատները՝ 1750–1798 թթ

Ռոբերտ Բըրնսը ոգեշնչել է բազմաթիվ տեղի գրողների Բրիտանիայում և Իռլանդիայում:

18-րդ դարի երկրորդ կեսը երբեմն անվանում են «Ջոնսոնի դար»։ Սամյուել Ջոնսոնը (1709–1784), որը հաճախ կոչվում է դոկտոր Ջոնսոն, անգլիացի հեղինակ էր, ով երկարատև ներդրում ունեցավ անգլիական գրականության մեջ՝ որպես բանաստեղծ, էսսեիստ, բարոյախոս, գրականագետ, կենսագիր, խմբագիր և բառարանագիր ։ Ջոնսոնը նկարագրվել է որպես «անգլիական պատմության ամենահայտնի գրագետ մարդ»։ Ինը տարվա աշխատանքից հետո Ջոնսոնի «Անգլերեն լեզվի բառարանը» հրատարակվել է 1755 թ. այն լայնածավալ ազդեցություն ունեցավ ժամանակակից անգլերենի վրա և նկարագրվեց որպես «կրթաթոշակի ամենամեծ ձեռքբերումներից մեկը»։

18-րդ դարի այս ժամանակաշրջանում հայտնվեցին երեք խոշոր իռլանդացի հեղինակներ Օլիվեր Գոլդսմիթը (1728–1774), Ռիչարդ Բրինսլի Շերիդանը (1751–1816) և Լորենս Սթեռնը (1713–1768): Գոլդսմիթը բնակություն հաստատեց Լոնդոնում 1756 թվականին, որտեղ նա հրատարակեց «Վեյքֆիլդի փոխանորդը» վեպը (1766), հովվական պոեմ՝ «Ամայի գյուղը» (1770) վերնագրով և երկու պիես՝ «Բարի մարդ» և «Նա կռվում է նվաճելու» ։ Շերիդանը ծնվել է Դուբլինում, սակայն նրա ընտանիքը տեղափոխվել է Անգլիա 1750-ականներին։ Նրա առաջին «Մրցակիցները» պիեսը ներկայացվեց Քովենթ Գարդենում, և այն ակնթարթորեն հաջողություն ունեցավ: Նա դարձավ 18-րդ դարավերջի լոնդոնյան ամենանշանավոր դրամատուրգը այնպիսի պիեսներով, ինչպիսիք են «Սկանդալի դպրոցը» և «Քննադատը»: Սթերնը մաս-մաս հրատարակել է իր հանրահայտ «Տրիստրամ Շենդի» վեպը 1759-1767 թվականներին ։

Սենտիմենտալ վեպը կամ զգայունության վեպը ժանր է, որը զարգացել է 18-րդ դարի երկրորդ կեսին։Անգլերենով հայտնի սենտիմենտալ վեպերից են Սամուել Ռիչարդսոնի « Պամելա» կամ «Պարգևատրված առաքինություն» (1740), Օլիվեր Գոլդսմիթի « Ուեյքֆիլդի փոխանորդը» (1766) և Լորենս Սթերնի « Տրիստրամ Շենդի» (1759–1767 թթ.)։

Այս շրջանում զարգացավ նաև վեպի մեկ այլ ժանր։1778 թվականին Ֆրենսիս Բերնին (1752–1840) գրել է «Էվելինա» ՝ բարքերի մասին վեպերից մեկը։ Fanny Burney-ի վեպերը իսկապես « հիացրել են Ջեյն Օսթենին»։

Ռոմանտիզմի այլ նախորդ բանաստեղծներ են Ջեյմս Թոմսոնը (1700–48) և Ջեյմս Մակֆերսոնը (1736–96), գոթական վեպը և զգայունության վեպը ։

Ռոմանտիզմը նախանշում էր նաև գոթական գեղարվեստական գրականությունը, այնպիսի ստեղծագործություններում, ինչպիսիք են Հորաս Ուոլփոլի 1764 թ. «Օտրանտոյի ամրոցը» վեպը: Գոթական գեղարվեստական ժանրը միավորում է սարսափի և ռոմանտիկայի տարրերը: Գոթական ռահվիրաներից մեկը Էնն Ռեդքլիֆն էր «Ուդոլֆոյի առեղծվածները» (1794) գրքի հեղինակը: Վանականը (1796), Մեթյու Լյուիսի կողմից, ևս մեկ նշանավոր վաղ աշխատանք է ինչպես գոթական, այնպես էլ սարսափ ժանրերում:

Ջեյմս Մաքֆերսոնը (1736–96) առաջին շոտլանդացի բանաստեղծն էր, ով ձեռք բերեց միջազգային համբավ։ Պնդելով, որ գտել է հին վարդ Օսյանի պոեզիան, նա հրատարակեց թարգմանություններ, որոնք ձեռք բերեցին միջազգային ժողովրդականություն՝ հռչակվելով որպես դասական էպոսի կելտական համարժեք։ Մեծ ազդեցություն են ունեցել օսական ցիկլից ե՛վ Ռոբերտ Բըրնսը (1759–96), և՛ Վալտեր Սքոթը (1771–1832) ։

Ռոբերտ Բըրնսը (1759–1796) ռոմանտիկ շարժման առաջամարտիկն էր, և նրա մահից հետո նա դարձավ Շոտլանդիայի մշակութային պատկերակ։ Բերնսի բանաստեղծությունների և երգերի շարքում, որոնք հայտնի են ողջ աշխարհում, կարելի է առանձնացնել «Auld Lang Syne»-ը, « Կարմիր, կարմիր վարդ », « Տղամարդը մարդ է Ա-ի համար », « Մկնիկի մոտ », « Tam o' Shanter » և « Ae Fond Kiss »:

Ռոմանտիզմ 1798–1837 թթ

Ուիլյամ Բլեյքի « Վագրը », որը տպագրվել է իր «Անմեղության և փորձի երգերում», ռոմանտիզմի ստեղծագործություն է։

Ռոմանտիզմը գեղարվեստական, գրական և ինտելեկտուալ շարժում էր, որը սկիզբ առավ Եվրոպայում 18-րդ դարի վերջին։ Բրիտանական գրականության մեջ ռոմանտիկ շրջանի համար տրված են տարբեր ժամկետներ, սակայն այստեղ 1798 թվականին լիրիկական բալլադների հրատարակումը ընկալվում է որպես սկիզբ, իսկ Վիկտորիա թագուհու թագադրումը 1837 թվականին՝ որպես վերջ, չնայած, օրինակ, Ուիլյամ Ուորդսվորթն ապրել է մինչև 1850 թվականը։ իսկ Ուիլյամ Բլեյքը հրատարակվել է մինչև 1798 թ. Այս շրջանի գրողները, սակայն, «իրենց «ռոմանտիկ» չէին համարում», և տերմինն առաջին անգամ օգտագործվեց վիկտորիանական շրջանի քննադատների կողմից ։

Ռոմանտիկ շրջանը Անգլիայում սոցիալական հիմնական փոփոխություններից մեկն էր, քանի որ գյուղերի ամայացումը և գերբնակեցված արդյունաբերական քաղաքների արագ զարգացումը տեղի ունեցավ մոտավորապես 1785-ից 1830 թվականներին ընկած ժամանակահատվածում: Անգլիայում այդքան շատ մարդկանց տեղաշարժը երկու ուժի արդյունք էր։ Գյուղատնտեսական հեղափոխությունը, որը ներառում էր հողերի շրջափակումը, բանվորներին քշում էր հողից, և Արդյունաբերական հեղափոխությունը, որը նրանց աշխատանք էր ապահովում, «գործում էին գործարաններում, մեքենաներով, որոնք շարժվում են գոլորշու ուժով ։ Իրոք, ռոմանտիզմը կարող է մասամբ դիտվել որպես արդյունաբերական հեղափոխության արձագանք , չնայած այն նաև ապստամբություն էր Լուսավորության դարաշրջանի արիստոկրատական սոցիալական և քաղաքական նորմերի դեմ, ինչպես նաև արձագանք բնության գիտական ռացիոնալացման դեմ։ Ֆրանսիական հեղափոխությունը հատկապես կարևոր ազդեցություն ունեցավ ռոմանտիկ բանաստեղծներից շատերի քաղաքական մտածողության վրա։

Լանդշաֆտը հաճախ աչքի է ընկնում այս շրջանի պոեզիայում, այնպես որ ռոմանտիկներին, հատկապես, հավանաբար, Ուորդսվորթին, հաճախ բնութագրում են որպես «բնության պոետներ»: Այնուամենայնիվ, ավելի երկար ռոմանտիկ «բնության բանաստեղծությունները» ավելի լայն մտահոգություն ունեն, քանի որ դրանք սովորաբար մեդիտացիաներ են «հուզական խնդրի կամ անձնական ճգնաժամի» վերաբերյալ։

Ռոմանտիկ պոեզիա

Ուիլյամ Բլեյքը համարվում է ռոմանտիկ դարաշրջանի թե՛ պոեզիայի, թե՛ կերպարվեստի պատմության կարևոր գործիչ

Բանաստեղծ, նկարիչ և տպագրիչ Ուիլյամ Բլեյքը (1757–1827) անգլիացի ռոմանտիկ բանաստեղծներից մեկն էր։ Այն ժամանակ անջատված լինելով գրականության հիմնական հոսքերից՝ Բլեյքը ընդհանուր առմամբ ձեռք չբերեց ճանաչելիություն իր կյանքի ընթացքում, բայց այժմ համարվում է ռոմանտիկ դարաշրջանի թե՛ պոեզիայի, թե՛ կերպարվեստի պատմության մեջ կարևոր գործիչ: Նրա կարևոր գործերից են «Անմեղության երգերը» (1789) և «Փորձի երգերը» (1794) «և խորը և դժվար «մարգարեությունները»», ինչպիսիք են Ալբիոնի դուստրերի տեսիլքները (1793), Ուրիզենի առաջին գիրքը (1794) և «Երուսաղեմ Հսկայական Ալբիոնի առաջացումը»։

Բլեյքից հետո վաղ ռոմանտիկներից էի Լճային դպրոցի (բանաստեղծների խումբ) պոետները, ընկերների մի փոքր խումբ, ներառյալ Ուիլյամ Վորդսվորթը (1770–1850), Սամուել Թեյլոր Քոլրիջը (1772–1834), Ռոբերտ Սաութին (1774–1843) և լրագրող Թոմաս Դե Քվինսին (1785): -1859): Այնուամենայնիվ, այդ ժամանակ ամենահայտնի բանաստեղծն էր Վալտեր Սքոթը (1771–1832)։ Սքոթը անմիջապես հաջողության հասավ 1805 թվականին իր երկար պատմողական պոեմով «Վերջին մինստրելի ծուղակը», որին հաջորդեց «Մարմիոն» ամբողջական էպիկական պոեմը 1808 թվականին։ Երկու պոեմների գործողությունները տեղի են ունեցել հեռավոր շոտլանդական անցյալում։

Վաղ ռոմանտիկ բանաստեղծները բերեցին նոր էմոցիոնալիզմ և ներդաշնակություն, և նրանց ի հայտ գալը նշանավորվեց անգլիական գրականության առաջին ռոմանտիկ մանիֆեստով՝ «Լիրիկական բալլադների նախաբանով» (1798): Լիրիկական բալլադների բանաստեղծությունները հիմնականում գրված է Վորդսվորթի կողմից, բայց Քոլրիջը գրեց «Հին ծովայինի ժամանակաշրջանին»։ Վորդսվորթի կարևոր բանաստեղծություններից են «Մայքլը», «Տողեր, որոնք կազմված են մի քանի մղոն Թինթերի աբբայությունից», «Բանաձև և անկախություն», «Օդ. անմահության ակնարկներ վաղ մանկության հիշողություններից» և ինքնակենսագրական «Նախերգանք» էպոսը ։

Ռոբերտ Սաութին (1774–1843) այսպես կոչված «Լճի պոետներից» ևս 30 տարի պոետ դափնեկիր էր՝ 1813 թվականից մինչև իր մահը՝ 1843 թ.։ Չնայած նրա համբավը խավարեց իր ժամանակակիցների և ընկերների` Ուիլյամ Վորդսվորթ և Սամուել Թեյլոր Քոլրիջի համբավը: Թոմաս դե Քվինսի (1785–1859) անգլիացի էսսեիստ էր, որն առավել հայտնի է անգլիացի ափիոն ուտողի խոստովանություններով (1821), լաուդանումի ինքնակենսագրական պատմվածքով և դրա ազդեցությունը նրա կյանքի վրա։

Երկրորդ սերունդ

Մերի Շելի

Ռոմանտիկ բանաստեղծների երկրորդ սերունդը ներառում է լորդ Բայրոնը (1788–1824), Փերսի Բիշե Շելլին (1792–1822) և Ջոն Քիթսը (1795–1821): Բայրոնը, այնուամենայնիվ, դեռևս ազդված էր 18-րդ դարի երգիծաբանների կողմից և, թերևս, ամենաքիչ «ռոմանտիկն» էր երեքից՝ նախընտրելով « Փոփի փայլուն խելքը, քան իր ռոմանտիկ ժամանակակիցների «սխալ բանաստեղծական համակարգը»։

Թեև Ջոն Քիթսը կիսում էր Բայրոնի և Շելլիի արմատական քաղաքականությունը, «նրա լավագույն պոեզիան քաղաքական չէ» ։ Բայց հատկապես աչքի է ընկնում իր զգայական երաժշտությամբ և պատկերներով, ինչպես նաև նյութական գեղեցկությամբ և կյանքի անցողիկությամբ ։Նրա հայտնի գործերից են՝ «Սուրբ Ագնեսի նախօրեին», «La Belle Dame sans Merci», «Օդ բլբուլին», «Դեպի աշուն»։

Պերսի Շելլին, որը ժամանակակիցներին հայտնի էր իր արմատական քաղաքականությամբ և կապեր ուներ այնպիսի գործիչների հետ, ինչպիսիք են Բայրոնը և Մերի Ուոլսթոնքրաֆտ Շելին, արմատական մտածողներ Ուիլյամ Գոդվինի և Մերի Ուոլսթոունկրաֆտի դուստրը, երկրորդ սերնդի երրորդ խոշոր ռոմանտիկ բանաստեղծն էր: Ընդհանրապես համարվում է անգլերեն լեզվի մեծ քնարերգուներից մեկը՝ Շելլին, թերևս, առավել հայտնի է այնպիսի բանաստեղծություններով, ինչպիսիք են Օզիմանդիասը, Օդ արևմտյան քամուն, Երկնապարկին և Ադոնաիսը ՝ Քիթսի մահվան մասին գրված էլեգիա ։ Մերի Շելլին (1797–1851) հիշվում է որպես Ֆրանքենշտեյնի (1818) հեղինակ՝ կարևոր գոթական վեպի, ինչպես նաև գիտաֆանտաստիկայի վաղ օրինակ։

Թեև հավատարիմ մնալով իր ձևերին, Ֆելիսիա Հեմանսը սկսեց ռոմանտիկ ավանդույթը խարխլելու գործընթաց, դեկոնստրուկցիա, որը շարունակեց Լետիցիա Էլիզաբեթ Լենդոնը, որպես «քաղաքային բանաստեղծ, որը խորապես ուշադիր էր քայքայման թեմաներին» ։ Լենդոնի մետրիկ ռոմանտիկայի և դրամատիկ մենախոսության վեպի ձևերը շատ կրկնօրինակվեցին և նպաստեցին վիկտորյանական պոեզիայի վրա նրա երկարատև ազդեցությանը։

Այլ բանաստեղծներ

Այս ժամանակաշրջանում մեկ այլ կարևոր բանաստեղծ էր Ջոն Քլերը (1793–1864): Քլերը ֆերմայում աշխատող բանվորի որդի էր, ով հայտնի դարձավ անգլիական գյուղի իր տոնական ներկայացումներով և Անգլիայի գյուղական շրջաններում տեղի ունեցող փոփոխությունների համար իր ողբով ։

Ջորջ Քրաբբը (1754–1832) անգլիացի բանաստեղծ էր, ով ռոմանտիկ ժամանակաշրջանում գրել է «գյուղական կյանքի ուշադիր դիտարկված, ռեալիստական դիմանկարներ օգոստոսյան դարաշրջանի հերոսական երկտողերում» ։ Քրաբի ստեղծագործություններից են՝ «Գյուղը» (1783), «Բանաստեղծություններ» (1807), «Բորո» (1810 թ.)։

Ռոմանտիզմը և վեպը

Սըր Վալտեր Սքոթ, 1822 թ

Ջեյն Օսթին

Այս ժամանակաշրջանի գլխավոր վիպասաններն էին Ջեյն Օսթինը (1775–1817) և շոտլանդացի սըր Վոլտեր Սքոթը (1771–1832), ինչպես նաև ծաղկում ապրեց գոթական տարբեր տեսակի գեղարվեստական գրականությունը ։ Օսթինի ստեղծագործությունները երգիծում են 18-րդ դարի երկրորդ կեսի զգայունության վեպերը և 19-րդ դարի ռեալիզմի անցման մի մասն են։ Օսթինի ստեղծագործություններից են «Հպարտություն և նախապաշարմունք» (1813), «Զգացմունք և բանականություն» (1811), «Մենսֆիլդ պարկ» (1814), «Էմմա» (1815) և «Հորդորում» (1818):

19-րդ դարասկզբի ամենակարևոր բրիտանացի վիպասանը սըր Ուոլթեր Սքոթն էր, որը ոչ միայն բրիտանացի շատ հաջողակ վիպասան էր, այլև «19-րդ դարի գեղարվեստական գրականության վրա ամենամեծ ազդեցություն ունեղոց գրոցներից մեկն էր» ։ Սքոթի վեպեր գրելու կարիերան սկսվել է 1814 թվականին Ուեյվերլիի վեպից, որը հաճախ անվանում են առաջին պատմական վեպը, որին հաջորդել է Այվենհոն ։ Ուեյվերլիի վեպերը, ներառյալ «Անտիկվար», «Պուրիտանը», «Էդինբուրգյան բանտ», և որոնց թեման Շոտլանդիայի պատմությունն է, այժմ ընդհանուր առմամբ համարվում են Սքոթի գլուխգործոցները։

Վիկտորյանական գրականություն. 1837–1900 թթ

Տե՛ս նաև՝ Վիկտորյական գրականություն

Վիկտորյանական գեղարվեստական գրականություն

Վեպը

Վիկտորյական դարաշրջանում (1837–1900) էր, որ վեպը դարձավ անգլերենի առաջատար գրական ժանրը ։ Կանայք կարևոր դեր խաղացին այս աճող ժողովրդականության մեջ և որպես հեղինակներ և որպես ընթերցողներ։ Գեղարվեստական գրականության ամենամսյա սերիալացումը խրախուսում էր ժողովրդականության այս աճը՝ պայմանավորված գրագիտության բարձրացման, տպագրության ոլորտում տեխնոլոգիական առաջընթացի և տարածման տնտեսության բարելավված համակցության շնորհիվ։ Գրադարանները, որոնք թույլ էին տալիս գրքեր վերցնել տարեկան բաժանորդագրության դիմաց, վեպի աճող ժողովրդականության ևս մեկ գործոն էին:

Չարլզ Դիքենս

Չարլզ Դիքենսը (1812–70) գրական ասպարեզում հայտնվեց 1830-ականների վերջին և շուտով դարձավ բրիտանական գրականության պատմության ամենահայտնի վիպասանը։ Դիքենսը կատաղիորեն երգիծեց հասարակության տարբեր ասպեկտներ, ներառյալ Օլիվեր Թվիստի աշխատասենյակը, Բլեյք Հաուսում իրավական համակարգի ձախողումները: Վերջին տարիներին Դիքենսի վեպերից ամենաշատը հիացրել են՝ «Դոմբեյ և որդին» (1846–1848), «Սառը տունը» (1852–1853) և «Little Dorrit» (1855–1857), «Մեծ հույսեր» (1860–1861), և Մեր ընդհանուր ընկերը (1864–1865)։

Դիքենսի վաղ մրցակիցը Ուիլյամ Մեյքփիս Թաքերեյն էր (1811–1863), ով վիկտորյական ժամանակաշրջանում զբաղեցնում էր երկրորդ տեղը միայն նրանից հետո, բայց այժմ նա շատ ավելի քիչ ընթերցված է և հայտնի է գրեթե բացառապես Vanity Fair- ով (1847):

Բրոնտե քույրերը՝ Էմիլին, Շարլոթան և Էննը, 1840-ական և 1850-ական թվականների մյուս նշանավոր վիպասաններն էին։ Նրանց վեպերը սենսացիա առաջացրեցին, երբ նրանք առաջին անգամ հրատարակվեցին, իսկ հետո ընդունվեցին որպես դասականներ: Շառլոթ Բրոնտեի (1816–1855) աշխատանքը Ջեյն Էյրն էր, որը նոր հիմքեր բացեց՝ գրվելով առաջին դեմքով կանացի տեսանկյունից։ Էմիլի Բրոնտեի (1818–1848) վեպն էր «Մոլեգին հողմերի դարավանդ», և, ըստ Ջուլիետ Գարդիների, «նրա լեզվի և պատկերների վառ սեռական կիրքն ու ուժը տպավորել, շփոթեցրել և ապշեցրել են գրախոսներին»։ 1847-ի Բրոնտեի երրորդ վեպը Էնն Բրոնտեի (1820–1849) Ագնես Գրեյն էր, որն անդրադառնում է կառավարչուհու միայնակ կյանքին։

Էլիզաբեթ Գասկելլը (1810–1865) նույնպես հաջողակ գրող էր, և Հյուսիսն ու Հարավը հակադրում են Անգլիայի արդյունաբերական հյուսիսի կենսակերպը ավելի հարուստ հարավի հետ։

Էնթոնի Թրոլոպը (1815–1882) Վիկտորյական դարաշրջանի ամենահաջողակ, բեղմնավոր և հարգված անգլիացի վիպասաններից էր։ Նրա որոշ ստեղծագործություններ տեղի են ունենում Բարսեթշիրի երևակայական արևմտյան երկրի կոմսությունում, ներառյալ The Warden (1855) և Barchester Towers (1857): Թրոլոպի վեպերը ներկայացնում են վաղ վիկտորյական Անգլիայի հողատերերի և այլ դասերի կյանքը։

Ջորջ Էլիոթը (Մերի Էն Էվանս (1819–1880) վիկտորյական շրջանի խոշոր վիպասան էր։ Նրա ստեղծագործությունները, հատկապես Middlemarch 1871–1872), գրական ռեալիզմի կարևոր օրինակներ են,։

Ջորջ Մերեդիտը (1828–1909) ամենաշատը հիշվում է իր «Ռիչարդ Ֆեվերելի փորձությունը» (1859) և «Էգոիստը» (1879) վեպերով։ «Նրա համբավը շատ բարձր մնաց մինչև» 20-րդ դարը, բայց հետո լրջորեն անկում ապրեց։

Հերբերտ Ուելսը սովորում է Լոնդոնում, մոտ 1890 թ

19-րդ դարի վերջի մեկ այլ նշանակալից վիպասան է Ջորջ Գիսինգը (1857–1903), որը 1880-1903 թվականներին հրատարակել է 23 վեպ։ Նրա ամենահայտնի վեպը Նոր Գրուբ փողոցն է (1891):

Նաև 1890-ականների վերջին լեհ գրող Ջոզեֆ Քոնրադը (1857–1924), սկսեց հրատարակել իր առաջին վեպերը։Ջոզեֆ Քոնրադի « Խավարի սիրտը» (1899) կարևոր օրինակ է Վիկտորիա թագուհու օրոք փոփոխվող ժամանակների մասին՝ ազդարարելով ռեալիզմից մոդեռնիզմի անցումը: Թեև Քոնրադը՝ իր վեպում տեղի աֆրիկացիների պատկերումը հաճախ քննադատվում է որպես խորապես ապամարդկայնացնող (օրինակ՝ Չինուա Աչեբեն Աֆրիկայի պատկերումը ,ռասիզմը Քոնրադի խավարի սրտում ), մյուսները պնդում են, որ այս բնութագրումը պատկանում է հորինված պատմողին ( Չարլզ Մարլոու) և որ Քոնրադը փորձում է ջնջել հասարակությունների միջև սահմանները՝ ցույց տալով յուրաքանչյուրին բնորոշ երկիմաստությունն ու խավարը։

Կարճ պատմվածքը

Կան պատմվածքների վաղ եվրոպական օրինակներ, որոնք հրատարակվել են առանձին 1790-ից 1810 թվականներին, սակայն պատմվածքների առաջին իսկական ժողովածուները հայտնվել են 1810-ից 1830 թվականներին մի քանի երկրներում մոտավորապես նույն ժամանակահատվածում: Միացյալ Թագավորությունում վաղ պատմվածքները գոթական հեքիաթներ էին, ինչպես Ռիչարդ Քամբերլենդի «ուշագրավ պատմվածքը» «Մոնտրեմոսի թունավորողը» (1791): Խոշոր վիպասանները, ինչպիսիք են Վալտեր Սքոթը և Չարլզ Դիքենսը, նույնպես գրել են կարճ պատմվածքներ:

Գեղարվեստական ժանր

Այս դարաշրջանում ժանրային գեղարվեստական գրականության մեջ տեղի ունեցան կարևոր զարգացումներ։

Ռոբերտ Լուիս Սթիվենսոն,1880

Հանրաճանաչ էին արկածային վեպերը, այդ թվում՝ սըր Ջոն Բարոուի 1831 թվականի «Խռովություն պարգևի մասին» նկարագրական պատմությունը: «Կորուսյալ աշխարհ» գրական ժանրը ոգեշնչվել է կայսերական արկածախնդիրների հնագիտական հայտնագործությունների իրական պատմություններից: Սըր Հենրի Ռայդեր Հագարդը գրել է Սողոմոնի թագավորի հանքերը, վաղ օրինակներից մեկը, 1885 թվականին: Ժամանակակից եվրոպական քաղաքականությունը և դիվանագիտական մանևրները հիմք հանդիսացան Էնթոնի Հոուփի « Զենդայի բանտարկյալը» (1894) ռուրիտանական արկածային վեպի համար : Ռոբերտ Լուիս Սթիվենսոնը (1850–1894) նույնպես գրել է այս ժանրի գործեր, այդ թվում՝ «Առևանգվածը» (1886), պատմական վեպը, որը տեղի է ունենում 1745 թվականի Յակոբի վերելքի հետևանքով և Գանձերի կղզին (1883), ծովահենների դասական արկածը։

Ուիլկի Քոլինզի «Լուսնաքարը» (1868) նամակագրական վեպը ընդհանուր առմամբ համարվում է առաջին դետեկտիվ վեպը անգլերեն լեզվով, և շուտով սըր Արթուր Կոնան Դոյլը սկսեց իր Շերլոկ Հոլմսի շարքը Լոնդոնում գործող «խորհրդատվական դետեկտիվի» մասին։ Դոյլը գրել է չորս վեպ և 56 պատմվածք Հոլմսի մասնակցությամբ՝ 1880-1907 թվականներին, իսկ վերջին գործը՝ 1914 թվականին։

Սըր Արթուր Քոնան Դոյլը ծնվել է Շոտլանդիայում։

Հերբերտ Ուելսը(1866-1946) սկսեց գրել գիտաֆանտաստիկ վեպեր 1890-ական թվականներին, ինչպիսին է «Աշխարհների պատերազմը» (1898), որը պատկերում էր մարսյան ներխուժումը ուշ վիկտորիանական Անգլիա: Ուելսը ֆրանսիացի Ժյուլ Վեռնի (1828-1905) հետ միասին գիտաֆանտաստիկ ժանրի զարգացման գլխավոր դեմքերից է։

Ժամանակակից ֆանտաստիկայի ժանրի պատմությունը, ընդհանուր առմամբ, սկսվում է ազդեցիկ հեղինակ Ջորջ Մակդոնալդից ՝ «Արքայադուստրը և գոբլինները» և «ֆանտաստները» (1858) ստեղծագործություններից: Ուիլյամ Մորիսը հայտնի անգլիացի բանաստեղծ էր, ով նաև մի քանի ֆանտաստիկ վեպեր է գրել 19-րդ դարի վերջին: Վամպիրի ժանրի գեղարվեստական գրականությունը սկսվել է Ջոն Ուիլյամ Պոլիդորիի «Վամպիրը» (1819) ստեղծագործությամբ։ Այս կարճ պատմությունը ոգեշնչված է Լորդ Բայրոնի կյանքից և նրա «Գիաուր» բանաստեղծությունից: Իռլանդացի գրող Բրեմ Սթոքերը սարսափ ժանրի«Դրակուլա» (1897) ստեղծագործության հեղինակն է՝ գլխավոր դերում է ՝ վամպիր կոմս Դրակուլան:

Մանկական գրականություն

Լուիս Քերոլ

Մանկական գրականությունը որպես առանձին ժանր զարգացավ վիկտորյական դարաշրջանում, և որոշ գործեր ունեցան միջազգային ճանաչում, ինչպիսիք են Լուիս Քերոլի, Ալիսը հրաշքների աշխարհում (1865): 19-րդ դարի վերջին հեղինակ և նկարազարդող Բեատրիս Փոթերը հայտնի էր իր մանկական գրքերով, որտեղ ներկայացված էին կենդանիների կերպարներ, այդ թվում՝ «Պիտեր նապաստակի հեքիաթը» (1902 թ.): 19-րդ դարի վերջին տարիներին ժամանակակից պատկերագրքի նախադրյալներն էին բանաստեղծությունների և պատմվածքների նկարազարդված գրքերը, որոնք պատրաստվել էին նկարազարդիչներ Ռանդոլֆ Կալդեկոտի, Ուոլթեր Քրեյնի և Քեյթ Գրինուեյի կողմից: Սրանք ունեին նկարների և բառերի ավելի մեծ հարաբերակցություն, քան նախկին գրքերը, և նրանց նկարներից շատերը գունավոր էին: «Հակառակը» (1882) Ֆ. Անսթեյի կողմից, տեսնում է հոր և որդու մարմինների փոխանակումը, մարմինների փոխանակումը հայտնի թեմա է տարբեր լրատվամիջոցներում գրքի հրատարակումից ի վեր:

Վիկտորյական պոեզիա

Ալֆրեդ, լորդ Թենիսոն

Վիկտորյական շրջանի առաջատար բանաստեղծներն էին Ալֆրեդը, Լորդ Թեննիսոնը (1809–1892), Ռոբերտ Բրաունինգը (1812–1889), Էլիզաբեթ Բարեթ Բրաունինգը (1806–1861) և Մեթյու Առնոլդը (1822–1888): Այս շրջանի պոեզիան ենթարկվել է ռոմանտիկների մեծ ազդեցությանը, բայց գնաց իր սեփական ուղղությունով: Հատկապես ուշագրավ էր դրամատիկական մենախոսության զարգացումը, մի ձև, որն օգտագործվում էր այս ժամանակաշրջանում շատ բանաստեղծների կողմից, բայց կատարելագործվեց Բրաունինգի կողմից ։

Թեննիսոնը Միացյալ Թագավորության պոետ դափնեկիր էր Վիկտորիա թագուհու օրոք:

Մինչ Էլիզաբեթ Բարեթ Բրաունինգը Ռոբերտ Բրաունինգի կինն էր, նա իր համբավը հաստատել էր որպես մեծ բանաստեղծի նախքան նրա հետ հանդիպելը: Նրա հայտնի ստեղծագործությունն է «Սոնետներ պորտուգալերենից»,որը կազմված է 44 սոնետներց տպագրվել է Poems (1850 թ.)։ Որպես պոետ Մեթյու Առնոլդի համբավը վերջին տարիներին անկում է ապրել, և նա այժմ ամենաշատը հիշվում է իր քննադատական գործերով, ինչպիսիք են՝ Մշակույթ և անարխիա (1869) և 1867 թվականի «Դովեր լողափ» բանաստեղծությունը։

Դանթե Գաբրիել Ռոսսետին (1828–1882) բանաստեղծ, նկարազարդող, նկարիչ և թարգմանիչ էր։ Նա հիմնադրեց Պրեռաֆայելիտները 1848 թվականին Ուիլյամ Հոլման Հանտի և Ջոն Էվերեթ Միլլեսի հետ, և հետագայում դարձավ արվեստագետների և գրողների երկրորդ սերնդի հիմնական ոգեշնչողը, հատկապես Ուիլյամ Մորիսը և Էդվարդ Բըրն-Ջոնսի համար:

2-րդ կեսին անգլիացի բանաստեղծները սկսեցին հետաքրքրվել ֆրանսիական սիմվոլիզմով ։ 1890-ականներին ի հայտ եկան բանաստեղծների երկու խումբ՝ Դեղին գրքի բանաստեղծները, ովքեր հավատարիմ էին գեղագիտության սկզբունքներին, այդ թվում՝ Էլջերնոն Չարլզ Սուինբերնը, Օսկար Ուայլդը և Արթուր Սայմոնսը և Rhymers' Club խումբը, որը ներառում էր Էռնեստ Դաուսոնը, Լայոնել Ջոնսոնը և իռլանդացի Ուիլյամ Բաթլեր Եյթսը: . Իռլանդացի Յեյթսը 20-րդ դարում դարձավ կարևոր մոդեռնիստ: Նաև 1890-ականներին Ալֆրեդ Հաուսմենը (1859–1936) իր միջոցներով հրատարակեց A Shropshire Lad-ը:

Էդվարդ Լիրի անհեթեթ ոտանավորը Լյուիս Քերոլի վեպերի և բանաստեղծությունների հետ միասին համարվում է սյուրռեալիզմի նախադրյալ։

Կոմիկական չափածո գրողների թվում էին դրամատուրգ, լիբրետիստ, բանաստեղծ և նկարազարդող Վ.Ս. Գիլբերտը (1836–1911), ով առավել հայտնի է կոմպոզիտոր սըր Արթուր Սալիվանի հետ համատեղ ստեղծված իր 14 կատակերգական օպերաներով, որոնցից հայտնիներից են Հ.Մ.Ս. Պինաֆորը, Ծովահենները։ Պենսանսի և Միկադո։

Օսկար Ուայլդ, 1882 թ․

20–րդ դար

1922 թվականը նշանակալի փոփոխություն է տեղի ունեցել Մեծ Բրիտանիայի և Իռլանդիայի հարաբերություններում՝ Իռլանդիայի մեծ մասում (հիմնականում կաթոլիկ) ստեղծվել է Իռլանդիայի ազատ պետությունը և հիմնականում բողոքական Հյուսիսային Իռլանդիան մնաց Միացյալ Թագավորության մաս: Այս տարանջատումը հանգեցնում է նաև հարցերի, թե որքանով իռլանդական գրությունը մինչև 1922 թվականը պետք է դիտարկվի որպես գաղութային գրականություն: Կան նաև այնպիսիք, ովքեր կասկածի տակ են դնում Հյուսիսային Իռլանդիայի գրականությունը իռլանդական, թե բրիտանական է: Ազգայնական շարժումները Բրիտանիայում, հատկապես Ուելսում և Շոտլանդիայում, նույնպես զգալիորեն ազդեցին 20-րդ և 21-րդ դարերի գրողների վրա:

Մոդեռնիզմը և մշակութային վերածնունդները. 1901–1945 թթ

Մոտ 1910 թվականից մոդեռնիստական շարժումը սկսեց ազդել բրիտանական գրականության վրա։ Թեև նրանց վիկտորյական նախորդները սովորաբար հաճույքով բավարարում էին միջին դասի ճաշակը, 20-րդ դարի գրողները հաճախ իրենց օտարված էին զգում դրանից, ուստի պատասխանում էին ինտելեկտուալ առումով ավելի դժվար գործեր գրելով։

Էդվարդյան գեղարվեստական գրականություն

Կարճ, բայց ազդեցիկ Էդվարդյան դարաշրջանը ի հայտ եկավ Վիկտորիա թագուհու մահով 1901 թվականին և շարունակվեց մինչև Առաջին համաշխարհային պատերազմը։ Այս ընթացքում աշխարհին ներկայացվեցին Բեատրիս Փոթերի հարմարավետ և ցայտուն կենդանիների կերպարները, ինչպես նաև Փիթր Փենի հավերժ երիտասարդական չարաճճիությունները ( Ջ.Մ. Բարրի ): Ա.Ա. Միլնը նույնպես սկսեց գրել այս ընթացքում, սակայն նրա սիրելի Վինի Թուխը լույս չէր տեսնի մինչև 1926 թվականը  : Ռեդյարդ Քիփլինգի «Հենց այնպես պատմություններ փոքրիկ երեխաների համար» (1902) ստեղծագործությունը հաջողությամբ հետևում էր նախկին արկածներին Մաուգլիին և «Ջունգլիների գրքին » (1894):

Ժամանակի մյուս օրինակելի վեպերը ստանում են լավատեսական, բայց քննադատական երանգ, այդ թվում՝ Է.Մ. Ֆորսթերի «Սենյակը տեսարանով» (1908) : Այստեղ Ֆորսթերը երգիծում է վիկտորիանական Անգլիայի դասականությունը՝ օգտագործելով իր ճամփորդական փորձը՝ կասկածի տակ դնելով նախորդ դարի «արմատացած կողմնակալությունը [ներ]ը»։ Կանանց ընտրական իրավունքի շարժումը նույնպես մեծ թափ էր հավաքում այս դարաշրջանում և գեղարվեստական գրականությունն արտացոլում էր այս գաղափարները։ Ավելի քան երբևէ, հորինված կանայք գլխավոր դերակատարներ էին (ոչ միայն երկրորդական դերեր), և նրանք հաճախ հատում էին սոցիալական և աշխարհագրական սահմանները ամուսնության կամ գիտելիքի ձգտման միջոցով։

Ջոզեֆ Քոնրադը, ով սկսել է գրել Վիկտորյական դարաշրջանում, շարունակել է կարևոր վեպեր ստեղծել Էդվարդյան ժամանակաշրջանում։ Նոսթրոմոն (1904), որը երկար ժամանակ համարվում էր նրա լավագույն վեպերից մեկը, վերաբերում է հարստության ապականիչ ազդեցությանը հեղափոխական հասարակության վրա հորինված հարավամերիկյան երկրում:

Առաջին համաշխարհային պատերազմ

Առաջին համաշխարհային պատերազմի փորձառություններն արտացոլվել են պատերազմի այնպիսի բանաստեղծների ստեղծագործություններում, ինչպիսիք են Վիլֆրեդ Օուենը, Ռուպերտ Բրուքը, Այզեկ Ռոզենբերգը, Ռոբերտ Գրեյվսը և Զիգֆրիդ Սասունը :Դեյվիդ Ջոնսի էպիկական պոեմը Փակագծերում, որն առաջին անգամ հրատարակվել է 1937 թվականին, Առաջին համաշխարհային պատերազմի գրականության նշանավոր գործ է, որը ազդվել է ուելսյան ավանդույթների վրա, չնայած Ջոնսը ծնվել է Անգլիայում:

Պոեզիա՝ 1901–1945 թթ

Թոմաս Հարդի

Թոմաս Հարդին (1840–1928) և Ջերարդ Մենլի Հոփքինսը (1844–1889), երկու վիկտորյական բանաստեղծներ, որոնք 19-րդ դարում քիչ բան են հրատարակել, համարվում են գլխավոր բանաստեղծներ։ Մինչ Հարդին առաջին անգամ իր համբավը հաստատեց 19-րդ դարի վերջին վեպերով, նա պոեզիա էր գրում իր ողջ կարիերայի ընթացքում: Այնուամենայնիվ, նա իր առաջին ժողովածուն հրատարակեց մինչև 1898 թվականը, ուստի հակված է նրան վերաբերվել որպես 20-րդ դարի բանաստեղծ։ Ջերարդ Մենլի Հոփքինսի բանաստեղծությունները հետմահու հրատարակվել են 1918 թվականին Ռոբերտ Բրիջեսի կողմից։

Ազատ չափածո և ոճական այլ նորամուծություններ այս դարաշրջանում հայտնվեցին առաջին պլանում, որոնց հետ հատկապես ասոցացվում էին Էլիոթն ու Էզրա Փաունդը ։ Թ.Ս. Էլիոթը (1888–1965) ծնվել է Ամերիկայում, 1914 թվականին գաղթելում է Անգլիա, և նա «հավանաբար 20-րդ դարի ամենագլխավոր անգլալեզու բանաստեղծն էր»։ Նա ստեղծել է մի քանի ամենահայտնի բանաստեղծություններ անգլերեն լեզվով, այդ թվում՝ « The Waste Land » (1922) և Four Quartets (1935–1942)։

Մոդեռնիստական վեպ

Նոր դարի սկզբին մոդեռնիզմը պետք է դառնար կարևոր գրական շարժում, կային նաև շատ լավ գրողներ, ովքեր, ինչպես Թոմաս Հարդին, մոդեռնիստ չէին: Վիպասաններից են՝ Ռեդյարդ Քիփլինգը (1865–1936), որը նաև հաջողակ բանաստեղծ էր։ Հերբերտ Ուելս (1866–1946); Ջոն Գոլսուորսի (1867–1933), (Գրականության Նոբելյան մրցանակ, 1932), որի վեպերը ներառում են «Ֆորսայթների պատմությունը (1906–1921); Առնոլդ Բենեթ (1867–1931) «Հին կանանց հեքիաթը» (1908) հեղինակ; Գիլբերտ Կիտ Չեսթերտոն (1874–1936); Է.Մ. Ֆորսթեր (1879–1970): 20-րդ դարի սկզբի ամենահայտնի բրիտանացի գրողը, անկասկած, Ռեդյարդ Քիպլինգն էր՝ վեպերի, պատմվածքների և բանաստեղծությունների շատ բազմակողմանի գրող և մինչ օրս գրականության Նոբելյան մրցանակի ամենաերիտասարդ դափնեկիրը (1907)։

Հերբերտ Ուելսը շատ բեղմնավոր հեղինակ էր, ով այժմ առավել հայտնի է գիտաֆանտաստիկ ժանրի իր աշխատանքներով: Նրա նշանավոր գիտաֆանտաստիկ ստեղծագործություններից են 1890-ականներին գրված «Աշխարհների պատերազմը » և «Ժամանակի մեքենան» : Ֆորսթերի «Անցում դեպի Հնդկաստան 1924» աշխատությունն արտացոլում էր իմպերիալիզմի մարտահրավերները, և նրա ավելի վաղ աշխատությունները, ինչպիսիք են «Սենյակը տեսարանով» (1908) և «Հովարդս Էնդը» (1910 թ.) ուսումնասիրեցին Անգլիայում Էդվարդյան հասարակության սահմանափակումներն ու կեղծավորությունը:

Ռեդյարդ Քիփլինգ, 1912 թ․

1920-ականներին և 1930-ականներին գրել է Վիրջինիա Վուլֆը ազդեցիկ ֆեմինիստուհի և ոճական նորարար, որը կապված էր գիտակցության հոսքի տեխնիկայի հետ: Նրա վեպերը ներառում են «Միսսիս Դելոուեյ 1925» և «Ալիքներ 1931» և «Սեփական սենյակ » 1929 թվական, որը պարունակում է նրա հայտնի թելադրանքը «Կինը պետք է ունենա փող և իր սենյակը, եթե ուզում է գեղարվեստական ​​գրականություն գրել»։ Վուլֆը և Էդվարդ Ֆորսթերը Bloomsbury Group- ի անդամներ էին, անգլիացի գրողների, մտավորականների, փիլիսոփաների և արվեստագետների հսկայական ազդեցիկ խումբ։

Էսսեիստ և արձակագիր Ջորջ Օրուելի ստեղծագործությունները համարվում են 20-րդ դարի կարևոր սոցիալական և քաղաքական մեկնաբանություններ, որոնք վերաբերում են այնպիսի խնդիրների, ինչպիսիք են աղքատությունը « Ճանապարհ դեպի Ուիգան Պիեր» (1937) և 1940-ական թվականներին տոտալիտարիզմի մասին նրա երգիծական ստեղծագործությունները ներառում են «Անասնաֆերմա»(1945): Մալքոլմ Լոուրին հրատարակվել է 1930-ականներին, և նա առավել հայտնի է Հրաբխի տակ (1947) ։ Իվլին Վոն երգիծեց 1920-ականների և 1930-ականների «պայծառ երիտասարդ բաները», հատկապես «Մի բուռ փոշի» և «անկում և անկում» վեպում, իսկ նրա «Հարսնապետը վերանայված» վեպը աստվածաբանական հիմք ունի՝ նպատակ ունենալով ուսումնասիրել աստվածային շնորհի ազդեցությունը նրա գլխավոր հերոսների վրա։ Օլդոս Հաքսլին (1894–1963) հրապարակել է իր հայտնի դիստոպիան «Չքնաղ նոր աշխարհ» 1932 թվականին, նույն տարում, երբ Ջոն Քաուպեր Փաուիսի «Գլաստոնբերի սիրավեպը» : 1938 թվականին լույս է տեսել Գրեհեմ Գրինի (1904–1991) առաջին մեծ վեպը ՝ Բրայթոն ռոքը ։

Ուշ մոդեռնիզմ. 1946–2000 թթ

Վիրջինիա Վուլֆ 1927 թվականին

Though some have seen modernism ending by around 1939, with regard to English literature, "When (if) modernism petered out and postmodernism began has been contested almost as hotly as when the transition from Victorianism to modernism occurred". In fact a number of modernists were still living and publishing in the 1950s and 1960, including T.S. Eliot, Dorothy Richardson and John Cowper Powys. Furthermore, Northumberland poet Basil Bunting, born in 1901, published little until Briggflatts in 1965.

Թեև ոմանք տեսել են, որ մոդեռնիզմը ավարտվում է մոտ 1939 թվականին, անգլիական գրականության առնչությամբ, «երբ (եթե) մոդեռնիզմը վերացավ և սկսվեր պոստմոդեռնիզմը, գրեթե նույնքան բուռն վիճարկվեց, որքան այն ժամանակ, երբ տեղի ունեցավ անցումը վիկտորյանիզմից դեպի մոդեռնիզմ»։ Իրականում մի շարք մոդեռնիստներ դեռ ապրում և հրատարակում էին 1950-ականներին և 1960-ականներին, այդ թվում՝ Թոմաս Էլիոթը, Դորոթի Ռիչարդսոնը և Ջոն Քաուպեր Փաուսը :

Վեպ

1947 թվականին Մալքոլմ Լոուրին հրատարակել է «Հրաբխի տակ» ստեղծագործությունը։ Ջորջ Օրուելի1984 աշխատությունը լույս է տեսել 1949 թվականին։ Էսսեիստ և արձակագիր Օրուելի ստեղծագործությունները 20-րդ դարի կարևոր հասարակական և քաղաքական մեկնաբանություններ են: Այս շրջանում լույս է տեսել Իվլին Վոյի Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի Պատվո սուրը (1952–1961) եռերգությունը։

Գրեհեմ Գրինի աշխատանքները վերաբերում են 1930-ականներից մինչև 1980-ականները: Նա կրոնափոխ եղավ դեպի կաթոլիկություն, և նրա վեպերը ուսումնասիրում են ժամանակակից աշխարհի երկիմաստ բարոյական և քաղաքական խնդիրները: 1950-ականներին և ավելի ուշ գրած այլ արձակագիրներ են, Էնթոնի Փաուել, «Ժամանակի երաժշտության պար »; Նոբելյան մրցանակի դափնեկիր սըր Վիլյամ Գոլդինգ ,փիլիսոփա Այրիս Մրդոքը, ում վեպերը վերաբերում են սեռական հարաբերություններին, բարոյականությանը և անգիտակցականի ուժին, և շոտլանդացի արձակագիր Մյուրիել Սփարքը, Միսս Ժան Բրոդիի վարչապետը (1961): Էնթոնի Բրջեսը հիշվում է իր «Լարովի նարինջ»1962» դիստոպիկ վեպով: Մերվին Պիկը (1911–1968) հրատարակել է իր գոթական ֆանտազիայի Գորմենգաստ եռագրությունը 1946-1959 թվականներին։ Անժելա Քարթերը (1940–1992) վիպասան և լրագրող էր, որը հայտնի էր իր ֆեմինիստական, մոգական ռեալիզմով և պիկարեսկ ստեղծագործություններով։

Սըր Սալման Ռուշդին նախկին բրիտանական գաղութների մի շարք գրողների թվում է, ովքեր մշտապես բնակություն են հաստատել Բրիտանիայում: Ռուշդին համբավ է ձեռք բերել «Կեսգիշեր երեխաների» (1981 թ.): Նրա հակասական «Սատանայական հատվածներ» (1989) վեպը մասամբ ոգեշնչված էր Մուհամմեդի կյանքով։

Դեյվիդ Հերբերթ Լոուրենսը 1906 թվականին

Դորիս Լեսինգը Հարավային Ռոդեզիայից (այժմ՝ Զիմբաբվե ) հրապարակել է իր առաջին «Խոտը երգում է» վեպը Անգլիա ներգաղթելուց հետո 1950 թվականին։ Նա սկզբում գրել է իր աֆրիկյան փորձի մասին: Շուտով Լեսինգը դարձավ գերիշխող գրող անգլիական գրական ասպարեզում՝ հաճախակի հրատարակելով իր ստեղծագործությունները, և 2007 թվականին նա արժանացավ գրականության Նոբելյան մրցանակի: Սըր Վիդիադհար Սուրաջպրասադ Նայփոլը (1932–2018) ևս մեկ ներգաղթյալ էր՝ ծնված Տրինիդադում, ով արժանացավ գրականության Նոբելյան մրցանակի։ Նաև Արևմտյան Հնդկաստանից է Ջորջ Լամինգը (1927–2022), ով գրել է «Իմ մաշկի ամրոցում» (1953), իսկ Պակիստանից եկել է դրամատուրգ, սցենարիստ, կինոռեժիսոր, վիպասան և պատմվածքների հեղինակ՝ Հանիֆ Կուրեշին (1954–)։ 2017 թվականի Նոբելյան մրցանակի դափնեկիր Կաձուո Իսիգուրոն (1954–) ծնվել է Ճապոնիայում, սակայն նրա ծնողները ներգաղթել են Բրիտանիա, երբ նա 6 տարեկան էր , իսկ հասուն տարիքում նա դարձել է Մեծ Բրիտանիայի քաղաքացի։ Մարտին Էմիսը (1949–2023) 20-րդ դարի վերջի, 21-րդ դարի սկզբի բրիտանացի նշանավոր վիպասաններից էր։ Փեթ Բարքերը (1943–) բազմաթիվ մրցանակների է արժանացել իր գեղարվեստական գրականության համար։ Անգլիացի վիպասան և սցենարիստ Յեն ՄաքՅուենը (1948–) մեծ հեղինակություն վայելող գրող է։

Դրամա

1950-ականներին Աբսուրդի թատրոնը խորապես ազդեց բրիտանացի դրամատուրգների վրա, հատկապես իռլանդացի Սամյուել Բեքեթի « Գոդոյին սպասելիս» պիեսին: Ազդեցության ենթարկվածների թվում էին Հարոլդ Փինթերը (1930–2008), ( Ծննդյան խնջույքը, 1958) և Թոմ Ստոպարդը (1937–) ( Ռոզենկրանցը և Գիլդենսթերնը մահացած են, 1966):

Ջորջ Օրուել

1968 թվականի Թատերական օրենքը վերացրեց բեմի գրաքննության համակարգը, որը գործում էր Մեծ Բրիտանիայում 1737 թվականից։ Լոնդոնյան բեմի նոր ազատությունները փորձարկվեցին Հովարդ Բրենթոնի « Հռոմեացիները Բրիտանիայում» ներկայացմամբ, որն առաջին անգամ բեմադրվեց Ազգային թատրոնում 1980 թվականին, իսկ հետո՝ 1982 թվականին անհաջող մասնավոր դատավարության ուշադրության կենտրոնում:

Մյուս դրամատուրգները, որոնց կարիերան սկսվել է ավելի ուշ՝ բայց նույն դարում ՝ սըր Ալան Այքբորնը ( Աբսուրդ եզակի անձ, 1972), Մայքլ Ֆրեյնը (1933–), դրամատուրգ և արձակագիր, Դեյվիդ Հարը (1947–), Դեյվիդ Էդգարը (1948–): Դենիս Փոթերի ավելի տարբերվող դրամատիկ ստեղծագործությունը ստեղծվել է հեռուստատեսության համար:

1950-ականներին և 1960-ականներին շատ խոշոր բրիտանացի դրամատուրգներ կամ արդյունավետորեն սկսեցին իրենց կարիերան BBC-ում, կամ ունեին ստեղծագործություններ, որոնք հարմարեցված էին ռադիոյի համար: Բրիտանացի շատ խոշոր դրամատուրգներ, փաստորեն, սկսեցին իրենց կարիերան BBC-ում, կամ ունեին ստեղծագործություններ, որոնք հարմարեցված էին ռադիոյի համար, այդ թվում՝ Քերիլ Չերչիլը և Թոմ Սթոփարդը, որոնց «առաջին պրոֆեսիոնալ արտադրությունը եղել է տասնհինգ րոպեանոց «Just Before Midnight» հաղորդաշարը BBC Radio-ում, որը ցուցադրում էր նոր դրամատուրգներ» ։ Ջոն Մորտիմերն իր ռադիոյում առաջին անգամ հանդես եկավ որպես դրամատուրգ 1955 թվականին՝ իր սեփական « Դավաճանված մարդկանց նման» վեպի հարմարեցմամբ BBC Light ծրագրի համար: Այլ նշանավոր ռադիո դրամատուրգներից էին Բրենդան Բեհանը և արձակագիր Անջելա Քարթերը :

Ռադիոյի համար ստեղծված առավել հայտնի գործերից են Դիլան Թոմասի «Կաթնափայտի տակ» (1954 թ.), Սամուել Բեքեթի « Ամեն ինչ աշուն » (1957 թ.), Հարոլդ Փինթերի «Թեթև ցավ» (1959 թ.) և Ռոբերտ Բոլթի «Մարդը» ստեղծագործությունները: Բոլոր եղանակները (1954):

Պոեզիա

Մինչ բանաստեղծներ Էլիոթը, Օդենը և Դիլան Թոմասը դեռևս հրատարակում էին 1945թ.-ից հետո, 1950-ականներին և 1960-ականներին նոր բանաստեղծներ սկսեցին իրենց կարիերան, ներառյալ Ֆիլիպ Լարկինը (1922-1885) ( The Whitsun Weddings, 1964) և Թեդ Հյուզը (1980): ( The Hawk in the Rain, 1957): Հյուսիսային Իռլանդիան տվել է մի շարք նշանակալից բանաստեղծներ, որոնցից ամենահայտնին Նոբելյան մրցանակակիր Շեյմուս Հինին է: Այնուամենայնիվ, Հինին իրեն համարում էր իռլանդացի և ոչ բրիտանացի: Հյուսիսային Իռլանդիայի մյուս բանաստեղծներից են Դերեկ Մահոնը, Փոլ Մալդունը, Ջեյմս Ֆենթոնը, Մայքլ Լոնգլին և Մեդբ ՄակԳուկյանը :

Դորիս Լեսինգ 2006 թ

Լիվերպուլցի բանաստեղծներն էին Ադրիան Անրին, Բրայան Պատենը և Ռոջեր Մակգոուն : Նրանց աշխատանքները ինքնագիտակցական փորձեր էին ստեղծելու անգլերեն համարժեք Beats- ին: Թոնի Հարիսոնը (1937 - ), ով ուսումնասիրում է լեզվի միջավայրը և լարվածությունը մայրենի բարբառի (իր դեպքում՝ բանվոր դասակարգի Լիդսի) և ձեռք բերված լեզվի միջև, և Սայմոն Արմիտիջը ։

Օլդոս Հաքսլի

Ջեֆրի Հիլը (1932–2016) համարվում է իր սերնդի անգլիացի նշանավոր բանաստեղծներից , Չարլզ Թոմլինսոնը (1927–2015) ավագ սերնդի մեկ այլ կարևոր անգլիացի բանաստեղծ է, բայց «իր առաջին հրապարակումից ի վեր։ 1951 թվականին նա ստեղծել է կարիերա, որն ավելի շատ ուշադրություն է դարձրել միջազգային ասպարեզում, քան իր հայրենի Անգլիայում ։

Շոտլանդական գրականություն

Շոտլանդիան 20-րդ դարի վերջին տվել է մի քանի կարևոր վիպասաններ, այդ թվում՝ Ջեյմս Քելմանը, ով, ինչպես Սամյուել Բեքեթը, կարող է հումոր ստեղծել մռայլ իրավիճակներից։

Highly anglicised Lowland Scots is often used in contemporary Scottish fiction, for example, the Edinburgh dialect of Lowland Scots used in Trainspotting by Irvine Welsh to give a brutal depiction of the lives of working class Edinburgh drug users. In Northern Ireland, James Fenton's poetry is written in contemporary Ulster Scots. The poet Michael Longley (born 1939) has experimented with Ulster Scots for the translation of Classical verse, as in his 1995 collection The Ghost Orchid.

Շոտլանդացիները հաճախ օգտագործվում են ժամանակակից շոտլանդական գեղարվեստական գրականության մեջ, օրինակ՝ ցածրադիր շոտլանդացիների Էդինբուրգյան բարբառը, որն օգտագործվում է Իրվին Ուելշի կողմից Trainspotting- ում, որպեսզի դաժանորեն պատկերվի Էդինբուրգի թմրանյութ օգտագործողների աշխատավոր դասակարգի կյանքը։ Հյուսիսային Իռլանդիայում Ջեյմս Ֆենթոնի պոեզիան գրված է ժամանակակից Օլսթեր շոտլանդերենով : Բանաստեղծ Մայքլ Լոնգլին (ծնված 1939 թ.) փորձեր է կատարել Օլսթեր շոտլանդացիների հետ դասական ոտանավորների թարգմանության համար, ինչպես իր 1995 թվականի «Ուրվական խոլորձ» ժողովածուի մեջ:

Ժանրային գեղարվեստական գրականություն

Հիմնական հոդված՝ Ժանրային գրականություն

20-րդ դարի սկիզբ

20-րդ դարի սկզբի այս ժանրի նշանակալից գրողներից էին Էրսկին Չայլդերսի «Ավազների հանելուկը» (1903 թ.), ով գրել է լրտեսական վեպեր, Էմմա Օրչին (բարոնուհի Օրչին) «Կարմիր Պիմպերնել» պատմական սիրավեպի հեղինակը, որը պատմում էր մի մարդու արկածների մասին,որը անգլիական ազնվականության անդամ էր ֆրանսիական հեղափոխության ժամանակաշրջանում։ Գլխավոր կերպարը ժողովրդական մշակույթում հաստատեց «գաղտնի ինքնությամբ հերոս» հասկացությունը: Ջոն Բյուքենը գրել է արկածային վեպեր, ինչպես Պրեստեր Ջոնը (1910): Ջենթլմեն արկածախնդիրի մասնակցությամբ վեպերը հայտնի էին պատերազմների ընթացքում, օրինակ՝ HC McNeile with Bulldog Drummond (1920) և Լեսլի Չարտերիսի շարքը, որի բազմաթիվ գրքերը պատմում էին Սայմոն Տեմպլարի արկածների մասին։

Տիկին Ագաթա Քրիստի

Այս ժամանակածրջանը կոչվում էր « Դետեկտիվ գեղարվեստական գրականության ոսկե դար »: Ագաթա Քրիստին, քրեական վեպերի, պատմվածքների և պիեսների գրող, լավագույնս հիշվում է իր 80 դետեկտիվ վեպերով և իր հաջողակ Ուեսթ Էնդի թատրոնում: Քրեական գեղարվեստական գրականության ժանրի մյուս կին գրողներից են Դորոթի Լի Սայերսը ( ջենտլմեն դետեկտիվ, լորդ Փիթեր Ուիմսի ), Մարջերի Ալինգհեմը ( Ալբերտ Քեմփիոն – ենթադրաբար ստեղծված է որպես Սայերսի Վիմսիի պարոդիա ) և նորզելանդուհի Դեյմ Նգաիո Մարշը ( Ռոդերիկ ): Ժորժետ Հեյերը ստեղծել է պատմական սիրավեպ ժանրը և գրել դետեկտիվ ֆանտաստիկա:

20-րդ դարի սկզբի գիտաֆանտաստիկայի հիմնական գործը շոտլանդացի գրող Դեյվիդ Լինդսիի « Ուղևորություն դեպի Արկտուրուս»–ն է, որն առաջին անգամ հրատարակվել է 1920 թվականին և կենտրոնական ազդեցություն է թողել Ք.Ս. Լյուիսի Տիեզերական եռագրության վրա ։

Ջոն Ռոնալդ Ռուել Թոլքին

1930-ականների սկզբից մինչև 1940-ականների վերջը Օքսֆորդի համալսարանի անգլիական ֆակուլտետի հետ կապված ոչ ֆորմալ գրական քննարկման խումբ էր The Inklings-ը : Նրա առաջատար անդամներն էին ֆանտաստիկայի գլխավոր վիպասանները՝ Ջ.Ռ. Տոլկինը և Ք.Ս. Լյուիսը: Լյուիսը հայտնի է «Պտուտակային նամակներ» (1942), «Նարնիայի քրոնիկները» և «Տիեզերական եռագրություն» ստեղծագործություններով, իսկ Թոլքինը հայտնի է որպես «Հոբիթ » (1937), «Մատանիների տիրակալ» և «Սիլմարիլիոն» հեղինակ:

20-րդ դարի վերջ

20-րդ դարի երկրորդ կեսի ժանրային ֆանտաստիկայի կարևոր գրողներից են թրիլեր գրող Յան Ֆլեմինգը, Ջեյմս Բոնդ 007- ի ստեղծողը։ Ֆլեմինգը պատմել է Բոնդի արկածները 12 վեպերում, այդ թվում՝ Կազինո Ռոյալ(1953 թ.)։

Ի տարբերություն Բոնդի լրտեսական կապերի, Ջոն լե Կարրեն լրտեսական վեպերի հեղինակ էր, որը պատկերում էր լրտեսության և հակալրտեսության ստվերային աշխարհը, և նրա ամենահայտնի «Լրտեսը, ով եկավ սառնությունից» (1963 թ.) ժանրում դիտվում է որպես նշանավոր գործ:

Ֆրեդերիկ Ֆորսայթը գրում է թրիլլեր վեպեր, իսկ Քեն Ֆոլեթը գրում է լրտեսական թրիլլերներ, ինչպես նաև պատմական վեպեր, «Երկրի սյուները» (1989):

Ռոնալդ Ուելչի Էարնեգի մեդալակիր « Ասպետ խաչակիր» վեպը տեղի է ունենում 12-րդ դարում և ներկայացնում է Երրորդ խաչակրաց արշավանքը, որտեղ ներկայացված է քրիստոնյա առաջնորդը և Անգլիայի թագավոր Ռիչարդ Առյուծասիրտը : Նայջել Տրանտերը նաև գրել է շոտլանդացի հայտնի մարտիկների պատմական վեպեր Ռոբերտ Բրյուսը Բրյուսի եռագրությունում։

Գիտաֆանտաստիկա

Սըր Արթուր Քլարկ

Ջոն Ուինդհեմը գրել է հետապոկալիպտիկ գիտաֆանտաստիկա, նրա նշանավոր գործերն են «Տրիֆիդների օրը» (1951թ.) և «Միդիվիչ կկուկները» (1957թ.): Այս ժանրի մյուս կարևոր գրողներն են սըր Արթուր Քլարկը,որը գրել է «2001 թվականի տիեզերական ոդիսականը»և Բրայան Օլդիսը: Մայքլ Մուրքոքը ներգրավված էր գիտաֆանտաստիկ գրողների «Նոր ալիքի» հետ, «որի նպատակն էր ժանրում ներդնել գրական արժանիքներ» Նմանապես, Ջեյմս Բալլարդը «Նոր ալիք» –ի ամենանշանավոր գիտաֆանտաստիկ գրողներից է» ։ Հետագայում գիտաֆանտաստիկ գրականության գլխավոր դեմքը Իեն Մ. Բենքսն էր, ով ստեղծեց գեղարվեստական անարխիստական, սոցիալիստական և ուտոպիստական հասարակություն ՝ The Culture: Նոբելյան մրցանակի դափնեկիր Դորիս Լեսինգը նաև հրատարակել է հինգ գիտաֆանտաստիկ վեպերի շարք՝ «Կանոպուսը Արգոսում . արխիվներ» 1979-ից 1983 թվականներին»:

Գիտաֆանտաստիկա

Սըր Թերրի Փրաթչեթը առավել հայտնի է իր «Disworld» կատակերգական ֆանտաստիկ վեպերի շարքով, որը սկսվում է «Կախարդության գույնը» (1983 թ.) և ներառում է «Գիշերային պահակ» (2002): Մինչդեռ Նիլ Գեյմանը և՛ գիտաֆանտաստիկայի, և՛ ֆանտաստիկայի գրող է, ներառյալ Stardust-ը (1998): Դուգլաս Ադամսը հայտնի է իր հինգհատորանոց գիտաֆանտաստիկ կատակերգական «Ավտոստոպով զբոսաշրջիկի միջգալակտիկական ուղեցույց» շարքով: Ջոն Թոլքինը, թերևս 20-րդ դարի ընթացքում ֆանտաստիկ ժանրի ամենահայտնի հեղինակը, պատասխանատու է «Մատանիների տիրակալը» (1954) և «Tolkien's Legendarium»-ի ստեղծման համար:

Գրականություն երեխաների և երիտասարդների համար

Ջոան Ռոուլինգ 2010

Երեխաների համար ստեղծագործությունների նշանակալից հեղինակներից են՝ Քենեթ Գրեհեմը, «Քամին ուռիների մեջ» (1908 թ.), Վարդ. Վ. Ավդրին, «Երկաթուղու շարքը» (1945–2011 թթ., Ա.Ա. Միլնը, Վինի-Թուխը (1926թ.) և Պամելա Թրավերսը ,Մերի Փոպինս ։ Թերենս Ուայթը գրել է արթուրյան ֆանտազիան, առաջին մասը՝ «Թուրը քարի մեջ» (1938): Ֆրենսիս Հոջսոն Բարնեթի «Խորհրդավոր պարտեզը» վեպի ներշնչանքը Քենթի Մեծ Մեյթեմ Հոլլի այգին էր: Հյու Լոֆթինգը ստեղծեց դոկտոր Դոլիթլի կերպարը, որը հայտնվում է 12 գրքերից բաղկացած շարքում, իսկ Դոդի Սմիթի « Հարյուր և մեկ դալմատինները» ներկայացնում էր չարագործ Կրուելլա դե Վիլը :

Ռոալդ Դալը մանկական ֆանտաստիկ վեպերի նշանավոր հեղինակ է, ինչպիսին է Չարլին և շոկոլադի գործարանը 1964 թվականին, որոնք հաճախ ոգեշնչված են նրա մանկության փորձառություններից, հաճախ անսպասելի ավարտով և ոչ սենտիմենտալ, մութ հումորով: Այս շրջանի հանրաճանաչ դպրոցական պատմությունները ներառում են Ռոնալդ Սիրլի Սուրբ Տրինիանը :

Ջ. Ք. Ռոուլինգի « Հարի Փոթերի» ֆանտաստիկ շարքը յոթ վեպերից բաղկացած շարք է, որոնք պատմում են դեռահաս հրաշագործ Հարի Փոթերի արկածները պատմության մեջ ամենավաճառվող գրքերի շարքն է։ Շարքը թարգմանվել է 67 լեզուներով ՝ Ռոուլինգին դասելով պատմության մեջ ամենաշատ թարգմանված հեղինակների շարքում ։

21-րդ դարի գրականություն

Վեպ

21-րդ դարում նկատվել է պատմական գեղարվեստական գրականության ընդգծված հետաքրքրություն։ Դեյմ Հիլարի Մենթելը (1952–2022) պատմական վեպերի շատ հաջողակ գրող էր, երկու անգամ արժանանալով Բուքերյան մրցանակին Wolf Hall 2009-ի և Bring Up the Bodies-ի ստեղծագործությունների համար։ Այս ժամանակաշրջանում ի հայտ եկած առավել հավակնոտ վիպասաններից մեկը Դեյվիդ Միտչելն է, ում «Ամպային ատլաս» (2004) վեպը տարածվում է 19-րդ դարից մինչև ապագա: Ավելի վաղ գրական ոճերի և տեխնիկայի ազդեցությունները անգլիական գրականության մեջ նկատելի են այնպիսի գրողների կողմից, ինչպիսին է Իեն Մաքյուենը իր 2002 թվականին «Քավություն» վեպում: Զադի Սմիթը քննադատության է արժանացել իր դեբյուտային «Սպիտակ ատամներ» (2000) վեպի և հետագա վեպերի համար։ Ջուլիան Բարնսը (1946–) ևս մեկ նշանավոր գրող է, և նա 2011 թվականին արժանացել է Բուքերյան մրցանակի իր «Ավարտի զգացումը» գրքի համար։ Կաձուո Իսիգուրոն հայտնի էր այնպիսի ստեղծագործություններով, ինչպիսին է դիստոպիկ գիտաֆանտաստիկ վեպը, « Never Let Me Go» (2005 թ.), իսկ 2017 թվականին նա արժանացել է գրականության Նոբելյան մրցանակի իր վեպերի համար։

Թատրոն

Թատերական լանդշաֆտը վերակազմավորվել է՝ 20-րդ դարի վերջում մեկ ազգային թատրոնից տեղափոխվելով չորս՝ մշակութային քաղաքականության ապակենտրոնացման արդյունքում։

Ֆանտաստիկա ժանր

Է.Լ. Ջեյմսի էրոտիկ ռոմանտիկ եռերգությունը Մոխրագույնի հիսուն երանգները, Ավելի մուգ հիսուն երանգները և Ազատագրված հիսուն երանգները ինչպես նաև ուղեկից «Գրեյ: Քրիստիանը մոխրագույնի հիսուն երանգների մասին», վաճառվել են ավելի քան 100 միլիոն օրինակ ամբողջ աշխարհում և Միացյալ Թագավորությունում ռեկորդ սահմանեց՝ որպես բոլոր ժամանակների ամենաարագ վաճառվող թղթե կազմով գիրք ։

Գրականություն երեխաների և երիտասարդների համար

Քրեսիդա Քաուելը գրել է «Ինչպես վարժեցնել քո վիշապին» ՝ 12 գրքերից բաղկացած մի շարք, որը տեղի է ունենում վիկինգների հորինված աշխարհում:

Ֆիլիպ Փուլման- ը հայտնի է His Dark Materials ֆանտաստիկ եռերգությամբ, որը հետևում է երկու երեխաների հասունացմանը, երբ նրանք թափառում են մի շարք զուգահեռ տիեզերքներում՝ էպիկական իրադարձությունների ֆոնին:

Գրական մրցանակներ

Գրականության ոլորտում Նոբելյան մրցանակակիր բրիտանացիներն են՝ Ռեդյարդ Քիփլինգը (1907), Ջոն Գոլսուորսին (1932), Թ.Ս. Էլիոթը (1948), Բերտրան Ռասելը (1950), Ուինսթոն Չերչիլը (1953), Վիլյամ Գոլդինգը (1983), Վիդիադհար Սուրաջպրասադ Նայփոլը (2001), Հարոլդ Փինթեր (2005) Դորիս Լեսինգ (2007) և Կաձուո Իսիգուրո (2017)։

Գրական մրցանակները, որոնց համար իրավասու են Միացյալ Թագավորությունից գրողները, ներառում են.

• Բուքերյան մրցանակ
• Համագործակցության գրողների մրցանակ
• Դուբլինի միջազգային գրական մրցանակ
• Քարնեգիի մեդալ
• Costa Book Awards (նախկինում Whitbread Awards)
• Գեղարվեստական գրականության կանանց մրցանակ
• Թագուհու ոսկե մեդալ պոեզիայի համար

Տես նաև

• Բրիտանական գրադարան
• Շոտլանդական թատրոն
• Կանանց գիր
• Ռոմանտիզմ
• Իռլանդական գրականություն
• Մոդեռն գրականություն
• Մոդեռնիզմ

Գրականություն

Մեջբերված աշխատանքներ

• Bate, Walter Jackson (1977), Samuel Johnson, New York: Harcourt Brace Jovanovich, ISBN 978-0-15-179260-3
• Բրեդլի, Էնդրյու Սեսիլ (1991) [1904]. Shakespearean Tragedy: Lectures on Hamlet, Othello, King Lear and Macbeth. London: Penguin. ISBN 978-0-14-053019-3.
• Dowden, Edward (1881). Shakspere. New York: D. Appleton & Company. OCLC 8164385. OL 6461529M.
• Muir, Kenneth (2005) [1979]. Shakespeare's Tragic Sequence. London: Routledge. ISBN 978-0-415-35325-0.

Հետագա ընթերցման համար

• Partridge, A. C. Tudor to Augustan English: a Study in Syntax and Style, from Caxton to Johnson, in series, The Language Library. London: A. Deutsch, 1969. 242 p. Without SBN or ISBN
• The Oxford History of English Literature (in 15 vols.) Oxford: Clarendon Press, reprinted 1990-97.