Իր ստեղծագործություններում խստորեն քննադատել է «Վիկտորիական հասարակության ծաղկման» առասպելը։ 1849 թվականին հրապարակել է «Մոլորված խրախճանասերը» բանաստեղծությունների առաջին գիրքը 1852 թվականին՝ «Էմպեդոկլեսը էանայի վրա», 1867 թվականին՝ «Նոր պոեմներ» ժողովածուները։ Որպես քննադատ հանդես է եկել «Մշակույթ և անարխիա»[8] (1869), «Գրականություն և դոգմա» (1873) էսսեներով, որոնցում բուրժուական քաղքենիական մտածողության պրոզաիզմին հակադրել է գեղեցկության, ճշմարտության, բարության գաղափարներով ներթափանցված գրականության դաստիարակչական բարձր նպատակը։
Հիմնական աշխատություններն են ՝ «Քննադատական էսսեներ» (1865-1888), «Մշակույթ և անիշխանություն» (1869), «Գրականություն և դոգմա» (1873)։ Կրթության ու մշակույթի տարածման մեջ տեսել է արդարության հիմքի վրա հասարակական հարաբերությունների վերակառուցման ուղին[9]։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 7, էջ 144)։
.svg){kind=small}
