Կոստան Զարյան

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Կոստան Զարյան
Ծննդյան անունԿոստանդին Քրիստափորի Եղիազարյան
Ծնվել էփետրվարի 2, 1885(1885-02-02)[1][2]
ԾննդավայրՇամախի, Ռուսական կայսրություն[2]
Վախճանվել էդեկտեմբերի 11, 1969(1969-12-11) (84 տարեկան)
Վախճանի վայրԵրևան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ[2]
Մասնագիտություննկարիչ, գրող, լրագրող, բանաստեղծ և վիպասան
Լեզուռուսերեն և ֆրանսերեն
Քաղաքացիություն Ռուսական կայսրություն և  ԽՍՀՄ
ԿրթությունՍուրբ Ղազար կղզի
Ուշագրավ աշխատանքներQ3220357?
ԱնդամակցությունԽՍՀՄ Գրողների միություն
ԱշխատավայրԲարձրավանք, Երևանի պետական համալսարան, Բեյրութի ամերիկյան համալսարան, Եղիշե Չարենցի անվան գրականության և արվեստի թանգարան և Կալիֆոռնիայի համալսարան, Բերքլի
ԱմուսինԹագուհի Շահնազարյան
ԶավակներՆվարդ Զարյան և Արմեն Զարյան
ԱզգականներԱլեքսանդր Շիրվանզադե և Հովհաննես Աբելյան
Կոստան Զարյան Վիքիքաղվածքում
Կոստան Զարյան Վիքիդարանում

Կոստան Քրիստափորի Զարյան (փետրվարի 2, 1885(1885-02-02)[1][2], Շամախի, Ռուսական կայսրություն[2] - դեկտեմբերի 11, 1969(1969-12-11), Երևան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ[2], իսկական անունը՝ Կոստանդին Եղիազարյան), հայ գրող, բանաստեղծ, արձակագիր, արվեստաբան, գրականագետ, ԽՍՀՄ գրողների միության անդամ 1965 թվականից։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Կոստան և Արմեն Զարյանների հուշատախտակը Երևանի Աբովյան փողոցում

Կոստան Զարյանը ծնվել է Շամախի քաղաքում։ Հայրը՝ Քրիստափոր Եղիազարովը, եղել է ցարական բանակի գեներալ։ 1890 թվականին՝ հոր մահվանից հետո, Եղիազարյանների ընտանիքը տեղափոխվել է Բաքու, որտեղ Կոստանն ընդունվել է ռուսական գիմնազիա։ Այնուհետև ավագ եղբայրը նրան տարել է Փարիզ, տեղավորել Սեն-Ժերմեն քոլեջում, որն ավարտելուց հետո Կոստան Զարյանն ապրել է Կովկասում և մեկնել Բելգիա` ուսումը շարունակելու նպատակով։ Բելգիայում ստացել է փիլիսոփայության դոկտորի աստիճան։ 1910-1913 թվականներին Զարյանն ապրել է Վենետիկում, որտեղ էլ Մխիթարյան միաբանների մոտ սովորել է հայերեն։ Մինչ այդ Զարյանն իր աշխատությունները գրել և հրատարակել է տարբեր լեզուներով՝ իտալերեն, ֆրանսերեն և այլն։

Առաջին գիրքը՝ «Երեք երգերը», գրվել է իտալերեն (նույնը հայերենով լույս է տեսել 1931 թվականին)։ Այդ պոեմների հիման վրա հետագայում կոմպոզիտոր Օտտորինո Ռեսպիգին ստեղծել է սիմֆոնիա։ Հռոմում մշակութային և գրական իր լայն գործունեության համար Մուսոլինին պետական թոշակ է առաջարկել, որից Կոստան Զարյանը հրաժարվել է։

1914 թվականին, երբ Պոլսում Հեթանոսական շարժման մեջ էին ներգրավված հայտնի մտավորականներ, Պոլսում Կոստան Զարյանը Դանիել Վարուժանի, Հակոբ Օշականի, Գեղամ Բարսեղյանի և Ահարոն Տատուրյանի հետ հիմնել է «Մեհեան» հանդեսը, որը լույս է տեսել 7 համարով՝ 1914 հունվարից մինչև հուլիս։ 1921-1922 թվականներին ապրել է Կ.Պոլսում, որտեղ Հակոբ Օշականի, Վահան Թեքեյանի, Շահան Պերպերյանի և Գեղամ Գավաֆյանի հետ հրատարակել է «Բարձրավանք» հանդեսը 1922 թվականին։ Նույն թվականին Պոլսում լույս է տեսել Զարյանի հայերենով գրված առաջին գիրքը՝ «Օրերի պսակը», իսկ աշնանը Զարյանն ընտանիքով հաստատվել է Երևանում։ 1922-1924 թվականներին համեմատական գրականության պատմություն է դասավանդել Երևանի պետական համալսարանում։ Սակայն 1924 թվականին Զարյանը կրկին մեկնել է Եվրոպա։

1925 թվականին Փարիզում հիմնել և խմբագրել է արվեստի, գրականության և փիլիսոփայության «Բաբելոնի աշտարակ» ամսագիրը (ֆրանսերեն)։ Ապա մեկնել է Իտալիա։ Բոստոնի «Հայրենիք» ամսագրում լույս են տեսել նրա «Անցորդը և իր ճամփան» (1926-1928), «Բանկոոպը և մամութի ոսկորները» (1931-1933), «Երկիրներ և Աստվածներ» (1935-1938), «Կղզին և մի մարդ» (1955) գործերը։ 1944-1946 թվականներին հայագիտություն է դասավանդել Նյու Յորքի Կոլումբիա համալսարանում։ 1946 թվականին Նյու Յորքում հիմնել և խմբագրել է «Հայկական քառամսյակ» անգլերեն հանդեսը։ 1952-1954 թվականներին արվեստի պատմություն է դասավանդել Բեյրութի ամերիկյան համալսարանում։ 1961 թվականին ներգաղթել է Հայաստան։ 1962-1969 թվականներին եղել է Եղիշե Չարենցի անվան գրականության և արվեստի թանգարանի ավագ գիտաշխատող։ 1965 թվականից եղել է ԽՍՀՄ Գրողների միության անդամ։ Ռուսերեն լույս է տեսել նրա «Նավը լեռան վրա» վեպը (Մոսկվա, 1969 և 1974)։

Տիգրան Մանսուրյանը Զարյանի մի շարք բանաստեղծությունների հիման վրա ստեղծել է վոկալային երաժշտություն[3]։

Ընտանիք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Եղել է դաշնակահար Թագուհի Շահնազարյանի ամուսինը։

Կոստան Զարյանը, Շիրվանզադեն և Հովհաննես Աբելյանը եղել են երեք քույրերի որդիներ։

Երկեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Օրերի պսակը, Կ. Պոլիս, 1922, 192 էջ[4]։
  • Տատրագոմի հարսը, Պոսթըն, 1930, 68 էջ։
  • Երեք երգեր, Վիեննա, 1931, 144 էջ։
  • Նաւը լերան վրայ, Պոսթըն, 1943, 549 էջ։
  • Նավը լեռան վրա, Երևան, 1963, 544 էջ[5]։
  • Օրերու պսակը, Պէյրութ, 1971, 174 էջ։
  • Երկեր, Անթիլիաս, 1975, 646 էջ։
  • Գիրք դիւցազներգութեանց, Երուսաղէմ, 1978, 280 էջ։
  • Տատրագոմի հարսը։ Ոսկեդար, 1982, 79 էջ[6]։
  • Երկեր, Երևան, 1985, 576 էջ։
  • Բանկօօպը եւ մամութի ոսկորները, Անթիլիաս, 1987, 652 էջ։
  • Երկրներ և աստվածներ։ Սպանիա, Երևան, 1999, 378 էջ։
  • Նավատոմար, Երևան, 1999, 670 էջ։
  • Դեպի Արարատ, Երևան, 2001, 417 էջ[7]։
  • Նաւը լերան վրայ, Անթիլիաս, 2002, 554 էջ։
  • Միացյալ Նահանգներ։ Երկրներ և աստվածներ, Երևան, 2002, 498 էջ։
  • Գիրք դիւցազներգութեանց, Երեւան, 2003, 361 էջ։
  • Страны и боги: Испания: Роман-эссе: Гаспринт, 2003, Испания, 368[8].
  • Բառերի ոսկին (բանաստեղծություններ), Երևան, 2009, 686 էջ։
  • Անցորդը եւ իր ճամբան, Երևան, 2010, 620 էջ։
  • Նաւը լերան վրայ, Երեւան, 2015, 780 էջ։
  • Կղզին եւ մի մարդ։ Սարգիս Խաչենց, Պրինտ ինֆո, 2016։ էջ 505[9]։

Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Սեդա Անանյան, Կոստան Զարյան։ հուշագրություն։ 2011[10]։
  • Ավագյան Ա., Կոստան Զարյան, Կյանքը և գործը։ Երևան, 1998[11]։
  • Գասպարյան Դավիթ, Հայ գրականություն, գիրք 1, Երևան, 2000։
  • Կարապետյան Գ., Կոստան Զարյան կամ Չընդհատվող շարական, Երևան, 2005[12]։
  • Մատթէոսեան Վ., Կոստան Զարեանի շուրջ, Անթիլիաս, 1998։
  • Սնապյան Պ., Ավազախրած նավը, Բեյ­րութ, 1964։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ 1,0 1,1 http://imslp.org/wiki/Category:Zarian%2C_Kostan
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 Archivio Storico Ricordi — 1808.
  3. ↑ http://haymitq.info/view_post.php?id=10(չաշխատող հղում)
  4. ↑ Զարյան Կոստան Քրիստափորի (1922)։ Օրերի պսակը։ Բանաստեղծություններ (հայերեն)։ Մ. Տէր-Սահակեան 
  5. ↑ Զարեան Կոստան (1963)։ Նավը լեռան վրա (հայերեն)։ Հայպետհրատ 
  6. ↑ Զարյան Կոստան Քրիստափորի (1982)։ Տատրագոմի հարսը (հայերեն)։ Ոսկեդար 
  7. ↑ Զարյան Կոստան Քրիստափորի (2001)։ Դեպի Արարատ (հայերեն)։ Սարգիս Խաչենց։ ISBN 9789993059165 
  8. ↑ Զարյան Կոստան Քրիստափորի (2003)։ Страны и боги: Испания : Роман-эссе (հայերեն)։ Гаспринт։ ISBN 9789993099505 
  9. ↑ Զարեան Կոստան (2016)։ Կղզին եւ մի մարդ (հայերեն)։ Sargis Khachʻentsʻ-Pʻrintʻinfo։ ISBN 9789939852096 
  10. ↑ Անանյան Սեդա (2011)։ Կոստան Զարյան։ հուշագրություն (հայերեն)։ EPH hratarakchʻutʻyun։ ISBN 9785808415263 
  11. ↑ Ավագյան Արծրուն Աբգարի (1998)։ Կոստան Զարյան։ Կյանքը եւ գործը (հայերեն)։ ԵՊՀ։ ISBN 9785808402645 
  12. ↑ Կարապետյան Գեւորգ Բաղդասարի (2005)։ Կոստան Զարյան կամ չընդհատվող շարական։ (Էսսե) (հայերեն)։ ՀԳՄ։ ISBN 9789994145201 

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

 ⛭ 
  Ստեղծագործությունների տեքստ
Թեմատիկ կայքեր
Բառարաններ և հանրագիտարաններ
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 3, էջ 670)։
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Կոստան_Զարյան&oldid=8866987» էջից