Կոստան Զարյան
 |
|
|---|---|
|
|
| Ծնվել է | փետրվարի 2, 1885[1] |
| Ծննդավայր | Շամախի, Բաքվի նահանգ, Ռուսական կայսրություն |
| Վախճանվել է | դեկտեմբերի 11, 1969[2] (84 տարեկանում) |
| Վախճանի վայր | Երևան, ՀԽՍՀ, ԽՍՀՄ |
| Մասնագիտություն | նկարիչ, գրող և լրագրող |
| Լեզու | ֆրանսերեն[3], իտալերեն[3] և Հայերեն[3] |
| Ազգություն | հայ |
| Կրթություն | Սուրբ Ղազար կղզի |
| Անդամակցություն | ԽՍՀՄ Գրողների միություն |
| Աշխատավայր | Բարձրավանք, Երևանի պետական համալսարան, Բեյրութի ամերիկյան համալսարան և Եղիշե Չարենցի անվան գրականության և արվեստի թանգարան |
| Ամուսին | Թագուհի Շահնազարյան |
| Զավակներ | Նվարդ Զարյան և Արմեն Զարյան |
| Ազգականներ | Ալեքսանդր Շիրվանզադե և Հովհաննես Աբելյան |
| Կոստան Զարյան Վիքիքաղվածքում | |
Կոստան Զարյան (փետրվարի 2, 1885[1], Շամախի, Բաքվի նահանգ, Ռուսական կայսրություն - դեկտեմբերի 11, 1969[2], Երևան, ՀԽՍՀ, ԽՍՀՄ, իսկական անունը՝ Կոստանդին Եղիազարյան), հայ գրող։
Բովանդակություն
Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Կոստան Զարյանը ծնվել է Շամախի քաղաքում։ Հայրը՝ Քրիստափոր Եղիզարովը, եղել է ցարական բանակի գեներալ։ 1890 թվականին՝ հոր մահվանից հետո, Եղիազարյանների ընտանիքը տեղափոխվել է Բաքու, որտեղ Կոստանն ընդունվել է ռուսական գիմնազիա։ Այնուհետև ավագ եղբայրը նրան տարել է Փարիզ, տեղավորել Սեն-Ժերմեն քոլեջում, որն ավարտելուց հետո Կոստան Զարյանն ապրել է Կովկասում և մեկնել Բելգիա` ուսումը շարունակելու նպատակով։ Բելգիայում ստացել է փիլիսոփայության դոկտորի աստիճան։ 1910-1913 թվականներին Զարյանն ապրել է Վենետիկում, որտեղ էլ Մխիթարյան միաբանների մոտ սովորել է հայերեն։ Մինչ այդ Զարյանն իր աշխատությունները գրել հրատարակել է տարբեր լեզուներով՝ իտալերեն, ֆրանսերեն և այլն։
Առաջին գիրքը՝ «Երեք երգերը» գրվել է իտալերեն (նույնը հայերեն լեզվով լույս է տեսել 1931 թվականին)։ Այդ պոեմների հիման վրա հետագայում կոմպոզիտոր Օտտորինո Ռեսպիգին ստեղծել է սիմֆոնիա։ Հռոմում մշակութային և գրական իր լայն գործունեության համար Մուսոլինին պետական թոշակ է առաջարկել, որից Կոստան Զարյանը հրաժարվել է։
1914 թվականին, երբ Պոլսում Հեթանոսական շարժմանն էին ներգրավված հայտնի մտավորականներ, Պոլսում Կոստան Զարյանը Դանիել Վարուժանի, Հակոբ Օշականի, Գեղամ Բարսեղյանի և Ահարոն Տատուրյանի հետ միասին հիմնել է «Մեհեան» հանդեսը, որի առաջին համարը լույս է տեսել 1914 թվականի հունվարին։ 1919-1922 թվականներին ապրել է Կ.Պոլսում, որտեղ 1922 թվականին, Գ. Գալֆայանի, Վահան Թեքեյանի և Շահան Պերպերյանի հետ հրատարակել է «Բարձրավանք» հանդեսը։ 1922 թվականին Պոլսում լույս է տեսել Զարյանի հայերեն լեզվով առաջին գիրքը՝ «Օրերի պսակը»։ Նույն թվականի աշնանը Զարյանն ընտանիքով հաստատվել է Երևանում` հայրենիքում ընդմիշտ հաստատվելու նպատակով։ 1922-1924 թվականներին համեմատական գրականության պատմություն է դասավանդել Երևանի պետական համալսարանում: Սակայն Խորհրդային Միության ազգակործան քաղաքականության պատճառով 1924 թվականին Զարյանը կրկին մեկնել է Եվրոպա, եղել Միացյալ Նահանգներում, Մերձավոր Արևելքում։
1925 թվականին Փարիզում հիմնել և խմբագրել է արվեստի, գրականության և փիլիսոփայության «Բաբելոնի աշտարակ» ամսագիրը (ֆրանսերեն)։ Ապա մեկնել է ԱՄՆ։ Բոստոնի «Հայրենիք» ամսագրում լույս են տեսել նրա «Անցորդը և իր ճամփան» (1927), «Բանկոոպը և մամութի ոսկորները» (1931-1934), «Երկիրներ և Աստվածներ» (1935-1938), «Կղզին և մի մարդ» (1955 թ.) գործերը։ 1944-1946 թվականներին հայագիտություն է դասավանդել Նյու Յորքի Կոլումբիա համալսարանում։ 1946 թվականին Նյու Յորքում հիմնել և խմբագրել է «Հայկական քառամսյակ» անգլերեն հանդեսը։ 1952-1954 թվականներին արվեստի պատմություն է դասավանդել Բեյրութի ամերիկյան համալսարանում: 1961 թվականին ներգաղթել է Հայաստան: 1962-1969 թվականներին եղել է Եղիշե Չարենցի անվան գրականության և արվեստի թանգարանի ավագ գիտաշխատող։ 1965 թվականից եղել է ԽՍՀՄ Գրողների միության անդամ։ Ռուսերեն լույս է տեսել նրա «Նավը լեռան վրա» վեպը (Մոսկվա, 1969 և 1974)։
Տիգրան Մանսուրյանը Զարյանի մի շարք բանաստեղծությունների հիման վրա ստեղծել է վոկալային երաժշտություն։[4]
Ընտանիք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Եղել է դաշնակահար Թագուհի Շահնազարյանի ամուսինը։
Կոստան Զարյանը, Շիրվանզադեն և Հովհաննես Աբելյանը եղել են երեք քույրերի որդիներ։
Երկեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Օրերու պսակը, Կ. Պոլիս, 1922, 192 էջ:
- Երեք երգեր, Վիեննա, 1931, 144 էջ:
- Նաւը լերան վրայ, Պոսթըն, 1943, 549 էջ:
- Նավը լեռան վրա, Երևան, 1963, 544 էջ:
- Օրերու պսակը, Պէյրութ, 1971, 174 էջ:
- Երկեր, Անթիլիաս, 1975, 646 էջ:
- Գիրք դիւցազներգութեանց, Երուսաղէմ, 1978, 280 էջ:
- Երկեր, Երևան, 1985, 576 էջ:
- Բանկոպը եւ մամութի ոսկորները, Անթիլիաս, 1987, 652 էջ:
- Երկրներ և աստվածներ: Սպանիա, Երևան, 1999, 378 էջ:
- Նավատոմար, Երևան, 1999, 670 էջ:
- Դեպի Արարատ, Երևան, 2001, 417 էջ:
- Նաւը լերան վրայ, Անթիլիաս, 2002, 554 էջ:
- Միացյալ Նահանգներ: Երկրներ և աստվածներ, Երևան, 2002, 498 էջ:
- Գիրք դիւցազներգութեանց, Երեւան, 2003, 361 էջ:
- Բառերի ոսկին (բանաստեղծություններ), Երևան, 2009, 686 էջ:
- Անցորդը և իր ճամբան, Երևան, 2010, 620 էջ:
- Նաւը լերան վրայ, Երեւան, 2015, 780 էջ:
Տես նաև[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Ավագյան Ա., Կոստան Զարյան, Երևան, 1998։
- Գասպարյան Դավիթ, Հայ գրականություն, գիրք 1, Երևան, 2000։
- Կարապետյան Գ., Կոստան Զարյան կամ Չընդհատվող շարական, Երևան, 2005։
- Մաթևոսյան Վ., Կոստան Զարեանի առաջին տարիները, Վենետիկ, 1997։
- Մաթևոսյան Վ., Կոստան Զարեանի շուրջ, Անթիլիաս, 1998։
- Սնապյան Պ., Ավազախրած նավը, Բեյրութ, 1964։
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 http://imslp.org/wiki/Category:Zarian%2C_Kostan
- ↑ 2,0 2,1 2,2 International Music Score Library Project — 2006.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 http://data.bnf.fr/ark:/12148/cb12069086d
- ↑ http://haymitq.info/view_post.php?id=10
Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
