Դադիվանք
Անվան այլ կիրառումների համար տե՛ս՝ Դադիվանք (այլ կիրառումներ)
| Դադիվանք | |
|---|---|
 Դադիվանք | |
| Հիմնական տվյալներ | |
| Տեսակ | վանք և մշակութային արժեք |
| Երկիր |  Արցախ |
| Տեղագրություն | Շահումյանի շրջան, Արցախ |
| Դավանանք | Հայաստանեայց Առաքելական Եկեղեցի |
| Թեմ | Արցախի թեմ |
| Հոգևոր կարգավիճակ | գործող |
| Ներկա վիճակ | վերանորոգվող |
| Ճարտարապետական նկարագրություն | |
| Ճարտարապետական ոճ | Հայկական ճարտարապետություն |
| Կառուցման սկիզբ | 9-րդ դար |
| Կառուցման ավարտ | 13-րդ դար |
| Հիմնադրված | 9-րդ դար |
| Առաջին հիշատակում | 1-ին դար՝ դամբարան-մատուռ |
 | |
 | |
Դադիվանք (հայտնի է նաև Առաքելոց, Առաքելադիր անուններով[1]), հայկական առաքելական միջնադարյան վանական համալիր Արցախի Շահումյանի շրջանի Դադիվանք գյուղում՝ Դադիվան լեռան լանջին՝ Թարթառ գետի ձախ ափին։ Պատմականորեն եղել է Մեծ Կվենք գավառի հոգևոր առաջնորդարանը։ Կոչվել է նաև Խութավանք, որովհետև կառուցվել է խութի (բլրակի) վրա։ Մատենագիտական աղբյուներում Դադի վանքը առաջին անգամ հիշատակվել է 9-րդ դարում։
Ավանդության համաձայն՝ եկեղեցին հիմնվել է Քրիստոսի առաքյալներից Թադևոսի հետևորդ Դադեի կողմից 1-ին դարում։ Դադիվանքի վերանորոգման շրջանակներում իրականացված պեղումների ընթացքում՝ 2007 թվականի հուլիսի 21-ին, վանական համալիրի եկեղեցիներից մեկի խորանի տակ գտնվել են սուրբ Դադե առաքյալի մասունքները[2]։ Գտնվել է նաև մեկ այլ դամբարան, որը հայկական քրիստոնեական ավանդույթներին բնորոշ չէ. այնտեղ թաղված մարդը նստած է աթոռին, վերջինս այժմ Ստեփանակերտի թանգարանում է։ 9-րդ դարում կառուցվել են վանական համալիրի առաջին կառույցները՝ ի դեմս սուրբ Դադիի միանավ վանքի։ 1145 թվականին համալիրն ավերել են սելջուկները, սակայն 1170 թվականին այն վերանորոգվել է։ Այդ ժամանակվանից մեզ են հասել բազմաթիվ խաչքարեր, որոնցից շատերը կանգնեցվել են Հաթերքի իշխանական տան ներկայացուցիչների հիշատակին։
12-րդ դարում Մխիթար Գոշը միառժամանակ այստեղ է բնակվել և աշխատել է իր «Դատաստանագրքի» վրա։ Վանական համալիրում եղել են տարբեր շինություններ. 2 ժամատուն, 2 հնագույն եկեղեցի, միաբանական խցեր, հյուրատուն, գործատուն, գրատուն, և այլն, որոնց հիմնական մասը կառուցվել է Զաքարյան իշխանապետության տարիներին։ Հարավարևմտյան մասում Հասան-Ջալալի ապարանքն է, առաջին հարկում՝ հնձանն ու մառանը։ Դադիվանքի կենտրոնական կառույցը սուրբ Աստվածածին կաթողիկեն է, որը 1234 թվականին կառուցել է Հաթերքի իշխանուհի Արզու-Խաթունը՝ ի հիշատակ իր ամուսնու՝ Վախթանգ Վախթանգյանի և երկու որդիների՝ Հասանի և Գրիգորի, որոնցից ավագը նահատակվել է թուրքերի դեմ պատերազմելիս։ Կառույցին համահունչ է երկհարկանի զանգակատունը, որի արևմտյան մասում պահպանվել են երկու խաչքարեր՝ քանդակված 1283 թվականին՝ վարպետ Աթանասի կողմից[3]։ Դրանք, ինչպես նաև պատերին արված արձանագրությունները պատմում են 12-13-րդ դարերի դեպքերի մասին։
Ուշ միջնադարում Դադիվանքը եղել է Արցախի հայկական մելիքությունների կազմում։ 19-րդ դարում ռուս-պարսկական առաջին պատերազմի հետևանքով Արևելյան Հայաստանի Գուգարք, Ուտիք և Արցախ նահանգները, ինչպես նաև Սյունիքի հարավային հատվածը՝ Զանգեզուրը, մտնում են Ռուսական կայսրության կազմ և հետագայում միավորվում Թիֆլիսի և Ելիզավետպոլի նահագների մեջ։
Դադիվանքն ունեցել է 200 000 հեկտար կալվածքներ, սակայն 1920 թվականին Արցախը Խորհրդային Ադրբեջանին բռնակցվելուց հետո զրկվել է կալվածքներից, դադարել գործելուց։
1960-ական թվականներին Ադրբեջանի իշխանությունները վանական համալիրի տարածքում գյուղ են հիմնել, որի բնակիչները վնասել են վանական համալիրի շենքերը, որմնանկարները։ 1993 թվականի մարտի 31-ին Դադիվանքն ազատագրվել է, 1994 թվականին՝ վերաբացվել, իսկ 1997 թվականից սկսվել են վերանորոգման աշխատանքները։ Վերականգնման գործընթացում առաջնահերթությունը տրվել է գմբեթավոր փոքր եկեղեցուն, որը գտնվում է տաճարի հյուսիսային պատից 1,5 մ հեռու։Նախքան կառուցումը տեղանքը մեծ թեքություն է ունեցել և 1211 թվականին ուղղվել է։ Այնուհետև վերականգնվել է Կաթողիկե եկեղեցին, որի մեկենասությունը ստանձնել է նյույորքաբնակ Էդիլ Հովնանյանը։ Նրան աջակցել է ճարտարապետ Արմեն Հախնազարյանը և Արցախի թեմի առաջնորդ Պարգև արքեպիսկոպոս Մարտիրոսյանը։
2001 թվականի հոկտեմբերի 8-ին Եվրոպայի Խորհրդի Խորհրդարանական վեհաժողովի 16 անդամների կողմից, որոնց կազմում էին Հայաստանի, Կիպրոսի, Իտալիայի, Ռումինիայի, Հունաստանի և Ռուսաստանի ներկայացուցիչներ, ստորագրվել է Արցախի պատմամշակութային ժառանգության պահպանմանը վերաբերող No 9256 փաստաթուղթը, որի համաձայն Լեռնային Ղարաբաղում ադրբեջանական քաղաքականության աղաղակող փաստերից է Դադիվանքի ավերումը, որը «տեղի իսլամադավան բնակչությունը (ադրբեջանցիները) համարել է հայկական քրիստոնեական կրոնի մնացորդներ և ավերել այն, ինչպես կարողացել է։
Պատմական ակնարկ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Եկեղեցու հարավային պատին Քրիստոսն Ավետարան է մեկնում Դավիթ Սքանչելագործին, իսկ Աստվածածինը՝ խաչազարդ ուրար։ Ըստ Կ. Գանձակեցու «Հայոց պատմություն» աշխատության՝ Դավիթ Ծարեցին՝ Սքանչելագործը, իր գործունեությունը ծավալել է Հանդաբերդ ամրոցին կից Ծար-Ջերմուկում՝ «Բաղնիք-արքունաք»-ում։ Պատմիչը վկայում է, որ Քրիստոսը Դավիթ Ծարեցուն «երևացել է և ասել՝ վերափոխիր աշխարհը, բուժիր մարդկանց», և նա հանքային ջրի միջոցով բուժել է մարդկանց։ Արզուխաթունը Սքանչելագործի տեսիլքը պատկերել է իր կառուցած եկեղեցու պատին։
Շահեն Մկրտչյանի կարծիքով՝ Դավիթ Ծարեցու տեսիլքի որմնանկարը կատարվել է 12-րդ դարի 2-րդ քառորդին՝ Արզուխաթունի կենդանության օրոք։ Կ. Գանձակեցին վկայում է, որ հարավային պատի բարձրարժեք որմնանկարի հեղինակն Արզուխաթունն է. «Բոլոր նրանք, ովքեր տեսնում էին այդ աշխատանքները, Աստծուն օրհնություն էին տալիս, որ կանանց ոստայնանկության իմաստություն և նկարակերտության հանճար է տվել», հատկապես այդ բարեպաշտ կնոջը։ Փաստորեն Արզուխաթունն արվեստագետ կին է եղել, իմացել է ներկերի գունային երանգներ, քանդակաձև զարդամոտիվներ, ինչպես նաև հագուստի հյուսածո նախշեր ստեղծել։ Մատենագրությունից հայտնի է, որ Արզուխաթունն իր դուստրերի հետ վարագույրներ է գործել Նոր Գետիկի, Հաղպատի, Մակարավանքի, Դադիվանքի եկեղեցիների համար։
Վանական համալիրի կառուցվաք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
.jpg)
Կաթողիկե Սուրբ Նշան եկեղեցի[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Դադիվանքի գլխավոր կառույցը Կաթողիկե Սուրբ Նշան եկեղեցին է, որը համարվում է բավականին արժեքավոր և յուրահատուկ կոթող։ Եկեղեցին ունի հայկական միջնադարյան պաշտամունքային ճարտարապետության մեջ տարածում չորս անկյուններում ավանդատներով գմբեթավոր սրահի հորինվածք։ Կառույցի արտաքին չափերն են 12,30 x 10,60 մ, բարձրությունը՝ 18,50 մ։ Արտաքին և ներքին պատերը ծածկված են արձանագրություններով։ Դրանց մեծ մասը փորագիր են, առկա են սպիտակ և կարմիր ներկով արձանագրվածներ։ Միայն հյուսիսային պատին են բացակայում արձանագրություններ[1]։
Վիմագիր արձանագրություններից ամենաընդարձակը եկեղեցու շինարարության մասին է։ Այն թվագրվում է 1214 թվականով և գտնվում է հարավային ճակատին։ Այդ արձանագրության մեջ նշված է, որ Կաթողիկե եկեղեցու կառուցման ժամանակ համալիրում արդեն կային նշանակալի կառույցներ[1][4]։
Դադիվանքի պահպանված որմնանկարները գտնվում են Կաթողիկե եկեղեցում։ Ուսումնասիրողները ենթադրում են, որ հնարավոր է դրանցից բացի այլ որմնանկարներ չեն եղել։ Որմնանկարները գտնվել են եկեղեցու հյուսիսային և հարավային պատերի վրա։ Դրանց ուսումնասիրությամբ զբաղվել են բազմաթիվ ուսումնասիրողներ[1][5][6][7][4]։
Գմբեթավոր փոքր եկեղեցի[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Դադիվանքի գմբեթավոր փոքր եկեղեցու կառուցման թվականի վերաբերյալ կան հակասական կարծիքներ։ Ըստ որոշ տվյալների՝ այն կառուցվել է 1180-ականներին և վերագրվում է իշխան Հասան Վախտաեգյանին։ Այլ տվյալների համաձայն եկեղեցին կառուցվել է 1190-ականներին, քանի որ պատերի մեջ ագուցված է 1190 թվականով թվագրվող խաչքար։ Մ. Հասրաթյանը եկեղեցու կառուցման թվական համարում է 13-րդ դարը՝ չներկայացնելով որևէ հիմնավորում[1][4][7]։ Մեկ այլ տեսակետի համաձայն եկեղեցին կառուցվել է 1211 թվականից հետո և որպես հիմնավորում ներկայացվում է տարածքի ռելևի, սողանքային գոտիով պայմանավորված ժամանակի ամրությունների կառուցման ժամանակագրությունը[1]։
Գմբեթավոր փոքր եկեղեցին գտնվում է տաճարի հյուսիսային պատից մոտ 1,5 կմ հեռու։ Արտաքին չափերն են՝ 6․45×7․93 մ։
Կառույցը երկու կողմերից մեծ ճաքեր ուներ և կարծես 2 տարբեր մասերի լիներ բաժանված։ Արևմտյան ճակատի վերին մասում ճաքը խորն էր, և ցանկացած պահի հնարավոր էր փլվեր։ Հենց դա էր այդ կառույցի ամրացման և պահպանման առաջնահերթության պատճառը։
Այն մեկ զույգ որմնանյութերով գմբեթավոր դահլիճի տիպի կառույց է։ Արևելքում՝ խորանի աջ և ձախ կողմերում ունի ավանդատներ։ Կառուցված է կոպտատաշ տեղական ամուր քարատեսակներով և աղյուսով[8]։
Միանավ եկեղեցի[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Դադիվանքի միանավ եկեղեցին կառուցվել է 1283-1293 թվականներն ընկած ժամանակահատվածում՝ այն ժամանակ, երբ արդեն գոյություն ունեին Սուրբ Դադի և Կաթողիկե եկեղեցիները։ Նույն ժամանակահատվածում է կառուցվել նաև եկեղեցուն արևմուտքից կից թաղակապ գավիթը։ Եկեղեցին ունի ոչ մեծ լայնություն՝ 3,75 մ և մեծ բարձրություն՝ մինչև թաղի գագաթը 7,30 մ[1]։
Սուրբ Դադի եկեղեցի[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Սուրբ Դադի եկեղեցին Դադիվանքի հնագույն կառույցն է, որը գոյություն ուներ արդեն մինչև 9-րդ դարը։ Այն հիմնվել է Սուրբ Դադիի գերեզմանատան վրա այնպես, որ սրբի հուղարկավորության վայրը հայտնվել է խորանում։ Գերեզմանաքարը եկեղեցու համար ծառայել է որպես սեղանի վեմ[1]։
Եկեղեցու ներքին չափերն են 20,70 x 9,40 մ։ Պատի հաստությունը արևմուտքում ժամատանը հպվող մասում 0,55 մ է, իսկ հարավում՝ 1,16 մ։ Պահպանված պատերի առավելագույն բարձրությունը 5 մ է։ Երեք մուտքերից երկուսը՝ հարավից կից թաղակապ գավթի և ժամատան մեջ բացվածները, ունեն սրբատաշ, քանդակազարդ շքեղ լուծումներ[1]։
Տաճար[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Դադիվանքի տաճարը գտնվում է գմբեթավոր փոքր եկեղեցուց 1-2 մետր հարավ։ Կառույցի 1211 թվականով թվագրվող շինարարական արձանագրության մեջ «Տաճար» անվամբ հիշվող քառասյուն, «կեղծ գմբեթավոր» հորինվածքով, 10 x 10,1 մ ներքին չափերով, պատի 1մ հաստությամբ և 11 մ բարձրությամբ գրեթե քառակուսի հատակագծով շինություն է[1][4]։
Գավիթ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Դադիվանքի գավիթը կառուցվել է 1124 թվականին Սուրբ Դադի եկեղեցու արևմտյան կողմում։ Համարվում է վանական համալիրի այն կառույցներից, որի շինարարության թվականը ստույգ է։ Ունի 14.00 x 9.50 մ ներքին չափեր։ Գավիթի արևելյան պատի ամբողջ երկարությամբ տեղադրվել, ագուցվել են խաչքարեր, որոնք թվագրվում են 1199, 1233, 1291 թվականներով։Ներսում տեղադրված տապանաքարերը թվագրվում են 1305, 1306, 1333 թվականներով[1][4]։
Զանգակատուն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Համաձայն ուսումնասիրությունների՝ Դադիվանքի զանգակատունը առանձին կանգնած շենք է եղել, որի առաջին հարկի խիստ ինքնատիպ հորինվածքը առաջացել է զույգ խաչքարերը ներսում տեղադրելու գաղափարից։ Երկու խաչքարերը կերտվել են միաժամանակ՝ 1283 թվականին։ Հետևաբար ենթադրվում է, որ զանգակատան շենքն էլ է կառուցվել այդ ժամանակահատվածում։
Զանգակատունն ունի 14,6 մ բարձրություն։ Առաջին հարկում՝ արևելյան պատին կցված են դեպի արևմտյան կողմի կամարաձև բացվածքը նայող զույգ խաչքարերը։ Երկրորդ հարկը սրածայր վեղարով ռոտոնդայով հանդերձ ունի 6 մետր բարձրություն[1][4]։
Իշխանական ապարանք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 Սամվել Կարապետյան, Հայ մշակույթի հուշարձանները Խորհրդային Ադրբեջանին բռնակցված շրջաններում, Երևան, 1999 թվական։
- ↑ В старинном монастыре Нагорного Карабаха обнаружены мощи одного из учеников Иисуса Христа
- ↑ «Արխիվացված պատճենը»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2014-08-21-ին։ Վերցված է 2016-10-15
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 Մուրադ Հասրաթյան, Հայկական ճարտարապետության Արցախի դպրոցը, Երեւան, 1992, էջ 44-49։
- ↑ «Դիվան Հայ վիմագրության», պրակ 5, կազմող` Ս. Գ. Բարխուդարյան, Երեւան, 1982։
- ↑ Л. А. Дурново, Очерки изобразительного искусства средневековой Армении, Москва, 1979,
- ↑ 7,0 7,1 Բ. Ուլուբաբյան, Մ. Հասրաթյան, Դադիվանք «Հայկազեան Հայագիտական Հանդէս», հ. Ը, Պէյրութ, 1980,
- ↑ Այվազյան Սամվել (2015)։ Դադի վանքի վերականգնումը 1997-2011թթ․։ Երևան: ՀՃՈՒ (RAA) հրատարակչություն։ էջ 20
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 3, էջ 261)։ 
|
|
Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Դադիվանք կատեգորիայում։ |
| Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատված վերցված է Քրիստոնյա Հայաստան հանրագիտարանից, որի նյութերը թողարկված են՝ Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) թույլատրագրի ներքո:
|