Գրական գործունեությունը սկսել է որպես բանաստեղծ («Բերկրալի ցավ», 1889, ժողովածու)։ «Սեր առանց սիրո» (1894) ժողովածուի նովելներում Պիրանդելլոն հետևել է վերիզմի ավանդույթներին, «Տարվա նովելները» (1922) ժողովածուում ձգտել է նաև ցույց տալ «փոքր» մարդու ներաշխարհը և նրա հոգեկան խռովությունը կյանքի խավարի դեմ։
«Հանգուցյալ Մատտիա Պասկալը» (1904) վեպում բացահայտել է ժամանակակից բուրժական հասարակարգում ապրող մարդու սոցիալական «դիմակի» և իսկական «դեմքի» միջև եղած հակասությունը։ Պիրանդելլոի 1910-1917 թվականի դրամատուրգիայում գերիշխում են Սիցիլիայի բարբառով գրված կենցաղային կատակերգությունները («Լիոլա», 1916 և այլն), ապա՝ իտալերեն փիլհոգեբանական դրամաները։
Պիրանդելլո դրամաներում պատկերել է արվեստի ու կյանքի հակասությունը, մարդկանց սոցիալական ողբերգությունը («Վեց գործող անձ հեղինակի որոնումներում», 1921), ըմբոստացումը դառն իրականության դեմ և պատրանքներով լի աշխարհի ստեղծումը («Հենրիխ », 1922, «Կյանք, որ քեզ եմ տալիս», 1924), բարոյախոսության սուբյեկտիվությունը և իրականության ու պատրանքների միջև սահմանագծի բացակայությունը («Ամեն մարդ յուրովի», 1924, «Այսօր անում ենք հանպատրաստից», 1930)։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 9, էջ 306)։