Սերգեյ Բարխին

Սերգեյ Բարխին;
Ծնվել է	մարտի 31, 1938
Ծննդավայր	Մոսկվա, ԽՍՀՄ
Մահացել է	նոյեմբերի 19, 2020 (82 տարեկան)
Մահվան վայր	Մոսկվա, Ռուսաստան
Քաղաքացիություն	ԽՍՀՄ և Ռուսաստան
Մայրենի լեզու	ռուսերեն
Կրթություն	Մոսկվայի ճարտարապետության ինստիտուտ
Մասնագիտություն	նկարիչ, բեմանկարիչ և նկարազարդող
Աշխատավայր	Ռուսաստանի թատերական արվեստի համալսարան
Պարգևներ և ; մրցանակներ	և
Կայք	barkhin.ru

Սերգեյ Բարխին (ռուս.՝ Сергей Михайлович Бархи́н, մարտի 31, 1938(1938-03-31), Մոսկվա, ԽՍՀՄ - նոյեմբերի 19, 2020(2020-11-19), Մոսկվա, Ռուսաստան), ռուս և խորհրդային բեմանկարիչ, նկարիչ, գրքերի նկարիչ, ճարտարապետ և գրող։ Եղել է Ռուսաստանի Դաշնության ժողովրդական նկարիչ (1998 թվական)^[1], ՌԽՖՍՀ արվեստի վաստակավոր գործիչ (1991 թվական)^[2], Ռուսաստանի Դաշնության պետական մրցանակների դափնեկիր (1993 թվական, 2001 թվական)։ Եղել է Ռուսաստանի գեղարվեստի ակադեմիայի ակադեմիկոս։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծնվել է Մոսկվայում, ճարտարապետ Գրիգորի Բարխինի որդու և ճարտարապետ Բորիս Բարխինի եղբոր` ճարտարապետ Միխայիլ Բարխինի ընտանիքում^[3]։

1956-1962 թվականներին սովորել է Մոսկվայի ճարտարապետության ինստիտուտում։ Զբաղվել է ճարտարապետությամբ և գրքերի նկարազարդմամբ։ Նա աշխատել է Մոսկվայի, Վիլնյուսի, Գորկու, Սվերդլովսկի, Սարատովի, Կույբիշևի և այլ թատրոններում։ 1988-1992 թվականներին եղել է Մոսկվայի Ստանիսլավսկու և Նեմիրովիչ-Դանչենկոյի անվան երաժշտական ակադեմիական թատրոնի գլխավոր նկարիչը, իսկ 1995-2000 թվականներին եղել է Մեծ թատրոնի բեմանկարիչը և գեղարվեստական ղեկավարը։

Ձևավորել է ավելի քան 200 բեմադրություն (օպերաներ, բալետներ և դրամատիկական ներկայացումներ) նախկին ԽՍՀՄ շատ քաղաքներում և արտերկրում. Գերմանիայում, Ֆինլանդիայում, Շվեդիայում, Ճապոնիայում, Թուրքիայում, Չեխիայում։ 1980-ական թվականներից Մոսկվայի պատանի հանդիսատեսի թատրոնում եղել է Հենրիետա Յանովսկայայի և Կամա Գինկասի ներկայացումների մշտական համահեղինակ։ Վսևոլոդ Մեյերխոլդի բնակարանային թանգարանի գեղարվեստական ձևավորման (Դավիթ Բորովսկու հետ միասին) նախագծի հեղինակն է (1994 թվական)։ Եղել է Ռուսաստանի թատերական արվեստի բեմանկարչության ամբիոնի հիմնադիրը, երկարամյա վարիչը (1992-2007 թվականներ) և պրոֆեսորը։ Եղել է Ռուսաստանի գեղարվեստի ակադեմիայի ակադեմիկոս (2011 թվական)։ Եղել է Ճարտարապետների միության (1965 թվական), նկարիչների միության (1974 թվական), թատերական գործիչների միության (1978 թվական) և Մոսկվայի գրողների միության (2013 թվական) անդամ։

Մահացել է 2020 թվականի նոյեմբերի 19-ին, Մոսկվայում, 83 տարեկան հասակում^[4]^[5]։ Թոքերի քաղցկեղը դարձել է նկարչի մահվան պատճառը. մեկ ամիս առաջ մերձավորները հայտնել էին, որ նա «ուժեղ հիվանդացել էր և հազիվ էր կարողացել ողջ մնալ»^[6]։

Բեմանկարչություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1967 թվական` Էդուարդ Օլբիի «Տխուր դդմիկի մասին բալլադը». Մոսկվայի «Ժամանակակից» թատրոն. Միխայիլ Անիկստի համահեղինակությամբ
1967 թվական` Ալեքսանդր Սվոբոդինի «Ազատ ժողովրդավարականներ». «Ժամանակակից» թատրոն. Միխայիլ Անիկստի համահեղինակությամբ
1968 թվական` Էդուարդո դե Ֆիլիպպոյի «Կատակերգության արվեստը», Միխայիլ Անիկստի համահեղինակությամբ
1968 թվական` Մոլիերի «Տարտյուֆը», Տագանկայի թատրոն
1970 թվական` Անտոն Չեխովի «Որորը», «Ժամանակակից»
1970 թվական` Վիկտոր Ռոզովի «Երեկոյից մինչև կեսօր», «Ժամանակակից» թատրոն
1971 թվական` Առնոլդ Ուեսքերի «Արմատները». «Ժամանակակից» թատրոն
1974 թվական` Ալեքսանդր Վոլոդինի «Սիրելիներից մի բաժանվեք», Իվանովի դրամատիկական թատրոն, ռեժիսոր` Կ. Բարանով
1975 թվական` Ուիլյամ Շեքսպիրի «Ռոմեո և Ջուլիետ» «Դիպլոմային ներկայացում». Բորիս Շչուկինի անվան թատերական ուսումնարան, Մոսկվա.
1976 թվական` Մաքսիմ Գորկու «Վասա Ժելեզնովան» Խորհրդային բանակի թատրոն
1978 թվական` Թենեսի Ուիլյամսի «Օրփեոսը դժոխք է իջնում», Խորհրդային բանակի թատրոն
1977 թվական` Լեոնիդ Զորինի «Արքայական որսը», Մոսսովետի անվան թատրոն
1981 թվական` Ալեքսանդր Հելմանի «Բոլորի հետ մենակ», «Ժամանակակից» թատրոն
1982 թվական` Թենեսի Ուիլյամսի «Դաջված վարդը», Մոսկվայի Մ. Գորկու անվան գեղարվեստական ակադեմիական թատրոն
1983 թվական` Հենրիկ Իբսենի «Հեդդա Գաբլերը». Մոսսովետի անվան թատրոն
1984 թվական` Էդուարդ Օլբիի «Ո՞վ է վախենում Վիրջինա Վուլֆից» «Ժամանակակից» Վյաչեսլավ Զայցևի համահեղինակությամբ
1984 թվական` Ալեքսանդր Օստրովսկու «Անտառը» (լատիշերեն. «Mežs»). Ռիգայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն
1987 թվական` Միխայիլ Բուլգակովի «Շան սիրտը», Մոսկվայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն
1989 թվական` Ա. Նեդզվեցկիի «Good-byе, America!!!» ըստ Սամուիլ Մարշակի. Մոսկվայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն
1988 թվական` Հանս Քրիստիան Անդերսենի «Սոխակը». Մոսկվայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն
1993 թվական` Անտոն Չեխովի «Իվանովը և ուրիշները», Մոսկվայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն, «Ոսկե դիմակը»
1993 թվական` «Կյանքը հիասքանչ է» ըստ Անտոն Չեխովի «Շնիկով տիկինը» պատմվածքի, Ստամբուլ, Թուրքիա
1993 թվական` Կամա Գինկասի «Ապուշը» ըստ Ֆեոդոր Դոստոևսկու, Հելսինկիի շվեդական թատերական ակադեմիա
1995 թվական` Ժակ Օֆենբախի «Ժակ Օֆենբախը, սերը և շըրխկը», Մոսկվայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն
1997 թվական` Ալեքսանդր Օստրովսկու «Որոտը». Մոսկվայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն
1998 թվական` Անտոն Չեխովի «Տատյանա Ռեպինան»
1999 թվական` «Սև վանականը» ըստ Անտոն Չեխովի, Մոսկվայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն, «Ոսկե դիմակը»
2001 թվական` Ագաթա Քրիստիի «Մեղադրության վկան», Մոսկվայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն
2000 թվական` Օսկար Ուայլդի «Երջանիկ արքայազնը», Մոսկվայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն
2003 թվական` Շեյլա Դիլենիի «Մեղրի համը», Մոսկվայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն
2004 թվական` «Ռոտշիլդի ջութակը» ըստ Անտոն Չեխովի, Մոսկվայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն
2006 թվական` «Անիմաստ վիպերգությունը» ըստ Ֆեոդոր Դոստոևսկու Մոսկվայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն
2007 թվական` Բերնար-Մարի Կոլտեսի «Ռոբերտո Զուկկոն», Մոսկվայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն
2007 թվական` «Փիթր Փենը» ըստ Ջեյմս Մեթյու Բարրիի, Մոսկվայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն
2009 թվական` «Մեդեան» ըստ Սենեկայի, Ժան Անույի, Իոսիֆ Բրոդսկու տեքստերի, Մոսկվայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն
2010 թվական` «Ընդհատումը» ըստ Իվան Գոնչարովի, Մոսկվայի գեղարվեստական ակադեմիական թատրոն
2010 թվական` «Աշխարհի բազմադաշնակությունը» (ռեժիսոր` Կամա Գինկաս), Ե․ Վախթանգովի անվան թատրոն
2011 թվական` Հենրիկ Իբսենի «Հեդդա Գաբլերը» (ռեժիսոր` Կամա Գինկաս), Ալեքսանդրինսկի թատրոն
2012 թվական` Բերտոլդ Բրեխտի «Պարոն Պունտիլան և նրա ծառա` Մատտին» (ռեժիսոր` Միդաուգաս Կարբաուսկիս. Մոսկվայի Վ․ Մայակովսկու անվան ակադեմիական թատրոն
2012 թվական` Ալեքսանդր Օստրովսկու «Տաղանդները և երկրպագուները» (ռեժիսոր` Միդաուգաս Կարբաուսկիս), Մոսկվայի Վ․ Մայակովսկու անվան ակադեմիական թատրոն
2012 թվական` «Շեքսպիրի ծաղրածուները» ըստ Ուիլյամ Շեքսպիրի (ռեժիսոր` Կամա Գինկաս), Մոսկվայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն
2013 թվական` Մարյուս Իվաշկյավիչյուսի «Կանտը» (ռեժիսոր` Միդաուգաս Կարբաուսկիս). Մոսկվայի Վ․ Մայակովսկու անվան ակադեմիական թատրոն
2013 թվական` Ալեքսանդր Վոլոդինի «Սիրելիներից մի բաժանվեք» (ռեժիսոր` Հենրիետա Յանովսկայա), Մոսկվայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն
2013 թվական` «Մեր գավառի տիկին Մակբեթը» ըստ Նիկոլայ Լեսկովի (ռեժիսոր` Կամա Գինկաս), Մոսկվայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն
2014 թվական` Միխայիլ Լերմոնտովի «Դիմակահանդեսը» (ռեժիսոր` Անդրեյ Ժիտինկին), Փոքր թատրոն
2014 թվական` «Լիր արքան» ըստ Ուիլյամ Շեքսպիրի (ռեժիսոր` Միխայիլ Լևիտին), Էրմիտաժի թատրոն
2015 թվական` «Ռուսական վեպը» (ռեժիսոր` Միդաուգաս Կարբաուսկիս), Մոսկվայի Վ․ Մայակովսկու անվան ակադեմիական թատրոն
2015 թվական` «Լուսավորության պտուղները» (ռեժիսոր` Միդաուգաս Կարբաուսկիս), Մոսկվայի Վ․ Մայակովսկու անվան ակադեմիական թատրոն
2016 թվական` Ելենա Պոպովայի «Ճաղատ ամուրը» (ռեժիսոր` Հենրիետա Յանովսկայա), Մոսկվայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն
2017 թվական` «Մարյուս Իվաշկյավիչյուսի աքսորումը» (ռեժիսոր` Միդաուգաս Կարբաուսկիս), Մոսկվայի Վ․ Մայակովսկու անվան ակադեմիական թատրոն
2017 թվական` «Տեր Աստծո ծաղրածուն» ըստ Սերվանտեսի և Միխայիլ Բուլգակովի «Դոն Քիշոտի» (ռեժիսոր` Միխայիլ Լևիտին). Էրմիտաժի թատրոն
2018 թվական` «Ցարերը» ըստ «Բորիս Գոդունովի» և Սերգեյ Եսենինի «Պուգաչովայի» (ռեժիսոր` Միխայիլ Լևիտին). Էրմիտաժի թատրոն
2018 թվական` «Փիղը», Ալեքսանդր Կոպկով (ռեժիսոր` Հենրիետա Յանովսկայա), Մոսկվայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն
2018 թվական` «Մեր գավառի տիկին Մակբեթը» ըստ Նիկոլայ Լեսկովի (ռեժիսոր` Հենրիետա Յանովսկայա), Մոսկվայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն
2018 թվական` «Օբլոմովը» ըստ Ալեքսանդրա Գոնչարովայի վեպի (ռեժիսոր` Միդաուգաս Կարբաուսկիս), Մոսկվայի Վ․ Մայակովսկու անվան ակադեմիական թատրոն
2019 թվական` Վիլյամսի «Կատուն շիկացած տանիքի վրա», (ռեժիսոր` Հենրիետա Յանովսկայա), Մոսկվայի Պատանի Հանդիսատեսի Թատրոն
2019 թվական` «Ես տանը չեմ» ըստ Դանիլ Խարմսի (ռեժիսոր` Միխայիլ Լևիտին), Էրմիտաժի թատրոն

Աշխատանքներ օպերայում և բալետում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1981 թվական` «Հիշեք!» (բալետմաստեր` Ալեքսանդր Չեռնիշով), Սամարայի Մ. Գորկու անվան դրամատիկական թատրոն
1984 թվական` «Սպարտակ» (բալետմաստեր` Ալեքսանդր Չեռնիշով), Սամարայի Մ. Գորկու անվան դրամատիկական թատրոն
1989 թվական` Վինչենցո Բելլինիի «Ծովահենը», Մոսկվայի Ստանիսլավսկու և Նեմիրովիչ-Դանչենկոյի անվան երաժշտական ակադեմիական թատրոն
1990 թվական` Մոդեստ Մուսորգսկու «Բորիս Գոդունովը» (ռեժիսոր` Օ. Իվանովա), Մոսկվայի Ստանիսլավսկու և Նեմիրովիչ-Դանչենկոյի անվան երաժշտական ակադեմիական թատրոն
1990 թվական` Սերգեյ Պրոկոֆևի «Ռոմեո և Ջուլիետը» (բալետմաստեր` Վլադիմիր Վասիլև), Մոսկվայի Ստանիսլավսկու և Նեմիրովիչ-Դանչենկոյի անվան երաժշտական ակադեմիական թատրոն
1991 թվական` «Կռունկները» ըստ Կիտարոյի և Դմիտրի Շոստակովիչի երաժշտության (բալետմաստեր` Դմիտրի Բրյանցև), Մոսկվայի Ստանիսլավսկու և Նեմիրովիչ-Դանչենկոյի անվան երաժշտական ակադեմիական թատրոն
1994 թվական` Ալեքս Մաճավարիանիի «Օթելլոն» (բալետմաստեր` Դմիտրի Բրյանցև), Մոսկվայի Ստանիսլավսկու և Նեմիրովիչ-Դանչենկոյի անվան երաժշտական ակադեմիական թատրոն
1996 թվական` Ջուզեպպե Վերդիի «Տրավիատան», Մեծ թատրոն
1997 թվական` Ջուզեպպե Վերդիի «Աիդան»
1997 թվական` Պյոտր Չայկովսկու «Իոլանտան»
1997 թվական` Ադոլֆ Ադանի «Ժիզելը»
2010 թվական` Դարիուս Միյոյի «Աղքատ նավաստին», Մոսկվայի Ստանիսլավսկու և Նեմիրովիչ-Դանչենկոյի անվան երաժշտական ակադեմիական թատրոն
2010 թվական` Էրիկ Սատիի «Սոկրատեսը», Մոսկվայի Ստանիսլավսկու և Նեմիրովիչ-Դանչենկոյի անվան երաժշտական ակադեմիական թատրոն
2010 թվական` Ջուզեպպե Վերդիի «Ճակատագրի ուժը», Մոսկվայի Ստանիսլավսկու և Նեմիրովիչ-Դանչենկոյի անվան երաժշտական ակադեմիական թատրոն
2013 թվական` «Երեք Պինտո», Կարլ Մարիա ֆոն Վեբերի և Գուստավ Մալերի օպերան (ռեժիսոր` Միխայիլ Կիսլյարով). Բ. Պոկրովսկու անվան կամերային երաժշտական թատրոն
2014 թվական` Քրիստոֆ Վիլիբալդ Գլյուկի «Չինուհիները. Ուղղված հարբեցողը», Ալեքսեյ Պարինի գաղափարը, ռեժիսորներ` Գեորգի Իսահակյան, և Անատոլի Լեդուխովսկի. Փոքր բեմը, Մոսկվայի Ստանիսլավսկու և Նեմիրովիչ-Դանչենկոյի անվան երաժշտական ակադեմիական թատրոն
2016 թվական` Պյոտր Չայկովսկու «Պիկովայա դամա» (ռեժիսոր` Ալեքսանդր Տիտել), Մոսկվայի Ստանիսլավսկու և Նեմիրովիչ-Դանչենկոյի անվան երաժշտական ակադեմիական թատրոն
2018 թվական` Ջուզեպպե Վերդիի «Մակբեթ» օպերան (ռեժիսոր` Կամա Գինկաս), Մոսկվայի Ստանիսլավսկու և Նեմիրովիչ-Դանչենկոյի անվան երաժշտական ակադեմիական թատրոն

Աշխատանքներ կինոյում և մուլտիպլիկացիայում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1973 թվական` «Հանդիպումներ և հրաժեշտները»
1977 թվական` Փրփուրը (ֆիլմ-ներկայացում)
1978 թվական` Վասա Ժելեզնովան (ֆիլմ-ներկայացում)
1995 թվական` «Ալեհեր առյուծը»
1997 թվական` «Երկարատև ճանապարհորդությունը»
2003 թվական` «Շունը, գեներալը և թռչունները»

Մոսկվայի պատանի հանդիսատեսի թատրոնի ներկայացումները «Կուլտուրա» հեռուստաալիքով[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2010 թվական` «Շնիկով տիկինը» ըստ Անտոն Չեխովի
2010 թվական` «Ռոտշիլդի ջութակը» ըստ Անտոն Չեխովի
2010 թվական` «Սև վանականը» ըստ Անտոն Չեխովի

Մրցանակներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Գրականության և արվեստի ոլորտում եղել է Ռուսաստանի Դաշնության պետական մրցանակի դափնեկիր (1993 թվական և 2001 թվական)
«Ոսկե դիմակ» մրցանակի դափնեկիր (1995 թվական, 2001 թվական, 2005 թվական, 2011 թվական և 2013 թվական)
«Բյուրեղյա Տուրանդոտ» թատերական մրցանակի դափնեկիր (1999 թվական, 2010 թվական, 2011 թվական և 2016 թվական)
Օլեգա Տաբակովավայի ֆոնդի մրցանակի դափնեկիր (1997 թվական)
Կոնստանտին Ստանիսլավսկու անվան Միջազգային մրցանակի դափնեկիր (2002 թվական)
«Հաղթարշավ» անկախ մրցանակի դափնեկիր (2004 թվական)
«Որոր» թատերական մրցանակի դափնեկիր (2006 թվական)
«Լավագույն արվեստի գիրք` ART-գիրք անվանակարգերում» մրցանակի դափնեկիր (2007 թվական)
Մոսկվայի մրցանակի դափնեկիր (2008 թվական)
«ԱրխիՊ» ճարտարապետական մրցանակի դափեկիր (2009 թվական)
Ռուսաստանի գեղարվեստի ակադեմիայի ոսկե և արծաթե մեդալներ (1991 թվական և 2015 թվական)
«Մոսկովյան կոմերիտական» մրցանակի դափնեկիր (2016 թվական)
«Թատերական վեպ» մրցանակի դափնեկիր (2018 թվական)

Գրքեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Сергей Бархин. «Ламповая копоть». М.: Издательство «Близнецы», ГИТИС, 2007. 527 стр. ISBN 5-7196-0263-1
Сергей Бархин. «Заветки. Помпейская зелень». М.: Издательство «Близнецы» 2011. 240 стр ISBN 978-5-901838-90-4
Сергей Бархин. «Красная ртуть, Драконова кровь и другие пьесы». М.: Издательство «Близнецы». 2013. 150 стр ISBN 978-5-87317-850-8
Сергей Бархин. «Театр Сергея Бархина». М.: Издательство «Близнецы». 2017.
Сергей Бархин. «Белое по чёрному». Иллюстрации к драматическим произведениям серии книг издательства «Искусство» и других издательств 1968-1984 годов. М.: Издательство «Близнецы». 2017.
Сергей Бархин. «Французы». («Песть о Роланде», «Баллады на воровском жаргоне» и «Одно лето в аду») М.: Издательство «Близнецы». 2019.
Сергей Бархин. «Книга песни песней Соломона». Иллюстрации и мизансцены. М.: Издательство «Близнецы». 2019.
Сергей Бархин. «У. Шекспир — Гамлет». Мизансцены и образы. М.: Издательство «Близнецы». 2020.
Сергей Бархин. «У. Шекспир — Король Лир». Мизансцены и образы. М.: Издательство «Близнецы». 2020.

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

↑ «Указ Президента РФ от 31 августа 1998 г. N 1038 «О награждении государственными наградами Российской Федерации»»։ Վերցված է 2020-11-19
↑ Указ Президента РСФСР от 16 октября 1991 г. «О присвоении почётных званий РСФСР работникам искусства»
↑ «Биография народного художника России Сергея Бархина»։ ТАСС։ Վերցված է 2020-11-19
↑ «Умер народный художник России Сергей Бархин»։ ria.ru։ РИА "Новости"։ 2020-11-19
↑ «Умер народный художник России Сергей Бархин»։ Ведомости (ռուսերեն)։ Վերցված է 2020-11-19
↑ «Причиной смерти народного художника России Сергея Бархина стал рак легких»։ ТАСС։ Վերցված է 2020-11-19

Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

В. И. Берёзкин. «О Сергее Бархине говорят и пишут друзья». М. Издательство «Близнецы». 2016. 320 стр. ISBN 978-5-906693-67-9
В. И. Берёзкин. «Искусство сценографии мирового театра». Т 9: «СЦЕНОГРФЫ РОССИИ. Сергей Бархин». М.:КРАСАНД. 2012.- 640 стр. ISBN 978-5-39600457-3
Вера Кулешова «Сергей Бархин // Советские художники театра и кино». Вып. 75. М., 1977.
Вера Кулешова «Сергей Бархин: театр и книга» // Книга и искусство в СССР. 1981. №3.
Сергей Бархин. «Театр, книжная графика». Каталог. Вст. статьи Р. П. Хидекель, М. Л. Москвина. М., 1987.
В. И. Берёзкин «Неоромантизм Сергея Бархина» // Декоративное искусство СССР. 1989. №2.
Вера Кулешова: «Мастер» // Большой театр. Сезон 223. 1998—1999. №12-13.
Сергей Бархин: «Это было почти что "предперестрой"» // Проект Классика. 2003. №9.
З. Маликова Родословная таланта // Наука и жизнь. 2001. №1.
Сергей Бархин: Большой театр — не место, где художник показывает себя // Известия. 17 марта 2001.
Сергей Кавтарадзе. «Архитектор сцены». 1989 г. Ж.«Творчество».
Алексей Тарханов. «Сергей Бархин - герой всех времён и народов». Ж. «Декоративное искусство» 1989г. №2.

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Официальный сайт С. М. Бархина
С. М. Бархин на сайте Московского ТЮЗа
С. М. Бархин на сайте МХТ им. А. П. Чехова
С. М. Бархин Archived 2021-05-01 at the Wayback Machine. на сайте Большого театра
С. М. Бархин на сайте театра им В. Маяковского
С. М. Бархин на сайте театра Сатиры
С. М. Бархин на сайте музыкального театра Станиславского и Немировича-Данченко
С. М. Бархин на сайте Российской Академии Художеств
«Линия жизни» с С. М. Бархиным Archived 2019-08-18 at the Wayback Machine. на т/к «Культура» (28 мая 2010)
Хроника одной семьи — передача Радио Свобода

[1038-1998-1] «Указ Президента РФ от 31 августа 1998 г. N 1038 «О награждении государственными наградами Российской Федерации»»։ Վերցված է 2020-11-19

[10-1991-2] Указ Президента РСФСР от 16 октября 1991 г. «О присвоении почётных званий РСФСР работникам искусства»

[3] «Биография народного художника России Сергея Бархина»։ ТАСС։ Վերցված է 2020-11-19

[4] «Умер народный художник России Сергей Бархин»։ ria.ru։ РИА "Новости"։ 2020-11-19

[5] «Умер народный художник России Сергей Бархин»։ Ведомости (ռուսերեն)։ Վերցված է 2020-11-19

[6] «Причиной смерти народного художника России Сергея Бархина стал рак легких»։ ТАСС։ Վերցված է 2020-11-19

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]