Սովորել է Փարիզի «Սխոլա կանտորում»-ում (1905-1908)։ Այդ տարիներին ստեղծել է արտառոց վերնագրերով դաշնամուրային պիեսների ժողովածուներ՝ «3 պիես տանձի ձևով», «Ձիու մորթու մեջ», «Սպորտ և զվարճալիք» են։ Սատիի առաջին թատերական գործը «Շքերթ» բալետն է (1916)։ Աջակցել է «Վեցյակի» նորարարական ձեռնարկումներին։ 1920-ական թվականների սկզբին նրա շուրջն են համախմբվել, այսպես կոչված, Արկյոյի դպրոցի ֆրանսիացի երաժիշտները։ Սատիի ստեղծագործական սկզբունքները և գեղագիտական հայացքները եղել են անկայուն, մեկ սատարել է իմպրեսիոնիզմին, մեկ էլ հարձակվել նրա հետևորդների վրա, իմպրեսիոնիզմին հակադրելով գծային գրության պարզությունն ու խստությունը։ Սատիի լավագույն գործը «Սոկրատ» սիմֆոնիկ դրաման է ձայնի համար (Պլատոնի դիալոգների տեքստով, 1918)։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 10, էջ 208)։
