Ֆրիդա Կալո

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Jump to navigation Jump to search
Picto infobox artiste.png
Ֆրիդա Կալո
իսպ.՝ Frida Kahlo
Frida Kahlo, by Guillermo Kahlo.jpg
Ի ծնե Magdalena Carmen Frieda Kahlo Calderón
Ծնվել է հուլիսի 6, 1907(1907-07-06)[1][2][3]
Ծննդավայր Կոյոական, Մեխիկո, Մեքսիկայի Միացյալ Նահանգներ[4]
Վախճանվել է հուլիսի 13, 1954(1954-07-13)[1][2][3] (47 տարեկանում)
Մահվան վայր Կոյոական, Մեխիկո, Մեքսիկայի Միացյալ Նահանգներ
Քաղաքացիություն Flag of Mexico.svg Մեքսիկայի Միացյալ Նահանգներ
Դավանանք աթեիզմ
Մասնագիտություն նկարչուհի, կենսագիր, փորագրիչ և գրող
Ոճ սյուրռեալիզմ
Ժանր գեղանկարչություն և printmaking
Ուշագրավ աշխատանքներ Պիտաիա և Երկու Ֆրիդաները
Հայր Գիլիերմո Կալո
Ամուսին Դիեգո Ռիվերա
Կայք fkahlo.com
ստորագրություն
Frida Kahlo signature firma.svg
Frida Kahlo Վիքիպահեստում

Ֆրիդա Կալո դե Ռիվերա (իսպ.՝ Frida Kahlo de Rivera, Իսպաներեն արտասանություն՝ [ˈfɾiða ˈkalo], ծնունդով՝ Մագդալենա Կարմեն Ֆրիդա Կալո ի Կալդերոն, իսպ.՝ Magdalena Carmen Frida Kahlo y Calderón, հուլիսի 6, 1907(1907-07-06)[1][2][3], Կոյոական, Մեխիկո, Մեքսիկայի Միացյալ Նահանգներ[4] - հուլիսի 13, 1954(1954-07-13)[1][2][3], Կոյոական, Մեխիկո, Մեքսիկայի Միացյալ Նահանգներ), մեքսիկացի նկարիչ առավել հայտնի իր բազմաթիվ դիմապատկերներով, ինքնապատկերներով և Մեքսիկայի բնությամբ, արտեֆակտներով (գտածո) ոգեշնչված աշխատանքներով[5]: Երկրի ժողովրդական մշակույթով ոգեշնչված, նա աշխատել է նաիվ ժողովրդական արվեստի ոճով` Մեքսիկայում հասարակության ինքնության, գենդերի, դասակարգերի և ռասայի հարցերը ուսումնասիրելու համար[6]: Նրա նկարները հաճախ ունեցել են խիստ ինքնակենսագրական տարրեր և ռեալիզմը ֆանտազիային միաձուլումներ:

Հայրը գերմանացի էր, մայրը՝ մետիս, Կալոն մանկության և դեռահասության մեծ մասն անցկացրել է իր ընտանիքի հետ Կոյոական շրջանում, Կապույտ տանը (La Casa Azul), այժմ հանյտնի որպես Ֆրիդա Կալոյի կյանքին և գործունեությանը նվիրված թանգարան: Մանուկ հասակից վարակված է եղել պոլիոմիելիտով: Մինչ 18 տարեկան հասակում ճանապարհատրանսպորտային պատահարը, որը պատճառ է հանդիսացել ողջ կյանքը ցավով և բժշկական խնդիրներով անցկացնելուն, նա խոստումնալից ուսանող էր, որը դիմել էր բժշկական կրթություն ստանալու: Հիվանդությունից հետո ամբողջ կյանքում մնացել է կաղ: Նրա աջ ոտքն ավելի բարակ էր ձախից, ինչն իր ողջ կյանքի ընթացքում թաքցրել է երկար շրջազգեստների միջոցով [7][8]: Երկարատև բուժումների ընթացքում, վերադառցել է արվեստի նկատմամբ ունեցած իր մանկության հոբբիին, նկարիչ դառնալու մտքին:

Կալոյի հետաքրքրությունը քաղաքականությամբ և արվեստով իրենց ազդեցությունն են ունեցել նրա կյանքի հաջորդ փուլում: 1927 թվականին նա միացել է Մեքսիկական կոմունիստական կուսակցությանը[9], որտեղ հանդիպել է նշանավոր մուրալիստ Դիեգո Ռիվերային, որի հետ ամուսնացել է 1982 թվականին: Ամուսնական փոխհարաբերությունները կայուն չեն եղել և ընթացել են մեկ տարի ամուսնալուծությամբ, երկուսն էլ ունեցել են արտաամուսնական կապեր: Կալոն, 1920-ական թվականների վերջին և 1930-ական թվականների սկզբին Ռիվերայի հետ ճամփորդել է Մեքսիկայում և ԱՄՆ-ում: Այդ ընթացքում զարգացրել է իր նկարչական ոճը, նկարել է հիմնականում ոգեշնչվելով մեքսիկական ժողովրդական մշակույթով և հաճախ պատկերել է փոքրիկ դիմանկարներ, որնք նախակոլումբական և կաթոլիկ դիցաբանության տարրերի միախառնումներ էին: Նրա նկարները հետաքրքրություն են առաջացնում սյուրռեալիստ նկարիչ Անդրե Բրետոնի մոտ, որը 1938 թվականին Նյու Յորքի Ժուլյեն Լևի պատկերասրահում կազմակերպում է Կալոյի առաջին անհատական ցուցահանդեսը: Ցուցահանդեսը հաջողություն է ունենում, որին հաջորդում է մյուսը՝ Փարիզում 1939 թվականին: Մինչ ֆրանսիական ցուցահանդեսն առավել քիչ հաջողված էր, Լուվրը գնում է Կալոյի «Շրջանակը» կտավը, դարձնելով նրան առաջին մեքսիկացի նկարիչը, որի աշխատանքները ներառվել են իրենց հավաքածուում: 1940-ական թվականների ընթացքում Կալոն մասնակցում է Մեքսիկայում և Միացյալ Նահանգներում կազմակերպված ցուցահանդեսներին: Նա դասավանդել է Լա Էսմերալդայում (Escuela Nacional de Pintura, Escultura y Grabado "La Esmeralda") և դարձել Seminario de Cultura Mexicana-ի հիմնադիր անդամ: Նույն տասնամյակում Կալոյի մշտապես փխրուն առողջությունը սկսում է վատթարանալ: Մեքսիկայում իր առաջին անհատական ցուցահանդեսն ունեցել է 1953 թվականին՝ մահից կարճ ժամանակ առաջ: Մահացել է 1954 թվականին, 47 տարեկան հասակում:

Կալոն հիմնականում հայտնի էր որպես Ռիվերայի կին մինչև 1970-ական թվականների վերջը, երբ նրա աշխատանքները վերանայվեցին արվեստագետների և քաղաքական գործիչների կողմից: 1990-ական թվականների սկզբին նա դարձավ ոչ միայն ճանաչված գործիչ արվեստի պատմության մեջ, այլև չիքանոների, ֆեմինիստական շարժման և ԼԳԲՏ շարժման պաշտանմունքի առարկա: Կալոյի աշխատանքները միջազգայնորեն ճանաչվել են որպես Մեքսիկայի ազգային ավանդույթների խորհրդանիշ[10]:

Մեքսիկական մշակույթը և Մինչկոլումբոսյան Ամերիկայի ժողովուրդների արվեստները նշանակալի ազդեցություն են ունեցել նրա ստեղծագործությունների վրա: Ֆրիդա Կալոյի գեղարվեստական ոճը երբեմն նկարագրում են ինչպես պարզամիտ կամ ժողովրդական արվեստ: Սյուրռեալիզմի հիմնադիրներից Անդրե Բրետոնը նրան դասել է սյուրռեալիստների շարքին:

Կյանք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1907-1924 թվականներ: Ընտանիք և մանկություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Կալոն (աջից) քույրերի հետ, Քրիստինա, Մաթիլդե և Ադրիանա: Լուսանկարել է հայրը, 1916 թվական

Մագդալենա Կարմեն Ֆրիդա Կալո ի Կալդերոնը[Ն 1] ծնվել է 1907 թվականի հուլիսի 6-ին Մեխիկոյի Կոյոական արվարձանում[12] (հետագայում նա փոխել է իր ծննդյան տարեթիվը, որպեսզի այն համընկնի Մեքսիկական հեղափոխության տարեթվի հետ՝ 1910 թվական[13]): Կալոն հայտարարել է, որ ծնվել է հայրական տանը (La Casa Azul) (Կապույտ տուն), սակայն ըստ ծննդյան գրանցման պաշտոնական տվյալների ծնվել է մայրական տատիկի հարևանի տանը[14]: Կալոյի հայրը լուսանկարիչ Գիլերմո Կալոն էր (1871–1941), մայրը՝ Մաթիլդ Կալդերոն ի Գոնսալեսը (1876–1932): Հայրը ծնունդով գերմանացի էր, 1891 թվականին դժբախտ պատահարի հետևանքով ստացած էպիլեպսիայի պատճառով, որը վերջ է դրել նրա համալսարանական հետազոտություններին, ներգաղթել է Մեքսիկա[15]: Չնայած նրան, որ Ֆրիդան պնդում էր, որ իր հայրը հրեա է, սակայն ըստ վերջին ուսումնասիրությունների` նա ծագումով գերմանական լյութերական ընտանիքից էր, որը սերում էր դեռևս XVI դարից[16][17]: Մայրը՝ Մաթիլդ Կալդերոնը ծնվել է Օախակայում (հայրը բնիկ մեքսիկացի էր, մայրը իսպանական ծագում ուներ)[18][19]: Բացի Ֆրիդայից նրանց ամուսնությունից ծնվել են ևս երեք դուստր՝ Մաթիլդը (1898–1951), Ադրիանան (1902–1968) և Քրիստինան (1908–1964)[20]: Կալոն ունեցել է ևս երկու քույր հոր առաջին ամուսնությունից՝ Մարիան և Մարգարիտան, սակայն նրանք միասին են մեծացել[21]:

Հետագայում, Կալոն իրենց տան մթնոլորտը, որտեղ անցել է մանկությունը, հաճախ նկարագրել է «շատ, շատ տխուր»[22]: Ծնողները հաճախ են հիվանդացել[23] և նրանց ամուսնությունը զուրկ է եղել սիրուց[24]: Մաթիլդի հարաբերությունները դուստրերի հետ չափազանց լարված են եղել[25]: Կալոն մորը նկարագրել է որպես «բարի, ակտիվ և խելացի, բայց նաև հաշվենկատ, դաժան և ֆանատիկ կրոնասեր»[25]: Բացի դա, Գիլերմոյի լուսանկարչական գործը մեծապես տուժել է Մեքսիկայի հեղափոխության ժամանակ, քանի որ տապալված կառավարությունն իր մոտ պատվերներ է ունեցել և երկար քաղաքացիական պատերազմը սահմանափակել է մասնավոր հաճախորդների թիվը[23]:

Ֆրիդա Կալոն վեց տարեկանում վարակվել է պոլիոմիելիտով, որի հետևանքով նրա աջ ոտքն ավելի բարակ էր ձախից[26] [Ն 2] ինչն իր ողջ կյանքի ընթացքում թաքցրել է երկար շրջազգեստների միջոցով: Հիվանդության պատճառով, նա մի քանի ամիս ստիպված մեկուսացել է իր հասակակիցներից և նրան սկսել են ծաղրել[29]: Թեև հիվանդությունը նրան լռակյաց ինտրովերտ էր դարձրել[22], նա դառնում է Գիլերմոյի սիրելի դուստրը հաշմանդամության իրենց ընդհանուր փորձառության շնորհիվ[30]: Կալոն նրան է վերագրում, որ իր մանկությունը դարձրել է «հրաշալի ... նա մի մեծ օրինակ էր ինձ համար քնքշության և աշխատանքի (լուսանկարիչ նաև նկարիչ) այդ թվում նաև հասկանում էր իմ բոլոր խնդիրները»[31]: Հայրը նրա հետ զրուցում էր գրականության, բնության և փիլիսոփայության մասին և քաջալերում էր նրան զբաղվել սպորտով ուժերը վերականգնելու համար, չնայած այն բանին, որ ֆիզիկական վարժությունների մեծ մասը հարմար չէին աղջիկների համար[32]: Նաև սովորեցրել է լուսանկարել և Ֆրիդան օգնել է հորը շտկել, ռետուշ անել, երևակել և գունավորել լուսանկարները[33]:

Պոլիոմիելիտի պատճառով, ավելի ուշ է գնացել դպրոց քան իր հասակակիցները[34]: Կրտսեր քրոջ՝ Քրիստինայի հետ հաճախել է Կոյոականի տեղական մանկապարտեզ և տարրական դպրոց, հինգերորդ և վեցերորդ դասարանների կրթությունն ստացել է տնային ուսուցմամբ[35]: Մինչ Քրիստինան հետևելով քույրերին գնացել է ավետարանչական դպրոց, Կալոն, հոր ցանկությամբ ընդունվել է գերմանական դպրոց[36]: Շուտով, անհնազանդության պատճառով նրան հեռացրել են դպրոցից և ուղարկել ուսուցիչների մասնագիտական դպրոց[35]: Դպրոցում մնալը կարճ է տևել, քանի որ սեռական ոտնձգության է ենթարկվել ուսուցչուհու կողմից[35]:

1922 թվականին Կալոն ընդունվել է «Պերպատորիա»՝ Ազգային նախապատրաստական ավագ դպրոց (Escuela Nacional Preparatoria), որը Մեխիկոյի լավագույն դպրոցներից մեկն է համարվել: Ընտրել է բնագիտական հոսքը՝ նպատակ ունենալով հետագայում բժիշկ դառնալ[37]: Կրթական հաստատությունը այդ ժամանակ նոր էր սկսել ընդունել աղջիկների և 2000 սովորողներից ընդամենը 35-ն էին աղջիկ[38]: Ֆրիդան միանգամից մեծ հեղինակություն է ձեռք բերել, նրա պահվածքը հաճախ անվանել են էպատաժային, լավ է սովորել[39], եղել է անհագ ընթերցող և դարձել է «Մեքսիկական մշակույթի նվիրյալ, քաղաքական ակտիվիստ և սոցիալական արդարության հարցերի ջատագով»[40]: Այդ ժամանակահատվածում Կալոյի վրա մասնավորապես մեծ ազդեցություն են ունեցել դասընկերներից ինը հոգի, որոնց հետ կազմավորել է «Կաչուչաս» անվամբ ոչ ֆորմալ փակ խումբը, նրանցից շատերը դառնալու էին մեքսիկացի մտավորական էլիտայի առաջատար գործիչներ[41]: Նրանք եղել են ապստամբներ և դեմ էին այն ամենին, ինչը պահպանողական էր՝ ծաղրում էին, ներկայացումներ էին բեմադրում, բանավիճում էին փիլիսոփայությունց և ռուսական դասականներից[41]: Որպեսզի քողարկեր, այն փաստը, որ նա տարիքով ավելի մեծ էր և հայտարարեր իրեն «հեղափոխության դուստր», ասում է, որ ծնվել է 1910 թվականի հուլիսի 7-ին, երբ սկսվել էր Մեքսիկական հեղափոխությանը[42]:

Կալոն վայելում էր արվեստը վաղ տարիքից, հոր ընկերոջ՝ տպագրիչ Ֆերնանդո Ֆերնանդեսի[43] կողմից ստանալով նկարչությանը վերաբերվող խորհուրդներ նաև էսքիզներով նկարազարդված նոթատետրեր[44]: 1925 թվականին, ուսմանը զուգահեռ սկսել է նաև աշխատել, որպեսզի օգնի ընտանիքին[45]: Կարճ ժամանակ որպես սղագիր աշխատելուց հետո նա Ֆերնանդեսի համար դառնում է վարձատրվող ենթավարպետ փորագրիչ[39]: Ֆերդինանտը տպավորված էր Կալոյի տաղանդով[46], չնայած, որ այդ ժամանակ Կալոն արվեստն իր համար կարիերա չէր համարում[44]:

11925-1930 թվականներ: Ավտովթար, առաջին նկարներ և Դիեգո Ռիվերայի հետ ամուսնություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ֆրիդա Կալո, լուսանկարել է հայրը 1926 թվականին

1925 թվականի սեպտեմբերի 17-ին, երբ Ֆրիդան և իր ընկերը՝ Ալեխանդրո Գոմես Արիասը, համալսարանից տուն էին վերադառնում քաղաքային ավտոբուսով, այն հանկարծակի բախվում է տրամվայի: Վթարը մի քանի մարդու կյանք է խլում, Կալոն հազիվ է փրկվում համարյա մահացու վնասվածքներից, ստանում է բազմաթիվ ոսկրերի կոտրվածքներ, կողերի, ոտքերի ու ձեռքերի վնասվածքներ, անրակների կոտրվածք, ջարդված էր կողը, եռակի կոտրված էր կոնքը, աջ ոտքի 11 ոսկորները ջարդվածքներ էին ստացել։ Բացի դրանից` վնասվել էին նրա որովայնն ու արգանդը, ինչը ազդեց նրա վերարտադրողական ֆունկցիայի վրա։ Երկաթյա ձողը մխրճվում է կոնքը` կոտրելով կոնքի ոսկրերը, պատառոտելով կոնքի օրգանները[47][48]: Հիվանդանոցում մեկ ամիս անցկացնելուց և հետո ևս երկու ամիս տանը վերականգնողական բուժում ստանալուց հետո[49] նոր կարողանում է վերադառնալ աշխատանքի[50]: Հետագայում, երբ նա շարունակում է հոգնածություն և մեջքի ցավեր զգալ, նրա բժիշկները ռենտգեն հետազոտություն են նշանակում և պարզվում է, որ վթարի ժամանակ ողնաշարը ևս վնասվել էր. 3 ող էր տեղաշարժվել[51]: Կալոն բուժման ընթացքում գիպսե սեղմիրան է կրում, որը 3 ամիս շարունակ նրան գամում է անկողնում և նա չի կարողանում քայլել[51]: Հետագայում նա տասնյակ վիրահատություններ է տարել և ամիսներով դուրս չի եկել հիվանդանոցից։ Նա, չնայած իր մեծ ցանկությանը, այդպես էլ չի կարողացել մայրանալ։

Ավտովթարը վերջ է դնում Կալոյի բժիշկ դառնալու երազանքին: Այդ պատահարի հետևանքով ամբողջ կյանքի ընթացքում տառապում է ցավից ու հիվանդություններից[52]: Վերականգնողական բուժման ժամանակ սկսում է խորհել բժշկական պատկերազարդող դառնալու կարիերայի մասին, որը կհամակցեր իր հետաքրքրությունները գիտության և արվեստի նկատմամբ և սկսում է նկարել: Սկզբում ձևավորում է բժշկական ամսագրեր ու այլ պարբերականներ: Անատոմիայի իմացությունը հետագայում էլ արտացոլվում է նրա կտավներում: Պառկած վիճակում նկարելու համար հատուկ հարմարանքներ էին պատրաստվել` հայելին ամրացված էր գլխավերևում, որպեսզի Ֆրիդան տեսնի իրեն[53]: Նկարչությունն ուղի էր Կալոյի համար հասկանալու իր ինքնությոնն ու գոյությունը[54] և հետագայում նա ասում է, որ «Ավտովթարը և նրան հաջորդած վերականգման շրջանի մեկուսացումը ցանկություն առաջացրին նորից վերանայել առարկաներն ու երևույթները և նկարել նրանք այնպես, ինչպես ես տեսնում եմ իմ սեփական աչքերով և ոչ ավելին»[55]:

Նկարներից շատերը, որ Կալոն նկարել էր այդ ժամանակահատվածում, իր, քույրերի և ուսանողական ընկերների դիմանկարներ էին[56]: Նրա վաղ նկարները և նամակագրությունը ցույց են տալիս, որ նա ոգեշնչվել է հատկապես եվրոպացի նկարիչների կողմից, մասնավորապես Վերածննդի այնպիսի վարպետներից, ինչպիսիք են Սանդրո Բոտիչելլին և Անոլո Բրոնզինոն[57] նաև ավանգարդիստական շարժումներից, ինչպիսիք են Նոր նյութականությունը (Neue Sachlichkeit) և կուբիզմը[58]:

Կալոյի անկողնային բուժումն ավարտվում է 1927 թվականի վերջին, և նա սկսում է շփվել իր նախկին դպրոցական ընկերների հետ, որոնք այժմ համալսարանի ուսանողներ էին և զբաղվում էին քաղաքականությամբ: Նա միանում է Մեքսիկական կոմունիստական կուսակցությանը (ՄԿԿ) և համալրում քաղաքական ակտիվիստների և արվեստագետների շարքերը, որոնց թվում էին կուբացի տարագիր կոմունիստ Խուլիո Անտոնիո Մելլան և իտալացի ամերիկացի լուսանկարիչ Տինա Մոդոտտիին[59]:

1928 թվականի հունիսին Մոդոտտիի կազմակերպած երեկույթներից մեկի ժամանակ Կալոյին ներկայացնում են համաշխարհային համբավ ունեցող, Մեքսիկայի ամենահաջողված արվեստագետներից մեկին՝ ՄԿԿ նշանավոր գործիչ Դիեգո Ռիվերային[60]: Նրանց առաջին կարճատև հանդիպումը տեղի էր ունեցել Պերպատորիայում, ավագ դպրոցում, որտեղ Դիեգոն 1921-1923 թվականներին աշխատել է «Արարում» որմնանակարի վրա[61]: 1928 թվականի իրենց ծանոթացումից կարճ ժամանակ անց Կալոն խնդրում է Դիեգոյին գնահատել, թե արդյոք իր նկարները բավականաչափ տաղանդով են արված, որ նա հավակնի արվեստագետի կարիերայի[62]: Ռիվերան հիշում էր, որ Կալոյի ստեղծագործությունները մեծ տպավորություն էին թողել իր վրա, նշելով, որ նրանք ցույց էին տալիս «արտասովոր էներգիայի արտահայտություն, բնավորության հստակ սահմանում և իրական խստություն... Նրանցում կար հիմնարար պլաստիկ ազնվություն և գեղարվեստական անհատականություն... Ինձ համար ակնհայտ էր, որ այս աղջիկը իսկական արվեստագետ էր»[63]:

Ֆրիդան 12 տարեկան հասակում

Այդքան վաղ տարիքից նրա պայքարը լիարժեք կյանքի համար կոփել է Ֆրիդային:

Նրա առաջին նկարը ինքնանկարն էր, որը պիտի կանխորոշեր նրա հետագա ստեղծագործական կյանքը.

Aquote1.png Ես նկարում եմ ինքս ինձ, քանի որ ժամանակիս մեծ մասը անցկացնում եմ մենության մեջ, և ես այն թեման եմ, որին ամենից լավ եմ ճանաչում[64]: Aquote2.png
Ֆրիդա Կալոն իր ամուսնու՝ Դիեգո Ռիվերայի հետ, 1932 թ.

1929 թվականին նա ամուսնացավ մեքսիկացի նկարիչ Դիեգո Ռիվերայի հետ։ Դիեգոն 43 տարեկան էր, իսկ Ֆրիդան` 22: Երկու նկարիչներին ոչ միայն արվեստն էր կապում, այլև քաղաքական՝ կոմունիստական հայացքները: Նրանց բուռն համատեղ կյանքը դարձել է լեգենդ: Տարիներ անց Ֆրիդան ասել է.

Aquote1.png Իմ կյանքում եղել է երկու իրադարձություն. մեկը՝ երբ ավտոբուսը բախվեց տրամվային, մյուսը՝ Դիեգոն: Aquote2.png

1930-ական թվականնիերին Ֆրիդան որոշ ժամանակ ապրեց ԱՄՆ-ում, ուր աշխատում էր իր ամուսինը: Այդ հարկադրված երկար մնալը արտերկրում՝ զարգացած արդյունաբերական երկրում, ստիպեց նրան ավելի սուր զգալ ազգային տարբերությունները:

Այդ ժամանակից ի վեր Ֆրիդան առանձնահատուկ սիրով էր վերաբերվում մեքսիկական ազգային մշակույթին[65], նա սկսեց հավաքել հին կիրառական արվեստի գործեր և նույնիսկ առօրյա կյանքում սկսեց կրել ազգային հագուստ: 1939 թվականին Փարիզ նրա ուղևորությունը, որտեղ Ֆրիդան դարձավ սենսիացիա մեքսիկական թեմատիկ ցուցահանդեսին (նրա նկարներից մեկը ձեռք բերեց Լուվրի թանգարանը), ավելի զարգացրեց հայրենասիրության զգացումը:

1937 թվականին Դիեգոյի և Ֆրիդայի տանը կարճ ժամանակով ապաստան գտավ խորհրդային հեղափոխական գործիչ Լև Տրոցկին, որի հետ Ֆրիդան սիրավեպ է ունեցել[66][67]:

1940-ական թվականներին Ֆրիդայի նկարները հայտնվում են մի շարք հայտնի ցուցահանդեսներում: Միևնույն ժամանակ սրվում է նկարչուհու առողջական վիճակը: Դեղորայքը և թմրանյութերը, որոնք կոչված էին նվազեցնելու ֆիզիկական տառապանքը, ազդում են նրա հոգեկան վիճակի վրա, ինչը վառ արտացոլված է նրա օրագրում, որը դարձել է պաշտամունքի առարկա իր երկրպագուների շրջանում:

1953 թվականին տեղի ունեցավ Ֆրիդայի առաջին անհատական ցուցահանդեսն իր հայրենիքում՝ Գեղարվեստի պալատում: Այդ ժամանակ Ֆրիդան արդեն չէր կարողանում վեր կենալ անկողնուց և ցուցահանդեսի բացմանը նրան բերեցին հիվանդանոցային մահճակալի վրա[68]: Շուտով նրա մոտ սկսեց զարգանալ փտախտ, որի պատճառով անդամահատեցին նրա աջ ոտքը՝ ծնկից ներքև [69]:

Ֆրիդա Կահլո (մեջտեղում), Դիեգո Ռիվերայի հետ (աջից) 1932 Կարլ վան Վեխթենի լուսանկարը Կոնգրեսների գրադարանի Վան Վեխթեն կոլեկցիայից

Ֆրիդա Կալոն մահացել է 1954 թվականի հուլիսի 13-ին թոքերի բորբոքումից: Իր մահից կարճ ժամանակ առաջ նա իր վերջին գրառումն էր թողել իր օրագրում. «Հուսով եմ, որ հեռացումս հաջող կլինի, և ես այլևս չեմ վերադառնա»: Ֆրիդա Կալոյի ընկերներից մի քանիսը ենթադրում են, որ նա մահացել է գերդոզավորումից, և որ նրա մահը կարող է պատահական չլինել[66]: Սակայն այս տարբերակը ապացուցված չէ, քանի որ դիահերձում տեղի չի ունեցել:

Ֆրիդա Կալոյի հրաժեշտի արարողությունը տեղի է ունեցել Գեղարվեստի պալատում: Արարողությանը բացի Դիեգոյից ներկա էին նաև Մեքսիկայի նախագահ Կարդենաս ի դել Ռիոն և բազմաթիվ արվեստագետներ:

1955 թվականից սկսած` Ֆրիդա Կալոյի «Կապույտ տունը» դարձավ թանգարան:

Նշումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ Կալոյին իր առաջին երկու անունները տրվել է, որ նա կարողանա մկրտվել ըստ կաթոլիկ ավանդույթների, բայց նրան միշտ դիմել են Ֆրիդա: Մինչ 1930-ական թվականների վերջ նախընտրել է, որ իրեն կոչեն Ֆրայդա (Frieda), հետո անունից հանել է «e» տառը, չցանկանալով ասոցացվել Հիտլերյան Գերմանիայի հետ[11]
  2. ↑ Հաշվի առնելով Կալոյի հետագա խնդիրները կապված սկոլիոզի, ազդրերի և վերջույթների հետ, նյարդաբան Բադրիս Վալմանտասը պնդել է, որ նա ունեցել է ողնաշարային ճեղքվածքի բնածին արատ, որը ախտորոշել է դոկտոր Լեո Էլլեսերը՝ երբ Կալոն դեռահաս էր[27]: Հոգեբան և արվեստի պատմաբան դոկտոր Սալոմոն Գրիմբերգը չի համաձայնվել այդ պնդմանը և հայտարարել է, որ Կալոյի խնդիրները առաջացել են, երբ նա իր վնասված աջ ոտքին չի հագել օրթոպեդիկ կոշիկ, ինչն էլ հանգեցրել է նրա ազդրերի և ողնաշարի վնասմանը[28]

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 CLARA
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 RKDartists
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Internet Speculative Fiction Database — 1995.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 http://www.britannica.com/EBchecked/topic/309679/Frida-Kahlo
  5. ↑ name="БРЭ"Кало, Фрида // Большая российская энциклопедия. — 2008. — Т. 12. — С. 545. — ISBN 978-5-85270-343-9
  6. ↑ Christiane. Weidemann, (2008)։ 50 women artists you should know։ Larass, Petra., Klier, Melanie, 1970-։ Munich: Prestel։ ISBN 978-3-7913-3956-6։ OCLC 195744889 
  7. ↑ Andrea Kettenmann (1993)։ Frida Kahlo: Pain and Passion։ Köln: Benedikt Taschen Verlag GmbH։ էջ 3։ ISBN 3-8228-9636-5 
  8. ↑ Budrys Valmantas (February 2006)։ «Neurological Deficits in the Life and Work of Frida Kahlo»։ European Neurology 55 (1): 4–10։ ISSN (print), ISSN 1421-9913 (Online) 0014-3022 (print), ISSN 1421-9913 (Online) ։ PMID 16432301։ doi:10.1159/000091136։ Վերցված է 2008-01-22 
  9. ↑ Lozano, Luis-Martín (2007), стр. 236(իսպ.)
  10. ↑ Broude, Norma, Garrard, Mary D (1992)։ The Expanding Discourse: Feminism and Art History։ էջ 399 
  11. ↑ Burrus 2005, p. 202; Herrera 2002, pp. 10–11.
  12. ↑ Burrus 2005, p. 199; Herrera 2002, pp. 3–4; Ankori 2002, p. 17.
  13. ↑ Hayden Herrera: Frida. Biographie de Frida Kahlo. Übersetzt aus dem Englischen von Philippe Beaudoin. Editions Anne Carrière, Paris 1996, S. 20.
  14. ↑ Zamora, 1990, էջ 15
  15. ↑ Herrera 2002, pp. 4–9; Ankori 2002, p. 17.
  16. ↑ Deffebach, 2015, էջ 52
  17. ↑ Ronnen Meir (2006-04-20)։ «Frida Kahlo's father wasn't Jewish after all»։ The Jerusalem Post։ Վերցված է 2018-07-07 
  18. ↑ Herrera 2002, pp. 4–9; Ankori 2002, pp. 17–18; Burrus 2005, p. 199.
  19. ↑ «Frida Kahlo (1907–1954), Mexican Painter»։ Biography։ Արխիվացված օրիգինալից-ից 2013-04-14-ին։ Վերցված է 2013-02-19 
  20. ↑ Herrera 2002, pp. 10–11; Ankori 2002, p. 18.
  21. ↑ Herrera 2002, pp. 10–11; Ankori 2002, p. 18; Zamora 1990, pp. 15–16.
  22. ↑ 22,0 22,1 Ankori, 2002, էջ 18
  23. ↑ 23,0 23,1 Ankori 2002, p. 18; Herrera 2002, pp. 10–12.
  24. ↑ Beck, 2006, էջ 57
  25. ↑ 25,0 25,1 Kettenmann 2003, pp. 8–10; Zamora 1990, p. 16; Ankori 2002, p. 18; Burrus 2005, p. 199.
  26. ↑ Herrera 2002, pp. 10–20; Ankori 2013, p. 44.
  27. ↑ Budrys, 2006, էջեր 4–10
  28. ↑ Collins Amy Fine (September 3, 2013)։ «Diary of a Mad Artist»։ Vanity Fair։ Վերցված է July 17, 2016 
  29. ↑ Herrera 2002, pp. 10–20; Ankori 2013, pp. 44–47.
  30. ↑ Burrus 2008, pp. 13–15; Herrera 2002, pp. 10–21.
  31. ↑ Kettenmann, 2003, էջեր 9–10
  32. ↑ Herrera 2002, pp. 10–20; Burrus 2005, p. 199; Ankori 2013, p. 45; Burrus 2008, p. 16.
  33. ↑ Herrera 2002, pp. 10–20; Burrus 2005, p. 199; Zamora 1990, p. 18.
  34. ↑ Zamora, 1990, էջ 18
  35. ↑ 35,0 35,1 35,2 Ankori, 2013, էջ 58
  36. ↑ Ankori, 2002, էջ 19
  37. ↑ Kettenmann 2003, p. 11; Herrera 2002, pp. 22–27; Ankori 2002, p. 19.
  38. ↑ Kettenmann 2003, p. 11; Herrera 2002, pp. 22–27.
  39. ↑ 39,0 39,1 Herrera, 2002, էջեր 26–40
  40. ↑ Ankori, 2013, էջեր 60–62
  41. ↑ 41,0 41,1 Herrera 2002, pp. 26–40; Barson 2005, p. 59; Burrus 2005, p. 199; Ankori 2002, p. 19.
  42. ↑ Herrera 2002, p. 5; Dexter 2005, p. 13; Zamora 1990, pp. 19–20.
  43. ↑ Ankori 2002, p. 20; Burrus 2005, p. 200.
  44. ↑ 44,0 44,1 Zamora, 1990, էջ 20
  45. ↑ Zamora, 1990, էջ 21
  46. ↑ Kettenmann, 2003, էջ 12
  47. ↑ Herrera 2002, pp. 47–50; Zamora 1990, pp. 23–26; Burrus 2005, pp. 200–201; Ankori 2002, p. 19.
  48. ↑ Zamora, 1990, էջ 26
  49. ↑ Kettenmann, 2003, էջեր 17–18
  50. ↑ Herrera 2002, pp. 57–60; Burrus 2005, p. 201; Ankori 2002, pp. 20–21.
  51. ↑ 51,0 51,1 Kettenmann 2003, pp. 17–18; Herrera 2002, pp. 62–63.
  52. ↑ Ankori 2002, p. 101; Ankori 2013, p. 51.
  53. ↑ Kettenmann 2003, pp. 17–18; Herrera 2002, p. 62–63; Burrus 2005.
  54. ↑ Burrus 2005, p. 201; Ankori 2002, pp. 101–102.
  55. ↑ Herrera, 2002, էջ 75
  56. ↑ Kettenmann 2003, p. 21; Herrera 2002, p. 64.
  57. ↑ Dexter 2005, p. 14; Barson 2005, p. 58.
  58. ↑ Ankori 2002, pp. 105–108; Burrus 2005, p. 69.
  59. ↑ Kettenmann 2003, pp. 20–22; Herrera 2002, pp. 78–81; Burrus 2005, p. 201; Zamora 1990, p. 31.
  60. ↑ Marnham 1998, p. 220; Zamora 1990, pp. 33–34; Ankori 2002, p. 20, 139.
  61. ↑ Marnham 1998, p. 220; Zamora 1990, pp. 33–34; Ankori 2002, p. 20.
  62. ↑ Zamora 1990, pp. 33–35; Burrus 2005, p. 201; Ankori 2002, p. 20.
  63. ↑ Herrera, 2002, էջեր 86–87
  64. ↑ Andrea Kettenmann, Frida Kahlo. Frida Kahlo, 1907—1954: pain and passion page 27
  65. ↑ Karl Ruhrberg; Manfred Schneckenburger; Christiane Fricke; Klaus Honnef (2000)։ Frida Kahlo: Art of the 20th Century: Painting, Sculpture, New Media, Photography։ Köln: Benedikt Taschen Verlag GmbH։ էջ 745։ ISBN 3-8228-5907-9 
  66. ↑ 66,0 66,1 Herrera Hayden (1983)։ A Biography of Frida Kahlo։ New York: HarperCollins։ ISBN 978-0-06-008589-6 
  67. ↑ Мексика сохранила ценный ресурс для сериала о любви, обреченного на успех в России - ЭкоГрад, 02.12.2016
  68. ↑ Hayden Herrera: Frida. Biographie de Frida Kahlo. Übersetzt aus dem Englischen von Philippe Beaudoin. Editions Anne Carrière, Paris 1996, S. 9.
  69. ↑ Herrera, Hayden (1983). A Biography of Frida Kahlo. New York: HarperCollins. ISBN 978-0-06-008589-6

Տես նաև[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • The diary of Frida Kahlo: an intimate self-portrait / H.N. Abrams. — N.Y., 1995.
  • Teresa del Conde Vida de Frida Kahlo. — Mexico: Departamento Editorial, Secretaría de la Presidencia, 1976.
  • Teresa del Conde Frida Kahlo: La Pintora y el Mito. — Barcelona, 2002.
  • Drucker M. Frida Kahlo. — Albuquerque, 1995.
  • Frida Kahlo, Diego Rivera and Mexican Modernism. (Cat.). — S.F.: San Francisco Museum of Modern Art, 1996.
  • Frida Kahlo. (Cat.). — L., 2005.
  • Леклезио Ж.-М. Диего и Фрида. — М.: КоЛибри, 2006. — ISBN 5-98720-015-6
  • Кеттенманн А. Фрида Кало: Страсть и боль. — М., 2006. — 96 с. — ISBN 5-9561-0191-1
  • Prignitz-Poda H. Frida Kahlo: Life and Work. — N.Y., 2007.
  • Эррера Х. Фрида Кало. Viva la vida!. — М., 2004. — ISBN 5-699-05484-7

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Commons-logo.svg
 Ֆրիդա Կալո
էջը Վիքիպահեստում
Դիտել այս կաղապարը
  Թեմատիկ կայքեր
Բառարաններ և հանրագիտարաններ
Չափորոշչային վերահսկողություն
BNC: a10108142 · BNE: XX1119271 · BNF: 12515307z · CONOR: 6328419 · GND: 11855932X · ICCU: IT\ICCU\CFIV\091601 · ISNI: 0000 0001 2147 7893 · LCCN: n82031966 · NDL: 00469205 · NKC: mzk2003175441 · NLA: 36449257 · NLR: 000338004 · NTA: 069439052 · NUKAT: n00025034 · PTBNP: 1422608, 80781 · LIBRIS: 208820 · SUDOC: 027696707 · VIAF: 110981647 · ULAN: 500030701 · FAST: 88364
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Ֆրիդա_Կալո&oldid=5972287» էջից