Մասնակից:Սոսե Ջանինյան/Ավազարկղ7

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
 [[{{{երկրի}}} պատմություն]]
[[:Պորտալ :{{{երկիր}}}|{{{երկրի}}} պորտալ]]


Լեհաստանի պատմություն -Արևմտյան սլավոնների պետության պատմությունը, որը գտնվում է Արևելյան Եվրոպայում, որը ծագել է 10-րդ դարի վերջին - 11-րդ դարի սկզբին և ունի երկար, երբեմն ողբերգական պատմություն:

7-րդ դարից մ.թ.ա. մինչև մ.թ. 4-րդ դարը Լեհաստանի տարածքում տեղի է ունեցել սլավոնների էթնոգենեզի գործընթացը[1]: 10-րդ դարում Լեհական պետությունը կազմավորվել է Պիաստ ընտանիքի արքայազն Միեշկո I-ի իշխանության ներքո, ով 966 թվականին ընդունել է քրիստոնեությունը՝ համաձայն լատինական ծեսի։ Բոլեսլավ Քաջը (կառավարել է 992–1025) ավարտեց լեհական հողերի միավորումը։ Ֆեոդալական մասնատման ժամանակաշրջանում (1138-1320 թթ.) եղել են անկախ ապանաժային մելիքություններ՝ Պիաստների դինաստիայի տոհմերի գլխավորությամբ։ Կազիմիր III Մեծը 14-րդ դարի կեսերին տիրեց Գալիցիա-Վոլինիայի իշխանապետության հողերին։ 1386 թվականին Լեհաստանի թագավորական գահն անցավ Յագելոնյան դինաստիայի ձեռքը։ Լյուբլինի միությունը 1569 թվականին միավորեց Լեհաստանը Լիտվայի Մեծ Դքսության հետ մեկ պետության՝ Լեհ-Լիտվական համագործակցության մեջ։ Հենրիկի հոդվածները (1573 թ.) վերջապես ձևակերպեցին պետության կառուցվածքը որպես «ազնվական հանրապետություն»[1]:

1772-1795 թվականներին Պրուսիայի թագավորությունը, Ավստրիական Կայսրությունը և Ռուսական կայսրությունը իրականացրեցին Լեհ-Լիտվական Համագործակցության երեք դիվիզիա։

1807 թվականին Ֆրանսիայի կայսր Նապոլեոն Բոնապարտը Պրուսիայի հողերի վրա ստեղծեց Վարշավայի Մեծ Դքսությունը, որը կախված էր Ֆրանսիայից, որի մեծ մասը, 1814-1815 թվականներին Վիեննայի Կոնգրեսի որոշմամբ, դարձավ Ռուսաստանի մաս : Կցված հողերում տեղի ունեցան ազգային–ազատագրական ապստամբություններ (1794, 1830–1831, 1846, 1863–1864)։

1918 թվականին հռչակվեց Լեհաստանի Հանրապետությունը, իսկ 1926 թվականին Յոզեֆ Պիլսուդսկին դարձավ նրա փաստացի առաջնորդը հեղաշրջման ժամանակ։ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի բռնկման արդյունքում 1939-1945 թվականներին Լեհաստանը գտնվում էր նացիստական ​​Գերմանիայի օկուպացիայի տակ[2]: 20-րդ դարի երկրորդ կեսին Լեհաստանի Ժողովրդական Հանրապետությունը սոցիալիստական ​​պետություն էր, որը մտնում էր Վարշավայի պայմանագրի մեջ։

Նախագահ Վ. Յարուզելսկու վաղաժամկետ հրաժարականից հետո (1990 թ.)[3] երկրում շուկայական բարեփոխումներ են սկսվել։ Լեհաստանն անդամակցել է ՆԱՏՕ-ին 1999 թվականին, իսկ Եվրամիությանը միացել է 2004 թվականին։

«Լեհաստան» - Պոլոնիա անվանումն ի սկզբանե վերաբերում էր միայն բացատների երկրին (Մեծ Լեհաստան), 10-րդ դարի վերջում - 11-րդ դարի սկզբին այն տարածվեց Բոլեսլավ Քաջարի ամբողջ նահանգում[4]: Լեհաստանի առաջին մայրաքաղաքը՝ Գնյեզնո[5], 11-16-րդ դարերից՝ Կրակով, 1596 թվականից՝ Վարշավա[1]:

Ամենավաղ բնակչությունը[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Բիսկուպինի ուշ Լուսատյան բնակավայրի վերակառուցումը

Լեհաստանի հարավում հայտնաբերվել են նեանդերթալցիների բնակության հետքեր: Պալեոլիթյան վայրերը հիմնականում խմբավորված են երկրի հարավում՝ Վիստուլայի և Օդրայի վերին հոսանքներում։ Լեհաստանի այս տարածքը սկսել է բնակեցվել 100-150 հազար տարի առաջ[5]: Սառցե դարաշրջանի վերջում նեանդերթալցիներին փոխարինեցին կրոմանյոնները, որոնք սառցադաշտերի նահանջով բնակություն հաստատեցին Բալթիկ ծովի ափին[6]: III և մասամբ II հազարամյակներով մ.թ.ա. վերաբերում է նեոլիթյան դարաշրջանի ծաղկմանը Լեհաստանի տարածքում անասնապահության և գյուղատնտեսության պարզունակ ձևերի առաջացումը կապված է հարավից եկած կերամիկական ժանրի մշակույթի կրողների տարածման հետ[7]: Նեոլիթյան դարաշրջանում հովիվների ցեղերը հայտնվեցին որպես մշակույթի կրողներ[8] (Լեհաստանով մեկ բաշխվել են լարային մշակույթների հուշարձաններ), որից զարգացել են «լուսական ցեղերը»[9]: Մոտ 1450 մ.թ.ա Լեհաստանի տարածքում ձևավորվել են երեք խոշոր մշակույթներ՝ նախալուսատյան (Արևմտյան Պոմերանիայում և Օդրայի ավազանում), Տրզցինեցը (Վիստուլայի ավազանում) և Բալթյան (ստորին Վիստուլայից արևելք): Լեհ գիտնականների մեծ մասը Լուսատյան մշակույթը համարում է նախասլավոնական (Կուխարենկո, 1969 թ.)[10]: Վերջինս ձեւավորվել է մ.թ.ա 2-րդ հազարամյակի երկրորդ կեսին զբաղեցրել է հսկայական տարածք Վիստուլայի և Օդրայի ավազաններում՝ հյուսիսում Բալթիկ ծովից մինչև հարավում՝ Կարպատների ստորոտները։

Բրոնզի դարաշրջանում, որը տևեց Լեհաստանում մոտավորապես մ.թ.ա. 1700-700 թվականներին: ե., տեղի ունեցավ գյուղատնտեսության զարգացումը, որը փոխարինեց ուշ նեոլիթյան հովվական կյանքին[9]: Լուսատյան ցեղերը կառուցեցին ուղղանկյուն խրճիթներ՝ երկհարկանի տանիքով, պատրաստված գերաններից[11]: Լուսատյան բնակավայրերի մոտ եղել են գերեզմաններ՝ հանգուցյալների մոխիրներով, որոնք այրվել են խարույկի վրա։ Տնտեսության աճի, փոխանակման, մետաղագործության և դրա հետ կապված արժեքների կուտակման արդյունքում տեղի ունեցան ռազմական բախումներ՝ թալանով հարստանալու նպատակով։ Այդ իսկ պատճառով բրոնզի դարի վերջում (մ.թ.ա. 900-700 թթ.) առաջացան «գրոդները»՝ առաջին ամրացված բնակավայրերը[11]: 7-րդ դարում մ.թ.ա. ե. Լեհաստանում սկսվեց երկաթի դարը։ Զգալի քանակությամբ զենքեր են հայտնաբերվել վաղ երկաթի դարաշրջանի թաղումներում։

Վիտաշկովսկու գանձից սկյութական վահանի հուշատախտակ

Նախնադարյան կոմունալ համակարգի փլուզմամբ տեղի ունեցավ հասարակության սոցիալական և գույքային շերտավորում. ազնվականության ուշ Լուսատյան գերեզմաններում տեղադրվեցին զենքեր, ձիեր, զարդեր և թանկարժեք սպասք։ Վաղ երկաթի դարում գերմանացիների նախնիները բնակություն են հաստատել Լուսատյան ցեղերի տարածքի արևմուտքում և հյուսիս-արևմուտքում։ Արևելյան Եվրոպայի տարբեր ցեղեր բազմիցս թափանցել են հարավ-արեւելքից դեպի իրենց հայրենիք։ Լուսատյան ցեղերն իրենք արշավներ կատարեցին դեպի հյուսիս-արևելք՝ դեպի Լիտվայի հողեր, դեպի հարավ՝ դեպի Դանուբ և հարավ-արևելք՝ դեպի Վոլին և Պոդոլիա[12]: 1-ին հազարամյակի երկրորդ կեսին մ.թ.ա. Մեծ Լեհաստանի, Չելմայի հողի, Կույավիայի և մասամբ Մազովիայի տարածքը ներխուժել են Պոմերանյան մշակույթի ցեղերը, որոնք եկել են Պոմերանիայից և գրավել կամ մասամբ տեղահանել տեղի բնակչությանը դեպի արևելք։ Այդ ժամանակ փոքրաթիվ կելտեր ներթափանցեցին Վիստուլայի և Սիլեզիայի վերին հոսանքները և արագ ձուլվեցին այնտեղ։ Մեր դարաշրջանի վերջում, Լեհաստանի տարածքում, Լուսաթիա-Պոմերանյան կապից առաջացել են փոսային թաղումների ցեղեր (Պրզևորսկի մշակույթ)՝ վաղ սլավոններ, որոնք հին հեղինակների կողմից հայտնի են որպես Լուգիներ Օդրայի ավազանում կամ Վենդներ Վիստուլայում[13]:Այն ցեղերը, որոնք այդ ժամանակ բնակվում էին Լեհաստանի տարածքում, առևտուր էին անում Հռոմեական կայսրության հետ՝ վաճառում էին ստրուկներ, մորթիներ և սաթ, գնում էին սպասք և զարդեր։ Մեր դարաշրջանի սկզբում գերմանական ցեղերը ներխուժեցին արևմտյան սլավոնական հողեր արևմուտքից՝ գոթերն ու գեպիդները հայտնվեցին ստորին Վիստուլայում, բուրգունդները՝ Վարտայում, իսկ վանդալները՝ Սիլեզիայում։ Երկարատև պատերազմների արդյունքում 3-րդ դարի կեսերին գերմանացիները դուրս մղվեցին Լեհաստանից[14]:

Միջին դարեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Սլավոնական ցեղեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Բրոդնո ամրության մոդելը Վարշավայի հնագիտական ​​թանգարանում

Բազմաթիվ գիտնականների կարծիքով՝ պրոտո-սլավոնների ձևավորումը տեղի է ունեցել Լեհաստանի տարածքում։ 6-րդ դարի կեսերին գոթական պատմաբան Ջորդանը մատնանշեց սլավոնների գտնվելու վայրը. «Վիստուլա գետի ծննդավայրից Վենետիների բազմամարդ ցեղը բնակություն հաստատեց անչափելի տարածություններում»[15]:

Էլբա և Օդեր գետերի միջև ընկած տարածքում նկատվել է Թորնի խեցեղենի ազդեցությունը ձուլված Սուկովո-Ձիեցկա և Պրահա-Կորչակ կերամիկայի վրա։ Դա հանգեցրեց կաղապարված կեղծ Մենկենդորֆի կերամիկայի առաջացմանը, որը արտադրվում էր մինչև 9-րդ դարի սկիզբը։ 9-րդ դարի «Բավարիայի աշխարհագրագետում» Դանուբից հյուսիս ապրող ցեղերի մեջ հիշատակվում են Լենձյանները, Սլանցիները և Վիստուլները[16]: Վարտայի միջին հոսանքի երկայնքով բացատներ կային, որտեղից էլ առաջացել էր ազգության անվանումը՝ լեհեր [17]: Այստեղ են ապրել նաև մազովյանները, կուջավյանները (կենտրոնը՝ Պլոկում) կամ գոպլյանները. Սիլեզիայում ապրում էին Դյադոշանները, Տրեբովյանները, Բոբրյանները և Օպոլիանները։ Պոմերանյան ցեղերն ապրում էին Պոմերանիայում[18]: Վիստուլա ժողովուրդը, որի գլխավոր հենակետը Կրակովն էր, ամենազարգացած կապերն ունեին արտաքին աշխարհի հետ[19] 10-րդ դարի կեսերին աճել է որպես Կիև և Պրահա առևտրային ուղիներով տարանցիկ առևտրի կենտրոն[20]: 10-րդ դարի և 11-րդ դարի սկզբի խոշոր քաղաքներն էին Շչեցինը և Վոլինը, որոնք զբաղվում էին արտաքին առևտրով։ Գդանսկը նույնպես համեմատաբար մեծ քաղաք էր 10-րդ դարի վերջին[21]: Հարևան համայնքները՝ «օպոլները» կարող էին միավորել ավելի քան տասը բնակավայր[22]:Օպոլը ղեկավարում էր տղամարդկանց ժողովը՝ «վեչե»: Օպոլի կենտրոնը ամրոց էր՝ «գրոդ»։ Ավագների միջից եկան ցեղերի կառավարիչները, որոնք սկզբում եղել են զորավարներ, իսկ հետագայում իրավունք են ստացել հարկեր սահմանել բնակչության վրա[23]: Ունենալով հզոր բանակ՝ գլադների իշխանը հնազանդության մեջ էր պահում նվաճված ցեղերին[24]:

Հնագույն բնակավայր Գեչ գյուղի մոտ՝ Մոսկվա գետի սելավատարում. X-XI դդ

870-ական թվականներին Մեծ Մորավիան նվաճեց իշխողությունը վերին Վիստուլայում[17]: Մեթոդիոսի կյանքը հիշատակում է «Վիստուլայի վրա նստած իշխանը»։ Մեծ Մորավիայի փլուզումից հետո (906 թ.) Վիստուլայի հողերը Սիլեզիայի հետ միասին կախվածության մեջ հայտնվեցին Չեխիայից[22]: 10-րդ դարում Սիլեզիայի ցեղերը և Վիստուլայի «քաղաքները» մտան Չեխիայի կազմի մեջ[17]: 12-րդ դարի սկզբի Գալ Անոնիմուսի ամենավաղ լեհական տարեգրությունը պարունակում է լեգենդ, որ արքայազն Պոպելի վտարումից հետո Պիաստի որդին՝ Սիեմովիտը, դարձավ լեհերի նոր իշխանը[17]:

Հին լեհական պետություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Պոլան ցեղի առաջին պատմականորեն վստահելի արքայազնը Պիաստի ընտանիքից Միեշկոն էր (մահ. 992 թ.): Միեշկոյի օրոք առաջացավ լեհական հսկայական պետություն[17]: Իր նվաճումների շնորհիվ Միեշկոն կրկնապատկեց իր ունեցվածքի տարածքը։ Սկզբում նա գրավեց Գդանսկ Պոմերանիան, մինչև 972 թվականը՝ Արևմտյան Պոմերանիան, ապա Սիլեզիան և մոտ 990 թվականը՝ Վիստուլայի երկիրը[25]: Ըստ մատենագիր Նեստորի՝ 981 թվականին Կիևի մեծ դուքս Վլադիմիրը հակադրվել է լեհերին և գրավել նրանց քաղաքները, այդ թվում՝ Պրժեմիսլը և Չերվենը[26]: Ըստ 10-րդ դարի ճանապարհորդ Իբրահիմ իբն Յակուբի, Լեհաստանը սլավոնական երկրներից ամենատարածվածն էր։ Այնուամենայնիվ, եթե նայեք քարտեզին, կարող եք տեսնել, որ այն ժամանակ Ռուսաստանը 2 անգամ ավելի մեծ էր, քան Լեհաստանը: 965 թվականին Միեշկոն ամուսնացավ Չեխիայի կառավարիչ Բոլեսլավ I-ի դստեր՝ Դոբրավկայի հետ։ Քրիստոնեությունն ընդունվել է Չեխիայի միջոցով 966 թվականին[17]: Միեշկոն հավանաբար մկրտվել է Ռեգենսբուրգում, որի իրավասությունը տարածվում էր Չեխիայի վրա։ Միեշկոյի մկրտությունից երկու տարի անց Լեհաստանում հիմնվեց եպիսկոպոսություն[27]: Միեշկոյի օրոք հայտնվել է լեհական մետաղադրամ [20]: Նա հարգանքի տուրք մատուցեց գերմանական կայսրին որպես նրա տիրակալ[28], պատերազմ մղեց Չեխիայի հետ (որի արդյունքում Սիլեզիան միացվեց Լեհաստանին)։ Իր Dagome iudex ակտով Միեշկոն լեհական պետությունը դրեց Սուրբ Պետրոսի (հռոմեական պապերի) պաշտպանության տակ, ինչի համար լեհերը պետք է պապերին վճարեին մեկ շնչին ընկնող հարկ՝ Սուրբ Պետրոսի դենարի[29]: Խզելով լավ հարաբերությունները Պրեմիսլիդների հետ՝ Միեշկո I-ը նշանավորեց թշնամության սկիզբը Լեհաստանի և Չեխիայի միջև, որոնք հետագայում մրցեցին միմյանց հետ[30]: Լեհաստանը Բոլեսլավ Քաջի օրոք Միեշկոյի որդին՝ Բոլեսլավ I Քաջը, 10-րդ դարի վերջում հավաքեց լեհական ցեղային իշխանությունները[31]: 1000 թվականին Գնյեզնոյի կոնգրեսում որոշվեց ստեղծել Գնյեզնոյի արքեպիսկոպոսություն և երեք եպիսկոպոսություն՝ Վրոցլավում՝ Սիլեզիայում, Կրակովում՝ Փոքր Լեհաստանում և Կոլոբժեգում՝ Արևմտյան Պոմերանիայի համար։ Առաջին արքեպիսկոպոսը եղել է Գաուդենտը (Ռադիմ), որը սուրբ Վոյցեխի եղբայրն էր։

Լեհաստանը Բոլեսլավ Քաջի օրոք

Գերմանական կայսրության թուլացման ժամանակ Բոլեսլավը գրավեց Լուսատիան և կարճ ժամանակով իրեն ենթարկեց Չեխիան, Մորավիան և Սլովակիան[32]: Միջամտելով Չեխիայում ընթացող իշխանության համար մղվող պայքարին՝ Բոլեսլավ Քաջը գրավեց այս երկիրը, բայց մեկուկես տարի անց նրան վտարեցին չեխերը։ Չեխիան գրավելու փորձը հանգեցրեց լեհ-գերմանական պատերազմի։ Բուդիշինի խաղաղության համաձայն 1018 թվականին Լեհաստանը ստացել է Լուսատիան[33]: Այն բանից հետո, երբ Բոլեսլավը հրաժարվեց տուրք տալ Հենրի II կայսրին Չեխիայի տիրապետության համար, վերջինս պատերազմ հայտարարեց լեհերին[34]: 1025 թվականին Բոլեսլավը օգտվեց Հենրիխ II-ի մահից և ստանձնեց թագավորի տիտղոսը[35]:

1025 թվականին մահացավ Բոլեսլավ I Քաջը (նույն թվականին թագադրեց Լեհաստանի առաջին թագավորը)։ Լեհաստանը ընկղմվեց ներքին պատերազմի մեջ. Այն սկսվեց Բոլեսլավի որդիների՝ Միեշկո II-ի և նրա երկու եղբայրների՝ Բեզպրիմի և Օտտոյի միջև։ Օգտվելով ստեղծված իրավիճակից 1031 թվականին ռուս իշխանները մի կողմից ներխուժեցին Լեհաստան, մյուս կողմից՝ գերմանական կայսրը։ Միեշկո II-ը գահընկեց արվեց Կայսրության, Ռուսաստանի և Չեխիայի կողմից միաժամանակյա ռազմական հարձակման արդյունքում Հին Լեհաստանը ջախջախիչ պարտություն կրեց։ Բոլեսլավ Քաջի ավագ որդուն՝ Բեզպրիմին, որին հայրը զրկել էր ժառանգությունից, կարողացավ ժամանակավորապես զավթել իշխանությունը[36]:

Միեշկոն փախել է Չեխիա։ Նա գահին վերադարձավ 1032 թվականին։ Փոխարենը նա ստիպված էր հրաժարվել իր թագավորական տիտղոսից եւ տարածքային զիջումներ անել իր բոլոր հարեւաններին։ Գերմանիան միացրեց Լուսատիան, Չեխիան՝ Մորավիան և Սիլեզիան, Ռուսաստանը՝ Սերվեն քաղաքները։ 1034 թվականին Միեշկոյի մահից հետո Լեհաստանում աճեց հեթանոսական ապստամբությունը։ 1039 թվականին չեխ իշխան Բրետիսլավը գնաց Լեհաստան[37], հասավ Գնյեզնո և Գնյեզնոյի տաճարից հանեց Սուրբ Վոյցեխի գանձերն ու մասունքները, որից հետո Սիլեզիայի հողերը միացրեց Չեխիային[38]: Հին լեհական պետությունը փաստացի փլուզվեց։

Լեհաստան մինչև 1039 թվականը, հարևանների արշավանքներից հետո

'Ստանալով ռազմական աջակցություն կայսր Հենրի III-ից, ով չէր ցանկանում Չեխիայի հզորացումը և հեթանոսական ապստամբությունների աճը, լեհ իշխան Կազիմիրը գրավեց Մեծ և Փոքր Լեհաստանը և Կրակովը հայտարարեց իր մայրաքաղաքը[37]: Այսպիսով, 11-րդ դարի կեսերին իշխանական արքունիքը տեղափոխվեց Կրակով, նախկին մայրաքաղաքը՝ Գնյեզնոն մնաց լեհական եկեղեցու առաջնորդի նստավայրը[39]։ Կազիմիրը Սիլեզիան վերադարձրեց Լեհաստան, բայց կայսրը պարտավորեցրեց նրան տուրք վճարել Չեխիային այդ հողերի տիրապետման համար[37]։Բոլեսլավ Համարձակը փորձեց հաղթահարել Լեհաստանի կախվածությունը Սուրբ Հռոմեական կայսրությունից[40],արշավների է գնացել Կիևի դեմ, որտեղ Իզյասլավի կողմից մասնակցել է ներքին պայքարին (1069, 1077)։ Հռոմի պապի համաձայնությամբ Բոլեսլավ Համարձակը թագավոր է թագադրվել 1076 թվականին [41]:Բոլեսլավ Ռայմութը կռվեց գերմանացիների հետ և պաշտպանեց, Գալ Անանունի խոսքերով, «Լեհաստանի հնագույն ազատությունը»[42]: Կայսեր՝ տուրք վճարելու պահանջին, Բոլեսլավ Ծուռ բերանը պատասխանեց. Սրանից հետո Հենրին 1109 թվականին պատերազմ է մղում Լեհաստանի դեմ[43]: Լեհերը հակահարված տվեցին, և գերմանացիները ստիպված եղան լքել Լեհաստանը՝ «ուրախության փոխարեն տխրություն տանելով, հարկերի փոխարեն՝ դիակներ»[44]:1116 թվականին Բոլեսլավը գրավեց Արևելյան Պոմերանիան (Գդանսկ), 1121 թվականին՝ Արևմտյան Պոմերանիան (Շչեցին), իսկ 1123 թվականին գրավեց Ռյուգեն կղզին։ Պոմերանիան դարձավ վասալ, որը պարտավոր էր տուրք տալ Լեհաստանին: Պոմերանյան արքայազն Վարտիսլավի հետ պայմանագրերի առանձին կետ էր Պոմերանիայի քրիստոնեացումը[42]:

11-րդ դարի սկզբին սկսվել է ռոմանական ոճով եկեղեցիների կառուցումը, որը 12-րդ դարում փոխարինվել է բյուզանդական ոճով[45]: 13-րդ դարի սկզբին զարգացավ գոթական ոճը, և դրա հետ մեկտեղ աղյուսը փոխարինեց քարին շինարարության մեջ[46]:

Պիաստի նահանգը սկզբում բաժանվել է գավառների, որոնք հետագայում բաժանվել են կաստելլանիաների (քաղաքային շրջանների)։ Քաղաքի կաստելլան վերահսկում էր քաղաքում հավաքվող տուրքի կենտրոնացումը և շրջակա տարածքից ստացվող այլ վճարումները[47]: Պետությունը բաժանված էր շրջանների։ Այսպիսով, Մեծ Լեհաստանում 13-րդ դարի կեսերից կային երեք այդպիսի շրջաններ՝ Գնյեզնո, Պոզնան և Կալիս։ 1231 թվականից գոյություն ուներ Կույավյան շրջանը։ Ժամանակի ընթացքում շրջանները սկսեցին կոչվել վոյեվոդություն[48]: Արքայազնի արքունիքում ամենաբարձր պաշտոնը զբաղեցնում էր մի պալատին, որը փոխարինում էր արքայազնին ռազմական արշավներում և արքունիքում և ղեկավարում էր պալատը։ Նրա օգնականը պալատում սնուցողն էր։ Գանձապետը ղեկավարում էր գանձարանը։ Իշխանական կանցլերը գլխավորում էր կանցլերը[49]:

Ֆեոդալական մասնատման շրջան[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Բոլեսլավ Ռայմութը սահմանեց սենյորատի կարգը՝ պետությունը բաժանելով պիաստների ժառանգների միջև[39]:12-րդ դարի երկրորդ կեսին Բոլեսլավ Ռայմութի ժառանգությունը վերաբաշխվեց նրա որդիների միջև։ Ժամանակի ընթացքում կալվածքների թիվն աճեց[50]: Ֆեոդալական մասնատման ժամանակաշրջանում իշխանների միջև սկզբում հարաբերությունները հիմնված էին սկզբունքի վրա. Պիաստի ընտանիքից տարիքով ավագը, ով ուներ հատուկ հողեր (Կրակով, Սիերաձ և Լենչիցկա), գերիշխում էր մնացած իշխանների նկատմամբ [51]: Մինչև 1227 թվականը Կրակովի արքայազնը համարվում էր գլխավորը լեհ իշխանների մեջ[52]: 12-րդ դարում խախտվեց ստաժի սկզբունքը, իսկ 13-րդ դարի կեսերին այն իսպառ վերացավ։ Կրակովի սեղանը կորցրեց իր մեծ դքսական նշանակությունը՝ վերածվելով իշխանների համար կռվախնձորի[51]: 1180 թվականին Լեգնիցայում տեղի ունեցավ բարձրաստիճան պաշտոնյաների վերջին համալեհական համագումարը, որում սահմանափակվեցին արքայազնի վարչակազմի իրավունքները: Ֆեոդալական մասնատման ժամանակաշրջանում Լեհաստանը լեհ ժամանակակիցների, այդ թվում նաև մատենագիր Վինսենթ Կադլուբեկի գիտակցության մեջ ընկալվում էր որպես մեկ ամբողջություն[53]: Երկրի միասնությանը աջակցում էր Գնյեզնո Մետրոպոլիսը, որը եկեղեցականորեն միավորում էր լեհական հողերը[54]:

Վավելի տաճարը լեհ տիրակալների գերեզմանն է՝ սկսած Բոլեսլավ Կուդրյավից

Դրսից ամենամեծ սպառնալիքը գերմանական ազգի Սուրբ Հռոմեական կայսրությունն էր: 12-րդ դարում Պոլաբիայի սլավոնների հողերում Բրանդենբուրգի Մարգրավիայի ստեղծումից հետո նրա կառավարիչները շտապեցին դեպի լեհական երկրներ, հիմնականում Պոմերանիա, և 13-րդ դարում տիրեցին Լյուբուշի հողին։ 13-րդ դարում, Լեհաստանից հյուսիս, առաջացավ հոգևոր-ասպետական ​​Տևտոնական միաբանությունը, որը 1237 թվականին միավորվեց մեկ այլ, նույնպես գերմանական, Սուսերամարտիկների շքանշանի հետ Լիվոնյան միաբանության մեջ։ Այն բանից հետո, երբ 1157 թվականին Վլադիսլավ Վտարանդին դիմեց Ֆրիդրիխ I Բարբարոսային օգնության համար ներքին պայքարում, Լեհաստանը հարյուր տարի հայտնվեց գերմանական կայսրությունից կախվածության մեջ[55]: Միջնադարյան տարեգրությունները հաճախ նախատում էին գերմանացիներին ամբարտավանության համար և մեղադրում նրանց տարբեր ինտրիգների մեջ[56]: Վինսենթը գերմանացիներին անվանեց «մորեխներ» և դատապարտեց գերմանական «չարությունը»[57]:

12-րդ դարի կեսերից մինչև 13-րդ դարի սկիզբը Գդանսկ Պոմերանիան, Մազովիան և Չելմիի շրջանը ենթարկվել են գիշատիչ արշավանքների պրուսացիների կողմից։ 1226 թվականին Մազովյան դուքս Կոնրադը Չելմինի հողը հանձնեց Տևտոնական միաբանությանը։ 1255 թվականին Չելմնոյի եպիսկոպոսությունը ենթարկվեց Ռիգայի արքեպիսկոպոսին, և այդ պատճառով լեհական եկեղեցին կորցրեց Չելմնոյի երկիրը[58]: 13-րդ դարում ավելի քիչ հաճախակի էին լիտվացիների և յատվինգյանների գիշատիչ արշավանքները[59]: 13-րդ դարի առաջին կեսին բազմիցս պատերազմներ են տեղի ունեցել լեհերի և գալիցիա-վոլինյան իշխանությունների միջև[60]: 1241 թվականի մարտին Բաթուի բանակի աջ թեւը այրեց Կրակովը, իսկ ապրիլի 9-ին Լեգնիցայի ճակատամարտում ջախջախեց Մեծ Լեհաստանին և Սիլեզիայի զինված ուժերին (Հենրի II-ը մահացավ ճակատամարտում), որից հետո մոնղոլները մեկնեցին Մորավիա։ 1259-ին և 1287-ին ասպատակությունները կրկնվեցին[61]:

Ներքին պայքար[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Տնտեսապես զարգացած Սիլեզիայի արքայազն Հենրի I Մորուքավորը, Պիաստ դինաստիայի ներկայացուցիչը (կառավարել է 1202-1238 թթ.), եղել է «Սիլեզիայի Հենրիսի միապետության» հիմնադիրը։ Նա վերցրեց Կրակովի գահը Մազովիայի Կոնրադից և միացրեց Մեծ Լեհաստանի հարավ-արևմտյան շրջանը։ Նրա որդին՝ Հենրի II Բարեպաշտը շարունակեց հոր քաղաքականությունը, բայց նրա պետությունն ընկավ թաթարների հարձակման տակ[61]:

13-րդ դարի վերջին լեհական հողերի միավորման գործում գլխավոր դերը խաղացին Մեծ Լեհաստանը (կենտրոններով Գնյեզնո և Պոզնան) և Փոքր Լեհաստանը (կենտրոնը՝ Կրակով), որոնք մրցում էին միմյանց հետ[62]: 1278 թվականին գրավելով Կրակովը՝ Սիերաձ իշխան Լեշեկ Չարնին վարեց Փոքր Լեհաստանի հողերի համախմբման քաղաքականություն, սակայն հանդիպեց Փոքր Լեհաստանի կառավարության դիմադրությանը։ Լեհական հողերը միավորելու փորձ արեց Սիլեզիայի արքայազն Հենրիխ Պրոբուսը, ով սկսեց բանակցություններ պապի հետ իր թագավոր թագադրվելու շուրջ, որոնք ընդհատվեցին նրա մահով 1290 թվականին։ 1278 թվականին արքայազն Պրշեմիսլավը համախմբեց իշխանությունը Մեծ Լեհաստանի հողերի վրա։ Հենրիխ Պրոբուսի մահից հետո նա ժառանգեց Կրակովի ժառանգությունը[63]: Արքայազնը ստացել է նաև Արևելյան Պոմերանիա։ Այնուամենայնիվ, Լեշեկ Չորնիի եղբայրը՝ Վլադիսլավ Լոկետեկը, հակառակվեց նրան։ 1295 թվականին Պշեմիսլավ II-ը Հռոմի համաձայնությամբ թագադրվեց Լեհաստանի թագավոր[64]:

Ներքին պայքարին միջամտել է Չեխիայի թագավոր Վենցլաս II-ը։ Չեխերը ընդլայնեցին իրենց իշխանությունը Սիլեզիայի վրա, գրավեցին Կրակովյան հողերը և Սանդոմյերզը: Մինչդեռ Մեծ Լեհաստանը գտնվում էր Պրշեմիսլ II-ի տիրապետության տակ, որը 1294 թվականին միացրեց Արևելյան Պոմերանիան։ 1296 թվականին Պշեմիսլը մահացավ Բրանդենբուրգի կուրեկտորի մարդասպանների ձեռքով։ 1300 թվականին լեհ ֆեոդալների կողմից Վլադիսլավ Լոկիետկայի տապալումից հետո Վենցլավ II-ն իր զորքերը ուղարկեց Մեծ Լեհաստան և Պոմերանիա, իսկ նույն թվականին Գնյեզնոյի տաճարում նա թագադրվեց լեհական թագով[65]: 1305 թվականին Վենցլաս II-ի մահից հետո լեհական գահի իրավունքն անցավ նրա որդուն՝ Վենցլաս III-ին՝ Պրեմիսլիդների տոհմի վերջին, ով սպանվեց չեխ ասպետի կողմից 1306 թվականին Լեհաստանի դեմ արշավի մեկնարկի հետ[66]: Սանդոմիերսի հողի վերանվաճումից հետո Լոկիետեկը մտավ Կրակով 1305 թվականի մայիսի 15-ին և ճանաչվեց Պոմերանիա և Փոքր Լեհաստանի կողմից[67]: 1308 թվականին Գդանսկը պաշարվեց Բրանդենբուրգի մարգգրաֆի կողմից, Տևտոնական օրդենի ասպետները օգնության հասան լեհ իշխանին, որը շուտով գրավեց Գդանսկը և ամբողջ Գդանսկի Պոմերանիան։ Սրանից հետո պատվերը Բրանդենբուրգից գնեց Պոմերանիայի իրավունքը[68]: 1311 թվականին Կրակովում բռնկվեց «Վոյտ Ալբերտի» մեկ տարվա ապստամբությունը, որը ցանկանում էր Փոքր Լեհաստանը միանալ Չեխիայի Հանրապետությանը։ Լոկետեկը ճնշեց ապստամբությունը և ռեպրեսիաներ ուղղեց Գերմանիայի քաղաքացիների դեմ՝ սահմանափակելով Կրակովի ինքնակառավարումը։ 1314-ին Լոկիետեկը գրավեց Պոզնանը, որը սկսեց պատերազմը Բրանդենբուրգի հետ (1315-1317): Կարգի հետ հարաբերությունները թշնամական էին։ Չեխիան, Լյուքսեմբուրգի նոր դինաստիայի իշխանության ներքո, շարունակում էր հավակնել լեհական հողերին[67]:

«Գնիեզնո դռներ», 12-րդ դար

Սոցիալ-տնտեսական զարգացում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Զգալի հողատարածքներ պատկանում էին աշխարհիկ տերերին՝ ազնվականներին և բարոններին[56]: Ասպետությունը և բարոնները կոչվում էին ազնվականներ: Պատմական գրականության մեջ «ազնվականները» սովորաբար անվանում էին ազնվականության միջին և ստորին շերտերը։ Ասպետությունը բարձրացավ արքայազնի վաղ միջնադարյան ջոկատում, նրա հիմնական զբաղմունքը զինվորական ծառայությունն էր: XII-XIV դարերում ասպետները եկամուտ էին ստանում հիմնականում ռազմական ավարից։ Պլեբեյների մուտքը դեպի ազնվականություն ի վերջո փակվեց. իսկ 14-րդ դարից ազնվական համարվելու համար անհրաժեշտ էր ապացուցել ազնվական ծագումը[69]: Հայտնի են 12-րդ դարի տոհմերի անունները՝ Տոպորչիկի, Ավանցի, Պալուկի, Օդրովոնժի։ Ազնվական ընտանիքների մեծ մասը եկել է Փոքր Լեհաստանից[70]: 13-րդ դարում ազնվականությունը, ստանալով «ոչ պատասխանատվության իրավունքը», թողեց կաստելյանների իշխանությունը և այժմ ենթարկվեց միայն միապետի արքունիքին[56]: 13-14-րդ դարերի վերջին որոշ լեհական ընտանիքներ ձեռք բերեցին զինանշան[71]: Եկեղեցին խոշոր հողատեր էր։ Այսպես, Գնյեզնոյի արքեպիսկոպոսությունը 1136 թվականին պատկանել է մոտ 150 գյուղի, իսկ Վրոցլավի եպիսկոպոսությունը 1155 թվականին՝ 47 գյուղ[56]: 11-րդ դարի երկրորդ կեսին բենեդիկտյան աբբայություններ հայտնվեցին Տինեցում և Մոգիլնայում: 12-րդ դարում լայն տարածում են գտել ցիստերցիական վանքերը։ 13-րդ դարում առաջացել են մենդիկական կարգերի վանքեր: 1222 թվականին Կրակովում հիմնադրվել է առաջին դոմինիկյան վանքը, 1236 թվականին Ֆրանցիսկները հայտնվել են Վրոցլավում և Կրակովում[72]: Տասանորդը գյուղացիները վճարում էին բերքի տասներորդի տեսքով՝ խուրձերով[73]: 13-րդ դարում հայտնվեցին արհեստավորներին միավորող առաջին արհեստանոցները[71]:

13-րդ դարից արտաքին գաղութացումը լայն մասշտաբների հասավ, որին մասնակցում էին գերմանացիները, ֆլամանդացիները, վալոնները, ինչպես նաև գերմանացիների կողմից գրավված հողերից պոլաբացի սլավոնները։ Այս գաղութացումը ազդեց Սիլեզիայի, Մեծ և Փոքր Լեհաստանի արևմտյան շրջանների և ստորին Վիստուլայի վրա։ Գաղութացումը կապված էր «գերմանական իրավունքի» ընդունման հետ (Լյուբեկ կամ Մագդեբուրգ[74]), որը 1330-ական թվականների սկզբին ընդգրկում էր Լեհաստանի թագավորության գյուղերի մոտ մեկ քառորդը։ XIII-XIV դարերում գերմաներենով կազմվել է լեհական սովորութային իրավունքի օրենսգիրք (կամ լեհական ճշմարտություն) [75]: 13-րդ դարում գերմանացի գաղութարարները կենտրոնացան Սիլեզիայում և քաղաքներում, հատկապես խոշոր քաղաքներում։ Հրեական համայնքների առաջացումը սկսվում է այս ժամանակաշրջանից: Լեհ իշխանները, որոնք հետաքրքրված էին առևտրի զարգացմամբ և կանխիկ վարկեր ստանալու մեջ, արտոնություններ էին տալիս հրեաներին։ Դրանցից հաճախ ի հայտ էին գալիս իշխանների դրամահատարանների կառավարիչներ, մաքսատուրքեր հավաքողներ[76]:

Լեհաստանի Միացյալ Թագավորություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

XIV դար[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1320 թվականի հունվարի 20-ին Կրակովում տեղի է ունեցել Վլադիսլավ Լոկետեկի թագադրումը, որի համար պատրաստվել են թագավորական նոր տարբերանշաններ (նախորդները Վենցլաս III-ը տարել է Չեխիա), որը ծառայել է մինչև 18-րդ դարի վերջը[77]: Այս պահից սկսած Լեհաստանը վերածնվեց որպես թագավորություն։ 1332 թվականին խաչակիրները գրավեցին Կույավիան[78]:

Լոկետոկի որդու՝ Կազիմիր III Մեծի (կառավարել է 1333–1370) օրոք Լեհաստանը կոչվել է «Լեհական թագավորության թագ»[79]: Այն բանից հետո, երբ այնտեղ իշխող Ռուրիկովիչի գիծը դադարեցվեց 1323 թվականին Չերվոննայա Ռուսում, Գալիցիայի գահը անցավ Մազովյան արքայազն Բոլեսլավ Տրոյդենովիչին, ով, չունենալով սերունդ, իր ժառանգությունը փոխանցեց լեհ թագավորին[80]: 1339 թվականին Կազիմիր Մեծը հաստատեց Հովհաննես Լյուքսեմբուրգացու իրավունքները Սիլեզիայի հողերի նկատմամբ, որոնք գտնվում էին Չեխիայի կախվածության մեջ[81], որի ընթացքում եռում էր գերմանացման գործընթացը[78]: 1343 թվականին «հավերժական խաղաղություն» կնքվեց տեուտոնների հետ, որոնք լեհերին վերադարձրին Դոբզինյան հողը և Կույավիան, բայց պահպանեցին Արևելյան Պոմերանիան։ 1360-ական թվականներին Բրանդենբուրգի կողմից նախկինում գրավված մի շարք քաղաքներ գնացին Լեհաստան, ինչը հնարավորություն տվեց վերականգնել անմիջական կապը Արևմտյան Պոմերանիայի հետ։ 1349 թվականի աշնանը Կազիմիր III-ը հանկարծակի հարձակվեց Գալիցիայի Ռուսաստանի վրա՝ գրավելով Գալիչը և Լվովը[82]: Չերվոննայա Ռուսի դեմ մի շարք արշավներից հետո Կազիմիրը գրավեց Վոլինը և Պոդոլիան 1366 թ [83]: 1350-ական թվականներին Մեծ Լեհաստանի համար ընդունվեց Պյոտրկովի ստատուտը։ Վիսլիկայի կանոնադրությունը հետագայում ներկայացվեց Փոքր Լեհաստանի համար: 15-րդ դարի կեսերին Կազիմիր III-ի օրենսդրությունը՝ «Կանոնադրության ամբողջական օրենսգիրքը» լատիներենից թարգմանվել է լեհերեն։ 1364 թվականին հիմնադրվեց համալսարան՝ Կրակովի ակադեմիան (17-րդ դարից՝ Յագելոնյան համալսարան), որն ի սկզբանե կենտրոնացած էր իրավաբանների պատրաստման վրա[84]: Կազիմիրի օրոք հայտնվեց Լեհաստանի համար սովորական մետաղադրամը՝ լեհական գրոշը[85]: Կազիմիր III-ը միջոցներ է հատկացրել ավելի քան հիսուն ամրոցների կառուցման համար, առավել հաճախ՝ աղյուսով [86].

Թագավորական թագ, գավազան և գունդ Կազիմիր III-ի գերեզմանից

Ամբողջ 14-րդ դարում Լեհաստանի դաշնակիցը Հունգարիան էր, որը 1308 թվականից կառավարվում էր Անգևինների դինաստիայի կողմից, որը թշնամական հարաբերությունների մեջ էր Չեխիայի Լյուքսեմբուրգի հետ[87]: 1370 թվականին Պիաստի դինաստիայի ճնշմամբ լեհերը ճանաչեցին Լեհաստանի գահի իրավունքը Հունգարիայի թագավոր Լուի I Մեծին, որը Կազիմիր III-ի եղբոր որդին էր և նրա դուստրերից մեկին։ 1374 թվականի Կոշիցեի արտոնությամբ (կանոնադրություն) Լյուդովիկոսը լեհ ազնվականներին ազատեց կանոնավոր հարկերից, բացառությամբ lan-ի հարկի։ Լուիի մահից հետո լեհ կառավարիչները վերացրեցին Հունգարիայի հետ անձնական միությունը 1383 թվականին՝ իրենց թագուհի ճանաչելով Լուիի մեկ այլ աղջկա՝ Յադվիգային, ով ամուսնացած էր Լիտվայի մեծ դուքս Յագելլոյի հետ։ Լեհաստան և Լիտվա (ունեն ընդհանուր թշնամի ի դեմս շքանշանի[88]) շահագրգռված էին միմյանց հետ դաշինքով, և 1385 թվականի օգոստոսի 14-ին նրանք կնքեցին Կրևոյի միությունը, համաձայն որի Լիտվայի Մեծ Դքսությունը պետք է դառնա լեհական պետության մաս[89]:Կրակովում Ջոգայլան ընդունեց կաթոլիկությունը և ամուսնացավ Յադվիգայի հետ՝ դառնալով թագավոր Վլադիսլավ II (կառավարել է 1386–1434 թթ.)[90]: Ջոգայլայի և նրա զարմիկ Վիտաուտասի ղեկավարությամբ Լիտվան ընդունեց կաթոլիկությունը[91]:

13-14-րդ դարերի Լեհաստանում հերետիկոսությունների առնվազն չորս ալիք է եղել։ 13-րդ դարի կեսերին այստեղ հայտնվեցին դրոշակակիրներ, որոնք շրջում էին քաղաքներով և մերկացնում երկրային գոյության մեղավորությունը։ Նույն դարում եկեղեցին ինկվիզիցիայի օգնությամբ պայքարեց Լեհաստանում վալդենսների տարածման դեմ (1315 թվականին Սիլեզիայում հարյուրավոր վալդենսներ այրվեցին խարույկի վրա[92]): Միևնույն ժամանակ առաջացան Բեգինների և Բեգարդների համայնքները՝ հերքելով հոգևորականության գոյության անհրաժեշտությունը[93]:

14-րդ դարի կեսերին Կրակովի բնակչությունը հասնում էր 14 հազարի, իսկ Վրոցլավինը՝ 17 հազարի։ Բազմաթիվ քաղաքներ արտաքնապես քիչ էին տարբերվում գյուղից[74]: Աղի արտադրության ամենախոշոր լեռնային կենտրոնները Վելիչկայի և Բոչնիայի կրկնօրինակներն էին։ Կապարի և արծաթի արդյունահանումը կենտրոնացած էր Օլկուշի տարածքում։ Տարածված էին երկաթագործական արդյունաբերությունները։ Թանկարժեք կտորներ էին արտադրվում Վրոցլավում և Լեգնիցայում։ Տեղի ունեցավ աշխատուժի մասնագիտացման աճ, ուստի 14-րդ դարի սկզբին Վրոցլավում կար արհեստավորների մինչև 30 կորպորացիա։ Գերմանական գաղութացումը հանգեցրեց գիլդիայի համակարգի ձևավորման արագացմանը և քաղաքների կողմից ինքնակառավարման ձեռքբերմանը։ Իրենց ազդեցության և հարստության շնորհիվ գերմանական արհեստագործական և առևտրական վերնախավը վերահսկողության տակ վերցրեց Կրակովը, Վրոցլավը և Գդանսկը և մի շարք այլ քաղաքներ, հիմնականում արևմտյան Լեհաստանում[94]:

Լեհաստանը Կազիմիր III-ի օրոք

XV դար[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

14-րդ դարի վերջում լեհ-լիտվական միությունը լուծարվեց և վերականգնվեց 1401 թվականին՝ ենթակա Լիտվայի Մեծ Դքսության անկախության, որն իրականում ղեկավարվում էր Վիտաուտասի կողմից։ 1413 թվականի Գորոդելի միությունը շեշտում էր կողմերի իրավահավասարությունը։ 1425 թվականին Բրեստի համագումարում լեհ ազնվականները Յագելոնյան իշխանության պահպանումը պայմանավորեցին արտոնությունների ընդլայնմամբ[95]: 1440 թվականին Լեհաստանի թագավոր Լադիսլավ III-ն ընտրվեց Հունգարիայի գահին, և Լիտվայի հետ դաշինքի խզումը փաստացի ճանաչվեց։ Վառնայի ճակատամարտում (1444 թ. նոյեմբերի 10) թագավորի մահով Հունգարիայի հետ դաշինքը փլուզվեց[96]: 1447 թվականին նոր թագավոր դարձավ Լիտվայի մեծ դուքս Կազիմիր Յագելոնչիկը։ 1454 թվականին Կազիմիր IV-ը ստիպված եղավ հրապարակել Նեշավայի կանոնադրությունը՝ հօգուտ ազնվականության[97]: Թագավորը չէր կարող նոր հարկեր մտցնել և հավաքագրել Լեհ-Լիտվական Համագործակցությունը առանց ազնվականության տարածաշրջանային ժողովների համաձայնության [98]: Խաչակիրների հետ մեծ պատերազմը տեղի է ունեցել 1409-1411 թթ[88]: 1410 թվականի հուլիսի 5-ին տեղի ունեցավ վճռական ճակատամարտ՝ Գրյունվալդի ճակատամարտը, որն ավարտվեց օրդենի ուժերի պարտությամբ[99]: Տասներեք տարվա պատերազմը (1454-1466) որն ընթացավ տարբեր հաջողությամբ, ավարտվեց Տորունի խաղաղության ստորագրմամբ, ըստ որի Արևելյան Պոմերանիան Տորուն, Էլբլագ և Գդանսկ քաղաքների հետ (ազատ մուտք դեպի Բալթիկ ծով), ինչպես նաև Վարմիայի եպիսկոպոսությունը, գնաց Լեհաստան։ Տևտոնական օրդերը կորցրեց իր ունեցվածքի կեսը մայրաքաղաք Մարիենբուրգի հետ միասին, հիմնեց նոր մայրաքաղաք Քյոնիգսբերգում և իրեն ճանաչեց որպես Լեհաստանի վասալ[100]:

Գալիսիայի Ռուսաստանի գրավումը և բազմաթիվ գերմանացիների և հրեաների (նաև հայերի և իտալացիների) կողմից լեհական քաղաքների բնակեցումը լեհական պետությանը տվեց բազմազգ[101]: 15-րդ դարի երկրորդ կեսին լեհական թագի տակ անցան Մազովյան իշխանությունները, որում վերացան տեղական Պիաստի տողերը[102]: Լվովը 15-րդ դարում Սև ծովում գտնվող առևտրական գաղութների միջոցով դարձավ Արևելքի երկրների հետ առևտրի կենտրոնը[103]: 1375 թվականին Գալիճում հիմնվել է կաթոլիկ միտրոպոլիտություն, որը 1412 թվականին տեղափոխվել է Լվով։ Նրան ենթակա էին Կիևի, Վլադիմիր-Վոլինսկու, Պշեմիսլի, Կամենեց-Պոդոլսկու, Խոլմի և Սերեթի կաթոլիկ եպիսկոպոսությունները։ 1418 թվականին Գնյեզնոյի արքեպիսկոպոսը ստացավ Լեհաստանի առաջնորդի տիտղոսը, որն իրավունք ուներ թագադրել կառավարիչներին[104]: Հողամասերի ներսում տեղական ինքնակառավարման մարմինները զեմստվո սեյմիկներն էին, որոնք թվագրվում էին ապանաժական շրջանի վեչեի ինստիտուտից։ 14-15-րդ դարերում Փոքր եւ Մեծ Լեհաստանում գումարվել են գավառական սեյմիկներ։ Համալեհական համագումարներ են անցկացվել հատուկ նշանակության պետական ​​հարցերի շուրջ[105]: 1430 և 1434 թվականներին ազնվականները ստացան անձեռնմխելիության երաշխիքներ. նրանք կարող էին բանտարկվել միայն դատարանի որոշմամբ[106]: Պետրոսի կանոնադրությունը կապված էր ազնվականների ֆերմայի զարգացման հետ՝ հողատերերի ֆերմա, որն օգտագործում էր ճորտերի աշխատանքը[107]: Կորվի ծառայության կիրառմամբ գյուղացիական տնտեսությունների տարածումը հողատերերին թույլ տվեց «գաղտնալսել» գյուղացիներից հացահատիկի վաճառքից ստացված եկամուտը[108]:

Կրակով (Կրակովիա) Նյուրնբերգյան տարեգրությունից (1493)

Այս ժամանակ ազնվականները շահագրգռված էին հացահատիկ վաճառելով արտաքին շուկա (1466 թվականին Լեհաստանը ստացավ Վիստուլայի բերանը)։ Գյուղացիական տնտեսությունները ստեղծվել են հիմնականում անապատների, արոտավայրերի և մարգագետինների զարգացման, անտառների արմատախիլման և Սոլթիսից հողեր ձեռք բերելու միջոցով։ Միաժամանակ գյուղացիներին քշում էին վարելահողերից կամ տեղափոխում այլ վայրեր[109]: 15-րդ դարում ֆեոդալի (չինշ) հողի օգտագործման իրավունքի վարձավճարը փոխարինվեց կորվեով, որի չափը կախված էր գյուղացիական հողի չափից. օրինակ՝ 16-րդ դարի երկրորդ կեսին. մեկ լան վարձակալելիս կորվի տեւողությունը միջինը շաբաթական երեք օր էր[110]:

Յան Օլբրախտի օրոք (կառավարել է 1492–1501) քաղաքական իշխանության կառուցվածքը փոխվել է։ Հայտնվել է դեսպանատան խրճիթ, որը կազմել է Լեհաստանի Սեյմի ստորին պալատը։ Թագավորական խորհուրդը դարձավ Սեյմի վերին պալատը՝ Սենատը։ Եթե ​​ստորին պալատը ծառայում էր որպես ուժային գործիք միջին ազնվականների համար, ապա վերին պալատը օլիգարխիայի հենակետն էր[111]: Թագավորը մնում էր գերագույն դատավորը, ղեկավարում էր պետության արտաքին քաղաքականությունը, արձակում էր հրամանագրեր և մանդատներ և ուներ Սեյմ գումարելու բացառիկ իրավունք[112]: Յագելոնյան դինաստիայի բոլոր թագավորները համարվում էին ընտրովի[113]: Յան Օլբրախտի 1497 թվականին Մոլդավիայի նվաճողական արշավն ավարտվեց անհաջողությամբ և հրահրեց առաջին լեհ-թուրքական պատերազմը[114]:

Նոր ժամանակ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

XVI դար[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Թագավորի թագադրումը. Մանրանկարչություն, մոտ 1510 թ

Ռադոմում 1505 թվականի Սեյմում ընդունվեց Nihil novi («ոչ մի նոր բան») սահմանադրությունը, որում ասվում էր. վիրավորել և ճնշել Ռեչի լեհ-լիտվական համագործակցությանը, ինչպես նաև ի վնաս և վիրավորանք որևէ մեկի, ինչպես նաև հանգեցնել ընդհանուր իրավունքի և հանրային ազատության փոփոխության»[115]:1519 թվականին Արևմտյան Պոմերանիայի տիրակալ Բոլեսլավ X Մեծը, պաշտպանություն չգտնելով Լեհաստանի թագավորից Բրանդենբուրգի ընտրիչից, իրեն հռչակեց Գերմանական կայսրության ֆիդ[114]: 1526 թվականին Վարշավան (Մազովիայի դքսության մայրաքաղաքը) և շրջակա տարածքը մտան Լեհաստանի պետության կազմի մեջ[116]:

1518-1520 թվականներին սահմանափակվել է գյուղացիների՝ գյուղից հեռանալու իրավունքը[117]: 1519-1520 թվականների սահմանադրությունները սահմանեցին նվազագույն շղթա՝ շաբաթական մեկ օր գյուղացիների բակից։ 16-րդ դարի կեսերին քմեցիները վերածվեցին ճորտերի[107]: 16-րդ դարում գյուղացիների մի զգալի զանգված դարձավ անձնապես կախվածության մեջ[117]: Գյուղացիների ճորտատիրությունը լայն տարածում գտավ։ Գյուղում ապրում էին կմետներ (օգտագործում էին մեկ կամ ավելի հողատարածք), պոլանիկներ, զագրոդնիկներ (արհեստներով էին զբաղվում), աղքատ կոմորնիկներ (ով աշխատում էին ուտելիքի և կացարանի համար), ինչպես նաև «ազնիվ» մարդիկ, ովքեր պարտավոր չէին աշխատել կորվեով[118]: 16-րդ դարում սեյմն ընդունել է 24, իսկ 17-րդում՝ 40 ակտ փախած գյուղացիների դեմ։ 16-րդ դարի երկրորդ կեսի ամենամեծ քաղաքներն էին Գդանսկը (մոտ 50 հազար բնակիչ), Կրակովը (մոտ 30 հազար) և Պոզնանը (մոտ 20 հազար)[107]: Հսկայական քանակությամբ հացահատիկ տեղափոխվեց Վիստուլայի երկայնքով Գդանսկի ծովային նավահանգիստ, որտեղ կենտրոնացած էր Լեհաստանի ընդհանուր արտահանման մինչև 90%-ը: Հացահատիկը տեղափոխվում էր նաև այլ գետերի երկայնքով Էլբլագ, Շչեցին և Քյոնիգսբերգ նավահանգիստներ։ Բացի հացից (տարեկան և ցորեն) արտահանվել է մեծ քանակությամբ փայտանյութ, կտավատի և կանեփի[119]: Գդանսկի վաճառականները հացահատիկի արտահանման արժեքի մինչև մեկ երրորդը վաստակում էին միջնորդական առևտրի միջոցով։ Առևտրին զուգընթաց զարգացան վարկային գործառնությունները հատկապես Գդանսկում։ Տոնավաճառներ են անցկացվել Գնյեզնոյում, Պոզնանում, Թորունում և այլ քաղաքներում[120]: Լեհաստանն արտահանում էր հումք և պարենամթերք և ներմուծում արդյունաբերական ապրանքնե[111]:

16-րդ դարի առաջին կեսին Գդանսկում, Տորունում և երկրի հյուսիս-արևելյան այլ քաղաքներում, ինչպես նաև ազնվականների շրջանում Լյութերի գաղափարները տարածվեցին[121]: Կալվինիզմն էլ ավելի մեծ ժողովրդականություն ձեռք բերեց ազնվականների շրջանում։[122]: Լեհաստանում ռեֆորմացիայի գաղափարների տարածման շրջանում բաց կրոնական առճակատում չի եղել[123]: Բողոքականներ Ի.Օսոլինսկին, Ռ.Լեշչինսկին, Մ.Սենիցկին պայքարել են Հռոմից անկախ լեհական եկեղեցու ստեղծման համար[124]: 1565 թվականին թագավորը և Սենատը ճանաչեցին կաթոլիկ եկեղեցու Տրենտի խորհրդի որոշումները, որոնք նշանավորում էին բողոքականության դեմ հարձակման անցումը[125]: 1573 թվականին ընդունված Վարշավայի Համադաշնության ակտը երաշխավորում էր նահանգում կրոնական խաղաղությունը[126]: 16-րդ դարի երկրորդ կեսին առաջացավ «Լեհ եղբայրների» (արիացիների) փոքր համայնք, որի մի մասը քարոզում էր սոցիալական հավասարության և ծայրահեղ հակաերրորդականության գաղափարները[127]:

1558 թվականին սկսվեց Լիվոնյան պատերազմը։ Երեք տարի անց շքանշանը փլուզվեց, և Լիվոնիան հայտնվեց Լեհաստանի և Լիտվայի Մեծ Դքսության համատեղ տիրապետության տակ[128]: 16-րդ դարի կեսերին ծավալվեց ազնվականների մահապատժի շարժումը, որի մասնակիցները ելնում էին նրանից, որ օրենքը վեր է ամեն իշխանությունից։ Նրանք ձգտում էին միավորել Լեհաստանն ու Լիտվան, վերացնել թագավորական Պրուսիայի հատուկ դիրքը և միատեսակ բաշխել պետական ​​տուրքերը ողջ երկրում[129]: Սիգիզմունդ Օգոստուսը սկզբում չընդունեց «կատարողների» պահանջները։ Ի պատասխան Սիգիզմունդի կողմից «իրավունքների իրագործման» հետաձգմանը, Սեյմը 1559 թվականին չհաստատեց Լիվոնիայում ռազմական ծախսերի հարկերը[130]: Մի քանի տարի անց թագավորը ստիպված եղավ իրականացնել «իրավունքների իրագործում.[131]:

Երկու ազգերի լեհ-լիտվական համագործակցություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1569 թվականի հուլիսի 1-ին կնքվեց Լյուբլինի միությունը, որը թագավորի և «կատարողների» համատեղ ձեռքբերումն էր[132]:Նոր պետությունը կոչվում էր «Երկու ազգերի պետություն» կամ Լեհ-Լիտվական Համագործակցություն (այսինքն՝ «Հանրապետություն»)։ Երկու կողմերն էլ պահպանեցին իրենց վարչակազմը, բանակը, դատարանը և գանձարանը[133]: Լեհական և լիտվական դիետաները միաձուլվեցին, լեհական դրամավարկային համակարգը լայն տարածում գտավ Լիտվայում, և երկու կողմերն էլ վարեցին ընդհանուր արտաքին քաղաքականություն[134]:

1572 թվականի ամռանը Սիգիզմունդ II Օգոստոսի մահով, Յագելոնների դինաստիան ավարտվեց,իսկ 1573 թվականի Դիետում ֆրանսիական թագավորի եղբայրը՝ Անրի Վալուան ընտրվեց միապետ։ Նախքան Հենրիի թագավոր ընտրվելու մասին հրամանագիրը, Սեյմը նրանից վերցրեց մի շարք պարտավորություններ, այդ թվում՝ վճարելով Լեհ-Լիտվական Համագործակցության պետական ​​պարտքը և տարեկան 40 հազար ֆլորին մուծելով պետական ​​գանձարան։ Մեկ այլ պարտադիր պայման էր «Հոդվածների» ընդունումը, որը սահմանափակում էր միապետի լիազորությունները[135]: Հինգ ամիս Լեհաստանում մնալուց հետո Անրին փախավ Ֆրանսիա։ Տրանսիլվանիայի արքայազն Ստեֆան Բատորին նոր թագավոր դարձավ 1576 թվականին[136]: 1582 թվականի հունվարին ռուսական պետության հետ կնքվեց Յամ-Զապոլսկու հաշտության պայմանագիրը, ըստ որի Լեհ-Լիտվական Համագործակցությունը ստացավ Լիվոնիան և Պոլոցկի հողերը։ Ուկրաինայում, ինչպես նաև Բելառուսում, 1590-ական թվականներին բռնկվեցին ժողովրդական ապստամբություններ՝ Կ.Կոսինսկի և Ս.Նալիվայկո[137]: 1596 թվականին կնքվել է Բրեստի միությունը։ Կրակովի Վավել ամրոցի հրդեհից հետո Սիգիզմունդ III թագավորը և նրա արքունիքը 1596 թվականին տեղափոխվեցին Վարշավա, որը պաշտոնապես հռչակվեց Լեհաստանի մայրաքաղաք[138]:

Լեհական մշակույթի ոսկե դար[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

16-րդ դարը դարձավ լեհական մշակույթի ոսկե դարը։ Լեհական վերածննդի նախակարապետներն են եղել բանաստեղծ Գրժեգոժ Սանոկացին (մահ. 1477), պատմաբան Յ. Դլուգոշը (մահ. 1480), իրավագիտության դոկտոր Յ. Օստրորոգը [139]: Յագելոնյան համալսարանը և Իտալիայում սովորող լեհ ուսանողները ներգրավված էին Վերածննդի մշակույթի տարածման գործում։ Գդանսկով տարածվեց Նիդեռլանդների գաղափարական ազդեցությունը։ Նորաձևության մեջ հայտնվեցին իտալական նմուշները: 16-րդ դարում հրատարակվել է մոտ յոթ հազար գիրք[128]: 1513 թվականին Լյուբլինցի Բերնատը լեհերենով հրատարակեց առաջին գիրքը՝ «Հոգևոր դրախտը» Լեհաստանում[133]: 1519 թվականին լույս է տեսել Մ. Միչովսկու «Լեհական տարեգրությունը»։ 1551 թվականին լատիներեն լույս է տեսել քաղաքական գրող Ա.Ֆ. Մոդրժևսկու «Պետության բարեփոխման մասին» տրակտատը։ Գիտական ​​աշխարհի ամենամեծ ներկայացուցիչը (1543)[128], որը 1616 թվականին ներառվել է «Արգելված գրքերի ինդեքսում»[133]: Երգիծաբան բանաստեղծ Միկոլայ Ռեյը գրել է «Լեհերը սագեր չեն և ունեն իրենց լեզուն» ասացվածքը, որը դարձավ մայրենի գրական լեզվի չեմպիոնների կարգախոսը[133]:

Այս դարաշրջանի պատմական աշխատություններից են՝ «Տրակտատ երկու Սարմատիաների՝ ասիական և եվրոպական» (1517), Մ. Կրոմեր[140]: 1543 թվականից Լեհաստանի Սեյմի ակտերը սկսեցին խմբագրվել լեհերենով։ Պոեզիան 16-րդ դարի առաջին կեսին ստեղծվել է լատիներեն։ Տպագրությունն ի սկզբանե հայտնվել է Կրակովում մինչև 1480 թվականը։ 16–17-րդ դարերի սկզբին երկրում գործում էր մոտ քսան տպարան[141]: 1582 թվականին իրականացվեց Գրիգորյան օրացույցի բարեփոխումը[142]:

XVII դար[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Սիգիզմունդ III Սմոլենսկի մոտ

Լեհ-Լիտվական Համագործակցությունը հրաժարվեց պայքարից հին լեհական հողերի համար՝ Սիլեզիա և Արևմտյան Պոմերանիա, և նրա շահերը տեղափոխվեցին դեպի հարավ-արևելք՝ դեպի Վոլին, Գալիցիայի Ռուսաստան և Պոդոլիա, որտեղից առևտրային ճանապարհ կար դեպի Լևանտ: 1600 թվականին սկսվեց շարքի առաջին լեհ-շվեդական պատերազմը: 17-րդ դարի հենց սկզբին ազնվականությունը, դժգոհ լինելով կառավարության քաղաքականությունից, հակաթագավորական ապստամբություն կազմակերպեց, որն ավարտվեց 1609 թվականին կողմերի հաշտեցմամբ։ 17-րդ դարի առաջին կեսին ազնվականների հանրապետությունը վերածվեց օլիգարխիայի. իրական իշխանությունն անցավ պետական ​​ինստիտուտները շահարկող մագնատների ձեռքը[143]:

Սանդոմիերցի վոյևոդ Է. Մնիշեկը և Վիշնևեցկի իշխանները օգտագործել են խաբեբա Կեղծ Դմիտրի I-ին ռուսական գահի համար պայքարելու համար: Մոսկվայում Կեղծ Դմիտրի I-ի մահից հետո լեհերը աջակցեցին նոր խաբեբա Կեղծ Դմիտրի II-ին, սակայն նա չկարողացավ տիրանալ ռուսական գահին, և նրան աջակցող լեհական զորքերը պարտվեցին արքայազն Սկոպին-Շույսկու կողմից։ Հետո Լեհաստանի թագավոր Սիգիզմունդ III-ը բացահայտ պատերազմ սկսեց Ռուսաստանի հետ։ 1610 թվականի հուլիսի 4-ին Հեթման Ս. Ժոլկևսկին Կլուշինի ճակատամարտում ջախջախեց ռուս-շվեդական բանակին, որը մեկնում էր օգնելու լեհերի կողմից պաշարված Սմոլենսկին։ Բոյարները համաձայնության են եկել լեհերի հետ և ստիպել Վ.Շույսկուն հրաժարվել գահից։ Որից հետո նրանք թագավոր ճանաչեցին արքայազն Վլադիսլավին (Սիգիզմունդի ավագ որդուն) և գիշերը գաղտնի թույլ տվեցին լեհերին Մոսկվա մտնել: Սիգիզմունդը ցանկանում էր դառնալ Ռուսաստանի տիրակալը՝ այն միացնելու Լեհ-Լիտվական Համագործակցությանը։ Սակայն Ռուսաստանում հայրենասիրական վերելքն անհնարին դարձրեց այդ ծրագրերը[144]: 1612 թվականին Լեհերին դուրս մղեցին Մոսկվայից Մինինի և Պոժարսկու ժողովրդական միլիցիայի կողմից, և Միխայիլ Ռոմանովը բարձրացվեց ռուսական գահին։ 1617 թվականին լեհերը, արքայազն Վլադիսլավի գահ բարձրանալուց հետո, նոր պատերազմի մեջ մտան Ռուսաստանի հետ և նորից պաշարեցին Մոսկվան։ Այնուամենայնիվ, նրանք չկարողացան գրավել քաղաքը, և արշավն ավարտվեց Դեյլինի զինադադարի ստորագրմամբ (1618-1619)[145], որը Չեռնիգովից, Նովգորոդ-Սևերսկուց և Սմոլենսկից մեկնել է լեհեր[144]:

17-րդ դարում Լեհ-Լիտվական Համագործակցությունը վարում էր հիմնականում պաշտպանական քաղաքականություն։ 1621 թվականին շվեդների հետ պատերազմներում Լեհ-Լիտվական Համագործակցությունը կորցրեց Ռիգան, իսկ 1625 թվականին՝ Դորպատը[146]: Շվեդների կողմից որոշ ժամանակ գրավված հարուստ Գդանսկ Պոմերանիան շուտով վերադարձավ լեհեր

ավերված [147]: 1611 թվականին Լեհ-Լիտվական Համագործակցության մայրաքաղաքը վերջնականապես Կրակովից տեղափոխվեց Վարշավա։ Երեսնամյա պատերազմի ժամանակ (1618–1648), երբ Լեհ-Լիտվական Համագործակցությունը չեզոք մնաց, Բալթյան երկրներում առևտուրը անկում ապրեց, ինչը բացասաբար ազդեց լեհական հացահատիկի արտահանման վրա։ 1590-1630-ական թվականներին Ուկրաինայում ֆեոդալական ճնշումների աճով տեղի ունեցան մի շարք ապստամբություններ, որոնք ճնշվեցին։

«Լեհ ազնվական»

1648 թվականի մայիսին Ժելտյե Վոդիի և Կորսունի ճակատամարտերում Բ.Խմելնիցկու տարած հաղթանակներից հետո ժողովրդական շարժումը տարածվեց ամբողջ Ուկրաինայում[148]: Եթե ​​16-րդ դարի սկզբին հողից կորվեի նորմը չէր գերազանցում շաբաթական մեկ օրը, ապա 17-րդ դարում գյուղացի գյուղացիների համար կորվին շաբաթական չորսից հինգ օր էր[117]: 17-րդ դարի կեսերից գյուղմթերքը էժանացավ, իսկ հացահատիկի արտահանման կրճատմանը զուգընթաց ընկան ազնվականների եկամուտները[146], աճեց հացահատիկի վերամշակումը օղու (դրա արտադրությունը ազնվականների բացառիկ իրավունքն էր), որը վաճառվում էր ճորտերին[149]: 1651-ին Պոդհալեում և Լեհաստանի այլ շրջաններում տեղի ունեցան գյուղացիական անկարգություններ, սակայն դրանք իրենց ծավալով համեմատելի չէին Եվրոպայում և Ռուսաստանում տեղի ունեցած գյուղացիական պատերազմների հետ (Ս. Ռազինի ապստամբություն)[150]:

17-րդ դարի կեսերից ակտիվացել է Լեհ-Լիտվական Համագործակցության արևելյան շրջանների բնակչության կաթոլիկացումը և բևեռացումը[151]:

Շվեդական «Ջրհեղեղը» և ռուս-լեհական պատերազմը[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1654 թվականին սկսվեց ռուս-լեհական պատերազմը, որը պայմանավորված էր Բոգդան Խմելնիցկու ապստամբ Զապորոժիե կազակներին Ռուսաստանի աջակցությամբ: 1654-1655 թվականների արշավի ժամանակ ռուսական բանակը, ջախջախելով լեհ-լիտվական զորքերը, գրավեց Լիտվայի և Ուկրաինայի ամբողջ Մեծ Դքսությունը։ Ռուսները վերցրեցին Սմոլենսկը, Լիտվայի Մեծ Դքսության մայրաքաղաքը, Վիլնան, Կիևը և այլ քաղաքներ, փաստորեն Լեհ-Լիտվական Համագործակցության բոլոր ոչ լեհական հողերը։ Շվեդիան օգտվեց Լեհաստանի աղետալի իրավիճակից, որի բանակը 1655 թվականի ամռանը ներխուժեց Գդանսկ Պոմերանիա, Մեծ Լեհաստան և Լիտվա[150], իսկ հետո գրավեց Վարշավան՝ առանց մեկ կրակոց արձակելու։ Այս արշավանքը կոչվում էր «Ջրհեղեղ»[152]: 1656 թվականին լեհական պետությունը փաստացի դադարել էր գոյություն ունենալ։

1656-ին լեհերը, որոնց վերահսկողության տակ մնաց միայն Կրակովը և շրջակա տարածքը, ստորագրեցին Վիլնայի զինադադարը Ռուսական թագավորության հետ, որը փաստացի փրկեց լեհ-լիտվական պետությունը և Ռուսական թագավորության հետ միասին պատերազմի մեջ մտավ Շվեդիայի հետ, հարձակում սկսեց շվեդների դեմ և կարողացավ ազատագրել Վարշավան։ 1660 թվականին Շվեդիան և Լեհ-Լիտվական Համագործակցությունը ստորագրեցին Օլիվայի խաղաղությունը, որը պահպանեց նախկին սահմանները պետությունների միջև[152]:Պատերազմի բացասական հետևանքը Լեհաստանի համար այն էր, որ նա հրաժարվեց Պրուսիայի դքսության ինքնիշխան իրավունքներից։ (1657[152]): Պատերազմի և դրա հետ կապված համաճարակների և սովի հետևանքով Լեհաստանի բնակչությունը կրճատվեց մեկ քառորդով կամ մեկ երրորդով. Մազովիայի բնակավայրերի մոտ 10%-ը դադարեց գոյություն ունենալ[153]:

1658 թվականին Ռուսական թագավորությունը վերսկսեց պատերազմը Լեհ-Լիտվական Համագործակցության դեմ, որն ավարտվեց 1667 թվականին Անդրուսովոյի զինադադարի կնքմամբ[154], իսկ 1686 թվականին՝ «հավերժական խաղաղություն»։ Լեհաստանը Ռուսաստանին կորցրեց ձախափնյա Ուկրաինան, Սմոլենսկի մարզը և Կիևը: Մի շարք պատերազմներ և հարևան տերությունների միջամտությունները զգալիորեն թուլացրին Լեհ-Լիտվական Համագործակցությունը՝ հետագայում այն ​​քաղաքականության սուբյեկտից վերածելով հարևան ուժեղ պետությունների (Ռուսաստան, Շվեդիա, Ավստրիա) պայքարի առարկայի։ մինի|Լեհական սեյմ (1698) Համաձայն 1672 թվականի Բուչաչյան հաշտության, Լեհ-Լիտվական Համագործակցությունը պետք է թուրքերին հանձներ Բրատսլավի և Պոդոլսկի վոյեվոդությունները և Կիևի վոյեվոդության մի մասը[155]: Սակայն Սեյմը չվավերացրեց այն։ 1673 թվականի նոյեմբերի 11-ին Յան Սոբիեսկին Խոտինի ճակատամարտում ջախջախեց թուրքական բանակին։ 1683 թվականի սեպտեմբերի 12-ին Յան Սոբիեսկին եվրոպական պետությունների միացյալ 70000-անոց բանակի գլխավորությամբ ջախջախեց Վիեննան պաշարած թուրքերին։ 1684 թվականին Լեհ-Լիտվական Համագործակցությունը, Ավստրիան, Վենետիկը և պապականությունը միավորվեցին Սուրբ լիգայի մեջ՝ թուրքերի դեմ պայքարելու համար, երկու տարի անց Ռուսաստանի կայսրությունը միացավ լիգային[156]: 1697 թվականին ռուսաց լեզուն արևելյան վոյեվոդություններում դուրս է մղվել վարչական ոլորտից[157]: 1699 թվականին թուրքերի հետ Կարլովիցի պայմանագրով Լեհաստանին հաջողվեց վերականգնել նախկինում կորցրած շրջանները և Կամենեց-Պոդոլսկին[158]:

1696 թվականին մահացավ Լեհաստանի թագավոր Յան Սոբյեսկին, և հետագա միջպետական ​​շրջանը նշանավորվեց Ավստրիայի և Ֆրանսիայի միջև առճակատմամբ, որոնք ապավինում էին Սաքսոնիայի ընտրիչ Օգոստոս II-ին և արյան արքայազն Ֆրանսուա Լուի-Կոնտիին: 1697 թվականին Վարշավայում սաքսոնական դեսպանը, կոմս Ֆլեմինգը և արտաքին ուժերը (ընտրությունների ժամանակ Միխայիլ Ռոմոդանովսկու բանակային կորպուսը գտնվում էր Ռուսաստանի և Լիտվայի սահմանին[159]) կարողացավ ապահովել, որ իր ղեկավարի թեկնածությունը կարողանա ստանալ անհրաժեշտ աջակցություն։ Սեպտեմբերի 15-ին Կրակովում տեղի ունեցավ Օգոստոս II-ի թագադրումը, հանուն նրա ընտրվելու՝ նա ընդունել է կաթոլիկություն։

17-18-րդ դարերում Լեհ-Լիտվական Համագործակցության վերին շերտերի տարբերակիչ առանձնահատկությունն էր այսպես կոչված «Սարմատիզմ» («արևելայնություն»). լեհական հանդերձանքները և զենքերը պատրաստվել են ոչ թե եվրոպական, այլ արևելյան մոդելների հիման վրա[160]: Լեհ ազնվականների սերտ կապերը Արևելքի հետ մատնանշվում են նրանց դիմանկարներով[161]:

XVIII դար[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ս.Պոնիատովսկի. Լամպի Ավագը 1788-ից հետո

Լեհ-Լիտվական Համագործակցության սոցիալական առանձնահատկությունը, որը նրան առանձնացնում էր մնացած Եվրոպայից, մեծ արտոնյալ դասի առկայությունն էր. 18-րդ դարի կեսերին երկրի գրեթե յուրաքանչյուր տասներորդ բնակիչը ազնվական էր: Նրանց մոտ կեսը աղքատ էր[162]: Լեհ մագնատները գուցե ունեին տարբեր քաղաքական հայացքներ, բայց աստիճանաբար ձգվեցին դեպի կոսմոպոլիտիզմ: 18-րդ դարում օղի պատրաստելու և պատրաստելու եկամուտը կազմում էր ազնվականների ամբողջ եկամտի մինչև 40%-ը, մինչդեռ գյուղի բնակիչները պարտավոր էին ալկոհոլ գնել[163]: Գյուղատնտեսությունն այս պահին նկատվում էր աշխատանքի արտադրողականության անկում, փոքր քաղաքներն ու քաղաքները հիմնականում բուսած էին: Միաժամանակ աճում էր կապիտալը, աճում էր Վարշավայի բանկերի թիվը, որոնք վարկեր էին տրամադրում հողատերերին և ձեռնարկատերերին[164]: 1717 թվականին արգելվել է նոր ուղղափառ եկեղեցիների կառուցումը և վերանորոգումը։ 1736 թվականին լույս է տեսել մի ունիվերսալ, ըստ որի՝ ուղղափառ քահանա ձեռնադրելու համար անհրաժեշտ է թագավորի թույլտվությունը[165]:

Հյուսիսային պատերազմի սկզբին Շվեդիայի թագավոր Չարլզ XII-ը ներխուժեց Լեհ-Լիտվական Համագործակցության տարածք և գրավեց Վարշավան[158]: 1704 թվականի Նարվայի պայմանագրի համաձայն Լեհ-Լիտվական Համագործակցությունը պատերազմի մեջ մտավ շվեդների հետ։ Ազնվականների ունեցվածքը թալանվել է օտարերկրացիների կողմից, որոնք աջակցում էին Լեհաստանի տարբեր քաղաքական խմբերին: 1706 թվականին Ալտրանստադտի խաղաղության կնքմամբ Օգոստոս II-ը կարճ ժամանակով թագավորական թագը զիջեց Ստանիսլավ Լեշչինսկուն[166]: Հյուսիսային պատերազմին վերջ տալու բանակցությունները տեղի են ունեցել առանց Լեհաստանի մասնակցության[167]: 1732 թվականին Պրուսիան, Ավստրիան և Ռուսաստանը կնքեցին «երեք սև արծիվների» պայմանագիրը, ըստ որի նրանք պարտավորվեցին Օգոստոս II-ի մահից հետո Լեհ-Լիտվական Համագործակցության գահին դնել մի թեկնածուի, որը «կարող էր պահպանել խաղաղությունը։ և լավ հարաբերություններ հարևան պետությունների հետ»[168]: Օգոստոս II-ի մահից հետո սկսվեց «Լեհական իրավահաջորդության պատերազմը»[169]: 1733 թվականի ընտրություններում ազնվականները թագավոր ընտրեցին Ստանիսլավ Լեշչինսկուն։ Այնուամենայնիվ, մի քանի շաբաթ անց Պրուսիան, Ավստրիան և Ռուսաստանը հասան սաքսոնական ընտրիչ Ֆրեդերիկ Օգոստուսի ընտրությանը[170]: Օգոստոս II-ի մահից և Լեշչինսկու կարճատև թագավորությունից հետո[171] լեհական գահը անցել է Օգոստոս II Սաքսոնացուն (աջ. 1734-1763 թթ)[172]: Օգոստոս III-ի մութ դարաշրջանում[173] վատնումն ու յուրացումները ծաղկում էին, և Պրուսիան և Ռուսաստանը անխոհեմ կերպով իրենց բանակները անցան Լեհ-Լիտվական Համագործակցության միջով: Ձևականորեն չմասնակցելով Սիլեզիայի և Յոթնամյա պատերազմի պատերազմներին՝ բաց սահմաններով երկիրը վերածվեց իջեւանատան։ Առանց սեփական դիվանագիտական ​​ծառայության՝ Լեհ-Լիտվական Համագործակցությունն իրականում չուներ արտաքին քաղաքականություն[174]:

Օգոստոսի II

Օգոստոս III-ի մահից հետո լեհ-լիտվական համագործակցության վերջին թագավոր, Եկատերինա II-ի սիրելին՝ Ստանիսլավ Ավգուստ Պոնիատովսկին, 1764 թվականին բարձրացավ Լեհաստանի գահը[175]: Լեհ-Լիտվական Համագործակցության երրորդ բաժանումից հետո Ստանիսլավ Օգոստուսը հրաժարվեց գահից։ 1798 թվականին մահացել է Պետերբուրգում։ 1768-ին կնքվեց Վարշավայի պայմանագիրը, ըստ որի ռուս կայսրուհին հռչակվեց լեհ ազնվականության, հատկապես ուղղափառների «կարդինալ իրավունքների» երաշխավորը։ Ի պատասխան այս պայմանագրի, որը փաստացի հաստատեց ռուսական պրոտեկտորատ Լեհ-Լիտվական Համագործակցության վրա, ստեղծվեց Փաստաբանների Համադաշնությունը (1768-1772), որը որոշեց զինված գործողություններ ձեռնարկել Ռուսաստանի դեմ։ Դա հանգեցրեց պետության տարածք ռուսական զորքերի ներմուծմանը։ Համադաշնության հազարավոր անդամներ աքսորվեցին Օրենբուրգի տափաստաններ[176]: 18-րդ դարի երկրորդ կեսի քաղաքական քննարկումների ժամանակ բազմիցս բարձրացվել է այն հարցը, թե արդյոք գյուղացիությունը լեհ ազգի մաս է կազմում, թե ազգի մեջ մտնում են միայն ազնվականները։ Գյուղատնտեսության մեջ զբաղվածների 85-90%-ը ճորտեր էին[177]:

Լեհ-Լիտվական Համագործակցության բաժիններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Լեհ-Լիտվական Համագործակցության բնակչությունը բաժանումների նախօրեին կազմում էր մոտ 12 միլիոն մարդ, այդ թվում՝ 53,2% լեհեր, մոտ 30% բելառուսներ, ուկրաինացիներ, լիտվացիներ և լատվիացիներ, 10,4% հրեաներ և 2% գերմանացիներ։ 1768-1769 թվականներին Ուկրաինայի Աջ ափի մեծ մասը պատվել է Իվան Գոնտայի և Մաքսիմ Զալիզնյակի գլխավորած ապստամբության մեջ: 1770 թվականին [178], Ռուս-թուրքական պատերազմի ժամանակ (1768-1774) Ֆրիդրիխ II-ը Եկատերինա II-ին առաջարկեց բաժանել Լեհ-Լիտվական Համագործակցությունը երեք հարևան պետությունների միջև։ Համաձայն առաջին բաժնի, որն ամրագրված է 1772 թվականի օգոստոսի 5-ի Սանկտ Պետերբուրգի կոնվենցիայում, 2,65 միլիոն բնակչությամբ լեհական հողերը գնացին Ավստրիա, 1,3 միլիոն բնակչություն ունեցող հողերը՝ Ռուսաստան, իսկ 580 բնակչություն ունեցող հողերը։ հազար մարդ դեպի Պրուսիա։ Առաջին մասնատումն իրականացնելիս դրա մասնակիցներն անդրադարձել են լեհական պետության լիակատար քայքայմանը[179]: Սեյմը ստիպված էր վավերացնել Սանկտ Պետերբուրգի կոնվենցիան։ 1770-1780-ական թվականներին Լեհ-Լիտվական Համագործակցությունում ուժեղացան բարեփոխումները, որոնց իրականացման փորձերում նշանակալի դեր խաղաց 1788-1792 թվականների քառամյա սեյմը[180]:

1791 թվականի մայիսի 3-ին հաստատվեց նոր սահմանադրությունը, որը վերացրեց դաշնային դիետաների գումարումը և «լիբերում վետոյի» ինստիտուտը և ամրացրեց թագավորի իշխանությունը։ Շուտով Ֆրիդրիխ II-ը առաջարկեց Լեհ-Լիտվական Համագործակցության նոր բաժանումը։ 1792 թվականի մայիսին Հին ազնվականության կուսակցության առաջնորդները ստեղծեցին Տարգովիցայի Համադաշնությունը, որի նպատակն էր վերացնել մայիսի 3-ի Սահմանադրությունը։ Ռուսական զորքերի մուտքը Վարշավա նշանավորեց համադաշնության հաղթանակը և սահմանադրության վերացումը[181]: Ռուսաստանը և Պրուսիան միջամտեցին Լեհ-Լիտվական Համագործակցության ներքին գործերին, որպես պատրվակ օգտագործելով «այլախոհական հարցը» Լեհ-Լիտվական Համագործակցության ուղղափառ և լյութերական բնակչության վիճակի վերաբերյալ և պահանջեցին իրենց իրավունքների հավասարությունը կաթոլիկների հետ[182]:

1793 թվականի հունվարի 13-ի ակտը համախմբեց Լեհ-Լիտվական Համագործակցության երկրորդ բաժանումը Պրուսիայի և Ռուսաստանի միջև: Պրուսիան ստացավ Մեծ Լեհաստանը, Կույավիան և Գդանսկը, իսկ Ռուսաստանը՝ բելառուսական հողերը և Ուկրաինայի աջ ափը[183]: 1793 թվականի հունիսից Գրոդնոյում հավաքվեց Լեհ-Լիտվական Համագործակցության վերջին Սեյմը, որը ստիպված եղավ վավերացնել պետության երկրորդ բաժանումը և նոյեմբերի 23-ին ընդունել նոր սահմանադրություն[184]: Պրուսիայում 1793 թվականին տեղի ունեցավ քաղաքային ցածր խավերի ապստամբություն Վրոցլավում, իսկ 1794 թվականին՝ գյուղացիական ապստամբություն Ստրզելեցկի շրջանում։ Կոշյուշկոյի ապստամբությունը տեղի ունեցավ լեհական հողերի զգալի մասում՝ Պրուսիայում և Ավստրիայում (1794)[185], որը պատասխան էր Լեհ-Լիտվական Համագործակցության երկրորդ հատվածին։ 1794 թվականի մարտի 24-ին Տ.Կոսյուշկոն Կրակովում հռչակեց ապստամբության ակտը։ Ապստամբներն իրենց առաջին հաղթանակը տարան ռուսական զորքերի նկատմամբ Ռակլավիցեի ճակատամարտում։ Ապստամբության դրությունը վատթարացավ։ Հոկտեմբերի 10-ին նրանք պարտություն կրեցին ռուսական զորքերից Մաչեժովիցեի ճակատամարտում։ Նոյեմբերին ռուսները գրավեցին Վարշավայի արվարձաններից մեկը՝ Պրահան[186]: 1795-ին տեղի ունեցավ Լեհ-Լիտվական Համագործակցության երրորդ բաժանումը, ըստ որի էթնիկապես լեհական տարածքների մեծ մասը Վարշավայի հետ միասին գնաց Պրուսիա, Փոքր Լեհաստանը՝ Ավստրիա, իսկ էթնիկապես ոչ լեհական հողերը՝ Ռուսաստանին ( Արևմտյան Բելառուս, Վոլինի արևմտյան մասը, Լիտվան և Կուրլանդը)[184]: Նախկին Լեհ-Լիտվական Համագործակցության արևելյան հողերը վերածվեցին ռուսական գավառների, որոնք հետագայում դարձան Արևմտյան շրջանի մի մասը։ Լեհերը սկսեցին նրանց անվանել Ռուսաստանի կողմից «խլված»[187]:

Պրուսիան լեհական գավառներում գերմանացման քաղաքականություն էր վարում։ Իշխանությունները ակտիվորեն աջակցում էին գերմանացիների կողմից նոր տարածքների գաղութացմանը։ Շուտով ամբողջ տեղական վարչակազմը դարձավ գերմանացի։ 1797 թվականից գերմաներենը դարձավ վարչական փաստաթղթերի և դատարանների լեզուն։ Հավաքագրումը տարածվել է լեհերի վրա: Ավստրիայում լեհական հողերում ստեղծվել է մեկ նահանգ՝ «Գալիցիայի և Լոդոմերիայի թագավորությունը»[188], որը ենթարկվում էր կայսեր փոխարքային՝ նահանգապետին, որը գտնվում էր Լվովում։ Այստեղ ակտիվ գերմանացում էր իրականացվում տեղական ինքնակառավարման, դատարանի և մշակույթի ոլորտներում։ 1790 թվականի գաղտնի կառավարության փաստաթղթում ասվում էր, որ Ավստրիայի նպատակը պետք է լինի «գալիսացիների աստիճանական վերափոխումը գերմանացիների»[185]: Լեհական արտագաղթի ամենաակտիվ մասը կենտրոնացած էր Ֆրանսիայում[185]: 1797 թվականից լեհական լեգեոնները մասնակցեցին Նապոլեոնի ռազմական արշավներին Իտալիայում և ֆրանսիական Արևմտյան Հնդկաստանում[189]:

Մշակույթ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

18-րդ դարի երկրորդ կեսին բարոկկո և ռոկոկո ձևերը համակցվել են դասականության հետ։ Լազիենկի, Պուլավի և Նիբորովսկու պալատները կառուցվել են դասական ոճով։ Կերպարվեստը զարգացել է թագավորական արքունիքում, ինչպես նաև մեծ ազնվականների կալվածքներում[190]: 1765 թվականին թագավորական արքունիքում հայտնվեց առաջին դրամատիկական թատրոնը[191]: 18-րդ դարում ազնվականների ավանդական մշակույթը կոչվում էր սարմատիզմ։ Սարմատներից ազնվականության ծագման գաղափարը գալիս է 15-րդ դարից: Որպես գաղափարախոսություն՝ սարմատիզմը ձևավորվել է 17-րդ դարի երկրորդ կեսին։ Սարմատիզմի մշակույթը բնութագրվում էր այնպիսի հատկանիշներով, ինչպիսիք են շքեղությունն ու կռվարարությունը։ Պատմաբան Վ.Կոխովսկին հանդես է եկել ի պաշտպանություն սարմատիզմի դոգմաների, իսկ գրող Վ.Պոտոցկին ծաղրել է այս ուսմունքի գաղափարախոսությունը։ Գիտական ​​առաջընթաց է գրանցվել բանասիրության, մաթեմատիկայի և աստղագիտության բնագավառներում։ 1748 թվականին Վարշավայում բացվել է գրադարան, որը պարունակում է մոտ 300 հազար հատոր։ 18-րդ դարի առաջին երրորդում հայտնվեցին լեհերեն առաջին թերթերն ու ամսագրերը: Այս շրջանի արվեստն ու գրականությունը կրել են բարոկկո ոճի ազդեցությունը, որն իր հետքն է թողել լեհական կերպարվեստի և ճարտարապետության վրա։ Գեղանկարչության մեջ գլխավոր տեղն էին զբաղեցնում կրոնական թեմաները։ Պոնիատովսկու օրոք ֆրանսիական ազդեցությունը տարածվեց արվեստի, նորաձևության և սովորույթների վրա. Լեհ հասարակությունը խոսում էր ֆրանսերեն[192]:

19 - րդ դար[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

19-րդ դարի առաջին կես[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վարշավայի դքսություն

Նապոլեոնյան պատերազմներում Պրուսիայի և Ավստրիայի պարտությունից հետո ֆրանսիական բանակը 1806 թվականին գրավեց լեհական հողերի զգալի մասը[189]:1807 թվականի հուլիսի 7-ի Տիլզիտի պայմանագրով Ռուսաստանը ստացավ Բիալիստոկի մարզը, և պրուսական հողերից կազմավորվեց Վարշավայի իշխանությունը, որը գտնվում էր Ֆրանսիայից վասալական կախվածության մեջ։ Նապոլեոնը այս պետության ղեկավար նշանակեց սաքսոնական թագավոր Ֆրեդերիկ Օգոստոսին, որն ի սկզբանե ներառում էր Պրուսիայի հողերը։ 1809 թվականին Շյոնբրունի պայմանագրով Ավստրիայի տարածքների միացումից հետո նրա տարածքը կազմում էր 142 հազար կմ²՝ մոտ 4,3 միլիոն բնակչությամբ։ 1807 թվականի հրամանագրով գյուղացիներն ազատվեցին ճորտատիրությունից՝ հողը թողնելով կալվածատերերի սեփականությանը[193]:1813 թվականի հունվարին ռուսական զորքերը, հետապնդելով Ռուսաստանից նահանջող ֆրանսիական բանակին, սկսեցին գրավել Վարշավայի դքսության տարածքը։ Կառավարությունը տարհանվել է Կրակով. Յոզեֆ Պոնիատովսկին իր բանակով հետևեց Նապոլեոնին[194]: 1813 թվականի հոկտեմբերին Յոզեֆը մահացավ Լայպցիգի մոտ «Ազգերի ճակատամարտում»[195], լեհերի կորպուսը գրեթե ամբողջությամբ ոչնչացվել է[196]:

1814-1815 թվականներին տեղի ունեցավ Վիեննայի կոնգրեսը, որի որոշումներով Վարշավայի Մեծ Դքսության մեծ մասը մտավ նորաստեղծ Լեհաստանի Թագավորություն, Պրուսիան վերականգնեց Վարշավայի դքսության Բիդգոշչի և Պոզնանի դեպարտամենտները, որոնք կազմեցին Մեծը։ Պոզնանի դքսությունը, իսկ Կրակովն ու Գդանսկը դարձան ազատ քաղաքներ[197]: Լեհական հողերը՝ Պրուսիան և Ավստրիան, հետագայում երկրորդական դեր խաղացին լեհական հարցում։ 1815 թվականի մայիսին ստորագրվել է Լեհաստանի Թագավորության «Սահմանադրության հիմունքները», ըստ որի՝ թագավորությունը միացել է Ռուսաստանին։ Թագավորությունում օրենսդիր իշխանությունը, ըստ սահմանադրության, պատկանում էր Սեյմին և թագավորին՝ ռուս կայսրին, որն անձնավորում էր գործադիր իշխանությունը թագավորությունում։ Կառավարությունը ստեղծված Պետական ​​խորհուրդն էր։ Թագավորությունը բաժանված էր ութ վոյեվոդությունների։ Լեհերենը ներդրվել է դատական ​​և վարչական վարույթներում։ Գործադիր իշխանության բարձրագույն մարմինը դարձավ Թագավորության Վարչական խորհուրդը, որը գործում էր ցարի կառավարչի օրոք, որը նշանակեց լեհ գեներալ Յ.Զայոնչեկին։ Լեհական բանակի գլխավոր հրամանատարի պաշտոնը ստանձնել է Մեծ Դքս Կոնստանտին Պավլովիչը։ Լեհաստանի թագավորության ձևավորումից գրեթե անմիջապես հետո առաջացավ անօրինական ընդդիմություն՝ գաղտնի կրթական և հեղափոխական կազմակերպություններ, որոնք հիմնականում բաղկացած էին երիտասարդներից և զինվորականներից։ Նրանք ձգտում էին վերականգնել անկախ Լեհաստանը նախկին սահմաններում։ Պրուսիան Պոզնանի Մեծ Դքսությունում վերսկսեց իր գերմանացման քաղաքականությունը։ Պաշտոնապես անկախ «Ազատ Կրակով քաղաքը» փաստացի ղեկավարվում էր Պրուսիայի, Ավստրիայի և Ռուսաստանի բնակիչներից կազմված «Կազմակերպչական հանձնաժողովի» կողմից[198]: Ըստ 19-րդ դարի տնտեսական զարգացման մակարդակի՝ Լեհաստանի թագավորությունը պատկանում էր Ռուսական կայսրության առաջադեմ շրջաններին[199]թագավորության կազմում առանձնանում էին առաջավոր հյուսիսարևմտյան գավառները և հետամնաց հարավարևելյան գավառները[200]: Լեհաստանի հողերը Պրուսիայում (բացի Վերին Սիլեզիայից) ագրարային ծայրամաս էին, Ավստրիական Գալիցիան պետության ամենահետամնաց գավառներից էր[199]:

Ստոչեկի ճակատամարտ (1831)

1822-1823 թվականների ձերբակալություններից հետո ուսանողական գաղտնի կազմակերպությունները հիմնականում անհետացան[201]: 1833 թվականին Ռուսաստանը, Ավստրիան և Պրուսիան ստորագրեցին Մյունխենի կոնվենցիան քաղաքական հանցագործներին միմյանց հանձնելու մասին[202]: Գաղտնի ընկերության անդամները համաձայնեցին ապստամբել 1830 թվականի նոյեմբերի 29-ին[203]: Ապստամբությունը ղեկավարում էին հարուստ և ազնվական ընտանիքների մարդիկ, ովքեր ցանկանում էին վերականգնել Լեհ-Լիտվական Համագործակցությունը նախկին սահմաններին։[204]: Ապստամբների առաջնորդներից մեկը՝ Կ. Լյուբեցկին, գնաց Նիկոլայ I-ի հետ բանակցելու։ Սակայն ցարը հրաժարվեց զիջումների գնալ։ 1831 թվականի հունվարին Սեյմը գահընկեց արեց ցարին Լեհաստանի գահից՝ Ա. Չարտորիսկուն նշանակելով ձևավորված Ազգային կառավարության ղեկավար[203]: Փետրվարին Լեհաստանի Թագավորություն է մտցվել ռուսական 115000-անոց բանակ։ Փետրվարի 25-ին Լեհերի և ռուսների միջև տեղի ունեցավ Գրոչովի ճակատամարտը[205]: Մայիսի 26-ին լեհերի հիմնական ուժերը պարտություն կրեցին Օստրոլեկայի ճակատամարտում։ Վարշավայի հանձնումից հետո Լեհաստանի կառավարությունը հոկտեմբերի 5-ին հատեց Պրուսիայի հետ սահմանը[206]: Ապստամբությունը ճնշելուց հետո (1831-1832) վերացվեցին Պետական ​​խորհուրդը, Սեյմը և թագավորության բարձրագույն դատական ​​հաստատությունները։ Լուծարված վոյեվոդությունների փոխարեն ստեղծվել են հինգ գավառներ։ 1834 թվականին մտցվեց ռազմական դրություն, ըստ որի ռազմական իշխանությունները կարող էին ձերբակալել ցանկացած կասկածելի անձի։ Խիստ գրաքննության ներդրմամբ արգելվեց տպագրել Ա.Միցկևիչի, Ի.Լելևելի և Յ.Սլովացկիի գրական ստեղծագործությունները։ Փակվել են Վիլնայի և Վարշավայի համալսարանները։ Միութենական եկեղեցին վերացվել է Ուկրաինայում և Բելառուսում[207]:

Յու.Զալիվսկու անհաջող արշավանքից հետո (1833)[208] սկսվեց Լեհաստանի ազգային-ազատագրական շարժման համեմատաբար հանգիստ զարգացման գրեթե երեսունամյա շրջանը։ 1830-1840-ական թվականներին կային դավադիր կազմակերպություններ, այդ թվում այնպիսի խոշոր կազմակերպություններ, ինչպիսին է Լեհ ժողովրդի Համագործակցությունը, որը գործում էր հիմնականում Վարշավայում (1836-1838 թթ.)[209], 1848 թվականի կազմակերպություն, որն ընդգրկում էր Թագավորության մեծ տարածք[210]: Վտարանդի ամենամեծ կազմակերպությունը Լեհաստանի դեմոկրատական ​​հասարակությունն էր (1832-1863), որն ուներ ավելի քան չորս հազար անդամ[211]: 1847 թվականին Նիկոլայ I-ը և հռոմեական կուրիան պայմանավորվեցին միմյանց հետ համաձայնությամբ եպիսկոպոսներ նշանակել բոլոր թեմերում[207]: Պրուսիայում 1831-1832 թվականների ապստամբության մասնակիցներին դատի են ենթարկել և նրանց կալվածքները բռնագրավել; Գերմանացումն ուժեղացավ։ 1833 թվականին Կրակովում ընդունվեց նոր սահմանադրություն, ըստ որի ազատ քաղաքի ներքին կյանքը դրվեց երեք նահանգների բնակիչների լիակատար վերահսկողության ներքո։ 1846 թվականի Կրակովի ապստամբությունը ճնշելուց հետո քաղաքը շուտով դարձավ Ավստրիայի մաս՝ դառնալով Կրակովի Մեծ Դքսությունը։ Նույն թվականին Արևմտյան Գալիցիայում տեղի ունեցավ գյուղացիական ապստամբություն։ 1848-1849 թվականների հեղափոխությունը Եվրոպայում առաջացրել է լեհերի զինված ապստամբություններ Ավստրիայում և Պրուսիայում[212]: Ավստրիայում 1849 թվականի բարեփոխումը Գալիսիայի գյուղացիների բոլոր կատեգորիաներին շնորհեց անձնական ազատություն և սեփական հողամասեր[213]: Ինչպես նախկինում, 19-րդ դարում լեհական հասարակության վերին շերտը զբաղեցված էր սեփականության մագնատների կողմից, որոնց ամենամեծ ուժը դրսևորվեց Գալիսիայում[214]:

Մշակույթ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

18-րդ դարի կեսերից մինչև 19-րդ դարի կեսերը գլխավոր մշակութային կենտրոնների դերը կատարել են տարբեր քաղաքներ։ Այսպիսով, 18-րդ դարի գրական շարժման մեջ առանձնանում էր Վարշավան, 1784-ից 1812 թվականներին՝ Չարտորիսկիների ընտանիքի նստավայրը Պուլավիայում, 1815-1830 թվականներին՝ Վարշավայի և Վիլնայի համալսարանը, 1830-ական թվականներին - 1840-ական թվականներին՝ Կրաչիկի Հանրապետությունը, ավելի ուշ՝ Լեհաստանի և Գալիսիայի թագավորություն[215]: 1802 թվականին Վիլնայի ակադեմիան դարձավ համալսարան[216]: 1818 թվականին հիմնադրվել է Վարշավայի համալսարանը, որտեղ ուսուցումն իրականացվում էր լեհերենով։ Կրակովի ակադեմիայում Ավստրիայի իշխանությունների կողմից դասավանդումը թարգմանվել է գերմաներեն։ Լվովի համալսարանում ուսուցումն իրականացվում էր լատիներեն, իսկ 1824 թվականից՝ գերմաներեն։ Պրուսիայում լեհական հողերում բարձրագույն և միջնակարգ մասնագիտացված ուսումնական հաստատություններ չկային[217]:

19-րդ դարի առաջին կեսին տեսել են բանաստեղծներ Ա. Միցկևիչի, Յ. Սլովացկու և Զ. Կրասինսկու ստեղծագործությունները[218]: 1832 թվականին լույս տեսավ Ա.Միցկևիչի «Լեհ ժողովրդի գրքերը և լեհական ուխտագնացությունը» լրագրողական աշխատությունը։ Դրանում լեհերը հռչակվեցին ընտրյալ ազգ, որն իր տառապանքով պետք է վճարի բոլոր ժողովուրդների ազատության ու եղբայրության համար[219]: Այս շրջանի նշանավոր արվեստագետներից էին Մ.Բակյարելլին, Յ.Պ.Նորբլինը, Ֆ.Սմուգլևիչը, Ա.Բրոդովսկին։ Լեհ վարպետների գեղարվեստական ​​կենտրոններ կային Վարշավայում, Կրակովում, Լվովում և Վիլնայում։ 1830-1840-ական թվականները տեսան կոմպոզիտոր Ֆ.Շոպենի ստեղծագործության ծաղկման շրջանը.[191]:

19-րդ դարի երկրորդ կես[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

19-րդ դարի կեսերին Լեհաստանի թագավորության մտավորականությունը մեծ մասամբ հակադրվում էր ռուսական իշխանություններին։ Կաթոլիկ հոգևորականության վերին շերտերը աջակցում էին ունեւոր ազնվականներին, սակայն քահանաների մեծ մասը հեղափոխական չէր։ 1861 թվականի ապրիլի 8-ին՝ Վարշավայի պատվիրակության և գյուղատնտեսական ընկերության լուծարումից երկու օր անց, Վարշավայի պալատի դիմաց տեղի ունեցավ ցույց, որի վրա կրակ բացվեց, որի հետևանքով մի քանի հարյուր մարդ զոհվեց և վիրավորվեց։ Հոկտեմբերի 14-ին թագավորությունում ռազմական դրություն մտցվեց[220]: 1861-ի վերջին հասարակության մեջ առաջացան երկու հիմնական կուսակցություններ՝ «սպիտակները», որոնք հանդես էին գալիս թագավորության ինքնավարության և դրան բելառուսական, ուկրաինական և լիտվական հողերի միացման համար, բայց որդեգրեցին պասիվ ընդդիմության մարտավարությունը և «կարմիրները»։ », որը հանդես էր գալիս զինված ապստամբության միջոցով անկախության վերականգնման օգտին[221]:1862 թվականին ցարը գնաց զիջումների, որոնց համաձայն Լեհաստանի թագավորությունը փաստացի ստացավ լայն ինքնավարություն։ Լեհաստանի քաղաքացիական վարչակազմը՝ Վիելոպոլսկու գլխավորությամբ, կարողացավ հասնել հրեաների իրավահավասարության ճանաչմանը։ 1863 թվականի հունվարի 22-ին Կենտրոնական ազգային կոմիտեն պատերազմ հայտարարեց Ռուսաստանին[222]: Բացի Լեհաստանի թագավորությունից, ապստամբությունը, որին մասնակցել է ավելի քան 200 հազար մարդ, ընդգրկել է նաև Լիտվան և Բելառուսի կաթոլիկ շրջանները։ Ապստամբությունը սկսվել է[223], որը Պրուսիայի աջակցությամբ գործնականում ճնշվեց մինչև 1864 թվականի մայիսին։ Հարյուրավոր ապստամբներ մահապատժի են ենթարկվել, հազարավորները աքսորվել են ներքին գավառներ, Սիբիր կամ ծանր աշխատանքի ուղարկվել Անդրբայկալիայում[224]:

«Արշավ դեպի Սիբիր»

Ապստամբությունը ճնշելուց հետո պետական ​​և վարչական խորհուրդները և նահանգապետի պաշտոնը լուծարվեցին, իսկ ինքը՝ Լեհաստանի թագավորությունը, վերանվանվեց Վիստուլայի շրջան։ Զարգացավ կրթության ոլորտում ռուսաֆիկացման քաղաքականությունը։ Ունիատները բռնի ուղղափառություն են ընդունել[225]: Պրուսիայում, 1870-ականների սկզբին, գերմաներենով ուսուցումը ներդրվեց Սիլեզիայի տարրական դպրոցներում, այնուհետև Մեծ Լեհաստանում և Պոմերանիայում, Լեհերենն ուսումնասիրվում էր որպես օտար լեզու[226]: Գերմանական կայսրությունում գերմանացման քաղաքականությունը շարունակեց ակտիվանալ 1880-ական թթ. Լեհերենն արմատախիլ արվեց դպրոցներում, վարչակազմում և դատարանում։ Լեհական աշխարհագրական անվանումներն ու անվանումները փոխարինվեցին գերմանականներով։ Լեհերին հարկադրաբար դուրս են մղել պետական ​​և քաղաքային հաստատություններից: 1886 թվականին գերմանացիների կողմից լեհական հողերի ձեռքբերման համար ստեղծվեց գաղութացման հանձնաժողով, որի կապիտալը 1913 թվականին կազմում էր 990 միլիոն մարկ։ 1890-ական թվականներից լեհական հողերի գերմանացման համար պայքար մղում էին Հակատան և Համագերմանական միությունը։ Ավստրիայում գտնվող լեհական հողերը հայտնվեցին այլ իրավիճակում, որտեղ Հաբսբուրգները աջակցության կարիք ունեին, և, հետևաբար, 1860-1870-ական թվականներին, միապետի «շնորհքի» հիման վրա Գալիսիային տրվեցին ինքնավար իրավունքներ: Լեհաստանի հրեաները մնացին առանց իրավունքների: 1860-ականների կեսերին հրեաները կազմում էին Լեհաստանի Թագավորության քաղաքների ընդհանուր բնակչության մոտ կեսը։ Լեհաստանի բնակչությունից բաժանված լինելով իրավական և մշակութային խոչընդոտներով՝ նրանք միավորվեցին կագալների մեջ։ Հրեաները նշանակալի դեր են խաղացել վարկային գործառնությունների, առևտրի և արհեստների ոլորտում։ Վերին Սիլեզիայի բազմազգ պրոլետարիատի մեջ գերակշռում էին լեհերը, իսկ Ստորին Սիլեզիայում գերակշռում էին գերմանացիները[227]: 1864 թվականի մարտի 2-ին թագավորական հրամանագիր է տրվել գյուղացիներին հողերը ամբողջությամբ հատկացնելու մասին։ 1864 թվականի ագրարային բարեփոխումից հետո 40 տարիների ընթացքում Ռուսաստանում լեհական հողերի ֆերմաների ընդհանուր տարածքը նվազել է 14%-ով, հողատերերը պատկանում էին ամբողջ հողի 61,4%-ին: Հողատերերը մնացին արոտավայրերի և անտառների տերեր, որոնք գյուղացիներն օգտագործում էին սերվիտուտի հիման վրա[228]: Լեհական հողերի պրուսական մասում 1880 թվականին բնակվում էր մոտ չորս միլիոն լեհ, 19-րդ դարի վերջին լեհական հողերի ռուսական մասում բնակչությունը կազմում էր 9,4 միլիոն մարդ, 1910 թվականին Գալիսիայում՝ 8,1 միլիոն մարդ։ 19-րդ դարի առաջին կեսին լեհական քաղաքական արտագաղթի կենտրոնը Ֆրանսիան էր։ 1860-1870-ական թվականներին որոշ գաղթականներ վերադարձան Գալիսիա, մյուսները տեղափոխվեցին Շվեյցարիա կամ արտասահման։ 19-րդ դարի երկրորդ կեսին լեհական հողերի բոլոր մասերից, հատկապես Գալիսիայի աղքատ գյուղերից, աշխատանքային արտագաղթը լայն տարածում գտավ ԱՄՆ և Բրազիլիա։ 1900-1914 թվականներին ռուսական մասը լքել է 1 միլիոն մարդ, իսկ 1890-1910 թվականներին՝ Գալիցիան՝ 800 հազար։ Մինչև 1914 թվականը լեհական հողերից ավելի քան երկու միլիոն մարդ գաղթել է Միացյալ Նահանգներ, ավելի քան 100 հազարը Բրազիլիա և մի քանի տասնյակ հազարներ՝ Արգենտինա և Կանադա։ Մետալուրգիան զարգացել է արդյունաբերության մեջ Սիլեզիայում, իսկ նավաշինությունը՝ Գդանսկ Պոմերանիայում[229].

Ռուսական մասում լայն զարգացում է ապրել թեթև արդյունաբերությունը, հատկապես՝ տեքստիլը[230]: 19-րդ դարի վերջին Լոձի արդյունաբերական շրջանում աշխատում էր 95 հազար բանվոր։ Այստեղ ուժեղ էր ռուսական, գերմանական, ֆրանսիական և բելգիական կապիտալը։ Գալիցիան արդյունաբերապես մնաց Ավստրո-Հունգարիայի հետամնաց նահանգը։ Այստեղ արդյունահանվում էր ածուխ և նավթ, զարգացավ քիմիական, վերամշակող և սննդի արդյունաբերությունը։ Սիեզին Սիլեզիայում, որտեղ գերակշռում էր գերմանական կապիտալը, զարգացան ածխի, մետաղագործության և այլ արդյունաբերության տեսակները։ 1882 թվականին Լ.Վարինսկին հիմնեց առաջին սոցիալիստական ​​«Պրոլետարիատ» կուսակցությունը, որի անդամները շուտով ձերբակալվեցին։ 1893 թվականին ստեղծվել է Լեհաստանի սոցիալիստական ​​կուսակցությունը։ 1897 թվականին Լեհաստանի Թագավորությունում Ազգային լիգայի անդամները հիմնեցին Ազգային դեմոկրատական ​​կուսակցությունը։ 19-րդ դարի վերջին հրեաները դարձան ազգայնականների հարձակումների հիմնական թիրախը։ Շատ բանվորներ և գյուղացիներ հրեա վաճառականներին և գործարանատերերին դիտում էին որպես շահագործողների[231]:

Մշակույթ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Լեհաստանի բոլոր երկրներից երիտասարդներ ուսանել են Գալիսիայում. կային համալսարաններ Լվովում և Կրակովում, Գյուղատնտեսական ակադեմիան Դուբլյանում, Լվովի պոլիտեխնիկը, Գեղարվեստի ակադեմիան և Առևտրի ակադեմիան Կրակովում[232]: Բազմաթիվ լեհ գիտնականներ քաղաքական նկատառումներով արտագաղթել են Արևմուտք: Այսպիսով, Մ.Սկլոդովսկա-Կյուրին աքսորում հայտնաբերել է պոլոնիում և ռադիում։ Այս ժամանակաշրջանում լեհական գիտական ​​մտքի կենտրոններն էին Կրակովի Գիտելիքների ակադեմիան, Վարշավայի Միանովսկու հիմնադրամը, Վրոցլավի Վերին Սիլեզիայի Լեհերի ընկերությունը, Պոզնանի Գիտության բարեկամների ընկերությունը[233]:

Ազգային ինքնագիտակցության ձևավորման գործում մեծ դեր են խաղացել Գ. Սիենկիևիչի ստեղծագործությունները պատմական թեմայով՝ «Խաչակիրներ» վեպը և եռագրությունը («Հրով և սուրով», «Ջրհեղեղ», «Պան Վոլոդյովսկի»)։ լեհերի. 20-րդ դարի սկզբի Լեհաստանի պատմության գեղարվեստական ​​վերլուծությունը բացահայտվել է գրողներ Կ.Տետմայերի և Ս.Ժերոմսկու աշխատություններում[234]: Կերպարվեստում Մ.Գերիմսկու, Ա.Գրոտգերի և Յ.Մալչևսկու աշխատանքները նվիրված էին ազգային-ազատագրական պայքարի թեմային։ Ջ.Մատեյկոն իր նկարները ստեղծել է պատմական թեմայով: Լեհ նկարիչ Գ.Սեմիրադսկին աշխատել է արտասահմանում։ Ջ.Հելմոնսկին ժանրային և բնանկարչության վարպետ էր[235]:

20-րդ դարի սկիզբ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1905 թվականի հունվարին Լեհաստանի թագավորությունում տեղի ունեցավ համընդհանուր գործադուլ։ Լոձի բանվորները զինված ապստամբություն են բարձրացրել, որն ավարտվել է 150-ից 200 մարդու մահով։ 1905 թվականի հոկտեմբերի 17-ին մանիֆեստի հայտարարությունից հետո ցույցեր տեղի ունեցան Վարշավայում, Լյուբլինում և Լոձում։ Նոյեմբերի 10-ին Լեհաստանի Թագավորությունում ռազմական դրություն մտցվեց։ Հեղափոխական գործունեությունը շարունակվել է մինչև 1905 թվականի վերջը։ 1905-1906 թվականներին Լեհաստանի թագավորությունում սպանվել է 790 պետական ​​պաշտոնյա[236]:Բոլոր գումարումների Պետդումայում լեհական «Կոլո» խմբի պատգամավորների մեջ առաջատար դերը խաղացել է Լեհաստանի Ազգային դեմոկրատական ​​կուսակցության անդամները[237]:

Առաջին համաշխարհային պատերազմ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Գերմանական օդանավի կողմից Վարշավայի ռմբակոծումը


Մինչև երկու միլիոն մարդ լեհական հողերից մոբիլիզացվել է Առաջին համաշխարհային պատերազմի ժամանակ կռվող բանակներում: Լեհաստանի հողերում մարտերի ամենաակտիվ փուլը տեղի է ունեցել 1914 թվականի օգոստոս-նոյեմբերին[238]: 1914 թվականի օգոստոսին Ռուսաստանի գերագույն գլխավոր հրամանատար, մեծ դուքս Նիկոլայ Նիկոլաևիչը կոչ արեց լեհերին, որում ասվում էր, որ լեհական հողերը պետք է միավորվեն ցարի իշխանության ներքո և ստանան ինքնակառավարում[239]: 1914 թվականին ռուսական բանակը գրավեց Գալիսիան, իսկ 1915 թվականին նահանջեց արևելք՝ Լուցկ-Դուբնո-Կամենեց-Պոդոլսկի-Չեռնովցի գիծ։ Ռուսական բանակի հյուսիսային թևի պարտությունից հետո, մինչև 1915 թվականի աշնանը, Լեհաստանի ամբողջ թագավորությունը օկուպացված էր գերմանական զորքերի կողմից։ 1916-ին Բրյուսիլովի բեկումից և հարձակումից հետո ռուսները գրավեցին Գալիչը, Դելյատինը և Ստանիսլավովը Լուցկի հարավում[240]: Պատերազմի ժամանակ լեհական հողերում ավերվել են շենքերի մոտ 18%-ը, երկաթուղային կայարանների 63%-ը, 20 մետրից ավելի երկարությամբ կամուրջների 41%-ը; մինչդեռ մոտ երկու միլիոն մարդ, ինչպես նաև անասնաբուծություն, ձեռնարկություններ, արխիվներ, մշակութային արժեքներ[241]: Թագավորության տարածքից տարհանվել են Ռուսաստանի ներքին շրջաններ։ Գերմանացիները գրավյալ տարածքներում ռազմական դիկտատուրա հաստատեցին[240]: Լեհ բանվորներին ստիպողաբար ուղարկեցին Գերմանիա[239]: 1916 թվականի նոյեմբերին Գերմանիայի և Ավստրո-Հունգարիայի իշխանությունները հայտարարեցին միապետական ​​պետության ձևավորումը «ռուսական տիրապետությունից մեկուսացված լեհական շրջաններից»[239]: 1916 թվականի դեկտեմբերի 25-ի բանակի և նավատորմի համար ցարի հրամանով պատերազմի նպատակներից էր Գերմանիայի և Ավստրո-Հունգարիայի տիրապետության տակ գտնվող լեհական հողերի միացումը Ռուսաստանին՝ լայն ինքնավարության իրավունքներով[242]: 1917 թվականի մարտի 29-ին Ռուսաստանի ժամանակավոր կառավարությունը դիմում է հղել «լեհ ժողովրդին», որում ճանաչում է լեհերի անկախության իրավունքը՝ արևելյան սահմանը ազգագրական սկզբունքներով գծելու և Ռուսաստանի հետ «ազատ ռազմական դաշինք» կնքելու պայմանով[243]: Անկախ Լեհաստանի ստեղծման համար հող նախապատրաստելու համար 1917 թվականի օգոստոսին Լոզանում ստեղծվեց Լեհաստանի ազգային կոմիտեն, որի կենտրոնակայանը շուտով տեղափոխվեց Փարիզ։ Ղեկավարել է ՊՆԿ Ռ.Դմովսկին[244]: 1918 թվականի հոկտեմբերի 6-ին Լեհաստանի ռեգենտական ​​խորհուրդը հռչակեց անկախ լեհական պետություն[245]: Բրեստ-Լիտովսկում խաղաղ բանակցությունների համաձայն՝ խորհրդային ղեկավարությունը պարտավորվել է չեղյալ համարել 18-րդ դարավերջի բոլոր համաձայնագրերը Լեհ-Լիտվա Համագործակցության բաժանումների վերաբերյալ[246]: 1918 թվականի նոյեմբերի 13-ին խորհրդային կառավարությունը դատապարտեց Բրեստ-Լիտովսկի պայմանագիրը[247]:

Արդի ժամանակներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Միջպատերազմյան շրջան[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Լեհաստանի էթնիկ քարտեզ (1937 թ.)

Գերմանիայում տապալվեց միապետությունը և իշխանությունը Լեհաստանում անցավ Յ. Պիլսուդսկուն[248]: Պիլսուդսկին դիմեց Անտանտին՝ Լեհաստան զորքեր ուղարկելու խնդրանքով՝ «երկիրը բոլշևիզմից պաշտպանելու համար»։ Նոյեմբերի 16-ին Լեհաստանի կառավարության և գերմանական հրամանատարության միջև համաձայնություն է ձեռք բերվել գերմանական զորքերի տարհանման մասին Լեհաստանի տարածքից, որի արևմտյան սահմանը համապատասխանում էր Ռուսաստանի և Գերմանիայի նախապատերազմյան սահմանին[249]:1918 թվականի նոյեմբերի 13-ին հռչակվեց Արևմտյան Ուկրաինայի Ժողովրդական Հանրապետությունը, որի դեմ Լեհաստանը պատերազմ սկսեց, որն ավարտվեց 1919 թվականի հուլիսին՝ լեհական բանակի կողմից Արևմտյան Ուկրաինայի օկուպացմամբ։ 1918 թվականի դեկտեմբերի 15-ին Լեհաստանը խզեց դիվանագիտական ​​հարաբերությունները Գերմանիայի հետ[250]: 1918 թվականի դեկտեմբերի 27-ին գերմանական Պոզեն նահանգում (լեհական անվանումը՝ Մեծ Լեհաստան) բռնկվեց Մեծ Լեհաստանի ապստամբությունը, որն ուղղված էր գերմանական իշխանության դեմ[251]: 1919 թվականի հունվարին Լեհաստանի Սեյմի ընտրությունների արդյունքում մանդատների հարաբերական մեծամասնությունը բաժին հասավ Ժողովրդական ազգային միությանը[252]:

Լեհական պետության վերահաստատումը պաշտոնապես հաստատվել է 1919 թվականի Փարիզի խաղաղության կոնֆերանսով[253]: Որոշվեց ստեղծել Դանցիգ ազատ քաղաքը։ Վերսալի պայմանագրի (1919) համաձայն Լեհաստանը ստացավ Պոզնանը, Պոմերանիայի և Պրուսիայի մի շարք շրջաններ. այդ տարածքները ձևավորեցին «Լեհական միջանցքը»:[254]: Լեհաստանը թշնամական դիրք բռնեց Խորհրդային Ռուսաստանի նկատմամբ[255]: Ի թիվս այլ արևմտյան պետությունների, Լեհաստանի ագրեսիվ քաղաքականությանը նպաստեց նաև Գերմանիա[256]: 1919 թվականի մարտին լեհական զորքերը գրավեցին Սլոնիմը, Պինսկը, Լիդան և Վիլնյուսը։ Ապրիլի 22-ին Յ.Պիլսուդսկին կոչ արեց Լիտվայի նախկին Մեծ Դքսության տարածքում բնակվող ժողովուրդներին միավորվել Լեհաստանի հետ։ Ապրիլին Լեհաստանը 70000 զինվոր է տեղակայել Արևմտյան ուկրաինական ճակատում:[257]:1920 թվականի ապրիլի 24-ին Լեհաստանը պայմանագիր ստորագրեց ուկրաինական տեղեկատուի հետ՝ Ս.Վ. Պետլիուրայի գլխավորությամբ, որը համաձայնեց Պոլեսիեի մի մասը, Վոլինի արևմտյան մասը և Արևելյան Գալիցիայի մի մասը Լեհաստանին միացնել։ Ավելի ուշ Լեհաստանը պայմանագիր կնքեց Բելառուսի Գերագույն Ռադայի հետ, ըստ որի՝ 1772 թվականի սահմաններում Բելառուսը պետք է մտներ Լեհաստանի կազմի մեջ։[258]: 1920 թվականի ապրիլի 25-ին լեհական բանակը սկսեց գրոհել Կիևը։[259]

Ջ.Պիլսուդսկի

Չհայտարարված սովետա-լեհական պատերազմ: Այն իրականացվում էր հիմնականում այն ​​հողերում, որոնք ոչ ռուսական էին, ոչ լեհական[260]: Մայիսի 26-ին խորհրդային զորքերը անցան հակահարձակման, իսկ օգոստոսի կեսերին հասան Լվով և Վարշավա։[259]: 1920 թվականի օգոստոսի Վարշավայի ճակատամարտում Կարմիր բանակը պարտություն կրեց, ինչի արդյունքում խորհրդային կառավարությունը ստիպված եղավ գնալ տարածքային զիջումների.[261]: Ընդհանուր առմամբ, պատերազմի ընթացքում լեհերեն գերեվարվել է մինչև 200 հազար Կարմիր բանակի զինվոր, որոնցից, ըստ տարբեր գնահատականների, մինչև 80 հազար մարդ միտումնավոր ոչնչացվել է՝ մահանալով սովից, պահակախմբի կողմից բռնությունից և հիվանդությունից[262][263][264][265]: Ռիգայի պայմանագրի (1921) համաձայն Արևմտյան Բելառուսը և Արևմտյան Ուկրաինան մնացին Լեհաստանի կազմում.[266]: Վիլնյուսը միացվել է Լեհաստանին 1920 թվականին Լիտվայի դեմ լեհերի կողմից սկսված պատերազմից հետո։[267]: 1920 թվականի հուլիսի 28-ին դեսպանների կոնֆերանսում Ցիշինի շրջանը բաժանվեց Լեհաստանի և Չեխոսլովակիայի միջև[268]: 1921 թվականի մարտի 17-ին Սեյմն ընդունեց Լեհաստանի Հանրապետության սահմանադրությունը, որի համաձայն երկրի նախագահն ընտրվում էր երկպալատ խորհրդարանի կողմից։[269]: 1919, 1920 և 1921 թվականներին Սիլեզիայում տեղի են ունեցել ազգային-ազատագրական ապստամբություններ.[270]: 1921 թվականի մարտի 20-ին Վերին Սիլեզիայում տեղի ունեցավ պլեբիսցիտ, որի ժամանակ ընտրողների մեծամասնությունը կողմ էր տարածաշրջանը Գերմանիայի կազմում մնալուն[267]. Ազգերի լիգայի խորհրդի 1921 թվականի հոկտեմբերի 12-ի որոշմամբ Վերին Սիլեզիայի մի մասը փոխանցվեց Լեհաստանին[267]: Սիլեզիայի նորաստեղծ վոյեվոդությունում ստեղծվել է ինքնակառավարում[271]:Ամբողջ Սիլեզիայի նկատմամբ Լեհաստանի հավակնությունների պատճառով Չեխոսլովակիայի հետ հարաբերությունները հետագայում լարված մնացին[272]:

Վ.Վիտոսի կառավարության քաղաքականությունը 1923 թվականի նոյեմբերին հանգեցրեց երկաթուղու աշխատողների համընդհանուր գործադուլին, որն ուղեկցվեց Կրակովում զորքերի հետ զինված բախումներով։

1926 թվականի մայիսի 12-ին ռազմական հեղաշրջման արդյունքում երկրում հաստատվեց «սանացիոն» ռեժիմ՝ Յ. Պիլսուդսկու գլխավորությամբ, որը մինչև իր մահը (1935 թ.) վերահսկում էր Լեհաստանի ողջ իշխանությունը։ Կոմունիստական ​​կուսակցության գործունեությունն արգելվեց, իսկ 1934 թվականին Բերեզա Կարտուզսկայայում ստեղծվեց համակենտրոնացման ճամբար[273]: 1935 թվականի նոր սահմանադրությունը լայն լիազորություններ է նախատեսել նախագահի համար[274]: 1932 թվականին Լեհաստանը ԽՍՀՄ-ի հետ կնքեց չհարձակման պայմանագիր, որը հետագայում երկարաձգվեց մինչև 1945 թվականը։ 1933 թվականին Լեհաստանի կառավարությունը Գերմանիայում Լեհաստանի դեսպանին հանձնարարեց տեղեկացնել Հիտլերին, որ վերջինիս իշխանության գալով լեհ-գերմանական հարաբերություններում բարելավվել է[275]: 1934 թվականի հունվարի 26-ին Լեհաստանը և Գերմանիան ստորագրեցին չհարձակման պայմանագիր 10 տարի ժամկետով[276].[277][278][279]:

Այն բանից հետո, երբ Գերմանիան պահանջներ հայտարարեց Չեխոսլովակիայի նկատմամբ, Լեհաստանը հրաժարվեց իր տարածքով զորքեր և Խորհրդային Միության ավիա տեղափոխելու հնարավորությունից՝ Չեխոսլովակիային խորհրդային օգնություն տրամադրելու համար։ 1938 թվականի սեպտեմբերի 30-ին Մյունխենի համաձայնագրի որոշումից հետո Սուդետը Գերմանիային հանձնելու մասին, Լեհաստանի կառավարությունը, ռազմական ուժի սպառնալիքի ներքո, վերջնագիր ներկայացրեց Չեխոսլովակիիային՝ պահանջելով իրեն հանձնել Սիեշին Սիլեզիան[280]: Որից հետո 1938 թվականի հոկտեմբերի 1-ին Չեխոսլովակիայից գրավվեց Սիեշին Սիլեզիան[281], որտեղ բնակվում էր 227 հազար մարդ (որից ոչ ավելի, քան 80 հազար լեհ)[282], այնտեղ նախկինում կազմակերպելով դիվերսիաներ և անկարգություններ՝ «հայրենիքի հետ վերամիավորման համար պայքարի» ի հայտ գալու համար[283]: 1939 թվականի ապրիլին Չեխոսլովակիայի բաժանման ժամանակ Լեհաստանը Գերմանիայի, Հունգարիայի և Բրիտանական կայսրության աջակցությամբ գրավեց Անդրկարպատյան Ռուսաստանի անցումները։ Հոկտեմբերի 24-ին Գերմանիան Լեհաստանից համաձայնություն խնդրեց Դանցիգ ազատ քաղաքը Գերմանիային միացնելու համար[280]: 1939 թվականի մայիսին Լեհաստանը դիմեց Ֆրանսիայի և Անգլիայի աջակցությունը Գերմանիայի հարձակման դեպքում։ Լեհաստանի իշխող շրջանակների վերաբերմունքը ԽՍՀՄ-ի նկատմամբ մնաց թշնամական։ 1939 թվականի ամռանը Լեհաստանը թույլ չտվեց Մեծ Բրիտանիային, Ֆրանսիային և ԽՍՀՄ-ին դաշինք ստեղծել։ Լեհերը հրաժարվեցին թույլ տալ Կարմիր բանակին իրենց տարածքով անցնել՝ չնայած Ֆրանսիայի ճնշմանը[284]: 1939 թվականի օգոստոսի 23-ին ԽՍՀՄ-ի և Գերմանիայի միջև ստորագրվեց չհարձակման պայմանագիր, որին կից գաղտնի հավելվածով կողմերը որոշեցին համատեղ բաժանել Լեհաստանի տարածքը[285]: 1939 թվականի օգոստոսի 31-ի գիշերը Գերմանիան վերջնագիր ներկայացրեց՝ լեհերից պահանջելով հանձնել Գդանսկը և համաձայնվել Լեհաստանով գերմանական ճանապարհի և երկաթուղու կառուցմանը[286]:

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1939 թվականի սեպտեմբերի 1-ին նացիստական ​​Գերմանիան հարձակվեց Լեհաստանի վրա։ 4 ժամ 45 րոպեին գերմանական Schleswig-Holstein նավը Դանցիգ ծոցում կրակ է բացել Վեստերպլատ թերակղզու լեհական դիրքերի ուղղությամբ։ Միևնույն ժամանակ գերմանական բանակը հարձակում սկսեց Լեհաստանի վրա Բալթյան ծովից մինչև Կարպատներ ամբողջ սահմանի երկայնքով: Լեհերը հրաժարվեցին կապիտուլյացիայից։ Սեպտեմբերի 3-ին Անգլիան և Ֆրանսիան պատերազմ հայտարարեցին Գերմանիային։ Լեհաստան ուղարկված 1,8 միլիոնանոց գերմանական զորքերը զինված էին 2,5 հազար տանկով և երկու հազար ինքնաթիռով։ Լեհական զորքերը, որոնց թիվը կազմում էր 1 միլիոն մարդ, ունեին 700 տանկ և 400 ինքնաթիռ[287]: Առաջին վեց օրվա ընթացքում գերմանացիները գրավեցին «լեհական միջանցքը», Պոմերանիան և Սիլեզիան: Սեպտեմբերի 15-ին գերմանական զորքերը հասան Բրեստ և Լվով[288]:Սեպտեմբերի 17-ին Լեհաստանի կառավարությունը փախավ Ռումինիա[289]: Սեպտեմբերի 17-ի գիշերը Մոսկվայում Լեհաստանի դեսպանը, որը կանչվել էր խորհրդային NKID, նոտա է ստացել, որում ասվում է, որ ԽՍՀՄ-ը չի կարող անտարբեր լինել այն փաստի նկատմամբ, որ «նույնարյուն ուկրաինացիներն ու բելառուսները... լքված են ողորմությանը: ճակատագիրը կմնա անպաշտպան»։ Սրանից հետո խորհրդային զորքերը, խախտելով միջազգային պարտավորությունները, ներխուժեցին Լեհաստանի տարածք[290]: Շարժվելով դեպի Գերմանիայի հետ սահմանազատման գիծ (Պիսսա-Նարև-Բուգ-Վիստուլա-Սան գետերի երկայնքով) Կարմիր բանակը մի շարք վայրերում մարտերի մեջ մտավ լեհական ստորաբաժանումների հետ։ Սեպտեմբերի 29-ին Վարշավան կապիտուլյացիայի ենթարկվեց, որը ենթարկվեց օդային և հրետանային ռմբակոծությունների։ Հոկտեմբերի 5-ին Կոկի մոտ գերմանացիները ճնշեցին լեհական դիմադրության վերջին կենտրոն[291]: Լեհական բանակի ցուցաբերած դիմադրության արդյունքում լեհերը կորցրել են մոտ 70 հազար, իսկ գերմանացիները՝ 16 հազար զոհ[292]: Սեպտեմբերի 28-ին Բրեստում տեղի ունեցավ գերմանական և խորհրդային զորքերի համատեղ շքերթ[291]: Նույն օրը ստորագրվեց «Բարեկամության և սահմանի մասին» խորհրդա-գերմանական պայմանագիրը[292]: Համաձայն Հիտլերի հոկտեմբերի 8-ի և 12-ի հրամանագրերի, Արևմտյան Պոմերանիան, Վերին Սիլեզիայի մի մասը, Մեծ Լեհաստանը և Սուվալկի վոյևոդությունը (ընդհանուր տարածքը 91,774 կմ²) միացվել են Գերմանիային, մնացած հողերը դարձել են «Գլխավոր կառավարության մաս»: օկուպացված լեհական նահանգներ» (94 հազար կմ² տարածքով)[293]: Օստի գլխավոր պլանը (տեքստը չի պահպանվել) նախատեսում էր լեհերի ամբողջական գերմանացում։ 1944 թվականի վերջին նախապատերազմյան Լեհաստանի մոտ 450 հազար քաղաքացիներ զորակոչվեցին գերմանական բանակ.[294] [295] Իրավիճակներ, երբ ինչ-որ մեկը փախել է մոբիլիզացիայից, շատ հազվադեպ են պատահել։ Ընդհանուր առմամբ, կարելի է ենթադրել, որ պատերազմի ընթացքում գերմանական բանակի միջով են անցել մոտ կես միլիոն լեհեր Վերին Սիլեզիայից և Պոմերանիայից։[294], Վերմախտում (ըստ ոչ ամբողջական տվյալների՝ լեհ ազգությամբ վերմախտի 60272 զինվոր գերի է ընկել միայն խորհրդային զորքերի կողմից, Վերմախտի զինվորներից, որոնց բրիտանական զորքերը գերել են հյուսիս-արևմտյան Եվրոպայում, 68693-ը լեհեր էին[296]): Լեհերի և հրեաների պետական ​​և մասնավոր սեփականությունը ենթակա էր բռնագրավման։ Լեհերին վտարել են գլխավոր կառավարությանը կցված հողերից կամ ուղարկել հարկադիր աշխատանքի Գերմանիայում[297]: Սլավոնները, որպես «ստորադաս ռասա», ենթակա էին «տեղահանման» Եվրոպայից դեպի Վոլգա և Ուրալ[298]: Վարշավան պետք է ավերվեր «Պաբստ պլանի» համաձայն.[299]: Բացվեցին համակենտրոնացման ճամբարներ՝ լեհերին և հրեաներին ոչնչացնելու համար [300]: 1939 թվականից գլխավոր կառավարությունում սկսվեց հրեական գետտոների ստեղծումը, որոնցից ամենամեծերը ձևավորվեցին Վարշավայում, Կրակովում, Լոձում և Բիալիստոկում։ Միլիոնավոր հրեաներ բնաջնջվեցին Օսվենցիմի, Տրեբլինկայի, Շտուտհոֆի, Բելզեկի, Սոբիբուրի և այլ համակենտրոնացման ճամբարներում (ընդհանուր առմամբ կար 18 համակենտրոնացման ճամբար)[301]: Լեհաստանի բնակիչները Գերմանիայում զանգվածաբար հարկադիր աշխատանքի են մղվել։ Արգելվել է բոլոր մշակութային և գիտական ​​հաստատությունների գործունեությունը։ Բնակավայրերի լեհական անվանումները փոխարինվել են գերմանականներով[300]: 1939-ին վտարանդի լեհական կառավարությունը պաշտոնական ճանաչում ստացավ Ֆրանսիայից, Մեծ Բրիտանիայից և ԱՄՆ-ից.[302]: Լեհաստանում զարգացած Դիմադրության շարժումը գործում էր դիվերսիաների, դիվերսիաների և աշխատանքի տեմպերի դանդաղեցման միջոցով։[303]: 1940 թվականի գարնանը սկսվեց մտավորականության զանգվածային բնաջնջումը[304]: 1940-1941 թվականներին Ուկրաինական ԽՍՀ-ի արևմտյան շրջաններից, ԽՍՀՄ-ից և ԽՍՀՄ այլ շրջաններից, ըստ էշելոնի տվյալների, ԽՍՀՄ խորքերը արտաքսվել են Լեհաստանի 309-321 հազ.[305]: 1941 թվականի հուլիսի 30-ին վտարանդի լեհական կառավարությունը պայմանագիր կնքեց ԽՍՀՄ-ի հետ, ըստ որի՝ կողմերը պետք է միմյանց օգնություն և աջակցություն ցուցաբերեին Գերմանիայի դեմ պատերազմում։[306]:

Ռազմական դիմադրության հիմնական կազմակերպությունը Զինված պայքարի միությունն էր (1942 թվականից՝ հայրենի բանակ, որը ստեղծվել է վտարանդի կառավարության կողմից[307]): Նրանից բացի կային Ազգային ռազմական կազմակերպությունը, Լյուդովի գյուղացիական գումարտակները, 1942 թվականին կոմունիստների կողմից ստեղծված Ազգային զինված ուժերը, Լյուդովի գվարդիան։[308] (1944 թվականի հունվարի 1-ից - Ժողովրդական բանակ[309]): Հրեական դիմադրության շարժում առաջացավ տարբեր գետտոներում, որոնք կապված էին լեհական ռազմական կազմակերպությունների հետ։ 1943 թվականի ապրիլի 19-ին սկսվեց Վարշավայի գետտոյի ապստամբությունը և տևեց մի քանի շաբաթ[310]:

1943 թվականի ապրիլի 25-ին ԽՍՀՄ-ը խզեց հարաբերությունները Լեհաստանի կառավարության հետ[311]: Թեհրանում կայացած կոնֆերանսի ժամանակ հակահիտլերյան կոալիցիայի դաշնակիցները պայմանավորվել են հաստատել ԽՍՀՄ արևմտյան սահմանը Կերզոնի գծով, որը հաստատվել է Առաջին համաշխարհային պատերազմից հետո և խախտվել Լեհաստանի կողմից Խորհրդային Ռուսաստանի վրա հարձակումից հետո: 1944 թվականի հուլիսի 20-ին խորհրդային բանակը մտավ Լեհաստան[312]: Հակասովետիզմի վրա կառուցված Լոնդոնի Լեհաստանի կառավարության աշխարհաքաղաքական հայեցակարգի մոլորությունը ծնեց Երկրորդ համաշխարհային պատերազմում ԽՍՀՄ-ի եթե ոչ ռազմական, ապա աշխարհաքաղաքական պարտության հնարավորության համոզմունքը [313]: 1944 թվականի հուլիսի 24-ին վտարանդի լեհական կառավարությունը բողոք է ուղարկել Մեծ Բրիտանիա՝ ընդդեմ «խորհրդային օկուպացիայի տակ» լեհական ինքնիշխանության խախտման։ 1944 թվականի օգոստոսին Ներքին բանակը, որը գլխավորում էր Լոնդոնի Լեհաստանի վտարանդի կառավարությունը, կազմակերպեց Վարշավայի ապստամբությունը՝ նախքան առաջացող Կարմիր բանակի ստորաբաժանումների ժամանումը, նպատակ ունենալով ազատագրել Լեհաստանը սեփական ուժերով և թույլ չտալ խորհրդային իշխանություններին պարտադրել լեհական իշխանությունը։ Ազգային ազատագրության կոմիտե[314], որը տեւեց 63 օր և ավարտվեց ապստամբների ջախջախմամբ[315]:

Վիսլա-Օդեր գործողության ընթացքում 1-ին ուկրաինական ճակատի ստորաբաժանումները 1945 թվականի հունվարի 17-ին ազատագրեցին Վարշավան[316]: Գարնանը լեհական հողերը մինչև Օդրա և Նիսա-Լուժիցկա արևմուտքում ազատագրվեցին։[317]: Կարմիր բանակը կորցրեց ավելի քան երկու միլիոն մարդ Լեհաստանի ազատագրման ժամանակ[318]: Լեհաստանի զինված ուժերը մասնակցել են 1-ին ուկրաինական և 1-ին բելառուսական ռազմաճակատներին։ Աֆրիկայում և Արևմտյան Եվրոպայում գերմանացիների և իտալացիների հետ մարտերին մասնակցել են 200 հազար լեհական զորքեր։ Հակաֆաշիստական ​​կոալիցիայի զորքերի քանակով լեհերը զիջում էին միայն ԽՍՀՄ-ին, ԱՄՆ-ին և Մեծ Բրիտանիային.[317]: Տարբեր ճակատներում զոհվել է շուրջ 300 հազար լեհ զինվոր[318]: Գերմանական օկուպացիայի տարիներին սպանվել է մոտ 6 միլիոն Լեհաստանի քաղաքաց[319]: Երկիրը կորցրեց մոտ 2 միլիոն մարդ, ովքեր զինվորականներ չէին, այդ թվում՝ բժիշկների 45%-ը, իրավաբանների 57%-ը, համալսարանի դասախոսների 40%-ը, ինժեներների 30%-ը, քահանաների 18%-ը, գրեթե բոլոր լրագրողները։[320]: 1,7 միլիոն լեհ հրեաներ մահացել են գետտոներում, աշխատանքային ճամբարներում և համակենտրոնացման ճամբարներում: Ընդհանուր առմամբ բանտերով ու ճամբարներով անցել է Լեհաստանի հինգ միլիոն քաղաքացի, որոնցից մոտ 900 հազարը ողջ է մնացել[301]:

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո Լեհաստանի սահմանների փոփոխությունները

Հետպատերազմյան սահմաններ և բնակչության փոխանակում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Պոտսդամի կոնֆերանսում համաձայնություն ձեռք բերվեց Օդեր և Նեյսե գետերից արևելք գտնվող գերմանական տարածքը, ինչպես նաև Արևելյան Պրուսիայի հարավային մասը լեհական վարչակազմին հանձնելու մասին[321]: Պատերազմի ավարտից հետո Լեհաստանից Գերմանիա արտաքսվեց 3,5 միլիոն գերմանացի[322]: օգոստոսի 16-ին ԽՍՀՄ-ի և Լեհաստանի միջև կնքված պայմանագրով վերջնականապես հաստատվեց Խորհրդա-Լեհական սահմանը «Կերզոնի գծով»՝ դրանից 17-30 կմ շեղումով հօգուտ Լեհաստանի։ Նախապատերազմյան սահմանների համեմատ Լեհաստանի տարածքը նվազել է 77,2 հազար կմ²-ով[323]:ԽՍՀՄ-ից հայրենադարձվել են լեհերն ու հրեաները, որոնք մինչև 1939 թվականը ունեին Լեհաստանի քաղաքացիություն։ Բելառուսները, ուկրաինացիները և լիտվացիները Լեհաստանի արևելյան շրջաններից տեղափոխվել են ԽՍՀՄ[323]:

Լեհաստանը համաձայնել է վերականգնել Չեխոսլովակիայի հետ սահմանը Սիեշին Սիլեզիայում այնպես, ինչպես եղել է մինչև 1938 թվականի հոկտեմբերը։ 1958 թվականին սահմանի այս հատվածը վերջնականապես ապահովվեց պայմանագրով[324]: 1945 թվականի հուլիսի 6-ին Ազգային միասնության ժամանակավոր կառավարության և ԽՍՀՄ կառավարության միջև կնքվել է համաձայնագիր Լեհաստանի և ԽՍՀՄ-ի միջև բնակչության փոխանակման մասին. ԽՍՀՄ-ում ստացել է Լեհաստան մեկնելու իրավունք, և Լեհաստանում բնակվող ռուս, ուկրաինացի, բելառուս, ռութենի և լիտվացի ազգությամբ անձինք պետք է տեղափոխվեին ԽՍՀՄ: 1946 թվականի հոկտեմբերի 31-ի դրությամբ Լեհաստանից ԽՍՀՄ է տեղափոխվել մոտ 518 հազար մարդ, իսկ ԽՍՀՄ-ից Լեհաստան՝ մոտ 1,09 միլիոն մարդ (այլ տվյալներով՝ 1526 հազար մարդ)[325]: 1944-1947 թվականներին ազգային հարցի լուծման համար վերաբնակեցման քաղաքականության իրականացման արդյունքում Լեհաստանը վերածվեց գրեթե մոնոէթնիկ պետության[326]: 1947-1949 թվականներին «Վիստուլա» գործողության շրջանակներում իրականացվել է ուկրաինացիների հարկադիր վերաբնակեցում Լեհաստանի հյուսիսային և արևմտյան շրջաններ[327]: 1951-ին տեղի ունեցավ փոքր սահմանային տարածքների փոխանակում ԽՍՀՄ-ի (Ուկրաինական ԽՍՀ Դրոհոբիչի շրջանի) և Լեհաստանի (Լյուբլինի վոյևոդության շրջան) միջև[328]:

Սոցիալիզմի դարաշրջան[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1944 թվականի հուլիսի 21-ին Մոսկվայում ավարտվեցին բանակցությունները Լեհաստանում ժամանակավոր կառավարական մարմնի ստեղծման շուրջ, որը կոչվում էր Ազգային ազատագրության լեհական կոմիտե [329].:1944 թվականի հուլիսի 22-ին Խորհրդային բանակի կողմից ազատագրված Չելմում հրապարակվեց ՊԿՆՕ-ի մանիֆեստը, որով արտագաղթող կառավարությունը անօրինական էր հռչակվում։ Միևնույն ժամանակ, Կրայովայի Ժողովրդական Ռադան ճանաչվեց որպես իշխանության «միակ օրինական աղբյուր»[330]: Մանիֆեստը նշանավորեց Լեհաստանի մուտքը սոցիալիզմի ուղի[331]: Հունիսի 22-ը դարձավ Ժողովրդական Լեհաստանի հիմնադրման օրը[312] (Լեհաստանի Ժողովրդական Հանրապետություն[332]) և ազգային տոն՝ Լեհաստանի վերածննդի օր[333]: 1944 թվականի հուլիսի 26-ին Մոսկվայում պայմանագիր է ստորագրվել ՊԿՆՕ-ի հետ խորհրդային-լեհական սահմանի վրա՝ հիմնված «Կուրզոնի գծի» վրա՝ Բելովեժսկայա Պուշչայի և Բիալիստոկի մի մասը Լեհաստանին փոխանցելու մասին[330]:ՊԿՆՕ-ն ենթարկվում էր լեհական բանակին, RBP անվտանգության գործակալություններին և քաղաքացիական ոստիկանությանը։ 1944 թվականի դեկտեմբերի 31-ին որոշում ընդունվեց ՊԿՆՕ-ն ժամանակավոր կառավարության վերածելու մասին։ Նույն օրը Նարոդովայի Կրայովայի Ռադան ՊԿՆՕ-ն հռչակեց Լեհաստանի Հանրապետության ժամանակավոր կառավարություն, նույն նիստում նախագահի պաշտոնը վերափոխվեց հանրապետության նախագահի պաշտոնի[334]:

1945 թվականի հունվարի 19-ին հայրենի բանակը ցրվեց[335]: 1945 թվականի փետրվարին Յալթայի կոնֆերանսում որոշում ընդունվեց Լեհաստանի նոր կառավարություն ձևավորելու մասին[336]: Ռուզվելտն այնքան էր հոգնել լեհական էմիգրացիոն կառավարության անկարողությունից, որ Յալթայի կոնֆերանսում ԱՄՆ նախագահ Ֆրանկլին Ռուզվելտը ԽՍՀՄ-ին լիովին իրավունք տվեց ճնշել ցանկացած զինված դիմադրություն Կարմիր բանակի թիկունքում։[337][338]: Սա նշանակում էր Լեհաստանի էմիգրացիոն կառավարության և նրա ընդհատակյա կառույցների քաղաքական սնանկությունը Լեհաստանում։ 1945-ի գարնանը ստեղծված իշխանության դեմ ուղղված ընդհատակյա զինված կազմակերպությունների («Զինված ուժերի պատվիրակություն», «Քաղաքացիական բանակ» և այլն) գործունեությունը հասավ իր ամենամեծ մասշտաբին. մայիսին մասնակցել է մոտ 32-33 հազար մարդ. դրանք հիմնականում արևելյան վոյևոդություններում։ Բացի այդ, արևելյան վոյևոդություններում ակտիվ էին ուկրաինական ապստամբական բանակի ստորաբաժանումները, որոնք դեմ էին բնակչության փոխադարձ հայրենադարձությանը ՊԿՆՕ-ի և Ուկրաինական ԽՍՀ-ի միջև 1944 թվականի սեպտեմբերի 9-ի պայմանագրով[339]: Օգոստոսի 2-ի համաներման արդյունքում ընդհատակյա պայքարի շուրջ 42 հազար մասնակից դուրս եկավ թաքստոցից և վայր դրեց զենքերը։ Սեպտեմբերին ստեղծվեց «Ազատություն և անկախություն» ընդհատակյա նոր կազմակերպությունը, որը գործում էր այլ զինված խմբավորումների հետ միասին։: Պոտսդամի կոնֆերանսում (1945 թ.) Լեհաստանի կառավարությունը գաղթականության մեջ մերժվեց ճանաչելու հակահիտլերյան կոալիցիայի բոլոր երկրները[340]:

1946 թվականի հունվարի 3-ին ընդունվեց ձեռնարկությունների ազգայնացման մասին օրինագիծ։ 1946 թվականի հուլիսի 4-ին տեղի ունեցավ Կելցեի ջարդը, որին զոհվեցին մոտ 40 լեհ հրեաներ[341]:

1947 թվականի հունվարի 19-ին տեղի են ունեցել Սեյմի ընտրություններ, որոնցում տրվել է ձայների 80,1%-ը (ըստ պաշտոնական տվյալների, քանի որ տեղի է ունեցել զանգվածային կեղծիք[342]) տրվել է «ժողովրդավարական» դաշինքի համար[343]:Երկրի նախագահի պաշտոնում ընտրվել է Բ.Բիերութը, իսկ կառավարության ղեկավարը եղել է ՊՊԾ կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովի գլխավոր քարտուղար Յու.Կիրանկևիչը[344]: 1947 թվականի ապրիլ-հունիս ամիսներին հարավարևելյան շրջաններում իրականացվեց «Վիստուլա» գործողությունը, որի արդյունքում ոչնչացվեցին հիմնական ուժերը[345]: 1947 թվականի հուլիսի 9-ին Լեհաստանի կառավարությունը հրաժարվեց մասնակցել եվրոպական պետությունների «Մարշալի պլանի» կոնֆերանսին։ 1947թ. հոկտեմբերին ընդդիմության առաջնորդներից Ս.Միկոլայչիկը փախավ Լեհաստանից[346]: 1949-ին կառավարությունը սահմանեց արագացված արդյունաբերական զարգացման կուրս[347]: Ի հայտ եկան նոր արդյունաբերություններ՝ տրակտորաշինություն, նավաշինություն և այլն։ 1949 թվականին ագրարային ռեֆորմի ավարտին 6070 հազար հեկտար հող դարձել է գյուղացիների սեփականությունը։ 1949 թվականի ապրիլին կազմակերպությունները վերջնականապես միավորվեցին կազմակերպչական մեկ կուսակցության մեջ[348]: 1950-ին ի հայտ եկավ եռակուսակցական համակարգը, որում, բացի գործում էին նաև Միացյալ գյուղացիական կուսակցությունը և ՍԴ-ն, որոնք, սակայն, էական դեր չէին խաղում[349]: Սերմանվեց «Լեհ ժողովրդի մեծ բարեկամ» Ստալինի անձի պաշտամունքը։ Բացի այդ, հաստատվել է Բ.Բիերութի անձի պաշտամունքը[350]: Չափահաս բնակչության մոտ մեկ երրորդը գտնվում էր պետական ​​անվտանգության մարմինների հսկողության տակ: Զանգվածային բռնաճնշումները ազդեցին լեհական հասարակության բոլոր խմբերի վրա, ներառյալ բանակը[351]: 1950 թվականի ապրիլի 14-ին կառավարության և կաթոլիկ եպիսկոպոսության միջև կնքվել է համաձայնագիր՝ երաշխավորելով կաթոլիկ պաշտամունքի ազատությունը։ 1952 թվականի հուլիսի 22-ին Սեյմն ընդունեց Լեհաստանի Ժողովրդական Հանրապետության սահմանադրությունը, ըստ որի պետությունում իշխանությունը պատկանում էր աշխատավոր ժողովրդին։ Նախագահի պաշտոնը փոխարինեց Պետական ​​խորհուրդը[352]: Ստալինի մահից հետո Կատովիցե քաղաքը վերանվանվեց Ստալինոգրուդ[353]: Համաներման նոր օրենքից օգտվեց 9 հազար քաղբանտարկյալ[354]:

1956 թվականի մարտին Մոսկվայում մահացել է հիվանդ Բ.Բիերութը[355]: Կենտկոմի առաջին քարտուղար նշանակվեց Էդվարդ Օչաբը[356]: Հունիսի 28-ին Պոզնանը հարվածել է բանվորների զանգվածային գործադուլին[357]:Ի պատասխան՝ քաղաք են ուղարկվել զորքեր[358]: Իշխանությունները ստիպված եղան ազատ արձակել ձերբակալված քահանաներին, եպիսկոպոսներին և ներկալված առաջնորդ Ս.Վիշինսկուն[359]: 1956 թվականի հոկտեմբերին սկսվեց քաղաքական ճգնաժամի զարգացումը[360]: Նույն ամսին երկրի բուհերում տեղի ունեցան բազմաթիվ ցույցեր՝ ղեկավարության փոփոխության և Վ.Գոմուլկայի իշխանության վերադարձի պահանջով[361]:

Գոմուլկայի ժամանակաշրջան (1956-1970)[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1956 թվականի հոկտեմբերի 21-ին, բանտից ազատվելուց հետո, Վ. Գոմուլկան ընտրվել է Կենտրոնական կոմիտեի առաջին քարտուղար[362]: 1957 թվականին պայմանագիր է ստորագրվել ԽՍՀՄ-ից նախկինում լեհական քաղաքացիություն ունեցող լեհերի հայրենադարձության մասին, ըստ որի մինչև 1959 թվականի մարտը Լեհաստան է վերադարձել 224 հազար մարդ[363]: 1968թ.-ին պայքար ծավալվեց «սիոնիստական ​​տարրերի» դեմ. բազմաթիվ մարդիկ հեռացվեցին լրատվամիջոցներից, համալսարաններից, գիտական ​​և մշակութային հաստատություններից։ Դա հանգեցրեց 15-20 հազար հրեաների արտագաղթի[364]: Երկրում առաջացան ընդհատակյա կազմակերպություններ, որոնցից ամենամեծը հակակոմունիստական ​​«Ռուխ» խմբավորումն էր։ 1968 թվականի Պրահայի գարնան ժամանակ Գոմուլկան հանդես է եկել Վարշավայի պայմանագրի զորքերի մուտքի օգտին Չեխոսլովակիա[365]: 1960-ական թվականներին զգալի զարգացում ստացավ հումքի (ածուխ, ծծումբ, պղինձ արդյունահանող), քիմիական արդյունաբերության և էներգետիկայի զարգացումը։ Ազգային եկամուտը տասնամյակի ընթացքում աճել է 80%-ով[366]: 1964 թվականին շահագործման է հանձնվել Դրուժբա նավթամուղը։ ԽՍՀՄ-ից գազատար է անցկացվել։ Լեհաստանի արդյունաբերության զարգացումը հիմնված էր խորհրդային տեխնոլոգիայի և վարկերի վրա։ Սկսվեց հրթիռների, Т-55 տանկերի և Մի-4 ուղղաթիռների արտադրությունը։ Սպառողական ապրանքները ներառում էին հեռուստացույցներ, տեսախցիկներ, սառնարաններ և լվացքի մեքենաներ: Վարշավայում մարդատար մեքենաների գործարանը սկսեց արտադրել Fiat մեքենաներ: 1960-ականների երկրորդ կեսին հատկապես դանդաղեց բնակչության կենսամակարդակի աճը[367]:

1966 թվականին լեհական եկեղեցին նշեց Լեհաստանի մկրտության հազարամյակը, ի հեճուկս դրա՝ պաշտոնական իշխանությունները 1960-1966 թվականներին Լեհաստանի պետության հազարամյակի տոնակատարություններ անցկացրեցին[368]:

1968 թվականի մարտին գրեթե ողջ երկրում տեղի ունեցան ուսանողական անկարգություններ, որոնք սկսվեցին իշխանության իրականացման մեթոդների դեմ բողոքի ցույցերով։ Դրանց մասնակցում էին նաև դպրոցի աշակերտները և երիտասարդ աշխատողները։ Այս իրադարձությունների կապակցությամբ ոստիկանությունը բերման է ենթարկել 2732 մարդ, 1,5 հազար ուսանող հեռացվել է բուհերից[369]:

Լեհական բանակի 2-րդ բանակը մասնակցել է Չեխոսլովակիայի ռազմական միջամտությանը։ Լեհական կոնտինգենտը բաղկացած էր 24341 զինվորականներից, 566 փոխադրողներից, 647 տանկից[370]:

Խորհրդային Միության հետ կապված՝ Վ. Գոմուլկայի թիմը անհրաժեշտ համարեց ամրապնդել երկու երկրների տնտեսական կապերը՝ միաժամանակ պահպանելով անկախությունը քաղաքական ոլորտում[371]: Գոմուլկայի ամենամեծ միջազգային հաջողությունը 1970 թվականի դեկտեմբերի 7-ին Լեհաստանի և Գերմանիայի միջև երկկողմ հարաբերությունների և Լեհաստանի արևմտյան սահմանի կարգավորման մասին համաձայնագրի ստորագրումն էր։ Դեկտեմբերի 14-ին Գոմուլկան հայտարարեց. «Պայմանագիրը Գերմանիայի Դաշնային Հանրապետության կողմից Օդերի և Նյուսա Լուսաթիայի սահմանների պաշտոնական իրավական ճանաչումն է»[372]:

1970 թվականի դեկտեմբերի 12-ին սննդամթերքի գները բարձրացվեցին, ինչը դժգոհության ալիք առաջացրեց բնակչության շրջանում. դեկտեմբերի 14-ին Գդանսկում սկսվեցին գործադուլներ և փողոցային անկարգություններ[373],այն հետագայում տարածվեց Բալթյան ափի այլ քաղաքներում[374]: Բանակը գործարկվեց ափին հասարակական կարգը վերականգնելու համար[375]: Ոստիկանության հետ բախումների հետևանքով զոհվել են տասնյակ ցուցարարներ[376]: Գոմուլկայի առողջական վիճակի վատթարացումը արագացրեց նրա հրաժարականը[377]:

Վ. Գամուլկա

Գերեկ ժամանակաշրջան (1971–1980)[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1970 թվականի դեկտեմբերի 20-ին նոր ղեկավար ընտրվեց Է.Գիերեկը[378]: 1960-ականների վերջին Լեհաստանի և Չեխոսլովակիայի միջև տեխնոլոգիական բացը 10 տարի էր.[379]: 1960-ականներին կառուցված արդյունաբերական օբյեկտների գործարկումը, արևմտյան վարկերը և կապիտալ ներդրումների ավելացումը հանգեցրին տնտեսական աճի արագացման 1970-ականների սկզբին։[380]: Կուսակցության ներսում Գիերեկը ձգտում էր վերականգնել ժողովրդավարությունը[381]:

1973 թվականին Գիերեկի վարքագիծը սկսեց փոխվել, և նրան սկսեցին գովաբանել հասարակության մեջ։ Հասարակական և քաղաքական կյանքը ձեռք բերեց թատերական և ծիսական բնույթ[382]: 1970-ականների առաջին կիսամյակում եկամուտներն աճել են 46%-ով։ Անձնական եկամտահարկը վերացվել է. Բացվեցին սահմանները ԳԴՀ-ի և Չեխոսլովակիայի հետ։ Հասարակությունն ապրում էր Արևմուտքի վարկերով[383]: 1970-ականներին արտաքին վարկերը երկիրը տարան «պարտքի փոսի» մեջ[384]: Ալկոհոլիզմը 1970-ականներին հասարակական կյանքում աճում է[385]:

1970-ականների սկզբին իշխանությունների և եկեղեցու հարաբերությունները բարելավվեցին։ 1971 թվականին եկեղեցու սեփականությանը են հանձնվել ավելի քան չորս հազար եկեղեցիներ և մատուռներ[386]:

1976 թվականի հունիսի 24-ին Սեյմում հայտարարվեց գների զգալի աճի մասին (օրինակ՝ կարագի և կաթի՝ 50%-ով, երշիկեղենի՝ 100%-ով)։ Հունիսի 25-ին զանգվածային ցույցերին ու գործադուլներին մասնակցել է 80 հազար մարդ[387], ճնշված ZOMO ստորաբաժանումների կողմից: Ակտիվացավ այլախոհական շարժումը, առաջացան ընդդիմադիր կազմակերպություններ՝ Աշխատավորների պաշտպանության կոմիտեն, Մարդու և քաղաքացիական իրավունքների պաշտպանության շարժումը, Անկախ Լեհաստանի Համադաշնությունը և Ափի ազատ արհմիությունները։ Ընդդիմադիր ակտիվիստները դաժան հետապնդումների են ենթարկվել ՊՊԾ անվտանգության ծառայության կողմից։

Արտաքին քաղաքականության մեջ Գիերեկը կարծում էր, որ իր երկիրը «դատապարտված է» լավ հարաբերություններ ունենալ ԽՍՀՄ-ի հետ[388], բայց միևնույն ժամանակ Խորհրդային Միությունից ավելի մեծ տնտեսական անկախության կողմնակից էր[389]: 1970-ականների երկրորդ կեսին քաղաքական և սոցիալ-տնտեսական իրավիճակը վատթարացավ[390]: Արտաքին պետական ​​պարտքը 1980 թվականին հասել է 23 միլիոն դոլար[391]:

1978 թվականի հոկտեմբերի 16-ին Հռոմի Պապ ընտրվեց լեհ կարդինալ Կ.Վոյտիլան և ստացավ նոր անուն՝ Հովհաննես Պողոս II։:

Կանյա շրջան (1980-1981)[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1980-ի օգոստոսին զանգվածային գործադուլային շարժում դուրս եկավ հրամանատարա-վարչական համակարգի դեմ[392]: Իշխանությունները ստիպված եղան օգոստոսյան համաձայնագրերը կնքել միջգործարանային գործադուլային կոմիտեների հետ և օրինականացնել «Համերաշխություն» անկախ արհմիությունը։ 1981 թվականի հունվարին Համերաշխությունը կազմակերպեց զանգվածային գործադուլներ և բողոքի ցույցեր՝ մոտ 1,7 միլիոն մարդու մասնակցությամբ[393]: 1981 թվականի մարտին Բիդգոշչի ճգնաժամը վերածվեց համազգային գործադուլի՝ 13 միլիոն մարդու մասնակցությամբ։

Յարուզելսկու ժամանակաշրջան (1981–1990)[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Գործադուլ են անում նավաշինարանի աշխատակիցները. Լենին, օգոստոս 1980 թ. Պաշտոնական արհմիության անունով ցուցանակը խաչվել է

1981-ի աշնանը Վ.Յարուզելսկին դարձավ Կենտկոմի առաջին քարտուղար[394]: 1981 թվականի դեկտեմբերի 13-ին երկրում մտցվեց ռազմական դրություն[395] (չեղարկվել է 1983թ. հուլիսին[396]): Սրանից հետո ԱՄՆ-ը և Արևմտյան Եվրոպան պատժամիջոցներ սահմանեցին Լեհաստանի դեմ[397]:

Տեղի ունեցավ պառակտում ուղղափառ կոնկրետ և կուսակցական բարեփոխիչների միջև: Երկրի տնտեսությունն արդեն հոգեվարքի մեջ էր, իսկ Լեհաստանը սովի շեմին էր: Համերաշխության առաջնորդ Լեխ Վալենսան կառավարությունից պահանջել է հանրաքվե անցկացնել իշխանափոխության և Սեյմի համընդհանուր ընտրությունների վերաբերյալ։ Դեկտեմբերի 12-ին «Համերաշխության» առաջնորդները ձայների մեծամասնությամբ բանաձեւ ընդունեցին ռեժիմի հետ բաց առճակատման մասին[398]:

1981 թվականի դեկտեմբերի 12-13-ը Յարուզելսկին մտցրեց ռազմական դրություն, որը ուժի մեջ մնաց մինչև 1983 թվականի հուլիսը։ Իշխանությունը կենտրոնացված էր Ազգային փրկության ռազմական խորհրդի և Յարուզելսկու ոչ պաշտոնական իշխող խմբի ձեռքում, որը ժողովրդականորեն կոչվում էր «տեղեկատու»։ Ռազմական դրության առաջին իսկ օրերին ավելի քան 3 հազար առաջատար ընդդիմադիր ակտիվիստներ բերման ենթարկվեցին և ուղարկվեցին ինտերնացիոն կենտրոններ։ 1981 թվականի վերջի դրությամբ ներկալվածների թիվը կազմում էր 5128 մարդ։ Ռազմական դրության ժամանակ ընդհանուր առմամբ ինտերքավորվել է 9736 մարդ (396-ին չի հաջողվել գտնել): Համերաշխության առաջնորդներից քչերին է հաջողվել ընդհատակ անցնել։ Նրանց թվում են Զբիգնև Բույակը, Վլադիսլավ Ֆրասինյուկը, Բոհդան Լիսը[399]: Ներմուծվեցին Կենտրոնական կոմիտեի նախկին առաջին քարտուղարը, Նախարարների խորհրդի երկու նախկին նախագահները և ևս երեք տասնյակ նախկին բարձրաստիճան ղեկավարներ։ «Ազգային միասնության ճակատը» լուծարվեց, նրա գործառույթները փոխանցվեցին ազգային փրկության քաղաքացիական կոմիտեներին։ 1981-1983 թվականների ռազմական դրության ժամանակ սպանվել է ավելի քան 100 լեհ ընդդիմադիր ակտիվիստ[400] (առավել հաճախ խոսվում է 115 փաստագրված դեպքերի մասին[401]): 88 դրվագում՝ ՊՊԾ անվտանգության ուժերի ներգրավվածությունը[402] պարզվել է, որ ապացուցված է: Ամենահայտնին կապիտան Պիոտրովսկու հատուկ խմբի կողմից Համերաշխության քահանա Եժի Պոպիելուշկոյի առևանգումն ու սպանությունն է[403]: Ռազմական դրության ժամանակաշրջանում զանգվածային բողոքի ցույցեր անցան ամբողջ երկրում երկու անգամ՝ 1982 թվականի մայիսին և օգոստոսին։

Գորբաչովի պերեստրոյկայի քաղաքականությունը թուլացրեց ԽՍՀՄ ազդեցությունը Լեհաստանի վրա, ինչը հանգեցրեց փոփոխությունների երկրում։ 1986 թվականի սեպտեմբերի 15-ին համաներվել է քաղաքական դրդապատճառներով 225 դատապարտված և ձերբակալված (բացառությամբ լրտեսության, դիվերսիայի, ահաբեկչության և պետական ​​գաղտնիքի դավաճանության համար դատապարտվածների)։ Համաներումն առնչվել է առաջին հերթին «Համերաշխության» ակտիվիստներին ու առաջնորդներին։

Նոյեմբերի 22-ին հանրաքվե անցկացվեց երկու հարցի շուրջ՝ 2-3 տարվա փոփոխությունների ծրագիր՝ տնտեսության արմատական ​​բարելավումով և քաղաքական կյանքի խորը ժողովրդավարացում՝ ինքնակառավարման դերի, աշխատավորների իրավունքների և մասնակցության բարձրացման միջոցով։ կառավարելով երկիրը։ Ընտրություններին մասնակցությունը կազմել է 68 տոկոս, առաջին հարցին հավանություն է տվել 66 տոկոսը, երկրորդին՝ 69 տոկոսը: Քանի որ հարցերին ընդհանուր առմամբ հավանություն է տվել բնակչության համապատասխանաբար 44%-ը և 46%-ը, ծրագրերը չեն ընդունվել։

1988 թվականի գարնանը և աշնանը գործադուլի նոր ալիքը ստիպեց PUWP-ի ղեկավարությանը Մագդալենկայում գաղտնի բանակցությունների մեջ մտնել, իսկ 1989 թվականի փետրվարից մինչև ապրիլ՝ հանրային կլոր սեղանի շուրջ երկխոսության՝ կառավարության, Համերաշխության և Համերաշխության ներկայացուցիչների մասնակցությամբ։ եկեղեցին։ Ինչի արդյունքը եղավ իշխանությունների համաձայնությունը «Համերաշխության» օրինականացմանը և «կիսաազատ» խորհրդարանական ընտրությունների անցկացմանը։

Հունիսի 4-ի ընտրություններում «Համերաշխությունը» հաջողության հասավ՝ ստանալով 99 մանդատ Սենատում և 161 մանդատ՝ Սեյմում։ Մանդատների 65%-ը կոմունիստներին է բաժին հասել միայն Կլոր սեղանի պայմաններով տեղերի նախնական ամրագրման շնորհիվ։ Միևնույն ժամանակ, PUWP Կենտկոմի քաղբյուրոյի 8 անդամներ և Միավորված գյուղացիական և դեմոկրատական ​​կուսակցությունների ղեկավարներ չեն ընտրվել (1-ին փուլում մասնակցությունը կազմել է 62%, իսկ 2-րդում՝ 25%, մինչդեռ 79-ը։ Ընտրողների տոկոսը մասնակցել է 1985 թվականի ընտրություններին) ։ Երկրի նախագահ դարձավ Վ.Յարուզելսկին[404](նաև նախնական պայմանավորվածությամբ), սակայն նոր կառավարությունը գլխավորում էր Համերաշխության ներկայացուցիչ Տ. Մազովեցկին[405]:

Լեհաստանի Հանրապետություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1989 թվականի դեկտեմբերի 31-ին ուժի մեջ են մտել երեք օր առաջ ընդունված սահմանադրության փոփոխությունները, որոնք պետության համար ներմուծել են նոր անվանում՝ Լեհաստանի Հանրապետություն։ Միաժամանակ սահմանադրության տեքստից բացառվեց «սոցիալիստական ​​պետություն» հասկացությունը[406]: 1989 թվականի ամռանը մշակվեց տնտեսական բարեփոխումների ծրագիր, որը անվանվեց ֆինանսների նախարարի անունով՝ «Բալցերովիչի ծրագիր»: Մամուլը ֆինանսական միջոցներն անվանել է «շոկային թերապիա»։ Իրականացվել է գների և արտաքին առևտրի ազատականացում, իսկ 1996 թվականից՝ պետական ​​գույքի զանգվածային սեփականաշնորհում[407]: 1990-1991 թվականներին գրանցվել է ՀՆԱ-ի անկում։ 1992 թվականին տնտեսությունը սկսեց վերականգնվել։ 2001 թվականին ՀՆԱ-ն գրեթե մեկ երրորդով գերազանցել է 1989 թվականի մակարդակը[408]:

1990 թվականի աշնանը կայացած նախագահական ընտրություններում հաղթեց «Համերաշխության» առաջնորդ Լ.Վալեսան[409]: 1991 թվականի հոկտեմբերի 27-ին տեղի ունեցան խորհրդարանական ընտրություններ։ Սեյմ մտնելիս Ժողովրդավարական միությունը հավաքել է 12%, Ժողովրդավարական ուժերի միությունը՝ 12%, PSL-ը՝ 9%, Ընտրական կաթոլիկական ակցիան՝ 9%, Անկախ Լեհաստանի Համադաշնությունը՝ 9%, Քաղաքացիական պայմանագրի կենտրոնը՝ 9։ %, ԼԴԿ՝ 7%, Համերաշխություն»՝ 5 %[410]: 1993 թվականի սեպտեմբերին խորհրդային վերջին զորամասերը լքեցին Լեհաստանը[411]:

1990-1995թթ.՝ Վալեսայի նախագահության շրջանը։ Լեհ կոմունիստները ընդունեցին սոցիալ-դեմոկրատներ անունը։ 1993 թվականի խորհրդարանական ընտրություններից հետո ձևավորվեց Ժողովրդավարական ձախ ուժերի միության, Լեհական գյուղացիական կուսակցության և այլնի կոալիցիոն կառավարություն, 1992 թվականից ՀՆԱ-ն սկսեց արագ աճել, և ստեղծվեցին շուկայական հիմնական ինստիտուտներ[412]: 1995-2005թթ.՝ Կվասնևսկու նախագահության շրջանը[413]: 1997 թվականի մայիսի 25-ին հանրաքվեով ընդունվեց նոր սահմանադրություն[414]: 1999 թվականի մարտին Լեհաստանը դարձավ ՆԱՏՕ-ի անդամ[414]:

XXI դեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Լեհաստանն աջակցել է ՆԱՏՕ-ի ներխուժմանը Աֆղանստան (2001) և Իրաք (2003 թ.)[415][416]: 2004 թվականի մայիսին երկիրը միացավ Եվրամիությանը[414], որը ֆինանսավորել է ճանապարհների և այլ ենթակառուցվածքների վերանորոգումը։

2005-2010 թվականներին Լեխ Կաչինսկին ընտրվել է Լեհաստանի նախագահ[417]: 2010 թվականի ապրիլին Կաչինսկին Լեհաստանի քաղաքական, եկեղեցական և ռազմական վերնախավի ներկայացուցիչների ուղեկցությամբ[418][419], ով մեկնել է Կատինի ողբերգության հիշատակի միջոցառումներին, մահացել է Սմոլենսկի մոտ ավիավթարից։ Նախագահի ժամանակավոր պաշտոնակատար դարձավ Սեյմի մարշալը (Լեհաստանի խորհրդարանի ստորին պալատի նախագահ) Բ.Կոմորովսկին[420]: 2010 թվականի հուլիսին երկրի նախագահ է ընտրվել Բ.Կոմորովսկին։ 2015 թվականին նախագահ է ընտրվել Ա.Դուդան[421]:

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Աղբյուրներ
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 См. статью «Польша» в Большой советской энциклопедии
  2. ↑ Вторая мировая война(ռուս.) // Википедия. — 2023-12-30.
  3. ↑ Центрально-Восточная Европа во второй половине XX века: ч. 1. Трансформации 90-х годов. — М.: Наука, 2002. — С. 151.
  4. ↑ Толстая, С. М. Языковая ситуация в Польше в XII—XIV вв. // Развитие этнического самосознания славянских народов в эпоху зрелого феодализма. — М.: Наука, 1989. — С. 288.
  5. ↑ 5,0 5,1 Кухаренко, 1969, էջ 15
  6. ↑ Королюк, 1954, էջ 16
  7. ↑ Королюк, 1954, էջ 17
  8. ↑ Королюк, 1954, էջ 18
  9. ↑ 9,0 9,1 Королюк, 1954, էջ 19
  10. ↑ Кухаренко, 1969, էջ 75
  11. ↑ 11,0 11,1 Королюк, 1954, էջ 20
  12. ↑ Королюк, 1954, էջ 22
  13. ↑ Королюк, 1954, էջ 23
  14. ↑ Королюк, 1954, էջ 24
  15. ↑ Дьяков, 1993, էջ 5
  16. ↑ Дьяков, 1993, էջ 6, 7
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 17,5 Дьяков, 1993, էջ 7
  18. ↑ Тымовский, 2004, էջ 20
  19. ↑ Тымовский, 2004, էջ 21
  20. ↑ 20,0 20,1 Королюк, 1954, էջ 30
  21. ↑ Королюк, 1954, էջ 36
  22. ↑ 22,0 22,1 Тымовский, 2004, էջ 22
  23. ↑ Тымовский, 2004, էջ 23
  24. ↑ Тымовский, 2004, էջ 25
  25. ↑ Тымовский, 2004, էջ 26
  26. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 4
  27. ↑ Тымовский, 2004, էջ 40
  28. ↑ Тымовский, 2004, էջ 41
  29. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 5
  30. ↑ Жемличка, Й. и др. Возникновение и развитие раннефеодальных централизованных монархий в Центральной Европе (Чехия, Польша, Венгрия) // Раннефеодальные государства и народности (южные и западные славяне VI—XII вв.). — М.: Наука, 1991. — С. 169.
  31. ↑ Дьяков, 1993, էջ 8
  32. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 6
  33. ↑ Тымовский, 2004, էջ 43
  34. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 7
  35. ↑ Тымовский, 2004, էջ 44
  36. ↑ «Королюк В. Д. Западные славяне и Киевская Русь в X—XI вв. ГЛАВА ВОСЬМАЯ. СОЦИАЛЬНО-ПОЛИТИЧЕСКИЙ КРИЗИС ДРЕВНЕПОЛЬСКОГО ГОСУДАРСТВА. ПОЛЬША И ЧЕХИЯ в 30-е годы XI в.». Արխիվացված է օրիգինալից 2019-03-30-ին. Վերցված է 2020-02-29-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն); no-break space character in |title= at position 11 (օգնություն)
  37. ↑ 37,0 37,1 37,2 Дыбковская, 1995, էջ 11
  38. ↑ Тымовский, 2004, էջ 37
  39. ↑ 39,0 39,1 Дьяков, 1993, էջ 12
  40. ↑ Тымовский, 2004, էջ 45
  41. ↑ Тымовский, 2004, էջ 46
  42. ↑ 42,0 42,1 Тымовский, 2004, էջ 48
  43. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 16
  44. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 17
  45. ↑ Королюк, 1954, էջ 92
  46. ↑ Королюк, 1954, էջ 93
  47. ↑ Жемличка, Й. и др. Возникновение и развитие раннефеодальных централизованных монархий в Центральной Европе (Чехия, Польша, Венгрия) // Раннефеодальные государства и народности (южные и западные славяне VI—XII вв.). — М.: Наука, 1991. — С. 171.
  48. ↑ Королюк, 1954, էջ 66
  49. ↑ Королюк, 1954, էջ 65, 66
  50. ↑ Дьяков, 1993, էջ 20
  51. ↑ 51,0 51,1 Королюк, 1954, էջ 65
  52. ↑ Исаевич, Я. Д. Этническое самосознание польской народности в XII—XIV вв. // Развитие этнического самосознания славянских народов в эпоху зрелого феодализма. — М.: Наука, 1989. — С. 257.
  53. ↑ Тымовский, 2004, էջ 75
  54. ↑ Тымовский, 2004, էջ 76
  55. ↑ Дьяков, 1993, էջ 21
  56. ↑ 56,0 56,1 56,2 56,3 Дьяков, 1993, էջ 18
  57. ↑ Исаевич, Я. Д. Этническое самосознание польской народности в XII—XIV вв. // Развитие этнического самосознания славянских народов в эпоху зрелого феодализма. — М.: Наука, 1989. — С. 258.
  58. ↑ Тымовский, 2004, էջ 61
  59. ↑ Тымовский, 2004, էջ 61, 62
  60. ↑ Тымовский, 2004, էջ 63
  61. ↑ 61,0 61,1 Дьяков, 1993, էջ 22
  62. ↑ Королюк, 1954, էջ 99, 100
  63. ↑ Королюк, 1954, էջ 100
  64. ↑ Королюк, 1954, էջ 101
  65. ↑ Дьяков, 1993, էջ 23
  66. ↑ Тымовский, 2004, էջ 84
  67. ↑ 67,0 67,1 Дьяков, 1993, էջ 24
  68. ↑ Тымовский, 2004, էջ 85
  69. ↑ Дьяков, 1993, էջ 19
  70. ↑ Тымовский, 2004, էջ 33
  71. ↑ 71,0 71,1 Тымовский, 2004, էջ 73
  72. ↑ Тымовский, 2004, էջ 71
  73. ↑ Королюк, 1954, էջ 57
  74. ↑ 74,0 74,1 Дьяков, 1993, էջ 16
  75. ↑ Дьяков, 1993, էջ 14
  76. ↑ Тымовский, 2004, էջ 69
  77. ↑ Тымовский, 2004, էջ 86
  78. ↑ 78,0 78,1 Дьяков, 1993, էջ 25
  79. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 48
  80. ↑ Тымовский, 2004, էջ 91
  81. ↑ Тымовский, 2004, էջ 90
  82. ↑ Дьяков, 1993, էջ 26
  83. ↑ Тымовский, 2004, էջ 92
  84. ↑ Дьяков, 1993, էջ 27
  85. ↑ Тымовский, 2004, էջ 99
  86. ↑ Тымовский, 2004, էջ 102
  87. ↑ Тымовский, 2004, էջ 88
  88. ↑ 88,0 88,1 Дьяков, 1993, էջ 35
  89. ↑ Дьяков, 1993, էջ 29
  90. ↑ Дьяков, 1993, էջ 29, 30
  91. ↑ Андронова, Л. П. Католицизм: Словарь атеиста. — Политиздат, 1991. — С. 131.
  92. ↑ Королюк, 1954, էջ 111
  93. ↑ История южных и западных славян. — М.: Издательство Московского университета, 2001. — Т. 1. — С. 179.
  94. ↑ Дьяков, 1993, էջ 17
  95. ↑ Дьяков, 1993, էջ 30
  96. ↑ Дьяков, 1993, էջ 31
  97. ↑ Дьяков, 1993, էջ 32
  98. ↑ Дьяков, 1993, էջ 33
  99. ↑ Дьяков, 1993, էջ 36
  100. ↑ Дьяков, 1993, էջ 38
  101. ↑ Тымовский, 2004, էջ 116
  102. ↑ Тымовский, 2004, էջ 127
  103. ↑ Тымовский, 2004, էջ 129
  104. ↑ Тымовский, 2004, էջ 132
  105. ↑ Тымовский, 2004, էջ 133
  106. ↑ Тымовский, 2004, էջ 133, 134
  107. ↑ 107,0 107,1 107,2 Дьяков, 1993, էջ 40
  108. ↑ Тымовский, 2004, էջ 189
  109. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 98
  110. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 99
  111. ↑ 111,0 111,1 Дьяков, 1993, էջ 44
  112. ↑ Дьяков, 1993, էջ 45
  113. ↑ Дьяков, 1993, էջ 45, 46
  114. ↑ 114,0 114,1 Дьяков, 1993, էջ 51
  115. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 79
  116. ↑ Дьяков, 1993, էջ 50
  117. ↑ 117,0 117,1 117,2 Тымовский, 2004, էջ 188
  118. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 101
  119. ↑ Дьяков, 1993, էջ 42
  120. ↑ Дьяков, 1993, էջ 43
  121. ↑ Дьяков, 1993, էջ 47, 48
  122. ↑ Дьяков, 1993, էջ 48
  123. ↑ Тымовский, 2004, էջ 180
  124. ↑ Тымовский, 2004, էջ 180, 181
  125. ↑ Дьяков, 1993, էջ 49
  126. ↑ Тымовский, 2004, էջ 181, 182
  127. ↑ Тымовский, 2004, էջ 182
  128. ↑ 128,0 128,1 128,2 Дьяков, 1993, էջ 52
  129. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 91
  130. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 92
  131. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 94
  132. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 95
  133. ↑ 133,0 133,1 133,2 133,3 Дьяков, 1993, էջ 53
  134. ↑ Дьяков, 1993, էջ 55
  135. ↑ Дьяков, 1993, էջ 57
  136. ↑ Дьяков, 1993, էջ 58
  137. ↑ Дьяков, 1993, էջ 59
  138. ↑ Медерский, Л. А. Варшава. — Издательство литературы по строительству, 1967. — С. 15.
  139. ↑ Дьяков, 1993, էջ 60
  140. ↑ Тымовский, 2004, էջ 174
  141. ↑ Тымовский, 2004, էջ 175
  142. ↑ Тымовский, 2004, էջ 178
  143. ↑ Дьяков, 1993, էջ 64, 65
  144. ↑ 144,0 144,1 Дьяков, 1993, էջ 65
  145. ↑ Тымовский, 2004, էջ 223
  146. ↑ 146,0 146,1 Тымовский, 2004, էջ 243
  147. ↑ Дьяков, 1993, էջ 66
  148. ↑ Дьяков, 1993, էջ 68
  149. ↑ Тымовский, 2004, էջ 244
  150. ↑ 150,0 150,1 Дьяков, 1993, էջ 69
  151. ↑ Абецедарская, Е. Л. История Беларуси: учебное пособие. — Минск: Экоперспектива, 1997. — С. 110.
  152. ↑ 152,0 152,1 152,2 Дьяков, 1993, էջ 70
  153. ↑ Дьяков, 1993, էջ 71
  154. ↑ Дьяков, 1993, էջ 72
  155. ↑ Дьяков, 1993, էջ 73
  156. ↑ Дьяков, 1993, էջ 74
  157. ↑ Тымовский, 2004, էջ 209
  158. ↑ 158,0 158,1 Дьяков, 1993, էջ 75
  159. ↑ Jacek Staszewski, August II Mocny, Wrocław 1998, s. 91.
  160. ↑ Тымовский, 2004, էջ 215, 216
  161. ↑ Тымовский, 2004, էջ 216
  162. ↑ Дьяков, 1993, էջ 104
  163. ↑ Тымовский, 2004, էջ 253
  164. ↑ Дьяков, 1993, էջ 78
  165. ↑ Цыпин, Владислав. История Русской православной церкви: синодальный и новейший периоды, 1700—2005. — Издательство Сретенского монастыря, 2006. — С. 93.
  166. ↑ Дьяков, 1993, էջ 76
  167. ↑ Дьяков, 1993, էջ 77
  168. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 144
  169. ↑ Дегтярёв, А. П. и др. Россия в войнах и вооружённых конфликтах: справочник. — М.: Граница, 2004. — С. 106.
  170. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 144, 145
  171. ↑ Дьяков, 1993, էջ 80
  172. ↑ Дьяков, 1993, էջ 81
  173. ↑ Тымовский, 2004, էջ 257, 258
  174. ↑ Тымовский, 2004, էջ 258
  175. ↑ Тымовский, 2004, էջ 261
  176. ↑ Тымовский, 2004, էջ 267
  177. ↑ Тымовский, 2004, էջ 274
  178. ↑ Дьяков, 1993, էջ 86
  179. ↑ Тымовский, 2004, էջ 268
  180. ↑ Дьяков, 1993, էջ 87
  181. ↑ Дьяков, 1993, էջ 88
  182. ↑ Носов, Б. В. Установление российского господства в Речи Посполитой, 1756—1768 гг. — Издательство Индрик, 2004. — С. 322.
  183. ↑ Дьяков, 1993, էջ 89
  184. ↑ 184,0 184,1 Дьяков, 1993, էջ 90
  185. ↑ 185,0 185,1 185,2 Дьяков, 1993, էջ 93
  186. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 160
  187. ↑ Носкова, 2012, էջ 17
  188. ↑ Дьяков, 1993, էջ 92
  189. ↑ 189,0 189,1 Дьяков, 1993, էջ 94
  190. ↑ Дьяков, 1993, էջ 156
  191. ↑ 191,0 191,1 Дьяков, 1993, էջ 157
  192. ↑ Тымовский, 2004, էջ 284
  193. ↑ Дьяков, 1993, էջ 95
  194. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 170
  195. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 171
  196. ↑ Тымовский, 2004, էջ 305
  197. ↑ Дьяков, 1993, էջ 96
  198. ↑ Дьяков, 1993, էջ 99
  199. ↑ 199,0 199,1 Дьяков, 1993, էջ 119
  200. ↑ Дьяков, 1993, էջ 120
  201. ↑ Тымовский, 2004, էջ 314
  202. ↑ Дьяков, 1993, էջ 100
  203. ↑ 203,0 203,1 Тымовский, 2004, էջ 322
  204. ↑ Дьяков, 1993, էջ 129
  205. ↑ Тымовский, 2004, էջ 323
  206. ↑ Тымовский, 2004, էջ 325
  207. ↑ 207,0 207,1 Дьяков, 1993, էջ 101
  208. ↑ Дьяков, 1993, էջ 130
  209. ↑ Дьяков, 1993, էջ 131
  210. ↑ Дьяков, 1993, էջ 132
  211. ↑ Дьяков, 1993, էջ 133
  212. ↑ Дьяков, 1993, էջ 102
  213. ↑ Дьяков, 1993, էջ 109
  214. ↑ Дьяков, 1993, էջ 105
  215. ↑ Дьяков, 1993, էջ 146
  216. ↑ Дьяков, 1993, էջ 147, 148
  217. ↑ Дьяков, 1993, էջ 148
  218. ↑ Дьяков, 1993, էջ 154
  219. ↑ Дьяков, 1993, էջ 153
  220. ↑ Тымовский, 2004, էջ 340
  221. ↑ Дьяков, 1993, էջ 137
  222. ↑ Тымовский, 2004, էջ 343
  223. ↑ Дьяков, 1993, էջ 138
  224. ↑ Дьяков, 1993, էջ 139
  225. ↑ Дьяков, 1993, էջ 159
  226. ↑ Дьяков, 1993, էջ 222
  227. ↑ Дьяков, 1993, էջ 116
  228. ↑ Дьяков, 1993, էջ 161
  229. ↑ Дьяков, 1993, էջ 163
  230. ↑ Дьяков, 1993, էջ 164
  231. ↑ Тымовский, 2004, էջ 372
  232. ↑ Дьяков, 1993, էջ 223
  233. ↑ Дьяков, 1993, էջ 224
  234. ↑ Дьяков, 1993, էջ 228
  235. ↑ Дьяков, 1993, էջ 232
  236. ↑ Носкова, 2012, էջ 34
  237. ↑ Цюнчук, Р. А. Думская модель парламентаризма в Российской империи: этноконфессиональное и региональное измерения. — ФЭН, 2004. — С. 376.
  238. ↑ Носкова, 2012, էջ 69
  239. ↑ 239,0 239,1 239,2 Дьяков, 1993, էջ 237
  240. ↑ 240,0 240,1 Дьяков, 1993, էջ 236
  241. ↑ Носкова, 2012, էջ 70
  242. ↑ Носкова, 2012, էջ 82
  243. ↑ Носкова, 2012, էջ 85
  244. ↑ Носкова, 2012, էջ 86
  245. ↑ Шайдуров, Владимир. История стран Центральной и Восточной Европы с древнейших времён до конца ХХ в. — СПб: Осипов, 2008. — С. 14.
  246. ↑ Носкова, 2012, էջ 88
  247. ↑ Носкова, 2012, էջ 125
  248. ↑ Дьяков, 1993, էջ 244
  249. ↑ Дьяков, 1993, էջ 245
  250. ↑ Дьяков, 1993, էջ 246
  251. ↑ // Советское славяноведение : журнал. — 1986. — № 1. — С. 35.
  252. ↑ Дьяков, 1993, էջ 248, 249
  253. ↑ Дьяков, 1993, էջ 253
  254. ↑ Розанов, Г. Л. Новейшая история (1917—1945 гг.). — Просвещение, 1963. — С. 36.
  255. ↑ Дьяков, 1993, էջ 254
  256. ↑ Дьяков, 1993, էջ 253, 254
  257. ↑ Дьяков, 1993, էջ 255
  258. ↑ Дьяков, 1993, էջ 256
  259. ↑ 259,0 259,1 Краткая Российская энциклопедия. — Оникс 21 век, 2003. — Т. 3. — С. 230.
  260. ↑ Носкова, 2012, էջ 127
  261. ↑ Космач, В. А. Первая мировая война: история, геополитика, уроки истории и современность: материалы международной научной конференции. — Витебск, 2008. — С. 207.
  262. ↑ Райский Н. С. Польско-советская война 1919—1920 годов и судьба военнопленных, интернированных, заложников и беженцев
  263. ↑ Михутина И. В. Так сколько же советских военнопленных погибло в Польше в 1919—1921 гг.? // Новая и новейшая история. — 1995. — № 3. — С. 64—69.
  264. ↑ Михутина И. В. Так была ли «ошибка»?(ռուս.) // Независимая газета : газета. — 2001. — № 13 января. Архивировано из первоисточника 15 Մարտի 2011.
  265. ↑ «О трагических судьбах красноармейцев и командиров Красной Армии». Արխիվացված է օրիգինալից 2009-02-09-ին.. «Военно-исторический журнал», 5/95.
  266. ↑ Дьяков, 1993, էջ 260
  267. ↑ 267,0 267,1 267,2 Дьяков, 1993, էջ 261
  268. ↑ Ауерсперг, Павел Внешняя политика Чехословакии, 1918—1939: сборник статей. — Изд-во иностранной лит-ры, 1959. — С. 102.
  269. ↑ Дьяков, 1993, էջ 251
  270. ↑ См. статью «Силезские восстания 1919, 1920, 1921» в Советской исторической энциклопедии.
  271. ↑ Будкевич, С. Польша: военно-географический и военно-статистический очерк. — Высший военный редакционный совет, 1924. — С. 46.
  272. ↑ Дьяков, 1993, էջ 262
  273. ↑ Польша: география, история, культура. — Państwowe Wydawn. Naukowe, 1969. — С. 107.
  274. ↑ Дьяков, 1993, էջ 284
  275. ↑ Дьяков, 1993, էջ 281
  276. ↑ Шайдуров, В. Н. История стран Центральной и Восточной Европы с древнейших времён до конца ХХ в. — СПб: Осипов, 2008. — С. 15.
  277. ↑ Oleksiak, Wojciech История Польши за 10 минут // Culture.pl. — 27 марта 2018 года. Архивировано из первоисточника 10 Նոյեմբերի 2019.
  278. ↑ Кен О. Н. System Error?: Москва и западные соседи в 1920-е — 1930-е годы // Неприкосновенный запас : журнал. — 2002. — № 4 (24). — С. 29—35. Архивировано из первоисточника 10 Նոյեմբերի 2019.
  279. ↑ Кен О. Н. System Error?: Москва и западные соседи в 1920-е — 1930-е годы // Неприкосновенный запас : журнал. — 2002. — № 4 (24). — С. 29—35. Архивировано из первоисточника 27 Նոյեմբերի 2017.
  280. ↑ 280,0 280,1 Дьяков, 1993, էջ 293
  281. ↑ Платошкин Н. Н. Забытый пособник Гитлера. Оккупация Польшей территории Чехословакии в 1938 году. // Военно-исторический журнал. — 2017. — № 1. — С.3—9.
  282. ↑ Дьяков, 1993, էջ 290
  283. ↑ Морозов С. В. «Когда Польша нападёт на Чехословакию». Деятельность польских диверсионных отрядов во время Чехословацкого кризиса в сентябре 1938 года. // Военно-исторический журнал. — 2006. — № 2. — С.16-19.
  284. ↑ М. М о u r i п. Les relations franco-sovietiques (1917—1939). Paris, 1967, p. 236
  285. ↑ Дьяков, 1993, էջ 295
  286. ↑ Германская история в новое и новейшее время. — Наука, 1970. — Т. 2. — С. 225.
  287. ↑ Дьяков, 1993, էջ 315
  288. ↑ Дьяков, 1993, էջ 316
  289. ↑ Страны Центральной и Юго-Восточной Европы во второй мировой войне: Воен.-ист. справочник. — Воениздат, 1972. — С. 142.
  290. ↑ Дьяков, 1993, էջ 317
  291. ↑ 291,0 291,1 Дьяков, 1993, էջ 318
  292. ↑ 292,0 292,1 Дьяков, 1993, էջ 319
  293. ↑ Дьяков, 1993, էջ 319, 320
  294. ↑ 294,0 294,1 waffen. «Поляки в Вермахте». Военно-исторический сайт. Արխիվացված է օրիգինալից 2016-12-29-ին. Վերցված է 2016-12-29-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  295. ↑ Ryszard Kaczmarek"Polacy w Wehrmachcie"Wydawnictwo Literackie 2010 ISBN 978-83-08-04488-9.
  296. ↑ German Army Service. — Volume 423. — Hansard, 1946. — С. cc307—8W.
  297. ↑ Дьяков, 1993, էջ 320
  298. ↑ Носкова, 2012, էջ 287
  299. ↑ Дьяков, 1993, էջ 321
  300. ↑ 300,0 300,1 Дьяков, 1993, էջ 322
  301. ↑ 301,0 301,1 Носкова, 2012, էջ 291
  302. ↑ Дьяков, 1993, էջ 323
  303. ↑ Дьяков, 1993, էջ 325
  304. ↑ Носкова, 2012, էջ 288
  305. ↑ Гурьянов, А. Э. Репрессии против поляков и польских граждан. — Звенья, 1997. — С. 116.
  306. ↑ Дьяков, 1993, էջ 329
  307. ↑ Пограничные войска в годы Великой Отечественной войны, 1941—1945. — Наука, 1968. — С. 676.
  308. ↑ Тымовский, 2004, էջ 437
  309. ↑ История Великой Отечественной войны Советского Союза, 1941—1945. — Воен. издательство, 1962. — Т. 4. — С. 230.
  310. ↑ Тымовский, 2004, էջ 439
  311. ↑ Дьяков, 1993, էջ 332
  312. ↑ 312,0 312,1 Чугаев В. П. Строительство социализма в Польской Народной Республике: исторические очерки. — Наукова думка, 1977. — С. 5.
  313. ↑ «Документальная публикация «Как польское вооружённое подполье „помогало" Красной Армии разгромить нацистскую Германию. 1944—1945 гг.» Федеральное архивное агентство». Արխիվացված է օրիգինալից 2015-04-02-ին. Վերցված է 2017-07-19-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն); no-break space character in |title= at position 128 (օգնություն)
  314. ↑ Дьяков, 1993, էջ 352
  315. ↑ Дьяков, 1993, էջ 354
  316. ↑ Дьяков, 1993, էջ 357
  317. ↑ 317,0 317,1 Дьяков, 1993, էջ 358
  318. ↑ 318,0 318,1 Носкова, 2012, էջ 464
  319. ↑ История Польши. — Издательство Академии наук СССР, 1958. — Т. 3. — С. 533.
  320. ↑ Richard C. Lukas, Norman Davies Forgotten Holocaust. — 2nd Rev. edition. — Hippocrene Books, 2001. — С. 358. — ISBN 0-7818-0901-0.
  321. ↑ Шайдуров, В. Н. История стран Центральной и Восточной Европы с древнейших времён до конца ХХ в. — СПб: Осипов, 2008. — С. 17.
  322. ↑ Народы Евразии: этнос, этническое самосознание, этничность : проблемы формирования и трансформации. — Издательство института археологии и этнографии СО РАН, 2005. — С. 147.
  323. ↑ 323,0 323,1 Дьяков, 1993, էջ 365
  324. ↑ Под ред. Матвеева, Г. Ф. и др. История южных и западных славян. — Издательство Московского университета, 2001. — Т. 2. — С. 225.
  325. ↑ Полян, Павел. «Оптации: с кем и когда в XX веке Россия обменивалась населением». // demoscope.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2016-12-07-ին. Վերցված է 2016-12-16-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  326. ↑ Гусейнова, Л. Д. Национальные меньшинства в странах Центральной и Восточной Европы: 1945—2002 : справочник. — Адыльоглы, 2005. — С. 17.
  327. ↑ Земерова, Т. Ю. Всемирная история в определениях, таблицах и схемах. 10—11 кл. — Ранок, 2008. — С. 103.
  328. ↑ Барсегов, Ю. Г. Территория в международном праве: юридическая природа территориального верховенства и правовые основания распоряжения территорией. — Гос. издательство юрид. литературы, 1958. — С. 138.
  329. ↑ Дьяков, 1993, էջ 349
  330. ↑ 330,0 330,1 Дьяков, 1993, էջ 350
  331. ↑ Манусевич, А. Я. и др. Очерки истории народной Польши. — М.: Наука, 1965. — С. 56.
  332. ↑ // Вестник Академии наук СССР : журнал. — 1969. — В. 3. — Т. 39. — С. 92.
  333. ↑ Максаковский, В. П. Польша: Страноведческие очерки. — Просвещение, 1969. — С. 20.
  334. ↑ Берков, Ю. В. 50 лет независимости Польши. — Знание, 1968. — С. 31.
  335. ↑ Дьяков, 1993, էջ 360
  336. ↑ Дьяков, 1993, էջ 359
  337. ↑ «Документальная публикация «Как польское вооружённое подполье „помогало" Красной Армии разгромить нацистскую Германию. 1944—1945 гг.». Федеральное архивное агентство». Արխիվացված է օրիգինալից 2015-04-02-ին. Վերցված է 2017-07-19-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն); no-break space character in |title= at position 128 (օգնություն)
  338. ↑ Walentina S. Parsadanowa, Polityka i jej skutki, w: Białe plamy — Czarne plamy. Sprawy trudne w relacjach polsko-rosyjskich (1918—2008), Adam D. Rotfeld, Anatolij W. Torkunow (red.), Warszawa 2010, s. 407
  339. ↑ Дьяков, 1993, էջ 361
  340. ↑ Носкова, 2012, էջ 461
  341. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 312
  342. ↑ «Сталин и органы НКВД-МГБ в советизации стран Центральной и Восточной Европы». Արխիվացված է օրիգինալից 2014-06-01-ին. Վերցված է 2021-09-27-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  343. ↑ Дьяков, 1993, էջ 377
  344. ↑ Дьяков, 1993, էջ 378
  345. ↑ Дьяков, 1993, էջ 378, 379
  346. ↑ Дьяков, 1993, էջ 382
  347. ↑ Дьяков, 1993, էջ 390
  348. ↑ Дьяков, 1993, էջ 391
  349. ↑ Дьяков, 1993, էջ 392
  350. ↑ Дьяков, 1993, էջ 403, 404
  351. ↑ Дьяков, 1993, էջ 394
  352. ↑ Дьяков, 1993, էջ 399
  353. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 316
  354. ↑ Дьяков, 1993, էջ 406
  355. ↑ Тымовский, 2004, էջ 467
  356. ↑ Тымовский, 2004, էջ 528
  357. ↑ Тымовский, 2004, էջ 467, 468
  358. ↑ Тымовский, 2004, էջ 468
  359. ↑ Тымовский, 2004, էջ 470
  360. ↑ Носкова, 2012, էջ 638
  361. ↑ Дьяков, 1993, էջ 408, 409
  362. ↑ Новейшая история. 20 век. — М.: ОЛМА-ПРЕСС Образование, 2003. — Т. 2. — С. 304.
  363. ↑ Дьяков, 1993, էջ 412
  364. ↑ Дьяков, 1993, էջ 428
  365. ↑ Дьяков, 1993, էջ 432
  366. ↑ Носкова, 2012, էջ 698
  367. ↑ Носкова, 2012, էջ 699
  368. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 329, 330
  369. ↑ Носкова, 2012, էջ 705
  370. ↑ Носкова, 2012, էջ 713
  371. ↑ Носкова, 2012, էջ 714
  372. ↑ Носкова, 2012, էջ 722
  373. ↑ Носкова, 2012, էջ 732
  374. ↑ Носкова, 2012, էջ 733
  375. ↑ Носкова, 2012, էջ 734
  376. ↑ Носкова, 2012, էջ 734, 735
  377. ↑ Носкова, 2012, էջ 739
  378. ↑ Носкова, 2012, էջ 740
  379. ↑ Носкова, 2012, էջ 745
  380. ↑ Носкова, 2012, էջ 749
  381. ↑ Носкова, 2012, էջ 751
  382. ↑ Носкова, 2012, էջ 753
  383. ↑ Носкова, 2012, էջ 758
  384. ↑ Носкова, 2012, էջ 755, 756
  385. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 339, 340
  386. ↑ Носкова, 2012, էջ 760
  387. ↑ Носкова, 2012, էջ 771
  388. ↑ Носкова, 2012, էջ 765
  389. ↑ Носкова, 2012, էջ 768
  390. ↑ Носкова, 2012, էջ 775
  391. ↑ Носкова, 2012, էջ 776
  392. ↑ Дьяков, 1993, էջ 454
  393. ↑ Дьяков, 1993, էջ 455
  394. ↑ Носкова, 2012, էջ 825
  395. ↑ Носкова, 2012, էջ 826
  396. ↑ Александров, В. В. Новейшая история стран Европы и Америки. — Высшая школа, 1988. — С. 71.
  397. ↑ Носкова, 2012, էջ 832
  398. ↑ Трубников В. П. Крах «операции Полония». Перед пропастью. Гданьск. 11-12 декабря. М. 1983.
  399. ↑ Мариуш Вильк. Нелегалы. 1984; рус. пер.: Лондон, 1987.
  400. ↑ «Piotr Lipiński. Ofiary stanu wojennego i lat następnych do 1989». Արխիվացված է օրիգինալից 2014-01-08-ին. Վերցված է 2016-12-10-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  401. ↑ «Alicja Wancerz-Gluza. «Solidarność» a systemowe przekształcenia Europy Środkowo-Wschodniej». {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  402. ↑ «Silent witnesses». Արխիվացված է օրիգինալից 2013-10-21-ին. Վերցված է 2016-12-10-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  403. ↑ «Rówieśnicy: Ks. Jerzy Popiełuszko, Kpt. Grzegorz Piotrowski». Արխիվացված է օրիգինալից 2013-10-15-ին. Վերցված է 2016-12-10-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  404. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 346, 347
  405. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 351
  406. ↑ Дьяков, 1993, էջ 477
  407. ↑ Энциклопедия стран мира. — М.: Экономика, 2004. — С. 391.
  408. ↑ Энциклопедия стран мира. — М.: Экономика, 2004. — С. 392.
  409. ↑ Дыбковская, 1995, էջ 351, 352
  410. ↑ Носкова, 2012, էջ 865
  411. ↑ Тымовский, 2004, էջ 507
  412. ↑ «А. Куклински. Экономические преобразования в Польше: опыт и перспективы (1990—2010 гг.)». Արխիվացված է օրիգինալից 2010-03-02-ին. Վերցված է 2009-08-17-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն); no-break space character in |title= at position 83 (օգնություն)
  413. ↑ Կաղապար:Нп3 God's Playground: A History of Poland. — 2. — Oxford: Oxford University Press, 2005. — С. 23. — ISBN 978-0-199-25340-1
  414. ↑ 414,0 414,1 414,2 Тымовский, 2004, էջ 523
  415. ↑ «International Security Assistance Force (ISAF): Key Facts and Figures» (PDF). Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2022-01-20-ին. // официальный сайт НАТО, 1 августа 2013
  416. ↑ «Польша вывела свои войска из Ирака». Արխիվացված է օրիգինալից 2016-12-31-ին. // Корреспондент. — 28 октября 2008.
  417. ↑ «Под Катынью погиб президент Польши». // gazeta.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2016-03-04-ին. Վերցված է 2017-01-15-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  418. ↑ Список погибших в авиакатастрофе Ту-154 в Смоленской области // МЧС России, 10 апреля 2010 / Արխիվացված է Հուլիս 1, 2012 Wayback Machine-ի միջոցով:
  419. ↑ «Lista pasażerów i załogi samolotu TU-154» (լեհերեն). Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji. Արխիվացված է օրիգինալից 2011-09-30-ին. Վերցված է 2010-04-14-ին.
  420. ↑ Wiadomosci, 27.3.2010
  421. ↑ «Анджей Дуда официально избран новым президентом Польши». // ria.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2016-12-30-ին. Վերցված է 2016-12-30-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)

Աղբյուրներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Великая хроника о Польше, Руси и их соседях XI—XIII вв. / Пер. с лат. В. Л. Панина. Под ред. В. Л. Янина. Сост. Л. М. Попова, Н. И. Щавелева. — М.: Издательство МГУ, 1987. — 264 с.: ил.
  • Галл Аноним. Хроника и деяния князей или правителей польских / Пред., пер. и прим. Л. М. Поповой. — М.: Издательство АН СССР, 1961. — 172 с. — (Памятники средневековой истории народов Центральной и Восточной Европы).
  • Длугош Ян. Грюнвальдская битва. — М.-Л.: Издательство АН СССР, 1962. — 214 с. — (Литературные памятники).
  • Щавелева Н. И. Хроника магистра Винцентия Кадлубека // В кн.: Щавелева Н. И. Польские латиноязычные средневековые источники. — М.: Наука, 1990. — (Древнейшие источники по истории народов СССР). — С. 76-140.
  • Щавелева Н. И. Древняя Русь в Польской истории Яна Длугоша (книги I—VI). Текст, перевод, комментарий. — М.: Памятники исторической мысли, 2004. — 496 с.: ил. — (Древнейшие источники по истории Восточной Европы). — ISBN 5-88451-135-3.

Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Այլ լեզուներով

Հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Մասնակից:Սոսե_Ջանինյան/Ավազարկղ7&oldid=9563510» էջից