Ցյուրիխի և Բեռնի համալսարաններում ուսանել է բանասիրություն, փիլիսոփայություն, բնական գիտություններ։ Առաջին դրամատիկական գործերից են՝ «Կույրը» (1948), «Հռոմուլոս Մեծ»-ը (1949)։ Համաշխարհային հռչակ է ձեռք բերել «Պարոն Միսիսիպիի ամուսնությունը» (1952), «Հրեշտակը իջնում է Բաբելոն» (1954), «Տարեց տիկնոջ այցը» (1956), «Ֆիզիկոսներ» (1962) պիեսներով։ Արձակ գործերից աչքի են ընկնում «Դատավորը և նրա դահիճը» (1950-1951, հայերեն թարգմանությունը 1969), «Խոստում» (1958) վեպերը, «Քաղաք» (1952) պատմվածքների ժողովածուն, «Վթար» (1956, հայերեն թարգմանություն 1965) պատմվածքը։ Տիրապետելով պարոդիայի և գրոտեսկի հնարներին՝ մերկացրել է բուրժաշխարհի արատները։ Գեղագիտական հայացքները շարադրել է «Թատրոնի պրոբլեմները» (1955) տեսական գրքում։ Արժանացել է Մոլիերյան (1957), Շիլլերյան (1959), Նյու-Յորքի քննադատների (1959) միջազգային գրական մրցանակներին։ «Վթար»-ի բեմականացումը և «Ֆիզիկոսներ» պիեսը ներկայացվել են հայկական հեռուստատեսությամբ։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 3, էջ 426)։
