Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետություն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետություն
Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության դրոշ Զինանշան


Կարգավիճակվիճելի տարածք և Russian-occupied territories of Ukraine?
Ներառում էԼուգանսկ, Ալչևսկ, Անտրացիտ, Բրյանկա, Գոլուբովկա, Սորոկինո, Կրասնի Լուչ, Պերվոմայսկ, Ռովենկի, Դովժանսկ, Կադիևկա, Slovianoserbsk?, Պերևալսկ և Լուտուգինո
Պետական լեզուռուսերեն
ՄայրաքաղաքԼուգանսկ
Պետական կարգՆախագահական հանրապետություն
Օրենսդիր մարմինPeople's Council of the Lugansk People's Republic?
Կառավարության ղեկավարԼեոնիդ Պասեչնիկ
Մակերես8352,6 կմ²
Ազգաբնակչություն1 197 100 (2015)
Խտություն143 մարդ/կմ²
ԿրոնՔրիստոնեություն
ՀիմնVstavay, Donbass! ՅուԹյուբում (ռուս.)
Հիմնադրված էսեպտեմբերի 30, 2022[1] թ.
Արժույթ₽
Ժամային գոտիUTC+3
glava-lnr.info

Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետություն (ռուս.՝ Луганская Народная Республика) կամ ԼԺՀ (ռուս.՝ ЛНР), պետություն Արևելյան Եվրոպայում։ Ձևավորվել է Ուկրաինայի Լուգանսկի մարզի տարածքում։ Ճանաչվել է ՄԱԿ-ի անդամ Սիրիաի,Հյուսիսային Կորեայի,Ռուսատանի Դաշնության և վերջինի կողմից ճանաչված Հարավային Օսիայի, Աբխազիայի և Դոնեցկի Ժողովրդական Հանրապետության կողմից։ Այն Ուկրաինիայի կողմից համարվում է օկուպացված տարածք[2][3]։ Լուգանսկի Հանրապետության տարածքը կազմում է 8352,6 կմ2, բնակչությունը՝ 1 197 100։ Որպես արժույթ օգտագործվում են Գրիվնան[4], Ռուսական ռուբլին, Եվրոն և թե ԱՄՆ դոլարը։

Պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2014 թվականի մարտից Լուգանսկում բողոքի ցույցեր են սկսվել՝ ընդդեմ նախորդ ընդդիմական ուժերի, որոնք իրենց ձեռքն են առել երկրի ղեկավարումը։ Ցուցարարները հրաժարվել են ճանաչել Կիևի նոր իշխանությունները և հանդես են եկել Ուկրաինայի ֆեդերալիզացիայի օգտին։

Մարտի 30-ին Լուգանսկ քաղաքի կենտրոնում տեղի է ունեցել լայնածավալ ցույց, որին մասնացել է մոտ 2 հազար մարդ։ Ակցիայի մասնակիցները ռուսական դրոշներով, «Ուկրաինան Ռուսաստան է», «Եվրոպան Սոդոմ և Գոմոր է», «Ռուսերենը պետական ​​լեզու է» պաստառներով ճանապարհին վանկարկել են՝ «Լուգանսկ, վեր կաց», «Ռուսաստան», «Ուկրաինան Ռուսաստան է»։ Ակտիվիստները եկել էին քաղաքի տարբեր մասերից, և կազմակերպիչների խոսքով սրանով կարելի է իրական պատկերացում տալ, թե Լուգանսկում երկրի ֆեդերալիզացիային և Ուկրաինան Ռուսաստանին միացնելու գաղափարին որքան մարդ էր կողմ։ Ցուցարարները նաև բոլոր պատգամավորներից պահանջում էին անօրինական ճանաչել Ուկրաինայի նոր կառավարությունը և պահանջում էին ազատ արձակել Արսեն Կլինչաևին և Ալեքսանդր Խարիտոնովին[5][6]։

2014 թվականի ապրիլի 6-ին մոտ 1000 ցուցարարներ գրոհեցին Լուգանսկ քաղաքի ՈւԱԾ-ի շենքը։ Հաջորդ օրը ակտիվիստները շինարարական բեկորներով, մեքենաների անվադողերով և փշալարերով փակել էին «Սովետսկայա» փողոցը։ Քաղաքի ոստիկանությունը բերվել էր մարտական ​​պատրաստության, ճանապարհային ոստիկանությունը փակել էր քաղաքի կենտրոն տանող ճանապարհները։ Ակտիվիստները ուկրաինական իշխանություններից պահանջում էին ազատ արձակել բոլոր քաղբանտարկյալներին, այդ թվում՝ Լուգանսկի գվարդիայի ղեկավար Ալեքսանդր Խարիտոնովին և մարզային խորհրդի պատգամավոր Արսեն Կլինչաևին, համաներում շնորհել Մայդանի իրադարձություններում ներգրավված անվտանգության բոլոր պաշտոնյաներին, ինչպես նաև, Լուգանսկի մարզում անցկացնել հանրաքվե տարածաշրջանի ինքնորոշման վերաբերյալ[7]։ Նշվեց նաև, որ եթե իշխանությունները չկատարեն այս պահանջները, ապա կստեղծվի Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության խորհրդարանը[8][9]։

Հարավարևելյան բանակի միացյալ շտաբը ապրիլի 11-ին վերջնագիր է ներկայացրել Լուգանսկի մարզային խորհրդին՝ առաջիկա 10 ժամվա ընթացքում հրավիրել արտակարգ (արտահերթ) նիստ, որի ժամանակ պատգամավորները պարտավոր են ընդունել հետևյալ որոշումները՝ հռչակել Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության պետական ​​ինքնիշխանությունը, 10 օրվա ընթացքում հանրաքվե անցկացնել երկու հարցի շուրջ. 1. «Կո՞ղմ եք, որ Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետությունը մտնի Ռուսաստանի Դաշնության կազմի մեջ» 2. «Կո՞ղմ եք», որ Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետությունը մտնի Ուկրաինայի կազմի մեջ»։ Հարավարևելյան բանակի շտաբը նաև որոշել է, որ զենքը կհանձնվի միայն այն իշխանություններին, ովքեր կընտրվեն Լուգանսկի շրջանի քաղաքացիների կողմից հանրաքվեով[10]։

Ապրիլի 14-ին ապստամբ-ակտիվիստները ցույց են անցկացրել Լուգանսկի շրջանային վարչության շենքի մոտ։ Լուգանսկի շրջանի համակարգող խորհրդի անդամ Օլեքսեյ Չմուլենկոն շրջանի նահանգապետին է փոխանցել ցուցարարների պահանջները՝ ճանաչել Ուկրաինայի նոր իշխանությունների ոչ լեգիտիմությունը, օրինական կերպով ճանաչել «ժողովրդական շարժման» գոյությունը և ազատ արձակել ձերբակալված ակտիվիստներին։ Վերջնագրի կատարման վերջնաժամկետը ապրիլի 16-ն է[11]։ Լրատվամիջոցների տվյալներով՝ ՈւԱԾ-ում մնացել է մոտ հարյուր ապստամբ[12]։

Ապրիլի 21-ին ժողովրդական հավաքում Վալերի Բոլոտովն ընտրվեց շրջանի ժողովրդական կառավարիչ[13]։

Ապրիլի 24-ին Յուլիա Տիմոշենկոն ժամանեց Լուգանսկ՝ բանակցելու ՈւԱԾ-ի շենքի զավթիչների հետ[14]։ Նաև ապստամբ ակտիվիստների հետ բանակցություններ էր վարում քաղաքապետ Սերգեյ Կրավչենկոն[15]։ :

Ապրիլի 27-ին Լուգանսկում հռչակվեց Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետությունը[16]։

Ապրիլի 29-ին ԼԺՀ-ի կողմնակիցները (մոտ 2000-2500 մարդ) գրավեցին մարզպետարանի շենքը [17]և դատախազությունը[18]։ Իրավապահներին տրվել է բնակելի միջանցք, և նրանք ինքնակամ լքել են ակտիվիստների գրաված շենքը։ Ոստիկանները գեորգիևյան ժապավեն հագան և անցան ցուցարարների կողմը[19]։ Ակտիվիստների հետ բանակցություններից հետո Ներքին գործերի նախարարության տարածքային վարչության պետը հրաժարականի դիմում է գրել[20]։

2014 թվականի մայիսի 11-ին,կիրակի օրը տեղի ունեցավ ԼԺՀ-ի ինքնորոշման հանրաքվե «Դուք սատարո՞ւմ եք Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության պետական ​​անկախության ակտը» հարցով[21]։ Հանրաքվեի կազմակերպիչների տվյալներով՝ մասնակցությունը կազմել է 75%, որից 96,2%-ը՝ կողմ, 3,8%-ը՝ դեմ։ Ըստ Ուկրաինայի նախագահի լիազորությունները ստանձնող Ալեքսանդր Տուրչինովի զեկույցի՝ հանրաքվեին մասնակցել է տարածաշրջանի ընտրողների մոտ 24%-ը[22]։

2014 թվականի մայիսի 12-ին Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության իշխանությունները կամքի հռչակագրի հիման վրա հայտարարեցին իր անկախությունը Ուկրաինայից[23]։

2014 թվականի մայիսի 24-ին Դոնեցկի և Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետությունները ստորագրեցին փաստաթուղթ Նովոռոսիայի ստեղծման մասին[24]։

2016-ին ԼԺՀ-ի ուժային օղակներում զտումներ են իրականացվել. Դրա համար խթան հանդիսացավ 2016 թվականի օգոստոսին Իգոր Պլոտնիցկու դեմ անհաջող մահափորձը[25]։ 2016 թվականի մարտին նրա խորհրդարանի նախկին խոսնակ Ալեքսեյ Կարյակինը լքեց չճանաչված հանրապետությունը[26] 2016 թվականի սեպտեմբերին Իգոր Պլոտնիցկին հայտարարեց պետական ​​հեղաշրջման փորձի մասին։ 2016 թվականի սեպտեմբերին ԼԺՀ-ի մի քանի առաջնորդներ ձերբակալվեցին (այդ թվում՝ նախկին վարչապետ Գենադի Ցիպկալովը, ով իրեն կախել էր կալանավայրում[27]։

Քաղաքական ճգնաժամ (2017)[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2017 թվականի հոկտեմբերի 21-ին ԼԺՀ-ի Ժողովրդական խորհրդի պատգամավոր Վլադիմիր Սանկինը Ներքին գործերի նախարար Իգոր Կորնետին մեղադրեց ուրիշի տունը յուրացնելու մեջ. «2014 թվականի ամռանը Լուգանսկի շատ բնակիչներ ստիպված էին լքել իրենց տները ռազմական գործողությունների պատճառով։ Վերադառնալով տուն՝ որոշ սեփականատերեր բախվել են այնպիսի խնդրի, որ իրենց բնակարանը զբաղեցրել են անհայտ անձինք։ Այսպիսով, Լուգանսկ քաղաքի բնակչուհի Նինա Վասիլևնա Կվիրցովան պարզել է, որ դուք՝ Ներքին գործերի նախարարը, ապրում եք նրա տանը»[28][29][30]: Նոյեմբերի 9-ին ԼԺՀ-ի Ներքին գործերի նախարարին վտարել են ուրիշի տնից, որը նա զբաղեցնում էր երեք տարի[31]։ Նոյեմբերի 20-ին Լենինյան շրջանային դատարանի որոշմամբ Իգոր Կորնետը հեռացվել է ԼԺՀ-ի ներքին գործերի նախարարի պաշտոնից[32]։ Նոյեմբերի 21-ին Լուգանսկ քաղաքի փողոցներում ռազմական տեխնիկա է հայտնվել, առանց տարբերանշանների զինված մարդիկ՝ սպիտակ թևկապներով և Բերկուտի հատուկ նշանակության ջոկատի զինվորներ։ Ըստ տեղեկությունների՝ նրանք վերահսկողության տակ են վերցրել քաղաքի ամբողջ կենտրոնը, Ներքին գործերի նախարարության շենքը և ԼԺՀ պետական ​​հեռուստառադիոհեռարձակման ընկերությունը[33]։ Իգոր Կոռնետը հայտարարություն է արել, որ հեռուստառադիոընկերության նախագահ Անաստասիա Շուրկաևան, Պլոտնիցկու վարչակազմի ղեկավար Իրինա Տեյցմանը և կառավարության անվտանգության ծառայության ղեկավար Եվգեն Սելիվերսթովը համագործակցել են ուկրաինական հատուկ ծառայությունների հետ[34]:Ավելի ուշ Իգոր Պլոտնիցկին հայտարարեց, որ նրանց ձերբակալելու հիմքեր չկան, և հետաքննություն է տարվում այլ անձանց նկատմամբ[35]։ Ըստ Իգոր Կորնետի՝ Սելիվերսթովը 2016 թվականին պատրաստվում էր սպանել Նախարարների խորհրդի նախագահ Գենադի Ցիպկալովին[36][37][38]։

ԵԱՀԿ -ի հատուկ դիտորդական առաքելության ներկայացուցիչները հայտարարել են, որ ներքին գործերի նախարարության շենքի մոտ կա զինտեխնիկա և զինված մարդիկ, և առնվազն վեց ռազմական բեռնատար, երկու զրահափոխադրիչ, մեկ զենիթային հրացան (ZU-23) և Դեբալցևոի մերձակայքում՝ ավելի քան 20 առանց պետհամարանիշի քաղաքացիական մեքենաներ՝ 50 զինված մարդկանցով։ ԵԱՀԿ հատուկ դիտորդական առաքելության ներկայացուցիչների ենթադրությունների համաձայն՝ այս ավտոշարասյունը շուտով հայտնաբերվել է Վեսյոլայա Տարասիվկա գյուղի մոտ, որը գտնվում է Լուգանսկից 15 կմ դեպի արևմուտք[39]։

Նոյեմբերի 22-ին Ներքին գործերի նախարարությունը գրավել է գլխավոր դատախազության շենքը։ Ձերբակալվել են բոլոր աշխատակիցները, որոնց թվում է եղել գլխավոր դատախազության ղեկավար Վիտալի Պոդոբրին[40]։ Հրապարակվեց նաև տեսաուղերձ՝ «Բրյանկա ԽՍՀՄ» գումարտակի հրամանատար Դմիտրի Պինդյուրինի անունից Ալեքսանդր Զախարչենկոյին՝ Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետությունը իր ղեկավարության տակ վերցնելու խնդրանքով՝ Նովոռոսիայի միասնական պետություն ստեղծելու համար[41]։

Նոյեմբերի 22-ին լրագրող Ալեքսեյ Չիբիսովը հայտնել է, որ տեղի բնակչության շրջանում կան զոհեր. Ներքին գործերի նախարարության ուժերը կրակ են բացել շտապօգնության մեքենայի վրա[42]։

Նոյեմբերի 23-ին, ըստ գրող Զախար Պրիլեպինի, Իգոր Պլոտնիցկին Դոնի Ռոստովից չվերթով ժամանել է Մոսկվա[43]։ Յություբ վիդեոհոսթինգում հայտնվել է տեսանյութ, որտեղ նոյեմբերի 23-ի երեկոյան Մոսկվայի օդանավակայանում տեսել են Պլոտնիցկին առանց անվտանգության և ուղեկցող անձանց[44][45]։

2017 թվականի նոյեմբերի 24-ին, ըստ պետական ​​անվտանգության նախարար Լեոնիդ Պասեչնիկի, Իգոր Պլոտնիցկին առողջական խնդիրների պատճառներով հրաժարական է տվել հանրապետության ղեկավարի պաշտոնից։ Պլոտնիցկին նշանակվել է լիազորված Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետությունից Մինսկի պայմանավորվածությունների կատարման համար։ Լեոնիդ Պասեչնիկը նշանակվել է ԼԺՀ-ի ղեկավարի պաշտոնակատարի պաշտոնում[46][47][48]։

2017 թվականի նոյեմբերի 25-ին Իգոր Պլոտնիցկու հրաժարականն ընդունվել է ԼԺՀ Ժողովրդական խորհրդի կողմից։ Լեոնիդ Պասեչնիկը միաձայն հաստատվել է Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության ղեկավարի պաշտոնում[49]։

Պետական ​​կառուցվածք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

ԼԺՀ-ն նախագահական տիպի ունիտար հանրապետություն է (պետության ղեկավարը, որն ընտրվում է ուղղակի քվեարկությամբ, նաև գործադիր իշխանության ղեկավարն է)։ Հանրապետության հիմնական օրենքը 2014 թվականի մայիսի 18-ին ընդունված սահմանադրությունն է։

Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության հիմնական պետական ​​ինստիտուտները ստեղծման փուլում են։

Սահմանադրության համաձայն՝ պետության ղեկավարը և գործադիր իշխանության ղեկավարը Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության ղեկավարն է[50], ներկայումս Լեոնիդ Պասեչնիկը։ Միևնույն ժամանակ ԼԺՀ-ի Սահմանադրության 75-րդ հոդվածում կա գործադիր իշխանության ղեկավարի առանձին պաշտոն՝ Նախարարների խորհրդի նախագահ, որը պահպանվել է այն ժամանակներից, երբ ԼԺՀ-ի ղեկավարը դեռ համաժողովրդականորեն չէր ընտրվել[51]։ Այս պաշտոնը նախկինում զբաղեցրել են ԼԺՀ-ի ղեկավարներ Վալերի Բոլոտովը և Իգոր Պլոտնիցկին։ Մինչև 2015 թվականի դեկտեմբերի 26-ը ԼԺՀ-ի վարչապետը Գենադի Ցիպկալովն էր[52]։ 2015 թվականի դեկտեմբերի 26-ին ԼԺՀ-ի Ժողովրդական խորհուրդը Նախարարների խորհրդի նախագահ է հաստատել ԼԺՀ ժողովրդական ոստիկանության գեներալ-մայոր Սերգեյ Կոզլովին[53]։

ԼԺՀ-ի հիմնական օրենքի՝ սահմանադրության համաձայն՝ հանրապետության երկրորդ դեմքը ԼԺՀ Ժողովրդական խորհրդի նախագահն է։ 2014 թվականի մայիսի 18-ին Ալեքսեյ Կարյակինն ընտրվել է խորհրդարանի առաջին գումարման առաջին խոսնակ[54][55]։ 2014 թվականի նոյեմբերին ԼԺՀ ղեկավարի և ԼԺՀ Ժողովրդական խորհրդի պատգամավորների ընտրություններից հետո ընտրվել է երկրորդ գումարման խորհրդարանի նախագահ։ 2016 թվականի մարտի 25-ին ԼԺՀ-ի Ժողովրդական խորհուրդը պատգամավորների առաջարկով Կարյակինին ազատեց նախագահի պաշտոնից։ 2016 թվականի ապրիլի 1-ից մինչև 2017 թվականի դեկտեմբերի 21-ը Վլադիմիր Դեգտյարենկոն եղել է Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության Ժողովրդական խորհրդի նախագահը[56][57]։ 2017 թվականի դեկտեմբերի 21-ին Դենիս Միրոշնիչենկոն ընտրվել է ԼԺՀ Ժողովրդական խորհրդի նախագահ։ Նրա օգտին քվեարկել են ներկա 33 պատգամավորներից 32-ը (Ինքը՝ Միրոշնիչենկոն, ձեռնպահ է մնացել)[58]։

ԼԺՀ-ի ղեկավարն ընտրվում է հինգ տարի ժամկետով փակ քվեարկությամբ և նույն անձը չի կարող զբաղեցնել այդ պաշտոնը երկու անգամից ավելի։ ԼԺՀ-ի ղեկավարը նշանակում է Նախարարների խորհրդի նախագահին և նրա տեղակալներին, և Նախարարների խորհրդի նախագահի առաջարկությամբ նշանակում է նախարարներին և գործադիր այլ իշխանությունների ղեկավարներին։ Կառավարության կազմում ընդգրկված են նախարարներ (նախարարությունների ղեկավարությամբ) և գերատեսչությունների ղեկավարներ, որոնք չունեն նախարարական պաշտոն, սակայն պաշտոնապես հավասարեցվում են նախարարների կարգավիճակին։ Կառավարության քանակական կազմը և կառուցվածքը կանոնակարգված չեն օրենքով և սահմանում է հանրապետության ղեկավարը։

Պետական ​​խորհրդանիշներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հիմնական հոդված՝ Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության դրոշ

Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետությունն ունի երեք պետական ​​խորհրդանիշ՝ Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության դրոշ, զինանշան և օրհներգ։ 2014 թվականի հոկտեմբերի 30-ին հաստատվել է ԼԺՀ-ի զինանշանը։ Ժողովրդական հանրապետության զինանշանն իր ոճով հիշեցնում է ԽՍՀՄ միութենական հանրապետությունների զինանշանները, բայց առանց մանգաղի ու մուրճի։ ութաթև աստղը, որը որոշ ազգերի կողմից օգտագործվում է որպես վերածննդի և առաջնորդության նշան, փառքի և լույսի խորհրդանիշ է[59]։

2014 թվականի նոյեմբերի 26-ին հաստատվել է Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության դրոշը։ Դրոշի երկնագույն գույնը խորհրդանշում է Աստվածածնի երկնային մաքրությունն ու անարատությունը, կապույտը` հաստատակամությունն ու կայունությունը, իսկ կարմիրը` ուժը և հաղթանակի ձգտումը։ Դրոշի երկու ստորին գույները (կապույտ և կարմիր) հիշեցնել են տալիս Ռուսաստանի Դաշնության դրոշի գույները[60]։

2016 թվականի ապրիլի 29-ին հաստատվել է ԼԺՀ-ի հիմնը։ Երաժշտությունը հեղինակել է Երգահան Գեորգի Գալինը։ Խոսքերը գրել է բանաստեղծ Վլադիմիր Միխայլովը[61]։

Դրոշ Զինանշան

Քաղաքական կուսակցություններ և հասարակական կազմակերպություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

ԼԺՀ-ում երբեք չեն եղել գրանցված քաղաքական կուսակցություններ[62][63]։ Սակայն կան «Խաղաղություն Լուգանշինեին» և «Լուգանսկի տնտեսական միություն» հասարակական կազմակերպությունները, որոնք, ըստ հարևան ԴԺՀ-ի ներկայացուցիչ Էդուարդ Պոպովի, քաղաքական կուսակցություններ են[64]։ ԼԺՀ Ժողովրդական խորհրդի բոլոր անդամները (2016 թվականի դրությամբ) այդ երկու կազմակերպությունների ներկայացուցիչներն են։ Չնայած քաղաքական կուսակցությունների բացակայությանը, 2016 թվականի հոկտեմբերի 2-ին ԼԺՀ-ում անցկացվել են բաց նախնական ընտրություն, որտեղ էլ քվեարկությանը մասնակցել է ավելի քան 61 հազար մարդ[65]։ ԼԺՀ-ի քվեարկած բնակիչների թիվը ավելի քիչ էր, քան ԴԺՀ-ի[65][65]։ Հենց բաց նախնական ընտրություններում թեկնածուների ընտրությունը կատարվում էր ոչ թե Հանրապետական խորհրդարանի պատգամավորների, այլ Լուգանսկի, Ալեքսանդրովսկի և Յուբիլեյնոյե քաղաքատիպ ավանի տեղական ինքնակառավարման մարմինների կողմից։ Արդյունքում հաղթեցին «Խաղաղություն Լուգանշինեին»-ի թեկնածուները[66]։

Հանրապետությունում գոյություն ունի զգալի կոմունիստական շարժում, որը չի վայելում իշխանությունների համակրանքը[63][62]։ 2015 թվականին ԼԺՀ-ում ստեղծվեց «Լուգանշինայի կոմունիստների միություն» կազմակերպությունը։ 2016 թվականին ստեղծվեց Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության Կոմունիստական կուսակցությունը[67]։

Զինված ուժեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Զինված ուժերը բացառիկ մեծ դեր են խաղում ԼԺՀ-ի կյանքում։ Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության զինված ուժերը կրում են «ժողովրդական ոստիկանություն» պաշտոնական անվանումը։ Զինված ուժերը բաժանվում են առանձին բրիգադների։ Զինված ուժերի գերագույն գլխավոր հրամանատարը հանրապետության ղեկավարն է։

Լեզուներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

ԼԺՀ-ի միակ պետական լեզուն ռուսերենն է[68]։ Մինչև 2020 թվականի հունիսի 3-ը, ԼԺՀ-ի Սահմանադրության համաձայն, եղել է երկու պետական լեզու՝ ռուսերեն և ուկրաիներեն։ Ընդ որում, պետական իշխանության և տեղական ինքնակառավարման բոլոր մարմիններում գործավարության պաշտոնական լեզուն հանրապետությունում եղել է միայն ռուսերենը, որին տրվել է գերակայություն, մասնավորապես հայտարարվել է հանրապետության տարածքում բոլոր ճանապարհային նշանները ռուսերեն թարգմանելու մասին։ Ռուսերենը գերակշռում էր նաև կրթության ոլորտում, չնայած որ ուկրաիներենը շարունակում էր մնալ կրթական ծրագրերում։

Ֆիզիկա-աշխարհագրական բնութագիր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Լուգանսկի մարզը, որի տարածքում հռչակված է Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետությունը, արևելքում և հարավում սահմանակցում է Բելգորոդ, Վորոնեժ և Ռոստով ռուսական մարզերին, արևմուտքում, հարավ-արևմուտքում և հյուսիսում ՝ Դոնեցկին (ներառյալ ԴԺՀ տարածքը) և Խարկովի մարզերին։ Լուգանսկի շրջանի հյուսիսային մասը, որը ԼԺՀ-ն հայտարարել է իր տարածք մաս, վերահսկվում է Ուկրաինայի կողմից։ ԼԺՀ-ն դեպի ծով ելք չունի։

ԼԺՀ-ն գտնվում է Արևելյան Եվրոպայի հարավային հարթավայրում։ Հանրապետության մակերևույթն ալիքային հարթավայր է՝ մասնատված գետային հովիտներով։ ԼԺՀ տարածքում մասնակիորեն գտնվում է Դոնեցկի բլրաշարքը։ Միջին բարձրությունը ծովի մակարդակից հավասար է 200-300 մետրի։ ԼԺՀ-ի (և ամբողջ Դոնբասի) ամենաբարձր կետը Պետրովսկ քաղաքի մերձակայքում գտնվող մզկիթն է (367,1 մ ծովի մակարդակից)։

Տրանսպորտ, ենթակառուցվածք, կապ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2014-2015 թվականների զինված հակամարտության ընթացքում երկաթուղային ենթակառուցվածքը զգալիորեն վնասվել է, բեռնային և ուղևորային հաղորդակցությունը դադարեցվել է։ 2015 թվականի մարտի 28-ին հաղորդվել էր Յասինովատայա-Լուգանսկ կայարանների միջև ուղևորատար հաղորդակցության մեկնարկի մասին[69]։ 2014 թվականի դեկտեմբերից փոստային կապը իրականացնում է «ԼԺՀ-ի փոստ» պետական ձեռնարկությունը։

Կրթություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հանրապետությունում գործում են «Լուգանսկի Վլադիմիր Դալիի անվան ազգային համալսարանը», Լուգանսկի Մ.Մատուսովսկու անվան մշակույթի և արվեստի պետական ակադեմիան, Լուգանսկի Սուրբ Ղուկասի անվան պետական բժշկական համալսարանը, Լուգանսկի Տարաս Շևչենկոյի անվան ազգային համալսարանը, Դոնբասի պետական տեխնիկական համալսարանը։

Սպորտ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հանրապետության տարածքում գործում է Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության մշակույթի, սպորտի և երիտասարդության նախարարությունը[70]։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ https://www.reuters.com/world/putin-declare-annexation-ukrainian-lands-major-escalation-war-2022-09-29/
  2. ↑ Law about occupied territories of Ukraine. Mirror Weekly. 15 May 2014
  3. ↑ Higher educational institutions at the temporarily occupied territories of Ukraine will not work - the minister of education. Newsru. 1 October 2014
  4. ↑ «Multi-currency settlement system introduced in LNR»։ Վերցված է 2015 թ․ մարտի 25 
  5. ↑ «„Нет“ выборам президента! „Да“ — референдуму!»: в центре Луганска проходит масштабный митинг (фото) — Новости Луганска»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2014-10-06-ին։ Վերցված է 2014-05-12 
  6. ↑ «В Луганске на митинг сепаратистов пришли около 2 тысяч человек»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2015-07-04-ին։ Վերցված է 2014-05-12 
  7. ↑ «Захватчики здания СБУ в Луганске выдвинули требования — Новости / ФРАЗА»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2015-06-26-ին։ Վերցված է 2014-05-12 
  8. ↑ «Захватчики здания СБУ в Луганске заявили о создании парламента Луганской республики. «Если власть не прислушается»»։ Остров Лугань։ Արխիվացված է օրիգինալից 2014-11-12-ին։ Վերցված է 2014-11-26 
  9. ↑ «Сепаратисты заявили о создании парламента «Луганской республики» — OBZOR.lg.ua»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2014-11-12-ին։ Վերցված է 2014-05-12 
  10. ↑ Луганские сепаратисты выдвинули свои требования — Новости Политики — Новости Mail.Ru(չաշխատող հղում)
  11. ↑ «В Луганске передумали штурмовать ОГА, но выдвинули ультиматум — Новости Общества — Новости Mail.Ru»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2014-04-15-ին։ Վերցված է 2014-11-26 
  12. ↑ «В захваченном здании СБУ осталось меньше 100 человек — источник»։ Վերցված է 2014-05-12 
  13. ↑ «В Луганске выбрали «народного губернатора»»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2014-06-23-ին։ Վերցված է 2014-05-12 
  14. ↑ «Тимошенко приехала в Луганск договариваться с захватчиками СБУ»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2014-04-29-ին։ Վերցված է 2014-05-12 
  15. ↑ «Мэр Луганска призвал захватчиков СБУ «не баловаться»»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2014-04-29-ին։ Վերցված է 2014-05-12 
  16. ↑ «В Луганске объявлена народная республика»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2015-09-08-ին։ Վերցված է 2014-05-12 
  17. ↑ «В Луганске захватили ОГА»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2014-10-06-ին։ Վերցված է 2014-05-12 
  18. ↑ «В Луганске без боя захватили прокуратуру»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2014-06-05-ին։ Վերցված է 2014-05-12 
  19. ↑ «Украина: сторонники федерализации заняли здание обладминистрации в Луганске»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2015-07-06-ին։ Վերցված է 2014-05-12 
  20. ↑ «В Луганске назначили «народного начальника милиции»»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2015-07-06-ին։ Վերցված է 2014-05-12 
  21. ↑ «Референдум в Луганской области»։ РИА Новости։ 2014-05-12։ Արխիվացված է օրիգինալից 2014-09-30-ին։ Վերցված է 2014-05-12 
  22. ↑ «В Луганской и Донецкой областях подвели итоги референдума»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2014-05-15-ին։ Վերցված է 2014-05-14 
  23. ↑ «Луганская область объявила о выходе из состава Украины»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2014-09-03-ին։ Վերցված է 2014-05-12 
  24. ↑ «Донецкая и Луганская народные республики объединились в Новороссию»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2015-09-30-ին։ Վերցված է 2014-05-24 
  25. ↑ «Момент для взрыва»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-01-08-ին։ Վերցված է 2017-01-07 
  26. ↑ ««В Луганске чистят всех, кто имел отношение к становлению республики»»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-01-08-ին։ Վերցված է 2017-01-07 
  27. ↑ «Экс-премьер ЛНР не пережил ареста»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-01-08-ին։ Վերցված է 2017-01-07 
  28. ↑ «В самопровозглашенной ЛНР министра МВД обвинили в захвате чужого дома в Луганске (видео)»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-11-27-ին։ Վերցված է 2017-11-22 
  29. ↑ «Министр МВД ЛНР Корнет отжимает имущество (+видео)»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-12-01-ին։ Վերցված է 2017-11-22 
  30. ↑ ГТРК ЛНР. Заседание Народного Совета ЛНР. 21 октября 2017 года.
  31. ↑ «Война между Плотницким и Корнетом: Когда начнётся кровавый отстрел в «ЛНР»»։ dn.depo.ua։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-11-18-ին։ Վերցված է 2017-11-22 
  32. ↑ «Так называемого главу «МВД ЛНР» Игоря Корнета отстранили от должности»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2018-07-26-ին։ Վերցված է 2017-11-22 
  33. ↑ «В Луганске - конфликт между Плотницким и "главой МВД"»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-12-01-ին։ Վերցված է 2017-11-22 
  34. ↑ ««Это диверсанты»: террористы объяснили «путч» и зелёных человечков в Луганске»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2020-10-22-ին։ Վերցված է 2020-10-18 
  35. ↑ «Плотницкий обвинили уволенному главу МВД в попытки дестабилизировать ЛНР»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2020-10-19-ին։ Վերցված է 2020-10-18 
  36. ↑ «С явление А. Корнета»։ сайт МВДʚ (չաշխատող հղում)
  37. ↑ «В МВД ЛНР появились новые доказательства инсценировки «госпереворота»осенью 2016 г.»։ сайт МВД։ 2017-11-22։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-11-23-ին։ Վերցված է 2017-11-23 
  38. ↑ «Полиция ЛНР сообщила в готовившемся покушение на экс-главу совета министров»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-12-01-ին։ Վերցված է 2017-11-23 
  39. ↑ «ОБСЄ показало військову техніку у Луганську під час "перевороту": фото»։ 24 Канал (ուկրաիներեն)։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-12-02-ին։ Վերցված է 2017-11-23 
  40. ↑ Цензор.НЕТ։ «Разборки главарей «ЛНР»: Вооруженные люди штурмом взяли «генпрокуратуру ЛНР», «генпрокурор Подобрый» арестован, — журналист. ФОТО + ВИДЕО (обновлено)»։ Цензор.НЕТ։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-12-01-ին։ Վերցված է 2017-11-23 
  41. ↑ «Захарченко, введи войска: боевики «ЛНР» хотят создать «Новороссию» — 24 Канал»։ 24 Канал։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-12-02-ին։ Վերցված է 2017-11-23 
  42. ↑ ««Зелёные человечки» Корнета расстреляли быструю в Луганске: сообщают о погибших — 24 канал»։ 24 Канал։ Արխիվացված է օրիգինալից 2018-07-26-ին։ Վերցված է 2017-11-23 
  43. ↑ Прилепин рассказал о встрече с Плотницким в летевшем в Москву самолёте Archived 2017-11-23 at the Wayback Machine. // РБК
  44. ↑ «Появилось видео прибытия Плотницкого в Москву»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-11-25-ին։ Վերցված է 2017-11-25 
  45. ↑ Видео прибытия Плотницкого в Москву
  46. ↑ Глава ЛНР Игорь Плотницкий подал в отставку Archived 2017-11-25 at the Wayback Machine. // ТАСС
  47. ↑ «Заявление Пасечника Л. И.»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-11-24-ին։ Վերցված է 2017-11-24 
  48. ↑ «Заявление Пасеченика Л. И.»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-11-24-ին։ Վերցված է 2017-11-24 
  49. ↑ «Народный Совет ЛНР удовлетворил заявление главы ЛНР об отставке по собственному желанию. / Луганскинформцентр»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-12-11-ին։ Վերցված է 2017-12-07 
  50. ↑ Статья 56, п. 1 Конституции ЛНР Archived 2014-12-23 at the Wayback Machine.
  51. ↑ Статья 75, п. 3 Конституции ЛНР
  52. ↑ «Председатель Совета Министров»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2015-02-28-ին։ Վերցված է 2015-02-21 
  53. ↑ «В ЛНР сменился премьер-министр»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2016-01-04-ին։ Վերցված է 2016-01-04 
  54. ↑ «Назван глава Луганской народной республики - ПОЛИТ.РУ»։ polit.ru։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-03-01-ին։ Վերցված է 2017-01-13 
  55. ↑ «Луганская Народная Республика получила конституцию, правительство и главу»։ Mignews.com.ua։ Վերցված է 2017-01-13 (չաշխատող հղում)
  56. ↑ «Депутаты народного совета ЛНР назначили нового председателя парламента / Журнал «Гражданин-Созидатель»»։ www.gr-sozidatel.ru։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-10-07-ին։ Վերցված է 2017-01-13 
  57. ↑ «Депутаты освободили Владимира Дегтяренко от должности председателя Народного Совета ЛНР»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2018-03-06-ին։ Վերցված է 2018-03-05 
  58. ↑ «Депутаты избрали председателем Народного Совета ЛНР Дениса Мирошниченко»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2018-03-06-ին։ Վերցված է 2018-03-05 
  59. ↑ «Утверждён герб Луганской народной республики»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2014-10-30-ին։ Վերցված է 2014-10-30 
  60. ↑ «Утверждён герб Луганской народной республики»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2014-10-30-ին։ Վերցված է 2014-10-30 
  61. ↑ «В ЛНР утвердили официальный гимн республики (аудио)»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-11-09-ին։ Վերցված է 2017-10-31 
  62. ↑ 62,0 62,1 «Казбек Тайсаев: «Взаимодействие коммунистов придаст новый импульс развитию государственности в Донецкой и Луганской Народных Республиках»»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2016-10-05-ին։ Վերցված է 2016-10-04 
  63. ↑ 63,0 63,1 «Коммунисты Донбасса просят защиты у Зюганова»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2016-10-04-ին։ Վերցված է 2016-10-04 
  64. ↑ «Донбасс дозрел до государственности»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2016-10-13-ին։ Վերցված է 2016-10-04 
  65. ↑ 65,0 65,1 65,2 «Явка на праймериз составила более 61 тыс. человек — окончательные данные ВрИК»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2016-10-03-ին։ Վերցված է 2016-10-04 
  66. ↑ «В Донецкой и Луганской народных республиках прошли праймериз»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2016-10-04-ին։ Վերցված է 2016-10-04 
  67. ↑ «В семье братских коммунистических партий произошло пополнение (фото)»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2016-10-05-ին։ Վերցված է 2016-10-04 
  68. ↑ «Закон ЛНР от 3 июня 2020 года № 168-III «О внесении изменения в статью 10 Конституции Луганской Народной Республики»»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2020-06-06-ին։ Վերցված է 2020-06-06 
  69. ↑ «http://www.rg.ru/2015/03/28/poezda-site-anons.html»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2015-04-02-ին։ Վերցված է 2015-03-28 
  70. ↑ «Министерство культуры, спорта и молодёжи Луганской Народной Республики»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2021-09-08-ին։ Վերցված է 2021-09-24 
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Լուգանսկի_Ժողովրդական_Հանրապետություն&oldid=8712096» էջից