Սանտ Ալեսիո

Սանտ Ալեսիո; Basilica dei Santi Bonifacio e Alessio
Հիմնական տվյալներ
Տեսակ	եկեղեցի և փոքր բազիլիկ
Երկիր	Իտալիա
Տեղագրություն	Իտալիա, Հռոմ
Հասցե	piazza di S. Alessio, 23 - Roma
Դավանանք	կաթոլիկություն
Թեմ	Հռոմի թեմ
Հիմնական ամսաթվերը	1860
Ժառանգության կարգավիճակ	Իտալիայի մշակութային ժառանգություն
Անվանված	Սուրբ Բոնիֆացիուս
Ճարտարապետական տիպ	բազիլիկ
Ճարտարապետական ոճ	բարոկկո
Հիմնադրված	1860
23մ
Երկարություն	50մ
Լայնություն	23մ
	Santi Bonifacio e Alessio (Rome) Վիքիպահեստում
	santalessiocrs.it

Սանտ Ալեսիո (իտալ.՝ Basilica dei Santi Bonifacio e Alessio), բազիլիկ Իտալիայի մայրաքաղաք Հռոմում։ Տեղակայված է Ավենտին բլրի վրա, Սանտա Ալեսիո հրապարակում, Սանտա Սաբինա և Սանտ Ալեսիո փողոցների հատման տեղում։ Լիովին վերանորոգվել է 18-րդ դարում, բարոկկո ոճով, թեև պահպանվել են 12-13-րդ դարերի ռոմանական նկուղը և զանգակատունը։ Եկեղեցին նվիրված է Սուրբ Բոնիֆացիուսին և Սուրբ Ալեսիոյին։ Եկեղեցու Ավագ խորանում են գտնվում վերջիններիս մասունքները, ինչպես նաև Աստվածամոր սրբապատկերը։

Պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ներկայիս բազիլիկը կառուցվել է սկզբնական եկեղեցու տեղում 5-րդ դարի վերջին։ Սուրբ Բոնիֆացիուս նահատակի պաշտամունքի մասին վկայությունները վերագրվում են 7-րդ դարի սկզբին։ Ըստ ավանդույթի եկեղեցին կառուցվել է Ալեսիոյի հայրական տան տեղում, որտեղ նա անցկացրել է իր կյանքի վերջին 17 տարիները։

10-րդ դարում Ավենտին բլրի վրա առաջանում է հունական գաղութ, որի առանցքը կազմում էին ուղղափառները։ Վերջիններս փախել էին 8-9-րդ դարի պատկերամարտության հետապնդումներից։ Եկեղեցական ծառայությունները իրականացվում էին մոտակա Սանտա Մարիա ին Կոսմեդին և Սան Ջորջիո ին Վելաբրո եկեղեցիներում հունական ծիսակարգով։ 977 թվականին Բենեդիկտոս VII Պապը Սուրբ Բոնիֆացիուսի վանքը տալիս է մետրոպոլիտ Սերգիուս Դամասկոսցուն։ Վերջինս այստեղ հիմնում է վանք, որտեղ սկսում են ապրել հույն և լատինական վարդապետները։ Նրանց ժամանումը կապվում է Սուրբ Ալեսիոյի պաշտամունքի հետ, որի անունը հայտնվել է եկեղեցական օրացույցներում 10-րդ դարում։ 986 թվականին վանքը անվանակոչվում է երկու սրբերի՝ Բոնիֆացիուսի և Ալեսիոյի անուններով։

Սերգիուս Դամասկոսցու հիմնած վանքը, որը հայտնի էր որպես "Սրբերի կացարան", հետագա դարերի ընթացքում դառնում է Իտալիայի հոգևոր կենտրոններից մեկը։ Նրա վանականները միսիոներական աշխատանք էին իրականացնում արևելյան Եվրոպայում։ Եվ նրանց շնորհիվ Եվրոպայի կաթոլիկների շրջանում արագորեն տարածվում է Սուրբ Ալեսիոյի պաշտամունքը։

Ոնորիոս III Պապը (1216 —1227), որը սերում էր հայտնի Սավելլի ընտանիքից, վերակառուցում է եկեղեցին՝ դարձնելով եռանավ բազիլիկ։ Կողմնային նավերը գլխավորից առանձնացվում են կամարակապ սրահներով, որոնք յուրաքանչյուր կողմից հիմնված են 8 սյուների վրա։ 1216 թվականի վերակառուցման ժամանակ Սուրբ Ալեսիոյի մասունքները հայտնաբերվում և տեղադրվում են բազիլիկի Ավագ խորանում։ Ոնորիոս III-ի օրոք եկեղեցու հատակը ևս ձևափոխվում է և հարդարվում «կոսմատեսկո» ոճով։ Սավելլի ընտանիքի Ոնորիոս IV Պապը (1285 —1287) նույնպես հովանավորել է Սանտ Ալեսիո եկեղեցին։

Ներկայիս տեսքը Սանտ Ալեսիո եկեղեցին ձեռք է բերել լիովին վերանորոգման արդյունքում (1750-1755)։ Աշխատանքներն ընթանում էին Ջովանի Բատիստա Նոլլիի (1701 —1756) (Կոմոյից) նախագծով, իսկ նրա մահից հետո հռոմեացի ճարտարապետ Տոմազո դե Մարկին (1693 —1759) ավարտի հասցրեց այն։ Վերակառուցման համար միջոցներ էին հատկացրել եկեղեցու տիտղոսակիր կարդինալ քահանա Անջելո Մարիա Կվերինին (1680 —1755) և Բրեշիայի եպիսկոպոսը։ Արդյունքում եկեղեցին ստանում է իր ներկայիս տեսքը՝ բարոկկո ոճով, որի երկարությունը 50մ է, լայնությունը՝ 23մ, և բարձրությունը՝ 19մ։ Նախկին եկեղեցուց պահպանվել են ռոմանական նկուղն ու զանգակատունը, ինչպես նաև 10-րդ դարի բյուզանդական թագադրման խաչը։

1846 թվականին Պիոս IX Պապը (1846 —1878) բազիլիկը հանձնում է Սոմասկի կղերական միաբանությանը։ Նրանց օրոք ավարտվել է հիմնական նավի հարդարման աշխատանքները, որը գլխավորում էր Միկելե Օտտավիանին, և աբսիդի, որի աշխատանքները գլխավորում էր Կառլո Գավարդինին (1811 —1869) Պեզարո քաղաքից։