Եվգենի Լավրենչուկ

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Եվգենի Լավրենչուկ
Ծնվել էհունիսի 24, 1982(1982-06-24) (41 տարեկան)
ԾննդավայրԼվով, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
Մասնագիտությունդրամատուրգ և թատերական ռեժիսոր
Քաղաքացիություն Ուկրաինա
ԿրթությունՌուսաստանի թատերական արվեստի համալսարան
Պարգևներ
Ուկրաինայի վաստակավոր արտիստ Լեհաստանի մշակույթի վաստակավոր գործիչ
և Լեհական մշակույթի առաջ ունեցած վաստակի համար կրծքանշան
Պաշտոնական կայքէջlavrenchuk.com
 Eugene Lavrenchuk Վիքիպահեստ


Եվգենի Վիկտորովիչ Լավրենչուկ (ուկրաիներեն՝ Лавренчук Євген Вікторович, լեհ.՝ Eugeniusz Ławreńczuk, հունիսի 24, 1982(1982-06-24), Լվով, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), ուկրաինացի թատերական ռեժիսոր, մանկավարժ[1][2], Մոսկվայի լեհական թատրոնի համահիմնադիր (2002), գեղարվեստական ​​ղեկավար (մինչև 2014 թվական)[3][4], «Դերասանական և ռեժիսուրայի դպրոցի» գեղարվեստական ​​ղեկավար[5]։ Օդեսայի օպերայի և բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնի գլխավոր ռեժիսոր (2018-2021)։ «Ուկրաինայի առաջին թատրոնի և կինոյի դպրոցի» ռեկտոր (2018)[6][7], Համաուկրաինական օպերային ֆորումի հիմնադիր և փորձագիտական ​​խորհրդի նախագահ[8]։ Բեմադրել է ավելի քան 30 ներկայացում։ Եվրոպայում միջազգային մրցույթների և փառատոների դափնեկիր։ Կազմակերպում է բեմականացումներ, ինչպես նաև դասավանդում է Ուկրաինայում, Լեհաստանում, Գերմանիայում, Լիտվայում, Ռուսաստանում և Իսրայելում[9][10]։ Դերասանական և ռեժիսուրայի դասավանդման մեթոդների հեղինակ է[11][12][13]։ Ուկրաինայի վաստակավոր արտիստ (2021)[14]։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծնվել է 1982 թվականի հունիսի 24-ին, Լվովում։

Առաջին տպավորությունները թատրոնից ստացել է վեցերորդ դասարանում, երբ տատիկը նրան տարել է Մարիա Զանկովեցկայայի անվան ուկրաինական դրամատիկական թատրոն կուլիսներ փորձերի (ռեժիսոր Ալլա Բաբենկոն աշխատել է Ժան Անույի պիեսի հիման վրա բեմադրված «Մեդեա» ներկայացման վրա)[15][16]։

2013 թվականի հուլիսին Եվրոպական միապետական ​​շարժումը Եվգենի Լավրենչուկին շնորհել է (վերադարձրել է) կոմսի (Վիշինսկիների ընտանիք) կոչումը՝ համապատասխան գրառում կատարելով Միասնական եվրոպական հերալդիկ ռեգիստրում։

Ազատ տիրապետում է ուկրաիներեն, անգլերեն, լեհերեն, եբրայերեն, ռուսերեն և ֆրանսերեն լեզուներին[9][10][16]։ Լավրենչուկը դալթոնիկ է և վեգան, ակտիվորեն տարածում է վեգանությունը և բուսակերությունը[17]։

Կրթություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ավարտել է Լվով Մարիամ Մագդաղենացու լեհական դպրոցը[18]։

2003 թվականին ավարտել է Ռուսաստանի թատերական արվեստի ինստիտուտը (Ռոման Վիկտյուկի արհեստանոց)՝ օպերային ռեժիսորի որակավորմամբ, այնուհետև՝ Մարի Կյուրի-Սկլոդովսկայի համալսարանի խորեոգրաֆիայի բարձրագույն դասընթացները (Լյուբլին, Լեհաստան), Մոսկվայում ուսանել է բարձրագույն դասընթացներ գեղարվեստական ​​ֆիլմերի ռեժիսորների համար[17][19]։

Լեհական թատրոն Մոսկվայում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2003 թվականի ապրիլին Նովի Արբատում գտնվող մոսկովյան «Et cetera» թատրոնի բեմում տեղի է ունեցել լեհ դրամատուրգ Ստանիսլավ Պշիբիշևսկու պիեսի հիման վրա բեմադրված «Ձյուն» պիեսի պրեմիերան, որը թատերական ուսումնարանի ռեժիսորական ֆակուլտետի շրջանավարտ Եվգենի Լավրենչուկի դիպլոմային աշխատանքն էր[20][21][22]։ Պրոֆեսիոնալ դերասանուհի Ելենա Բոլդինայի հետ նույն բեմում խաղացել են մոսկովյան լեհեր Ռոման Յաձինսկին (Բրոնկա), Անտոնի Ֆոնտանովը (Տադեուշ), Վլադիմիր Տերպուգովը (Կազիմիերզ)[23]։ Ներկայացումը միաժամանակ դիտարկվել է որպես քննություն, հանդիսատեսի շարքերում ներկա է եղել քննական հանձնաժողովի նախագահ, ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստ Ելենա Օբրազցովան, ով ստորագրել է Եվգենի Լավրենչուկի ռեժիսորի դիպլոմը[24]։ «Մոսկվայի լեհական թատրոն»-ի հիմնարկեքը կայացել է «Ձյուն» պիեսով[25]։

«Եվգենի Լավրենչուկի կողմից Մոսկվայի լեհական թատրոնի» իրավաբանական գրանցումը տեղի է ունեցել 2004 թվականին։ Ստեղծման հայեցակարգը հայտարարում էր, որ թատրոնն ամեն օր չի բեմադրելու, չունի տարեկան բեմադրությունների քանակի պլանավորում և նրանք «հակված չեն գռեհիկացնել ստեղծագործությունը և դրա ներդաշնակությունը ստուգել շուկայական հանրահաշիվով»։ Բեմադրության լեզուն նշվել է «լեհերենը, ռուսերենը և կատարողներին հասանելի ցանկացած լեզու»։ Թատրոնի ֆինանսավորման աղբյուրներից են եղել խոշոր միջազգային հիմնադրամները, Լեհաստանի և Ռուսաստանի կառավարություններն ու նախարարությունները, Մոսկվայի, Վարշավայի բյուջեի դրամաշնորհները և եվրոպական ծրագրերը, որոնք թույլ կտան թատերական նախագծերին լինել սկզբունքորեն ոչ կոմերցիոն բնույթի[26]։

Պշիբիշևսկու «Ձյուն» պիեսից հետո խաղացանկում ընդգրկված են եղել Յուլիուշ Սլովացկու «Maria Stuart» պիեսը՝ Գաետանո Դոնիցետտիի երաժշտության հիման վրա, «Իվոնան, Բուրգունդիայի արքայադուստր»՝ Վիտոլդ Գոմբրովիչի պիեսի հիման վրա, Սլավոմիր Մրոժեկի «Տանգո» պիեսները, «Եվրոպայի առևանգումը»՝ իր իսկ սցենարով և ռեժիսոր Եվգենի Լավրենչուկի բեմականացմամբ։ Բացի այդ, ներկայացվել են նաև այլ ռեժիսորների բեմադրություններ՝ Ուիլյամ Շեքսպիրի պիեսի հիման վրա «Ռոմեո և Ջուլիետա»-ն, «Եվրոպայի մայրամուտը», «Քնած Էդիպը»[27]։

Թատրոնի բեմադրությունները ցուցադրվել են Մոսկվայի, Վոլոգդայի, Տոմսկի, Վիլնյուսի, Վարշավայի, Շչեցինի, Կրակովի, Ժեշուվի, Սվինոույսցեի, Վրոցլավի, Սոպոտի և այլ քաղաքների բեմերում։ Թատրոնն ակտիվորեն մասնակցել է նաև միջազգային թատերական փառատոներին[28]։

Լեհական թատրոնի մասնակցությունը փառատոներին․

  • 2003 թվականի հոկտեմբեր – Լեհական սփյուռքի թատրոնների V համաշխարհային փառատոն Պոդկարպատեում (Ժեշուվ, Լեհաստան)[29],
  • 2008 թվականի նոյեմբեր – Լեհական թատրոնի թատերական փառատոն Ստարայա Պրոխովնայում (Վարշավա, Լեհաստան)[30][31],
  • 2011 թվականի հոկտեմբեր – «Լեհական բեմի V համաշխարհային հանդիպումներ» միջազգային թատերական փառատոն (Վիլնյուս, Լիտվա)[32],
  • 2012 թվականի նոյեմբեր – «MONOWschó» մոնոներկայացումների լեհական միջազգային փառատոն (Վիլնյուս, Լիտվա)[33],
  • Շեքսպիրյան փառատոն (Գդանսկ, Լեհաստան),
  • Մարիա Կոնոպնիցկայի անվան փառատոներ (Պշեդբուժ, Լեհաստան)։

2010 թվականին Վարշավայում ստեղծվել է Եվգենի Լավրենչուկի միջազգային հիմնադրամը (Eugene Lavrenchuk International Foundation)[34][35]։

Թատրոնի աշխատանքի նշանակալի ոլորտը Մոսկվայի թատրոնների դերասանների և թատերական բուհերի ուսանողների կրթական ծրագրերն ու դերասանական ուսուցումն է եղել։ Թատրոնին կից գործել է դերասանական վարպետության և ռեժիսուրայի դպրոց, որտեղ կանոնավոր հեղինակային դասընթացներ են անցկացվել անհատական ​​աճի վերաբերյալ, կազմակերպվել են լեհերենի դասընթացներ և գործել է թատերական ստուդիա երեխաների համար։

2014 թվականի իրադարձությունների հետ կապված (ռուսական զինված ներխուժում Ղրիմ և պատերազմ Արևելյան Ուկրաինայում) Եվգենի Լավրենչուկը լքել է Ռուսաստանը՝ ի նշան պետական ​​քաղաքականության հետ անհամաձայնության, որը նա անվանել է հանցավոր։ Թատրոնի գործունեությունը դադարեցվել է 2015 թվականին[36][37][38]։

Եվրատեսիլ 2017[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2017 թվականի մայիսին Ուկրաինայի Առաջին հանրային հեռուստաալիքի հրավերով Լավրենչուկը հանդես է եկել որպես Եվրոակումբի ստեղծագործական տնօրեն և ֆանզոնայի ռեժիսոր Կիևում կայացած Եվրատեսիլ 2017 երգի մրցույթում[39][40][41]։

Եվրատեսիլ 2022-ի եզրափակիչի նախօրեին Լավրենչուկը հանդես է եկել որպես փորձագետ «Stozhary.ua» նախագծի ուղիղ եթերում հաղորդավարների օպերային աստղ Մարիա Մակսակովայի և արվեստաբան Կոնստանտին Դորոշենկոյի հետ[42]։

Կրթական գործունեություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Լավրենչուկն ակտիվ մանկավարժական գործունեություն է ծավալում Ուկրաինայում և Եվրոպայում։

2015 թվականի հունվարից Թագավորական ակադեմիայում (լեհ.՝ Krolewska Akademia Biznesu i Dyplomacji we Wrocławiu), Վրոցլավ, Լեհաստան)[43] դասավանդում է Բիզնես և դիվանագիտություն։

2018 թվականից Լավրենչուկը Ուկրաինայի թատրոնի և կինոյի առաջին դպրոցի ռեկտորն է։ Դպրոցն իր բնույթով բաց է, աշակերտները կարող են լինել տարբեր տարիքային խմբերի ներկայացուցիչներ՝ պատրաստվածության տարբեր աստիճաններով (տարրականից մինչև մասնագիտական)[17][44][45]։ Դպրոցի աշակերտները պարբերաբար հայտնվում են մասնագիտական ​​բեմերում, որտեղ նրանք ցուցադրում են իրենց ձեռքբերումները հանրությանը[46][47]։ Ամեն տարի Եվգենի Լավրենչուկի դպրոցը արտագնա սեզոնային վարպետության դասեր է անցկացնում Ուկրաինայի խոշորագույն քաղաքներում (Լվով), Լեհաստանում (Վարշավա, Կրակով, Զակոպանե, Գդանսկ, Սոպոտ, Վրոցլավ, Սվինոյսցիե և այլն), որին սովորողների հետ միասին մասնակցում են հետաքրքրված ուսանողներ Լեհաստանից և եվրոպական այլ երկրներից[48]։

Դպրոցի կրթական և վերապատրաստման ծրագիրը հիմնված է սեփական ուսուցման մեթոդաբանության վրա՝ օգտագործելով Միխայիլ Չեխովի, Ժերզի Գրոտովսկու, Անտոնեն Արտոյի և Կոնստանտին Ստանիսլավսկու[49] գաղափարների նոր մեկնաբանությունները, Լավրենչուկը մշակել է «Ամեն ինչ կերպարի մասին։ Անհատականության տիպաբանություն» հեղինակային դասընթացը[50]։

Օդեսայի օպերայի գլխավոր տնօրեն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Օդեսայի օպերայի և բալետի թատրոն
Կայացում

2018 թվականի մարտի 2-ին հաղթել է Օդեսայի օպերայի և բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնի գլխավոր տնօրենի թափուր պաշտոնը զբաղեցնելու մրցույթում[51]։ Օպերային թատրոնի գլխավոր տնօրենի պաշտոնը ստանձնել է 36 տարեկանում[41]։ Ղեկավարել է Օդեսայի ազգային օպերային հիմնադրամը[52][53][54]։

Ռեժիսորի իր աշխատանքը սկսել է արտիստների համար դասընթացներ անցկացնելով՝ ոչ միայն մենակատարների, այլև երգչախմբերի արտիստների համար։ Նա հաստատեց ուսուցումը որպես պրոֆեսիոնալ թատերական մարմնի կյանքի անբաժանելի բաղադրիչ[48]։

Օդեսայի օպերայում Լավրենչուկի ղեկավարության ժամանակ ի հայտ են եկել գործնական քայլեր դեպի թատերական մարքեթինգ և մենեջմենթ[55], ուղղություն է վերցվել դեպի օպերային ռեժիսուրա՝ երաժշտական ​​կրթության և պարտիտուրա կարդալու կարողության միջոցով։ Լավրենչուկն այս թեզը պատկերում է Վերդիի պարադոքսով «Libiamo ne' lieti calici» զուգերգում «Տրավիատա» օպերայի առաջին գործողության երկրորդ տեսարանից․ «Այստեղ խոսք է գնում հրապարակային արտահայտության մասին, երբ մարդիկ ասում են տարօրինակ խոսքեր և երգում ուրախության մասին, բայց Վերդին նվագում է երկու դաշնամուրով և շատ ուշադիր ինտոնացիաներով։ Դա միակ պահն է, երբ գլխավոր հերոսը սեր է խոստովանում գլխավոր հերոսուհուն։ Նրանք մնում են միայնակ, բայց նրանց միջև խաբեություն կա՝ ելույթ է ունենում կեղծ նվագախումբը, ֆագոտներ և կլարնետներ, այսինքն՝ երաժշտական ​​գործիքներ մտքից, ոչ թե սրտից։ Պարադոքս է, որ մարդիկ մենակ են մնացել, բայց իրենց սերն անկեղծորեն արտահայտելու փոխարեն՝ կլիշավորված մտքեր են արտահայտում։ Երբ երգչախումբը ելույթ է ունենում, բոլորը բարձրացնում են շամպայնի բաժակները, հերոսին հաջողվում է հերոսուհուն կամացուկ ասել «Ես քեզ սիրում եմ», այնպես որ նա լսի դա։ Հետևաբար, մշակութային գործընթացը նկարչի ինտիմ գործընթացի և բացահայտ հանրային աժիոտաժի համադրություն է։ Խնդիրը նման բազմաշերտ կառուցվածք ստեղծելն է»[6]։

Ներկայացված բեմադրություններից են՝ «Վերջին ռոմանտիկը» (2018), ըստ Ռիխարդ Շտրաուսի օպերային ստեղծագործությունների և Ջուզեպպե Վերդիի «La Traviata»-ն (2019)։ Բեմադրության համար նախ պատրաստվել է «Վիշապ» օպերայի նախագիծը և տեղի է ունեցել օպերայի շնորհանդեսը՝ հիմնված խորհրդային ​​դրամատուրգ Եվգենի Շվարցի համանուն պիեսի վրա՝ օպերային ձևաչափով տոտալիտարիզմի թեմայով (թարգմանությունը և լիբրետոն՝ Պավել Արեի, կոմպոզիտոր՝ Անտոն Բայբակով, նկարիչ՝ Նատալյա Լեյկինա)[56][57][58]։

«La Traviata»

Օդեսայի օպերայում Եվգենի Լավրենչուկի առավել հնչեղ և ակնառու աշխատանքը Ջուզեպպե Վերդիի «La Traviata» օպերայի բեմադրությունն է եղել։ Երաժշտական ​​մասից հանվել են առկա բոլոր հավելումները. լեզուն բացառապես իտալերենն էր, իսկ Վերդիի պարտիտուրան խստորեն պահպանված էր[59]։ Պրեմիերան տեղի է ունեցել Օդեսայի օպերայի 210-րդ թատերաշրջանի շրջանակներում, 2019 թվականի նոյեմբերի 9-ին[60]։ «Համաշխարհային օպերային էլիտայի դեսանտը» հավաքվել է Օդեսայում պրեմիերայի համար. առաջատար մասնագիտացված և հասարակական-քաղաքական հրատարակությունների քննադատներ (Online Merker, Klassik begeistert, Die Bühne, L'Opera – International ամսագիր, Neue Zürcher Zeitung, Salzburger Nachrich, Salzburger Nachrich): Il Tempo), թատրոնների ղեկավարներ, ինտենդանտներ ամբողջ Ուկրաինայից՝ Հռոմից, Վենետիկից, Համբուրգից, Տարտուից[61][62], դիրիժոր-բեմադրող՝ Վյաչեսլավ Չերնուխա-Վոլիչն։ Էֆիմ Ռուախն աշխատել է ներկայացման գլխավոր թեմայի՝ քամու տարերքի գեղարվեստական ​​լուծման մարմնավորման վրա՝ «ամեն ինչի և բոլորի հավերժական ոչ մի տեղ հասցնելը։ Բոլոր զարդերը կվերափոխվեն և կթռչեն։ Ամեն ինչ կպտտվի, և երրորդ գործողության ժամանակ այնպիսի ձնաբուք կբարձրանա, որ նրանց զգեստների շուրջպարը կհայտնվի երգչախմբի վերևում և կթռչի»[63]։ Վիոլետա Վալերիի դերերգը կատարել է սոպրանո Ալինա Վորոխը, Ալֆրեդաինը՝ տենոր Օլեգ Զլակոմանը։ Բեմականացման ազդագիրը պատրաստված է այնպես, որ հանդիսատեսը դիտում է «կամելիազարդ տիկնոջ» Վիոլետա Վալերիի ռենտգեն լուսանկարը, որտեղ նրա թոքերի վրա կամելիաներ են «ծաղկում»։ Ներկայացումն ինքնին լցված է շարժումներով և բեմական կերպարանափոխություններով, ներկայացման մեջ հյուսված է Մինոսի, Պոսեյդոնի և Պասիֆայի առասպելը, սիրահարված Զևսի կերպարանափոխությունը[64]։

«La Traviata» հավաքել է մամուլին, որը մի կողմից հիանում էր նորարար ռեժիսորի աշխատանքով, մյուս կողմից՝ քննադատում տեսողական պատկերների գերակայությունը օպերայի երաժշտական ​​բաղադրիչի նկատմամբ[63]։ Բեմադրության մոտիվներով պատրաստվել է վիդեո տարբերակ՝ առանձին ձայնագրվել է աուդիո տարբերակ, որի համար նկարահանվել է տեսահոլովակ՝ անօդաչու թռչող սարքերի և ամբարձիչ կռունկի միջոցով։ Ազդարարվել է «La Traviata» ներկայացման գրքի հրատարակման մասին, որի անվանումը գալիս է Վիոլետայի գլխավոր արիայից՝ «Addio, del passato»-ից[17]։

Աշխատանքը մասնագիտական ​​ճանաչում է ստացել Լեսյա Կուրբասի անվան մրցանակի տեսքով՝ Kurbas (2020)[65], հաղթանակն ապահովվել է «Երաժշտական ​​ներկայացում օպերա /օպերացիա /մյուզիքլ» ժանրի «GRA» (2020)[66] թատերական փառատոն-մրցանակ անվանակարգում, Եվգենի Լավրենչուկն ընդգրկվել է Ուկրաինայի Տարաս Շևչենկոյի անվան (թատերական արվեստ) ազգային մրցանակի հավակնորդների կարճ ցուցակում[67]։

Կադենցիայի ավարտը

«La Traviata»-ի ռեզոնանսը և ստացած մրցանակները ճանապարհ են բացել դեպի նոր ծրագրեր և գաղափարներ։ 2021 թվականի համար ազդարարվել է «Կազակը Դանուբից այն կողմ» ժամանակակից, նորարար օպերայի բեմականացումը կոմիքսների ոճով և մի շարք այլ նախագծեր[17]։ Բայց արդեն 2021 թվականի փետրվարի 10-ին Եվգենի Լավրենչուկը պաշտոնական նամակով նախազգուշացվել է այդ տարվա մարտի 15-ից պայմանագրի չերկարաձգման մասին[68]։ 2021 թվականի մարտի 1-ին Եվգենի Լավրենչուկը հայտնել է 2020 թվականի դեկտեմբերին Օդեսայում իր վրա հարձակման մասին։ Անհայտ անձինք ծեծել են նրան, հարվածել դեմքին և գլխին, ինչի հետևանքով ստացել է կտրած վերքեր[69][70][71][72][73][74][75]։ Օդեսայի օպերան հրապարակել է այդ պատմության սեփական մեկնաբանությունը՝ նմանություններ անելով անցյալ տարվա ծեծի մանրամասների հետ[76]։ Նույն օրը Ուկրաինայի Տարաս Շևչենկոյի անվան ազգային մրցանակի կոմիտեն հայտարարություն էր տարածել նամակներ ստանալու մասին (անանուն և ստորագրված հարգված նկարիչների կողմից) «ոչ մի դեպքում չպարգևատրել Օդեսայի ազգային ակադեմիական օպերայի և բալետի թատրոնի գլխավոր տնօրեն Եվգենի Լավրենչուկին Ջուզեպպե Վերդիի «Տրավիատա»-ի բեմադրության համար և ուշադրություն հրավիրել այն փաստի վրա, որ «տարբեր, ենթադրաբար իրար հետ կապ չունեցող հասցեներով մեղադրանքները պարունակում են քիչ թե շատ նույն փաստարկները՝ երբեմն օգտագործելով նույն բառերը»[15][68][77]։ Եվգենի Լավրենչուկին աջակցել էին Ուկրաինայից և արտերկրից ժամանած արվեստի գործիչները (մասնավորապես՝ Պոզնանի լեհական թատրոնի տնօրենը, Զբիգնև Ռաշևսկու անվան թատերական ինստիտուտի ղեկավար Մացեյ Նովակը[78] և ուրիշներ)։

Ամփոփելով Օդեսայի օպերայում իր աշխատանքի արդյունքները, երեք տարվա աշխատանքի առանցքային որոշումների շարքում, որոնք որակապես փոխել են իրավիճակը թատրոնում, Լավրենչուկը նշել է «արտաքին քաղաքականության կազմակերպումը փորձագիտական ​​միջավայրի, լրատվամիջոցների և թիրախային լսարանի հետ»[79]։ Սակայն թատրոնի գլխավոր տնօրենի պաշտոնի պայմանագիրը չի երկարաձգվել, Լավրենչուկը ներկայացրել է իր թեկնածությունը Օդեսայի օպերայի գլխավոր տնօրենի և գեղարվեստական ​​ղեկավարի մրցույթին[80], սակայն մրցույթի նախօրեին՝ հուլիսի 21-ին, նա հանել է իր թեկնածությունը պաշտոնական տեսաուղերձով[81][82]։

Համաուկրաինական օպերային ֆորում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Եվգենի Լավրենչուկը Համաուկրաինական օպերային ֆորումի փորձագիտական ​​խորհրդի հիմնադիրն ու նախագահն է, որը կենտրոնական իրադարձություն է Ուկրաինայի օպերային արվեստի ոլորտում[83]։ Ֆորումն անցկացվում է Ուկրաինայի հիմնական օպերային թատրոնների ղեկավարների, ակադեմիական համայնքի ներկայացուցիչների, ուկրաինացի և արտասահմանցի երաժշտական ​​քննադատների, պատգամավորների և հասարակական կարծիքի առաջնորդների մասնակցությամբ։ Դրա շրջանակներում անցկացվում են քննադատների լաբորատորիաներ (համակարգող՝ պրոֆեսոր Յուրի Չեկան), օպերային պրեմիերաներ, օպերային ստարտափների շնորհանդեսներ (համակարգող՝ Եվգենի Լավրենչուկ)։

Անցկացման վայրը համընկնում է նշանավոր օպերայի պրեմիերայի հետ։ Այսպես, 2019 թվականին ֆորումը անցկացվել է Օդեսայում և ամփոփվել Ջուզեպպե Վերդիի «Տրավիատա» օպերայով, որը բեմադրել է Եվգենի Լավրենչուկը Օդեսայի օպերայի և բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնում][84][85], 2021 թվականին՝ Խարկովում և զուգակցվել է Ռոստիսլավ Դերժիպոլսկու կողմից Խարկովի Նիկոլայ Լիսենկոյի անվան օպերայի և բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնում բեմադրած Ալլա Զագայկևիչի «Ասեղնագործված Ուկրաինայի արքա» օպերայի պրեմիերայի հետ[86]։

Կալանավորում Իտալիայում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Եվգենի Լավրենչուկի կալանավորումը տեղի է ունեցել 2021 թվականի դեկտեմբերի 17-ին իտալական Նեապոլի օդանավակայանում՝ Ռուսաստանի կողմից արտահանձնման պահանջով, իբր, ութ տարի առաջ, աշխատելով Ռուսաստանի Դաշնությունում, նա կատարել է ֆինանսական հանցագործություն (իբր Մոսկվայի Տագանսկի շրջանային դատարանը նրան մեղադրել է 4 միլիոն ռուբլու չափով խարդախության և տարբեր ֆինանսական մեքենայությունների մեջ և դատապարտել 10 տարվա ազատազրկման)[87][88]։ Ապացուցողական բազայի և փաստաթղթերի վերաբերյալ ներկայացված հարցապնդմանը հայցվոր կողմը չի կարողացել որևէ բան տրամադրել՝ պատճառաբանելով նախաքննության գաղտնիությամբ և կապելով արտահանձնման պահանջի հետ[89][90]։

2022 թվականի հունվարի սկզբին նախաձեռնող խումբը ստորագրահավաք էր կազմակերպել՝ ի պաշտպանություն նկարչի։ Ավելի քան 1200 արվեստի գործիչներ են հանդես եկել «Free Eugene Lavrenchuk» կոչով[91]։ Ուկրաինայի թատերական գործիչների ազգային միությունը PEN ակումբի կողմից աջակցության հայտարարություն է տարածվել ավելի քան 50 անդամների[92] ստորագրությամբ։ Անձնական հայտարարություններով հանդես են եկել Լվովի քաղաքային համայնքի նախագահ Անդրեյ Սադովոյը, քաղաքական գործիչ Իրինա Պոդոլյակը, հասարակական ակտիվիստ և գրող Օլեգ Սենցովը, լրագրող Յուրի Մակարովը և շատ ուրիշներ։ Դատարանի հունվարի 21-ի որոշմամբ Լավրենչուկը ենթարկվել է տնային կալանքի (Ուկրաինայի հյուպատոսությունը բնակարան է հատկացրել և տրամադրել անհրաժեշտ միջոցներ[89])։ Ինտերպոլը հրաժարվել է արտահանձնել կալանավորին՝ նրա մեղքի ապացույցների բացակայության պատճառով[93][94][95]։

Եվգենի Լավրենչուկի կալանավորումը քաղաքական երանգ է ստացել, նրա ազատ արձակման պահանջին են միացել տասնյակ դիվանագետներ, քաղաքական գործիչներ, նախարարներ և մշակույթի գործիչներ։ Ազատման միջնորդագիր է ուղարկել նաև Հռոմի պապ Ֆրանցիսկոսը։ Պատգամավոր Ռիկարդո Մագիի կողմից ձերբակալության հարցը բարձրացվել է Իտալիայի խորհրդարանի մակարդակով։ Իրավիճակը վերահսկել է Իտալիայի արդարադատության նախարար Մարտա Կարտաբիան։ Ուկրաինական կողմից առանցքային դեր է խաղացել է Նեապոլի գլխավոր հյուպատոսությունը (Նեապոլում Ուկրաինայի գլխավոր հյուպատոս Մաքսիմ Կովալենկո)[96][97]։

Նեապոլի վերաքննիչ դատարանը 2022 թվականի մարտի 25-ին մերժել է արտահանձնման մասին Ռուսաստանի Դաշնության խնդրանքը՝ պատճառաբանելով, որ Լավրենչուկին «Ռուսաստանում դաժան, անմարդկային կամ նվաստացնող պատժի կամ վերաբերմունքի ենթարկելու վտանգ է սպառնում, որը մարդկային իրավունքների հիմնարար խախտում է համարվում, որը իտալական օրենսդրության համաձայն (Քրեական դատավարության օրենսգրքի 698-րդ հոդված) բացառում է պասիվ արտահանձնումը»[98][99]։ Նույն օրը սոցցանցում հայտնվել է Եվգենի Լավրենչուկի հաղորդագրությունը․ «Ընկերներ, ես ազատ եմ։ Վերջապես։ Ես շատ շնորհակալ եմ բոլորին այն ամենի համար, ինչ դուք արել եք ինձ համար»[100]։

Արդյունքում բոլոր մեղադրանքները հանվել են և ապօրինի ձերբակալության յուրաքանչյուր օրը փոխհատուցվել է 250 եվրոյի չափով (վճարում Իտալիային Ռուսաստանից ստացված միջոցներից)[96]։ Դատավարությունը լուսաբանող լրատվամիջոցները Լավրենչուկի առնչությամբ օգտագործել են «Ռուսական Ինտերպոլի վերջին զոհը» արտահայտությունը[96][101]։

Նոր ժամանակներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Պոզնանի օպերային թատրոն

2018 թվականի հունիսից Լավրենչուկը եղել է Ուկրաինայի մշակութային հիմնադրամի փորձագետ[102], 2018 թվականի սեպտեմբերից՝ Ուկրաինայի թատրոնի և կինոյի առաջին դպրոցի ռեկտոր[6][103][104][105]։

«Լավրենչուկ պրոդակշն» ընկերությունը 2019 թվականին հանդես է եկել Օդեսայի օպերային թատրոնում բեմականացված «La Traviata» ներկայացման գործընկեր, 2020 թվականին Օդեսայի Վասիլի Վասիլկոյի անվան թատրոնի հետ համագործակցությամբ բեմադրվել է «Սարսափելի չինական անեծք։ Ուկրաինա» ներկայացումը՝ Ելիզավետա Մելնիչենկոյի դրամատիկական դեբյուտով[106][107]։

Լավրենչուկը մասնակցել է Ջուզեպպե Վերդիի երկու օպերաների մշակմանը՝ «Ֆալստաֆ»-ի, որը ներկայացվել է Կիևի ազգային ակադեմիական օպերետային թատրոնում[16][108] և «Ռիգոլետտո»-ն, որի շնորհանդեսը տեղի է ունեցել 2022 թվականի մայիսի 7-ին New Art Dealers Alliance-ում (NADA) Նյու Յորքում (դիրիժոր՝ Վիկտոր Պլոսկինա, նկարիչ՝ Միրա Մաչինա)[109]։ Նախաարտադրական փուլում են գտնվում «Ulysses» գեղարվեստական ​​ֆիլմը՝ «Ուլիս» վեպի հիման վրա և «Նարգիզ» կարճամետրաժ ֆիլմը՝ իր իսկ սցենարով[110]։

2022 թվականին Պոզնանի օպերային թատրոնում նա բեմադրել է երկու ներկայացում՝ Կարոլինա Սոֆուլակի հետ համագործակցությամբ՝ Բենջամին Բրիտենի «Ալբերտ Հերրինգ» և Անտոնին Դվորժակի «Ռուսալկա» օպերաները։ «Ռուսալկա» օպերայի պարտիտուրայի համատեղ հետազոտության մասին Կարոլինա Սոֆուլակը նշել է, որ «դա հասարակ հեքիաթ չէ, այլ առակ կամ մարդու ներքին հոգեբանական ընդլայնված, խորհրդանշական փոխաբերություն։ Դվորժակը և Կվապիլը, այսինքն՝ կոմպոզիտորն ու լիբրետիստը, 19-րդ դարի վերջում չէին տիրապետում այն ​​լեզվին, որը մշակվել է հետագա տասնամյակների ընթացքում Ֆրեյդի, այնուհետև Յունգի կողմից»[111]։

2023 թվականին Լավրենչուկը դարձել է Լեհաստանի մշակույթի և ազգային ժառանգության նախարարության թոշակառու[112]։

Բեմադրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Որպես ռեժիսոր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մոսկվայի լեհական թատրոն
Լվովի պատանի հանդիսատեսի թատրոն
  • 2004 - «Վիշապ»՝ հիմնված Եվգենի Շվարցի համանուն պիեսի վրա[125]
Մարիա Զանկովեցկայայի անվան ուկրաինական դրամատիկական թատրոն
  • 2004, հոկտեմբերի 11 - Եվգենի Իոնեսկոյի «Աթոռներ» թատերական հոգեվարքը[126]
Տոմսկի տարածաշրջանային դրամատիկական թատրոն
  • 2004, դեկտեմբերի 24 - Նիլ Սայմոնի «Билокси блюз» դրաման[127][128]
  • 2006 - Դմիտրի Գլասի «Ամազոնիա» հակաուտոպիա[129]
Լվովի օպերայի թատրոն
  • 2005 - «Cavalleria Rusticana» Պիետրո Մասկանյիի «Պատիվ Ռուստիկանա» օպերան (պրեմիերան չի կայացել բեմադրիչ դիրիժորի մահվան պատճառով)[16][130]
Լեհաստանի դեսպանատուն Մոսկվայում
Օդեսայի ակադեմիական դրամատիկական թատրոն
Եվգենի Լավրենչուկի բաց թատերական դպրոց
  • 2007 -2016 - «WORKSHOP» - դպրոցի աշակերտների հաշվետու շոուների և ներկայացումների ցիկլային նախագիծ (Մոսկվա) (նախագծի գեղարվեստական ​​ղեկավար, պրոդյուսեր)[143][144][145][146]
  • 2013 - «Բեմադրում ենք Չեխով»[147]
Տոմսկի նոր հանդիսատեսի թատրոն
Վիլնյուսի հին թատրոն (Վիլնյուս)
Էյխալ Տարբուտ թատրոն, Նեթանյա (Իսրայել)
  • 2015 - «Հուդան և նրա եղբայրները»՝ հիմնված Մակաբայեցիների 1-ին գրքի վրա[157]
Օդեսայի օպերայի և բալետի թատրոն
Պոզնանի Ստանիսլավ Մոնյուսկոյի անվան մեծ թատրոն (Պոզնան, Լեհաստան)

Որպես պրոդյուսեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մոսկվայի լեհական թատրոն
  • «Ռոմեո և Ջուլիետ»՝ Ուիլյամ Շեքսպիրի համանուն պիեսի հիման վրա[165]
  • «Եվրոպայի մայրամուտը» (նախագծի գեղարվեստական ​​ղեկավար, սցենարիստ, պրոդյուսեր)[26]
  • «Քնած Էդիպը» (նախագծի գեղարվեստական ​​ղեկավար, պրոդյուսեր)[166]
Տոմսկի նոր հանդիսատեսի թատրոն
  • 2010 - «Կիրք ըստ Բեքեթի. Գոդոյին սպասելով» ֆիլմը հիմնված է Սեմյուել Բեքեթի պիեսի վրա, ռեժիսոր՝ Սերգեյ Օզերնի (գաղափարի հեղինակ, պրոդյուսեր)[167];
  • 2010 - «Հայրեր և որդիներ. սովորական ֆաշիզմ», ռեժիսոր՝ Ришат Гали (գաղափարի հեղինակ, պրոդյուսեր)[168]
Օդեսայի ակադեմիական դրամատիկական թատրոն
  • 2016 - Ֆերնան Կրոմելինկի համանուն պիեսի հիման վրա հիմնված «Հոյակապ եղջյուրակիրը» ֆիլմը, ռեժիսոր՝ Օլգա Մենշիկովա (նախագծի գեղարվեստական ​​ղեկավար, պրոդյուսեր)[169][170][171];
  • 2016 - «Խելագարի գրառումները»՝ հիմնված Նիկոլայ Գոգոլի համանուն պատմվածքի վրա, ռեժիսոր՝ Իգոր Նևեդրով (նախագծի գեղարվեստական ​​ղեկավար, պրոդյուսեր)[171]
  • 2016 - «Բուք», Մարինա Ցվետաևա, ռեժիսոր՝ Ռիշատ Գալի (նախագծի գեղարվեստական ​​ղեկավար, պրոդյուսեր)[169][172][173][174][175];
  • 2016 - «Դեկամերոնը»՝ հիմնված Ջովաննի Բոկաչչոյի պատմվածքների վրա, ռեժիսոր՝ Վլադիմիր Բուտակով (նախագծի գեղարվեստական ​​ղեկավար, պրոդյուսեր)[176][177][178]
Օդեսայի Վ. Վասիլկոյի անվան ուկրաինական ակադեմիական երաժշտական ​​և դրամատիկական թատրոն
  • 2020, սեպտեմբերի 5 - «Սարսափելի չինական անեծք. Ուկրաինա» Ելիզավետա Մելնիչենկո, ռեժիսոր՝ Բորիս Կրիվեց (պրոդյուսեր)[106][107]

Դրամատուրգ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Պոզնանի Ստանիսլավ Մոնյուսկոյի անվան մեծ թատրոն (Պոզնան, Լեհաստան)

Բեմադրությունների առանձնահատկություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծառայողական միջանցքից թատրոն մտած վեցերորդ դասարանցու տպավորությունները, երբ բարձրացան բոլոր վարագույրները՝ ի հայտ բերելով հնամաշ պատերը, այնքան ուժեղ էին, որ Եվգենի Լավրենչուկը շարունակեց փնտրել այդ մաշված պատերը՝ ներկա լինելով ներկայացումների տարբեր թատրոններում, և չգտավ, քանի որ դրանք թաքնված էին հետնաբեմում։ Ի հիշատակ այս հույզերի՝ ռեժիսորն իր բեմադրություններում օգտագործում է «բեմական հագուստ» բաց թողնելու տեխնիկան, երբ թատրոնի մերկ պատերը լուսավորվում են հատուկ տեղադրված սարքերով, և բուն ժամանակակից թատրոնում վարագույրի առկայության փաստն անպարկեշտ է համարվում[15][60]։

Պարգևներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • «Ռուսաստանի բեմ» ցուցահանդես – ոսկե մեդալ, «Տարվա հոբելյար» և «Տարվա կրտսեր ռեժիսոր» կոչումներ, 2004[180]
  • Պատվո նշան «Լեհական մշակույթին մատուցած ծառայությունների համար»՝ «մշակույթի և գիտության բնագավառում ակնառու նվաճումների համար» (Լեհաստանի մշակույթի նախարար Բոգդան Զդրոյևսկու որոշում), 2013[39][181][182][183][184],
  • Արվեստի բնագավառում բարձրագույն կոչումը՝ «Իսրայել պետության մշակույթի նշանավոր գործիչ»՝ Իսրայելի մշակույթի նախարարության հանձնաժողովի որոշմամբ, 2016[185][186],
  • Լեսյա Կուրբասի անվան մրցանակի դափնեկիր՝ (պատմության մեջ առաջին անգամ այս մրցանակը շնորհվել է օպերային բեմադրության համար), 2020[9][11][187],
  • III Համաուկրաինական թատերական փառատոն-մրցանակ «GRA» (Կիև) - «Տրավիատա» օպերա - «Երաժշտական ​​ներկայացում օպերա/մյուզիքլ» ժանրի հաղթող, 2020[188][189],
  • Համաուկրաինական «День» օրաթերթի մրցանակ՝ ուկրաինական օպերային թատրոնի բնագավառում ստեղծագործական որոնումների արդյունավետության համար, 2020[190],
  • Ուկրաինայի վաստակավոր արտիստ, 2021[14],
  • 2021 – Ուկրաինայի Տարաս Շևչենկոյի անվան ազգային մրցանակի կարճ ցուցակ՝ թատերական արվեստի անվանակարգում[67]։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ «Поступ». postup.brama.com. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 24-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին.
  2. ↑ Т. СТАВСКАЯ. ««Театр и лица» — Евгений Лавренчук». Отрывки из радиопрограммы «Театр и лица»: Радиостанция «Эхо Москвы в Томске». Жасминовая поляна. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ օգոստոսի 8-ին. Վերցված է 2013 թ․ նոյեմբերի 18-ին.
  3. ↑ «Встреча с польским режиссёром». mkrf.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 16-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին.
  4. ↑ «Polish Theater Done in Polish in Moscow». The Moscow Times. Արխիվացված է օրիգինալից 2018 թ․ հուլիսի 14-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին.
  5. ↑ «АНО Польский театр в Москве под руководством Евгения Лавренчука». Общероссийский классификатор предприятий и организаций. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ հունիսի 11-ին. Վերցված է 2013 թ․ նոյեմբերի 18-ին.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 «Головний режисер Одеського театру опери та балету: «Культурний процес – це поєднання інтимного процесу митця та публічного хайпу» (Українське радіо)». ukr.radio (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2022 թ․ փետրվարի 14-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  7. ↑ «Школа Євгена Лавренчука». 2020 թ․ մարտի 28. Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  8. ↑ Вікторія АНТОШЕВСЬКА (2021 թ․ հոկտեմբերի 23). «Форум «Opera UA 2021»: три виміри української оперної реальності» (ուկրաիներեն). «ART.CO». Վերցված է 2023 թ․ ապրիլի 29-ին.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 «Головний режисер Одеського оперного театру отримав цьогорічну премію імені Леся Курбаса». Одесская Жизнь (ռուսերեն). 2020 թ․ փետրվարի 22. Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  10. ↑ 10,0 10,1 «Євген Лавренчук на порталі «Theatre love»» (ուկրաիներեն). Портал «Theatre love». 2020 թ․ մարտի 28. Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  11. ↑ 11,0 11,1 «Премію Леся Курбаса присудили головному режисеру Одеської опери». DT.ua. Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  12. ↑ «Евгений Лавренчук». theoryandpractice.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  13. ↑ «Премію ім. Л. Курбаса отримав львів'янин та головний режисер Одеського академічного театру». 032.ua - Сайт міста Львова (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  14. ↑ 14,0 14,1 Про відзначення державними нагородами України з нагоди Міжнародного дня театр у
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 Неда Неждана й Олеся Чайка (2022 թ․ մայիսի 9). «Розмова з режисером Євгеном Лавренчуком» (PDF). «Пряма мова», стор. 193—213 (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2022 թ․ մայիսի 9-ին. Վերցված է 2020-ին.
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 Микола БАБИН (2022 թ․ փետրվարի 24). «Євген Лавренчук у проєкті «ВЕСНа»» (ուկրաիներեն). Проєкт «ВЕСНа». Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ փետրվարի 12-ին. Վերցված է 2023 թ․ փետրվարի 12-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 Любов БАЗІВ (2021 թ․ հունվարի 18). «Євген Лавренчук, головний режисер Одеського національного академічного театру опери та балету» (ուկրաիներեն). «Укрінформ». Վերցված է 2023 թ․ փետրվարի 5-ին.
  18. ↑ Шемякин М. «Совсем еще мальчишка». Женский онлайн журнал Серебряный Клуб. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 14-ին. Վերցված է 2013 թ․ նոյեմբերի 18-ին.
  19. ↑ «Министерство Культуры Российской Федерации - Встреча с польским режиссёром». mkrf.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2018 թ․ հուլիսի 15-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին.
  20. ↑ Марина МУРЗИНА (2012 թ․ մայիսի 10). «Сцена взята «в полон»» (ռուսերեն). «Сто Личность». Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 17-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 17-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  21. ↑ Katarzyna KRAUL (2006 թ․ հուլիսի 9). «Historia Śniegiem okryta» (PDF) (լեհերեն). «Gazeta Poznańska». Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2014 թ․ ապրիլի 7-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 12-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  22. ↑ Светлана ЧАЦКАЯ (2016 թ․ սեպտեմբերի 11). «Евгений Лавренчук: «Кризис — прекрасный повод быть еще хитрее»». «МК (Краднодар)». Արխիվացված է օրիգինալից 2018 թ․ հուլիսի 15-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  23. ↑ Tamara-Elżbieta JAGRZYNA (2003-03). «Polski Teatr w Moskwie» (լեհերեն). Kulturalno-Narodowa Organizacja Społeczna «Polonia» Republiki Chakasji. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 19-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  24. ↑ «Євген Лавренчук та Олена Образцова».
  25. ↑ Agata KULCZYCKA (2003 թ․ հոկտեմբերի 9). «Młodzi i bardzo ambitni» (լեհերեն). Газета Выборча. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ սեպտեմբերի 24-ին. Վերցված է 2022 թ․ դեկտեմբերի 16-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 Польский театр в Москве Евгения Лавренчука. «Польский театр в Москве Евгения Лавренчука». PTwM. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 13-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին.
  27. ↑ 27,0 27,1 «Евгений Лавренчук в каталоге «Афишы»» (ռուսերեն). Афиша. 2012 թ․ մայիսի 10. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ հուլիսի 23-ին. Վերցված է 2013 թ․ նոյեմբերի 18-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  28. ↑ «Rosja: Polski Teatr w Moskwie» (լեհերեն). «Iuvenum Polonia». Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 18-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  29. ↑ «V Światowe Spotkania Teatrów Polonijnych na Podkarpaciu» (լեհերեն). «Wiadomości». 2003 թ․ հոկտեմբերի 9. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 14-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  30. ↑ «Moskwa w pigułce» (լեհերեն). «Archiwum Rzeczpospolitej». 2008 թ․ նոյեմբերի 14. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 17-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  31. ↑ «Weekend teatrów z Moskwy. Scena Współczesna Starej Prochowni» (լեհերեն). Warszawa.pl. 2008 թ․ հոկտեմբերի 25. Արխիվացված է օրիգինալից 2018 թ․ հուլիսի 14-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  32. ↑ «Spontaniczny i intrygujący spektakl Polskiego Teatru w Moskwie» (լեհերեն). «Виленский курьер». 2011 թ․ հոկտեմբերի 17. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ հունվարի 26-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  33. ↑ «Międzynarodowy Polski Festiwal Monospektakli w Wilnie» (լեհերեն). Wilnoteka. 2012 թ․ հոկտեմբերի 18. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 21-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  34. ↑ «Международный Фонд Евгения Лавренчука требует извинений от Совета Старейшин» (ռուսերեն). 2011 թ․ հուլիսի 11. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 18-ին.
  35. ↑ «Режиссёр судится с властями, обвинившими его в гей-пропаганде». Արխիվացված օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 18-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 18-ին.
  36. ↑ «На посаду генерального директора Львівської опери — сім кандидатів» (ուկրաիներեն). Інформагенція «Гал-інфо». 2017 թ․ փետրվարի 14. Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  37. ↑ «На посаду генерального директора Львівської опери — сім кандидатів» (ուկրաիներեն). «Music-review Ukraine». 2017 թ․ փետրվարի 15. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ հոկտեմբերի 9-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  38. ↑ Олена КОРКОДИМ (2023 թ․ հունվարի 6). «Борець проти Путіна і не дуже зручний діяч театру. Хто такий Євген Лавренчук, якого Італія може видати Росії» (ուկրաիներեն). «Детектор медіа». Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ հունվարի 7-ին. Վերցված է 2023 թ․ մարտի 20-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  39. ↑ 39,0 39,1 «Євген Лавренчук – Головний режисер – Керівництво — Колектив — Одеський Національний Академічний театр Опери та Балету». opera.odessa.ua. Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  40. ↑ «Евровидение 2017. В стиле Лавренчука (Польский театр в Москве Евгения Лавренчука)». www.ptwm.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ փետրվարի 25-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  41. ↑ 41,0 41,1 «Наймолодший головний режисер Оперного театру в Україні» (ուկրաիներեն). «Київський ранок» на UA:Київ. 2019 թ․ նոյեմբերի 26. Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ դեկտեմբերի 30-ին. Վերցված է 2022 թ․ դեկտեմբերի 30-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  42. ↑ Мария МАКСАКОВА, Константин ДОРОШЕНКО (2022 թ․ մայիսի 14). «Наш гість – Євген Лавренчук» (ուկրաիներեն). «Stozhary.ua». Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ հունվարի 18-ին. Վերցված է 2023 թ․ հունվարի 18-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  43. ↑ «Królewska Akademia Biznesu i Dyplomacji». www.krolewska-akademia.pl. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 12-ին. Վերցված է 2016 թ․ մայիսի 11-ին.
  44. ↑ «Перша українська школа театру і кіно». www.theater-school.com.ua (ռուսերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  45. ↑ «Гість CityArtShow — Євген Лавренчук — головний режисер Одеської Опери» (ուկրաիներեն). «CityArtShow» на «RadioVgolos». 2020 թ․ մարտի 28. Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ դեկտեմբերի 30-ին. Վերցված է 2022 թ․ դեկտեմբերի 30-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  46. ↑ «Workshop'19 (акторська кухня)». www.facebook.com (ուկրաիներեն). Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ ապրիլի 19-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  47. ↑ фонд, Український культурний. «Огляд проектів Фонду: театральні прем'єри». ucf.in.ua (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ հունիսի 22-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  48. ↑ 48,0 48,1 Діана КОЛОМОЄЦЬ (2021 թ․ հուլիսի 8). «Євген Лавренчук розповів про розвиток опери в Україні: «Доводиться йти партизанським шляхом»» (ուկրաիներեն). «Leopolis.news». Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ ապրիլի 29-ին. Վերցված է 2023 թ․ ապրիլի 29-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  49. ↑ Любовь Базив (2021 թ․ հունվարի 18). «Євген Лавренчук, головний режисер Одеського національного академічного театру опери та балету» (ուկրաիներեն). «Укрінформ». Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ փետրվարի 6-ին. Վերցված է 2023 թ․ փետրվարի 5-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  50. ↑ «Все про характер. Типологія особистості Євген Лавренчук» (ուկրաիներեն). «Polski Teatr w Moskwie». 2017 թ․ հոկտեմբերի 7. Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ փետրվարի 7-ին. Վերցված է 2023 թ․ փետրվարի 7-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  51. ↑ «Міністерство культури України. Одеський національний академічний театр опери та балету повідомляє результати конкурсу». 195.78.68.75. Արխիվացված է օրիգինալից 2018 թ․ հուլիսի 25-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  52. ↑ «Сміливі ініціативи Одеської опери | Збруч». zbruc.eu (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  53. ↑ «Де живе Дракон? - № 102 (22012) четвер 6 грудня 2018 року - Одеська обласна газета «Чорноморські новини»». chornomorka.com (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  54. ↑ «Open to Progress: дискусії й арії в Одесі». DT.ua. Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մայիսի 19-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  55. ↑ Ганна ТРЕГУБ (2020 թ․ մարտի 28). «Євген Лавренчук: «Бездарність дуже легко прикрити завдяки осучасненню, оригінальності. Оригінальність — останній притулок сірості»» (ուկրաիներեն). «Український тиждень». Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2022 թ․ դեկտեմբերի 28-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  56. ↑ ««Убити дракона». В Одесі ставлять оперу про тоталітаризм за п'єсою сталінських часів» (ուկրաիներեն). «Радіо Свобода». 2018 թ․ նոյեմբերի 30. Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ հունվարի 3-ին. Վերցված է 2023 թ․ հունվարի 3-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  57. ↑ Ольга ФІЛІППОВА (2018 թ․ դեկտեմբերի 6). «Де живе Дракон? Про нові плани Одеської опери» (ուկրաիներեն). «Чорноморські новини». Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ հունվարի 3-ին. Վերցված է 2023 թ․ հունվարի 3-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  58. ↑ Ольга Стельмашевская (2018 թ․ դեկտեմբերի 7). «Одеса покаже зуби дракона» (ուկրաիներեն). «Зеркало недели». Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ հունվարի 3-ին. Վերցված է 2023 թ․ հունվարի 3-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  59. ↑ Ирэн АДЛЕР (2019 թ․ նոյեմբերի 6). «То, что Верди написал: одесский Оперный готовит новую «Травиату» с пластиковыми стульями, граммофоном и камелиями» (ռուսերեն). «Думська». Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2023 թ․ հունվարի 3-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  60. ↑ 60,0 60,1 Майя КІРДЄЄВА (2019 թ․ նոյեմբերի 29). «Одеська «Травіата»: надмірна кількість деталей і відсутність «одягу» сцени» (ուկրաիներեն). Г-та «Україна молода». Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  61. ↑ «Первая авангардная постановка оперы «Травиата» в Украине». Huxleў (ռուսերեն). 2019 թ․ նոյեմբերի 7. Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  62. ↑ Ольга Стельмашевская (2019 թ․ նոյեմբերի 7). «Травіата Лавренчука: До України їде оперна еліта світу!» (ուկրաիներեն). Г-та «День». Արխիվացված է օրիգինալից 2019 թ․ նոյեմբերի 8-ին. Վերցված է 2019 թ․ նոյեմբերի 8-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  63. ↑ 63,0 63,1 ZOIL (2019 թ․ նոյեմբերի 13). «Смерть «Травіати» на сцені Одеської опери» (ուկրաիներեն). «Moderato». Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2019 թ․ նոյեմբերի 8-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  64. ↑ Ирэн АДЛЕР (2019 թ․ հոկտեմբերի 24). «Золотой диван, бальные платья и дырочки на сапогах: в Одесской опере готовят «Травиату»» (ռուսերեն). «Думська». Արխիվացված է օրիգինալից 2019 թ․ հոկտեմբերի 29-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  65. ↑ «Премію імені Леся Курбаса у 2020 році присуджено головному режисеру Одеського національного академічного театру опери та балету». mkms.gov.ua. Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ ապրիլի 20-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  66. ↑ Тетяна ПОЛІЩУК (2020 թ․ դեկտեմբերի 3). «Свято у фойє. У Національній Опереті відбулася камерна церемонія нагородження лауреатів Всеукраїнської театральної фестиваль-премії «ГРА», яку транслювали по facebook та в YouTube» (ուկրաիներեն). «День». Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ դեկտեմբերի 4-ին. Վերցված է 2020 թ․ դեկտեմբերի 4-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  67. ↑ 67,0 67,1 «Оголосили лауреатів Шевченківської премії-2021: список» (ուկրաիներեն). «Радіо Свобода». 2021 թ․ մարտի 9. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 9-ին. Վերցված է 2023 թ․ մարտի 20-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  68. ↑ 68,0 68,1 «Заява Комітету з Національної премії України імені Тараса Шевченка від 02.03.2021 р.». Արխիվացված է օրիգինալից 2022 թ․ մարտի 22-ին. Վերցված է 2022 թ․ հունիսի 24-ին. {{cite web}}: no-break space character in |title= at position 82 (օգնություն)
  69. ↑ Мар’яна МИГАЛЬ (2021 թ․ մարտի 1). «В Одесі скоєно замах на життя головного режисера Оперного театру» (ուկրաիներեն). «Главком». Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ ապրիլի 23-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 1-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  70. ↑ «Українська сцена і кримінал. «Валіть з театру і будете цілий»: головний режисер Одеської опери заявив про побиття та шантаж» (ուկրաիներեն). Портал «Yabl». 2021 թ․ մարտի 2. Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 8-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 1-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  71. ↑ Олег Вергелис (2021 թ․ մարտի 2). «Замах на режисера. Що коїться в Одеській опері — з перших уст» (ուկրաիներեն). «Главком». Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 9-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 3-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  72. ↑ «Тема з варіаціями. Конфлікт в Одеській опері» (ուկրաիներեն). «Украинское Радио. Одеса». 2021 թ․ մարտի 2. Արխիվացված է օրիգինալից 2022 թ․ հունվարի 4-ին. Վերցված է 2022 թ․ հունիսի 24-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  73. ↑ Ольга Стельмашевская (2021 թ․ մարտի 3). «Скандал в Одеській Опері. Про «ручне» і не зручне в сучасному театрі» (ուկրաիներեն). Г-та «День», №38. Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 3-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 4-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  74. ↑ Сергій ВИННИЧЕНКО (2021 թ․ մարտի 5). «Хвилі Чорного моря до Міністерства культури» (ուկրաիներեն). Портал «Театральная рыбалка». Արխիվացված է օրիգինալից 2022 թ․ հունվարի 4-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 27-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  75. ↑ Оксана САВЧЕНКО (2021 թ․ մարտի 27). «Тітушки в оперному театрі. Що криється за побиттям режисера Лавренчука в Одесі» (ուկրաիներեն). «ЛІГА.net». Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 27-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 27-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  76. ↑ Марія ГУДИМА (2021 թ․ մարտի 2). «За что били Женю в прошлом году? Одесская опера вновь у всех на устах» (ուկրաիներեն). «Таймер». Արխիվացված է օրիգինալից 2022 թ․ հունվարի 4-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 3-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  77. ↑ «Заява Комітету з Національної премії України імені Тараса Шевченка від 02.03.2021 р.» (ուկրաիներեն). Г-та «День». 2021 թ․ մարտի 2. Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 2-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 2-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  78. ↑ Maciej Nowak Na swoim profilu pisze Anna Łazar: Członkinie Komitetu Nagrody im. Szewczenka wyrażają solidarność i wsparcie dla reżysera #EugeneLavrenchuk Jevhena Lavrenczuka pobitego w Odessie. Ja też solidaryzuję się z ich stanowiskiem, a przede wszystkim z pobitym reżyserem, którego brutalnym pobiciem i kampanią oszczerstw chciano zniechęcić do udziału w konkursie o stanowisko dyrektora Odeskiej Opery
  79. ↑ Ірина БОЙКО (2021 թ․ մարտի 16). «Страх і ненависть в театрі. Євген Лавренчук: «За оперу «La Traviata» я заплатив собою»» (ուկրաիներեն). Портал «Yabl». Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 24-ին. Վերցված է 2021 թ․ մարտի 27-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  80. ↑ Ольга ЛІЦКЕВИЧ (2021 թ․ հուլիսի 19). «Хто претендує на посаду гендиректора Одеського національного театру опери та балету» (ուկրաիներեն). «Суспільне». Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ օգոստոսի 7-ին. Վերցված է 2021 թ․ հուլիսի 20-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  81. ↑ Eugene Lavrenchuk Офіційне звернення
  82. ↑ Ольга ІВЛЄВА (2021 թ․ հուլիսի 21). «Конкурс на посаду гендиректора Одеської опери: режисер Лавренчук зняв свою кандидатуру» (ուկրաիներեն). «Суспільне». Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ հուլիսի 23-ին. Վերցված է 2021 թ․ հուլիսի 23-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  83. ↑ Вікторія АНТОШЕВСЬКА (2021 թ․ հոկտեմբերի 23). «Форум «Opera UA 2021»: три виміри української оперної реальності» (ուկրաիներեն). «ART.CO». Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ ապրիլի 29-ին. Վերցված է 2023 թ․ ապրիլի 29-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  84. ↑ «Міжнародний оперний форум Open to Progress в Одесі» (ուկրաիներեն). «НВ». 2019 թ․ նոյեմբերի 15. Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ ապրիլի 29-ին. Վերցված է 2023 թ․ ապրիլի 29-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  85. ↑ Алла ГОЛОВАНЬ (2021 թ․ նոյեմբերի 18). «Опера, Open to Progress» (ուկրաիներեն). «Українська правда». Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ ապրիլի 29-ին. Վերցված է 2023 թ․ ապրիլի 29-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  86. ↑ Галина БАБІЙ (2021 թ․ սեպտեմբերի 29). «На початку жовтня у Харкові відбудеться Всеукраїнський оперний Форум «OPERA UA 2021»» (ուկրաիներեն). «Украинское Радио». Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ ապրիլի 29-ին. Վերցված է 2023 թ․ ապրիլի 29-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  87. ↑ «Названа причина задержания в Италии украинского режиссёра по запросу России». Lenta.RU (ռուսերեն). Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ հունվարի 3-ին. Վերցված է 2022 թ․ հունվարի 4-ին.
  88. ↑ «Українського режисера, затриманого в Італії на вимогу Росії, відпустили під домашній арешт». РБК-Украина (ռուսերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2022 թ․ հունվարի 21-ին. Վերցված է 2022 թ․ հունվարի 21-ին.
  89. ↑ 89,0 89,1 Олександра КОМІСАРОВА (2022 թ․ փետրվարի 8). ««Росії потрібен обмінний ресурс». Режисер Лавренчук розповів, чому його затримали за запитом РФ» (ուկրաիներեն). «Суспільне Новини». Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ փետրվարի 9-ին. Վերցված է 2023 թ․ հունվարի 21-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  90. ↑ Катерина ТОЛОКОЛЬНИКОВА (2022 թ․ փետրվարի 8). ««Росія поповнює резервний список «обмінного ресурсу». Якщо в Україні затримають якусь російську «жирну пташку», Кремль матиме, на кого її поміняти» — Євген Лавренчук про своє затримання» (ուկրաիներեն). «Ранок культурної людини» на «Радіо Культура». Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ հունվարի 25-ին. Վերցված է 2023 թ․ հունվարի 25-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  91. ↑ «FB mobilizes for Ukraine director held in Naples. Ex head of Moscow theatre Lavrenchuk wanted for embezzlement» (անգլերեն). «ANSA». 2022 թ․ հունվարի 5. Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ փետրվարի 23-ին. Վերցված է 2023 թ․ փետրվարի 23-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  92. ↑ «Заява Українського ПЕН на підтримку режисера Євгена Лавренчука (10 січня 2022)». Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ մայիսի 3-ին. Վերցված է 2023 թ․ մայիսի 13-ին.
  93. ↑ Irina Lavrenchuk (2022 թ․ հունվարի 21). «Євгена відпустили під домашній арешт». Facebook (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2022 թ․ հունվարի 21-ին. Վերցված է 2022 թ․ հունվարի 21-ին.
  94. ↑ «Затриманого в Італії на запит Росії українського режисера Лавренчука перевели під домашній арешт – мати». Радіо Свобода (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2022 թ․ հունվարի 21-ին. Վերցված է 2022 թ․ հունվարի 21-ին.
  95. ↑ «Українського режисера тримають у італійському СІЗО за запитом Росії» (ուկրաիներեն). «ProТеатр». 2022 թ․ հունվարի 3. Արխիվացված է օրիգինալից 2022 թ․ հունվարի 4-ին. Վերցված է 2022 թ․ հունվարի 4-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  96. ↑ 96,0 96,1 96,2 Олег Вергелис (2022 թ․ հունիսի 26). «Остання жертва російського Інтерполу. Інтерв'ю з режисером Євгеном Лавренчуком» (ուկրաիներեն). «Главком». Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ դեկտեմբերի 12-ին. Վերցված է 2023 թ․ փետրվարի 23-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  97. ↑ «Libero regista Ucraino agli arresti domiciliari a Napoli» (իտալերեն). «Vitawebtv». 2022 թ․ մարտի 5. Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ փետրվարի 23-ին. Վերցված է 2023 թ․ փետրվարի 23-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  98. ↑ В Италии освобождён украинский режиссёр Евгений Лавренчук
  99. ↑ Claudia PALAZZO (2022-31-27). «Freed Theater Director Lavrenchuk's First Interview» (անգլերեն). «Kyiv Post». Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ մարտի 29-ին. Վերցված է 2023 թ․ հունվարի 30-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  100. ↑ «Eugene Lavrenchuk. Друзі! Я вільний! Остаточно! Всім дуже дякую за все, що ви зробили для мене (25 березня 2022 р.)». Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ հունվարի 18-ին. Վերցված է 2023 թ․ մայիսի 13-ին.
  101. ↑ Angela GIUFFRIDA (2022 թ․ մարտի 9). «Ukrainian opera director freed in Italy hits out at Russia's misuse of Interpol» (անգլերեն). «The Guardian». Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ փետրվարի 5-ին. Վերցված է 2023 թ․ փետրվարի 23-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  102. ↑ фонд, Український культурний. «Затверджено оновлений реєстр експертів Українського культурного фонду». ucf.in.ua (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  103. ↑ «Ректор Першої української школи театру і кіно». Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  104. ↑ «Учні Євгена Лавренчука в Одесі». https://concert.ua/ru/event/workshop-19-odessa. 2020 թ․ մարտի 28. Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին. {{cite web}}: External link in |website= (օգնություն)
  105. ↑ «Архив». TEO (ռուսերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  106. ↑ 106,0 106,1 Ольга ФІЛІППОВА (2020 թ․ սեպտեմբերի 5). «Український міф про рух на місці» (ուկրաիներեն). «Чорноморські новини». Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ մարտի 3-ին. Վերցված է 2023 թ․ մարտի 3-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  107. ↑ 107,0 107,1 ««Страшное китайское проклятие. Украина». В Одессе впервые покажут пьесу автора «Инопланетной Рашки»» (ուկրաիներեն). «Думська». 2020 թ․ սեպտեմբերի 2. Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ մարտի 3-ին. Վերցված է 2023 թ․ մարտի 3-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  108. ↑ Олег Вергелис (2021 թ․ հուլիսի 16). ««Столичний театральний Версаль» у новому сезоні призначає побачення Моцарту і Сальєрі» (ուկրաիներեն). «Зеркало недели». Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ հուլիսի 16-ին. Վերցված է 2021 թ․ հուլիսի 16-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  109. ↑ «Ukrainian Artists and Cultural Workers During the Eight Years of War». Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ մայիսի 30-ին. Վերցված է 2023 թ․ մայիսի 13-ին.
  110. ↑ «Лавренчук, Евгений Викторович». unienc.ru. Արխիվացված օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին.
  111. ↑ Sebastian GABRYEL (2022 թ․ հոկտեմբերի 27). «Wnętrze ludzkiej psyche» (լեհերեն). «Kultura u Podstaw». Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ հունվարի 18-ին. Վերցված է 2023 թ․ հունվարի 18-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  112. ↑ «Став стипендіантом Міністерства культури і національної спадщини Польщі у 2023 році». Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ փետրվարի 12-ին. Վերցված է 2023 թ․ մայիսի 13-ին.
  113. ↑ Kulczycka, Agata. «Młodzi i bardzo ambitni». Gazeta Wyborcza. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ սեպտեմբերի 24-ին.
  114. ↑ Kraul, Katarzyna. «Historia Śniegiem okryta» (PDF). Gazeta Poznańska. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2014 թ․ ապրիլի 7-ին.
  115. ↑ «Евгений Лавренчук «Ивонна, принцесса Бургундская»». www.polonia.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ հոկտեմբերի 3-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին.
  116. ↑ «Танго. Заказ и продажа билетов». www.moscowshows.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 17-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին.
  117. ↑ kultura, Resinet. «Perwersyjny urok dekadencji - Rzeszowski Serwis Kulturalny». www.kultura.resinet.pl. Արխիվացված է օրիգինալից 2009 թ․ մարտի 2-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին.
  118. ↑ ««Мария Стюарт» Польский театр в Москве». 2012 թ․ փետրվարի 28. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 21-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին.
  119. ↑ Polski Teatr w Moskwie (2014 թ․ փետրվարի 21), Репортаж НТВ о репетициях спектакля «Похищение Европы», Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ հուլիսի 22-ին, Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին
  120. ↑ Polski Teatr w Moskwie (2014 թ․ մարտի 18), Даниэль Ольбрыхский в программе «Главная роль» телеканал «Культура», Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին
  121. ↑ «Wyborcza.pl». wyborcza.pl. Արխիվացված է օրիգինալից 2018 թ․ մարտի 18-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին.
  122. ↑ «Olbrychski odmawia Rosjanom udziału w «Porwaniu Europy»». Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 13-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին.
  123. ↑ «PORWANIE EUROPY - Aktualne wydarzenia z kraju i zagranicy - Wiadomości.gazeta.pl». gazetapl (լեհերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 15-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին.
  124. ↑ Москва 24 (2014 թ․ մայիսի 16), «За обедом»: Даниэль Ольбрыхский о везении, Наполеоне и русском языке, Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին{{citation}}: CS1 սպաս․ թվային անուններ: authors list (link)
  125. ↑ «Е. Лавренчук Оксана Керик». jass-min.narod.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 17-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 12-ին.
  126. ↑ «Поступ». postup.brama.com. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 24-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 12-ին.
  127. ↑ «Интерьвью Лавренчука с Татьяной Ставской». jass-min.narod.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ օգոստոսի 8-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 12-ին.
  128. ↑ «Совсем еще мальчишка». ck-magazine.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 14-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 12-ին.
  129. ↑ «Амазонки в драме Е. Лавренчук Евгения Сайко». jass-min.narod.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 17-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 12-ին.
  130. ↑ «Поступ». postup.brama.com. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 24-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 12-ին.
  131. ↑ «…Как Вертинский в Одессу возвращался — Тиква - Ор самеах». viknaodessa.od.ua. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 21-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 12-ին.
  132. ↑ ««PORTO-FRANCO» newspaper - Odessa». porto-fr.odessa.ua. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 17-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 12-ին.
  133. ↑ «Спектакль «Сумерки богов» - Одесский академический русский драматический театр». rusteatr.odessa.ua. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 20-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 12-ին.
  134. ↑ ««Сумерки богов». Телеканал Театр. Официальный сайт». 2011 թ․ դեկտեմբերի 20. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 18-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 12-ին.
  135. ↑ «Такой современный Ветхий Завет. Одесская газета «Порто-Франко» № 911 25.04.2008». porto-fr.odessa.ua. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 17-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 12-ին.
  136. ↑ «Спектакль «Танахшпиль»». www.galerka.com. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 24-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 12-ին.
  137. ↑ «Спектакль «Танахшпиль» - расписание, рецензия, фотография». today.od.ua. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 19-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 12-ին.
  138. ↑ «Евгений Лавренчук: возвращение». Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 26-ին.
  139. ↑ ««PORTO-FRANCO» newspaper - Odessa». porto-fr.odessa.ua. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 2-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին.
  140. ↑ «Одесситы привезли на Homo Ludens смешную грустную историю о взрослой любви в режиме ожидания - Информационно аналитическая интернет газета MK.MK.UA». www.mk.mk.ua (ռուսերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 21-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին.
  141. ↑ ««Союз нерушимый…». В Одесской русской драме - новый «Лист ожидания»». timer-odessa.net (ռուսերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 2-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին.
  142. ↑ «Сто пудов любви от Евгения Лавренчука в Русском театре». OdArt: территория культуры (ռուսերեն). 2014 թ․ դեկտեմբերի 8. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ դեկտեմբերի 20-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին.
  143. ↑ «Spontaniczny i intrygujący spektakl Polskiego Teatru w Moskwie». Kurier Wileński. 2011 թ․ հոկտեմբերի 17. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ հունվարի 26-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին.
  144. ↑ ez.pl. «Polski Teatr z Moskwy zachwycił wileńską publiczność». www.iuve.pl. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 2-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին.
  145. ↑ «Wileńska randka polskich teatrów - Związek Polaków na Litwie». Związek Polaków na Litwie (լեհերեն). 2011 թ․ հոկտեմբերի 20. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 2-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին.
  146. ↑ «Workshop 12 (Польский театр Евгения Лавренчука), билеты в Центр им. Вс. Мейерхольда (мейерхольда) - театральное агентство BILETEXPRESS.RU». www.biletexpress.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 2-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին.
  147. ↑ ««Играем Чехова». Польский театр в Москве Евгения Лавренчука». web.archive.org. 2017 թ․ փետրվարի 2. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 2-ին. Վերցված է 2022 թ․ հունվարի 12-ին.
  148. ↑ Татьяна ВЕСНИНА (2013 թ․ նոյեմբերի 19). ««Дракон» в ТЮЗе: страна скатывается в тоталитаризм?» (ուկրաիներեն). Городской портал «В Томске». Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 18-ին. Վերցված է 2016 թ․ մարտի 4-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  149. ↑ «Томск. Страстной бульвар, 10». strast10.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 21-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 12-ին.
  150. ↑ «Памфлет о свободе. Приходите в театр - посмотреть телевизор. Премьера в ТЮЗе». www.tv2.tomsk.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 17-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 12-ին.
  151. ↑ ««Анна Каренина» - это не сериал» (ռուսերեն). 2009 թ․ նոյեմբերի 10. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 18-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 12-ին.
  152. ↑ «Афиша Томска. В ТЮЗе проходит спектакль «Анна Каренина» режиссёра Евгения Лавренчука». afisha.westsib.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 19-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 12-ին.
  153. ↑ «Томск. Страстной бульвар, 10». strast10.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 21-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 12-ին.
  154. ↑ ««Эхо недели». В ТЮЗе премьера - «Анна Каренина»». begin-online.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 16-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 12-ին.
  155. ↑ «Miłosz w trzy dni! Wilnoteka». www.wilnoteka.lt (լեհերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 21-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին.
  156. ↑ «W poszukiwaniu czasu zastygłego. Wilnoteka». www.wilnoteka.lt (լեհերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 21-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին.
  157. ↑ «Премьера мюзикла «Братья Маккавеи» на языке джуури». Горские евреи. СТМЭГИ - община горских евреев. (ռուսերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 17-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին.
  158. ↑ Инна Кац. Фото: Олег Владимирский (10 сентября 2018, дата съёмки 08.09.2018). ««Последний романтик» Рихард Штраус - впервые в Одесской опере / Новости в фотографиях, Одесса». viknaodessa.od.ua, Информационное агентство «Вікна Одеса». Արխիվացված է օրիգինալից 2018 թ․ հոկտեմբերի 22-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  159. ↑ «Високий сезон української опери (Music-Review Ukraine)». m-r.co.ua. Արխիվացված է օրիգինալից 2019 թ․ փետրվարի 23-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  160. ↑ «У передчутті оксамитового сезону… - № 072-073 (21982-21983) четвер-субота 23-25 серпня 2018 року - Одеська обласна газета «Чорноморські новини»». chornomorka.com (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  161. ↑ «Виктюк обзавидуется: в Одессе показали оперу с элементами эротики (Новости Одессы)». dumskaya.net. Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  162. ↑ «Целующиеся певицы и танец семи покрывал — романтика «Бархатного сезона в Одесской опере»». timer-odessa.net (ռուսերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  163. ↑ «Прем'єра опери «Травіата»» (ռուսերեն). «ГЛАС» (Одеса). 2019 թ․ նոյեմբերի 5. Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ հունվարի 6-ին. Վերցված է 2023 թ․ հունվարի 6-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  164. ↑ «Albert Herring» (լեհերեն). E-teatr. Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ հունվարի 18-ին. Վերցված է 2023 թ․ հունվարի 18-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  165. ↑ «Москва | Афиша | Ромео и Джульетта — MosDay.ru». mosday.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 18-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին.
  166. ↑ «Эдип спящий». www.vashdosug.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 18-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին.
  167. ↑ «Афиша Томска. В ТЮЗе состоялись премьеры спектаклей «Страсти по Беккету. В ожидании Годо» и «Отцы и дети»». afisha.westsib.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 19-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին.
  168. ↑ «Афиша Томска. "Отцы и дети" (обыкновенный фашизм) - спектакли». afisha.westsib.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 2-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին.
  169. ↑ 169,0 169,1 «Фестиваль современной режиссуры | Медиагруппа ГЛАС». glasweb.com (ռուսերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 2-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին.
  170. ↑ «От «Великолепного рогоносца» до «Декамерона»: Одесская русская драма провела фестиваль режиссуры». Новости Одессы (ռուսերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 2-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին.
  171. ↑ 171,0 171,1 Лилия ШТЕКАЛЬ (2016 թ․ հուլիսի 20). «Не бойтесь современной режиссуры!» (ռուսերեն). «Odessa Daily». Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 2-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  172. ↑ «Состоятся ли режиссёрские находки?». Лента новостей Одессы. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 2-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին.
  173. ↑ «Уроки режиссуры от Евгения Лавренчука для Одесской публики». Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 2-ին.
  174. ↑ «"PORTO-FRANCO" newspaper - Odessa». porto-fr.odessa.ua. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 2-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին.
  175. ↑ театр, Русский. «Одесский академический русский драматический театр - Спектакль "Метель"». www.rusteatr.odessa.ua (ռուսերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 2-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին.
  176. ↑ «I Международный фестиваль современной режиссуры «Встречи в Одессе»» (ռուսերեն). Одесский академический русский драматический театр. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 2-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին.
  177. ↑ Rimlyanka (2016 թ․ դեկտեմբերի 15). «Дыши свободно. Театр Нового зрителя: Владимир Бутаков и Евгений Лавренчук» (ռուսերեն). «Оксюморон». Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 2-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  178. ↑ Виолетта СКЛЯР (2017 թ․ հունվարի 17). «Дыши свободно. Театр Нового зрителя: Владимир Бутаков и Евгений Лавренчук» (ռուսերեն). «Порто-Франко». Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 2-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  179. ↑ «Rusałka» (լեհերեն). E-teatr. Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ հունվարի 18-ին. Վերցված է 2023 թ․ հունվարի 18-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  180. ↑ ««Анна Каренина» — это не сериал» (ռուսերեն). 2009 թ․ նոյեմբերի 10. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 18-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին.
  181. ↑ «Ceremonia wręczania orderów i odznaki honorowej „Zasłużony dla Kultury Polskiej"». www.moskwa.msz.gov.pl. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 15-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 11-ին.
  182. ↑ VKO. «Евгений Лавренчук в программе Александра Марданя «Авансцена»». odessitclub.org (ռուսերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  183. ↑ «Одесский академический русский драматический театр – Фестиваль современной режиссуры «Встречи в Одессе». Пресс-релиз». www.rusteatr.odessa.ua. Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  184. ↑ ««Встречи в Одессе» с Гоголем и Цветаевой». vo.od.ua. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 2-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  185. ↑ «Авторский курс актёрского мастерства презентует ученик Романа Виктюка | Двор Культуры: новости культурной жизни Одессы». cultureyard.com.ua (ռուսերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 2-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին.
  186. ↑ Eventhint.com. «Курс-эксперт «Типология личности. Всё о характере и типах личности» по авторской системе Евгения Лавренчука | Eventhint.com». Eventhint.com (ռուսերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 2-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 27-ին.
  187. ↑ «Впервые за постановку оперного спектакля: главного режиссёра Одесского театра оперы и балета удостоили премии имени Леся Курбаса | Метроном. Новости Одессы». Метроном.news (անգլերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ մարտի 28-ին.
  188. ↑ «2020.12.03 — III Всеукраїнська театральна фестиваль-премія GRA 2020». Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ դեկտեմբերի 12-ին. Վերցված է 2020 թ․ դեկտեմբերի 4-ին. {{cite web}}: no-break space character in |title= at position 11 (օգնություն)
  189. ↑ «Оголошені переможці українського театрального Оскара-2020» (ուկրաիներեն). «Главком». 2020 թ․ դեկտեմբերի 3. Արխիվացված է օրիգինալից 2022 թ․ փետրվարի 25-ին. Վերցված է 2020 թ․ դեկտեմբերի 4-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)
  190. ↑ ««КОРОНА «Дня» — за результативність творчих пошуків в області українського оперного театру Євген ЛАВРЕНЧУК, головний режисер Одеського національного академічного театру опери та балету, ректор Першої української школи театру і кіно» (ուկրաիներեն). Г-та «День» №246-247. 2020 թ․ դեկտեմբերի 29. Արխիվացված է օրիգինալից 2022 թ․ փետրվարի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ դեկտեմբերի 30-ին. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (օգնություն)

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Եվգենի Լավրենչուկ» հոդվածին։
Ֆոտո, վիդեո և աուդիո
Չափորոշչային վերահսկողություն
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Եվգենի_Լավրենչուկ&oldid=9750640» էջից