Քաջ Նազարը (հեքիաթ)
| Քաջ Նազարը | |
|---|---|
| Տեսակ | գրական ստեղծագործություն |
| Ժանր | հեքիաթ |
| Հեղինակ | Հովհաննես Թումանյան |
| Բնագիր լեզու | հայերեն |
| Գրվել է | 1912 |
| Թվային տարբերակ | Քաջ Նազարը |
| Վիքիքաղվածք | Քաջ Նազարը |
Քաջ Նազար, Հովհաննես Թումանյանի հեքիաթը, գրված 1912 թվականին։
Հեքիաթում մշակված է հավերժական թեման վախկոտ մարդու մասին, որն բախտի բերմամբ իշխանության է հասնում։ Հեքիաթը գրելիս Թումանյանը ձեռքի տակ ունեցել է այս պատմության բազմաթիվ տարբերակներ՝ գերմանական, ռուսական, վրացական, թուրքական և հայկական[1]։
Սյուժե
Նազարը վախկոտ ու ալարկոտ մարդ է, բայց միաժամանակ անչափ պարծենկոտ: Մի գիշեր կինը դուռը փակում է՝ Նազարին թողնելով դրսում: Վերջինս վախեցած նստում է պատի տակ ու մնում մինչև լույսը բացվելը: Առավոտյան, երբ ճանճերը հավաքվում են նրա շուրջը, ձեռքով խփում է ու սպանում մի քանի ճանճ: Չկարողանալով հաշվել սատկած ճանճերին՝ որոշում է, որ հազարից պակաս չեն լինի, գնում է գյուղի տերտերի մոտ, պատմում իր քաջագործությունը և խնդրում գրել այդ մասին, որ բոլորն իմանան: Տերտերը կատակով մի փալասի վրա գրում է.
|
Անհաղթ հերոս Քաջըն Նազար,
Որ մին զարկի՝ ջարդի հազար։ |
|
Նազարն այդ փալասն անցկացնում է մի փայտի, նստում հարևանի էշին ու ճանապարհ ընկնում:
Տես նաև
Ծանոթագրություններ
- ↑ Հայ դրամատուրգիա, Երևան, 1985, էջ 10:
