Ելենա Յակովլևա

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Ելենա Յակովլևա
Ծնվել էմարտի 5, 1961(1961-03-05)[1] (63 տարեկան)
ԾննդավայրՆովոգրադ-Վոլինսկի, Ժիտոմիրի մարզ, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
ԿրթությունՌուսաստանի թատերական արվեստի համալսարան (1984)
Քաղաքացիություն ԽՍՀՄ և  Ռուսաստան
Մասնագիտությունդերասանուհի, թատրոնի դերասանուհի, կինոդերասանուհի, հաղորդավար և հեռուստահաղորդավարուհի
ԸնտրանիIntergirl?
Պարգևներ և մրցանակներ
elena-yakovleva.ru

Ելենա Ալեքսեևնա Յակովլևա (ռուս.՝ Елена Алексеевна, մարտի 5, 1961(1961-03-05)[1], Նովոգրադ-Վոլինսկի, Ժիտոմիրի մարզ, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), խորհրդային և ռուսական թատրոնի, կինոյի և հնչյունավորման դերասանուհի, հեռուստահաղորդավարուհի․ Ռուսաստանի Դաշնության ժողովրդական արտիստ (2002 թվական)[2], Ռուսաստանի Դաշնության Պետական մրցանակի (2000 թվական)[3], երկու «Նիկա» մրցանակի (1990, 1993 թվականներ), «ՏԷՖԻ» մրցանակի (2004 թվական) և մի քանի «Ոսկե արծիվ» մրցանակի (2005, 2017, 2024 թվականներ) դափնեկիր։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վաղ տարիներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծնվել է 1961 թվականի մարտի 5-ին Ուկրաինայի ԽՍՀ Ժիտոմիրի մարզի Նովոգրադ-Վոլինսկի քաղաքում։

Հայրը՝ Ալեքսեյ Նիկոլաևիչ Յակովլը զինծառայող է եղել, մայրը՝ Վալերիա Պավլովնա Յակովլևան՝ գիտահետազոտական ինստիտուտի աշխատակից։ Ընտանիքը ստիպված էր շատ հաճախ տեղից տեղ տեղափոխվել։ Որպես հետևանք, Ելենա Յակովլևան փոխել է բազմաթիվ դպրոցներ։ Դերասանուհու մանկության մեծ մասն անցել է Իրկուտսկի մարզի Նիժնեուդինսկ քաղաքում[4]։

1978 թվականին ավարտել է Խարկովի թիվ 138 միջնակարգ դպրոցը։ Ավարտելուց հետո նա հասցրել է աշխատել և՛ գրադարանավարուհի ԽՄԱ-ում, և՛ քարտեզագիր։ Այնուհետև աշխատել Է Խարկովի էլեկտրասարքավորումների գործարանում որպես համալրող։ Աշխատավարձը խնայել է մայրաքաղաք գնալու համար։ Իսկ 1980 թվականին[5], երբ բավականաչափ գումար է կուտակել, մեկնել է Մոսկվա՝ ընդունվելու ԳԻՏԻՍ, քանի որ դեռ մանուկ հասակում որոշել էր դերասանուհի դառնալ։ Ելենայի խոսքով ընդունելության քննությանը իր դերասանական ելույթի ժամանակ ընդունելության հանձնաժողովի նախագահն ու անդամները «արցունքների աստիճանի ծիծաղել են» իր հորինած միզանսցենայի վրա։ Նրան ընդունել են առաջին իսկ փորձից, բացի այդ, օգնեցին հաջողությամբ հանձնել մնացած քննությունները[6]։ Յակովլևայի դասախոս Վլադիմիր Անդրեևի խոսքով՝ դեռևս ընդունելության քննություններին պարզ էր, որ իրեն մեծ ապագա է սպասվում. ընդունելության ժամանակ կարդալով մենախոսությունը՝ Յակովլևան ծնկի է իջել, և ընդունող հանձնաժողովը նրան լսել է կանգնած։ Ինքը՝ Ելենա Յակովլևան, հիշում է իր ընդունելության մասին այսպես․

Սեղանի շուրջ մի փոքրիկ սենյակում հանձնաժողով է նստած, իրենց դիմաց կանգնած եմ ես։ Հայտարարում եմ․ ««Հարություն», Լև Տոլստոյ»։ Իսկ Տոլստոյը գրել է՝ «Կատյուշա Մասլովան ծնկի է իջել»։ Այսպիսով, ես էլ ծնկի իջա։ Նրանց մոտից ոչինչ չէր երևում, այսպիսով ստիպված էին ոտքի կանգնել, և գրեթե իմ ամբողջ մենախոսությունը նրանք լսեցին կանգնած[7]։

1984 թվականին ավարտում է Ա. Վ. Լունաչարսկու անվան թատերական արվեստի պետական ինստիտուտի դերասանական ֆակուլտետը (ԳԻՏԻՍ) (դասընթացի գեղարվեստական ղեկավար Վլադիմիր Ալեքսեևիչ Անդրեև)[8]։

Կարիերա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ելենա Յակովլևան՝ Նաստյա Կամենսկայայի դերում, 2000 թվականի փետրվար

Ավարտելով բուհը՝ ընդունվել Է Մոսկվայի առաջատար թատրոններից մեկը՝ «Սովրեմեննիկ»։ Գալինա Բորիսովնա Վոլչեկի գլխավորությամբ գեղարվեստական խորհրդի անդամները միաձայն քվեարկեցին նրան թատրոնի թատերախմբում ընդգրկելու համար․ սա հազվագյուտ դեպք է։

Նա իր դեբյուտը կատարեց Գիտելի դերում Գալինա Վոլչեկի «Երկուսը ճոճանակի վրա» (1984 թվական) նորացված ներկայացման մեջ, որը հիմնված է Ուիլյամ Գիբսոնի պիեսի վրա, Յակովլևայի առաջին գործընկերը Նիկոլայ Պոպկովն էր։

1986 թվականին Վալերի Ֆոկինը Յակովլևային առաջարկեց անցնել Մոսկվայի Մ. Երմոլովայի անվան դրամատիկական թատրոն, որտեղ նա աշխատել է երեք տարի։ Դրանից հետո վերադարձել է «Սովրեմենիկ», և, չնայած որ հազվադեպ դեպք է, նրան հետ են վերցրել։ Սակայն, 2011 թվականի մայիսին քսանյոթ տարի թատրոնում ծառայելուց հետո հիսուն տարեկան հասակում կրկին լքեց այն։ Նրա հետ թատրոնից հեռացել է նաև նրա ամուսինը՝ Վալերի Շալնիխը[9]։ Ելենան այսպես է բացատրել իր հեռանալու պատճառը․

«…Բոլորը մեծանում են, և թատրոնն այլևս այն չէ, ինչ ես խելագարորեն սիրում էի, վերջին տարիներին թատրոնը սկսեց կտրուկ փոխվել, և ոչ դեպի լավը։ Թատրոնը բոլորովին այլ է դարձել, ինչպես բոլորն էին…»[10]։

Ելենա Յակովլևայի դեբյուտը կինոյում Գեորգի Յունգվալդ-Խիլկևիչի «Երկուսը մեկ հովանոցի տակ» (1983 թվական) ֆիլմն էր։

1980-ական թվականներին նա շատ է նկարահանվել (Մարիան Վ. Աբդրաշիտովի «Պլումբում կամ Վտանգավոր խաղում», Միլան Ա. Սախարովի «Թռչելու ժամանակն է» ֆիլմում և այլք), այնուամենայնիվ, համամիութենական համբավը նրան հասավ «Ինտերդևոչկա»-ում (1989 թվականին) Տանյա Զայցևայի դերից հետո, ռեժիսոր Պյոտր Տոդորովսկին, որը հիմնված էր Վլադիմիր Կունինի սկանդալային պատմության վրա։ Պյոտր Տոդորովսկին հաստատել է այն ժամանակ անհայտ դերասանուհի Ելենա Յակովլևային «գիշերային թիթեռի» դերի համար անսպասելիորեն ամբողջ անձնակազմի խմբի համար, թեև այդ դերի համար լսվել են «խորհրդային կինոյի ամենագրավիչ գեղեցկուհիները»՝ Իրինա Ռոզանովան, Տատյանա Դոգիլևան, Ինգեբորգա Դապկունայտեն։ Ենթադրվում է, որ դերասանուհին ռեժիսորին գերել է իր հոգով, այլ ոչ թե գեղեցիկ կազմվածքով[11]։ 2014 թվականի փետրվարի 12-ին ստեղծագործական երեկոյի ընթացքում, որը տեղի է ունեցել Կիևի սպաների տան բեմում, Ելենան պատմել է «Ինտերդևոչկա» ֆիլմի թեստերի մասին, որը նա անվանել է պարզապես «անկեղծ զրույց»[12]։

1990-ականներին Տոդորովսկի ավագը նկարահանեց Յակովլևային իր ևս երեք ֆիլմերում՝ «Անկոր, նորից Անկոր» (1992 թվական), «Ինչ հրաշալի խաղ է» (1995 թվական) և «Ռետրո եռյակ» (1998 թվական)։ Հետագայում նա շատ զղջաց Նիկիտա Միխալկովի «Արևից այրվածները» (1994 թվական) ֆիլմում կոմդիվի կնոջ չխաղացած դերի համար, որի համար ռեժիսորը հաստատեց Ինգեբորգա Դապկունայտեն։

Ելենա Յակովլևան հայտնի է «Կամենսկայա» հեռուստասերիալի Նաստյա Կամենսկայայի դերով։ Հարցազրույցներից մեկում գրող Ալեքսանդրա Մարինինան նշել է, որ դեմ չէ «Կամենսկայա 7»-ի նոր սերիաների հնարավոր թողարկմանը, սակայն դա կախված է կինոընկերության և հեռուստատեսության նկարահանումներից[13]։

2018 թվականի մարտին Ելենան վերադարձավ «Սովրեմեննիկ» թատրոնի բեմ, որպես հրավիրված դերասանուհի՝ թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Գալինա Վոլչեկի խնդրանքով — «փրկել ներկայացումը «Խաղում ենք... Շիլլեր»» ռեժիսոր՝ Ռիմաս Տումինաս, որտեղ նա նորից սկսեց խաղալ շոտլանդացի Մարի Ստյուարտի թագուհու դերը։ 2000 թվականի մարտի 1-ին տեղի է ունեցել այդ ներկայացման պրեմիերան և Ելենան այդ դերի առաջին կատարողն էր[14][15]։

2023 թվականի մարտին նկարահանվել է ՎՏԲ բանկի գովազդում։

Տեսակետներ և հասարակական գործունեություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2008-2011 թվականներին Ելենա Յակովլևան ՌԴ նախագահին կից մշակույթի և արվեստի խորհրդի անդամ էր[16][17]։

Հանդես է եկել կենդանիների պաշտպանության մասին օրենքի ընդունման օգտին[18], կողմ է արտահայտվել սեռական ծառայությունների ոլորտի օրինականացմանը[19]։

2013 թվականի հոկտեմբերին «Ռոսիյսկայա գազետա»-ի հրապարակած մենախոսության մեջ, Յակովլևան հանդես է եկել Պետական դումա գործունեության քննադատությամբ՝

2023 թվականի հունվարի 7-ին Ռուսաստանի ներխուժում Ուկրաինայի ֆոնին Ուկրաինայի պատժամիջոցների ցուցակում ներառվել են այն անձինք, ովքեր «հրապարակայնորեն ագրեսիվ պատերազմի կոչ են անում, արդարացնում և օրինական են ճանաչում Ռուսաստանի զինված ագրեսիան Ուկրաինայի դեմ, Ուկրաինայի տարածքի ժամանակավոր օկուպացիան»։ Նախատեսվում է երկրի տարածքում ակտիվների արգելափակում, տնտեսական և ֆինանսական պարտավորությունների կատարման դադարեցում, մշակութային փոխանակումների և համագործակցության դադարեցում, ուկրաինական պետական պարգևներից զրկում[20][21]։

Անձնական կյանք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Առաջին ամուսինը՝ Սերգեյ Յուլինը (ծնվել է 1957 թվականի ապրիլի 20-ին), դրամատիկական դերասան է, Ռուսաստանի Դաշնության վաստակավոր արտիստ (1999 թվական)[22][23], Չիտայի Անդրբայկալյան տարածաշրջանային դրամատիկական թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար։ Նրանք ամուսնացան՝ լինելով ԳԻՏԻՍ-ի ուսանողներ, սակայն կես տարի անց բաժանվեցին[24]։
  • Երկրորդ ամուսինը՝ Վալերի Շալնիխը (ծնվել է 1956 թվականի ապրիլի 8-ին), «Սովրեմեննիկ» թատրոնի դերասան է(1977—2011), Ռուսաստանի Դաշնության ժողովրդական արտիստ (2006 թվական), 1990 թվականի մարտի 3-ին Մոսկվայի Գրիբոյեդովի գրանցման գրասենյակում ամուսինները գրանցել են իրենց ամուսնությունը, իսկ մինչ այդ հինգ տարի ապրել են համակեց ամուսնության մեջ։ Հարսանիքի վկան եղել է դերասան Իգոր Կվաշան[25]։
  • Որդի՝ Դենիսը (ծնվել է 1992 թվականի նոյեմբերի 7-ին), սովորել է Մոսկվայի Բոլշայա Պոլյանկայի հեռուստատեսության և ռադիոհեռարձակման հումանիտար ինստիտուտի ռեժիսորական ֆակուլտետում, այնուհետև թողել է։ Զբաղվում է բոդիբիլդինգով[26]։

Ելենայի սիրած գրողներն են՝ Իվան Բունինը և Վլադիմիր Նաբոկովը։ Հոբբին՝ ձիավարություն և անվաչմուշկներ։

Ստեղծագործություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Թատրոն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մոսկվայի «Սովրեմեննիկ» թատրոն

Տարեթիվ Դերակատարում Ներկայացում Ստեղծագործություն Ստեղծագործության հեղինակ Ռեժիսոր
1984 Աղջիկ «Տուրբինների օրեր» «Տուրբինների օրեր» (պիես) Միխայիլ Բուլգակով Իգոր Կվաշա
1984 Գիտել Մոսկա «Երկուսը ճոճանակի վրա» «Երկուսը ճոճանակի վրա» (պիես) Ուիլյամ Գիբսոն Գալինա Վոլչեկ
1984 Նատալյա Իվանովնա, Անդրեյ Սերգեևիչ Պրոզորովի հարսնացուն / կինը «Երեք քույր» «Երեք քույր» (պիես) Անտոն Չեխով Գալինա Վոլչեկ
1985 Բժշկական բաժնի պետ «Հավերժ տասնինը տարեկան» «Հավերժ տասնինը տարեկան» (վիպակ) Գրիգորի Բակլանով Վալերի Ֆոկին
1986 Գալինա «Երկվորյակ» «Երկվորյակ» (վիպակ) Միխայիլ Ռոշչին Գալինա Վոլչեկ
1988 Մարիա, Կլարա «Աստղերը առավոտյան երկնքում» «Աստղերը առավոտյան երկնքում» (վիպակ) Ալեքսանդր Գալին Գալինա Վոլչեկ
1989 Եվգենիա Սեմյոնովնա Գինցբուրգ, սովետական լրագրող և գրող «Կտրուկ երթուղի» «Կտրուկ երթուղի» (վեպ) Եվգենիա Գինսբուրգ

(Ալեքսանդր Հեթմանի բեմադրությունը)

Գալինա Վոլչեկ
1990 Օլգա («Մուրլին Մուրլո») «Մուրլին Մուրլո» «Մուրլին Մուրլո» (պիես) Նիկոլայ Կոլյադա Գալինա Վոլչեկ
1993 Նատաշա «Տիտղոս» «Տիտղոս» (պիես) Ալեքսանդր Գալին Գալինա Վոլչեկ
1994 Էլիզա Դուլիտլ, ծաղիկների աղջիկ «Պիգմալիոն» «Պիգմալիոն» (պիես) Բեռնարդ Շոու Գալինա Վոլչեկ
1996 Զինա «Մենք գնում, գնում, գնում ենք» «..Մենք գնում, գնում, գնում ենք հեռավոր երկրներ…» (պիես) Նիկոլայ Կոլյադա Գալինա Վոլչեկ
1997 Վարիա, Լյուբով Անդրեևնա Ռանևսկայայի որդեգրած դուստրը «Բալի այգին» «Բալի այգին» (պիես) Անտոն Չեխով Գալինա Վոլչեկ
2000 Մարիա Ստյուարտ, Շոտլանդիայի թագուհի «Խաղում ենք... Շիլլեր»[27] «Մարիա Ստյուարտ» (պիես) Ֆրիդրիխ Շիլլեր Ռիմաս Տումինաս
2000 Լյուդմիլա «Հեռացիր-հեռացիր» «Հեռացիր-հեռացիր» (պիես) Նիկոլայ Կոլյադա
2004 Մարիա Տիմոֆեևնա Լեբյադկինա («Քրոմոտե»), կապիտան Լեբյադկինի թուլամորթ քույրը, Նիկոլայ Վսեվոլոդովիչ Ստավրոգինի գաղտնի կինը «Դևեր» «Դևեր» (վեպ) Ֆյոդոր Դոստոևսկի Անջեյ Վայդա
2004 Մարֆա Իգնատիևնա Կաբանովա («Կաբանիխա»), հարուստ վաճառական, այրի «Ամպրոպ» «Ամպրոպ» (պիես) Ալեքսանդր Օստրովսկի Նինա Չուսովա
2006 Թամարա «Հինգ երեկո» «Հինգ երեկո» (պիես) Ալեքսանդր Վոլոդին Ալեքսանդր Օգարև
2018 Մարիա Ստյուարտ, Շոտլանդիայի թագուհի «Խաղում ենք... Շիլլեր» «Մարիա Ստյուարտ» (պիես) Ֆրիդրիխ Շիլլեր Ռիմաս Տումինաս
2021 Ջուլիա Լամբերտ «Թատրոն» «Թատրոն» (վեպ) Վիլյամ Սոմերսեթ Մոեմ Վլադիմիր Պանկով

Մոսկվայի Մ. Երմոլովայի անվան դրամատիկական թատրոն

Տարեթիվ Դերակատարում Ներկայացում Ստեղծագործություն Ստեղծագործության հեղինակ Ռեժիսոր
1988 - «Ցտեսություն Հուդա...» «Ցտեսություն Հուդա...» (պիես) Իրենեուշ Իրեդինսկի Բոգդան Հուսակովսկի

(ԼԺՀ)

1988 - «Կոստյումեր» «Կոստյումեր» (պիես) Ռոնալդ Հարվուդ
1988 Մարմնավաճառ-սահմանաչափ «Ձյուն։ Ոչ հեռու բանտից» «Ձյուն։ Ոչ հեռու բանտից» (պիես) Նիկոլայ Կլիմոնտովիչ Անդրեյ Ժիտինկին

«Դրամատուրգիայի և ռեժիսուրայի կենտրոն» (ԴԺԿ) թատրոն (Մոսկվա)

Տարեթիվ Դերակատարում Պիես Ռեժիսոր
2017 Յուլիա Միխայլովնա «Հին տուն» Վլադիմիր Պանկով
2018 Մայրիկ (Նաստյա) «Մայրիկ» Վլադիմիր Պանկով
2019 Ելենա Իվանովնա «Արջ» Վլադիմիր Պանկով

Մոսկվայի Ա. Ս. Պուշկինի անվան դրամատիկական թատրոն

Տարեթիվ Դերակատարում Պիես Պիեսի հեղինակ Ռեժիսոր
2017 Շառլոթա Հեյ «Այս գեղեցիկ կյանքը» Քեն Լյուդվիգ Ռոման Սամգին

Ձեռնարկատերեր

«ԱՐՏ-Գործընկեր XXI» միջազգային թատերական գործակալություն (Մոսկվա)

  • 2005 թվական (առ այսօր), «Թղթե ամուսնություն», ձեռնարկությունների ներկայացումը, որը հիմնված Գաննա Սլուցկիի և Սերգեյ Բոդրով ավագի պիեսի վրա (ռեժիսյոր՝ Ալեքսանդր Օգարև) — Դաշա, խնամող[28]
  • 2009 թվական, «Սիրո տարածք», Մայքլ Քրիստոֆերի «Տիկինը սպասում է, կլարնետը խաղում է» պիեսի հիման վրա ձեռնարկատիրական ներկայացում՝ Միխայիլ Միշինի թարգմանությամբ և խմբագրմամբ (ռեժիսյոր՝ Վլադիմիր Պանկով) — նա[29]
  • 2015, «Ո՞վ է վախենում Վիրջինիա Վուլֆից», ձեռնարկությունների ներկայացում «Սաունդրամա» ժանրում, որը հիմնված է Էդուարդ Օլբի համանուն պիեսի վրա (ռեժիսյոր՝ Վլադիմիր Պանկով, պրեմիերայի ցուցադրությունները տեղի են ունեցել 2015 թվականի հուլիսի 7-ին և 8-ին «Տագանկայի դերասանների ընկերակցություն» թատրոնի բեմում) — Ջորջի կին՝ Մարտա[30][31]։

Ֆիլմագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Դերակատարումներ կինոյում

Տարեթիվ Ֆիլմ Դերակատարում
1983 Երկուսը մեկ անձրևանոցի տակ Լերա
1984 Ուժեղ անհատականություն 2 «Ա»-ից Լենա
1986 Պլումբում, կամ վտանգավոր խաղ (հնչյունավորում Աննա Կամենկովան) Մարիա
1987 Թռչելու ժամանակը Միլա
1988 Հավատարիմ կմնանք / Vernymi ostanemsya Վերա
1988 Քայլ Տատյանա
1988 Թռչունի թռիչքը Լեկա Խրապովան իր երիտասարդության տարիներին
1989 Ինտերդևոչկա Տատյանա Նիկոլաևնա Զայցևա-բուժքույր
1989 Սանդուղք Ալյա
1989 Սիրտը քար չէ Վերա Ֆիլիպովնա
1989 Քո խաչը Սերգեի կին՝ Օլգա
1989 Հավերժական ամուսին
1990 Հիսուսի մայրը Քույր Մարիա
1990 Ռուսական ռուլետկա Մալիշկա
1990 Չերնով/Chernov Իրինա-Այրին
1991 Սուխովո-Կոբիլինի գործը ֆրանսուհի
1991 Խենթ կին Կիրիլի մայր՝ Ալեքսանդրա Միխայլովնա
1992 Սև քառակուսի Ռիտա
1992 Անկոր, նորից Անկոն Անյա Կրյուկովա
1992 Դաժանության դաստիարակություն կանանց և շների միջև Աննա
1992 Մեկը միլիոնից Անասնաբուժական հիվանդանոցի բժիշկ՝ Ելենա Մեշչերինա
1993 Վիտկա Շուշերան և ավտոմեքենան Վիտիայի մայր բորտուղեկցորդուհին
1993 Այդ կինը լուսամուտում… Էմմա Իվանովնա
1995 Ինչ հրաշալի խաղ է Հղի հարևան՝ Վերա Մարկելովա
1998 Ռետրո երեքով Ռիտա
1998 Յուկա Քսենիա
2004 Իմ խորթ եղբայր Ֆրանկենշտեյնը Ռիտա
2004 «Գայլի երախի» առեղծվածը Էսմերալդա
2006 Կետ Կամեո
2006 Ոչ ոք չգիտի սեքսի մասին Քեշայի մայրը
2006 Բալի այգի Վարյա
2006 Ես մնում եմ Նատալյա Իվանովնա Տիրսա
2007 Շնորհակալություն սիրո համար Օլգա Արկադևնա Ավերինա
2007 Գիշերային այցելուներ Հայտնի դերասանուհի՝ Իրինա Միխայլովնա Օրլովսկայա
2008 Ադայի ընտանիքը Իվանի կինը
2008 Կարասի Արկադիի կին՝ Լարիսա Լվովնա
2008 Ողջույն, Քինդեր! Սվետլանա
2008 Կյանքը բարելավվում է Սվետա
2010 Ջազ ոճով Իրինայի մայրը՝ բորտուղեկցորդուհի
2010 Ռիտա Մարգարիտա Վալերիևնա
2010 Մայրիկ Մանկապարտեզի տնօրեն՝ Նադեժդա Վասիլևնա Սուվորովա
2012 Փոխանակեք մատանիները Վերա Ստեպանովնա Կրիմովա-Արինայի և Ալեքսեյի մայրը
2012 Հինգ աստղ Ալբինա Սիլաևա
2012 Մաքուր հաղթանակ Կոնստանտինի մայրը
2013 Վալս-Բոստոն Նադեժդա Պետրովնա
2013 Անսպասելի սերը կգա Վերայի մայր՝ Ելենա Դմիտրիևնա
2013 Ընկերների ընկերները Լենա
2014 Առաջին դասարանցու մայրիկի օրագիրը Ագնեսա Պավլովնա, տատիկը
2015 Ամենալավ օրը Տատյանա
2015 Հրաշք երկիր Սեմյոնի կին՝ Լյուբան
2016 Անձնակազմ Զինչենկոյի
2017 Վերջին հերոսը Բաբա Յագա
2017 Նոր տոնածառերը Անդրեյի մայրը
2017 Կաթ տնօրեն
2018 Սևագրություն Կիրիլ Մաքսիմովի մայր՝ Նինա Դմիտրիևնա
2018 Դոմինիկա Դոմինիկա (43 տարեկանում)
2018 Վերջին տոնածառերը Անդրեյի մայրը
2019 Գալակտիկայի դարպասապահ Անտոնի մայրը
2019 Յոթ ընթրիք զոքանչ
2020 Վերջին հերոսը։ Չարի արմատը Բաբա Յագա
2021 Վերջին հերոսը։ Խավարի սուրհանդակ Բաբա Յագա
2022 Հեռավոր մտերիմներ Նադեժդա
2023 Լույս Տատյանա Սերգեևնա
2023 Չեբուրաշկա Շոկոլադի գործարանի սեփականատեր՝ Ռիմա (նախատիպը — Պառավ Շապոկլյակ)
2025 Ֆինիստ։ Առաջին հերոսը Բաբա Յագա

Դերակատարումներ հեռուստասերիալներում

Տարեթիվ Սերիալ Դերակատարում
1994 Պետերբուրգի գաղտնիքները արքայադուստր Աննա Չեչևինսկայա / Չուխա
1998 Պետերբուրգյան գաղտնիքների հանգուցալուծում արքայադուստր Աննա Չեչևինսկայա
1999 Կամենսկայա ոստիկանության մայոր Անաստասիա Կամենսկայա
2002 Կամենսկայա 2 Անաստասիա Կամենսկայա
2003 Կամենսկայա 3 Անաստասիա Կամենսկայա
2005 Կամենսկայա 4 Անաստասիա Կամենսկայա
2005 Կուրսանտներ Էյժբետա Դանիլովնա Վերբիցկայա
2007 Ոճիր և պատիժ Ռոդիոնի մայր Պուլխերիա Ալեքսանդրովնա Ռասկոլնիկովա
2007 Ավելի կարևոր, քան սերը բժիշկ Լիլիա Իվանովնա Բուրցևա
2008 Ժանյակ Սվետլանա Եգորովնա Վերշինինա
2009 Կամենսկայա 5 ոստիկանության փոխգնդապետ Անաստասիա Պավլովնա Կամենսկայա
2009 Կատյա։ Ռազմական պատմություն Կատյաի մորաքույր Կլաուդիա
2009 Սկյութական ոսկի Տատյանա
2009-2012 Նայդյոնիշ Աննա Պավլովնա
2011 Կատյա 2 Կատյաի մորաքույր Կլաուդիա
2011 Կամենսկայա 6 ոստիկանության փոխգնդապետ Անաստասիա Պավլովնա Կամենսկայա
2011 Ես ինքս կգամ Գալինա
2012 Ժուկով Ալեքսանդրա Դիևնա Ժուկովա
2012-2015 Հետաքրքրասեր Վարվառա Վարվարա Իվանովնա Սլուցկայա
2013 Վանգելիա Վանգա (ծեր տարիքում)
2013 Կործանիչ Վալենտինա Պետրովնա
2013 Կանայք եզրին

(սերիա № 10 «Ճակատագրի գործիք»)

կախարդ Օլգա Կրոտովա
2014—2023 Սկլիֆոսոֆսկի Իրինա Ալեքսեևնա Պավլովա (3-րդ եթերաշրջանից) վիրաբույժ, անոթային վիրաբույժ, 53-ից մինչև 82-ը, 85-ից մինչև 145-ը և 161 սերիաները — անհետաձգելի վիրաբուժության բաժանմունքի վարիչ, 82-ից մինչև 84 սերիաները — գլխավոր բժշկի պաշտոնակատար, 146-ից մինչև 160 սերիաները — անոթային վիրաբույժ շտապ վիրաբուժության բաժանմունքում։ Նիկոլայ Պավլովի նախկին կինը, Դմիտրի Ասկերովի նախկին սիրուհին, Անատոլի Ալենիկովի նախկին հարսնացուն։ Արտեմ Պավլովի մայրը։ 176-րդ սերիայում ընկել է ավտոմեքենայի տակ, 190 սերիայից — Կրիվիցկու կինն է։
2014—2016 Այսպիսի աշխատանք Նատալյա Պետրովնա Ստրելնիկովա
2016 Սովորեցրու ինձ ապրել Ռաիսա Գենադիևնա
2022 Չեռնոբիլ Անգելինա Գուսկովա, ռադիոլոգ, ատոմային ճառագայթման գործողության գիտական կոմիտեի փորձագետ
2022 Տիկինը շան հետ Ագաթա Դենիսովնա Մարֆինա
2023 Մաստոդոն Թամարա Նիկոլաևնա Կուլիկ

Հնչյունավորում

Տեսահոլովակներ

Հեռուստատեսություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • 1986 — անցկացրել է «Զարթուցիչ» մանկական հեռուստահաղորդման թողարկումներից մեկը («Դետեկտիվ պատմություն հանդիսատեսի նամակների կորստի մասին»)[32]։
  • 2000 — Ելենա Յակովլևան հանդես է եկել որպես հեռուստահաղորդավար։ Կլարա Նովիկովայի հետ միասին նա վարում էր ամենօրյա թոք-շոու՝ «Ի՞նչ է ուզում կինը» «РТР» հեռուստաալիքի եթերում[33] (այնուհետև վերանվանվեց «Ռոսիա» հեռուստաալիք) վերապրած մի քանի եթերաշրջաններ և ավարտվեց 2005 թվականին[34][35]։
  • 2013 — փետրվարի 22-ին Ռոսիա 1 հեռուստաալիքում կայացել է «հանդիպման իրավունք» նոր զրույց-հանդես պրեմիերան, որի հաղորդավարն է դարձել Ելենա Յակովլևան[36][37]։ Ավելի վաղ 2012 թվականի սեպտեմբերից դեկտեմբեր, հաղորդումը հեռարձակվել է ուկրաինական «Ինտեր» հեռուստաալիքով[38]։

Պարգևներ և կոչումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Պետական պարգևներ՝

  • 1995 — արվեստի բնագավառում ունեցած վաստակի համար ստացել է «Ռուսաստանի Դաշնության վաստակավոր արտիստ»-ի պատվավոր կոչումը[39][40]։
  • 2001 — 2000 թվականի գրականության և արվեստի բնագավառում Ռուսաստանի Դաշնության Պետական մրցանակի դափնեկիր (թատերական արվեստի բնագավառում) դասական և ժամանակակից խաղացանկի դերերի կատարման համար։ 2001 թվականի հունիսի 12-ին Մոսկվայի Կրեմլի Մեծ պալատում «Սովրեմեննիկ» մրցանակը դերասանուհի Ելենա Յակովլևային հանձնել է Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինը[41]։
  • 2002 — արվեստի բնագավառում ունեցած մեծ վաստակի համար ստացել է «Ռուսաստանի Դաշնության ժողովրդական արտիստ»-ի պատվավոր կոչումը։
  • 2006 — թատերական արվեստի զարգացման գործում ունեցած մեծ ավանդի և ստեղծագործական հաջողությունների համար ստացել է Պատվո Շքանշան[42]։

Այլ մրցանակներ, խրախուսանքներ և հանրային ճանաչում՝

  • Ինտերդևոչկայի ֆիլմի համար՝
  • 1989 — Տոկիոյի միջազգային կինոփառատոնի մրցանակ՝ «Լավագույն դերասանուհի»։
  • 1989 — «Սովետսկի էկրան» ամսագրի ընթերցողների հարցման արդյունքներով ճանաչվել է «Տարվա լավագույն դերասանուհի»։
  • 1990 — «Նիկա» մրցանակի դափնեկիր «Լավագույն դերասանուհի» անվանակարգում։
  • 1990 — «Համաստեղություն» կինոյի դերասանների միջազգային փառատոնի մրցանակ՝ «Լավագույն գլխավոր դերասանուհի» անվանակարգում։
  • 1990 — Շանհայի հեռուստատեսային ֆիլմերի միջազգային փառատոնի մրցանակ «Լավագույն դերասանուհի» «Սիրտը քար չէ» ֆիլմում։
  • 1990 — Հռոմի միջազգային կինոփառատոնի մրցանակ «Սանդուղք» ֆիլմում ստացել է «Լավագույն դերասանուհի» անվանակարգում։
  • Անկոր, նորից Անկոր ֆիլմի համար՝
  • 1993 — «Նիկա» մրցանակի դափնեկիր «Երկրորդ պլանի լավագույն դերասանուհի» անվանակարգում։
  • 1993 — «Համաստեղություն» կինոյի դերասանների միջազգային փառատոնի մրցանակ։
  • 1994 — հայրենական կինոյի «Կանանց աշխարհ» փառատոնի մրցանակ — «Հմայքի և հույսի լույսի համար»։
  • 1999 — մանկական կինոյի VII միջազգային կինոփառատոնի «Արտեկ-99» մրցանակ — «Լավագույն դերասանուհի» «Յուկա» ֆիլմում դերակատարման համար։
  • 1999 — «Մոսկովսկի կոմսոմոլեց» թերթի թատերական մրցանակի դափնեկիր — «Երկրորդ պլանի լավագույն դերասանուհի»։
  • 2000 — «Արտեկ-2000» մանկական կինոյի VIII միջազգային կինոփառատոնի մրցանակ — «Լավագույն դերասանուհի»։
  • «Կամենսկայա» հեռուստասերիալի համար՝
  • 2000 — «Միասին՝ երրորդ հազարամյակում» I միջազգային հեռուստատեսային կինոֆորումի մրցանակի դափնեկիր — «Լավագույն դերասանուհի»՝ «Մի խանգարեք դահիճին» ֆիլմում դերակատարման համար։
  • 2002 — X համառուսաստանյան կինոփառատոնի մրցանակ «Վիվատ կինո Ռուսաստան» (Սանկտ Պետերբուրգ) «Հեռուստասերիալի լավագույն դերասանուհի» անվանակարգում։
  • 2002 — «Կոմսոմոլսկայա պրավդա» թերթի «Տարվա դեմքեր 2002» մրցանակի դափնեկիր — «Տարվա դերասանուհի»։
  • 2003 — «Օրենք և հասարակություն» (V) իրավապահ թեմաներով դետեկտիվ ֆիլմերի և հեռուստածրագրերի միջազգային փառատոնի դափնեկիր «դետեկտիվ ֆիլմում/սերիալում (դերասան / դերասանուհի) օրենքի ներկայացուցիչ» անվանակարգում «Կամենսկայա-2» սերիալում ունեցած դերի համար[43]։
  • 2004 — ՏԷՖԻ մրցանակի դափնեկիր «հեռուստատեսային ֆիլմում/սերիալում կանացի դերի կատարող» անվանակարգում «Կամենսկայա-3» սերիալում դերի համար[44]։
  • Ներկայացում «Խաղում ենք... Շիլլեր», «Սովրեմեննիկ» թատրոնի բեմում՝
  • 2000 — «Մոսկովսկի կոմսոմոլեց» թերթի թատերական մրցանակի դափնեկիր — «Լավագույն դերասանուհի»։
  • 2000 — «Բալթիկայի տուն» X միջազգային փառատոնի ժյուրիի հատուկ մրցանակ «Դերասանական զուգերգի համար» «Մարինա Նեյոլովայի» հետ։
  • 2002 — «Գելափ Մեդիա» հարցում «Յոթ օր» ամսագրի պատվերով — 2002 թվականի «Լավագույն դերասանուհի»։
  • 2003 — «Գելափ Մեդիա» հարցում «Յոթ օր» ամսագրի պատվերով — 2003 թվականի «Լավագույն դերասանուհի»։
  • 2003 — Ռուսական կինոփառատոնի «Սիրել ռուսերեն» մրցանակը — «Ամենաէլեգանտ դերասանուհին»։
  • «Իմ խորթ եղբայր Ֆրանկենշտեյնը» ֆիլմի համար՝
  • 2004 — «Կինոտավր» Ռուսական բաց կինոփառատոնի նախագահական խորհրդի մրցանակ «Դերասանական անսամբլի համար»[45]։
  • 2005 — 2004 թվականի «Ոսկե արծիվ» ազգային կինոմրցանակի դափնեկիր «Երկրորդ պլանի լավագույն դերասանուհի» անվանակարգում։
  • 2004 — «Գելափ Մեդիա» հարցում «Յոթ օր» ամսագրի պատվերով — 2004 թվականի «Լավագույն դերասանուհի»։
  • 2013 — Կինոյի և հեռուստատեսության պրոդյուսերների ասոցիացիայի մասնագիտական մրցանակ հեռուստատեսային կինոյի ոլորտում (Ապկիտ) «հեռուստատեսային ֆիլմի / սերիալի լավագույն դերասանուհի» անվանակարգում («Ժուկով» հեռուստասերիալ)[46]։
  • «Ամենալավ օրը» ֆիլմի համար՝
  • 2017 — 2016 թվականի «Ոսկե արծիվ» ազգային կինոմրցանակի դափնեկիր «Երկրորդ պլանի լավագույն դերասանուհի» անվանակարգում[47]։
  • 2024 — «Ոսկե արծիվ» 2023 թվականի «Հեռուստատեսության լավագույն դերասանուհի» անվանակարգում («Շնիկով տիկինը»)։

Վավերագրական ֆիլմեր և հեռուստահաղորդումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ 1,0 1,1 Discogs — 2000.
  2. ↑ «Указ Президента Российской Федерации от 14 января 2002 года № 34 «О награждении государственными наградами Российской Федерации»». kremlin.ru. Официальный сайт Президента Российской Федерации. Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ հունիսի 12-ին. Վերցված է 2013 թ․ փետրվարի 16-ին.
  3. ↑ Указ Президента Российской Федерации от 6 июня 2001 года № 655 «О присуждении Государственных премий Российской Федерации в области литературы и искусства 2000 года» // ru.wikisource.org
  4. ↑ Автор и ведущий: Борис Корчевников. Видео. Программа «Судьба человека». «Судьба Елены Яковлевой» (выпуск от 19 января 2018 года) Արխիվացված է Նոյեմբեր 9, 2019 Wayback Machine-ի միջոցով:. Официальный сайт телеканала «Россия-1» // russia.tv
  5. ↑ Автор и ведущая: Оксана Пушкина. Видео. Программа «Зеркало для героя. Елена Яковлева» (выпуск от 8 апреля 2016 года). Официальный сайт телекомпании «НТВ» // ntv.ru (8 апреля 2016 года)
  6. ↑ Елена Яковлева: «Первой моей ролью был крик за кулисами». — Знаменитая актриса рассказала о секретах творческой и семейной жизни Արխիվացված է Մայիս 1, 2014 Wayback Machine-ի միջոցով:. Газета «Комсомольская правда» // kp.ru (27 февраля 2014 года)
  7. ↑ Биографический документальный фильм «Елена Яковлева. ИнтерЛеночка» Արխիվացված է Հոկտեմբեր 29, 2013 Wayback Machine-ի միջոցով:. Официальный сайт «Первого канала» // 1tv.ru (2 октября 2011 года)
  8. ↑ ГИТИС. Актёрский факультет. Наши выпускники (1950 — настоящее время) Արխիվացված է Նոյեմբեր 25, 2020 Wayback Machine-ի միջոցով:. Официальный сайт Российского института театрального искусства — ГИТИСа // gitis.net
  9. ↑ Елена Яковлева: «Я не любимица Галины Волчек. У нас были хорошие, уважительные отношения» (+ аудио. Радио «КП». Елена Яковлева: «Решение уйти из театра зрело давно, но я оттягивала») Արխիվացված է Նոյեմբեր 16, 2013 Wayback Machine-ի միջոցով:. Газета «Комсомольская правда» // kp.ru (18 ноября 2011 года)
  10. ↑ Александр Ярошенко. Современница. Монолог актрисы Елены Яковлевой, записанный в дни наводнения в Приамурье Արխիվացված է Նոյեմբեր 5, 2016 Wayback Machine-ի միջոցով:. «Российская газета» // rg.ru (10 октября 2013 года)
  11. ↑ Анжелика Заозёрская. «Сердце не камень»: 5 трагических героинь Елены Яковлевой Արխիվացված է Նոյեմբեր 9, 2019 Wayback Machine-ի միջոցով:. Газета «Вечерняя Москва» // vm.ru (5 марта 2014 года)
  12. ↑ Елена Яковлева рассказала о пробах к картине «Интердевочка» (видео). Актриса устроила свой творческий вечер в Киеве Արխիվացված է Ապրիլ 7, 2014 Wayback Machine-ի միջոցով:. Газета «Сегодня» (Украина) // segodnya.ua (12 февраля 2014 года)
  13. ↑ Анна Велигжанина (2011 թ․ դեկտեմբերի 1). «Александра Маринина: «Каменская-7»? Я не против!»» (ռուսերեն). Газета «Комсомольская правда» // kp.ru. Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 13-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 10-ին.
  14. ↑ Новости. 23 марта в спектакле «Играем… Шиллера!» роль Марии Стюарт вновь исполнит Елена Яковлева! Официальный сайт Московского театра «Современник» // sovremennik.ru (21 марта 2018 года)
  15. ↑ Приглашённые артисты. Елена Яковлева. Биография, роли в театре, фотографии Արխիվացված է Նոյեմբեր 9, 2019 Wayback Machine-ի միջոցով:. Официальный сайт Московского театра «Современник» // sovremennik.ru
  16. ↑ «Президент утвердил новых советников по культуре». «Правда.Ру» // pravda.ru. 2008 թ․ մարտի 19. Արխիվացված օրիգինալից 2015 թ․ ապրիլի 2-ին.
  17. ↑ Наталия Маргиева (2011 թ․ հուլիսի 21). «Медведев исключил из совета по культуре и искусству Михалкова и Пиотровского». «Комсомольская правда» // kp.ru. Արխիվացված օրիգինալից 2015 թ․ հուլիսի 21-ին.
  18. ↑ «Защита животных — это и защита людей». «Новая газета» // novayagazeta.ru. 2004 թ․ հունվարի 29. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ հունվարի 22-ին.
  19. ↑ Денис Зинченко (2014 թ․ մայիսի 16). «Елена Яковлева: Проституцию надо легализовать». Газета «Собеседник» // sobesednik.ru. Արխիվացված օրիգինալից 2015 թ․ ապրիլի 2-ին.
  20. ↑ «Хроника: театр во время боевых действий. Месяц 11». Театр (ռուսերեն). Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ հունվարի 17-ին. Վերցված է 2023 թ․ հունվարի 17-ին.
  21. ↑ «ЯКОВЛЕВА Елена Алексеевна - биография, досье, активы». Война и санкции (ռուսերեն). Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ մայիսի 30-ին. Վերցված է 2023 թ․ մայիսի 30-ին.
  22. ↑ Указ Президента Российской Федерации от 1 апреля 1999 года № 408 «О награждении государственными наградами Российской Федерации». Արխիվացված է Նոյեմբեր 11, 2013 Wayback Machine-ի միջոցով: // bestpravo.com
  23. ↑ С. А. Юлин Արխիվացված է Նոյեմբեր 5, 2013 Wayback Machine-ի միջոցով: // ez.chita.ru (Энциклопедия Забайкалья).
  24. ↑ Муж Елены Яковлевой откровенно рассказал о жене и конфликте в «Современнике» (Валерий Шальных. Коллекция. «Караван историй»). // 7days.ru (6 мая 2013 года)
  25. ↑ Елена Яковлева и Валерий Шальных: «Это счастье, что мы до сих пор не развелись». У супружеской пары хрустальная свадьба — 15 лет со дня бракосочетания Արխիվացված է Նոյեմբեր 16, 2013 Wayback Machine-ի միջոցով:. Газета «Комсомольская правда» // kp.ru (3 марта 2005 года)
  26. ↑ «Какой красавчик!» Елена Яковлева показала сына без татуировок. — Актриса поздравила Дениса с днём рождения Արխիվացված է Նոյեմբեր 9, 2019 Wayback Machine-ի միջոցով:. // 7days.ru (8 ноября 2019 года)
  27. ↑ «Спектакль «Играем… Шиллера!». Сценический вариант трагедии Ф. Шиллера «Мария Стюарт» в постановке Римаса Туминаса. Премьера состоялась 1 марта 2000 года». Официальный сайт Московского театра «Современник» // sovremennik.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ մայիսի 12-ին. Վերցված է 2013 թ․ փետրվարի 14-ին.
  28. ↑ Антрепризный спектакль «Бумажный брак» по пьесе Ганны Слуцки и Сергея Бодрова-старшего. Режиссёр — Александр Огарёв. Информация о спектакле, видеоролик, фотографии Արխիվացված է Սեպտեմբեր 21, 2020 Wayback Machine-ի միջոցով:. Официальный сайт Международного театрального агентства «Арт-Партнёр XXI» (Москва) // artpartner.ru
  29. ↑ Антрепризный спектакль «Территория любви» по пьесе Майкла Кристофера. Режиссёр — Владимир Панков. Информация о спектакле, видеоролик, фотографии Արխիվացված է Մայիս 11, 2020 Wayback Machine-ի միջոցով:. Официальный сайт Международного театрального агентства «Арт-Партнёр XXI» (Москва) // artpartner.ru
  30. ↑ Ольга Свистунова. Елена Яковлева предстанет перед зрителями в новой театральной роли. — Народная артистка России сыграет главную роль в спектакле «Кто боится Вирджинии Вульф?» Արխիվացված է Նոյեմբեր 13, 2019 Wayback Machine-ի միջոցով: Информационное агентство России «ТАСС» // tass.ru (6 июля 2015 года)
  31. ↑ Мария Юрченко. Не так страшен Олби, как его играют. — На сцене театра «Содружество актёров Таганки» показали антрепризный спектакль «Кто боится Вирджинии Вульф?» по Эдварду Олби. Летнюю премьеру представили режиссёр Владимир Панков, студия «SounDrama» и театральное агентство «Арт-партнёр XXI» Արխիվացված է Նոյեմբեր 12, 2019 Wayback Machine-ի միջոցով:. Газета «Культура» // portal-kultura.ru (14 июля 2015 года)
  32. ↑ «Будильник. Детективная история о пропаже писем зрителей (1986) — YouTube». Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ հունիսի 24-ին. Վերցված է 2022 թ․ հունիսի 24-ին. {{cite web}}: no-break space character in |title= at position 63 (օգնություն)
  33. ↑ Антонина Крюкова (2000 թ․ սեպտեմբերի 14). «Желания женщины остаются за кадром». Газета Труд // trud.ru. Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ ապրիլի 1-ին. Վերցված է 2018 թ․ մարտի 31-ին.
  34. ↑ Ведущие: Дмитрий Дибров и Дмитрий Губин. Видео. Программа «Временно доступен. Елена Яковлева» (выпуск от 6 марта 2011 года; продолжительность — 00:51:48) Արխիվացված է Նոյեմբեր 9, 2019 Wayback Machine-ի միջոցով:. Официальный сайт телекомпании «ТВ Центр» // tvc.ru
  35. ↑ Три дня из жизни Елены Яковлевой Արխիվացված է Հոկտեմբեր 22, 2013 Wayback Machine-ի միջոցով:. // elena-yakovleva.ru
  36. ↑ «Право на встречу» с Еленой Яковлевой Արխիվացված է Հոկտեմբեր 22, 2013 Wayback Machine-ի միջոցով:. Газета «Комсомольская правда» в Уфе // ufa.kp.ru (21 февраля 2013 года)
  37. ↑ О чём будет программа Елены Яковлевой «Право на встречу»? Արխիվացված է Հոկտեմբեր 22, 2013 Wayback Machine-ի միջոցով: Газета «Аргументы и факты» // aif.ru (02 марта 2013 года)
  38. ↑ ««Интер» не даёт зрителям «Права на встречу»». Сайт «Медианяня» // mediananny.com. 2012 թ․ դեկտեմբերի 14. Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ փետրվարի 27-ին. Վերցված է 2018 թ․ հունիսի 7-ին.
  39. ↑ Русский драматический театр: энциклопедия / Под общ. ред. М. И. Андреева, Н. Э. Звенигородской, А. В. Мартыновой и др. — М.: Большая российская энциклопедия, 2001. — 568 с.: ил. — ISBN 5-85270-167-X.
  40. ↑ «Указ Президента Российской Федерации декабря 1995 года № 1325 «О награждении государственными наградами Российской Федерации»». kremlin.ru. Официальный сайт Президента Российской Федерации. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ հունվարի 16-ին. Վերցված է 2013 թ․ փետրվարի 16-ին.
  41. ↑ Москва, Кремль, Екатерининский зал. Церемония вручения Государственных премий и премий Президента. Արխիվացված է Հոկտեմբեր 29, 2013 Wayback Machine-ի միջոցով: // archive.kremlin.ru (12 июня 2001 года)
  42. ↑ Указ Президента Российской Федерации от 14 апреля 2006 года № 368 "О награждении государственными наградами Российской Федерации работников государственного учреждения культуры города Москвы «Московский театр „Современник“»" // ru.wikisource.org
  43. ↑ Победители V Международного кинофестиваля «Закон и общество». Արխիվացված է Մարտ 28, 2012 Wayback Machine-ի միջոցով: // detectivefest.ru
  44. ↑ «Победители конкурса «ТЭФИ—2004»». Фонд «Академия российского телевидения» // tefi.ru — Национальный телевизионный конкурс «ТЭФИ». Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ օգոստոսի 16-ին. Վերցված է 2013 թ․ հոկտեմբերի 7-ին.
  45. ↑ «Призёры Открытого российского кинофестиваля «Кинотавр» (2004 год)». // kinotavr.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ հոկտեմբերի 23-ին. Վերցված է 2013 թ․ նոյեմբերի 8-ին.
  46. ↑ «Лауреаты Профессионального приза Ассоциации продюсеров кино и телевидения в области телевизионного кино 2012». // rusproducers.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2014 թ․ ապրիլի 16-ին. Վերցված է 2014 թ․ ապրիլի 26-ին.
  47. ↑ «Лауреаты «Золотого орла 2017»: «Рай» — лучший фильм года». «The Hollywood Reporter Russia» // thr.ru. 2017 թ․ հունվարի 27. Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ հունվարի 28-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 28-ին.
  48. ↑ ««Елена Яковлева. ИнтерЛеночка». Документальный фильм». www.1tv.ru (ռուսերեն). Первый канал. 2011 թ․ մարտի 6. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ օգոստոսի 3-ին. Վերցված է 2021 թ․ օգոստոսի 3-ին.
  49. ↑ ««Елена Яковлева. ИнтерЛеночка». Документальный фильм». www.1tv.com (ռուսերեն). Первый канал. 2011. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ հոկտեմբերի 31-ին. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 31-ին.
  50. ↑ ««Елена Яковлева. Женщина на грани». Документальный фильм». www.tvc.ru (ռուսերեն). ТВ Центр. 2016. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ օգոստոսի 3-ին. Վերցված է 2021 թ․ օգոստոսի 3-ին.
  51. ↑ ««Елена Яковлева. От дебюта до всероссийского признания». Телепередача». mirtv.ru (ռուսերեն). Мир. 2021 թ․ մարտի 6. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ սեպտեմբերի 24-ին. Վերցված է 2021 թ․ սեպտեմբերի 24-ին.

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ելենա Յակովլևա» հոդվածին։
 ⛭ 
  Թեմատիկ կայքեր
Բառարաններ և հանրագիտարաններ
Չափորոշչային վերահսկողություն
GND: 14389403X · ISNI: 0000000116153886 · LCCN: no2005075505 · VIAF: 31732525 · WorldCat VIAF: 31732525
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Ելենա_Յակովլևա&oldid=9727222» էջից