Ժորժ Սորել

Ժորժ Սորել ֆր.՝ Georges Sorel
Ծնվել է	նոյեմբերի 2, 1847(1847-11-02)[…] Շերբուր
Մահացել է	օգոստոսի 29, 1922(1922-08-29) (74 տարեկան) Բուլոն Բիյանկուր
Գերեզման	cemetery of Tenay
Քաղաքացիություն	Ֆրանսիա
Մասնագիտություն	փիլիսոփա, ճարտարագետ, սոցիոլոգ, գրող և արհմիութենական գործիչ
Գործունեության ոլորտ	փիլիսոփայություն
Ալմա մատեր	Պոլիտեխնիկական դպրոց և Collège-lycée Jacques-Decour?
Տիրապետում է լեզուներին	ֆրանսերեն
Պարգևներ
Georges Sorel Վիքիպահեստում

Ժորժ Սորել (ֆրանսերեն՝ Georges Eugène Sorel, նոյեմբերի 2, 1847(1847-11-02)^[…], Շերբուր - օգոստոսի 29, 1922(1922-08-29), Բուլոն Բիյանկուր), ֆրանսիացի փիլիսոփա, հասարակական մտածող, քաղաքական տեսաբան, պատմաբան, ավելի ուշ՝ լրագրող։ Նա ներշնչել է սորելականության անվան տակ խմբավորված տեսություններ և շարժումներ։ Նրա սոցիալական և քաղաքական փիլիսոփայությունը մեծապես պայմանավորված է եղել Պրուդոնի, Կարլ Մարքսի, Ջամբատիստա Վիկոյի, Անրի Բերգսոնի ընթերցանությամբ (վերջինիս դասախոսություններին նա մասնակցել է Collège de France-ում), իսկ ավելի ուշ՝ Վիլյամ Ջեյմսը։ Հավաքական գործունեության մեջ «առասպելի ուժի» մասին նրա գաղափարը ոգեշնչել են սոցիալիստներին, անարխիստներին, մարքսիստներին և ֆաշիստներին։ Բռնությունից պաշտպանելու հետ մեկտեղ, «առասպելի ուժն» այն ներդրումն է, որի համար նրան ամենից հաճախ հիշում են։

Քաղաքական առումով նա զարգացել է իր վաղ լիբերալ-պահպանողական դիրքորոշումներից դեպի մարքսիզմ, սոցիալ-դեմոկրատիա և, ի վերջո, սինդիկալիզմ։ 1909-ից 1910 թվականներին նա փոքր-ինչ ներգրավված է եղել Շառլ Մորրասի «Action Française»-ում, իսկ 1911-1913 թվականներին նա գրել է «L'Indépendance» քաղաքական ամսագրի համար, որը ստեղծվել էր Էդուարդ Բերտի՝ Սորելի հիմնական աշակերտներից մեկի, և Ժորժ Վալուայի մերձավոր շրջապատի հետ։ Պատերազմի ընթացքում ունեցած երկար լռությունից հետո՝ Սորելը հայտնել է իր դիրքորոշումը Լենինի օգտին և աջակցել բոլշևիստական գաղափարներին մինչև իր մահը՝ 1922 թ.:

Նրա ժառանգությունը միջպատերազմյան շրջանում ընդգրկել են քաղաքական սպեկտրի երկու ծայրերը, քանի որ որոշ սինդիկալիստներ ողջունում էին նորածին ֆաշիզմը։ Ըստ պատմաբան Զեև Շտերնհելի՝ Սորելի կողմից մարքսիզմի վերանայումը խզել է հեղափոխության և բանվոր դասակարգի միջև կապի անհրաժեշտությունը՝ բացելով պրոլետարիատը ազգային համայնքով փոխարինելու հնարավորությունը։

Կենսագրություն

Ծնվել է Շերբուրգում՝ գործարարի ընտանիքում։ 1864 թվականին տեղափոխվել է Փարիզ՝ հաճախելու Ռոլին քոլեջը, մեկ տարի անց ընդունվել է «École Polytechnique»։ 1869 թվականին նա դարձել է գլխավոր ինժեներ՝ Հանրային աշխատանքների բաժնում։ Ծառայելով Կորսիկայում մինչև 1871 թվականի հունիսը, նա հետագայում ուղարկվել է Ֆրանսիայի հարավում գտնվող տարբեր վայրեր՝ Ալբին, Գապ և Դրագինյան։ 1876-1879 թվականներին նա ապրել է Մոստագանեմում՝ գաղութային Ալժիրում, նախքան Պերպինյան տեղափոխվելը, որտեղ նա անցկացրել է իր կարիերայի վերջին տարիները մինչև թոշակի անցնելը՝ 1892 թվականը։ 1891 թվականին նրան շնորհվել է Պատվո լեգեոնի շքանշան։ Թոշակի անցնելուց անմիջապես հետո նա իր կողակցի՝ Մարի Դեյվիդի հետ տեղափոխվել է Փարիզից ոչ հեռու գտնվող Բուլոն-սյուր-Սեն, որտեղ մնացել է մինչև իր մահը՝ 1922 թվականը։

1880-ականների երկրորդ կեսից սկսած՝ նա հոդվածներ է հրատարակել տարբեր ոլորտներում (հիդրոլոգիա, ճարտարապետություն, գիտության փիլիսոփայություն, հոգեֆիզիկա, քաղաքական պատմություն և փիլիսոփայություն), որոնք ցույց են տալիս Արիստոտելի, ինչպես նաև Հիպոլիտ Տենի և Էռնեստ Ռենանի ազդեցությունը։ 1893 թվականին նա հրապարակավ հայտարարել է իր՝ մարքսիստ և սոցիալիստ լինելու դիրքորոշման մասին։ Նա սկսել է աշխատել ֆրանսիական առաջին մարքսիստական ամսագրերում («L’Ère nouvelle» և «Le Devenir Social») և ռեվիզիոնիստական կողմից մասնակցել Էդուարդ Բերնշտեյնի նախաձեռնած բանավեճին։ Դրեյֆուսի դատավարության ընթացքում Ալֆրեդ Դրեյֆուսի աջակիցը՝ Սորելը, ավելի ուշ, ինչպես իր ընկեր Շառլ Պեգին, հիասթափված էր դատավարության քաղաքական հետևանքներից։

20-րդ դարի սկզբին նա սկսել է վիճարկել սոցիալիզմի և խորհրդարանական ժողովրդավարության անհամատեղելիությունը՝ շարժվելով դեպի սինդիկալիստական դիրքեր։ Էնրիկո Լեոնեի «Il Divenire sociale» և Հուբերտ Լագարդելի «Շարժում սոցիալիստական» աշխատությունների մասին իր գրվածքներով նա՝ 1905 թվականին, նպաստել է հեղափոխական սինդիկալիզմի տեսական մշակմանը։ 1905 թվականին նրա ամենահայտնի աշխատությունը՝ «Մտորումներ բռնության մասին»-ը, սկսել է հայտնվել «Divenire Sociale»-ում։ Այն տպագրվել է գրքի տեսքով 1908 թվականին՝ «Pages Libres»-ի կողմից, իսկ նույն տարում հաջորդել է «Illusions du Progrès»-ի հրատարակությունը։

1909 թվականին՝ Աշխատանքի ընդհանուր համադաշնության (CGT) սինդիկալիստական թևի պարտությունից հետո, Սորելը 1909-1910 թվականներին մտերմացել է Շառլ Մորասի «Action française» նախաձեռնությանը, չնայած նա չէր կիսում ո՛չ նրա ազգայնականությունը, ո՛չ էլ քաղաքական ծրագիրը։ Այս համագործակցությունը ոգեշնչել է «Cercle Proudhon»-ի հիմնադիրներին, որը համախմբել է հեղափոխական սինդիկալիստներին և միապետականներին։ Ինքը՝ Սորելը, Ժան Վարիոյի հետ 1911 թվականին հիմնել է «L'Indépendance» անունով ամսագիր, որը տարաձայնությունների (մասամբ ազգայնականության շուրջ) հետևանքով շուտով փակել է։

Դաժանորեն հակառակվելով 1914 թվականի Միության սրբազան քաղաքական զինադադարին՝ Սորելը դատապարտել է պատերազմը և 1917 թվականին գովաբանել Ռուսական հեղափոխությունը։ Նա գրել է Խորհրդային Միության պաշտոնական հրատարակության՝ Ռուսաստանի Խորհրդային Կառավարության Բյուրոյի համար՝ Լենինին անվանելով «Սոցիալիզմի ամենամեծ տեսաբանը՝ Մարքսից ի վեր, և պետական գործիչ, ում հանճարը հիշեցնում է Պետրոս Առաջինի մասին»։ Բոլշևիկներին պաշտպանող իտալական թերթերի համար նա գրել է բազմաթիվ փոքրիկ հոդվածներ։ Մինչդեռ Սորելի աջակցությունը բոլշևիզմին առատ հանրային գրառումների հարց է, նրա՝ նորածին ֆաշիստական շարժման հանդեպ շատ խոսվող հետաքրքրությունը հաստատվում է միայն միջպատերազմյան ժամանակաշրջանի ազգայնական աղբյուրներով։ Ըստ մաուրասցի մտավորական Ժան Վարիոյի, 1921 թվականի մարտին Սորելը վստահեցրել է նրան, որ «Մուսոլինին ոչ պակաս արտասովոր մարդ է, քան Լենինը։ Նա նույնպես քաղաքական հանճար է, ավելի մեծ, քան այն ժամանակվա բոլոր պետական այրերը. բացառությամբ միայն Լենինի…»: Սորելի նամակագրություններում արտահայտված որոշ դատողություններ իրականում, կարծես, հակասում են այն համոզմունքին, որ նա քաղաքականապես համակրում էր ֆաշիզմին։ Հատկանշական է, որ նա գրել է ազատական լրագրող Մարիո Միսսիրոլիին 1921 թվականի հունիսին. «Ինձ թվում է, թե Իտալիայում գործերը շատ վատ են ընթանում [...] Ֆաշիստների անկարգությունը, որոնք ճնշում են այն պետությունը, որի անզիջող պաշտպանն է [[[Ջովաննի Ջոլիտտի|Ջոլիտտին]]], կարող է Իտալիան հետ բերել միջնադարի ժամանակներ։ Թվում է, թե ֆաշիստներն ավելի հավասարակշռված չեն, քան ֆուտուրիստները»։

Սորելի մարքսիզմը

Չնայած Սորելը զբաղվել է մարքսիզմով իր ակտիվ մտավոր գործունեության գրեթե բոլոր տարիներին, նրա պատկանելությունը մարքսիստական ավանդույթին վիճարկվում է։ Հաճախ կապված հերոսական, ապոկալիպտիկ և, ի վերջո, գեղագիտական մարքսիզմի հետ, ոմանց կողմից (օրինակ ՝ Հաննա Արենդտի «Բռնության մասին» գրքում) Սորելը ավելի շատ ընկալվում է որպես անկման մտածող։ Այնուամենայնիվ, Մարքսիզմում նրա ներգրավվածության վերլուծությունը ցույց է տալիս, որ նա ավելի շատ զբաղված է եղել պատմական մատերիալիզմի իմացաբանական նրբություններով, քան մոտալուտ բարոյական փլուզմամբ։ Կլանելով Անրի Բերգսոնի և իտալացի իդեալիստների զույգ ազդեցությունները՝ Սորելը մշակել է մարքսիզմ, որը մերժում էր տնտեսական և պատմական դետերմինիզմը և իրեն դիտում էր ոչ թե որպես սոցիալական գիտություն, այլ որպես պատմականորեն տեղակայված գաղափարախոսություն։

Հակադետերմինիզմ

Չնայած Սորելը չափավոր պահպանողական էր մինչև 1890-ականներին մարքսիզմին դիմելը, նրա հետաքրքրությունը վարդապետության նկատմամբ ավելի շատ թելադրված էր գիտական, քան քաղաքական դրդապատճառներով։ Մի համատեքստում, որում Մարքսի աշխատանքը մնում էր համեմատաբար անհայտ և անհասկանալի, Սորելը փորձել է զարգացնել տեսությունը՝ ապացուցելու համար, որ, ինչպես նա գրել է Բենեդետտո Կրոչեին 1895 թվականին՝ «սոցիալիզմն արժանի է պատկանել ժամանակակից գիտական շարժմանը»։ Սա ներառում էր մարքսիզմի դեմ ֆրանսիական ստանդարտ առարկությունների մերժումը՝ պատմական և տնտեսական դետերմինիզմը։

Ջամբատիստա Վիկոյի ընթերցումների և Անտոնիո Լաբրիոլայի և Բենեդետտո Կրոչեի հետ փոխանակումների միջոցով Սորելը հասկացել է մարքսիզմը որպես դասակարգային ուժի տեսություն, որը ներդրված է ինստիտուտներում։ Հաշվի առնելով պատմական զարգացման հիմքում ընկած հավաքական գործողության էական ստեղծագործականությունը, հետևել է, որ մարքսիզմը ի վիճակի չէր կանխատեսումներ ձևակերպել՝ հիմնվելով պատմական զարգացման ենթադրյալ օրենքների վրա. «պատմությունը,- գրել է Սորելը 1897 թվականին,- ամբողջությամբ անցյալում է. այն տրամաբանական համադրության վերածելու միջոց չկա, որը թույլ կտա մեզ կանխատեսել ապագան»։ Ավելին, այս հավաքական ստեղծագործական գործակալության ձևավորումը չէր կարող ամբողջությամբ պայմանավորված լինել այն նյութական պայմաններով, որոնցում տեղի էր ունենում, բայց պետք է հաշվի առնվեր իրավական, գաղափարական և մշակութային գործոնները։ Ինչպես նա գրել է 1898 թվականին.

Ես նաև չեմ կարծում, որ մարքսիստական ոգուն համապատասխան է փաստերի տարրալուծումը տարբեր տարրերի՝ նախ տնտեսական, այնուհետև իրավական և քաղաքական։ ... Այն ձևով է, որ կարելի է տարբերակել, բայց միայն մեր մտավոր կարիքների համար։ Պատմության մեջ, ինչպես նաև բանականության մեջ մենք ունենք միասնություն, բայց գիտական ուսումնասիրություն իրականացնելու համար անհրաժեշտ է դասակարգումներ սահմանել։

Ռեֆորմիզմ և սինդիկալիզմ

Այս տեսական նախապատվությունները հանգեցրել են «մեղմ կամավորական» մարքսիզմի։ Մինչև սկզբում գիտական, իսկ ավելի ուշ՝ քաղաքական հիմունքներով մերժելով կապիտալիստական փլուզման անխուսափելիությունը և վիճելով պատմության օրենքների հնարավորության դեմ՝ սոցիալական զարգացման ուժի իր տեսակետի շնորհիվ, նա, այնուամենայնիվ, միտումնավոր մերժել է ապստամբական քաղաքականությունը։ Փոխարենը նա պնդել է պրոլետարիատի ինստիտուցիոնալ զարգացումը, արհմիությունների կարողությունը դառնալու ոչ միայն կապիտալի դեմ դիմադրության վայրեր, այլ ավելի կարևոր՝ նոր, հետկապիտալիստական սոցիալական հարաբերություններ։

Արհմիությունները վերածել ընդամենը դիմադրության միավորումների՝ նշանակում է ընդդիմանալ պրոլետարիատի զարգացման ահռելի պատնեշին, նշանակում է նրան դնել բուրժուական դեմագոգների ազդեցության տակ, նշանակում է թույլ չտալ նրան մշակել նոր իրավունքի սկզբունքները՝ համապատասխան նրա ապրելակերպին։ Դա պրոլետարիատին զրկելն է՝ դասակարգ դառնալու հնարավորությունից։

Մինչև 1900 թվականը նա կարծել է, որ ինստիտուցիոնալ զարգացման այս ուղին լավագույնս ծառայել է խորհրդարանական ժողովրդավարության մեջ քաղաքական ներգրավվածության միջոցով. նրա գաղափարները փոխվել են դարասկզբին։ Մասամբ ի պատասխան 1902 թվականի Ֆրանսիայի ընտրություններում հանրապետականների հաղթանակին, և մասամբ բարեկեցության կապիտալիզմի առաջացման նոր վերլուծությունների շնորհիվ, նա այժմ հավատում էր, որ բուրժուական պառլամենտարիզմին երկարատև ներգրավումը կհանգեցնի հեղափոխական բանվոր դասակարգի մահվան։ Նա այսպիսով մշակել է ռազմավարության փոփոխություն՝ կապված նոր հանգամանքների հետ։ Քանի որ դասակարգը չի առաջանում կապիտալիստական տնտեսության էվոլյուցիայի արդյունքում, այդ դեպքում խիստ գաղափարական ծանրաբեռնված սոցիալական կոնֆլիկտի շարունակական պրակտիկան (grève prolétarienne), կարող է վերականգնել հեղափոխական բանվոր դասակարգի ծաղկման համար իդեալական պայմանները։ Ինչպես նա բացատրել է «Մտորումներ բռնության մասին» գրքում.

Մարքսը կարծում էր, որ բուրժուազիան կարիք չունի դրդվելու ուժ կիրառելու, բայց մենք կանգնած ենք մի նոր և շատ չնախատեսված փաստի առաջ՝ բուրժուազիա, որը ձգտում է թուլացնել սեփական ուժը։ Պե՞տք է հավատանք, որ մարքսիստական հայեցակարգը մեռած է։ Ոչ մի դեպքում, քանի որ պրոլետարական բռնությունը ասպարեզ է գալիս հենց այն պահին, երբ սոցիալական խաղաղության հայեցակարգը հավակնում է չափավոր վեճերի։ Պրոլետարական բռնությունը գործատուներին սահմանափակում է արտադրողների իրենց դերով և հակված է վերականգնել դասակարգային կառուցվածքը հենց այն ժամանակ, երբ թվում էր, թե նրանք խառնվելու են ժողովրդավարական ճահճին։

Սորելի իմացաբանությունը

Սովորաբար դիտվելով որպես դարի վերջի իռացիոնալիզմի ներկայացուցիչ, Սորելի իմացաբանական մտածողությունը ավելի ճշգրիտ բնութագրվում է որպես հակապոզիտիվիստական, որն ավելի ու ավելի հակված է դեպի պրոտո-պրագմատիկ դիրք։

Վաղ իմացաբանություն

Չնայած Սորելը միշտ չափազանց քննադատաբար է վերաբերվել մեխանիկական բացատրություններին և հակասել է դետերմինիստական մոտեցումների հետևանքներին, նա գիտական ռեալիստ էր մինչև 1890-ականների կեսերը։ Այսպիսով, նա դեմ էր ոչ Էվկլիդեսյան երկրաչափության հետևանքների կոնվենցիոնիստական մեկնաբանությանը ՝ ենթադրելով, որ երկրաչափությունը էմպիրիկ և կուտակային գիտություն է։ Նրա վաղ իմացաբանական միտքը կարող է դիտվել որպես փորձ՝ հավասարակշռելու այս գիտական ռեալիզմը՝ դետերմինիզմի վերաբերյալ կասկածների և մարդկային ազատությունը պաշտպանելու ցանկության հետ։ Հավասարակշռման այս ակտը աևտահայտվել է նրա 1894 թվականին «Ancienne et Nouvelle Métaphysique»-ում։ Այս աշխատությունում Սորելը սահմանել է դուալիզմը՝ դետերմինիստական բնական միջավայրի և էապես ազատ արհեստական միջավայրի միջև։ Գիտությունը պատկանում է վերջիններիս, և դրա պատմությունն է վկայում. «գիտնականների կողմից մշակված բազմաթիվ հայեցակարգային և նյութական գործիքները բնության մասին ուսումնասիրելու համար, գիտության պատմության մեջ տեղի ունեցած բոլոր փոփոխությունները ցույց են տալիս մարդու ստեղծագործականությունը և պատմական դիրքը, որոնք ընկած են բնության հիմքում»։ Հենվելով Հենրի Բերգսոնի «Ժամանակը և ազատ կամք»-ի վրա՝ նա մշակել է մարդու ազատության տեսությունը՝ ոչ թե որպես բնական դետերմինիզմից ազատում, այլ որպես ստեղծագործ կարողություն. «մենք չենք փոխում բնության օրենքները, բայց մենք ի վիճակի ենք ստեղծել հաջորդականություններ, որոնց կարգը մեր որոշումն է»։

Միևնույն ժամանակ, սակայն, փորձարարական պրակտիկան գիտությանը խարսխում էր դետերմինիստական տիեզերական միջավայրում և, հետևաբար, կարող էր պաշտպանել գիտական ռեալիզմը։ Սորելի համար փորձերը չեն համապատասխանել դիտարկման բնական պայմաններին. «դրանք բարձր կառուցված դիտողական պարամետրեր են, որոնք, այնուամենայնիվ, թույլ են տալիս կապ հաստատել բնության հետ և, հետևաբար, հարմար են կանխատեսող օրենքների կառուցման համար։ Արդյունաբերական պրակտիկան այս փորձարարական գործունեության սկզբնական միջավայրն է, որն այնուհետև անցնում է գիտական լաբորատորիաներում ավելի կատարելագործման և աբստրակցիայի»։ Գիտության փորձարարական բնույթի այս կոնցեպտուալիզացիայի միջոցով Սորելը կարող էր այդպիսով խուսափել այն պայմանական հետևանքներից, որոնց դրդում էր նրան «արհեստական միջավայրի» տեսությունը. «գիտության մի շարք համատարած նախապաշարմունքներ, որոնք բոլորի կողմից պահպանվում են, ես մտադիր չեմ վերադառնալ համընդհանուր կոնսենսուսի հին սխալին»։

Վիկոն և հասարակագիտությունը

Այս դուալիստական շրջանակը դիմադրել է մինչև Սորելը փորձել է լուծել մարդկային և սոցիալական գիտությունների իմացաբանական խնդիրները։ Քանի դեռ օրենքները կարող էին դուրս հանվել դետերմինիստական բնական միջավայրից, Սորելի գիտական ռեալիզմն ապահով է եղել։ Բայց հենց որ նրա առջև դրվել է հասարակության գիտության խնդիրը, նրա իմացաբանության մեջ լարվածությունը հասել է բեկման կետի. «հաշվի առնելով, որ այդպիսի գիտությունը, ըստ սահմանման, պետք է լինի արհեստական, ստեղծագործորեն կառուցված ոլորտի գիտություն, ինչպե՞ս դա հնարավոր կլինի։ Նման անկանխատեսելի միջավայրից օրենքնե՞ր կորզել»։ Սորելի սկզբնական պատասխանն է եղել սոցիալական աշխարհի ներսում դետերմինիստական վարքագծի գրպաններ փնտրելը։ Այսպիսով, Պրուդոնի և տնտեսագիտության մասին իր 1892-ի էսսեում Սորելը պնդել է, որ թեև անհատական աշխատանքը գիտականորեն անխափան է, այն ենթադրում է կանոնավոր, օրինական վարքագիծ, երբ ընդունվում է կոլեկտիվ, և գովել է Պրուդոնին այս կետը նշելու համար. «Արժեք հասկացությունից Պրուդոնը ազատվում է այս բոլոր հակագիտական տարրերից»։ Այնուամենայնիվ, նա սկսել է աճող անհանգստություն արտահայտել այս վճռական լուծումների վերաբերյալ։ Էմիլ Դյուրկհայմի սոցիոլոգիական մեթոդի կանոնների իր ակնարկում նա լուրջ վերապահումներ է արտահայտել սոցիալական գիտությունների իդեալտիպային և վիճակագրական հիմնավորումների վերաբերյալ՝ պնդելով, որ «մարդկային միջավայրում տպավորիչն այն է, ինչ մարդն է, այսինքն՝ գործողությունը դիտարկվում է ուժի տեսանկյունիցի»։

Այս հավաքական գործակալությունը հասարակական գիտական ձևով գրավելու համար Սորելը ստիպված է եղել հրաժարվել գիտական բացատրության իր հասկացությունից՝ դետերմինիստական օրենքների տեսանկյունից։ Դա նա իզորու է եղել անել իտալացի փիլիսոփա Ջամբատիստա Վիկոյի աշխատության ընթերցանության շնորհիվ, ումը «verum ipsum factum» իմացաբանությունը թույլ է տվել Սորելին այլընտրանքային պատկերացում կազմել այն մասին, թե ինչից է բաղկացած գիտական բացատրությունը։ Դետերմինիստական պատճառահետևանքային կապը ընդգծելու փոխարեն, սոցիալական գիտությունների բացատրությունները այժմ կզբաղվեն այն բանով, թե ինչպես է ստեղծագործող ուժը արտադրում։ Ինչպես նշել է Սորելը, սա ապահովում է իմացաբանական հիմքը, որի վրա կարող է կանգնել հասարակական գիտական ձեռնարկությունը, պայմանով, որ այն հրաժարվի պատմական զարգացման ժամանակավոր օրենքների գաղափարներից և դրա փոխարեն կենտրոնանա մարդկային կոլեկտիվ ուժի տեղային, կոնտեքստային բացատրության վրա։

Մարքսիզմ և պրագմատիզմ

1896 թվականից՝ իր «Վիկոյի մասին ուսումնասիրության» հրապարակմանը հաջորդած տասնամյակում, Սորելը ավելի շատ տարված է եղել քաղաքական և ռազմավարական նկատառումներով, քան իմացաբանական հարցերով։ Նրա իմացաբանության հակադետերմինիստական ուժի մեծ մասը գտել է արտահայտման արգասաբեր ուղիներ Սորելի ջանքերում` վերանայել մարքսիզմը ավելի գործնական ուղղվածությամբ։ Այդուհանդերձ, դեռևս «Վիկոյի մասին ուսումնասիրության» ժամանակ նա գիտակցել էր իր իմացաբանության հարաբերական հետևանքները.

Այսպիսով իդեալական պատմությունը ոչնչացավ՝ հաղթահարված պատմական հետազոտությունների զարգացմամբ։ Այն, այժմ, ոչ այլ ինչ է, քան հիշողություն... Բնագիտության մեջ կա նաև այս տեսակի խնդիր, որը լուծելու համար ժամանակակից փիլիսոփայությունը նույնքան անզոր է եղել։ Աստվածության գաղափարի քննադատությունը սասանել է ողջ գիտելիքի հիմքերը, որոնք նրա հավաստիությունն էին բերում` «Աստված բնության մեջ» հնագույն գաղափարից։ Այսօր գիտությունն այլևս կարծես պաշտպանված չէ չնախատեսված հանգամանքներից, անշարժ կետն անհետացել է։ Բավական է կարդալ ըմբռնման և պատահականության վերաբերյալ ժամանակակից թեզերի վերնագրերը, որպեսզի հասկանանք, թե ինչպես է այն զբաղեցնում արտացոլող մտքերը։ Թվում է նաև, որ հեշտ չէ պատասխանել նրանց, ովքեր ցանկանում են իմանալ, թե որտեղ է իրավունքը իր տեղը գտնում պատմության մատերիալիստական պատկերացումների մեջ։ Դժվարությունը նույնն է, ինչ վերևում. օրենքը, որն անփոփոխ է և հենվում է աստվածային գաղափարի մեջ, անհետացել է, ինչպես գիտությունն ամբողջությամբ պատկանում է Աստծուն։ Ոչինչ չի ծառայում այս նոր սկզբունքներից բխող դժվարությունները հերքելով, բայց դա պատճառ չէ հայտնի սխալ վարդապետությունները վերակենդանացնելու համար։

Դարի առաջին տասնամյակի վերջում Սորելը հանդիպել է ամերիկյան պրագմատիզմին, որին սկզբում կասկածանքով էր նայել։ Իր «Առաջընթացի պատրանքների» առաջին հրատարակության մեջ նա պրագմատիզմն անվանում է «բուրժուական փիլիսոփայության վերջին տերմին»՝ հավելելով, որ դրա հանրաճանաչությունը պայմանավորված է «իր ճկունությամբ, իր շռայլությամբ և հաջողության ցինիզմով»։ Շուտով, սակայն, Վիլյամ Ջեյմսի աշխատանքին ավելի խորը ծանոթանալը փոխել է Սորելի կարծիքը։ Նա սկսել է իրեն անվանել պրագմատիկ և փորձեց շտկել Ջեյմսի ճշմարտության տեսության որոշ հարաբերական հետևանքներ։ Գիտության փիլիսոփայության մեջ նրա վերջին հիմնական աշխատությունը կոչվում էր «Պրագմատիզմի օգտակարությունը»։ Դրանում Սորելը ուրվագծել է գիտելիքների տեսությունը, ինչպես միշտ, անհուսորեն սխալ՝ մոտենալով բնական միջավայրը ճանաչելու հնարավորության ժխտմանը։

«Արդեն որոշ ժամանակ է, մի շարք նշանավոր գիտնականներ նկատել են, որ իրենց ուսումնասիրությունները ուսումնասիրել են ոչ այնքան աշխարհը, որը տրված է մարդուն, որքան այն, ինչ մարդը ստեղծում է աշխարհում։ Նրանցից շատերը, ովքեր անդրադարձել են այս իրավիճակին, եկել են այն եզրակացության, որ քանի որ հնարավոր չէ հասկանալ բնական բնությունը, պետք է գոհ լինել երևակայությունը հմայելու ունակ ըմբռնումներով, փաստերի հստակ բացահայտման համար օգտակար կոնվենցիաներով կամ հարմար էմպիրիկ կանոններով՝ սովորական արվեստների պրակտիկայի բարելավման համար։ Այսպիսով, մենք դատապարտված կլինենք հրաժարվելու որոշակիության գաղափարից, որը գերիշխում էր հին գիտության մեջ։ Բայց պրագմատիստը հայտարարում է, որ արհեստական բնությունը հետաքրքրում է մեր կյանքին առնվազն այնքան, որքան բնական բնությունը։ Նա հիանում է նրա բեղմնավորությամբ, որն իրեն թվում է անսահմանորեն աճող։ Նա ինքն իրեն հարց է տալիս, թե ինչպես կարող է մարդն ունենալ այդպիսի անհեթեթ հավակնություններ՝ հավատալու, որ արհեստական բնությունը չի բավարարի իր հանճարը լիովին զբաղեցնելու համար»։

Աշխատություններ

• Contribution à l'Étude Profane de la Bible (Paris, 1889).
• Le Procès de Socrate, Examen Critique des Thèses Socratiques (Paris: Alcan, 1889).
• Questions de Morale (Paris, 1900).
• L'avenir socialiste des syndicats (Paris, 1901).
• La Ruine du Monde Antique: Conception Matérialiste de l'Histoire (Paris, 1902).
• Introduction à l'Économie Moderne (Paris, 1903).
• La Crise de la Pensée Catholique (Paris, 1903).
• Le Système Historique de Renan (Paris, 1905–1906).
• Les Préoccupations Métaphysiques des Physiciens Modernes (Paris, 1907).
• La Décomposition du Marxisme (Paris, 1908); translation as The Decomposition of Marxism by Irving Louis Horowitz in his Radicalism and the Revolt against Reason; The Social Theories of Georges Sorel (Humanities Press, 1961; Southern Illinois University Press, 1968).
• Les Illusions du Progrès (1908); Translated as The Illusions of Progress by John and Charlotte Stanley with a foreword by Robert A. Nisbet and an introduction by John Stanley (University of California Press, 1969, 0-520-02256-4).
• Réflexions sur la Violence (1908); translated as Reflections on Violence first authorised translation by T. E. Hulme (B. W. Huebsch, 1914; P. Smith, 1941; AMS Press, 1975, 0-404-56165-9); in an unabridged republication with an introduction by Edward A. Shils, translated by T. E. Hulme and J. Roth (The Free Press, 1950; Dover Publications, 2004, 0-486-43707-8, pbk.); edited by Jeremy Jennings (Cambridge University Press, 1999, 0-521-55117-X, hb).
• La Révolution Dreyfusienne (Paris, 1909).
• Matériaux d'une Théorie du Prolétariat (Paris, 1919).
• De l'Utilité du Pragmatisme (Paris, 1921).
• Lettres à Paul Delesalle 1914-1921 (Paris, 1947).
• D'Aristote à Marx (L'Ancienne et la Nouvelle Métaphysique) (Paris: Marcel Rivière, 1935).
• From Georges Sorel: Essays in Socialism and Philosophy edited with an introduction by John L. Stanley, translated by John and Charlotte Stanley (Oxford University Press, 1976, 0-19-501715-3; Transaction Books, 1987, 0-88738-654-7, pbk.).
• From Georges Sorel: Volume 2, Hermeneutics and the Sciences edited by John L. Stanley, translated by John and Charlotte Stanley (Transaction Publishers, 1990, 0-88738-304-1).
• Commitment and Change: Georges Sorel and the idea of revolution essay and translations by Richard Vernon (University of Toronto Press, 1978, 0-8020-5400-5).
• Social Foundations of Contemporary Economics translated with an introduction by John L. Stanley from Insegnamenti Sociali dell'Economia Contemporanea (Transaction Books, 1984, 0-87855-482-3, cloth).

Տես նաև

• Սինդիկալիզմ

Գրականություն

• Berth, Édouard (1932). Du "Capital" aux "Réflexions sur la Violence." Paris: M. Rivière.
• Brandom, Eric (2010). "Georges Sorel, Émile Durkheim, and the Social Foundations of la morale," Proceedings of the Western Society for French History, Vol. XXXVIII, pp. 201–215.
• Curtis, Michael (1959). Three Against the Third Republic: Sorel, Barrès, and Maurras. Princeton University Press (Greenwood Press, 1976 0-8371-9048-7; Transaction Publishers, 2010 9781412843461).
• Dimnet, Ernest (1909). "A French Defence of Violence," The Forum, Vol. XLII, pp. 413–422.
• Estey, J.A. (1913). Revolutionary Syndicalism. London: P. S. King & Son.
• Freund, Michael (1932). Georges Sorel. Der Revolutionäre Konservatismus. Frankfurt am Main: V. Klostermann.
• Gervasoni, Marco (1997). Georges Sorel, una Biografia Intellettuale. Milan: Edizioni Unicopli.
• Gianinazzi, Willy (2006). Naissance du Mythe Moderne: Georges Sorel et la Crise de la Pensée Savante, (1889–1914). Paris: Ed. de la Maison des Sciences de l'Homme.
• Gianinazzi, Willy (2022). Georges Sorel, Philosophe de l'Autonomie: Suivi d'écrits marxistes et syndicalistes de Georges Sorel. Nancy: Arbre bleu.
• Goriély, Georges (1962). Le Pluralisme Dramatique de Georges Sorel. Paris: Marcel Rivière.
• Greil, Arthur L. (1981). Georges Sorel and the Sociology of Virtue. University Press of America 0-8191-1989-X
• Hale, J. Oron, The Great Illusion, 1900-1914, Harper & Row (1971)
• Horowitz, Irving Louis (1961). Radicalism and the Revolt against Reason: The Social Theories of Georges Sorel. Humanities Press. With a translation of his essay on The Decomposition of Marxism. A later edition contains a preface relating Sorel's theories to American thought in the 1960s (Southern Illinois University Press, 1968).
• Humphrey, Richard D. (1951). Georges Sorel, Prophet without Honor; A Study in Anti-intellectualism. Harvard University Press.
• Jennings, Jeremy (1990). Syndicalism in France: A Study of Ideas. Macmillan in association with St Antony's College, Oxford 9780333421888
• Johannet, René (1921). "L'Évolution de Georges Sorel." In: Itinéraires d'Intellectuels. Paris: Nouvelle Librairie Nationale, pp. 178–226.
• Julliard, Jacques, Shlomo Sand (eds.) (1985). Georges Sorel en son Temps. Paris: Le Seuil.
• Kadt, Jacques de (1938). Georges Sorel. Het einde van een Mythe. Amsterdam: Contact.
• Kołakowski, Leszek (1978). Main Currents of Marxism, Vol. 2, The Golden Age. Oxford: Clarendon Press 0198245696
• La Ferla, Giuseppe (1927). "L’Antintelettualismo di Georges Sorel." Annuario del R. Istituto Magistrale R. Bonghi, 1925–6, Vol. IV, pp. 53–69.
• Lanzillo, Agostino (1910). Giorgio Sorel. Libreria Editrice Romana.
• Levine, Louis (1914). "The Theorists of Revolutionary Syndicalism." In: Syndicalism in France. Columbia University Press, pp. 141–161.
• Meisel, James H. (1950). "A Premature Fascist? Sorel and Mussolini," The Western Political Quarterly, Vol. 3, No. 1, pp. 14–27.
• Meisel, James H. (1950). "Georges Sorel's Last Myth," The Journal of Politics, Vol. 12, No. 1, pp. 52–65.
• Mott, Rodney L. (1922). "The Political Theory of Syndicalism," Political Science Quarterly, Vol. 37, No. 1, pp. 25–40.
• Nye, Robert A. (1973). "Two Paths to a Psychology of Social Action: Gustave LeBon and Georges Sorel," The Journal of Modern History, Vol. 45, No. 3, pp. 411–438.
• Portis, Larry (1980). Georges Sorel. London: Pluto Press 0-86104-303-0
• Read, Herbert (1916). "Sorel, Marx, and the War," The New Age, Vol. XIX, No. 6, pp. 128–129.
• Rees, Philip, ed. (1991). Biographical Dictionary of the Extreme Right Since 1890. New York: Simon & Schuster 0-13-089301-3
• Roth, Jack J. (1963). "Revolution and Morale in Modern French Thought: Sorel and Sorelism," French Historical Studies, Vol. III, No.4, pp. 205–223.
• Roth, Jack J. (1967). "The Roots of Italian Fascism: Sorel and Sorelismo," The Journal of Modern History, Vol. 39, No. 1, pp. 30–45.
• Roth, Jack J. (1980). The Cult of Violence: Sorel and the Sorelians. University of California Press 0-520-03772-3
• Rouanet, S. P. (1964). "Irrationalism and Myth in Georges Sorel," The Review of Politics, Vol. 26, No. 1, pp. 45–69.
• Sand, Shlomo (1984). L'Illusion du Politique. Georges Sorel et le débat 1900. Paris: La Découverte.
• Schmidt, Carl T. (1939). The Corporate State in Action. Oxford University Press.
• Shantz, Jeff (2004). "Georges Sorel." In: Encyclopedia of Modern French Thought. New York: Routledge, pp. 596–597.
• Shantz, Jeffrey Arnold. (2000). "A Post-Sorelian Theory of Social Movement Unity : Social Myth Reconfigured in the Work of Laclau and Mouffe," Dialectical Anthropology Vol. 25, No. 1, pp. 89–108.
• Stoddart, Jane (1909). "The Teaching of Georges Sorel." In: The New Socialism. London: Hodder & Stoughton, pp. 190–198.
• Talmon, J. L. (1970). "The Legacy of Georges Sorel," Encounter, Vol. XXXIV, No. 2, pp. 47–60.
• Vernon, Richard (1973). "Rationalism and Commitment in Sorel," Journal of the History of Ideas, Vol. 34, No. 3, pp. 405–420.
• Vernon, Richard (1981). "'Citizenship' in 'Industry': The Case of George Sorel," The American Political Science Review, Vol. 75, No. 1, pp. 17–28.
• Vincent, K. Steven (1900). "Interpreting Georges Sorel: Defender of Virtue or Apostle of Violence," History of European Ideas, Vol. XII, pp. 239–257.
• Wood, Neal (1968). "Some Reflections on Sorel and Machiavelli," Political Science Quarterly, Vol. 83, No. 1, pp. 76–91.

Արտաքին հղումներ

• Georges Eugène Sorel, 1847-1922
• Cahiers Georges Sorel-Mil neuf cent. Revue d'histoire intellectuelle

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ժորժ Սորել» հոդվածին։