Միջնախաղ (պատմվածք)
| Միջնախաղ | |
|---|---|
| Տեսակ | գրական ստեղծագործություն |
| Ձև | պատմվածք |
| Հեղինակ | Վիկտոր Պելևին |
| Բնագիր լեզու | ռուսերեն |
| Հրատարակվել է | 1991 |
«Միջնախաղ» (ռուս.՝ «Миттельшпиль»), ռուս ժամանակակից գրող Վիկտոր Պելևինի պատմվածքը, որն առաջին անգամ հրապարակվել է 1991 թվականին հեղինակային առաջին «Կապույտ լապտեր» ժողովածուում[1]։
Բովանդակություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
«Միջնախաղ» պատմվածքում, ինչպես Վիկտոր Պելևինի շատ այլ ստեղծագործություններում, բացահայտվում է երկու աշխարհների սահմանի թեման[2]։ Պատմվածքի գործողությունները տեղի են ունենում դարաշրջանների սահմանին՝ խորհրդային իշխանությունից նոր ժողովրդավարություն անցնելու շրջանում։ Պատմվածքի հերոսուհին՝ արժութային մարմնավաճառ Լյուսյան, հաճախորդներ է փնտրում «Նացիոնալ», «Ինտուրիստ» և «Մոսկվա» թանկարժեք հյուրանոցներում[3]։ Նա ծանոթանում է իր գործընկերուհի Նելլիի հետ, թեև հիշում է, որ նրան բազմիցս ինչ-որ տեղ տեսել է։ Նրանց որոշում են կանաչ «պազիկով» տուն ճանապարհել ծովային երկու սպա։ Ճանապարհին նավաստիները փորձում են սպանել մարմնավաճառներին, բայց Նելլին և Լյուսյան դիմադրում են նրանց և բարեհաջող հասնում տուն[4]։
Այնուհետև հաջորդում է Պելևինի ստեղծագործություններին բնորոշ անսպասելի զավեշտական ավարտ[5]։ Պարզվում է, որ ինչպես Նելլին, այնպես էլ Լյուսյան, նոր դարաշրջանին հարմարվելու համար, փոխել են ոչ միայն մասնագիտությունը, այլև սեռը[2]։ Նելլին նախկինում Վասիլի Ցիրյուկն էր, որը ծառայում էր որպես կոմերիտմիության քարտուղար։ Իսկ Լյուսյան Անտոն Պավլովն էր՝ կազմակերպչական աշխատանքների գծով նրա տեղակալը։ Պարզվում է, որ ծովային սպաներ Վալերան և Վադիմն էլ նախկին կանայք են՝ Վարյա և Տամարա քույրերը[3]։
Չնայած հերոսների հետ տեղի ունեցած ֆիզիկական փոփոխություններին, նրանց մտածելակերպը մնում է հին, խորհրդային։ Անցյալ կյանքի մասին ցանկացած հիշեցում ստիպում է Լյուսյային կարոտախտ զգալ։ Նելլիին էլ երբեմն թվում է, թե ինքը շարունակում է ընթանալ կուսակցական գծով։ Նման մի բան էլ զգում են նավաստիները[4]։
Պատմվածքի հերոսներն ապրում են դարաշրջանների սահմանին, և նրանց գիտակցության մեջ պայքար է խորհրդային և հետխորհրդային աշխարհների միջև։ Նրանք փորձում են ոչնչացնել իրենց մեջ եղած ամեն հինը, բայց դա նրանց ամբողջությամբ չի հաջողվում անել[4]։
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ Сергей Полотовский, Роман Козак. Пелевин и поколение пустоты. — М., «Манн, Иванов и Фербер», 2012. — ISBN 978-5-91657-304-6
- ↑ 2,0 2,1 Генис, Александр Александрович Беседа десятая: Поле чудес. Виктор Пелевин // Звезда. — 1997. — № 12. С. 230.
- ↑ 3,0 3,1 Сейдашова А. Б. Структура художественного пространства и времени в произведениях В. Пелевина 90-х годов ХХ века (проблема целостности) Արխիվացված 2021-04-14 Wayback Machine. Диссертация на соискание учёной степени кандидата филологических наук. М. — 2018. Քաղվածելու սխալ՝ Սխալ
<ref>թեգ. «Сейдашова» անվանումը սահմանվել է մի քանի անգամ, սակայն տարբեր բովանդակությամբ: - ↑ 4,0 4,1 4,2 В. В. Грекова «Миттельшпиль» духа и материи (анализ одного рассказа В. Пелевина) // Вестник Азиатско-Тихоокеанской ассоциации преподавателей русского языка и литературы. — Владивосток. — 2011. — № 2-3.
- ↑ Смирнова О. О. К вопросу о «Чесателе и питателе», или специфика комического в прозе Виктора Пелевина // Вестник Российского университета дружбы народов. Серия: Литературоведение, журналистика. 2012, № 3.