Խարբերդի գավառակ
| Գավառակ | |
|---|---|
| Խարբերդ | |
| Վարչական տարածք | Արևմտյան Հայաստան |
| Վիլայեթ | Խարբերդի վիլայեթ |
| ԳավառԳավառ | Խարբերդի գավառ |
| Այլ անվանումներ | Խարբերդ Մեզրե, Քեբանմադեն |
| Պաշտոնական լեզու | Հայերեն |
| Ազգային կազմ | Հայեր (մինչև Մեծ եղեռնը)[1] |
| Կրոնական կազմ | Քրիստոնյա (մինչև Մեծ եղեռնը)[1] |
| Տեղաբնականուն | Խարբերդցի |
| Ժամային գոտի | UTC+3 |
Խարբերդ, գավառակ Արևմտյան Հայաստանում, Խարբերդի վիլայեթում։ Կենտրոնը Խարբերդ քաղաքն էր։
Աշխարհագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Գավառակի տարածքով է հոսում Արածանի գետը։ Գավառակը զբաղեցնում է Խարբերդի բերրի ու արգավանդ դաշտը։
Պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Գավառակն ի սկզբանե կրել է Խարբերդ անվանումը։ Երբ գավառի կենտրոնը դառնում է Մեմուրաթ-ուլ-Ազիզ գյուղաքաղաքը, գավառակը վերանվանվում է Խարբերդի Մեզրեի։ Այնուհետը երբ կենտրոնը դառնում է Քեբանմադեն, այն վերանվանվում է Քեբանմադեն։
1915 թվականի Մեծ եղեռնի ժամանակ բռնագաղթի է ենթարկվել 7348 հայ։
Տնտեսություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Հիմնականում աճեցնում էին բամբակ, բրինձ, գարի, եգիպտացորեն, ցորեն և խաղող, մրգեր։ Գավառակը հայտնի էր իր քաղցրահամ մրգերով։ Արտահանվում էր հաշիշ։
Պատմամշակութային կառույցներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Խարբերդն ուներ 72 եկեղեցի և 5 վանք։
Կրթություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
XX դարի սկզբում գավառակում գործում էր 27 դպրոց[1]։
Տես նաև[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Աղբյուրներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- «Հայաստանի և հարակից շրջանների տեղանունների բառարան» (5 հատորով), 1986-2001 թթ., Երևանի Համալսարանի հրատարակչություն
- Արեւմտահայաստանի եւ Արեւմտահայութեան Հարցերու Ուսումնասիրութեան Կեդրոն
| ||||||||||||||||||