Թանզիմաթ
Թուրքիայի պատմություն | |
---|---|
![]() | |
Սելջուկյաններ | |
Թյուրքերի միգրացիա | |
Սելջուկյան կայսրություն | |
Իկոնիայի սուլթանություն | |
Անատոլիայի մոնղոլական գրավում | |
Մոնղոլական կայսրություն | |
Հուլավյաններ | |
Օսմանյան կարստություն | |
Օսմանյան կայսրություն | |
Առաջին համաշխարհային պատերազմ | |
Հայոց ցեղասպանություն | |
Թուրքիայի Հանրապետություն | |
Անկախության պատերազմ | |
Մուստաֆա Քեմալ Աթաթուրք | |
Թուրքերի ներխուժումը Կիպրոս | |
Հեղաշրջման փորձ Թուրքիայում (2016) | |
Թուրք-Սիրիական կոնֆլիկտ | |
Թուրքիայի պորտալ |
Թանզիմաթ (օսման.՝ تنظيمات - «բարեփոխումներ», «օրենսգիրք»), գրականության մեջ տարածված արդիական ռեֆորմ Օսմանյան կայսրությունում 1839-ից 1876 թվականներին, երբ ընդունվեց կայսրության առաջին սահմանադրությունը[1]: Բարեփոխումների հիմնական սկզբունքները շարադրվել են Գյուլհանյան Հաթթը Հումայունում, սուլթան Աբդուլ Մեջիդի 1839 թվականի նոյեմբերի 3-ին գահին հաստատվելուց անմիջապես հետո: Ի տարբերություն մինչև այդ եղած բարեփոխումների, թանզիմաթում տեղ գտան ոչ միայն զինվորական այլև սոցիալ-տնտեսական խնդիրներին վերաբերող հարցեր: Նախաձեռնության գլուխ կանգնած էր բյուրոկրատիայի կրթված խումբը՝ Մուստաֆա Ռեշիդ փաշայի գլխավորությամբ, ով հետագայում դարձավ Գյուլհենիի Հաթթը և Շերիֆը: Մի քանի տարի նա եղել է Անգլիայի և Ֆրանսիայի դեսպան, այնուհետև նշանակվել արտաքին գործերի նախարար: Նրա ղեկավարության ներքո նոր բարեփոխումների ծրագիր է մշակվել կենտրոնական իշխանության ամրապնդման համար, կանխարգելվել է Բալկաններում ազգային-ազատագրական շարժման զարգացումը և թուլացվել է եվրոպական ուժերի ազդեցությունը նավահանգիստների վրա` գոյություն ունեցող համակարգը հարմարեցնելով Արևմտյան Եվրոպայի կյանքի նորմերին[2]։
Բարեփոխումների նախապատմություն ու նախապայմաններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Բարեփոխումների անհրաժեշտությունը պայմանավորված էր Օսմանյան կայսրության ճգնաժամի, ինչպես նաև 19-րդ դարի սկզբին խորացող ներքին հակասությունների աճով և եվրոպական ուժերի, Բալկաններում և Մերձավոր Արևելքում, գերակայության պատճառով: Երկրի տնտեսական և քաղաքական անկումը, պատերազմներում պարտությունները, հարկային բեռի և հնացած ֆեոդալական համակարգին վերաբերող զանգվածային դժգոհությունն Օսմանյան կայսերական շրջաններում բարձրացրեց բարեփոխումների կազմակերպման հարց, որն առանց ֆեոդալական համակարգի հիմքերին խանգարելու կարող էր փրկել կայսրությունը փլուզման և ոչնչացման վտանգից:
Սելիմ III սուլթանի (1789-1807), այնուհետև մեծ վեզիր Ալեմդար Մուստաֆա փաշայի փորձերը (1808) իրականացնելու[3] այդպիսի բարեփոխումներ՝ ձախողվեցին: Մահմուդ II-ի բարեփոխումները նպաստեցին պետական կառավարման կայացմանը, հողի սեփականության ձևերին և ուղեկցվեցին միապետի անձնական զորության ամրապնդմամբ, սակայն չնպաստեցին թուրք հասարակության առաջընթացին:
Միևնույն ժամանակ, շարունակվեց կայսրության ընդհանուր ճգնաժամը, և այս ճգնաժամի ամենավառ դրսևորումը եղավ 1920-ական և 1930-ական թվականներին: 19-րդ դարը Թուրքիայի համար անհաջող էր, պատերազմի ժամանակ կորցրեց ժամանակակից Բալկանների և Հունաստանի տարածքները, մեծ դժվարությամբ ճնշեց Եգիպտոսի և Քուրդիստանի շարժումները:
Բարեփոխումների հիմնական նախադրյալներից մեկը կայսրության տնտեսական իրավիճակի կտրուկ վատթարացումն էր: Ներառյալ 18-րդ դարի վերջը տեղացի արհեստավորներն ամբողջությամբ բավարարում էին դանդաղ աճող ներքին պահանջարկին: Ավելին, ստեղծվել էին հարմարություններ մանուֆակտուրաների արտադրության զարգացման համար` արհեստների խթանման ուղղված աշխատանքների կազմակերպման գործընթացին աջակցելով: Առևտրա-արդյունաբերական ձեռնարկությունները մեծ ներգործություն էին ունենում Օսմանյան կայսրության հողի սեփականության բնագավառում: Սիփահյան համակարգի վերացումից հետո, վերջնականպես ձևավորվում է խոշոր հողատիրությունը: Ֆեոդալական բացարձակողական վարչակարգի հաստատումը միայն սահմանափակեց այդ դասի քաղաքական հզորությունը, սակայն չազդեց իր տնտեսական ուժի արմատներին: Ֆեոդալական բարքերը, այնուամենայնիվ, պահպանվեցին:
Արդեն 19-րդ դարի առաջին կեսին, այսինքն, եվրոպական արդյունաբերական հեղաշրջումից հետո, քաղաքային արհեստների գործունեության պայմանները կտրուկ վատթարացել էին, ինչպես երկրի ասիական, այնպես եվրոպական նահանգներում: Շուկայում շատ ավելի էժան և հաճախ բարձրորակ եվրոպական արտադրանքների մուտքի պատճառով շատ ոլորտներ անկում էին ապրել: Անատոլիայում տուժել էին առավել մասնագիտացված ճյուղերը՝ բամբակագործություն, կտորի մշակում, մետաքսագործություն, մետաղագործություն: Դրանց կենտրոնները գտնվում էին Բուրսա, Անկարա, Դիարբեքիր, Ամասիա, Թոկատ քաղաքներում: Այսպիսով, տասնիններորդ դարի առաջին 40 տարիների ընթացքում Բուրսայում և Դիարբեքիրում գործվածքների արտադրությունը նվազել էր 10 անգամ: Արտահանվող հիմնական ապրանքների՝ մետաքսե գործվածքներ, բուրդ, չմշակված կաշի, ձեթ, բնական ներկեր, ձիթապտղի յուղ, ծխախոտ ձավարեղեն, ընկույզ և նույնիսկ ափիոն, արտադրությունը կտրուկ նվազել էր: Արտերկիր արտահանվել էր գրեթե հումքի մետաքսը, շատ ոլորտներում մնացել էին միայն ցածր արժեքով ապրանքներ:
Ներմուծման կառուցվածքում շարունակում էին գերակշռել այնպիսի ապրանքներ, ինչպիսիք են բամբակյա և բրդե գործվածքները, մետաղները, մետաղյա և ապակյա արտադրանքը, դեղերը, պատրաստի հագուստը և վերամշակված կաշին, այսինքն, համեմատաբար բարձր հավելյալ արժեք ունեցող ապրանքներ:
Ռուս ճանապարհորդ Միխայիլ Վրոնչենկոն ուշադիր ուսումնասիրել է XIX դարի 30-ական թվականներին Փոքր Ասիայի տնտեսական վիճակը և նշել է, որ Անկարայում բուրդ մանող մեքենաների թիվը 2000-ից իջել էր 100-ի, քանի որ անգորական ոչխարի բուրդից եվրոպական արտադրանքները շատ ավելի քիչ են: Այլ ոլորտներ, որոնք չէին զգացել արտասահմանյան մրցակցության նույն ազդեցությունը, ստիպված էին կրճատել արտադրությունը՝ պայմանավորված հումքի բազայի զգալի նեղացմամբ և տեղական գյուղատնտեսական արտադրանքի արտահանման սահմանափակումների վերացման հետ: Գյուղատնտեսությունը, որում աշխատում էր երկրի բնակչության 90% -ը, այս տնտեսական իրավիճակի զգալի փոփոխությանը արձագանքեց բավականին թույլ: Գյուղատնտեսական և անասնաբուծական արտադրանքի աճող պահանջարկը նպաստում էր գյուղատնտեսական արտադրանքի շուկայի որոշակի աճին, սակայն այն չէր փոխում գյուղական վայրերի ընդհանուր իրավիճակը: Պետական ջանքերը մայրաքաղաքում և մարզերում հանգստություն ապահովելու համար, 1838 թվականից հետո բուրդ և մի շարք այլ ապրանքների ձեռքբերման պետական մենաշնորհի, ներքին խոչընդոտների վերացումը և կառավարության կարգավորումը նպաստեց ներքին առևտրի աշխուժացմանը, որը դրսևորվեց երկրի առանձին շրջանների միջև առևտրի աճով, տոնավաճառների և շաբաթական շուկաների կազմակերպմամբ:
Այնուամենայնիվ, առևտրի հետագա զարգացումը և միասնական ներքին շուկայի ձևավորմանը խոչընդոտում էին ֆեոդալական դասի գերակայությունը և կայսրության տնտեսական իրավիճակի անկայունությանը: Օտարերկրյա կապիտալի՝ Թուրքիա ներթափանցելը, կապիտալիզմի առաջացմանը նպաստելու փոխարեն, ավելի հեշտ ճանապարհ անցավ և խթանեց կայսրության տնտեսության անարդյունավետության:
Օսմանյան հասարակության մեջ կապիտալիստական տարրի առաջացմանը խոչընդոտում էր այն փաստը, որ իշխող վերնախավը նախընտրեց չհամաձայնել տնտեսվարող սուբյեկտներում մեծ գումարներ ներդնել: Հարստությունը կուտակելու և այն ժառանգության միջոցով փոխանցելու դժվարությունները ստեղծել էին խիստ դրություն և հետևաբար, խոշոր կապիտալը կուտակված չէր վերին շերտի ձեռքում, և մշտական պատերազմները կանխեցին պետական գանձարանում զգալի գումարների կուտակումը (և, ի վերջո, սա հանգեցրեց կայսրության ֆինանսավորման դեգրադացմանը):
Բարեփոխումների ընթացք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ռուսական և խորհրդային պատմական աշխատություններում այդ վերափոխումները պայմանականորեն բաժանվում են երկու ժամանակահատվածի.
- Առաջին շրջան՝ 1839-ից 1853 թվականներ, այսինքն մինչև Ղրիմի պատերազմի սկիզբը:
- Երկրորդ շրջան՝ 1856-ից 1876 թվականներ, այսինքն պատերազմի ավարտից մինչև 1876 թվականի սահմանադրության ընդունումը:
Գյուլհանյան հաթթ և շերիֆ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Բարեփոխումների մասին հրամանագրի նախապատրաստման աշխատանքները սկսվել են դեռևս Մահմուդ II- ի կյանքի ընթացքում: 1839 թ. ավարտին երիտասարդ սուլթան Աբդուլ Մաջիդը հրատարակեց հայտնի Գյուլհանի հաթթ և շերիֆը («hatt-i sherif», «խաչ», «սրբազան հրաման»):
Գյուլհանյան Հաթթ և Շերիֆը հռչակեց փոխակերպման երեք հիմնական նպատակներ. անվտանգ կյանքի ապահովում և անկախ կրոնական պատկանելությունից պատվի և ունեցվածքի հավասարություն, հարկերի հավաքագրում, զինվորական ծառայության ժամկետի կրճատում: 1839 թ. սուլթանի հրամանագրի գաղափարներն իրականացնելիս Մուստաֆա Ռեշիդ Փաշան բախվեց ընդդիմության հակառակորդներին, դրանք հիմնականում գիտնականներն էին և բարձրաստիճան պաշտոնյաները, որոնք այն կոչում էին կաշառակերություն և չարաշահություն: Հետադիմականների ակտիվ դիմադրությունը հանգեցրեց նրան, որ Թանզիմաթի բարեփոխումները անհետևողականության մատնվեցին: Մեծ ուշադրություն էր դարձվում Գյուլհանյան ակտի նախաձեռնողներին՝ իրավունքի իրացման և կյանքի անձեռնմխելիության, սեփականության և պատվի բոլոր առարկաների վերաբերյալ:
Հաթթը և Շերիֆը շեշտեցին, որ առաջադրած խնդիրները հաջողությամբ կարող են լուծվել միայն կառավարության և ժողովրդի միասնության դեպքում: Ծրագրի հեղինակները հասկացան, որ կայսրությանը պետք է պետական գաղափարախոսություն, որը կարող էր միավորել երկրի բազմազգ բնակչությունը: Այս գաղափարախոսությունն էլ հաստատվում էր օսմանիզմում: Այն բնութագրվում է դեկորատիվ ինտերնացիոնալիզմով, քանի որ օսմանիզմի կողմնակիցները առաջ էին բերում «բոլոր ժողովուրդների հավասարության և միասնության» մասին տեսակետ և դա վերաբերվում էր Թուրքիայի ողջ բնակչությանը: Հետագայում օսմանիզմը դարձավ «նոր թուրքերի» կամ երիթթուրքերի գաղափարախոսության հիմքը: Առաջին համաշխարհային պատերազմի տարիներին օսմանիզմը գործնականում արդարացրեց թուրքերի գերակայությունը ոչ թուրք ժողովուրդների նկատմամբ:
1853-56 թթ. Ղրիմի պատերազմի ժամանակ, Մեծ Բրիտանիայի և Ֆրանսիայի ճնշման ներքո, ձգտելով թուլացնել Ռուսաստանի դիրքերը խաղաղ պայմանագրի պայմանների շուրջ բանակցելու և Թուրքիայում իր համար նոր արտոնություններ ձեռք բերելու համար, 1856 թ. փետրվարի 18-ին պատրաստվել և տարածվել է սուլթանի նոր շնորհագիրը (Հաթթ և Հումայուն, 1856): Գյուլհանյան արձանագրության հիմնական դրույթների կրկնության հետ մեկտեղ, սուլթանը խոստացել էր զարգացնել երկրի տնտեսությունը և այդ նպատակով օգտագործում էր «եվրոպական փորձը և կապիտալը», այսինքն` օտարերկրացիներին լրացուցիչ արտոնություններ տրամադրելը, մասնավորապես, օտար հպատակներին տրվել էր Օսմանյան կայսրության տարածքում անշարժ գույք ունենալը՝ Թուրքիայի քաղաքացիների հետ հավասարության սկզբունքով: Այս ռեսկրիպտը հիշատակվում է Փարիզյան խաղաղության պայմանագրում, որն էլ դարձավ Թուրքիայի միջազգային պարտավորությունների մի մասը: Հետագայում, 1856-ին ընդունված համաձայնագրով շատ օրենքներ օգնեցին ամրապնդել օտարերկրյա կապիտալի դիրքերը և Թուրքիան համարյա վերածվեց կիսագաղութի:
Սակայն որոշ չափով Թանզիմաթի օրենքները նպաստեցին պետության վարչակազմի, դատարանի և վարչության բարելավմանը: Այսպիսով, 1864 թ. ընդունվեց վիլայեթների մասին, 1858 թ.` քրեական և հողային բարելավման օրենքները, 1869 թ-ին կազմվեց քաղաքացիական օրենսգիրքը (չնայած նրանք շատ առումներով հին շարիաթի նորմերի հավաքածու էին):
1858 թվականին ընդունվեց հողային օրենքը, որն ամրագրեց հողային հարաբերությունները, որոնք ձևավորվել էին բռնապետական համակարգի վերացման ժամանակ: Հողի մեծամասնությունը պատկանում էր պետությանը: Այն վարձվում էր, և ոչ ոք չէր կարող վաճառել կամ գրավադրել: Պետական հողերի ժառանգությունը սահմանափակված էր: Օսմանյան կայսրության հողերը պատմականորեն բաժանվում էին՝
- Միրի-պետական: Այն ներառում էր կայսրության հողերի մեծ մասը: Այս հողերի գերակա գույքի իրավունքը պատկանում էր պետությանը:
- Մյուլկ - «մասնավոր սեփականություն»: Սրանք կատարելապես ավատատերերին տրված հողերն էին:
- Վակուֆ (Վակֆ) - հող, որի եկամուտը անցնում էր կրոնական հաստատություններին կամ հասարակական բարեգործական կազմակերպություններին:
1857 թվականի դեկտեմբերին շեյխ-ուլ-իսլամը կայացրեց արդարադատության բարձրագույն խորհրդի կողմից հաստատված որոշում, պետական (միրի) հողերը անզավակ կանանց և տղամարդկանց փոխանցելու մասին և վճարման պայմանով իրենց հողերը հետ ստանալու իրավունք ունեցող անձանց շրջանակի ընդլայնման մասին (Միրիի սեփականություն ունենալու իրավունքի համար փաստաթուղթ): Նման տարածքները որոշվել էին, առաջին հերթին, անվճար փոխանցել զոհվածի հոր կամ մորը: Իսկ եթե նրանք չկային ապա ստեղծվում էր թուրքական օրենքին համապատասխան տեղաբաշխման որոշակի կարգ: Ժառանգական հողերի շրջանակի ընդլայնման վերաբերյալ որոշումները ներառվել էին 1858 թվականի հողային օրենքում: 1858 թ. փետրվարի 25-ին այս հրամանագիրը տարածվեց Միրի (պետական) հողերի վրա, որի ամբողջ հասույթն անցնում էր վակֆին: Այդուհանդերձ, չհիմնավորված վակֆերը հայտնի դարձան որպես Սուլթանի վակֆեր կամ պատվիրված փաստաթղթեր:
Օսմանյան կայսրությունում հողերի տեսակները՝
- մասնավոր հողային սեփականություն (մեմլյուք)
- պետական (միրիական)
- վակֆեր (մեվկուֆե)
- հասարակական (մութրաքե)
- խոպան (մեվատ)
՛ Հողային օրենքը որոշում էին պահպանողականները: Առանց պաշտոնյայի թույլտվության անհնար էր հողում ծառ տնկել, այգի կառուցել: Արգելվում էր նույնիսկ մահացածին թաղելը: 1858 թվականի օրենքով հողամասը թույլատրվել է անվճար փոխանցել կամ պայմանական գնով վաճառել միայն համապատասխան պետական պաշտոնյայի թույլտվությամբ: Միևնույն ժամանակ, տարածքի տնօրինման հողատերերի հնարավորությունները ընդլայնվել էին: Նա կարող էր իր հողաբաժինը տալ վարձով և դրա դիմաց վարկ վերցնել կամ հողը գրավադրել: Թեև 1858 թ. oրենքով հողագործող գյուղացիների իրավունքներն ընդլայնվեցին, բայց սեփականության իրավունքը լիարժեք չէր դարձել:
19-րդ դարում, Օսմանյան Թուրքիայում առաջին անգամ բարձրացվեց երկաթուղու կառուցման հարցը: Երկաթուղու կառուցման պարտավորությունն իրենց ձեռքը առաջինը վերցրին բրիտանացիները: Արդեն 1856 թվականին բրիտանական ընկերությունը լիազորություն էր ստացել 130 կմ երկարությամբ Իզմիր-Այդըն երկաթգծի կառուցման համար: 1863 թ. բրիտանական մեկ այլ բաժնետիրական ընկերություն կոնցեսիա ձեռք բերեց (Իզմիր - Կասատայի (93 կմ) երկաթուղային գծի շինարարության համար: 1970-ական թվականներին կայսրության ամբողջ երկաթուղու երկարությունը կազմում էր 1,600 կմ: Այն իր մեջ կրում էր համեմատաբար փոքր երկաթուղային ճյուղեր: Դրանց հիմնական նպատակը Օսմանյան նավահանգիստների և ներքին շրջանների միջև հուսալի կապի ապահովումն էր դրանով իսկ ստեղծելով եվրոպական արտադրանքի մարկետինգի ընդլայնման և երկրից գյուղատնտեսական հումքի արտահանման պայմաններ:
Մեծ ուշադրություն դարձվեց հարկերի խնդրին, քանի որ դրանք էին ձևավորում երկրի բյուջեն: Ռեֆորմատորները կարծում էին, որ անհրաժեշտ էր բարելավել հարկային եկամուտների հաշվառումը և վերահսկումը: Սա հասկանալի էր, քանի որ որոշ մարզեր հրաժարվել էին հարկեր վճարել: Կառավարությունը չեղյալ էր հայտարարել փրկանքի համակարգը, արտակարգ չափերի հարկերի գանձումը, կոռը, ինչպես նաև կարգավորում էր ոչ մուսուլմաններից հավաքվող հարկերի չափաբաժինը: Սակայն շատ որոշումներ այդպես էլ չիրագործվեցին: Այսպիսով, կապալառուները չէին ցանկանում հրաժարվել իրենց եկմուտներից և ամեն կերպ փորձում էին շրջանցել օրենքը: Այս երկու ուժերի միջև ծավալված պայքարը ավարտվում է բարեփոխիչների պարտությամբ:
60-ական թվականներին նշանավոր էին արտադրամասների կագավորումները, որոնք ևս մեկ կարևոր քայլ էին կապիտալիզմի առաջացման ճանապարհին:
Ռազմական բարեփոխում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Թանզիմաթի շրջանակներում իրկանացվել են ռազմական բարեփոխումներ: Երկիրը ներկայացնում էր համընդհանուր զինվորական ծառայություն մուսուլմանների, ինչպես նաև ոչ մուսուլմանների համար (չնայած բանակը ոչ մուսուլմաններին կոչ էր անում ծառայել, բացառությամբ նավատորմի ծառայության), բանակում ծառայողական կյանքը կրճատվում է 15-ից մինչև 5-7 տարի (ապա 4 տարի): Բարեփոխումների արդյունքում կայսրության բանակը դարձավ կանոնավոր և ժամանակակից: Բացի այդ, ռազմական բարեփոխումների շրջանակներում բանակին տրվեց նոր, ավելի հարմար և ժամանակակից զինվորական համազգեստ:
Կրթական բարեփոխումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

40-ական թվականներից սկսած բացվեցին աշխարհիկ դպրոցներ՝ տարրական, միջնակարգ և բարձրագույն: Աշխարհիկ դպրոցները տնօրինելու համար ստեղծվեց կրթության նախարարություն: 60-ական թվականների կեսերին տարրական դպրոցներում սովորում էր 660 հազար աշակերտ: Միջնակարգ դպրոցների թիվը չէր անցնում մի քանի տասնյակից: Միևնույն ժամանակ, մզկիթներին կից բոլոր դպրոցները պահպանվեցին, իսկ աշխարհիկ տարրական դպրոցներում դասավանդման ժամանակի կեսը նվիրված էր կրոնին: Դպրոցների փաստացի հսկողությունը մնաց հոգևորականության ձեռքին: 1869 թվականին ընդունվեց օրենք, որը նախատեսում էր երեքից չորս տարվա համընդհանուր կրթություն Թուրքիայի բոլոր դպրոցներում:
Կրոնական և ազգային հարցեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Կրոնին վերաբերող էդիկտն ընդունվել է 1856 թվականին: Դրանով հռչակվել է լիակատար հավասարություն մուսուլմանների և ոչ մուսուլմանների իրավունքների միջև: Բարեփոխումների նախնական ծրագիրն ենթադրում էր միայն մասամբ հավասարություն՝ իսլամական նորմերի և իրավունքների առաջնայնության լեգիտիմացման հետ կապված: Չնայած այս ամենին, իշխանությունները փորձում էին ավելի կտրուկ փոփոխություններ մտցնել կայսրության եվրոպական մասում՝ ապստամբ տրամադրությունները հանգստացնելու համար: Իրականում, սակայն, իսլամին վերաբերող նորմերը շարունակում էին ուշադրությունը կենտրոնացնել դրանց խախտմանը (ոչ ճիշտ հագուստ, ալկոհոլային խմիչքների օգտագործում) և հաճախ սպառնում էին ազատազրկման կամ նույնիսկ մահվան (կախաղանի): Արդյունքում, խղճի և կրոնի ազատության հարցը մնաց թղթի վրա[4][5]։
Պաղեստինում կատարված հողային բարեփոխումները թույլ էին տալիս ստեղծել հողային շուկա: Ռուսաստանից և այլ երկրներից մի շարք հրեաներ սկսեցին ակտիվորեն գնել հողը և տեղափոխվել: Հետագայում պետության վարած հակասական քաղաքականությունը հանգեցրեց հրեաների տարաբնակեցմանը Թուրքիայի ամբողջ տարածքում: Այս առևտրի և հողերի վաճառքը հանգեցրեց նաև հարկային եկամուտների ավելացմանը[6]։
1863 թվականին Հայաստանում ընդունվեց ազգային սահմանադրություն, որը ամրագրեց տարածքի վրա կայսրության ինքնիշխանությունը և հաստատվեց կենտրոնական կառավարության կողմից: Ընդհանուր առմամբ, այդ փաստաթուղթը կազմել է մոտ 150 հոդված՝ գրվել ու հաստատվել է հայ մտավորականության կողմից, ինչպես նաև հաստատվել է Հայոց պատրիարքի կողմից: Այս փաստաթուղթն ընդունեց նաև Հայաստանի Ազգային ժողովը[7]:
Բարփոխումների արդյունք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Թանզիմաթի բարեփոխումներն որոշ չափով հակասում էին ավանդույթներին և շարիաթին, ինչպես նաև ազդում պաշտոնյաների, հոգևորականների և այլ ֆեոդալական տարրերի նյութական և սոցիալական շահերի վրա, այդ իսկ պատճառով, դրանց իրականացումը պահանջում էր մեծ ջանք և հաճախ անարդյունավետ էր: Չնայած իրենց առաջադիմականությանը, բարեփոխումները հանդիպեցին Թուրքիայի Բարձր Դռանը ենթարկվող քրիստոնյաների բողոքներին և անհնազանդությանը: Բուրժուազիական բարեփոխումների համար նախատեսված հողը եվրապական երկրներում և Օսմանյան կայսրությունում տարբեր էր սոցիալ-տնտեսական զարգացման և գերիշխող գաղափարախոսությունների մակարդակով:
Բարեփոխումների արդյունքում գրանցվեց գյուղատնտեսական արտադրանքի զգալի աճ: 1848-ից 1876 թվականների ընթացքում պետական եկամուտը աճել է գրեթե 4 անգամ՝ 194.8 մլն-ից դառնալով 743.6 մլն թուրքական կուրուշ: Նույն ժամանակահատվածում, 1863-1872 թվականներին ներմուծման արժեքը գերազանցեց արտահանման արժեքը տարեկան 27 միլիոն տոննայի հաշվով: Պետության արտաքին առևտրի դիֆիցիտը ծածկված էր արտերկրյա վարկերով և ամրապնդեց երկրի տնտեսական և ֆինանսական կախվածությունը եվրոպական կապիտալից: Մի կողմից համաշխարհային շուկան խթանում էր Օսմանյան կայսրության կառույցների զարգացմանը և Օսմանյան հասարակության մեջ պատմականորեն ձևավորված մեկուսացման արտադրության ծավալներին, իսկ մյուս կողմից սեփական ազդեցության ներքո գտնվող երկրների բնակչության շրջանում կազմավորվեց նոր կառույց՝ առանց անհրաժեշտ տեղական արտադրական բազայի:
Արտադրության և սպառման ոլորտների զարգացման արդյունքում առաջացող անհամաչափությունները կամ «մկրատը» նշանակում էին, որ կայսրության տնտեսությունն աստիճանաբար կորցնում է ինքնուրույն վերարտադրելու ունակությունը:
Շուտով Օսմանյան կայսրության տնտեսական անկախությունը տապալվեց: Կտրուկ մեծացան արտաքին պարտքերը: Ղրիմյան պատերազմից հետո, թուրքական բարեփոխիչները ձգտում էին ապահովել ֆինանսական հիմք երկրում ընթացող բարեփոխումների համար: Նրանց հաջողվում է և շարունակվում է կայսրության ֆինանսական և հարկային համակարգի վերակազմավորումը: Թանզիմաթի բարեփոխումների շնորհիվ ստեղծվել էին նոր ֆինանսական հաստատություններ, ջանքեր էին գործադրվել բնակչության ավանդական հարկերի հավաքագրումը կանոնակարգելու համար, շատերը նորացվել էին:

Չնայած հայտարարված արմատական փոփոխություններին, բարեփոխումների մեծ մասը մնացել է միայն թղթի վրա, իսկ մյուսներն իրականցվել են կիսով չափ:
Կային շատ այլ պատճառներ, որոնք խոչընդոտում էին երկրի զարգացմանը և բարեփոխումների իրականացմանը՝
- Օսմանյան բյուրոկրատիայի մեծ ուժը, որը չէր ցանկանում լուրջ փոփոխություններ կատարել
- Կայսրությունում տիրող կոռուպցիայի հսկայական մակարդակը
- Բնակչության շրջանում բարեփոխումների մասսայական աջակցության պակասը, ինչպես նաև այդ բարեփոխումների իրականացման մասին պատկերացում կազմելու բացակայությունը
- XIX դարի Օսմանյան հասարակության միջնադարյան բնույթը
- Մահմուդ II- ի օրոք միապետական իշխանության ամրապնդումն անբավարար էր, երկրում կտրուկ փոփոխություններ կատարելու համար:
Բարեփոխումների ցանկ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Տնտեսական բարեփոխումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Առաջին օսմանյան արժույթով թղթադրամների թողարկում (1840),
- Ֆինանսական բարեփոխում: Ֆինանսների նախարարությունը աշխատում էր Ֆրանսիայի օրինակով (1840)
- Առաջին անգամ հրապարակվեց երկրի բյուջեն (1841-1842)
- Միջնադարյան հիմնադրամների վերացումը տնտեսությունից: Գիլդիաների և մանուֆակտուրաների փոխարինումը գործարանների
- Ոչ մուսուլմանների համար լրացուցիչ հարկերի վերացում, կանոնավոր եկամտահարկի անցում: Վարձակալական համակարգի չեղարկում:
- Հարկերի հավաքագրման բազմակի աճ, գյուղական բնակչության համար հարկերի ավելացում
- Պաշտոնյաների պաշտոնապես ազատումը հարկերից, որպես կոռուպցիայի դեմ պայքարի մաս
- Şirket-i Hayriye ընկերության հիմնադրում, որը Թուրքիայի առաջին շոգենավագնացության ընկերությունն էր (1851)
- 1855 թվականին Օսմանյան կայսրությունն առաջին անգամ Մեծ Բրիտանիայից ստացավ արտաքին մեծ վարկ
- Տեքստիլ արդյունաբերությունում առաջին մեխանիկական գործարանի, ինչպես նաև պրոֆեսիոնալ կարի դպրոցի հիմնադրումը Ստամբուլում
- Մանվածքների և բամբակի պատրաստման գործարանների զանգվածային բացում
- Պետական աշխատողները պարտավոր էին գնել հագուստ, բացառապես օսմանյան արտադրության գործվածքներից
- Առաջին մոդել-արդյունաբերական պարկի ստեղծում
- Առաջին հեռագրացանցերի (1847-1855թթ.) և երկաթուղու կառուցում (1856)
- Ճանապարհային շինարարության սկիզբ
- Օսմանյան Կենտրոնական բանկի հիմնադրում (Bank-ı Osmanî 1856)[8] and the Ottoman Stock Exchange (Dersaadet Tahvilat Borsası, established in 1866);[9]
- Թույլ է տրվում բացել մասնավոր տպարաններ, վերականգնվում է Սելիմ III-ի տպագրատունը՝ Serbesti-i Kürşad Nizamnamesi (1857),ավելի ուշ այն փակվում է:
Քաղաքական բարեփոխումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Առաջին Օսմանյան Մեջլիսի ստեղծումը, Թուրքիայի ապագա խորհրդարանի նախատիպը (1841),
- Արտաքին գործերի (1845) և կրթության նախարարությունների հիմնում (1857),
- Ստամբուլի առաջին բուրժուական մունիցիպալիտետի (Şehremaneti, 1854) և քաղաքային խորհրդի ստեղծում (İntizam-ı Şehir Komisyonu, 1855),
- Ազգային օրենքի ստեղծում, որը պաշտոնապես հայտարարեց «Օսմանյան կայսրության» ողջ բնակչությանը, առանց ազգային կամ կրոնական հիմքերի բաժանման (1869),
- Ոչ մուսուլմանները (այդ թվում քրիստոնյաներ) ընդունվեցին քաղաքացիական ծառայության,
- Առաջին անգամ մուսուլմաններն ու ոչ մուսուլմանները լիովին հավասար էին քաղաքական իրավունքներով,
- 1876 թվականին հիմնադրվեց լիարժեք երկպալատ խորհրդարան (լուծարվեց 1878-ին):
Օրենսդրական բարեփոխումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Օսմանյան կայսրությունում սահմանվեցին կյանքի, պատվի և արժանապատվության, ինչպես նաև սեփականության իրավունքները (1839 թ.),
- Ֆրանսիական օրինակով ընդունվեցին քաղաքացիական և քրեական օրենսգրքերը (1850),
- Հայտնվեցին առաջին քաղաքացիական (ոչ մուսուլմանական) և առևտրական դատարանները (Meclis-i Ahkam-ı Adliye, 1853), ինչպես նաև Գերագույն դատարանը (Meclis-i Ali-yi Tanzimat, 1853),
- Ընդունվեց հողային կոդեկսը (Arazi Kanunnamesi (1857),
- Ընդունվեց լրագրային կոդեկսը (Matbuat Nizamnamesi, 1864)[2]
- Ստեղծվեց պետական խորհուրդ քաղաքացիական ծառայողների հայցերի քննարկման համար (1867):
- Առաջին անգամ Օսմանյան կայսրությունում օտարերկրացիների սեփականության, հողի և անշարժ գույքի իրավունքները երաշխավորվեցին
- Օսմանյան կայսրության առաջին սահմանադրության ընդունում (1876)
Սոցիալական բարեփոխումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Օսմանյան կայսրության փոստի հիմնադրումը (1840),
- Օսմանյան կայսրության դրոշի և օրհներգի ընդունում (1844),
- Պատմության մեջ առաջին անգամ իրականացվեց մարդահամար, որը տվեց կայսրությունում ապրող տղամարդկանց քանակը (1844),
- Առաջին անգամ խորհրդարանում քննարկվում են լիարժեք անձնագրերի նախատիպերը (1844),
- Ստրկության ամբողջական վերացում և ստրկավաճառության արգելում (1847),
- Հաթթը Հումայունը երաշխավորեց հավասարության իրավունքը բոլոր կրոնների ներկայացուցիչների վերաբերյալ (1856),
- Համասեռամոլության դեմ քրեական պատասխանատվության վերացում (1858)[10]:
Մշակութային բարեփոխումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

- Առաջին օսմանյան համալսարաններիի հիմնադրում (darülfünun, 1848), ճեմարան (1848) և մանկավարժական դպրոցներ (darülmuallimin, 1848).
- Առաջին աշխարհիկ դպրոցների երևան գալը (այսինքն ոչ կրոնական դպորցների ստեղծում).
- Առողջապահության նախարարության հիմնադրում (Tıbbiye Nezareti, 1850).
- Օսմանյան կայսրության գիտությունների ակադեմիայի հիմնադրում (Encümen-i Daniş, 1851).
- Տնտեսական և քաղաքական գիտությունների դպրոցների հիմնում (Mekteb-i Mülkiye, 1859).
- Առաջին անգամ Օսմանյան կայսրության ուսանողները կրթությունը շարունակեցին արտերկրում:
Ռազմական բարեփոխումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Անցումը կանոնավոր և պրոֆեսիոնալ Օսմանյան բանակի (20 տարեկանից բարձր տղամարդկանց խրախուսելու համար): Պարտադիր զինվորական ծառայության ժամկետի մինչև 15 տարին կրճատվում էր դառնալով 4 տարի (1843-44):
- Առաջին անգամ բանակում թույլատրվեց ծառայել ոչ մուսուլմաններին (1856),
- սուլթան Աբդուլ Ազիզ հրաման տվեց ստեղծել ռազմածովային նավատորմ՝ եվրոպական օրինակով,
- 1867-ին ստեղծվեց ռազմածովային նախարարությունը,
- 1869-ին կազմվեց եվրոպական մոտեցմամբ զորքերի առաջխաղացման համակարգ:
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ Cleveland, William L & Martin Bunton, A History of the Modern Middle East: 4th Edition, Westview Press: 2009, p. 82.
- ↑ 2,0 2,1 NTV Tarih Archived 2013-02-12 at the Wayback Machine. history magazine, issue of July 2011. «Sultan Abdülmecid: İlklerin Padişahı», pages 46-50. (Turkish)
- ↑ Миллер А. Ф. Мустафа-паша Байрактар. Оттоманская империя в начале XIX века. М.-Л., 1947.
- ↑ There Is No Compulsion in Religion": On Conversion and Apostasy in the Late Ottoman Empire: 1839-18… more, Selim Deringil, Comparative Studies in Society and History, Vol. 42, No. 3 (Jul., 2000), pp. 547—575
- ↑ Corrupting the Sublime Sultanate: The Revolt of Tanyus Shahin in Nineteenth-Century Ottoman Lebanon, Ussama Makdisi, Comparative Studies in Society and History, Vol. 42, No. 1 (Jan., 2000), pp. 180—208
- ↑ Gershon Shafir, Land, Labor and the Origins of the Israeli-Palestinian Conflict 1882—1914. Cambridge: Cambridge University Press
- ↑ Richard G. (EDT) Hovannisian «The Armenian People from Ancient to Modern Times» p. 198.oo
- ↑ Ottoman Bank Museum: History of the Ottoman Bank Archived 2012-06-14 at the Wayback Machine.
- ↑ Istanbul Stock Exchange: History of the Istanbul Stock Exchange Archived 2012-02-25 at the Wayback Machine.
- ↑ «Архивированная копия»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2010-11-22-ին։ Վերցված է 2011-01-20
Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Акимкина Н. А., Люксембург М. А. Практикум по истории стран зарубежного Востока (Индия, Иран, Турция). — М.: Высшая школа, 1963. — 145 с.
- Хрестоматия по всеобщей истории государства и права: Уч. пособие / Под ред. З. М. Черниловского. Сост. В. Н. Садиков. — Можайск, 1994. — 412 с.
- Хрестоматия по новой истории: в 3-х тт./ Под ред. А. А. Губера. — М.: Мысль, 1965. — Т.2. — 752 с.
- Еремеев Д. Е., Мейер М. С. История Турции в средние вевремя: Уч. пособие. — М.: Изд-во МГУ, 1992. — 248 с.
- Новая история стран Азии (вторая половина XIX — начала XX вв.)/Под ред. В. И. Овсянникова. — М.: МГУ, 1995. — 329 с.
- Новейшая история стран Азии и Африки, XX век: учеб. для студентов высших учебных заведений: в 2-х ч./ Под ред. А. М. Родригеса. — М.: Гуманит. Изд. Центр ВЛАДОС, 2001. — 4.1: 1900—1945. — 368 с.
- Евдокимова, А. А. История стран Востока в новое время. Курс лекций: учебное пособие для студентов вузов [Текст]. — Уфа: Изд-во БГПУ, 2009. — 238 с.
- Edward Shepherd Creasy, History of Ottoman Turks; From the beginning of their empire to the present time, London, Richard Bentley (1854); (1878).
- Maurizio Costanza, La Mezzaluna sul filo — La riforma ottomana di Mahmûd II, Marcianum Press, Venezia, 2010
- Nora Lafi, «The Ottoman Municipal Reforms between Old Regime and Modernity: Towards a New Interpretative Paradigm», Istanbul, 2007
- LAFI (Nora), Une ville du Maghreb entre ancien régime et réformes ottomanes. Genèse des institutions municipales à Tripoli de Barbarie (1795—1911), Paris: L’Harmattan, (2002).
- LAFI (Nora), Municipalités méditerranéennes. Les réformes municipales ottomanes au miroir d’une histoire comparée, Berlin: K. Schwarz, (2005).
- Gelvin James L. (2008)։ The Modern Middle East: A History (Second Edition ed.)։ Oxford University Press։ ISBN 978-0-19-532759-5
- Hussain, Ishtiaq. «The Tanzimat: Secular reforms in the Ottoman Empire]», Faith Matters 2011
- Édouard Engelhardt: La Turquie et le Tanzimât ou histoire des réformes dans l’Empire Ottoman depuis 1826 jusqu'à nos jours. 2 Bände. Cotillon, Paris 1882—1884.
- Nora Lafi: Une ville du Maghreb entre ancien régime et réformes ottomanes. Genèse des institutions municipales à Tripoli de Barbarie (1795—1911). L’Harmattan, Paris 2002, ISBN 2-7475-2616-X.
- Nora Lafi (Hrsg.): Municipalités méditerranéennes. Les réformes municipales ottomanes au miroir d’une histoire comparée (Moyen-Orient, Maghreb, Europe méridionale) (= Zentrum Moderner Orient. Studien. Bd. 21). K. Schwarz, Berlin 2005, ISBN 3-87997-634-1.
- Lord Kinross (d. i.: John Patrick Douglas Balfour Kinross): The Ottoman Centuries. The Rise and Fall of the Turkish Empire. Morrow, New York NY 1977, ISBN 0-688-08093-6.
- Josef Matuz: Das Osmanische Reich. Grundlinien seiner Geschichte. 2., unveränderte Auflage. Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadt 1990, ISBN 3-534-05845-3.
- Donald Quataert: The Ottoman Empire, 1700—1922 (= New Approaches to European History. Bd. 17). Cambridge University Press, Cambridge u. a. 2000, ISBN 0-521-63328-1.
- Thomas Scheben: Verwaltungsreformen der frühen Tanzimatzeit. Gesetze, Maßnahmen, Auswirkungen. Von der Verkündigung des Ediktes von Gülhane 1839 bis zum Ausbruch des Krimkrieges 1853 (= Europäische Hochschulschriften. Reihe 3: Geschichte und ihre Hilfswissenschaften. Bd. 454). Lang, Frankfurt am Main u. a. 1991, ISBN 3-631-43302-6 (Zugleich: Mainz, Universität, Dissertation, 1988).
- Michael Ursinus: Regionale Reformen im Osmanischen Reich am Vorabend der Tanzimat. Reformen der rumelischen Provinzialgouverneure im Gerichtssprengel von Manastir (Bitola) zur Zeit der Herrschaft Sultan Mahmuds II. (1808-39) (= Islamkundliche Untersuchungen. Bd. 73). Schwarz, Berlin 1982, ISBN 3-922968-17-1.
- Dominic Lieven: Dilemmas of Empire 1850—1918. Power, Territory, Identity. Journal of Contemporary History 1999; 34; 163
- Maurizio Costanza, La Mezzaluna sul filo — La riforma ottomana di Mahmûd II, Marcianum Press, Venezia, 2010
- Enver Ziya Karal, Non-Muslim representatives in the First Constitutional Assembly, 1876—1877, in Benjamin Braude and Bernard Lewis (eds), Christians and Jews in the Ottoman Empire — The functioning of a plural society, New-York & London, Holmes & Meier Publishers inc., 1982, vol.I, pp. 387–400, ISBN 0-8419-0519-3
- Cleveland, William L & Martin Bunton, A History of the Modern Middle East: 4th Edition, Westview Press: 2009, p. 82.
- Tunay Sürek: Die Verfassungsbestrebungen der Tanzimât-Periode. Das Kanun-i Esasî – die osmanische Verfassung von 1876 (= Rechtshistorische Reihe. 462). PL Academic Research, Frankfurt am Main u. a. 2015, ISBN 978-3-631-66899-3.