Թաթուլ Կրպեյան
| Թաթուլ Կրպեյան Թաթուլ Ժորժիկի Կրպեյան | |
|---|---|
 | |
| Ծնվել է | ապրիլի 21, 1965 |
| Ծննդավայր | Արեգ, ՀԽՍՀ |
| Մահացել է | ապրիլի 30, 1991 (26 տարեկան) |
| Մահվան վայր | Գետաշեն |
| Քաղաքացիություն |  ԽՍՀՄ(.svg){kind=small} ՀԽՍՀ)→ Հայաստան |
| Ազգություն | հայ |
| Կրոն |  Հայ Առաքելական եկեղեցի |
| Կրթություն | Երևանի պետական համալսարան |
| Երկեր | Թաթուլ. բանաստեղծություններ |
| Մասնագիտություն | զինվոր |
| Ամուսին | Իրինա Բարսեղյան-Կրպեյան |
| Ծնողներ | Ժորժիկ Կրպեյան, Սեդա Կրպեյան |
| Կուսակցություն | ՀՅԴ |
| Պարգևներ և մրցանակներ |  |
| Երեխաներ | Ասպրամ Կրպեյան |
Թաթուլ Կրպեյան (ապրիլի 21, 1965, Թաթուլ, Թալինի շրջան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ - ապրիլի 30, 1991, Գետաշեն, Գյոյգյոլի շրջան, Ադրբեջանական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), Արցախյան ազատամարտի մասնակից, Հայաստանի ազգային հերոս։ Արցախյան ազատամարտի ժամանակ՝ 1990 թվականի սեպտեմբերից մինչև 1991 թվականի մայիս ամիսը, եղել է Գետաշենի ենթաշրջանի (Գետաշեն-Մարտունաշեն) ինքնապաշտպանության ընդհանուր հրամանատարը[1]։
Կենսագրություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Թաթուլը ծնվել է 1965 թվականի ապրիլի 21-ին Հայաստանի Թալինի շրջանի Արեգ գյուղում։
1972-1982 թվականներին սովորել է հայրենի գյուղի միջնակարգ դպրոցում։ Դպրոցն ավարտելուց հետո ծառայել է խորհրդային բանակում։ 1985-1986 թվականներին սովորել և գերազանցության դիպլոմով ավարտել է Թալինի թիվ 76 պրոֆտեխնիկական ուսումնարանը։ Այնուհետև 1987-1990 թվականներին սովորել է Երևանի պետական համալսարանի պատմության ֆակուլտետում։ Համալսարանի չորրորդ կուրսում Թաթուլը միացել է Հայկական ազատագրական շարժմանը։ 1987-1989 թվականներին Թաթուլը նաև եղել է Արցախը Հայաստանի հետ վերամիավորելուն ուղղված «Միացում» կազմակերպության անդամ։
Երևանի պետական համալսարանում սովորելուն զուգահեռ երգել է «Մարաթուկ» ազգագրական երգի-պարի համույթում, հավաքագրել ու մոռացությունից փրկել է ժողովրդական, և ազգային-ազատագրական պայքարի մասին երգեր ու պարեր։ Երևանի պետական համալսարանում հիմնադրել է «Կարս» ազգագրական երգի-պարի համույթը[2]։
1989 թվականին Թաթուլ Կրպեյանն ամուսնացել է Իրինա Բարսեղյանի հետ։ 1990 թվականի փետրվարի 20-ին ծնվել է նրանց դուստրը՝ Ասպրամ Կրպեյանը[3]։ Ընտանիքը բնակվել է Նոր Նորքի 2-րդ զանգվածի՝ ասպիրանտների համար նախատեսված 18 հարկանի շենքում։
1990 թվականին ընդունվել է ՀՅԴ կուսակցության շարքերը[4]։
Կրպեյանը եղել է Արցախյան շարժման երիտասարդական թևի սիրված առաջնորդներից, զանգվածային երթերի ու հանրահավաքների, նստացույցերի ու դասադուլների կազմակերպիչներից և ուսանողության շրջանում քարոզչություն իրականացնող առաջամարտիկներից մեկը։
1990 թվականի սեպտեմբերին Թաթուլը մեկնեց Արցախ, որտեղ վիճակը շարունակում էր վատթարանալ։ Իր իսկ հիմնած զինված խմբով 1990 թվականի սեպտեմբերից մինչև 1991 թվականի մայիս ամիսը ղեկավարել է Գետաշենի ենթաշրջանի ( ինքնապաշտպանությունը՝ ընդդեմ ադրբեջանական զինված ուժերի, ռուսական բանակի և ոստիկանական խմբավորումների։
Զոհվել է 1991 թվականի ապրիլի 30-ին՝ Օղակ գործողության ժամանակ։ 1996 թվականի սեպտեմբերի 20-ին արժանացել է Հայաստանի Ազգային հերոսի կոչմանը։ Պարգևատրվել է նաև «Հայրենիք» շքանշանով[1]։
Թաթուլն ասում էր.
|
Ինչո՞ւ եք վախենում մահից։ Հողի համար ես հենց հիմա պատրաստ եմ մեռնելու։ Հողի, ազգի համար։ Ես ոչ մի անգամ չեմ գնա Երևանի օդանավակայանում իջնեմ, ասեմ՝ Գետաշենը հանձնեցի։ Ես այստեղ կը մեռնեմ, այդ բանը չեմ անի... - Թաթուլ Կրպեյան
|
|
Վերջին անգամ, երբ գալիս է Երևան, գնալիս ասում է հետևյալը.
|
|
Գիտեմ, որ Երևան այլևս չեմ գա, ինձ կբերեն... |
|
2015 թվականի մարտի 18-ին Երևանի ավագանու որոշմամբ մայրաքաղաքի զբոսայգիներից մեկը վերանվանվեց Թաթուլ Կրպեյանի անվամբ[5]։ 2015 թվականի հոկտեմբերին նրա անվամբ անվանակոչվեց Երևանի թիվ 62 ավագ դպրոցը։
«Օղակ» գործողություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Չորրորդ կուրսում ուսումը կիսատ թողնելով՝ 1990 թվականի օգոստոսին Թաթուլ Կրպեյանը մեկնել է Հյուսիսային Արցախի Գետաշեն գյուղ։ Սեպտեմբերից աշխատել է Գետաշենի երկու դպրոցներում որպես հայ ժողովրդի պատմության և աշխարհագրության ուսուցիչ։
1991 թվականի գարնանը Արցախի Հանրապետության հյուսիսային շրջաններում ավելի էր սրվում պատերազմական իրադրությունը։ 1991 թվականի ապրիլին խորհրդային և ադրբեջանական իշխանություններն այս գյուղերի դեմ ուղղված ռազմական գործողություն սկսելու որոշում ընդունեցին։
Մոսկվայում ստեղծված մարդու իրավունքների «Մեմորիալ» կենտրոնը վերականգնել է այդ օրերի իրադարձությունները։ 1991 թվականի ապրիլի 30-ին չորրորդ բանակը, իսկ քիչ ավելի ուշ՝ ադրբեջանական «ՕՄՕՆ»-ը հարձակվեցին Շահումյանի շրջանին մոտ գտնվող Գետաշենի վրա։ ՕՄՕՆ-ները, հարձակվելով տների վրա, սկսեցին թալանել և կողոպտել դրանք. միևնույն ժամանակ հարձակման ենթարկվեցին տեղի բնակիչները։ Մահացածների մեծ մասը տասնութից տասնինը տարեկան էր[6]։
|
|
Թաթուլին շատ լավ եմ հիշում։ Ասես Սասնոյ ֆիդայի լիներ՝ թիկնեղ, գանգուր մազերով, թավ մորուքով։ Զինված ջոկատը ղեկավարելուց զատ՝ ուսուցչություն էր անում տեղի երկու դպրոցներում։ Նրա առաքելությունը սոսկ կռվելուց ավելին էր[7] |
|
1990 թվականի սեպտեմբեր - 1991 թվականի ապրիլ ընկած ժամանակահատվածում Թաթուլ Կրպեյանը եղել է Գետաշենի ենթաշրջանի ինքնապաշտպանության ընդհանուր հրամանատարն ընդդեմ ադրբեջանական ՕՄՕՆ-ի զինված հարձակումների։ 1990 թվականի ապրիլի 30-ին՝ «Օղակ» ռազմական գործողության սանձազերծման օրը գերի վերցնելով 17 խորհրդային զինվորականների, մեկ ադրբեջանցի ուղեկցորդի և խորհրդային բանակի գնդապետ Մաշկովին՝ Թաթուլ Կրպեյանը նրանից վերցրել է խորհրդային բանակի և ադրբեջանական ՕՄՕՆ-ի համատեղ իրականացրած «Օղակ» ռազմական գործողության պայմանականչերով պլանը։
Զոհվել է 1991 թվականի ապրիլի 30-ին Գետաշենում՝ բանակցությունների ժամանակ։ Նույն օրը Գետաշենում բանակցությունների ժամանակ նրա հետ զոհվեցին փոխհրամանատար Արթուր Կարապետյանը և Հրաչ Դանիելյանը (Զարզանդ)։ Տղաների զոհվելուց հետո խորհրդային 14 պատանդ զինվորականները փոխանակվել են ՕՄՕՆ-ականների կողմից պատանդ վերցված 27 հայ բնակիչների հետ[1]։
Քաղվածքներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Թաթուլը հաճախ էր կրկնում, որ «Գետաշենը կդատարկվի միայն իր դիակի վրայով»[8]։ Վերջին անգամ Երևանում գտնված ժամանակ Թաթուլ ասել է բառացիորեն հետևյալը. «Գիտեմ, որ Երևան այլևս չեմ գա, ինձ կբերեն...»[1]։
Հիշատակ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Թաթուլ Կրպեյանի անունով են կոչվում Արեգ գյուղի, Կովսական քաղաքի (ԼՂՀ Քաշաթաղի շրջան), Երևանի թիվ 62 ավագ դպրոցները, դասարաններ հանրապետության տարբեր դպրոցներում (Երևանում և Գյումրիում), լսարան ԵՊՀ պատմության ֆակուլտետում, որտեղ սահմանվել է նաև Թաթուլ Կրպեյանի անվան կրթաթոշակ, ազգագրական երգի-պարի համույթներ՝ «Քաջն Թաթուլ»՝ Երևանում և «Թաթուլ»՝ Կովսականում, զբոսայգի Երևանի Նոր Նորքի 1-ին զանգվածում, ՀՅԴ տեղական և արտերկրյա կազմակերպություններ։ Արեգ գյուղում Կրպեյանի շիրիմի վրա կանգնեցված է տուֆակերտ հուշակոթող, որի ճարտարապետն է Տարիել Հակոբյանը[9]։
Թաթուլ Կրպեյանի կերպարը արվեստի մեջ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- 1993 թվականին լույս է տեսել Թ. Կրպեյանի բանաստեղծությունների «Թաթուլ» գրքույկը
- Թաթուլ Կրպեյանին (և ընկերներին) են նվիրված Ռաֆայել Սահակյանի «Արծվապաշտ երկիր» փաստագեղարվեստական վեպն ու «Կարոտից խելառը» տեսաֆիլմը, ինչպես նաև «Լեռան լանջին» (հեղ.՝ Ներսիկ Իսպիրյան) և «Մայրամուտ իջավ» (հեղ.՝ աշուղ Գևորգ) երգերը։
- Աշոտ Բաբայան Սոնատ թավջութակի և դաշնամուրի համար (1993 թվական), նվիրված Թ. Կրպեյանին
- 2016 թվականին ՀՀ ԳԱԱ պատմության ինստիտուտը հրատարակել է Իրինա Բարսեղյան-Կրպեյանի հեղինակած «Թաթուլ Կրպեյան. Գետաշենի ենթաշրջանի ինքնապաշտպանությունը» մենագրությունը։ Գիրքը մասնակցել է Փարիզի գրքի տոնավաճառին, շնորհանդեսներով ներկայացվել Հայաստանում, Կանադայում, Շվեյցարիայում և Ֆրանսիայում։ Թողարկվել է Թաթուլ Կրպեյանի 50-ամյակին նվիրված նամականիշով բացիկ[10]։
Տես նաև
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Ծանոթագրություններ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Թաթուլ Կրպեյան - Երկրապահ
- ↑ «Թաթուլ Կրպեյան, Հայաստանի ազգային հերոս». Արխիվացված է օրիգինալից 2022 թ․ օգոստոսի 12-ին. Վերցված է 2022 թ․ մարտի 25-ին.
- ↑ Թաթուլ Կրպեյան. Հյուսիսային Արցախի Գետաշենի ենթաշրջանի ինքնապաշտպանությունը
- ↑ Թաթուլ Կրպեյան - Ղարաբաղ կենտրոն
- ↑ «Մայրաքաղաքում բացվել է Թաթուլ Կրպեյանի անվան զբոսայգին». www.yerevan.am. Վերցված է 2015 թ․ սեպտեմբերի 2-ին.
- ↑ Waal, Thomas De (2003 թ․ հունվարի 1). Black Garden: Armenia and Azerbaijan Through Peace and War (անգլերեն). NYU Press. ISBN 9780814719459.
- ↑ Հարմիկ Հովսեփյանի հիշողություններ
- ↑ «ԳԵՏԱՇԷՆԻ ԱՐԾԻՒԸ՝ ԹԱԹՈՒԼ ԿՐՊԷԵԱՆ». Արխիվացված է օրիգինալից 2022 թ․ նոյեմբերի 24-ին. Վերցված է 2022 թ․ նոյեմբերի 24-ին.
- ↑ «Հողի համար ես հենց հիմա պատրաստ եմ մեռնել...». Թաթուլ Կրպեյան
- ↑ «Թաթուլ Կրպեյանի 50-ամյակին նվիրված նամականիշով բացիկ». Հայփոստ. Վերցված է 2015 թ․ հոկտեմբերի 29-ին.
Աղբյուրներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- Բարսեղյան-Կրպեյան Ի. Վ., «Թաթուլ Կրպեյան. Հյուսիսային Արցախի Գետաշենի ենթաշրջանի ինքնապաշտպանությունը», Երևան, ՀՀ ԳԱԱ Պատմության ինստիտուտ, 2016, 257 էջ։
- Ռաֆայել Սահակյան, Արծվապաշտ երկիր, Երևան, 2004։
| |||||||||||||
