Անդրեյ Չիկատիլո

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Անդրեյ Չիկատիլո
ռուս.՝ Андрей Романович Чикатило և ուկրաիներեն՝ Андрій Романович Чикатило
Դիմանկար
Ծնվել էհոկտեմբերի 16, 1936(1936-10-16)[1][2][3]
ԾննդավայրՅաբլոչնոե, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
Մահացել էփետրվարի 14, 1994(1994-02-14)[1][2][3] (57 տարեկան)
Մահվան վայրՆովոչերկասկ, Ռոստովի մարզ, Ռուսաստան
ԳերեզմանՆովոչերկասկ
Քաղաքացիություն ԽՍՀՄ և  Ռուսաստան
Կրոնաթեիզմ
ԿրթությունՄոսկվայի տրանսպորտի ինժեներների ինստիտուտ, Ռոստովի պետական համալսարան և Մարքսիզմ-լենինիզմի համալսարան (1970)
Մասնագիտությունսերիական մարդասպան, ռազմական գործիչ, դպրոցի ուսուցիչ և serial rapist
Զբաղեցրած պաշտոններdeputy head teacher?
ԿուսակցությունԽՄԿԿ
 Andrei Chikatilo Վիքիպահեստում

Անդրեյ Ռոմանովիչ Չիկատիլո (հոկտեմբերի 16, 1936(1936-10-16)[1][2][3], Յաբլոչնոե, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ - փետրվարի 14, 1994(1994-02-14)[1][2][3], Նովոչերկասկ, Ռոստովի մարզ, Ռուսաստան[4][5]), խորհրդային սերիական մարդասպան, պեդոֆիլ, նեկրոսադիստ, նեկրոֆիլ և մարդակեր։ Մականուններն են «Կատաղած գազան»[6], «Կարմիր պարտիզան»[7], «Ռոստովյան փորաթափ»[7][8], «Կարմիր փորաթափ», «Մարդասպան անտառաշերտից», «Քաղաքացի իքս», «Սատանա»[7], «Սովետական Ջեկ փորաթափ»[9]։

Առկա փաստերի համաձայն, 1978- 1990 թվականներին[8] իրագործել է 53 ապացուցված սպանություններ՝ 7-16 տարեկան 21 պատանիների, 9-17 տարեկան 14 աղջիկների, 17-ից բարձր 18 աղջիկների և կանանց[10][11]։ Հանցագործը խոստովանել է, որ կատարել է 56 սպանություններ[10], իսկ օպերատիվ տվյալների համաձայն, Չիկատիլոյի գործողությունների զոհ է դարձել 65 մարդ։ Չիկատիլոյի կատարած հանցագործությունների համար սխալմամբ գնդակահարվել է Ալեքսանդր Կրավչենկոն, ով նույնպես մարդասպան է եղել, սակայն ժամանակին չի գնդակահարվել՝ անչափահաս լինելու պատճառով[12]։

Կենսագրություն մինչ 1978 թվականը[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Անդրեյ Չիկատիլոն ծնվել է 1936 թվականի հոկտեմբերի 16-ին Ուկրաինական ԽՍՀԽարկովի մարզի Յաբլոչնոե գյուղում։ Ներկայումս գյուղը գտնվում է Սումիի մարզում[7][13]։ Կան տվյալներ, համաձայն որի Չիկատիլոն ծնվել է գլխուղեղի ջրակալման ախտանշանով։ Մինչ 12 տարեկանը տառապել է գիշերամիզությամբ, ինչի համար մշտապես ծեծվել է մոր կողմից[14][15]։ Չիկատիլոյի խոսքերով՝ նրա պապը եղել է միջակ կալվածատեր, ով կոլեկտիվացման ժամանակ կուլակաթափ է արվել։ Նրա հայրը եղել է պարտիզանական դասակի հրամանատար, ով գերի է ընկել։ Ամերիկացիների կողմից ազատվելուց հետո վերադարձել է ԽՍՀՄ, ենթարկվել ճնշումների՝ աքսորվելով Կոմի երկրամաս[16]։

1943 թվականին ծնվում է Չիկատիլոյի քույրը։ 1944 թվականին Չիկատիլոն գնացել է առաջին դասարան[17][18]։ Երբ 1946 թվականին ԽՍՀՄ-ում սով է սկսվել, նա դուրս չի եկել տնից՝ վախենալով, որ նրան կարող են բռնել և ուտել։ Մայրը նրան պատմել է, որ 1932-1933 թվականներին Ուկրաինական ԽՍՀ-ում տեղի ունեցած սովի ժամանակ նրա ավագ եղբորը` Ստեփանին, իբր թե, գողացել են և կերել[8][19][20][21]: Կա վարկած նաև այն մասին, որ ավագ եղբորը կերել են նրա ծնողները՝ սովի ժամանակ։ Չիկատիլոյի կենսագիրները հաճախ նշում են, որ ավագ եղբոր հետ կապված պատմությունը շատ վիճարկելի է, քանի որ չկան վստահելի և բավարար աղբյուրներ՝ տեղեկատվությունը հաստատելու համար։ Այսպես, ամերիկացի դատական հոգեբան Քեթրին Ռամսլենդը կարծում էր, որ ուսումնասիրությունների արդյուքնում Ստեփանի ծնունդը կամ մահը վկայող որևէ փաստաթուղթ չի հայտնաբերվել[22]: Ռուս լրագրողներ Միխայիլ Գուրևիչը և Օլգերտ Լիբկինը ուշադրություն են դարձնում այն հանգամանքի վրա, որ.[7]

Հետաքննիչները, այնուհետ նաև լրագրողները, լսելով, իբր թե կերված եղբոր մասին, սկսեցին ուսումնասիրել պատմությունը, սակայն որևէ արդյունքի չհասան։ Պահպանված փաստաթղթերում տեղեկություն չկա սրա մասին։ Համագյուղացիները նույնպես չեն խոսել այս փաստի մասին։ Ստեփանի մասին անգամ՝ ոչ ոք չի խոսել։ Պարզել, թե ընդհանրապես գոյություն է ունեցել Չիկատիլոյի ավագ եղբայրը, թե սրանով Չիկատիլոն փորձել է որոշակի առումով մեղմել իր հանցանքները, պարզել այլևս հնարավոր չէ։ Կարելի է ընդունել, որ Չիկատիլոն մասամբ է ստել։ Նրա ծնողները, ովքեր առավոտից երեկո անդադար աշխատել են, երեխաներին մշտապես թողել են տանը մենակ։ Նրանք կարող էին արգելել նրանց դուրս գալ հյուղակից, չհեռանալ բակից, թե չէ ինչ-որ մեկը կգողանար և կուտեր նրանց։ Վախեցնելու համար երեխաներին՝ Անդրեյի ծնողները կարող էին ստեղծել կերված ավագ եղբոր պատմությունը։ Մանկավարժության տեսանկյունից այս մեթոդը հիմարություն է, սակայն փորձը ցույց է տալիս, որ այն գործում է…

Իր հերթին ռուս լրագրող և գրող Ալեքսանդր Մասալովը նշում է, որ սա Չիկատիլոյի մասին երկու առասպելներից մեկն է, քանի որ «դրա մասին որևէ հստակ տեղեկատվություն գոյություն չունի»[19]։ Ըստ լրագրողի երկրորդ այն առասպելն է, համաձայն որի Հայրենական մեծ պատերազմի ժամանակ գերմանացիները գնդակահարման են ուղարկել Յաբլոչնոյե գյուղի մի քանի բնակիչների։ Հետաքրքրությունից դրդված գյուղի երեխաները վազել են դիտելու երևույթը։ Նրանց թվում է եղել նաև 16-ամյա Անդրեյը։ Ոճրագործները, ավարտելով իրենց գործը, սկսել են կրակել երեխաների վրա, որոնք վախից սկսել էին անկանոն փախչել։ Փախչելու ժամանակ Չիկատիլոն ընկել է՝ վնասելով գլուխը։ Արդյունքում նրան անգիտակից վիճակում գտել են գերմանացիները և մտածելով, թե մեռած է, գցել են գնդակահարվածների մարմինների հետ։ Մի քանի ժամ անց Անդրեյը ուշքի է եկել, սակայն վախեցել է դուրս գալ դիակների փոսից՝ ամբողջ գիշերը անցկացնելով այնտեղ։ Տունը է վերադարձել միայն արշալույսին։ Իբր այս դեպքը խիստ բացասաբար է ազդել նրա հոգեկանի վրա[19]։ Իր հերթին պատմաբան Ջոն Ֆիլիպ Ջենքինսը նշում է, որ «պատմությունը, որը հնարավոր չէ ճշտել, մոտիվացրել է Չիկատիլոյին ուտել իր զոհերից մի քանիսին»։

1954 թվականին Անդրեյը ավարտել է միջնակարգ դպրոցը և փորձել ընդունվել Մոսկվայի պետական համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետը, սակայն մրցույթի արդյունքում չի անցել[7][23][24]։ Սակայն, ըստ Չիկատիլոյի, իրեն չեն ընդունել համալսարան հոր պատճառով, ով «հայրենիքի դավաճան» էր[7][23]։

1955 թվականին Չիկատիլոն ավարտել է Ախտըրսկի կապի տեխնիկական ուսումնարանը[7][25]։ Աշխատել է Նիժնի Տագիլի էլեկտրափոխանցման համակարգում[7]։ Ուսումնարանից հետո հեռակա կարգով ընդունվել է Մոսկվայի հաղորդակցության ուղիների պետական համալսարան, որտեղ երկու տարի սովորելուց հետո՝ զորակոչվել է բանակ[7]։

1957-1960 թվականներին ծառայել է ԽՍՀՄ ՊԱԿ-ի Միջին Ասիայի սահմանապահ զորքերում, այնուհետև ծառայել որպես կապավոր Բեռլինում[7]։

Ծառայությունից հետո տեղափոխվել է Դոնի Ռոստովից ոչ այնքան հեռու գտնվող Ռոդիոնովո-Նեսվետայսկայա բնակավայր, որտեղ աշխատել է որպես ինժեներ՝ ավտոմատ հեռախոսային կայանում[7]։ Նաև աշխատել է «Զնամյա» թերթում՝ որպես արտահաստիքային լրագրող։ Իր հոդվածներում անդրադարձել է նոր ուսումնական տարվա, մարդահամարի խնդիրներին, սպորտային առաջնություններին, համաքաղաքացիների աշխատանքային ձեռքբերումներին[7]։ Ավելի ուշ գրել է հոդվածներ երիտասարդության բարոյականության և հայրենասիրական դաստիարակության թեմաներով «Զնամյա շախտյորա» թերթում[7]։

1962 թվականին Չիկատիլոյի քույրը Տատյանան նրան ծանոթացրել է իր ընկերուհու Ֆաինա (Եվդոկիա) Օդնաչևայի հետ, ով 1963 թվականին ամուսնացել է Չիկատիլոյի հետ[7][8][25]։ Ամուսնությունից անմիջապես հետո, Չիկատիլոն հեռակա ուսումնական համակարգով ընդունվել է Ռոստովի պետական համալսարանի լեզվաբանական ֆակուլտետի «ռուսաց լեզու և գրականություն» բաժինը, որն ավարտել է 1970 թվականին[7][26]։ 1965 թվականին ունեցել է դստերը՝ Լյուդմիլային[7][25], իսկ 1969 թվականի օգոստոսի 15-ին՝ որդուն՝ Յուրիին[7][25]։ 1965 թվականի ապրիլին շրջանային կոմիտեն Չիկատիլոյին նշանակել է շրջխորհրդի ֆիզիկական կուլտուրայի և սպորտի բաժնի ղեկավար[7][26][27]։ 1970 թվականին հեռակա ուսումնական համակարգով ավարտել է ԽՍՀՄ կոմկուսի Մարքսիզմ-Լենինիզմի համալսարանը[28]։ 1970 թվականի օգոստոսի 15-ին որպես ուսմասվար աշխատանքի է անցել Նովոշախտինսկի N32 ինտերնատ դպրոցում, իսկ 1970 թվականի սեպտեմբերի 1-ից սկսել է դասավանդել ռուսաց լեզու և գրականություն[7][28]։ Բացի այդ Չիկատիլոն որոշ ժամանակ զբաղեցրել է նաև տնօրենի պաշտոնը[7]։ Իր աշակերտուհիներ Լյուբե Կոստինայի և Տոնե Գուլցեվայի նկատմամբ իրականացրած սեռական ոտնձգությունների պատճառով՝ հեռացվել է զբաղեցրած պաշտոնից՝ «իր սեփական դիմումի հիման վրա»[7]։

1974 թվականին Չիկատիլոն սկսել է աշխատել Նովոշախտինսկի N39 նախադպրոցական ուսումնական հաստատությունում՝ որպես արտադրական ուսուցման վարպետ։ Նա ազատվեց իր զբաղեցրած պաշտոնից՝ հաստիքների կրճատման համար[7][29]։

№ 33 ՆՈՒՀ-ը որտեղ 1978- 1981 թվականներին աշխատել է Չիկատիլոն։ Ներկայումս շենքում տեղակայված է N33 վարժարանը

В 1978 թվականին ընտանիքի հետ միասին տեղափոխվել է Շախտի, որտեղ սեպտեմբերից սկսել է աշխատել № 33 դաստիարակչական ՆՈՒՀ-ում[7][30]։ Այստեղ Չիկատիլոն փորձել է ոտնձգություններ կատարել Վոլոդյա Շերբակովի նկատմամբ, որի համար աշակերտները նրան հաճախ անվանել են «օնանիստ» և «համասեռամոլ»[7]։

Հոգեբույժ և հոգեվերլուծաբան Դմիտրի Վելտիշևը նշել է, որ.[7]

Չիկատիլոն ուսուցիչ աշխատելու տարիներին փոխել է իր սեռական կողմնորոշումը։ Ինքնասիրահարվածության (աուտոէրոտիզմ) հետ միասին, նա սեռական հաճույք է ստացել աղջիկների սանհանգույցներում գաղտնադիտելուց, աղջիկներին ձեռք տալուց, իսկ որոշ ժամանակ անց նույն հաճույքը նա զգացել է տղաներին դիպչելուց։ Նա նկատել է, որ իր սեռական գրգռվածությունը ավելի է ուժեղացել, երբ իր զուգընկերը ընդդիմացել կամ ճչոցներ է արձակել։ Սովորական սեռական հարաբերությունները նրան հաճույք չեն պատճառել։ Նկատվել է էրեկցիայի թուլացում, էյակուլյացիայի արագացում:Բացի այդ նկատվել է նաև սեռականության երկկողմանիություն՝ հետաքրքրություն, սեր և ատելություն, նվաստացման ձգտում, ցավի պատճառում, որն ուղեկցվել է սադիստական երանգներով։ Նրա սեռական գործողությունները աստիճանաբար ազատվել են մեղավորության զգացումից և մեղքից, աճել է էմոցիոնալ սառնությունը, անձի երկվությունը։ <…> Կյանքի հաջորդ շրջանը բնորոշվել է հետերոսեքսուալության աճմամբ, որն ուղեկցվել է ինքնասիրահարվածության սեռական հակումներով։ Այդպես, կարելի է խոսել շիզոիդ անձի ինքնասիրահարվածության կոնֆլիկտի մասին, համաձայն որի անձը սիրում է ինքն իրեն և ատելություն զգում շրջակա աշխարհի նկատմամբ, որը հոգեվերլուծաբանների կարծիքով, բերում է երկվության, երբ ձգտում է վերացնել այն, ինչ սիրում է։ Այն հանգեցնում է ագրեսիայի և ատելության։

Առաջին սպանություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մեժեվոյ նրբանցքի N26 տունը

1978 թվականի դեկտեմբերի 22-ին Չիկատիլոն սպանել է իր առաջին զոհին՝ իննամյա Ելենա Զակոտնովային[7][30]։ Սպանությունը տեղի է ունեցել Մեժեվոյ նրբանցքի N26 տանը, որը Չիկատիլոն ընտանիքից գաղտնի գնել էր 1500 ռուբլով։ Տունը նախատեսված էր անբարոյականների հետ սեռական հարաբերությունների համար[7][30]։

Դեկտեմբերի 24 Շախտիին և ողջ Ռոստովի մարզը ցնցեց լուրը, որ Գրուշեվկա գետի վրա կառուցված կամրջի մոտից գտնվել է N11 դպրոցի երկրորդ դասարանի աշակերտուհի իննամյա Ելենա Զակոտնովայի դին[7][31]։ Ինչպես ցույց տվեց փորձաքննությունը, անծանոթը աղջկա հետ զբաղվել էր հեշտոցային և անալ սեքսով՝ վնասելով նրա հեշտոցը և ուղիղ աղիքը։ Փորձաքննությունը ցույց տվեց նաև, որ որովայնի հատվածում կան դանակի երեք հարվածներ[7]։ Այնուամենայնիվ, մահը վրա էր հասել շնչահեղձության արդյունքում։ Այսինքն նրան խեղդել էին[7]։ Փորձագետը կարծում էր, որ Լենան սպանվել է անհետանալու օրը (ծնողները ոստիկանությունը են դիմել դեկտեմբերի 22-ին)՝ 18:00-ից ոչ շուտ։

Գրուշեվսկի կամուրջը, որտեղ գտնվել է Լենայի դին[32]

Առանձնակի դաժանությամբ տեղի ունեցած սպանությունը, որն ուղեկցվել էր բռնաբարությամբ, անմիջապես պետք է բացահայտվեր։ Հետաքննության անցկացումը հանձնարարվեց տեղի ամենահմուտ հետաքննիչներից մեկին՝ արդարադատության ավագ հետաքննիչ Իժոգինին։ Իրականացվել է տեղաբնակների մանրակրկիտ ստուգում։

Ինչպես պարզվեց ավելի ուշ, Չիկատիլոն տարել է աղջկան հյուղակ՝ խոստանալով նրան տալ մաստակ[7][33] Ավելի ուշ հետաքննությանը նա պատմել է, որ ցանկացել է «զվարճանալ նրա հետ», սակայն երբ փորձել է մերկացնել աղջկան, վերջինս սկսել է ճչալ և փորձել փախչել։ Չիկատիլոն վախեցել է, որ նրա ճչոցները կարող են լսել հարևանները և ընկնելով երեխայի վրա, սկսել է խեղդել։ Նրա խոստովանությամբ՝ զոհի տանջանքները այնքան են գրգռել նրան, որ նա օրգազմ է ապրել[7][33][34]։

Աղջկա մարմինը և դպրոցական պայուսակը Չիկատիլոն նետել է Գրուշևկա գետը[7][35]։ Դեկտեմբերի 24-ին մարմինը գտնվել է, և նույն օրն էլ ձերբակալվել է կասկածյալ Ալեքսանդր Կրավչենկոն, ով նախկինում տասնամյա աղջկա բռնաբարության և սպանության համար դատապարտված է եղել 10 տարվա ազատազրկման։ Կրավչենկոյի կինը հանգամանալի փաստեր ներկայացրեց ամուսնու վերաբերյալ, որի արդյունքում նա դեկտեմբերի 27-ին ազատ արձակվեց։ Սակայն 1979 թվականի հունվարի 23-ին Կրավչենկոն գողություն արեց հարևանի տնից։ Հաջորդ առավոտյան, ոստիկանությունը ձերբակալեց նրան, իսկ գողոնը հայտնաբերեց ձեղնահարկից։ Կրավչենկոյի բանտախուց բերեցին մի մարդասպանի և թմրամոլի, ով ծեծում էր նրան՝ ստիպելով ընդունել Զակոտնովայի սպանության մեղքը։ Կրավչենկոյի կնոջը հայտնեցին, որ նրա ամուսինը ձերբակալվել է սպանության մեղադրանքով, իսկ կնոջն էլ մեղադրեցին հանցակից լինելու համար։ Վախեցած կինը ստորագրեց բոլոր անհրաժեշտ փաստաթղթերը[7][35][36]:

1979 թվականի փետրվարի 16-ին Կրավչենկոն խոստովանեց Զակոտնովայի սպանությունը[7][37]։ Սկզբում նրան դատապարտեցին 15 տարվա ազատազրկման, բայց սպանված աղջկա ծնողները պնդեցին վերանայել գործը և մահապատժի դատապարտել[7][37]։ Արդյունքում, Կրավչենկոյի գործը երեք անգամ ուղարկվեց հետաքննության[7][38], որի արդյունքում որոշվեց Ալեքսանդր Կրավչենկոյին մահապատժի դատապարտել[7]։ 1983 թվականի հուլիսի 5-ին քսանիննամյա Կրավչենկոն գնդակահարվեց մի սպանության համար, որն իրականացրել էր Չիկատիլոն[7][39]։ 1990 թվականին Կրավչենկոյի գնդակահարման դատավճիռը հետմահու չեղարկվեց[7]։

Բացի այդ, սպանության մեջ կասկածվում էր ևս մեկ անձ։ 1979 թվականի հունվարի 8-ին Նովոչերկասկում հայտնվեց ոմն Անատոլի Գրիգորև։ Նա 50 տարեկան էր և ծնունդով Շախտիից։ Դեկտեմբերի 31-ին Գրիգորևը՝ տրամվայի պարկում, որտեղ նա աշխատում էր, խմած վիճակում պարծեցել է իր աշխատակիցների մոտ՝ նշելով, թե ինքն է սպանել «թերթերում գրված աղջկան»։ Բանվորները գիտեին, որ «միայն հարբած մարդկանց երևակայությունն է արթնանում», այդ իսկ պատճառով էլ ուշադրություն չդարձրեցին նրա խոսքերին։ Սակայն Գրիգորևը վստահ էր, որ իր ոչ սթափ վիճակում ասված խոսքերը դեռ կքննարկվեն հետագայում։ Գալով իր դստեր մոտ, ով բնակվում էր Նովոչերկասկում, Գրիգորև սկսեց խմել, ամենուր ասել, որ ինքը չի սպանել աղջնակին։ Սպասելով, որ իր աղջիկը գնա աշխատանքի, Գրիգորևը կախվել է տան զուգարանում[40]:

Սերիական սպանությունների սկիզբ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Առաջին սպանությունից հետո Չիկատիլոն մոտ երեք տարի ոչ մեկին չի սպանել։ 1981 թվականի մարտին նա աշխատանքի է անցել Շախտիի «Ռոստովներուդ» արտադրական միությունում՝ որպես ավագ ինժեներ, որտեղ ժամանակ առ ժամանակ կատարել է նաև բաժնի վարիչի պարտականությունները[7]։ 1981 թվականի սեպտեմբերի 3-ին Չիկատիլոն խեղդամահ է արել 17-ամյա մարմնավաճառ[41] Լարիսա Տկաչենկոյին՝ լցնելով նրա բերանը ցեխով[39]։ Դին գտնվել է Դոն գետի ձախ ափին՝ «Նաիրի» սրճարանի մոտ։ Զոհի կրծքերին ատամների հետքեր են եղել, ինչպես նաև փայտի մնացորդներ, որը Չիկատիլոն մտցրել էր զոհի հեշտոցը և հետույքը[7][39]։

Չիկատիլոյի զոհերից մեկին՝ Իրինա Կարաբելնիկովային նվիրված հուշարձանը, որը կանգնեցվել է զոհի հոր կողմից[42]

Մեկ տարի անց, 1982 թվականի հունիսի 12-ին նա սպանել է տասներկուամյա Լյուբով Բիրյուկին[7][43]։ Այսպես սկսվեց սպանությունների շարքը։ Ընդհանուր առմամբ, 1982 թվականին Չիկատիլոն սպանել է 9- 16 տարեկան 7 երեխաների[43]։

Իր ապագա զոհերի հետ նա սովորաբար ծանոթացել է ավտոբուսների կանգառներում և կայարաններում։ Այնուհետև ինչ-որ պատրվակով (ցույց տալ կարճ ճանապարհը, օգնելու տանել ծանր պայուսակը, ցույց տալու դրոշմանիշների իր հավաքածուն, դիտելու ֆիլմ, լսելու երաժշտական ձայնագրություն և այլն) նրանց տարել է անտառ կամ էլ այլ գաղտնի վայր։ Երբեմն Չիկատիլոն իր զոհերի հետ քայլել է մի քանի կիլոմետր։ Ընդ որում, միշտ քայլել է զոհից առաջ և երբ հասել են արդեն նպատակակետին՝ դանակով հարձակվել է զոհի վրա։ Այլանդակված դիակների վրա հայտնաբերվել են դանակի մինչև 16 հարվածներ, շատերի մոտ կտրված կամ կծված են եղել քիթը, լեզուն, սեռական օրգանները, կրծքերը, հանված են եղել աչքերը[44][45][46]։ Առաջին զոհի աչքերը Չիկատիլոն կապել է շարֆով, իսկ մնացածների աչքերը հանել է՝ վախենալով, որ զոհի աչքերում կարող է մնացած լինել նրա պատկերը[47], կամ էլ վախեցել է երկար ժամանակ նայել իր զոհերի աչքերին[48]։ Հոգեբույժ Ալեքսանդր Բուխանովսկին Մարկ Դեյչին տված հարցազրույցում այն հարցին, թե ինչու է Չիկատիլոն հանել զոհերի աչքերը, պատասխանել է, որ. «Սերիական մարդասպանը թողնում է հետքեր, որը հետաքննիչը միայն ֆիքսում է։ Իսկ այդ հետքերը դատական բժիշկներին շատ բան են ասում։ Օրինակ, աչքերի նկատմամբ մանիպուլյացիան, երբ մարդասպանը վնասում կամ էլ հանում է իր զոհի աչքերը։ Պատահականություններ այստեղ չեն լինում։ Այն վկայում է հիվանդության զարգացման համապատասխան շրջափուլի մասին»[49]։

Հոգեբույժ և հոգեվերլուծաբան Դմիտրի Վելտիշևը նշել է[7].

1978 թվականից սկսած Չիկատիլոյի մոտ առաջանում է սադիստական առավել դաժան նկրտումներ։ Դրանք առաջանում են այն բանից հետո, երբ Չիկատիլոն օրգազմ է ապրում՝ տեսնելով իր զոհի արյունը։ Նախկին սեքսուալ ցանկությունները (Ֆրոտերիզմ, պեդոֆիլիա, մաստուրբացիա) նրան այդքան հաճույք չեն պատճառել։ Այլասերված սեքսուալ հետաքրքրությունները զուգակցվել են էմոցիոնալ տատանումների (երկմտությունների) հետ՝ ճնշում, չբավարարված սեռական ցանկությունների հետ կապված անհանգստություն, հոգեկան ճնշումներ։ Հենց այդ շրջափուլում էլ առաջանում են սեքսուալ հետաքրքրությունների ընդգծված շեղումները՝ այլասերվածություն, էմոցիոնալ սառնության և ապասոցիալականացման ֆոնին ինքնավերահսկողության և սեփական անձի նկատմամբ քննադատական վերաբերմունքի կորուստ։ Սեքսուալ այլասերվածությունները (սադիզմ, պեդոֆիլիա) իրականացվել են առանձնակի դաժանությամբ, վամպիրիզմի, մարդակերության և նեկրոֆիլիայի դրսևորումներով։ Անհրաժեշտ է նշել իրականացված հանցագործությունների ստերեոտիպային բնույթը զոհերի հատուկ ընտրությունն է՝ իրականացվող գործողությունների կրկնությամբ (դանակի հարվածներ, աչքերի հանում և այլն)։
Սրանց հետ զուգընթաց պահպանվել են այլասերված շիզոիդ զգայունության ախտանիշներ, ինչպես օրինակ՝ զոհի հայացքի անհանդուրժողականություն։ Աճող սոցիալական դիսադապտացիան, այդուհանդերձ, կապված չի եղել այսպիսի դեպքերին բնորոշ ագրեսիվության և դյուրագրգիռության հետ։ Այն ավելի շատ կապված է եղել աուտիզմի, շիզոտիպիկ խանգարումների, դատամոլական պահվածքի աճի հետ…:

Առաջին ձերբակալություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1984 թվականին Անդրեյ Չիկատիլոն սպանել է ամենաշատ թվով մարդկանց։ Նրանց թիվը հասնում էր 15-ի[7][50]։ Արդյունքում զոհերի ընդհանուր թիվը կազմել է 32։

Հուլիսի 19-ին Չիկատիլոն սպանել է 19-ամյա Աննա Լեմեշևային, ով տուն էր վերադառնում ատամնաբուժարանից։ Չիկատիլոն աղջկան առաջարկել էր միասին լողանալ արհեստական լճակում, սակայն խոստացված լճակի փոխարեն նրան տարել էր անտառ։ Հարձակման ժամանակ Լեմեշևան ուժեղ դիմադրություն է ցույց տվել։ Չիկատիլոն կարողացել է հաղթել նրան, միայն դանակի օգնությամբ։ Լեմեշևայի դիակի վրա հայտնաբերվել են դանակի բազմաթիվ հարվածներ, որոնք հիմնականում հասցված են եղել զոհի զույգ ակնակապիճներին և ձախ քունքին։ Ոչ պակաս, քան 10 հարված է հասցվել ձախ ազդրին, կաթնագեղձերի և ցայլքի շրջաններին։ Մահացող Լեմեշևայի արյունը և ջղաձգումները Չիկատիլոյին գերագույն հաճույք են պատճառել։ Քրեական գործի նյութերում նշված է, որ. «Մարդասպանը կծելով պոկել է զոհի կրծքագեղձերի պտուկները և կուլ տվել։ Իր անլիարժեքության համար վրեժխնդիր լինելով՝ կտրել է սեռական օրգանները, այնուհետև դեն նետել, իսկ արգանդը՝ կրծել»[7]։

Օգոստոսի 1-ին Չիկատիլոն ընդունվել է աշխատանքի Ռոստովի արտադրական միավորման «Սպեցէներգոավտոմատիկայի» նյութատեխնիկական մատակարարման բաժնում[7][50]։ Աշխատանքի բերումով Չիկատիլոն անդընդհատ պետք է գործողումների մեկներ, ինչը նրա համար բավականին ձեռնտու էր։ Օգոստոսի 2-ին սպանվել է Նատալյա Գոլոսովսկայան[7]։ Օգոստոսի 7-ին անտառում՝ «Խաղաղ Դոն» հանգստյան տան մոտ սպանել է 17-ամյա Լյուդմիլա Ալեքսեևային՝ խոհանոցային դանակի 39 հարվածներ հասցնելով նրա մարմնի տարբեր մասերին։ Չիկատիլոն կտրել էր զոհի վերին շրթունքը և մտցրել բերանի խոռոչ, կուրծքը պատառոտված էր, իսկ որովայնի ստորին հատվածներում կային կտրվածքներ[7]։ Օգոստոսի 8-ին նա մեկնել է Տաշքենդ՝ առաջին գործուղման, որտեղ սպանել է երիտասարդ մի կնոջ, ով գտնվել է ոչ սթափ վիճակում։ Չիկատիլոն կտրել է նրա գլուխը և նետել թփերի մեջ։ Եգիպտացորենի դաշտում խոհանոցային դանակով սպանել է 10-ամյա Աքմարալ Սեյդալիևային (Սարդալիևա)։ Մարմինը թաղել է քարակույտի մեջ[7][50]։ Օգոստոսի 28-ին «Խաղաղ Դոն» հանգստյան տան մոտ սպանել է 11-ամյա Ալեքսանդր Չեպելին[7]։ Սեպտեմբերի 6-ին Դոնի Ռոստովի Օդաչուների այգու մոտ սպանել է Իրինա Լուչինսկայային[7]։ Չեպելը և Լուչինսկայան սպանվել են նույն դանակով, ինչ Ալեքսեևան[7]։

1984 թվականի սեպտեմբերի 14-ին Դոնի Ռոստովի կենտրոնական շուկայում Չիկատիլոյին կասկածելի պահվածքի համար ձերբակալել է տարածքային տեսուչ, ոստիկանության կապիտան Ալեքսանդր Զանոսովսկին՝ իր գործընկեր Շայխ Ահմեդ Ահմադհանովի հետ միասին[8][7][51]։ Չիկատիլոն փորձում էր ծանոթանալ աղջիկների հետ, տրանսպորտում անհանգստացնում էր ուղևորներին, ավտոկայարանում մարմնավաճառը նրա հետ զբաղվել է օրալ սեքսով[7][52]։ Նրա պայուսակի մեջ հայտնաբերվել է կեղտոտ սրբիչ, պլաստմասսե մուգ կոթով դանակ, վազելինի տարա, օճառի կտոր և պարանի երկու կապ[8][7]։ Այս իրերի առկայության հանգամանքը նա կարողացավ բացատրել իր աշխատանքային գործունեությամբ։ Պարանը օգտագործում է՝ կապելու ոչ ամուր տուփերը, դանակը՝ կտրելու պարանի ավելորդ մասերը, իսկ վազելինը գործուղման ժամանակ սափրվելու համար էր նախատեսված[53] : Բացի այդ, նրա պայուսակում գտնվել է ոստիկանության աշխատակցի կեղծ փաստաթուղթ[7]։ Ոստիկանությունում Չիկատիլոյի արյունը ուղարկել են անալիզի։ Պարզվեց, որ նրա արյունը երկրորդ խմբի է պատկանում[7] [52][54]: Իսկ սերմնահեղուկի խումբը, որը հայտնաբերվել էր Դիմա Պտաշնիկովի մարմնի վրայից, չորրորդ խմբի էր[7][52]։ Հետագայում այս հանգամանքը բացատրվեց նրանով, որ Չիկատիլոյի մոտ առկա է եղել, այսպես կոչված, «պարադոքսային արտազատումով»[55][56]։ Սա բացատրվում է նրանով, որ անձի արյան կարգը և սերմնահեղուկի խումբը կարող են չհամընկնել։ Նրա արյունը եղել է երկրորդ խմբի, իսկ օրգանիզմի արտաթորանքը՝ 4-րդ։ Այս հանգամանքը ալիբի է հանդիսացել Չիկատիլոյի համար։ Դատից հետո Չիկատիլոն ԶԼՄ-ների կողմից կանվանվի «պարադոքսային արտազատող»՝ մարդ, ով ունի խիստ հազվադեպ հանդիպող օրգանիզմի առանձնահատկություն («մի քանի միլիոնից մեկը»)։ Իրականում, հայտնաբերված սերմնահեղուկի ուսումնասիրությունը տվել է սխալ արդյունք՝ նյութի երկար ժամանակ բաց երկնքի տակ գտնվելու պատճառով (տղայի դին գտնվել էր երկու օր անց)։

Չիկատիլոյին բաց թողեցին՝ չիրականցնելով առավել մանրակրկիտ հետաքննություն և ուսումնասիրություններ[55]։ Ազատվելուց անմիջապես հետո, Չիկատիլոյին հեռացրեցին կոմունիստական կուսակցության շարքերից, որին անդամակցել էր 1960 թվականին[7][57] և ուղարկեցին մեկ տարի ուղղիչ աշխատանքային գաղութ՝ կուտակիչ (ակումուլյատոր) գողանալու համար (ՌԽՍՀ ՔՕ հոդված 92)[7][58]։ Չիկատիլոն նաև վերագրվեց լինոլեումի գողությունը, սակայն մեղադրանքը հանվեց՝ բավարար ապացույցների բացակայության պատճառով[7][59]։ Ուղղիչ աշխատանքային գաղութում մնացել է երեք ամիս[8][55], մինչ 1984 թվականի դեկտեմբերի 12-ը։

Նովոչերկասկի շենքի շքամուտքը, որտեղ Չիկատիլոների ընտանիքը բնակվել է ձերբակալության պահին (Գվարդեյսկայա փողոց, տ. 36)

1985 թվականի հունվարին Չիկատիլոն ընտանիքի հետ միասին տեղափոխվել է Նովոչերկասկ, որտեղ աշխատանքի է անցել Նովոչերկասկի էլեկտրաքարշաշինության գործարանում՝ որպես ինժեներ։ Ավելի ուշ զբաղեցրել է մետաղների բաժնի ղեկավարի պաշտոնը[7][60][61]։ 1990 թվականին տեղափոխվել է Ռոստովի էլեկտրաքարշերի վերանորոգման գործարանի ներքին համագործակցության բաժին, որտեղ էլ աշխատել է մինչ ձերբակալությունը[62]։

Իր առաջին ձերբակալությունից հետո, Չիկատիլոն սպանել է ևս 21 մարդու։

«Անտառաշերտ» օպերացիա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1985 թվականի օգոստոսի 1-ին Վոստրյակովո-1 գյուղի մոտակա անտառում Չիկատիլոն սպանել է 18-ամյա Նատալյա Պոխլիստովային՝ հասցնելով դանակի 38 հարված[7]։ Օգոստոսի 27-ին Շախտինսկի ավտոկայարանի մոտ գտնվող անտառում սպանվել է 18 ամյա Ինեսա Գուլյաևան[7]։

Քանի որ անտառներում շարունակվում էին սպանությունները, 1985 թվականի դեկտեմբերին ԽՄԿԿ ԿԿ Նախագահության վերահսկողությամբ սկսվեց «Անտառաշերտ օպերացիան»։ Վերջինս ամենախոշոր և մասշտաբային օպերացիան էր, որն իրականացվել է խորհրդային և ռուսական իրավապապահ մարմինների կողմից[63][64]։ Օպերացիայի ամբողջ ընթացքում ստուգվել է ավելի քան 200 000 մարդ, ովքեր կասկածվում էին սպանությունների իրականացման մեջ։ Օպերացիայի ընթացքում բացահայտվել է 1062 հանցագործություններ (ներառյալ սպանության՝ 95, բռնաբարության՝ 245, մարմնական 140 վնասվածքի դեպքեր և 600 այլ հանցագործություններ), գրանցվել է սեռական շեղումներ ունեցող 48 հազար մարդ, 5845 քաղաքացի կանգնել է հատուկ հաշվառման, ստուգվել է 163 000 ավտովարորդ[65][66][7]։ Օպերացիայի ընթացքում կիրառվել են ռազմական ուղղաթիռներ, որոնք հերթապահել են երկաթագծերի և նրանց հարակից անտառաշերտերի հատվածներում[63]։ Մարդասպանի փնտրման աշխատանքները արժեցել են մոտ 10 միլիոն ռուբլի։ Ընդ որում, ծախսերի գինը արտացոլված է 1990 թվականին սահմանված գնարժեքով։

1987 թվականի ապրիլին Դոնի Ռոստովում մարզային դատախազության խորհրդակցությանը մասնակցել են ԽՍՀՄ գլխավոր դատախազության ղեկավարի տեղակալ Վ. Նենաշևը և ՌԽՍՀ գլխավոր դատախազի տեղակալ Իվան Զեմլյանուշինը։ Խորհրդակցությունը բացվել է հետևյալ խոսքերով. ««Անտառաշերտի» գործը գտնվում է վերադաս մարմինների վերահսկողության ներքո, այդ թվում նաև ԽՄԿԿ ԿԿ-ի։ Երկրում չկա առավել կարևոր գործ, քան «Անտառաշերտ»-ինը»։

Հատուկ օպերատիվ խումբը, որը զբաղվում էր մարդասպանի որոնումներով, գլխավորում էր Վիկտոր Բուրակովը, ով դիմել էր հոգեբույժ Ալեքսանդր Բուխանովսկիին՝ կազմելու հանցագործի հոգեբանական պատկերը[49]։ Բուխանովսկին անմիջապես մերժեց այն տեսակետը, համաձայն որի մարդասպանը հոգեկան հիվանդ է, ծայրահեղական կամ էլ համասեռամոլ[67]։ Նրա կարծիքով, հանցագործը եղել է խորհրդային սովորական, ոչնչով աչքի չընկնող քաղաքացի, ով ունի ընտանիք, երեխաներ և աշխատանք։ Հանցագործի մականուններից մեկը դարձավ «Քաղաքացի իքսը»։

Ոստիկանության աշխատակցուհիները, հագնելով քաղաքացիական հագուստներ, մշտապես հսկում և երթևեկում էին գնացքներով[68]։ Տագանրոգ- Դոնեցկ- Դոնի Ռոստով- Սալսկ ավտոմայրուղին ամբողջ երկայնքով հսկվել է ոստիկանության աշխատակիցների կողմից[68]։ Չիկատիլոն, լինելով դրուժինիկ, նույնպես մասնակցել է օպերացիայի աշխատանքներին։ Նա հերթապահել է կայարաններում՝ «օգնելով» ոստիկանությանը բռնելու ինքն իրեն[69]։ Տեսնելով, որ ուժեղանում է հսկողությունը, Չիկատիլոն ավելի զգույշ սկսեց գործել։ Հետաքննությունը ցույց է տալիս, որ 1986 թվականին Չիկատիլոն ոչ ոքի չի սպանել։ Այդ ժամանակ Չիկատիլոյի զոհերը թիվը կազմում էր 34[70]։

Սպանությունները շարունակվեցին 1987 թվականին, երբ մայիսի 16-ին Չիկատիլոն սպանեց 13-ամյա Օլեգ Մակարենկովին, որի մնացորդները հայտնաբերվել են միայն 1990 թվականին՝ Չիկատիլոյի ձերբակալությունից հետո[65]։ Երեխաների դիակներ միշտ են գտնվել, նույնիսկ Ռոստովի կենտրոնում, Օդաչուների և բուսաբանական այգիներում։ Նա սպանություններ է իրականացրել ԽՍՀՄ տարբեր քաղաքներում, որտեղ գործուղման է ուղարկված եղել։ Նա սպանություններ է իրականացրել Զապորոժիեում, Գորլովկայում, Լենինգրադում, Մոսկվայում, Նիժնի Տագիլում[65]։ Հետաքննության ղեկավարումը իր ձեռքը վերցրեց Իսսա Կոստոևը, ով զբաղեցնում էր ՌԽՍՀ գլխավոր դատախազության հետաքննության վարչության պետի տեղակալի պաշտոնը[65]։

1989 թվականի սեպտեմբերին Կոստոևը այցելել է Նովոչերկասկի բանտը՝ հանդիպելու մահվան դատապարտված սերիական մարդասպան Անատոլի Սլիվկոյի հետ, որին իրավապահ մարմինները փնտրել են շուրջ 12 տարի՝ հույս ունենալով, որ դա կօգնի քննությանը։ Բայց Սլիվկոն, կրկնելով նախկին հետաքննիչների սխալները, ասել է, որ, հավանաբար, անտառաշերտում սպանությունները կատարել են երկու անձինք։ Մեկը, ըստ Սլիվկոյի, «կենտրոնացած է» տղաների վրա, մյուսը՝ կանանց և աղջիկների։ Վերջում Սլիվկոն ասել է, որ նրանց գտնելը անհնար է, քանի որ սեփական փորձից գիտի[62][71]։ Կոստոևի հետ հանդիպումից որոշ ժամանակ անց Սլիվկոյին գնդակահարել են։

Մարդասպանի հոգեբանական դիմանկար[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Անտառաշերտի մարդասպանի հոգեբանական դիմանկարը (Բուխանովսկիի տերմինաբանությամբ՝ «հանցագործի ուրվագծային պատկեր»[49]), կազմվել է Ալեքսանդր Բուխանովսկիի կողմից։ Հոգեբանական դիմանկարն ունեցել է 85 տպագրական էջ ծավալ[7][63]։ Բուխանովսկին այն անվանել է «ուրվագծային»։

Համաձայն Բուխանովսկու կազմած հոգեբանական դիմանկարի, հանցագործը չի տառապել փսիխոզով կամ մտավոր հետամնացությամբ[63]։ Արտաքնապես կամ վարքածի առումով եղել է սովորական մարդ։ Զոհերը վստահել են նրան[63]։ Նա իրեն համարել է տաղանդավոր, չնայած որ չի ունեցել որևէ հատուկ կարողություններ։ Նա ունեցել է զոհերին հետևելու և գաղթակղելու հստակ մշակված ծրագիր, որը նա խստորեն պահպանել է[63]։ Նա եղել է հետերոսեքսուալ[72], իսկ տղաները նրա համար եղել են որպես «սիմվոլիկ օբյեկտներ», որոնց վրա կարելի է թափել վիրավորանքները և նվաստացումները, որոնք նա կրել է մանկության և պատանեկության տարիներին[73]։ Նա եղել է նեկրոսադիստ, որը սեռական հաճույք և բավարարվածություն էր ստանում մարդկային տանջանքներից և մահից[73]։ Որպեսզի զոհին հասցնի անօգնական վիճակի, սկզբից նա խփում է զոհի գլխին։ Նա ֆիզիկապես լավ պատրաստված էր, բարձրահասակ [73]։ Դանակի բազմաթիվ հարվածները, որոնք հասցրել է մարդասպանը, միջոց էին նրա համար «ներթափանցելու»[նշում 1][73]։ Դանակի շեղբն ունեցել է առնանդամի դեր, որով նա հարվածներ է հասցրել կանանց հեշտոցին՝ ամբողջովին չհանելով դանակը[73]։ Սա կարող է խոսել այն մասին, որ հանցագործը, հավանական է, եղել է իմպոտենտ[7][73]։ Նա կուրացրել է իր զոհերին, որովհետև վախեցել է նրանց հայացքներից[73]։ Մարմնի կտրտված հատվածները նա պահել է որպես «ռազմավար»[73]։ Կտրելով տղա երեխաների սեռական օրգանները, նա փորձել է նրանց դարձնել կնոջ նման կամ էլ փորձել է դրանով վրեժ լուծել՝ իր սեռական չկայացվածության համար[73]։ Նրա տարիքը՝ 25-50 տարեկան։ Ավելի հավանական է, որ նա 45-50 տարեկան էր, ում մոտ ամենից հաճախն է արթնանում սեռական դևիացիան[73]։ Եթե նա եղել է ամուսնացած, ապա նրա կինը բավարար պահանջկոտ չի եղել և թույլատրել է՝ նրան հաճախակի և երկարատև բացակայելու տնից։ Հավանական է, որ ունեցել է անձնական ավտոմեքենա[նշում 2], կամ էլ նրա աշխատանքը կապված է եղել գործուղումների հետ[73]։ Նա կարող էր ժամանակավորապես դադարել սպանել, երբ զգում էր վտանգ, սակայն կանգ չէր առնի, եթե չբռնվեր կամ էլ չմահանար[73]։

Երկրորդ ձերբակալություն, դատավարություն և գնդակահարություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1990 թվականին Չիկատիլոն սպանել է 8 մարդու։ Իր վերջին սպանությունը իրականացրել է նոյեմբերի 6-ին։ Զոհը դարձավ 22 ամյա մարմնավաճառ Սվետլանա Կորոստիկը։ Սպանելով նրան, Չիկատիլոն դուրս եկավ անտառից, և «Դոնլեսխոզ» կայարանի մոտ նրան կանգնեցրեց սերժանտ Իգոր Ռիբակովը։ Նա խնդրեց Չիկատիլոյին ցույց տալ փաստաթղթերը, քանի որ Չիկատիլոյի հագուստը նրան մոտ կասկած առաջացրեց։ Այսպես, այդ վայրերում մարդիկ սունկ են հավաքում, իսկ կոստյումով և փողկապով սունկ հավաքելու գնալը՝ չափից դուրս տարօրինակ է։ Քանի որ ոստիկանը որևէ հիմք չուներ նրան ձերբակալելու՝ գրանցելով նրա ազգանունը, բաց է թողել[7][74][75]։

Մի քանի օր անց, այդ կայարանի մոտ հայտնաբերվել է Կորոստիկի դին[7][74]։ Դատաբժշկական փորձաքննությունը պարզեց սպանության ժամանակը։ Այն տեղի էր ունեցել մոտ մեկ շաբաթ առաջ[76]։ Ստուգելով հերթապահ ոստիկանների զեկուցագրերը, Կոստոևը ուշադրություն դարձրեց Չիկատիլոյի ազգանվան վրա, ով արդեն ձերբակալվել էր 1984 թվականին՝ անտառաշերտի սպանությունների կատարման մեջ կասկածվելու համար[7][77]։ Նոյեմբերի 17-ին Չիկատիլոյի նկատմամբ սկսեց իրականացվել հսկողություն, որի ընթացքում պարզվեց, որ նա կասկածելի վարք ունի։ Մասնավորապես, նա փորձում էր ծանոթանալ տարբեր տարիքի տղաների և աղջիկների հետ, հայտնվում էր այնպիսի վայրերում, որտեղից նախկինում դիակներ են գտել[7][78]։ Բացի այդ պարզվեց, որ Չիկատիլոն այնքան էր զայրացել չհաջողված ծանոթությունից հետո (երիտասարդ աղջիկը չէր ցանկացել նրա հետ շփվել), որ փողոցն անցնելիս, քիչ էր մնացել ընկներ ավտոմեքենայի տակ[78]։

Չիկատիլոն ձերբակալվել է 1990 թվականի նոյեմբերի 20-ին[7][78]։ Այդ օրը, աշխատանքից շուտ դուրս գալու թույլտվություն ստանալով, նա մեկնեց պոլիկլինիկա՝ մատի ռենտգեն հետազոտություն իրականացնելու համար։ Նրա մատը կծել էր նախկին զոհերից մեկը՝ Վիկտոր Տիշենկոն[7][79]։ Ռենտգեն հետազոտության արդյուքնում պարզվեց, որ մատը ջարդվել է[80]։ Չիկատիլոն վերադարձավ տուն, հետո գնաց կրպակ՝ գարեջուր գնելու (այլ տվյալների համաձայն, նա կվաս է գնել[78])[7][80]: Գարեջուրը տուն է բերել բանջարեղենի համար նախատեսված ցանցատոպրակով։ Տուն վերադարձի ճանապարհին, փորձել է ծանոթանալ անչափահաս տղայի հետ։ Ծանոթության պահին ձերբակալվել է օպերատիվ խմբի կողմից, որի կազմում էր գտնվում ձերբակալման խմբի ղեկավար Վլադիմիր Կոլեսնիկովը[7][80]։ Օպերլիազորներից մեկի խոսքերով, Չիկատիլոյի ձերբակալման օպերացիայի մասնակիցները զարմացած են եղել, որ «Չիկատիլոն, կարծես, այնքան առողջ տղամարդ է, որ գարեջուր շատ քիչ է գնել (երեք լիտրանոց շշում եղել է կես լիտր գարեջուր)»։ Տան խուզարկման արդյունքում հայտնաբերվել են խոհանոցային 23 դանակներ[նշում 3], մուրճ, որով Չիկատիլոն տանջամահ է արել զոհերին, կոշիկ, որի չափսերը և նկարը համընկել են ոտնահետքի հետ, ինչպես նաև հայտնի պայուսակը, որտեղ առկա էր պարան, դանակ և վազելին[7][81]։ Գ. Գ. Բոնդարենկոն, ով 1984 թվականին աշխատել է ՆԳՆ Պերվոմայսկի բաժնում, որպես քրեական հետախուզության բաժնի ղեկավար (հետագայում հանդես է եկել որպես վկա), ճանաչեց դանակը, որը գտնվել էր Չիկատիլոյի պայուսակում, երբ նրան Կենտրոնական շուկայից տեղափոխել են Պերվոմայսկի բաժին[7]։

Չիկատիլոյին հարցաքննել են տասն օր։ Այդ ընթացքում նա իր հանցանքը չի ընդունել[7][81]։ Նրա դեմ առկա ուղղակի հանցանշան չի եղել։ Արդեն լրանում էր ԽՍՀՄ քրեական օրենսգրքով սահմանված ձերբակալման եռօրյա ժամկետը[7][81]։ Կոստաևը դիմեց հոգեբույժ Ալեքսանդր Բուխանովսկու օգնությանը։ Վերջինս համաձայնվեց խոսել կասկածյալի հետ։ Նոյեմբերի 28-ին, Բուխանովսկու հետ ունեցած զրույցներից հետո, որի ժամանակ Բուխանովսկին Չիկատիլոյին էր ցույց տալիս նրա հոգեբանական դիմանկարի առանձնահատուկ մասերը, Չիկատիլոն պոռթկաց և սկսեց տալ ինքնախոստովանական ցուցմունքներ[7][82][83]։ Մարկ Դեյչին տված հարցազրույցի ժամանակ Բուխանովսկին նշել է, որ միանգամից է հասկացել, որ իր առջև նստած է սերիական մարդասպան։ Նա հասկացել էր, թե ինչի համար Չիկատիլոն չի ցանկանում համագործակցել հետաքննության հետ։ Ըստ նրա Չիկատիլոն ցանկանում էր թաքցնել իր սեփական երևակայությունը։ Ըստ Չիկատիլոյի այն եզակի է և միայն ինքն է ունակ իրականացնելու այդպիսի սպանություններ[84]։ Բացի այդ, Բուխանովսկին նշել է, որ ինքը չի դիմել հիպնոսի, քանի որ նա առաջին մարդն էր, ում Չիկատիլոյն խոստովանել է կատարած հանցագործությունները[85]։

Դատավարությունը, որը սկսվել է 1992 թվականի ապրիլի 14-ին, տեղի է ունեցել Ռոստովի արդարադատության տան № 5 սրահում[7][86][7]։ № 18/59639-85 քրեական գործի նյութերի ծավալը եղել է 220 հատոր[86]։ Նրան մեղադրում էին 56 սպանությունների մեջ, սակայն կարողացել էին ապացուցել միայն 53-ը[10], չնայած, որ խոսվում էր 52 սպանությունների մասին։ Դրանցից մեկի վերաբերյալ արձակված դատավճռի մեջ նշվում էր, որ ապացույցները բավական չեն՝ Չիկատիլոյին վերագրելու համար։ Բացի այդ, Չիկատիլոյին էին վերագրվում նաև մի քանի անչափահասների բռնաբարության մեղադրանքները։ Դատավարության սկզբում Չիկատիլոն փորձեց հրաժարվել իր ցուցմունքներից՝ հայտարարելով, որ այդ ցուցմունքները հետաքննության ժամանակ դրել են իր առջև՝ այլ թղթերի հետ միասին, իսկ ինքը անգիտակցաբար ստորագրել է[7][87]։ Սակայն դատահոգեբուժական փորձաքննությունը, որն իրականացվել երեք անգամ, ցույց է տվել նրա մեղսագիտակցությունը[88][89]։ Չիկատիլոյի փաստաբանը փորձեց «ստեղծել» պաշտպանական գիծ, համաձայն որի իր պաշտպանյակը դժբախտ և հիվանդ մարդ է, ով բժշկական օգնության կարիք ունի[7][10]։ Որպեսզի խուսափեն զոհերի հարազատների կողմից Չիկատիլոյի վրա հարձակումներից, նրան տեղավորեցին երկաթե մեծ վանդակում[7][86][6][7]։ Դատական նիստերի ժամանակ նա փորձել է խենթություններ անել. բարձր գոռացել է, վիրավորել է դատավորներին, պետական մեղադրողին, ցույց է տվել ներկաներին իր սեռական օրգանները, պնդել է, որ հղի է և իր մյուս երեխային պետք է կրծքով կերակրի[10][7]։ Այն հարցին, թե որն էր մոտիվացիան, որ Չիկատիլոն կատարել է այդ հանցագործությունները, պատասխանել է. «Ես դրանք չեմ արել սեռական բավարարվածության համար։ Ավելի շուտ, դրանք իմ հոգին խաղաղեցնում էին»[6]։ Հոկտեմբերի 15-ին նրան դատապարտեցին մահապատժի (բազմաէջ դատավճիռը սկսել են կարդալ հոկտեմբերի 14-ին)[10][7]։ Լրագրող և գրող Ալեքսանդր Մասալովը, այս փաստի վերաբերյալ, նշել է, որ. « «Գնդակահարություն» բառը լսելով, դահլիճը սկսեց ծափահարել…»[10]:

Ռոստովի արդարադատության տունը, որտեղ տեղի է ունեցել Չիկատիլոյի դատավարությունը

Գտնվելով մահվան դատապարտվածների խցում, Չիկատիլոն հետևել է իր առողջությանը. չի ծխել[90], նախավարժանքներ է կատարել[90][91], ախորժակով կերել է։ Բացի այդ, նա բողոքներ է ուղարկել ԽՄԿԿ ԿԿ Նախագահություն և կենտրոնական թերթի խմբագրություններ, որոնք ուղղված էին դատարանի և հետաքննական մարմինների դեմ։ Նա համաներման դիմում է ուղարկել նաև Ռուսաստանի նախագահ Բորիս Ելցինին[92]։ 1994 թվականի հունվարի 4-ին մերժվել է նրա վերջին այդպիսի խնդրանքը, որտեղ նշված էր, որ 40 տարի Չիկատիլոն ծառայել է երկրի բարօրությանը, ապրել է աշխատանքային դժվար կյանք՝ «Կոմունիստական բռնապետությունում» և երազում է ապրել նոր և ազատ Ռուսաստանում։ Նա նաև նշում էր, որ քրեական գործը, որտեղ իրեն բնորոշում են որպես բռնաբարողի, մարդասպանի և մարդակերի, ամբողջովին սարքված է և չկան բավարար փաստեր, որոնք ապացուցում են հանցագործությունների մեջ նրա մասնակցությունը։ Նա նշում էր, որ ունի շիզոիդ անձնային խանգարում, որոնք ուղկեցվում են սեքսուալ շեղումներով, գանգուղեղային ճնշման արդյունքում առաջացած գլխացավեր, անքնություն, մղձավանջներ, սրտի առիթմիա։ Ի հակասումն իր խոսքերի, նշել է, որ համարվում է միակ իրական կոմունիստը՝ «կոմունիստ № 1»: Նա խնդրել է վերականգնել իր հոր և պապի իրավունքները, ովքեր դարձել են վարչակարգի զոհը, ինչպես նաև չեղարկել 1984 թվականին իր նկատմամբ ընդունված մեղադրական դատավճիռը[նշում 4]։ Նա պահանջեց, որ իրեն Նովոչերկասկից տեղափոխեն Մոսկվայի բանտ, նրա համար, որ. «Ասեմ ճշմարտությունը այս երկրի, սենսացիոն գործի մասին։ Ես պետք է գրեմ հիշողություններ իմ ողբերգական կյանքի մասին, որպեսզի հանդիպեմ մասնագետների՝ իրավաբանների, սեքսոպաթոլոգների, հոգեբույժների հետ…»: Վերջին տողում Չիկատիլոն գրել է. «Խնդրում եմ մի զրկեք ինձ կյանքից».[93]:

Փետրվարի 13-ին Նովոչերկասկի բանտում, որտեղ Չիկատիլոն տեղափոխվել էր դատավարությունից հետո, նրան հայտնեցին, որ գիշերային թռիչքով նրան կտեղափոխեն Մոսկվա՝ նոր հետազոտություններ իրականացնելու համար[94]։ Փետրվարի 14-ին Չիկատիլոն ՈՒԱԶ մակնիշի մեքենայով տարվել է գնդակահարության վայր, որտեղ էլ գնդակահարվել է ծոծրակի հատվածից[4][5]։ Թաղվել է անանուն համարի ներքո՝ Նովոչերկասկի գերեզմանատանը[95]։

Բանավեճեր Չիկատիլոյի վերաբերյալ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Սեքսուալ բռնություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ինչպես առաջին, այնպես էլ երկրորդ ձերբակալության ժամանակ Չիկատիլոյի պայուսակից գտնվել է վազելինի տարա, որը պարանի և սրածայր դանակի հետ միասին «նախատեսված է եղել զոհերի համար»։ Երբ Չիկատիլոյին հարցրել են, թե նրա ինչին է պետք վազելինը, նա պատասխանել է, որ օգտագործում է այն սափրվելու համար, երբ մեկնում է գործուղման[96]։ Ավելի ուշ, հարցաքննությունների ժամանակ նա խոստովանեց, որ օգտագործել է վազելինը բռնաբարությունների ժամանակ[97]։

Շատ փորձագետներ, նույնիսկ նրանք, ովքեր մասնակցել են Չիկատիլոյի փորձաքննությանը, վստահեցնում են, որ նա երբեք չի բռնաբարել զոհերին, քանի որ տառապել է իմպոտենտությամբ։ Ռուսաստանի առողջապահության նախարարության Մոսկվայի հոգեբուժական ինստիտուտի սեքսապաթոլոգների խումբը իր եզրակացության մեջ նշել է. «Չիկատիլոյի մոտ հայտնաբերվել է թույլ սեռական կազմություն` սեռական օրգանների գրգռման հատվածում։ Դրանով է պայմանավորված արագ տեղի ունեցող սերմնաժայթքումը՝ (առանց ձեռնաշարժության, առանց սեռական հարաբերությունների) սեռական ակտի նախապատրաստական շրջանում»[7] Մյուս կողմից, օրինակ, ամերիկացի դատական հոգեբան Քեթին Ռամսլանդը նշում է, որ Չիկատիլոյի զոհերից մեկը բռնաբարված է հայտնաբերվել, իսկ նրա հեշտոցի մեջ առկա է եղել սերմնահեղուկ (այս դեպքից հետո հնարավոր եղավ հայտնաբերել մարդասպանի արյան խումբը)[98]: Ռուս լրագրողներ և գրողներ Միխայիլ Գուրևիչը և Օլգերտ Լիբկինը ուշադրություն են դարձնում այն հանգամանքի վրա, որ Չիկատիլոն սեռական կապ է ունեցել իր սիրուհի Վալենտինա Ժ.-ի հետո, ով նախկինում եղել է նրա աներձագի կինը[7]։ Ռուս լրագրող և գրող Ալեքսանդր Մասալովը նշում է, որ փորձաքննությունը ցույց է տվել, որ Չիկատիլոն եղել է նեկրոֆիլ, քանի որ զոհերի մի մասը բռնաբարված են եղել մահվանից հետո, չնայած մյուս դեպքերում սեփական սեռական ցանկությունները բավարարելու համար, նա իր առնանդամը քսել է դեռևս չսառած զոհերի դիակներին[99]։

Մեղսունակություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Երեք դատահոգեբուժական փորձաքննությունները, որոնք կատարվել են Ռոստովի մարզային հոգենյարդաբանական դիսպանսերի և Սոցիալական և դատական հոգեբուժություն պետական գիտական կենտրոնի կողմից, Չիկատիլոյին միանշանակորեն ճանաչել են մեղսունակ[88][89], այսինքն «չի տառապում որևէ հոգեկան հիվանդությամբ և հաշվետու է սեփական գործողությունների համար, ինչպես նաև ունակ է կառավարել դրանք»[88][100]։ Սակայն լրագրող և գրող, «Վեչերնայա Մոսկվա» թերթի պատահարների բաժնի ղեկավար Նիկոլայ Մոդեստովը կարծում է, որ բժիշկների տված եզրակացությունը նպատակ է հետապնդում հասարակությանը պաշտպանելու մարդասպանից, քանի որ, եթե Չիկատիլոյին ճանաչեին անմեղսունակ, այսինքն հոգեկան հիվանդ, նա կխուսափեր գնդակահարությունից և նրան կուղարկեին հատուկ հոգեբուժարան՝ պարտադիր բուժման։ Դա նշանակում է, որ նա որոշ ժամանակ անց կարող էր հայտնվել ազատության մեջ[101]։

Հոգեբույժ Ալեքսանդր Բուխանովսկին վստահեցնում էր, որ, իր կարծիքով, Չիկատիլոն հիվանդ է եղել, և նոր քրեական օրենսգրքի ընդունվելուց հետո, նրան կարող էին ճանաչել «սահմանափակ մեղսունակ», որը դարձյալ ենթադրում էր, որ Չիկատիլոյին պետք է ուղարկեին հոգեբուժարան։ Չիկատիլոյին մեղսունակ ճանաչելը նշանակում էր, որ նա նա գիտակցել է իր գործողությունների հակաօրինական բնույթը և կարող էր նպատակային կառավարել իր վարքը։ Սակայն մեղսունակությունը չի ենթադրում, որ անձը չի կարող չճանաչվել հոգեկան խանգարում ունեցող, այլ ենթադրում է, որ նա կարող ինքնակառավարվել[102]։

Գրող և լրագրող Ալեքսանդր Մասալովը հիշում էր.[103]

Ես եղել եմ դատավարության մի քանի նիստերի, որոնք տեղի են ունեցել Դոնի Ռոստովում, տեսել եմ մարդասպանին տաս- քսան մետր հեռավորությունից… Նա նստած էր ճաղավանդակում և նրա գործողությունները տեսնելով հստակ կարող եմ ասել՝ այդ մարդ հոգեպես աննորմալ է…

Նա նաև նշել է, որ «որոշ հետազոտողների կարծիքով, բժիշկները այդպիսի եզրակացություն են տվել՝ դատախազության պարտադրանքով, որպեսզի մարդասպանը չխուսափի պատժից՝ ընկնելով հոգեբուժարան».[88]: Հոգեբույժ և հոգեվերլուծաբան Դմիտրի Վելտիշև կազմել է Չիկատիլոյի հոգեբանական դիմանկարը[7]

Մանուկ տարիներից Անդրեյ Չիկատիլոն աչքի է ընկել ինքնամփոփությամբ, նեղացկոտությամբ, զգայունությամբ և անհանգստությամբ։ Հասակակիցների հետ շփումների դժվարությունները, հատկապես աղջիկների, դասերի ժամանակ զուգարան գնալու թույլտվություն խնդրելը, օտար մարդկանց դիմելու դժվարությունները կապված են եղել սեփական ամբողջականության նկատմամբ անվստահության հետ։ Նա տարված է եղել քարտեր նկարելով, ստալինիզմի գաղափարախոսությամբ, կոմունիստական առաջնորդների անունները գրելով։ Իր երևակայության մեջ նա իրեն պատկերացնում էր ԽՄԿԿ կոմկուսի գլխավոր քարտուղարի դերում, ով հանդես էր գալիս ամբիոնից։ Մտահոգության և հուզվածության առկայությունը ավելացնում էր նրա մեջ ատելության զգացումը շրջապատի նկատմամբ։ Աստիճանաբար վերանում էր դեպրեսիոն իրավիճակը՝ ոչ ուժեղ կատաղությամբ, ամոթխածության և անձնական անլիարժեքության գիտակցության բարձրացմամբ։ Սկսվեց սեփական անձի վերագնահատումը, առաջացան սեփական բացառիկության վերաբերյալ մտքեր։ Առավել վառ այս գործընթացը տեղի է ունեցել պատանեկության տարիներին, երբ անլիարժեքության զգացողությունը՝ կապված սեռական կյանքի անհաջողություններով, ավելացնում էր ուսման տենչը, հետաքրքրության բարձրացումը մարքսիստական փիլիսոփայության վերաբերյալ, կոմունիզմի գաղափարախոսության հաղթանակի սպասելիքները, որոնք կվերացնեին սոցիալական անհավասարությունը և կնվազեցնին թշնամանքը արտաքին աշխարհի նկատմամբ։

Պատմաբան Ջոն Ֆիլիպ Ջենքինսը նշում էր, որ «Չիկատիլոն մոլի կարդացող էր, հատկապես պատմության այն հատվածներն էր սիրում, որտեղ նկարագրվում էր, թե ինչպես են գերմանացի ռազմագերիները տանջանքների ենթարկվել խորհրդային գերեվարության ներքո՝ երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ»[8]։

«Պարադոքսային արտազատում»[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Չիկատիլոյի գործով Ռոստովի մարզային դատարանի կողմից ընդունված դատավճռի մեջ նշված է, որ գործի երկարատև չբացահայտվելը կապված էր, ոչ թե փորձագետների սխալների կամ հետաքննիչների բացթողումների հետ, այլ, այսպես կոչված, մեղադրյալի «պարադոքսային արտազատման» հետ։ Խոսքն այն մասին է, որ մեղադրյալի արյան և արտազատուկների (սերմնահեղուկ) խմբերը հակածնային ABO համակարգում չեն համընկել։ Չիկատիլոյի արյան խումբը եղել է եղել երկրորդ (A), սակայն սերմնահեղուկում, որը հայտնաբերվել է զոհերից մեկի վրա, առկա է եղել նաև B հակածինի հետքեր։ Բժշկական եզրակացության արդյունքում փորձագետները եկան այն եզրակացության, որ անտառաշերտի մարդասպանի արյան խումբը չորրորդ է (AB): Չիկատիլոյի արյան խումբը չէր համապատասխանում, այդ իսկ պատճառով 1984 թվականի սեպտեմբերին նրան բաց թողեցին[7][104]։

Ներկայումս ապացուցված է[7][105], որ այսպես կոչված, «պարադոքսային արտազատում» գոյություն չունի, քանի որ այն հակասում է ABO հակածնային համակարգի գենետիկական հիմունքներին։ Արյան և սերմնահեղուկի անհամապատասխանության երևույթը պայմանավորված է հետազոտվող կենսաբանական օբյեկտների մանրէաբանական աղտոտվածությամբ։ Որպեսզի խուսափեին ուսումնասիրության սխալ արդյունքներից, անհրաժեշտ էր ուսումնասիրությունն իրականացնել համապատասխան մեթոդիկայով՝ բարձրակարգ ռեագենտների կիրառումով, որը, սակայն, Չիկատիլոյի պարագայում չիրականացվեց։

Քրեագետ, իրավաբանական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր Յուրի Դուբյագինը, ով ունի ներքին գործերի համակարգում 27 տարվա աշխատանքային փորձ, կարծում է, որ «պարադոքսային արտազատումը» հորինվել է նրա համար, որ արդարացվի դատաբժշկական փորձաքննության կողմից թույտված բացթողումները։ Թերության հիմնական պատասխանատվությունը ընկել է Ս.Վ. Գուրտովայայի վրա, ով 1984 թվականին իրականացրել է Չիկատիլոյի արյան հետազոտությունը[106]։ Ինքը Գուրտովայան ընդունել է, որ հետազոտության ժամանակ թույլ է տվել բացթողումներ և բժշկական ամփոփիչ եզրակացության մեջ պետք է գրեր «մարդ, ում սերմնահեղուկի մեջ առկա են համապատասխան անտիգենները»։ Նա նաև հավելել է, որ եթե ընդդեմ մեղադրյալի առկա են ծանրակշիռ փաստեր, իսկ արյան խումբը չի համապատասխանում, ապա անհրաժեշտ է իրականացնել սերմնահեղուկի հետազոտություն[7]։

2003 թվականին Իսա Կոստոևը բացահայտ ասել է, որ «հետազոտության ժամանակ բացթողում է տեղի ունեցել»[107]։

«Կազմակերպված» կամ «անկազմակերպ» սերիական մարդասպան[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հետաքննության դաշնային բյուրոյի աշխատակիցներ Ռոյ Հեյզելվուդը և Ջոն Դուգլասը կազմել են դասակարգում, համաձայն որի սերիական բոլոր մարդասպաններին դասակարգում են երկու խմբի։ Դասակարգման հիմք է հանդիսանում սպանության մեթոդը։ Ըստ այդմ, սերիական մարդասպանները լինում են կազմակերպված (սերիական) ոչ սոցիալական և անկազմակերպ հակասոցիալական։

Կազմակերպված սերիական հանցագործներին բնորոշ է սեփական ցանկությունների վերահսկումը, նրանք ունեն զոհին հսկելու և գայթակղելու հստակ ծրագիր։ Եթե ծրագիրը ձախողվում է, ապա մարդասպանը սպանության իրականացումը կարող է հետաձգել։ Բացի այդ, կազմակերպված հանցագործի ինտելեկտը միջին է, հաճախ նրանք ունեն բարձրագույն կրթություն։

Ի տարբերություն կազմակերպված սերիական մարդասպանների, անկազմակերպ մարդասպանները ունակ չեն կառավարելու իրենց էմոցիաները և սպանությունները կատարում են կատաղության նոպայի ժամանակ (աֆեկտի ազդեցության տակ)։ Հանցագործը հաճախ սպանում է «առաջին պատահած մարդուն»։ Նրանց ինտելեկտի մակարդակը ցածր է, ընդհուպ մինչև մտավոր հետամնացություն կամ էլ ունեն հոգեկան խանգարումներ։ Սերիական մարդասպանների այս տիպը սոցիալականապես ադապտացված չէ (չունեն աշխատանք, ընտանիք, մենակ են ապրում, անխնամ տեսք ունեն), այսինքն չեն կրում «նորմալության դիմակ»։ Չիկատիլոն իր սպանությունները կատարել է աֆեկտի ազդեցության տակ, սակայն գիտակցորեն։ Նա նախապես ծրագրել է սպանության գործողությունները (մի քանի զոհերի հետ քայլել է, մինչև հինգ կիլոմետր)։ Եթե զոհը հրաժարվել է գնալ նրա հետ, նա չի շարունակել պնդել՝ վախենալով իր վրա ուշադրության կենտրոնացումից, այլ փնտրել է նոր զոհի։

Քրեագետներ Վիկտոր Օբրազցովը և Սապֆո Բոգոմոլովան Չիկատիլոյին, միանշանակորեն, դասել են «անկազմակերպ հակասոցիալական» մարդասպանների շարքին[108]։ Միևնույն ժամանակ, համաձայն Հեյզելվուդ- Դուգլասի դասակարգման, անկազմակերպ մարդասպանը հաճախ բնակվում է սպանության վայրերի մոտ։ Չիկատիլոն իր սպանությունները իրականացրել է Ռոստովի մարզի ողջ տարածքում, ինչպես նաև ԽՍՀՄ այլ հանրապետությունների տարածքներում։ Մյուս տեսանկյունից, կազմակերպված հանցագործը փորձում է հանցագործության վայրում հանցանշաններ չթողնել, փորձում է ազատվել դիակից, իսկ Չիկատիլոն հանցանքի վայրում թողել է դիակները, բացի այդ առկա են եղել նաև բազմաթիվ հանցանշաններ։

Ռուս գրողներ և լրագրողներ Միխայիլ Գուրևիչը և Օլգերտ Լիբկինը ուշադրությունը հրավիրում են այն հանգամանքի վրա, որ Լենա Զակոտնովայի սպանությունից և Կրավչենկոյի նկատմամբ քրեական հետաքննության իրականացման ընթացքում, Չիկատիլոն ժամանակավորապես դադարեցրել է սպանությունները. «Եվ նա պառկած է։ Նա նույնիսկ փոխում է աշխատավայրը՝ հեռու աշխատակիցներին, ովքեր նրա մասին ամեն ինչ գիտեն։ Նա փորձում է հեռու մնալ անչափահասներից, քանի որ անչափահասի հայացքը նրա մոտ առաջացնում է ցանկություն։ Նա փորձում է հեռու մնալ գայթակղությունից <…> Նա սպասում է, հետևում է գազանական զգուշավորությամբ։ Համբերատար սպասում է իր ժամին…».[7]:

Զոհերի ցանկ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]


  1. [109][110]
Անուն և ազգանուն Սեռ Ծննդյան թվական[111] Մահվան թվական և վայր Տարիք Ծանոթագրություններ
1 Ելենա Զակոտնովա Ի Նոյեմբերի 13, 1969 Դեկտեմբերի 22, 1978, Շախտի[30] 9[30] Դիակը հայտնաբերվել է 1978 թվականի դեկտեմբերի 24-ին Գրուշևկա գետի մոտից[31]։ Չիկատիլոյի կատարած առաջին սպանության համար 1983 թվականի հուլիսի 5-ին գնդակահարվել է 29-ամյա Ալեքսանդր Կրավչենկոն[39]։

Դրվագը դուրս է մնացել ՌԴ բարձրագույն դատարանի կողմից՝ բավարար ապացույցների բացակայության պատճառով։

2 Լարիսա Տկաչենկո Ի Հունիսի 28, 1964 Սեպտեմբերի 3, 1981, Դոնի Ռոստով 17[39] Դիակը հայտնաբերվել է 1981 թվականի սեպտեմբերի 4-ին[7]՝ Դոն գետի ձախ ափին[39]։ Տվյալներից մեկի համաձայն, Տկաչենկոն անբարոյական է եղել և սովորաբար հանդիպել է զինվորների հետ, իսկ Չիկատիլոն ծանոթացել է նրան հետ Ռոստովի հանրային գրադարանի կանգառի մոտ։ Տանելով նրան անտառ՝ Չիկատիլոն փորձել է նրա հետ սեքսով զբաղվել, սակայն չի կարողացել գրգռվել։ Երբ Տկաչենկոն սկսել է ծաղրել նրան, Չիկատիլոն դանակի մի քանի հարված է հասցրել աղջկան և ձեռքերով խեղդել։ Բերանը հող է լցրել և կծել պտուկը[7][39]։ Այլ տվյալների համաձայն, Տկաչենկոն եղել է մասնագիտացված ուսումնարանի ուսանողուհի, ով եկել էր տեղի սովխոզ՝ մասնակցելու դաշտային աշխատանքներին:[7]։

Դրվագը դուրս է մնացել ՌԴ բարձրագույն դատարանի կողմից՝ բավարար ապացույցների բացակայության պատճառով։

3 Լյուբով Բիրյուկ Ի Ապրիլի 20, 1969 Հունիսի 12, 1982, Դոնսկոյ[7][43] 13[7] Դիակը հայտնաբերվել է 1982 թվականի հունիսի 27-ին «Նովոչերկասկ- Բագաևսկայա» ավտոմայրուղու մոտ՝ Դոնսկոյ գյուղից ոչ այնքան հեռու[7]։ Չիկատիլոն զոհի ակնախորշերին, պարանոցին, կրծքին և ձեռքերին հասցրել է դանակի 22 հարված[7]։
4 Լյուբով Վոլոբուևա Ի Հունիսի 25, 1968 Հուլիսի 25, 1982, Կրասնոդար 14[7] Աղջիկը ծնունդով եղել է Նովոկուզնեցկից և սպասում էր հաջորդ ինքնաթիռին[7]։ Դիակը հայտնաբերվել է 1982 թվականի օգոստոսի 7-ին Կրասնոդարի օդանավակայանի մոտ։ Չիկատիլոն զոհին հասցրել է դանակի 7 հարված[7]։
5 Օլեգ Պոժիդաև Ա Մայիսի 19, 1973 Օգոստոսի 13, 1982,
Էնեմ, Ադըղեա[7]
9[7] Չիկատիլոն զոհին տարել է Էնեմ գյուղի մոտ գտնվող անտառեզր[7]։ Դիակը այդպես էլ չի գտնվել[7]։ Չիկատիլոն կտրել է նրա սեռական օրգանները և տարել իր հետ։

Դրվագը դուրս է մնացել ՌԴ բարձրագույն դատարանի կողմից՝ բավարար ապացույցների բացակայության պատճառով։

6 Օլգա Կուպրինա Ի Ապրիլի 10, 1966 Օգոստոսի 16, 1982,
Կազաչի Լագերի
16[7] Ծնողների հետ վիճելուց հետո գնացել է տնից և չի վերադարձել[7]։ Դիակը հայտնաբերվել է 1982 թվականի հոկտեմբերի 27-ին Կազաչի Լագերի գյուղի մոտ։ Դիակի վրա հայտնաբերվել են դանակի բազմաթիվ հարվածներ[7]։
7 Իրինա Կարաբելնիկովա Ի Նոյեմբերի 8, 1963 Սեպտեմբերի 8, 1982, Շախտի 19[7] Ծնողների հետ վիճելուց հետո գնացել է տնից և չի վերադարձել[7]։ Մարմինը հայտնաբերվել է 1982 թվականի սեպտեմբերի 20-ին «Շախտնայա- Կիրպիչնի» երկաթգծի 1131-րդ կիլոմետրի վրա՝ «Շախտնայա» կայարանի մոտ[7].
8 Սերգեյ Կուզմին Ա Հոկտեմբերի 21, 1966 Սեպտեմբերի 15, 1982, Շախտի 15 Դիակը հայտնաբերվել է 1983 թվականի հունվարի 12-ին Շախտնայա- Կիրպիչնի» երկաթգծի մոտ։ Փախել է գիշերօթիկ դպրոցից և այլևս չի վերադարձել։ Բարձր դասարանցիները նրան մշտապես ծաղրել են։
9 Օլգա Ստալմաչյոնոկ Ի Մայիսի 1, 1972 Դեկտեմբերի 11, 1982, Նովոշախտինսկ 10[7] Դիակը հայտնաբերվել է 1983 թվականի ապրիլի 14-ին Նովոշախտինսկի № 6 սովխոզի բարձր լարման էլեկտրասյան մոտ[7]։ Գնացել է երաժշտական դպրոց և այլևս չի վերադարձել[7]։ Չիկատիլոն հանել է նրա սիրտը և տարել իր հետ[7]։

Դրվագը դուրս է մնացել ՌԴ բարձրագույն դատարանի կողմից՝ բավարար ապացույցների բացակայության պատճառով։

10 Լորա (Լաուրա) Սարկիսյան Ի - Հունիսի 18-ից հետո, 1983,
Դոնի Ռոստով
15 Փախել է տնից[7]։ Տառապել է մտավոր հետամնացությամբ[7]։ Դիակը հայտնաբերվել է «Մոսկվա-Դոնի Ռոստով» երկաթգծի 1145-րդ կիլոմետրի վրա[7]։

Դրվագը դուրս է մնացել ՌԴ բարձրագույն դատարանի կողմից՝ բավարար ապացույցների բացակայության պատճառով։

11 Իրինա Դունենկովա Ի Մայիսի 13, 1970 Հուլիս, 1983,
Դոնի Ռոստով
13[7] Դիակը հայտնաբերվել է 1983 թվականի օգոստոսի 8-ին Դոնի Ռոստովի «Օդաչուների այգու» մոտ[7]։ Եղել է Չիկատիլոյի սիրուհու կրտսեր քույրը։ Տվյալներից մեկի համաձայն, տառապել է մտավոր հետամնացությամբ, իսկ մեկ այլ տվյալի համաձայն՝ Դաունի համախտանիշով[7]։
12 Լյուդմիլա Կուցյուբա Ի Հունիսի 29, 1959 Հուլիս, 1983, Շախտի 24[7] Դիակը հայտնաբերվել է 1984 թվականի մարտի 12-ին «Շախտնայա» և «Կիրպիչնի» կայարանների միջև[7]։ Մանկուց հաշմանդամ է եղել, թափառաշրջիկ, երկու երեխաների մայր։
13 Իգոր Գուդկով Ա Դեկտեմբերի 26, 1975 Օգոստոսի 9, 1983,
Դոնի Ռոստով[7]
7 Դիակը հայտնաբերվել է 1983 թվականի օգոստոսի 28-ին «Օդաչուների այգում»[7]։ Եղել է Չիկատիլոյի տարիքով ամենակրտսեր զոհը։
14 Վալենտինա Չուչուլինա Ի Հունվարի 29, 1961 Սեպտեմբերի 19-ից հետո, 1983, Շախտի 22 Դիակը հայտնաբերվել է 1983 թվականի նոյեմբերի 27-ին։
15 Չճանաչված կին Ի - Սեպտեմբեր, 1983, Նովոշախտինսկ[7] 18-25 Դիակը հայտնաբերվել է 1983 թվականի հոկտեմբերի 28-ին Նովոշախտինսկի մոտ գտնվող անտառի եզրին[7]։
16 Վերա Շեվկուն Ի Սեպտեմբերի 23, 1964 Հոկտեմբերի 27, 1983, Շախտի 19 Դիակը հայտնաբերվել է 1983 թվականի հոկտեմբերի 30-ին Շախտի քաղաքի բամբակի մշակման կոմբինատի հարակից անտառաշերտում[7]։ Չիկատիլոն անդամահատել է զոհի կրծքերը։
17 Սերգեյ Մարկով Ա Ապրիլի 3, 1969 Դեկտեմբերի 27, 1983, Պերսիանովսկի 14 Մարմինը հայտնաբերվել է 1984 թվականի հունվարի 1-ին «Պերսիանովկա» կայարանի մոտ[7]։ Չիկատիլոն հասցրել է դանակի 70 հարված[7] և անդամահատել սեռական օրգանները։ Մարկովի հետանցքում հայտնաբերվել է 4-րդ խմբի սերմնահեղուկ։
18 Նատալյա Շապոլինինա Ի Մայիսի 16, 1966 Հունվարի 9, 1984,
Դոնի Ռոստով
17[7] Նախկին զոհերից մեկի Օլգա Կուպրինայի ընկերուհին[7]։ Մարմինը հայտնաբերվել է 1984 թվականի հունվարի 10-ին «Օդաչուների այգու» մոտ[7]։ Չիկատիլոն հասցրել է դանակի 28 հարված։

Դրվագը դուրս է մնացել ՌԴ բարձրագույն դատարանի կողմից՝ բավարար ապացույցների բացակայության պատճառով։

19 Մարտա Ռյաբենկո Ի Մարտի 18, 1939 Փետրվարի 21, 1984, Դոնի Ռոստով 44 Դիակը հայտնաբերվել է 1984 թվականի փետրվարի 22-ին «Օդաչուների այգուց»[7]։ Տարիքով ամենամեծ զոհը։ Եղել է թափառաշրջիկ և հարբեցող[7]։ Չիկատիլոն կտրել է նրա կրծքերը և արգանդը[7]։
20 Դմիտրի Պտաշնիկով Ա Սեպտեմբերի 19, 1973 Մարտի 24, 1984, Նովոշախտինսկ[7] 10 Մարմինը հայտնաբերվել է 1984 թվականի մարտի 27-ին։ Չիկատիլոն կրծել է զոհի լեզուն և առնանդամը[7]։ Նրա դիակի մոտ ոստիկանությունը, առաջին անգամ, գտել է հանցանշան՝ կոշիկի ոտնահետքը։
21 Տատյանա Պետրոսյան Ի Հուլիսի 25, 1954 Մայիսի 25, 1984, Շախտի 29 Դիակը հայտնաբերվել է 1984 թվականի հուլիսի 27-ին։ Եղել է Չիկատիլոյի սիրուհին (այլ տվյալներով՝ աշխատակցուհին)։ Սպանվել է իր դստեր Սվետլանայի հետ միասին։
22 Սվետլանա Պետրոսյան Ի Նոյեմբերի 12, 1973 Մայիսի 25, 1984, Շախտի 10 Դիակը հայտնաբերվել է 1984 թվականի հուլիսի 5-ին։ Չիկատիլոն սպանել է նրան՝ մուրճով հարվածելով գլխին։ Սպանվել է մոր՝ Տատյանա Պետրոսյանի հետ միասին։
23 Ելենա Բակուլինա Ի Դեկտեմբերի 14, 1962 Հունիս, 1984,
Բագաևսկի շրջան
21 Դիակը հայտնաբերվել է 1984 թվականի օգոստոսի 27-ին։
24 Դմիտրի Իլարիոնով Ա Մարտի 21, 1971 Հուլիսի 10 1984,
Դոնի Ռոստով
13 Դիակը հայտնաբերվել է 1984 թվականի օգոստոսի 12-ին։
25 Աննա Լեմեշևա Ի Սեպտեմբերի 9, 1964 Հուլիսի 19, 1984, Շախտի[7] 19 Դիակը հայտնաբերվել է 1984 թվականի հուլիսի 25-ին։ Հայտնաբերվել են դանակի բազմաթիվ հատվածներ, որոնք հասցված են եղել ակնախորշերին և ձախ քներակին, ամենաքիչը 10 հարված էլ հասցրել է ձախ ազդրին և կաթնագեղձերի ու ցայքի հատվածներին։ Մարմինը այլանդակված է եղել, անդամահատված են եղել կրծքերը և արգանդը, կտոր-կտոր արված են եղել սեռական օրգանները[7]։
26 Սվետլանա (Սարմիտե) Ցանա Ի Մայիսի 3, 1964 Հուլիս, 1984,
Դոնի Ռոստով
20 Դիակը հայտնաբերվել է 1984 թվականի սեպտեմբերի 9-ին «Օդաչուների այգուց»[7]։

Դրվագը դուրս է մնացել ՌԴ բարձրագույն դատարանի կողմից՝ բավարար ապացույցների բացակայության պատճառով։

27 Նատալյա Գոլոսովսկայա Ի Մարտի 3, 1968 Օգոստոսի 2, 1984,
Դոնի Ռոստով[7]
16[7] Մարմինը, դանակի բազմաթիվ հարվածներով, հայտնաբերվել է 1984 թվականի օգոստոսի 3-ին «Օդաչուների այգուց» ոչ այնքան հեռու գտնվող «Անտառային հեքիաթ» մանկապարտեզի ցանկապատի մոտ[7]։
28 Լյուդմիլա Ալեքսեևա Ի Ապրիլի 7, 1967 Օգոստոսի 7, 1984,
Դոնի Ռոստով[7]
17[7] Դիակը հայտնաբերվել է 1984 թվականի օգոստոսի 10-ին։ Չիկատիլոն կենցաղային դանակի 39 հարված է հասցրել։ Չիկատիլոն կտրել է զոհի վերին շուրթը և մտցրել զոհի բերանը։ Բացի այդ, այլանդակված է եղել կուրծքը և փորի ստորին հատվածը[7]։
29 Չճանաչված կին Ի - Օգոստոսի 8 և 11, 1984, Տաշքենդ[7][50] 20-25 Հայտնի չէ, թե երբ է հայտնաբերվել դիակը։ Սպանությունից առաջ կինը եղել է ոչ սթափ վիճակում[7]։
30 Աքմարալ Սեյդալիևա (Սայդալիևա) Ի Մայիսի 19, 1974 Օգոստոսի 13, 1984, Տաշքենդ 10[7] Սպանվել է եգիպտացորենի դաշտում՝ խոհանոցային դանակով և քարերով[7]։ Դիակի հայտնաբերման ժամկետը անհայտ է։
31 Ալեքսանդր Չեպել Ա Փետրվարի 12, 1973 Օգոստոսի 28, 1984,
Դոնի Ռոստով
11[7] Դիակը հայտնաբերվել է 1984 թվականի սեպտեմբերի 2-ին Դոն գետի ձախ ափին։ Չիկատիլոն ծանոթացել է նրա հետ «Բուրեվեստնիկ» կինոթատրոնի մոտ՝ Վորոշիլովի պողոտայում։ Չիկատիլոն զոհին տարել է անտառ՝ խոստանալով «ցույց տալ տեսաֆիլմ»։ Սպանել է նրան՝ կտրելով փորը։ Սպանության զենքը եղել է դանակը, որով սպանվել է Լյուդմիլա Ալեքսեևան[7]։
32 Իրինա Լուչինսկայա Ի Փետրվարի 28, 1960 Սեպտեմբերի 6, 1984, Դոնի Ռոստով 24[7] Դիակը հայտնաբերվել է 1984 թվականի սեպտեմբերի 7-ին «Օդաչուների այգում»[7]։ Չիկատիլոն Լուչինսկայային սպանել է նույն խոհանոցային դանակով, ինչով սպանել է Ալեքսեևային և Ալեքսանդր Չեպելին[7]։
33 Նատալյա Պոխլիստովա Ի Փետրվարի 23, 1967 Հուլիսի 31 1985, Դոմոդեդովո,
Մոսկվայի մարզ
18[7] Դիակը հայտնաբերվել է 1985 թվականի օգոստոսի 5-ին Դոմոդեդովո օդանավակայանի մոտ։ Չիկատիլոն զոհին դանակի 38 հարված է հասցրել[7]։
34 Իրինա (Ինեսսա) Գուլյաևա Ի Մարտի 16, 1967 Օգոստոսի 28 1985, Շախտի[7] 18[7] Դիակը հայտնաբերվել է 1985 թվականի օգոստոսի 28-ին Շախտի քաղաքի մոտ։ Թափառաշրջիկ և հարբեցող Իրինա Գուլյաևան եղել է Օտրադնոյե գյուղից[7]։ Չիկատիլոն նրան տարել է Շախտիի ավտոկայարանի մոտ գտնվող անտառ՝ խոստանալով գիշերակաց տրամադրել[7]։ Նրա եղունգների տակ հայտնաբերվել են կարմիր և կապույտ թելեր, իսկ ձեռքերի միջև՝ սպիտակ մազ։ Նրա մարմնի վրա հայտնաբերվել է 4-րդ խմբի քրտինք, այն ժամանակ, երբ Գուլյաևայի արյունը եղել է առաջին խմբի։ Ստամոքսում եղել է անեփ մթերք, ինչը նշանակոմ է, որ մարդասպանը գայթակղելով տարել է նրան անտառ՝ առաջարկելով ուտելիք։
35 Օլեգ Մակարենկով Ա Մայիսի 19, 1974[7] Մայիսի 16 1987[65], Ռևդա, Սվերդլովսկի մարզ 13[7] Մակարենկովը սովորել է մտավոր հետամնացություն ունեցող երեխաների դպրոցում[7]։ Չիկատիլո գայթակղել է զոհին՝ առաջարկելով մեկնել ամառանոց։ Գազանաբար սպանել է «Բարանովկա» երկաթգծի կայարանի մոտ, իսկ երեխայի ծակծկված հագուստները նետել փողոց[7]։ Մարմինը հայտնաբերվել է 1991 թվականին, Չիկատիլոյի ձերբակալությունից հետո։
36 Իվան Բիլովեցկի Ա Հունվարի 10, 1975 Հուլիսի 29, 1987, Զապորոժյե[7] 12[7] Չիկատիլոն դաստիարակչական զրույց է ունեցել զոհի հետ՝ ծխելու վերաբերյալ[7]։ Իսկ երբ Բիլովեցկին նորատունկ անտառի միջով ուղղվել է դեպի տուն, Չիկատիլոն հարձակվել է նրա վրա և խեղդել՝ բերանը հող լցնելով[7]։ Դիակը հայտնաբերվել է 1987 թվականի հուլիսի 31-ին։

Դրվագը դուրս է մնացել ՌԴ բարձրագույն դատարանի կողմից՝ բավարար ապացույցների բացակայության պատճառով։

37 Յուրի Տերեշոնոկ Ա Հունիսի 18, 1971 Սեպտեմբերի 15, 1987, Վսևոլոժսկի շրջան, Լենինգրադի մարզ[7] 16[7]

1987 թվականի սեպտեմբերի 7- 27-ը Չիկատիլոն գործուղման մեջ է եղել Լենինգրադում։ Ուսումնարանի ուսանող Յուրի Տերեշոնոկի հետ ծանոթացել է Ֆինլանդական կայարանի ճաշարանում և առաջարկել է միասին գնալ Լեմբոլովո գյուղում գտնվող ամառանոց։ Բնականաբար, ոչ մի ամառանոց Չիկատիլոն չի ունեցել, իսկ Լեմբոլովո անունը տվել է այն պատճառով, որ գյուղի անվանումն է գնացքների չվացուցակում առաջինը եղել։ Ժամանելով այնտեղ, Չիկատիլոն տղայի հետ միասին 200 մետր խորացել են անտառում, այնուհետև դուրս է տարել նրան ճանապարհից, մի քանի անգամ հարվածել է, գցել գետնին, կապել ձեռքերը և հարվածել դանակով։ Դին թաղել է հողում։ Մնացորդները հայտնաբերվել են 1991 թվականի սկզբին՝ Գրուզինկա գետի ափին [7][112]։

38 Չճանաչված կին Ի - Ապրիլ, 1988,
Կրասնի Սուլին[7]
22-30[7] Դիակը հայտնաբերվել է 1988 թվականի ապրիլի 8-ին Կրասնի Սուլին քաղաքի մոտ[7]։
39 Ալեքսեյ Վորոնկո Ա Մարտի 14, 1979 Մայիսի 14, 1988, Դոնի Ռոստով[7] 9[7] Դիակը հայտնաբերվել է 1988 թվականի մայիսի 17-ին Դոնի Ռոստովի մոտ գտնվող անտառաշերտում։ Գնացել է տատիկին այցելության և այլևս չի վերադարձել։ Չիկատիլոն կտրել է նրա սեռական օրգանները և բացել փորը։ Վորոնկոյի համադասարանցին պատմել է ոստիկանությանը, որ նրա հետ տեսել է միջին տարիքի բեղավոր մարդու, ով ունի ոսկե ատամներ և սպորտային պայուսակ։

Դրվագը դուրս է մնացել ՌԴ բարձրագույն դատարանի կողմից՝ բավարար ապացույցների բացակայության պատճառով։

40 Եվգենի Մուրատով Ա Նոյեմբերի 11, 1972 Հուլիսի 14, 1988, Կրասնի Սուլինի շրջան[7] 15 Դիակը հայտնաբերվել է 1989 թվականի ապրիլի 11-ին՝ «Լեսխոզ» երկաթգծի կայարանի մոտ։ Մուրատովը մեկնելուց է եղել Նովոչերկասկ՝ ընդունվելու տեխնիկում[7]։ Չիկատիլոն կապել է Մուրատովին և կտրել փորը[7]։ Բացի այդ, Չիկատիլոն «բացել է նրա բերանը և կտրել լեզվի ծայրը, որն էլ կուլ է տվել»[7]։
41 Տատյանա Ռիժովա Ի Փետրվարի 26, 1973 Մարտի 8, 1989, Շախտի 16[7] Դիակը հայտնաբերվել է 1989 թվականի մարտի 9-ին կոյուղային հորում։ Չիկատիլոն նրան բերել է իր դստեր բնակարան։ Տունը դատարկ էր, քանի որ Չիկատիլոյի աղջիկը բաժանվել էր ամուսնուց։ Այնտեղ Չիկատիլոն հարբեցրել է Ռիժովային, սպանել նրան և մասնատել մարմինը՝ խոհանոցային դանակով կտրելով ոտքերը և գլուխը։ Մնացորդները սահնակով տարել է մի ամայի վայր և լցրել հորը։ Տարբերակներից մեկի համաձայն, սահնակը վերցրել է հարևանից, իսկ մեկ այլ տարբերակի համաձայն՝ գողացել է մի տարեց կնոջից։ Երբ Չիկատիլոն սահնակով անցնելուց է եղել երկաթգծի կայարանի մոտով,նրան առաջարկել է օգնել մի տղամարդ։ Սկզբում Չիկատիլոն վախեցել է և կորցրել իրենց, բայց համաձայնվել է, և տղամարդը օգնել է նրան՝ անցնելու ռելսերի վրայով[7]։
42 Ալեքսանդր Դյակոնով Ա Մայիսի 10, 1981 Մայիսի 11, 1989, Դոնի Ռոստով[7] 8[7] Գնացել է զբոսնելու և այլևս չի վերադարձել։ Դիակը հայտնաբերվել է 1989 թվականի հուլիսի 14-ին։ Չիկատիլոն խոստովանել է, որ « Գրչահատ դանակով հասցրել է բազմաթիվ հարվածներ» և կտրել սեռական օրգանները, որոնք լցրել է գլխարկի մեջ և թաղել[7]։
43 Ալեքսեյ Մոիսեև Ա Հոկտեմբերի 13, 1978 Հունիսի 20, 1989, Կոլչուգինո, Վլադիմիրի մարզ[7] 10 Դիակը հայտնաբերվել է 1989 թվականի սեպտեմբերի 6-ին։
44 Ելենա Վարգա Ի Հոկտեմբերի 25, 1970 Օգոստոսի 19, 1989, Ռոդիոնովո-Նեսվետայսկի շրջան[7] 18 Դիակը հայտնաբերվել է 1989 թվականի սեպտեմբերի 1-ին՝ Կրասնոզնամենկա խուտորից 1,5 կիլոմետր հեռավորության վրա։ Եղել է հունգարացի ուսանողուհի։ Ունեցել է փոքր երեխա[7]։ Չիկատիլոն նրա հետ ծանոթացել է ավտոբուսի կանգառում և առաջարկել օգնելը իրերը՝ տանելու տուն[7]։ Տանելով նրան «անտառաշերտ», իբր թե կարճ ճանապարհով գնալու համար, Չիկատիլոն սպանել է նրան, կտրատել կրծքերը, կտրել արգանդը, լցրել է մարմնի մասերը տոպրակի մեջ և իր հետ տարել հոր ծննդյան տոնին[7]։
45 Ալեքսեյ Խոբոտով Ա Հունվարի 1, 1979 Օգոստոսի 28 1989, Շախտի[7] 10[7] Դիակը հայտնաբերվել է 1990 թվականի դեկտեմբերի 12-ին գերեզմանատանը։ Չիկատիլոն թաղել է նրան գերեզմանափոսում, որը փորել էր իր համար՝ Շախտի գերեզմանատանը (իբր, թե ցանկանում էր ինքնասպանություն իրականացնել)։ Սա առաջին դիակն էր, որը Չիկատիլոն ցույց է տվել հետաքննությանը։ Զոհի մայրը՝ Լյուդմիլա Խոբոտովան, համարյա, մեկ տարի փնտրել է որդուն Ռոստովի կայարաններում և գնացքներում՝ ցույց տալով Ալեքսեյի լուսանկարը։ Մի անգամ նա ցույց է տվել տղայի լուսանկարը Չիկատիլոյին։ Դատավարության ժամանակ նա ճանաչել է Չիկատիլոյին՝ նրա ակնոցը ուղղելու բնորոշ շարժմամբ[7]։
46 Անդրեյ Կրավչենկո Ա Ապրիլի 27, 1978 Հունվարի 14, 1990[7], Շախտի 11[7] Չիկատիլոն դանակի մի քանի հարված է հասցրել Կրավչենկոյին և օրգազմ ապրել[7]։ Դիակը հայտնաբերվել է 1990 թվականի փետրվարի 19-ին։

Դրվագը դուրս է մնացել ՌԴ բարձրագույն դատարանի կողմից՝ բավարար ապացույցների բացակայության պատճառով։

47 Յարոսլավ Մակարով Ա Ապրիլի 14, 1979 Մարտի 7, 1990, Դոնի Ռոստով 10[7] Դիակը հայտնաբերվել է 1990 թվականի մարտի 8-ին Ռոստովի բուսաբանական այգում[7]։ Չիկատիլոն բռնաբարել է զոհին, № 20 դանակի օգնությամբ կտրել լեզվի ծայրը։ Կտրել է արդեն մահացած տղայի փորը՝ հասցնելով դանակի բազմաթիվ հարվածներ[7]։
48 Լյուբով Զուևա Ի Օգոստոսի 30, 1958 Ապրիլի 4, 1990, Կրասնո Սուլինի շրջան[7] 31 Մարմինը հայտնաբերվել է «Լեսխոզ» կայարանի մոտ։ Զուևան եղել է հոգեպես անհավասարակշիռ վիճակում[7]։ Չիկատիլոյի խոստովանմամբ, նա «նրա հետ արել է այն ամենը, ինչ մյուս կանանց… Կտրտել է, կծել է, կտրել է փորը, հանել արգանդը»[7]։
49 Վիկտոր Պետրով Ա Փետրվարի 25, 1977 Հուլիսի 28, 1990, Դոնի Ռոստով[7] 13[7] Դիակը հայտնաբերվել է 1990 թվականի հուլիսի վերջին Ռոստովի բուսաբանական այգում։ Նա մոր հետ եղել է Ռոստովի կայարանում։ Չիկատիլոյի հետ գնացել է ջուր խմելու և այլևս չի վերադարձել[7]։
50 Իվան Ֆոմին Ա Մայիսի 20, 1979 Օգոստոսի 24, 1990, Նովոչերկասկ 11[7] Դիակը հայտնաբերվել է 1990 թվականի օգոստոսի 17-ին «Աքսաքայ» քաղաքային լողափի տարածքում[7]։ Չիկատիլոն հետևել է Իվանին։ Երբ նա գնացել է փոխվելու, Չիկատիլոն դանակի մի քանի հարվածով սպանել է նրան[7]։ Ընդհանուր առմամբ, նա զոհին հասցրել է դանակի 42 հարված և ամորձահատել է, երբ զոհը դեռ ողջ էր։ Ֆոմինի ձեռքում գտել են սպիտակ մազերի փունջ։ Ինքը Չիկատիլոն հետաքննությանը ասել է. «Ես կարծում եմ, որ Ֆոմինի զուգագուլպայի վրա առկա սերմնահեղուկը պատկանում է ինձ։ Սպանությունից հետո ես իմ առնանդամը մաքրել եմ երեխայի հագուստից»[7]։
51 Վադիմ Գրոմով Ա Հուլիսի 22, 1974 Հոկտեմբերի 16, 1990, Կրասնո Սուլինի շրջան[7] 16[7] Մարմինը հայտնաբերվել է 1990 թվականի հոկտեմբերի 30-ին «Լեսխոզ» կայարանի մոտ[7]։ Տառապել է մտավոր հետամնացությամբ։ Չիկատիլոն հարվածել է նրա գլխին և դանակի 27 հարված հասցրել։ Կծել է զոհի լեզվի ծայրը և կուլ տվել[7]։
52 Վիկտոր Տիշենկո Ա Ապրիլի 15, 1974 Հոկտեմբերի 30, 1990, Շախտի[7] 16[7] Մարմինը հայտնաբերվել է 1990 թվականի նոյեմբերի 3-ին «Կիրպիչնի- Սադի» երկաթգծի 1128-րդ կիլոմետրի վրա[7]։ Տիշենկոն կծել է Չիկատիլոյի աջ ձեռքի միջնամատը և խփել է ոտքին, որից հետո Չիկատիլոն սկսել է կաղալ[7]։
53 Սվետլանա Կորոստիկ Ի Օգոստոսի 6, 1968 Նոյեմբերի 6, 1990, Կրասնո Սուլինի շրջան[7][62] 22[7][62] Մարմինը հայտնաբերվել է 1990 թվականի նոյեմբերի 13-ին Դոնլեսխոզ գյուղի մոտ գտնվող «Լեսխոզ» կայարանի տարածքի։ Կորոստիկը անբարոյական է եղել[74]։ Չիկատիլոն կտրել է նրա լեզվի ծայրը և կուլ տվել, ինչպես նաև կրծքերը[7]։ Սպանել է զոհին այն նույն վարդագույն պլաստմասե դանակով, որը օգտագործվել է Վադիմ Գրոմովի, Վիկտոր Տիշենկոյի և Իվան Ֆոմինի սպանությունների ժամանակ[7]։

Չիկատիլոն զանգվածային մշակույթում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ֆիլմեր
  • 1993 թվական՝ «Իմ հմայիչ աշխարհը կամ Չիկատիլոն ... ֆոնին», ֆիլմը պարունակում է փաստավավերագրական եզակի կադրեր՝
    • Չիկատիլոյի գործով դատական նիստը, որտեղ կարդում են Չիկատիլոյի մահվան դատավճիռը
    • Չիկատիլոյի վերջին հարցազրույցը, ով արդեն գտնվում էր մահվան դատապարտվածների խցում
    • Բորիս Սերեբրյակովի գործի հետ կապված ձայնագրություն և այլ փաստաթղթեր
    • կա հատված տանջահար արված աղջկա դիակի հետազոտության վերաբերյալ
  • 1995 թվական` «Քաղաքացի Իքս», ամերիկյան հեռուստաֆիլմ։ Չիկատիլոյի դերը մարմնավորում է Ջեֆրի Դեմանը[8][113]
  • 1997 թվական՝ «Սատանայի հետքերով», երկսերիանոց փաստավավերագրական ֆիլմ (ՆՏՎ, Ռուսաստան)
  • 2000՝ «Չիկատիլոյի աշտարակ», ֆրանսիական ներկայացում, որը բեմադրվել է Փարիզի Ռենե Գերայի թատրոն- ստուդիան[114]։ Միխայիլ Վոլոխովի հեղինակային «Չիկատիլոյի աշտարակ» ֆիլմը դարձել է Մոսկվայի միջազգային կինոփառատոնի դափնեկիր[115][116]:
  • 2004՝ «Էվիլենկո», ամերիկյան կինոֆիլմ՝ Մալքոլմ Մաքդաուէլի մասնակցությամբ։ Հիմնված է Չիկատիլոյին առնչվող փաստերի վրա։
  • «Մի կտոր մարմին»։ Սարսափ ֆիլմում Տոնի Ուրբանը մարմնավորում է Չիկատիլոյի կանացի կերպարին։ Ֆիլմում անդրադարձ է կատարվում մարդակերությանը։
  • 2015՝ «Երեխա-44»։ Թոմ Ռոբ Սմիթի գրքի հիման վրա նկարահանված ֆիլմ, որտեղ սյուժեի հիմնական մասը հիմնված է Չիկատիլոյի կերպարի վրա։
  • 2017՝ «Խորհրդատու», ռուսական բազմասերիանոց ֆիլմ, որը ցուցադրվելու է ռուսական ՆՏՎ հեռուստաալիքով։ Հեռուստասերիալը պատմում է Չիկատիլոյի կյանքի և մարդասպանությունների մասին։
Երաժշտություն
  • «Օրկեստր Չե» խումբ՝ «Да, я - ЧЕкатило» երգ։ Երգը նվիրված է մարդասպանին։
  • «Պուրգեն» խումբ՝ «Все люди - Чикатилы» երգ։ Գրվել է 1990-ական թվականներին։
  • «Էիսրեգեն» խումբ՝ «Ripper von Rostow երգ» (2004)։ Երգում նկարագրվում է վերջին զոհի՝ Սվետլանա Կորոստիկի սպանությունը։
  • «Slayer» խումբ՝ «Psychopathy Red» երգ։ Երգում անդրադարձ է կատարվում Անդրեյ Չիկատիլոյին։
  • «Դեմոնս օֆ Գիլյոտին» խումբ՝ «Красный зверь» երգ։ Անդրադարձ է կատարվում «Անտառաշերտի» օպերացիային։
  • «Քլինինգ օֆ Դեշ» խումբ՝ «Serial Killers» երգ։
  • «Կրասնայա պլեսեն» խումբ՝ «Чикатило» երգ։
  • «Ուրատսակիդոգի» խումբ՝ «Андрей Романыч»:
  • «Բրիգադնի պոդրյադ» խումբ՝ «Рив гош» երգ։ Ավելի լավ է 6-րդ անգամ ընկնես Չիկատիլոյի դանակի տակ, քան գնաս այդ անիծված Ռիվ Գոշ
  • «Ալլեն» (երգչուհի)՝ «Комарик» (1999): Կրկներգում երգում են Չիկատիլո Բում- բում։
  • «Գլատոկ սպեռմի»՝ «Чика-Тило»:
Հեռուստահաղորդումներ
  • 1997 - «Քրեական Ռուսաստան»՝ Սատանայի հետքերով. Ռուսաստան, Տևողությունը Մաս 1 00:24:29, Մաս 2 00:24:29.
  • 2014 - «Չիկատիլոն Մայդանում», Հաղորդում Չիկատիլոյի մասին։ Հեռարձակվել է ՆՏՎ-ով։
  • 2015 - Х-վարկածներ։ Հնչեղ գործեր | 2-րդ եթերաշրջան, 8-րդ թողարկում | Չիկատիլո. գազանի անունը (ՏՎ3)
Այլ
  • 2011 թվականին Մինսկում բելառուս նկարիչ Միխայիլ Սենկովը բացել է «Ինչպես սարսափելի հեքիաթում» ցուցահանդեսում, որը նվիրված է Անդրեյ Չիկատիլոյին[117]:

Ընտանիք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Արտաքին պատկերներ
23-ամյա Անդրեյ Չիկատիլոն
Որդին Յուրի Չիկատիլոն

1991 թվականի հունվարին հետաքննության խորհրդի անդամի խորհրոդով Չիկատիլո ընտանիքի անդամները դիմեցին Նովոչերկասկի ՔԿԱԳԳ, որտեղ փոխեցին իրենց ազգանունը, ընդունելով մորական կողմի ազգանունը, վաճառեցին Նովոչերկասկի բնակարանը և տեղափոխվեցին Խարկով[118]։

  • Պապ` Իվան Կորոլ։ Չիկատիլոյի խոսքերով, նա եղել է միջին խավի ներկայացուցիչ և կոլեկտիվացման ժամանակ կուլակաթափ է եղել[16]։
  • Հայր ՝ Ռոման Չիկատիլո։ 1941 թվականին մեկնել է ռազմաճակատ, գերի ընկել և դասվել «հայրենիքի դավաճանների»[16][119]։
  • Մայր՝ ապրել է Ուկրաինայի գերմանացիների կողմից բռնակցված տարածքներում։ Ենթադրաբար, մահացել է՝ բռնաբարվելով գերմանացի զինվորի կողմից[119]։
  • Քույր՝ (ծնված 1943 թվականին)[119]։
  • Եղբայր՝ Ստեփան։ Չիկատիլոյի խոսքերով, 1933 թվականին եղբորը գողացել և կերել են Հոլոդոմորի ժամանակ [120]։ Կա տեսակետ այն մասին, որ եղբորը կերել են ծնողները[119]։
  • Կին՝ Թեոդոսիա (Եվդոկիա[121]) Սեմյոնովնա Օդնաչևա (Չիկատիլո) (1939-2005)։ Աշխատել է մանկապարտեզի տնօրեն։ Աշխատանքից հեռացվել է այն ժամանակ, երբ հասարակությունը իմացել է Չիկատիլոյի մասին[119]։ 1989 թվականին երկրորդ բնակարան ստանալու համար՝ ամուսնուց օրինական ճանապարհով բաժանվել է[7]։ Աշխատել է շուկայում՝ որպես վաճառող[118]։
  • Աներորդի՝ Իոսիֆ, կնոջ հարազատ եղբայրը։ Աշխատել է որպես հանքափոր, սակայն աշխատանքից հեռացվել է[122]։
  • Զարմուհի (կնոջ կողմից)՝ Մարինա Օդնաչևա[7]։ Մարիայի խոսքերով, Չիկատիլոն մի քանի անգամ փորձել է սեռական հարաբերություններ ունենալ նրա հետ[7]։
  • Դուստր՝ Լյուդմիլա[25] Օդնաչևա (ծնվ. 1965[25]): Առաջին անգամ ամուսնացել է 1990 թվականին[119]; իսկ երկրորդ ամուսնությունից ունի դուստր[118]։
  • Որդի՝ Յուրի Միրոշնիչենկո (մինչ 21 տարեկանը կրել է Չիկատիլո ազգանունը; այնուհետև կրել է Օդնաչև ազգանունը) (ծնվ. 1969): Աֆղանական պատերազմի մասնակից։ Պատերազմի ժամանակ վիրավորվել է։ 1989 թվականի հոկտեմբերից աշխատել է Նովոչերկասկի գործարաններից մեկում։ 1996 թվականին վերադարձել է Ռոստովի մարզ, որտեղ զբաղվել է մանր կողոպուտներով[118]։ 2009 թվականի ապրիլին ձերբակալվել է սպանության համար[123]։ Ընդհանուր առմամբ, բանտում նստել է 12 տարի։ Չի հավատում, որ հայրը 53 մարդու է սպանել՝ նշելով, որ նրան վերագրել են այնպիսի սպանություններ, որն ինքը չի կատարել[119]։ Երկու անգամ ամուսնացել է։ Առաջին ամուսնությունից ունի որդի[124]։
  • Թոռ՝ Անդրեյ։ Ծնվել է հոկտեմբերի 13-ին։ Հայրը նրան Անդրեյ է անվանել՝ պապի պատվին[125]։

Հետաքրքիր փաստեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Նովոշախտինսկի № 32 դպրոց- ինտերնատում աշխատելու տարիներին, Չիկատիլոն գրգռվել է ուսանողուհիներին դիպչելուց և եղել է սեքսուալ տեսիլքների ազդեցության տակ։ Նա այնքան ցրված է եղել, որ աշակերտները նրան լուրջ չեն վերաբերել։ Նրա ժամանակ տղաները դասերի ժամանակ ծխել են դասասենյակներում։ Չիկատիլոն կարող էր դասի ողջ ընթացքում ձեռքերը ետևը դրած կանգնել գրատախտակի մոտ, որի համար ստացել է «արբանյակ» մականունը[7]։
  • Չիկատիլոյի խոսքերով, նա հավատացել է Աստծուն։ Իսկ ցուցմունքներից մեկում ասել է. «Ես Աստծուն չեմ պատկերացնում պապիկի տեսքով, այլ որպես «Համաշխարհային բանականություն։ Նա մեր Ստեղծողն է, մեր Պահապանը, բարձր Հեղինակությունը, ով պաշտպանում է մեզ հիվանդություններից և դժբախտություննեից»[126]։
  • Չիկատիլոն նշել է, որ չի հասկանում, թե որ սեռին է պատկանում։ Մշտապես լավ լեզու է գտել կանանց հետ և իրեն հաճելի է եղել տղամարդկանց հոգատարությունը[127]։
  • Չիկատիլոն նախընտրել է հեղափոխական և զինվորական գրականություն և երաժշտություն։ Գրքերից նախընտրել է «Երիտասարդ գվարդան», «Գաղտնի շրջխորհուրդը գործում է» և «Ալիքներում» վեպերը։ Սիրած երգերն են եղել «Մենք կռիվ ենք գնում խիզախորեն» և «Մեր գնացքը»[128]։
  • Թերթերից Չիկատիլոն նախընտրում էր «Պրավդան» և «Իզվեստիան», իսկ հեռուստահաղորդումներից՝ «Վրեմյան» և «Սովետական միությունը ընկերների աչքերով»[129]։
  • Չիկատիլոյի կնոջ խոսքերով, նա չի կարողացել կտրել կենդանի հավի գլուխը, որը գնել էր քաղաքային շուկայում[122]։
  • Հոգեբույժ Ալեքսանդր Բուխանովսկին դիմել է Ռոստովի մարզի ներքին գործերի վարչության պետին, որ իմանա՝ ինչպես կարելի է ստանալ Չիկատիլոյի ուղեղը՝ հետազոտության համար։ Նրան մերժել են, քանի որ գնդակահարության ժամանակ Չիկատիլոյին գնդակահարել են պարանոցի հատվածից[130][90]։
  • Ա. Օ. Բուխանովսկին մտքեր է արտահայտել այն մասին, որ գոյություն ունի ոչ թե մեկ Չիկատիլո, այլ անձի դիսոցիատիվ խանգարում (երեք մարդ մեկում)։ Առաջինը բնակվում է մարդկային սովորական կյանքով, ով աշխատում է և խնամում երեխաներին, սիրում է համեղ ուտել, իսկ տոներին սիրում է ալկոհոլ խմել։ Երկրորդը՝ բռնաբարող է, խոշտանգող և մարդասպան, իսկ երրորդը՝ անձ է, ով նստած է ճաղերի ետևում և իրեն խելագարի տեղ է դնում։ Նա խոսում է անիմաստ բառեր, երգում է Ինտերնացիոնալը, ցուցադրում է իր սեռական օրգանները[7]։
  • Գնդակահարությունից առաջ Մ. Կրիվիչի և Օ.Օլգինայի «Պարոն մարդասպան» գրքի տիտղոսաթերթի վրա, որը բերել էին բանտախուց նրա համար, այնուհետև փոխանցվել է դատախազություն, Չիկատիլոն թողել է հետևյալ գրությունը. «Շնորհակալություն Ձեզ և բոլորին, ովքեր ինձ հետ միասին տանջվել են, և թող այլևս չլինեն այնպիսի մարդիկ, ինչպիսին ես եմ՝ հանցագործ և հիվանդ»[131]։
  • Իրեն Չիկտալիոյի աշակերտ է անվանել 1990-ական թվականների մարդասպան Վլադիմիր Մուխանկինը։

Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ռուսերեն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Անգլերեն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Andrei Chikatilo Biography — 1990.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Jenkins J. P. Encyclopædia Britannica
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
  4. 4,0 4,1 Масалов, 2007, էջ 236-239
  5. 5,0 5,1 Трубников, 11.02.2004
  6. 6,0 6,1 6,2 Шехтер, Эверитт, 1998, էջ 329
  7. 7,000 7,001 7,002 7,003 7,004 7,005 7,006 7,007 7,008 7,009 7,010 7,011 7,012 7,013 7,014 7,015 7,016 7,017 7,018 7,019 7,020 7,021 7,022 7,023 7,024 7,025 7,026 7,027 7,028 7,029 7,030 7,031 7,032 7,033 7,034 7,035 7,036 7,037 7,038 7,039 7,040 7,041 7,042 7,043 7,044 7,045 7,046 7,047 7,048 7,049 7,050 7,051 7,052 7,053 7,054 7,055 7,056 7,057 7,058 7,059 7,060 7,061 7,062 7,063 7,064 7,065 7,066 7,067 7,068 7,069 7,070 7,071 7,072 7,073 7,074 7,075 7,076 7,077 7,078 7,079 7,080 7,081 7,082 7,083 7,084 7,085 7,086 7,087 7,088 7,089 7,090 7,091 7,092 7,093 7,094 7,095 7,096 7,097 7,098 7,099 7,100 7,101 7,102 7,103 7,104 7,105 7,106 7,107 7,108 7,109 7,110 7,111 7,112 7,113 7,114 7,115 7,116 7,117 7,118 7,119 7,120 7,121 7,122 7,123 7,124 7,125 7,126 7,127 7,128 7,129 7,130 7,131 7,132 7,133 7,134 7,135 7,136 7,137 7,138 7,139 7,140 7,141 7,142 7,143 7,144 7,145 7,146 7,147 7,148 7,149 7,150 7,151 7,152 7,153 7,154 7,155 7,156 7,157 7,158 7,159 7,160 7,161 7,162 7,163 7,164 7,165 7,166 7,167 7,168 7,169 7,170 7,171 7,172 7,173 7,174 7,175 7,176 7,177 7,178 7,179 7,180 7,181 7,182 7,183 7,184 7,185 7,186 7,187 7,188 7,189 7,190 7,191 7,192 7,193 7,194 7,195 7,196 7,197 7,198 7,199 7,200 7,201 7,202 7,203 7,204 7,205 7,206 7,207 7,208 7,209 7,210 7,211 7,212 7,213 7,214 7,215 7,216 7,217 7,218 7,219 7,220 7,221 7,222 7,223 7,224 7,225 7,226 7,227 7,228 7,229 7,230 7,231 7,232 7,233 Кривич, Ольгин, 1992
  8. 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 8,6 8,7 8,8 Jenkins J. P. Andrei Chikatilo // Britannica
  9. 22 декабря: Советский Джек-потрошитель и прогулка Гельмута Коля Արխիվացված 2016-03-08 Wayback Machine // Интерфакс, 22.12.2013
  10. 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 10,6 Масалов, 2007, էջ 233
  11. Дейч, 24.10.2003, С декабря 1978 по ноябрь 1990 года он совершил с особой жестокостью 53 убийства на сексуальной почве. “В том числе (цитирую по судебному делу. - М.Д.): а) 21 мальчика в возрасте от 8 до 16 лет; б) 14 девочек в возрасте от 9 до 17 лет; в) 18 девушек и молодых женщин”
  12. Масалов, 2007, էջ 203-205
  13. Масалов, 2007, էջ 192
  14. «По некоторым данным, у него были признаки водянки головного мозга. До 12 лет мать мальчика постоянно бил за то, что он страдал ночным недержанием мочи.» - В День Святого Валентина мир избавился от Чикатило Արխիվացված 2014-04-16 Wayback Machine // Комсомольская правда, 14.02.2014
  15. Снигирёва, 2013, В школьном возрасте Андрея Чикатило часто наказывала мать
  16. 16,0 16,1 16,2 Кривич, Ольгин, 1992, Чикатило: «Отец - командир партизанского отряда, был в плену у немцев, его освободили американцы. Был репрессирован, работал в лесах Коми. Отпустили больного туберкулезом, кровью харкал... И ещё – обида, что деда, Короля Ивана, раскулачили, выслали. Дети умирали с голоду. А дед был середняк, трудяга..»
  17. Кривич, Ольгин, 1992, Чикатило: «Сентябрь 1944 г. – пошел в школу, в 1 класс – голодный и оборванный.»
  18. Масалов, 2007, էջ 194
  19. 19,0 19,1 19,2 Масалов, 2007, էջ 193
  20. Кривич, Ольгин, 1992, Чикатило: «В 1933 году, по рассказам отца и матери, моего старшего брата Степана в голодовку украли и съели. И меня об этом родители всегда предупреждали: никуда не ходить из дому. <...> Мои отец и мать чуть не умерли с голоду в 1933 –34 гг. В 1933-м они потеряли своего старшего сына, моего брата Степана Романовича, которого нашли отчаявшиеся люди и съели с голодухи.»
  21. Евгений Черняков Матери, воспитавшие тиранов, деспотов и маньяков // Российская газета, 14.11.2013
  22. Katherine Ramsland. «Andrei Chikatilo. The Roots Of Perversity» «…[Stepan] might simply have died and been consumed, if he even existed (which could not be corroborated in any records), but Chikatilo’s mother would warn him to stay in the yard or he might get eaten as well»
  23. 23,0 23,1 Масалов, 2007, էջ 196
  24. Aeterna Nox, 2006, «После окончания школы [Чикатило] поступал на юридический факультет МГУ, но не прошёл по конкурсу»
  25. 25,0 25,1 25,2 25,3 25,4 25,5 Масалов, 2007, էջ 197
  26. 26,0 26,1 Масалов, 2007, էջ 198
  27. Svan. «Лесополоса. Биография А.Р. Чикатило. Часть 2». www.serial-killers.ru. Վերցված է 2013 թ․ նոյեմբերի 16-ին.
  28. 28,0 28,1 Масалов, 2007, էջ 198-199
  29. Масалов, 2007, էջ 199
  30. 30,0 30,1 30,2 30,3 30,4 Масалов, 2007, էջ 202
  31. 31,0 31,1 Масалов, 2007, էջ 203
  32. Кривич, Ольгин, 1992, 24 декабря 1978 года жительница Шахт гражданка Гуренкова ехала с обеда на работу со своими сослуживцами в трамвае по Советской улице. Проезжая по Грушевскому мосту, они увидели возле речки небольшую толпу, в которой мелькали милицейские шинели.
  33. 33,0 33,1 Масалов, 2007, էջ 202-203
  34. Шумилина, 18.08.2005
  35. 35,0 35,1 Масалов, 2007, էջ 203-204
  36. Исса Костоев. «Россия: Преступный мир» Արխիվացված 2009-08-02 Wayback Machine
  37. 37,0 37,1 Масалов, 2007, էջ 204
  38. Модестов, 2003, էջ 83
  39. 39,0 39,1 39,2 39,3 39,4 39,5 39,6 Масалов, 2007, էջ 205
  40. «Первое убийство Чикатило: правда и вымысел». Serial-Killers. Վերցված է 2014 թ․ ապրիլի 5-ին.
  41. : Այլ տվյալների համաձայն աղջիկը եղել է ուսումնարանի ուսանողուհի, ով եկել էր տեղի սովխոզ՝ դաշտային աշխատանքներին մասնակցելու համար
  42. Кривич, Ольгин, 1992, Четыре года спустя на этом месте отец девушки установит памятник.
  43. 43,0 43,1 43,2 Масалов, 2007, էջ 206
  44. Масалов, 2007, էջ 206-209
  45. Модестов, 2003, էջ 75
  46. Шехтер, Эверитт, 1998, Монстр вырезал языки, отгрызал соски, отрезал носы, выкалывал глаза, пожирал гениталии., էջ 329
  47. Масалов, 2007, Чикатило объяснял это иначе: боялся, что на сетчатке глаза умирающей жертвы останется его изображение, էջ 216
  48. Кривич, Ольгин, 1992, Он вообще не мог подолгу смотреть людям в глаза. Отводил взгляд на служебных совещаниях, когда ему давали поручение или выговаривали за упущения в работе. Не выдерживал взглядов учеников в школе и подчиненных в учреждении, после того как изменил педагогическому призванию и занял высокий пост начальника отдела снабжения. Не мог заглядывать в глаза своим жертвам. И этой, первой, и многим следующим. Первой он глаза завязал. Позже он стал выкалывать их ножом.
  49. 49,0 49,1 49,2 Дейч, 24.10.2003
  50. 50,0 50,1 50,2 50,3 Масалов, 2007, էջ 209
  51. Модестов, 2003, էջ 89
  52. 52,0 52,1 52,2 Масалов, 2007, էջ 210
  53. Масалов, 2007, Во время досмотра сотрудники милиции обнаружили в его портфеле нож, верёвку и вазелин. Пытались „крутить“, подозревая в том, что именно этот мужчина причастен к чудовищным убийствам, о которых все знают. Но маньяк дал достаточно убедительные объяснения. Дескать, я снабженец, всё это нужно для работы. Верёвочка нужна, чтобы подвязать разваливающуюся коробку. Нож - отрезать длинный конец верёвки. А вазелин он использует, чтобы бриться во время командировок..., էջ 210
  54. Модестов, 2003, էջ 92
  55. 55,0 55,1 55,2 Масалов, 2007, էջ 211
  56. Модестов, 2003, էջ 91
  57. Масалов, 2007, էջ 197, 211
  58. Тарасов, 2003, Андрей Чикатило просидел в следственном изоляторе три месяца, а 12 декабря 1984 года снабженец, приговорённый по статье 92-й Уголовного кодекса РСФСР к двенадцати месяцам исправительных работ за хищение аккумулятора, был освобождён в зале суда
  59. Масалов, 2007, էջ 199, 211
  60. Масалов, 2007, էջ 212
  61. Модестов, 2003, էջ 93
  62. 62,0 62,1 62,2 62,3 Масалов, 2007, էջ 221
  63. 63,0 63,1 63,2 63,3 63,4 63,5 Масалов, 2007, էջ 214
  64. Модестов, 2003, էջ 78
  65. 65,0 65,1 65,2 65,3 65,4 Масалов, 2007, էջ 220
  66. Модестов, 2003, էջ 95
  67. Дейч, 24.10.2003, А. О. Бухановский: «Версий было много. Будто бы один из убийц - гомосексуалист, в Ростове перешерстили тогда всех гомосексуалов. Или что убийца - шизофреник. Была даже версия, согласно которой убийцей был медик, занимавшийся трансплантологией органов. Кстати, по этой версии я тоже попал в число подозреваемых, поскольку занимался проблемой транссексуалов.»
  68. 68,0 68,1 Масалов, 2007, էջ 217
  69. Масалов, 2007, էջ 218
  70. Масалов, 2007, էջ 219
  71. Модестов, 2003, էջ 79
  72. Katherine Ramsland. «KillerX» Արխիվացված 2014-03-10 Wayback Machine «[Killer X] was heterosexual…»
  73. 73,00 73,01 73,02 73,03 73,04 73,05 73,06 73,07 73,08 73,09 73,10 73,11 Масалов, 2007, էջ 216
  74. 74,0 74,1 74,2 Масалов, 2007, էջ 222
  75. Модестов, 2003, էջ 98
  76. Модестов, 2003, էջ 98-99
  77. Масалов, 2007, էջ 222-223
  78. 78,0 78,1 78,2 78,3 Масалов, 2007, էջ 223
  79. Масалов, 2007, էջ 223-224
  80. 80,0 80,1 80,2 Масалов, 2007, էջ 224
  81. 81,0 81,1 81,2 Масалов, 2007, էջ 225
  82. Дейч, 24.10.2003, А. О. Бухановский: «Я положил перед ним некоторые выборочные места из моего заочного исследования - там, где я описывал его детство и юность, его семью, родителей. Он прочитал и разрыдался. Во время нашего разговора он вообще часто плакал. Как ребенок. Я дал ему выговориться. Он говорил поначалу сумбурно, а потом все более связно и подробно».
  83. Масалов, 2007, էջ 226
  84. Дейч, 24.10.2003, А. О. Бухановский: «То, что он и был тем самым убийцей, я понял почти сразу. Кроме того, я понял, почему он не хотел сотрудничать со следствием. Дело не только в том, что Чикатило таким способом защищался. Человеку трудно говорить об интимных вещах. Он абсолютно уверен в том, что его фантазии - уникальные и что только он способен на подобные действия. Хотя это, конечно же, не так. Какие-то мысли мы прячем сами от себя, вытесняем их в подсознание. А уж признаться в них другому человеку и вовсе невозможно. Срабатывает механизм психической и психологической защиты. Обычный следователь, не знакомый с основами психиатрии, преодолеть этот барьер не в состоянии. Это может сделать только врач-профессионал».
  85. Дейч, 24.10.2003, А. О. Бухановский: «Я владею гипнозом, но в случае с Чикатило он не понадобился. Я был первым человеком, которому он признался в том, что совершал. Он рыдал, корил свою судьбу и людей, которые его окружали. Много говорил о своей жене, она была для него кем-то вроде святой. Но практически ни слова - о своих детях».
  86. 86,0 86,1 86,2 Масалов, 2007, էջ 232
  87. Масалов, 2007, էջ 231
  88. 88,0 88,1 88,2 88,3 Масалов, 2007, էջ 230
  89. 89,0 89,1 Модестов, 2003, էջ 265
  90. 90,0 90,1 90,2 Масалов, 2007, էջ 235
  91. Модестов, 2003, էջ 73
  92. Масалов, 2007, էջ 231-232, 234
  93. Масалов, 2007, էջ 231-232
  94. Масалов, 2007, էջ 236
  95. Андрей Чикатило: «Я молю Бога, чтобы таких, как я, больше не было на земле!»
  96. Масалов, 2007, Во время досмотра сотрудники милиции обнаружили в его портфеле нож, верёвку и вазелин. Пытались „крутить“, подозревая в том, что именно этот мужчина причастен к чудовищным убийствам, о которых все знают. Но маньяк дал достаточно убедительные объяснения. Дескать, я снабженец, всё это нужно для работы. Верёвочка нужна, чтобы подвязать разваливающуюся коробку. Нож - отрезать длинный конец верёвки. А вазелин он использует, чтобы бриться во время командировок…, էջ 210
  97. Модестов, 1997
  98. Andrei Chikatilo, the Rostov Ripper serial killer Արխիվացված 2006-11-03 Wayback Machine - The Crime Library
  99. Масалов, 2007, Согласно заключению экспертов, некоторые жертвы подвергались изнасилованию после смерти. Когда маньяк был задержан, стала известна ещё одна жуткая подробность. Педофил-некрофил насиловал не всех потому, что в некоторых случаях он испытывал оргазм, только прикасаясь своим членом к ещё неостывшему трупу..., էջ 209
  100. Модестов, 2003, էջ 268
  101. Модестов, 2003, էջ 269
  102. Дейч, 24.10.2003, А. О. Бухановский: «По моему мнению, он был болен. [...] Наличие психической болезни еще не означает, что человек будет признан невменяемым. [...] Тогда я отвечу вам так: по новому Уголовному кодексу Чикатило мог быть признан ограниченно вменяемым. Это означает назначение принудительного лечения в условиях отбытия наказания».
  103. Масалов, 2007, էջ 18
  104. Масалов, 2007, էջ 210-211
  105. Шамонова Т. Н. О «парадоксальном выделительстве» в судебно-биологической экспертизе // Электронный юридический журнал «Юрист-онлайн». — 2008.
  106. Богачёва, Дубягин, 1997, …из-за судебно-медицинского эксперта Гуртовой по делу известного маньяка Чикатило было выдумано парадоксальное выделительство: у одного человека наличие двух разных групп крови!
  107. Исса Костоев - человек, который поймал Чикатило // Мир новостей. — 06.01.2003. — № 2. — С. 9.
  108. Образцов, Богомолова, 2002
  109. ЖЕРТВЫ ЧИКАТИЛО :: мемориальная страница
  110. The Red Ripper, ISBN 0-86369-618-X, p252-257
  111. «Жертвы Чикатило». Slaughter House. Արխիվացված օրիգինալից 2013 թ․ օգոստոսի 16-ին. Վերցված է 2013 թ․ օգոստոսի 14-ին.
  112. «Московский комсомолец в Питере» № 32/61 за 10.08.2005
  113. Шехтер, Эверитт, 1998, էջ 329-330
  114. Спектакль по пьесе Михаила Волохова «Вышка Чикатило» Արխիվացված 2013-12-03 Wayback Machine, volokhov.ru
  115. Николай Троицкий. Михаил Волохов Скандалом жечь сердца людей // Правда.ру. — 07.04.2005.
  116. Фильм «Вышка Чикатило» на международном форуме искусств в Ницце // Правда.ру. — 12.05.2006.
  117. Алексей Зимин (2011 թ․ հոկտեմբերի 29). «В Минске воскресили Чикатило» (ռուսերեն). Свободная пресса. Արխիվացված օրիգինալից 2013 թ․ օգոստոսի 16-ին. Վերցված է 2013 թ․ օգոստոսի 2-ին.
  118. 118,0 118,1 118,2 118,3 Масалов, 2007, էջ 241
  119. 119,0 119,1 119,2 119,3 119,4 119,5 119,6 Корчинский, 11.09.2008
  120. Кривич, Ольгин, 1992, Чикатило: «В 1933 году, по рассказам отца и матери, моего старшего брата Степана в голодовку украли и съели. И меня об этом родители всегда предупреждали: никуда не ходить из дому..»
  121. «Азбука криминалистики. Архив. История маньяка Андрея Чикатило». Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ հունվարի 11-ին. Վերցված է 2017 թ․ փետրվարի 1-ին.
  122. 122,0 122,1 Масалов, 2007, էջ 240
  123. На Украине задержан сын маньяка Чикатило, подозреваемый в попытке убийства // Newsru.com, 22 апреля 2009 г.
  124. Масалов, 2007, էջ 243-244
  125. Сын Чикатило: «Мой отец - не маньяк!»
  126. Кривич, Ольгин, 1992, Чикатило: «Не представляю Бога как дедушку, а как высшее начало, Всемирный Разум. Это наш Создатель, наш Хранитель, высший Авторитет, что оберегает нас всех от болезней и несчастий. <...> И верю в бессмертие души.»
  127. Кривич, Ольгин, 1992, Чикатило: «В детстве я больше гулял, дружил с девочками. И сейчас лучше контакт с женщинами как с подругами. С мужчинами не нахожу общей темы для разговора. Ко мне приставали с детства мальчишки как к девочке. И в армии, и потом в тюрьме, и в командировках. И в конце концов я уже не сознаю, к какому полу я больше отношусь. Такая раздвоенность. Мне нравятся ухаживания мужские....»
  128. Кривич, Ольгин, 1992, Чикатило: «В школьные годы вся литература и музыка были настроены на всемирную победу коммунизма насильственным путём. Поэтому я восхищался военной литературой, особенно партизанской: «Молодая гвардия», «Подпольный обком действует», «В плавнях». Нравилось и потому, что отец был командиром партизанского отряда. А музыка... И как один умрем борьбе за это... Наш паровоз вперед лети, В коммуне остановка... Революционные песни: вперед к победе коммунизма во всемирном масштабе. Тогда в книгах и музыке не уделялось внимания человеческим отношениям, воспитанию любви и добра..»
  129. Кривич, Ольгин, 1992, Чикатило: «„Правда“, „Известия“ – любимые газеты. Из телевизионных передач – „Время“, международные передачи. „Советский Союз глазами друзей“ – особенно нравилось..»
  130. Дейч, 24.10.2003, А. О. Бухановский: «Когда Чикатило был приговорен к высшей мере наказания, я обращался к начальнику Ростовского управления внутренних дел, чтобы мозг Чикатило был сохранен. Это ведь был классический пример серийного убийцы, его мозг должен был стать предметом международных исследований... Но мне ответили, что есть установленная процедура смертной казни - выстрел в голову. И менять эту процедуру из-за одного случая никто не собирается.».
  131. Масалов, 2007, էջ 237

Նշումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. Պատմելով հետաքննությանը Օլգա Կուպրինայի սպանության մանրամասները, Չիկատիլոն նշել է, որ «աղջկա ճչոցները, նրա գործողությունները դանակի հարվածներ ստանալու ժամանակ, ինձ սեռական լիցքափախում էին տալիս…», իսկ խոսելով Յարոսլավ Մակարովի սպանության մասին, նշել է, որ զոհի մարմնի միևնույն մասին հասցրել է դանակի բազմաթիվ հարվածներ, դանակի շեղբը, ամեն անգամ, էլ ավելի խորացնելով զոհի մարմնի մեջ
  2. : Չիկատիլոն իրոք ունեցել է մոտոցիկլետ և «Մոսկվիչ» ավտոմեքենա, սակայն դրանք չի օգտագործել՝ սպանությունների ժամանակ
  3. Մինչ օրս հստակ հայտնի չէ, թե արդյոք բոլոր այդ դանակները օգտագործվել են սպանությունների ժամանակ։ Չնայած հետաքննիչ Յանդիևը Չիկատիլոյի հետ իրականացրել է ֆիզիկատեխնիկական փորձաքննություն, համաձայն որի առավել հավանական է այն փաստը, որ զոհերին հարվածներ են հասցվել հենց այս դանակներից, հատկապես` № 22: Ցուցմունքների արձանագրությունների մեջ արձանագրված է հետևյալը. «15 համարի տակ գտնվող դանակը շատ է նման այն դանակին, որով ես իրականացրել եմ մի շարք սպանություններ։ Նման է թե կոթը, և թե շեղբը... Ավելի հավանական է, որ այս դանակով են սպանվել Լուչինսկայան, Չեպելը, Ալեքսեևան, Գոլոսովսկայան…».
  4. Խոսքը Չիկատիլոյի կողմից կուտակիչի գողության մասին է

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Փաստավավերագրական ֆիլմեր
Ցանցային ռեսուրսներ