Դեսպանորդ, դիվանագիտական առաքելության գլխավոր անձը, դեսպանից անմիջապես հետո[1][2]։ Պատմական տիտղոսը — «արտակարգ դեսպանորդ և լիազոր նախարար», (ֆրանսերեն. envoyé extraordinaire et ministre plénipotentiaire), առաջացել է 20-րդ դարում։
Դեսպանորդի կամ սուրհանդակի աստիճանը նկարագրվում է Դիվանագիտական հարաբերությունների մասին Վիննայի կոնվենցիայի 14-րդ հոդվածում։ Դեսպանորդը համարվում է 2-րդ դասի դիվանագիտական գործակալ, դեսպանից հետո, և հնարավորություն ունի օգտվել դիվանագիտական առաքելություն ղեկավար բոլոր իրավունքներից և արտոնություններից։ Գլխավորելով դիվանագիտական առաքելությունը, հանձնում է վստահագրերը, ստորագրված գլխավոր ակրեդիտիվային պետության կողմից։
Հեղափոխական Ռուսաստանում դեսպանորդը համարվում էր արտասահմանում դիվանագիտական ներկայացուցչյան գլխավոր անձը, 2-րդ աստիճանի դիվանագիտական գործակալ և 3-րդ դասի աստիճանի պաշտոնյա։ Արտակարգ դեսպանորդները և լիազոր նախարարները լիազորվագրվում էին իրենց պետության ղեկավարի կողմից, ստանալով հավատարմագրերը հանդիսավոր արարողությամբ, ոչ պակաս քան առաջին դասի դիվանագետը։
ԽՍՀՄ-ում դիվանագիտական ներկայացուցչյան գլխավոր անձ է համարվել լիազոր ներկայացուցիչը, ընդհուպ մինչև 1941 թվականը։ Դեսպանորդը նշանակվում էր ԽՍՀՄ-ի Գերագույն Խորհրդի Նախարարության կողմից 1941 թվականի մայիսի 9-ից, «Արտակարգ և Լիազոր դեսպանորդ»։ Արդեն 1948 թվականից ԽՍՀՄ-ում դեսպանորդներն համարվում էին 1 և 2-րդ դասի պաշտոնյա։
↑Обмен дипломатическими представительствами между государствами возможен на одном из трёх уровней: самый высокий уровень — посольство с послом во главе; далее следует миссия под руководством посланника, и третий уровень: миссия, возглавляемая поверенным в делах.
.svg)