Ուիլյամ Դյուրանտ

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Ուիլյամ Դյուրանտ
անգլ.՝ Will Durant
Ծնվել էնոյեմբերի 5, 1885(1885-11-05)[1][2][3][…] Նորթ-Ադամս, Բերկշիր շրջան, Մասաչուսեթս, ԱՄՆ
Մահացել էնոյեմբերի 7, 1981(1981-11-07)[1][2][3][…] (96 տարեկան) Լոս Անջելես, Կալիֆոռնիա, ԱՄՆ
ԳերեզմանՎեսթվուդի գերեզմանատուն
Քաղաքացիություն ԱՄՆ
Մասնագիտությունպատմաբան, գրող և փիլիսոփա
Հաստատություն(ներ)Seton Hall University? և Ֆերրեր Քոլոնիի դպրոց
ԱնդամակցությունԱրվեստի և գրականության ամերիկյան ակադեմիա
Ալմա մատերԿոլումբիայի համալսարան, Saint Peter's University? և St. Peter's Preparatory School?
Տիրապետում է լեզուներինանգլերեն[1][4]
Պարգևներ
Ամուսին(ներ)Արիել Դյուրանտ
 Will Durant Վիքիպահեստում

Ուիլյամ Ջեյմս Դյուրանտ ( անգլերեն՝ William Durant, Նոյեմբերի 5, 1885 – Նոյեմբերի 7, 1981), ամերիկացի փիլիսոփա և պատմաբան, ով առավել հայտնի է իր «Քաղաքակրթության պատմություն» 11 հատորանոց աշխատությամբ, որը մանրամասնում է Արևելյան և Արևմտյան քաղաքակրթությունների պատմությունը։ Այն գրվել է նրա կնոջ ՝ Արիել Դյուրանտի հետ, և հրատարակվել է 1935-1975 թվականներին։ Նրան ավելի վաղ հայտնի է դարձրել «Փիլիսոփայության պատմությունը» (1926 թ.), որը նկարագրվել է որպես «շրջադարձային աշխատանք, որն օգնեց հանրահռչակել փիլիսոփայությունը»[6]։

Դյուրանտը փիլիսոփայությունը ներկայացրել է որպես ամբողջական տեսակետ կամ տեսնել իրերը «ամբողջության տեսանկյունից» (sub specie totius)՝ արտահայտություն, որը ոգեշնչված է Սպինոզայի sub specie aeternitatis արտահայտությունից, որը կարելի է թարգմանել որպես «հավերժական տեսանկյուն»[7]։ Նա ձգտել է միավորել և մարդկայնացնել պատմական գիտելիքների մեծ մասը, որը մեծացել և մասնատվել էր էզոթերիկ մասնագիտությունների մեջ, և այն կենսականացնել ժամանակակից կիրառման համար[8]։ Դյուրանտը և իր կինը՝ իրենց գրանցած հաջողություների արդյունքում, 1968 թվականին արժանացել են Պուլիցերյան մրցանակի՝ ընդհանուր ոչ գեղարվեստական գրականության համար, իսկ 1977 թվականին՝ Նախագահական Ազատության մեդալի։

Վաղը կյանքը[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ուիլյամ Ջեյմս Դյուրանտը ծնվել է Մասաչուսեթս նահանգի Նորթ Ադամս քաղաքում՝ ֆրանս-կանադացի կաթոլիկ ծնողների՝ Ջոզեֆ Դյուրանտի և Մերի Ալարդի ընտանիքում, ովքեր Քվեբեկից արտագաղթել են Միացյալ Նահանգներ[9][10]։

1903 թվականին Նյու Ջերսի նահանգի Ջերսի Սիթիի Սուրբ Պետրոսի նախապատրաստական դպրոցն ավարտելուց հետո Դյուրանտն ընդունվել է Սուրբ Պետրոս քոլեջ (այժմ՝ Սուրբ Պետրոսի համալսարան), որն ավարտել է 1907 թվականին[11]։ Պատմաբան Ջոան Ռուբինը գրում է այդ ժամանակաշրջանի մասին. «Չնայած դեռահասների որոշ սիրախաղերին, նա սկսեց պատրաստվել այն կոչմանը, որը խոստանում էր իրականացնել իր մոր ամենաջերմ հույսերը՝ քահանայությունը, հեռու լինելով Եյլի կամ Կոլումբիայի աշկերտությունից՝ իր միջավայրում առաջարկելով համարժեք մշակութային հեղինակություն»[12]։

1905 թվականին նա սկսել է ուսումնասիրել սոցիալիստական փիլիսոփայությունը, բայց Առաջին համաշխարհային պատերազմից հետո նա սկսել է գիտակցել, որ «իշխանության ցանկությունը» ընկած է քաղաքական վարքագծի բոլոր ձևերի հիմքում[12]։ Այնուամենայնիվ, նույնիսկ պատերազմից առաջ «նրա զգայունության այլ կողմերը մրցում էին նրա արմատական հակումների հետ», - նշել է Ռուբինը։ Նա ավելացրել է, որ «դրանցից ամենակոնկրետը փիլիսոփայության նկատմամբ մշտական հակումն էր»։ Իր ողջ էներգիան ներդնելով Սպինոզայի փիլիսոփայության մեջ ՝ Դյուրանտը զուգահեռաբար ուսումնասիրում է նաև ռուս անարխիստ Միխայիլ Բակունինին։ Այդ ժամանակից ի վեր, ինքնուրույնության մոդելի իր պահպանումը, որը հիմնված է կարգապահության վրա, նրան ստիպել է հակակրանք տածել անարխիստական «ինքդ քո պե՛ս եղիր» կոչի նկատմամբ։ Նա բացատրել է, որ «ինքնագիտակցված» լինելը նշանակում է «վեր բարձրանալ կրքերի ստրուկը դառնալու ցանկությունից» և փոխարենը գործել բարոյական գործին «համարձակ նվիրվածությամբ»[12]։

Ուսուցչական կարիերա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ժամանակակից դպրոցը Նյու Յորքում, մոտ 1911-12 թթ.: Ուիլ Դյուրանտը կանգնած է իր ուսանողների հետ: Այս պատկերն օգտագործվել է առաջին ժամանակակից դպրոցական ամսագրի շապիկին:

1907-1911 թվականներին Դյուրանտը դասավանդել է լատիներեն և ֆրանսերեն Նյու Ջերսի նահանգի Սեթոն Հոլ համալսարանում[10]։

Սեթոն Հոլը լքելուց հետո Դյուրանտը 1911-1913 թվականներին ուսուցիչ է եղել Ֆերրերի ժամանակակից դպրոցում[10]։ Ֆերրերը «փորձ էր ազատական կրթության ոլորտում»՝ ըստ Պուլիցերյան մրցանակի դափնեկիրների «Ով ով է» ցանկի[10]։ Օլդեն Ֆրիմանը, Ֆերրեր ժամանակակից դպրոցի աջակիցը, հովանավորել է նրան Եվրոպա շրջագայության համար[13]։ Ժամանակակից դպրոցում նա սիրահարվել է մի աշակերտի՝ Չայա (Իդա) Կաուֆմանին, ում նա հետագայում անվանել է «Արիել»։

Ըստ Ռուբինի, 1914 թվականին Դյուրանտը սկսել է մերժել «մարդկային չարության մասին ակնարկները», և «նահանջել արմատական սոցիալական փոփոխություններից»։

1913 թվականին նա հրաժարվել է ուսուցչի պաշտոնից և ամուսնացել 15-ամյա Արիել Կաուֆմանի հետ։ Ամուսիններն ունեցել են մեկ դուստր՝ Էթելը, և խնամակալ որդի՝ Լուին, որի մայրը Ֆլորան էր՝ Արիելի քույրը[10]։ Իրենց ապրուստի համար նա սկսել է դասախոսություններ կարդալ Պրեսբիտերական եկեղեցում՝ 5 և 10 դոլարի դիմաց. դասախոսությունների նյութը դարձել է «Քաղաքակրթության պատմության» մեկնարկային կետը։

Դյուրանտը 1914-1927 թվականներին Նյու Յորքի Լեյբորիստական Թեմփլի դպրոցի տնօրենն ու ուսուցիչն էր։ Միաժամանակ նա պաշտպանել է իր դոկտորական թեզը Կոլումբիայի համալսարանում, որն ավարտել է 1917 թվականին՝ այն տարում, երբ նաև աշխատում էր որպես փիլիսոփայության դասախոս[10]։

Գրելու կարիերա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1908 թվականին Դյուրանտն աշխատել է որպես թղթակից՝ Արթուր Բրիսբենի New York Evening Journal ամսագրում[10]։ Evening Journal-ում նա մի քանի հոդված է գրել սեռական հանցագործների մասին։

1917 թվականին, երբ աշխատում էր Կոլումբիայի համալսարանում փիլիսոփայության դոկտորի կոչման վրա, նա գրել է իր առաջին գիրքը՝ «Փիլիսոփայությունը և սոցիալական խնդիրը»։ Նա քննարկել էր այն գաղափարը, ըստ որի փիլիսոփայությունը չի զարգացել, քանի որ հրաժարվել է դիմակայել հասարակության իրական խնդիրներին։ Նույն թվականին նա ստացել է իր դոկտորական կոչումը Կոլումբիայում[14]։ Նա նաև դասախոս էր համալսարանում։

Փիլիսոփայության պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

«Փիլիսոփայության պատմությունը» սկզբնավորվել է որպես Փոքր կապույտ գրքերի շարք (ուսումնական բրոշյուրներ՝ ուղղված աշխատողներին) և քանի որ այն շատ էր տարածվել, այն վերահրատարակվել է որպես կոշտ կազմով գիրք՝ Սայմոն և Շուստերի կողմից 1926 թվականին[15] և դարձել բեսթսելլեր՝ տալով Դյուրանտին ֆինանսական անկախություն, որը թույլ է տվել նրան մի քանի անգամ ճանապարհորդել աշխարհով մեկ և չորս տասնամյակ ծախսել «Քաղաքակրթության պատմությունը» գրելու վրա։ Ուիլը թողել է դասախոսի պաշտոնը և սկսել աշխատել 11 հատորանոց «Քաղաքակրթության պատմություն» գրքի վրա։

Քաղաքակրթության պատմությունը[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Քաղաքակրթության պատմության 11 հատորները

«Քաղաքակրթության պատմությունը» գրելու իրենց ողջ ընթացքում Դյուրանտները ջանում էին ստեղծել այն, ինչ նրանք անվանել էին «ամբողջական պատմություն»։ Նրանք դեմ էին պատմության «մասնագիտացմանը»՝ ակնկալելով հրաժարվել այն բանից, ինչը ոմանք անվանում են «փորձագետի պաշտամունք»։ Նրանց նպատակը քաղաքակրթության, տվյալ դեպքում՝ Արևմուտքի պատմության «կենսագրություն» գրելն էր։ Այն ոչ միայն նկարագրում է արևմտյան աշխարհի պատերազմների սովորական պատմությունը, մեծ, ինչպես նաև չարագործ մարդկանց քաղաքականության և կենսագրության պատմությունը, այլև արևմտյան աշխարհի մշակույթի, արվեստի, փիլիսոփայության, կրոնի և զանգվածային հաղորդակցության վերելքի պատմությունը։ «Պատմության» մեծ մասը կենտրոնանում է սովորական մարդկանց կյանքի պայմանների վրա՝ 2500 տարվա ընթացքում, որն ընդգրկում է նրանց «պատմությունը» արևմուտքից։ Այս հատորներն անընդհատ շեշտում են «ուժեղի գերակայությունը թույլի նկատմամբ, խելացիների գերակայությունը պարզի վրա»։ «Քաղաքակրթության պատմությունը» պատմության մեջ ամենահաջող պատմագիտական շարքն է։ 1990-ականներին Books On Tape-ի կողմից հրապարակվել է բոլոր 11 հատորներից բաղկացած աուդիոգրքերի ամբողջական տարբերակը, որը կարդացել է Ալեքսանդր Ադամսը (Գրովեր Գարդներ)։

«Ռուսոն և հեղափոխությունը» (1967) աշխատության՝ «Քաղաքակրթության պատմությունը» 10-րդ հատորի համար, Դյուրանտներն արժանացել են գրականության Պուլիցերյան մրցանակի։ 1977 թվականին դրան հաջորդել է երկու բարձրագույն պարգևներից մեկը, որը երբևէ շնորհվել է քաղաքացիական անձանց Միացյալ Նահանգների կառավարության կողմից՝ Ջերալդ Ֆորդի կողմից շնորհված Ազատության նախագահական մեդալը։ Դյուրանտները 1976 թվականին ստացել են Ամերիկյան նվաճումների ակադեմիայի «Ոսկե ափսե» մրցանակը[16]։

«Քաղաքակրթության պատմությունը» մատենաշարի առաջին հատորը, որը կոչվում է «Մեր արևելյան ժառանգությունը» (1935), բաժանված է ներածության և երեք գրքի։ Ներածությունը ընթերցողին տանում է քաղաքակրթության տարբեր ասպեկտների միջով (տնտեսական, քաղաքական, բարոյական և մտավոր)։ Առաջին գիրքը նվիրված է Մերձավոր Արևելքի քաղաքակրթություններին (Շումերիա, Եգիպտոս, Բաբելոն, Ասորեստան, Հրեաստան և Պարսկաստան)։ Երկրորդ գիրքը վերնագրված է «Հնդկաստանը և նրա հարևանները»։ Երրորդ գիրքը ավելի խորն է շարժվում դեպի արևելք, որտեղ չինական քաղաքակրթությունը ծաղկում է, և Ճապոնիան սկսում է իր տեղը գտնել աշխարհի քաղաքական քարտեզի վրա։

Այլ աշխատանքներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1944թ. ապրիլի 8-ին, Իսպանիայի Կարբոներաս քաղաքում՝ մի քանի մտերիմ ընկերների հետ արձակուրդի ժամանակ, Դյուրանտին դիմեցին հրեական և քրիստոնեական հավատքի երկու առաջնորդներ՝ Մեյեր Դեյվիդը և Քրիստիան Ռիչարդը, «բարոյական չափանիշները բարձրացնելու շարժում» սկսելու համար։ Փոխարենը նա առաջարկեց շարժում սկսել ռասայական անհանդուրժողականության դեմ և ուրվագծեց «Փոխկախվածության հռչակագրի» իր գաղափարները։ Հռչակագրի տարածման շարժումը մեկնարկեց 1945 թվականի մարտի 22-ին Հոլիվուդ Ռուզվելտ հյուրանոցում կայացած գալա ընթրիքի ժամանակ, որին ներկա էին ավելի քան 400 մարդ, այդ թվում՝ Թոմաս Մանը և Բեթ Դեյիսը[17]։ Հռչակագիրն ընթերցվել է Կոնգրեսի արձանագրության մեջ 1945 թվականի հոկտեմբերի 1-ին Էլլիս Ի. Պատերսոնի կողմից[18]։

Իր կարիերայի ընթացքում Դյուրանտը հանդես է եկել մի քանի ելույթներով, այդ թվում ՝ «Պարսկաստանը քաղաքակրթության պատմության մեջ» ուղերձով, որը ներկայացվել է իրանա-ամերիկյան հասարակությանը Թեհրանում, 1948 թվականի ապրիլի 21-ին, և նախատեսված էր ընդգրկվելու Ասիայի ինստիտուտի տեղեկագրում (նախկինում՝ Պարսկական, ապա Իրանական արվեստի և հնագիտության ամերիկյան ինստիտուտի տեղեկագիր)՝ հատ. VII, թիվ 2-ում, որը երբեք չի հրապարակվել[19]։

«Ռուսոն և հեղափոխությունը» աշխատությանը հաջորդեց «Պատմության դասերը» խորագրով դիտարկումների փոքրիկ հավաքածուն, որը և՛ շարքի ամփոփումն էր, և՛ մարդկային պատմության վերլուծությունը։

Թեև Արիելը և Ուիլը մտադիր էին շարունակել աշխատել «Քաղաքակրթության պատմությունը» աշխատության վրա՝ գրելով 20-րդ դարի մասին, սակայն տարիքից ելնելով նրանք ակնկալել էին, որ 10-րդ հատորը կլինի իրենց վերջինը աշխատությունը։ Այնուամենայնիվ, նրանք շարունակել են աշխատանքը և հրատարակել վերջին՝ 11-րդ հատորը՝ «Նապոլեոնի դարաշրջանը» (1975 թ.)։ Նրանք նաև գրառումներ են թողել 12-րդ հատորի համար՝ «Դարվինի դարաշրջանը», ինչպես նաև 13-րդ հատորի՝ «Այնշտայնի դարաշրջանի» ուրվագիծը, որը «Քաղաքակրթության պատմությունը» կտաներ 1945 թվական։

Վերջին տարիներին հրատարակվել են Դյուրանտի երեք հետմահու աշխատություններ՝ «Բոլոր ժամանակների մեծագույն մտքերն ու գաղափարները» (2002), «Պատմության հերոսները. քաղաքակրթության համառոտ պատմություն հնագույն ժամանակներից մինչև ժամանակակից դարաշրջանի լուսաբացը» (2001) և «Ընկած տերևներ» (2014 թ.):

Ռուսաստանի մասին գրելը[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1933 թվականին հրատարակել է «Ռուսաստանի ողբերգությունը.համառոտ այցի տպավորությունները» գիրքը, իսկ դրանից անմիջապես հետո հրատարակել է «Ռուսաստանի դասը»։ Գրքերի հրատարակումից մի քանի տարի անց սոցիալական սյունակագիր Ուիլ Ռոջերսը կարդացել է դրանք և նկարագրել Դյուրանտին հետևյալ խոսքերով. «Նա, հավանաբար, մեր լավագույն գրողն է Ռուսաստանի մասին։ Նա ամենաանվախ գրողն է, ով երբևէ եղել է այնտեղ։ Ամենահետաքրքիր դասախոսներից մեկը և հիանալի ընկեր է»[6]։

Հնդկաստանի մասին գրելը[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1930 թվականին Դյուրանտը այցելել է Բրիտանական Հնդկաստան՝ տեղեկություններ հավաքելու «Քաղաքակրթության պատմության» համար։ Հնդկաստանում գտնվելու ժամանակ Դյուրանտը ցնցվել էր աղքատությունից և սովի դեպքերից, որոնց նա ականատես եղավ, այն աստիճան, որ նա որոշ ժամանակ կտրվել է իր նպատակից՝ գրելով կարճ գիրք «Հնդկական գործը» վերնագրով՝ «Բրիտանիայի կողմից Հնդկաստանի գիտակցված և կանխամտածված արյունահոսության մասին»[20]։ «Հնդկական գործը» գրքում Դյուրանտը գրել է. «Բրիտանիայի կողմից Հնդկաստանի նվաճումը բարձր քաղաքակրթության ներխուժումն ու ոչնչացումն էր մի առևտրական ընկերության կողմից, որը լիովին զուրկ էր զղջումից կամ սկզբունքներից, անտարբեր էր արվեստի նկատմամբ և ագահ էր շահույթի համար։ Կրակով և սրով հեղեղեց երկիրը՝ ժամանակավորապես անկարգ և անօգնական՝ կաշառելով և սպանելով, բռնակցելով և գողանալով՝ նրանք սկսում են իրենց կարիերան ապօրինի և «օրինական» կողոպուտի համար, որն անխղճորեն շարունակվում է հարյուր յոթանասուներեք տարի»[21]։

Ընկալումները և ժառանգությունը[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Դյուրանտը պայքարել է հավասար աշխատավարձի, կանանց ընտրական իրավունքի և ամերիկյան աշխատուժի համար ավելի արդար աշխատանքային պայմանների համար։ Դյուրանտը ոչ միայն գրել է բազմաթիվ թեմաների մասին, այլև կյանքի կոչել իր գաղափարները։

Նա աշխատել է մարդկանց միջև տեսակետների ըմբռնումը բարելավելու ուղղությամբ և փորձել է համոզել մյուսներին ներել մարդկանց իրենց անհաջողությունների և կամակորությունների համար։ Նա հանդիմանել է այն հարմարավետ մեկուսացումը, որն այժմ հայտնի է որպես եվրակենտրոնություն՝ մատնանշելով «Մեր արևելյան ժառանգություն» գրքում, որ Եվրոպան միայն «Ասիայի ատամնավոր հրվանդանն է»։ Նա դժգոհել է «մեր ավանդական պատմությունների գավառամտությունից, որը սկսվել է Հունաստանից և ամփոփել Ասիան մեկ գծի վրա»։

Քաղաքակրթությունների անկման և վերականգնման մասին[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Օսվալդ Շպենգլերի նման, նա քաղաքակրթության անկումը տեսել է որպես կրոնի և աշխարհիկ ինտելեկտուալիզմի միջև վեճի գագաթնակետ, այդպիսով տապալելով պայմանականության և բարոյականության անկայուն ինստիտուտները։

Նրա մահից ավելի քան քսան տարի անց Դյուրանտի մեջբերումը՝ «Մեծ քաղաքակրթությունը դրսից չի նվաճվում, քանի դեռ ինքն իրեն ներսից չի ոչնչացնում»[22], հայտնվեց որպես Մել Գիբսոնի 2006 թվականի «Ապոկալիպտո» ֆիլմի բացման գրաֆիկ։ Դյուրանտը նաև աշխատել է որպես Էնթոնի Մանի 1964 թվականի «Հռոմեական կայսրության անկումը» ֆիլմի պատմության խորհրդատու։ Ֆիլմի սկզբի և վերջի շարադրանքը՝ գրեթե առանց փոփոխությունների, վերցված է Դյուրանտի «Կեսար և Քրիստոս» ստեղծագործությունից[23]։

Վերջին տարիներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Դյուրանտները միմյանց հանդեպ բուռն սեր են տածել, ինչպես նրանք բացատրել էին իրենց երկակի ինքնակենսագրության մեջ։ Այն բանից հետո, երբ Ուիլը տեղափոխվել է հիվանդանոց, Արիելը դադարել է ուտել, և մահացել է 1981թ. հոկտեմբերի 25-ին։ Թեև նրանց դուստրը՝ Էթելը, և նրանց թոռները փորձել էին թաքցնել Արիելի մահվան լուրը հիվանդ Ուիլից, նա տեղեկացել է կնոջ մահվան մասին՝ երեկոյան լուրերը դիտելու ժամանակ։ Նա մահացել է երկու շաբաթ անց՝ իր 96-ամյակից երկու օր անց՝ 1981թ. նոյեմբերի 7-ին։ Ուիլը թաղվել է Արիելի կողքին, Լոս Անջելեսի Westwood Village Memorial Park գերեզմանատանը։

Աշխատություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Դիտեք ամբողջական մատենագիտությունը Ուիլ Դյուրանտի կայքում[24].

  • 1917: Philosophy and the Social Problem New York: Macmillan.
  • 1924: A Guide to Spinoza [Little Blue Book, No. 520]. Girard, KA: Haldeman-Julius Company.
  • 1926: The Story of Philosophy. New York: Simon & Schuster.
  • 1927: Transition. New York: Simon & Schuster.
  • 1929: The Mansions of Philosophy. New York: Simon & Schuster. Later with slight revisions re-published as The Pleasures of Philosophy
  • 1930: The Case for India. New York: Simon & Schuster.
  • 1931: A Program for America: New York: Simon & Schuster.
  • 1931: Adventures in Genius. New York: Simon & Schuster.
  • 1931: Great Men of Literature, taken from Adventures in Genius. New York: Garden City Publishing Co.
  • 1933: The Tragedy of Russia: Impressions From a Brief Visit. New York: Simon & Schuster.
  • 1936: The Foundations of Civilisation. New York: Simon & Schuster.
  • 1953: The Pleasures of Philosophy. New York: Simon & Schuster.
  • 1968: (with Ariel Durant) The Lessons of History. New York: Simon & Schuster.
  • 1970: (with Ariel Durant) Interpretations of Life. New York: Simon & Schuster.
  • 1977: (with Ariel Durant) A Dual Autobiography. New York: Simon & Schuster.
  • 2001: Heroes of History: A Brief History of Civilization from Ancient Times to the Dawn of the Modern Age. New York: Simon & Schuster. Actually copyrighted by John Little and the Estate of Will Durant.
  • 2002: The Greatest Minds and Ideas of All Time. New York: Simon & Schuster.
  • 2003: An Invitation to Philosophy: Essays and Talks on the Love of Wisdom. Promethean Press.
  • 2008: Adventures in Philosophy. Promethean Press.
  • 2014: Fallen Leaves. Simon & Schuster.

Քաղաքակրթության պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • 1935: Our Oriental Heritage. New York: Simon & Schuster.
  • 1939: The Life of Greece. New York: Simon & Schuster.
  • 1944: Caesar and Christ. New York: Simon & Schuster.
  • 1950: The Age of Faith. New York: Simon & Schuster.
  • 1953: The Renaissance. New York: Simon & Schuster.
  • 1957: The Reformation. New York: Simon & Schuster.
  • 1961: (with Ariel Durant) The Age of Reason Begins. New York: Simon & Schuster.
  • 1963: (with Ariel Durant) The Age of Louis XIV. New York: Simon & Schuster.
  • 1965: (with Ariel Durant) The Age of Voltaire. New York: Simon & Schuster.
  • 1967: (with Ariel Durant) Rousseau and Revolution. New York: Simon & Schuster.
  • 1975: (with Ariel Durant) The Age of Napoleon. New York: Simon & Schuster.

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
  2. ↑ 2,0 2,1 Rubin J. S. Durant, Will (05 November 1885–07 November 1981), America's foremost popularizers of history and philosophy. // American National Biography Online / S. Ware — [New York]: Oxford University Press, 2017. — ISSN 1470-6229 — doi:10.1093/ANB/9780198606697.ARTICLE.1400969
  3. ↑ 3,0 3,1 Բրոքհաուզի հանրագիտարան (գերմ.)
  4. ↑ CONOR.Sl
  5. ↑ https://www.pulitzer.org/prize-winners-by-category/223
  6. ↑ 6,0 6,1 Rogers, Will (1966). Gragert, Steven K. (ed.). The Papers of Will Rogers. University of Oklahoma Press. էջ 393.Կաղապար:Dubious The details of this book appear to be wrong – see talk page
  7. ↑ Durant, Will. «What is Philosophy?». Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ դեկտեմբերի 28-ին.
  8. ↑ Durant, Will (1935). Our Oriental Heritage. Simon & Schuster. էջ vii.
  9. ↑ «Will Durant». Freedom From Religion Foundation. Վերցված է 2020 թ․ մայիսի 29-ին.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 10,6 Brennan, Elizabeth A.; Clarage, Elizabeth C. (1999). Who's Who of Pulitzer Prize Winners. Phoenix: Oryx Press. էջ 257. ISBN 1-57356-111-8. OCLC 750569323 – via Google Books.
  11. ↑ «The will to capture history». Hudson Reporter. 2010 թ․ նոյեմբերի 4. Վերցված է 2020 թ․ մայիսի 29-ին.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Rubin, Joan Shelley. The Making of Middlebrow Culture, University of North Carolina Press (1992).
  13. ↑ Durant, Will (1935). Our Oriental Heritage. Simon & Schuster. էջ 1051.
  14. ↑ Norton, Dan (Spring 2011), «A Symphony of History: Will Durant's The Story of Civilization», The Objective Standard, 6 (1), 3rd paragraph, Վերցված է 2012 թ․ մայիսի 29-ին.
  15. ↑ WUACC, Արխիվացված է օրիգինալից 2007 թ․ մարտի 10-ին, Վերցված է 2023 թ․ օգոստոսի 21-ին {{citation}}: More than one of |archivedate= and |archive-date= specified (օգնություն); More than one of |archiveurl= and |archive-url= specified (օգնություն).
  16. ↑ «Golden Plate Awardees of the American Academy of Achievement». www.achievement.org. American Academy of Achievement.
  17. ↑ Interdependence, Will Durant Foundation, Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մարտի 10-ին.
  18. ↑ Declaration (PDF), Will Durant foundation, Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2011 թ․ դեկտեմբերի 18-ին.
  19. ↑ Durant, Will. «Persia in the History of Civilization» (PDF). Addressing Iran-America Society. Mazda Publishers. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2011 թ․ հուլիսի 23-ին.
  20. ↑ Tharoor, Shashi, (2019). Inglorious Empire: What the British Did to India. Minneapolis, Minnesota, Scribe Publications, pg. 1
  21. ↑ Durant, Will, (1930). The Case for India, New York City, Simon & Schuster, p. 7
  22. ↑ «Epilogue—Why Rome fell», The Story of Civilization, vol. 3 Caesar And Christ, «A great civilization is not conquered from without until it has destroyed itself from within. The essential causes of Rome's decline lay in her people, her morals, her class struggle, her failing trade, her bureaucratic despotism, her stifling taxes, her consuming wars.»
  23. ↑ Ward, Allen M. (2009). Winkler, Martin M. (ed.). History, Ancient and Modern, in The Fall of the Roman Empire. Chichester: Wiley-Blackwell. էջեր 57. ISBN 9781405182232. {{cite book}}: |work= ignored (օգնություն)
  24. ↑ «Bibliography». Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ փետրվարի 10-ին.

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Ուիլյամ_Դյուրանտ&oldid=9577986» էջից