Օրիոն Ժունկերաս

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Jump to navigation Jump to search
Օրիոլ Ժունկերաս
Oriol Junqueras
Retrat oficial del Vicepresident Oriol Junqueras (cropped).jpg
Դրոշ
 Կատալոնիայի փոխնախագահ
Նախորդող Նեուս Մունտե
Հաջորդող Պերե Արագոնես
 
Կուսակցություն՝ Կատալոնիայի հանրապետական ձախեր[1][2] և Esquerra Republicana de Catalunya - Sobiranistes?[3]
Կրթություն՝ Բարսելոնայի ինքնավար համալսարան[2] և Բարսելոնայի համալսարան[2]
Գիտական աստիճան՝ դոկտորի աստիճան (2002)
Մասնագիտություն՝ քաղաքական գործիչ, պատմաբան, համալսարանի պրոֆեսոր, գրող և սցենարիստ
Դավանանք կաթոլիկություն
Ծննդյան օր ապրիլի 11, 1969(1969-04-11)[4][5][2] (50 տարեկան)
Ծննդավայր Սանտ Անդրեու դե Պալոմար[6][4]
Քաղաքացիություն Flag of Spain.svg Իսպանիա[7]
Ի ծնե անուն կատ.՝ Oriol Junqueras i Vies
Ամուսին Neus Bramona?[8]
 
Կայք՝ esquerra.cat/ca/oriol-junqueras
 
Ինքնագիր Firma de Oriol Junqueras.svg

Օրիոլ Ժունկերաս (կատ.՝ Oriol Junqueras, ապրիլի 11, 1969(1969-04-11)[4][5][2], Սանտ Անդրեու դե Պալոմար[6][4]), կատալոնացի պետական և քաղաքական գործիչ, ակադեմիկոս, բուն մասնագիտությամբ՝ պատմաբան[9]։ Եղել է Սան Վիսենտե դելս Օրտսի քաղաքապետը, իսկ 2016-2017 թվականներին՝ Կատալոնիայի առաջին փոխնախագահը։ Պաշտոնից ազատվել է Կատալոնիայի անկախության հռչակումից հետո, որին հաջորդել է պաշտոնական Մադրիդի կողմից կատալոնական կառավարության լուծարումն ու նոր կառավարության ձևավորումը։ Ներկայումս ղեկավարում է Կատալոնիայի քաղաքական դաշտում մեծ ազդեցություն ունեցող «Կատալոնիայի հանրապետական ձախերի» սոցիալ-դեմոկրատական կուսակցությունը։

Օրիոլ Ժունկերասը ծնվել է 1969 թվականին Բարսելոնայում։ Ավարտել է Բարսելոնայի ինքնավար համալսարանի պատմության ֆակուլտետը։ Որպես Իսպանիայից Կատալոնիայի անկախության կողմնակից, Ժունկարեսը միացել է Կատալոնիայի հանրապետական ձախերի կուսակցությանը։ 2007 թվականին ընտրվել է Սան Վիսենտե դելս Օրտսի քաղաքապետ, իսկ 2011-ին՝ վերընտրվել նույն պաշտոնում։ 2009 թվականին ընտրվել է Եվրոպական խորհրդարանի պատգամավոր և այդ պաշտոնում հանդես է եկել մինչև 2012 թվականի հունվարը։ 2016 թվականի հունվարին ընտրվել է Կատալոնիայի ժեներալիտետի փոխնախագահ։

Դեմ գնալով ԻԹ սահմանադրական դատարանի որոշմանը՝ 2017 թվականի հոկտեմբերի 1-ին Կատալոնիայում անցկացվում է հանրաքվե և երկիրը հռչակվում է Մադրիդի կառավարությունից անկախ։ Արդյունքում՝ իսպանացի իրավապահները կիրառում են սահմանադրության 51-րդ հոդվածը և ցրում ժեներալիտետը։ Հաջորդիվ բազում կատալոնացի գործիչներ՝ այդ թվում և Օրիոն Ժունկերասը, ձերբակալվում են[10]։

Վաղ տարիների կյանք և ընտանիք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Օրիոն Ժունկերասը ծնվել է 1969 թվականի ապրիլի 11-ին Իսպանիայի Կատալոնիա ինքնավար համայնքի մայրաքաղաք Բարսելոնայի Սանտ Անդրեու դե Պալոմար արվարձանում[11][12][13]։ Նրա հայրը եղել է ավագ դպրոցի ուսուցիչ, իսկ մայրը՝ բուժքույր[14]։ Երկու տարեկան հասակում նա իր ընտանիքի հետ տեղափոխվում է Սան Վիսենտե դելս Օրտս։ Դպրոցն ավարտելուց հետո Օրիոնի ծնողները վերջինիս ուղարկում են Բարսելոնայի իտալական լիցեյում ուսանելու, որտեղ էլ ապագա քաղաքական գործիչը սովորում է իտալերեն։ Փոքր տարիքում նա աշխատել է փոքրիկ բնակավայրի նուշի և ձիթապտղի այգիներում։ Ինչպես Ժունկերասների ընտանիքի մյուս անդամները, այնպես էլ Օրիոնը, դավանում է կաթոլիկ քրիստոնեություն։

Օրիոն Ժունկերասը սկսել է աջակցել Կատալոնիայի անկախության շարժմանը դեռևս ութ տարեկան հասակում։ Միջնակարգ կրթություն ստանալուց հետո նա ընդունվում է Բարսելոնայի համալսարանի տնտեսագիտության ֆակուլտետ, որտեղ դառնում է ուսանողական միության ակտիվիստ։ Շուտով որոշ հանգամանքներից ելնելով Օրիոնը ստիպված է լինում շարունակել կրթությունը մեկ այլ ուսումնական հաստատությունում՝ Բարսելոնայի ինքնավար համալսարանում։ Այստեղ ուսանելուց հետո նա ստանում է պատմագիտության բակալավրի աստիճան։ 2002 թվականին պաշտպանում է գիտական թեզ՝ «Կատալոնիայի տնտեսական մտածողություն» թեմայով[15]։

Ակադեմիական տարիներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Օրիոն Ժունկերասը ծավալել է նաև ակադեմիական գործունեություն։ Բարձրագույն և մագիստրոսական կրթություն ստանալուց հետո նա սկսել է դասավանդել Բարսելոնայի ինքնավար համալսարանի ժամանակակից շրջանի պատմության ամբիոնում։ Նա դասավանդել է երկու առարկաներ՝ «Արևելյան Ասիայի ժամանակակից պատմություն» և «ժամանակակից աշխարհահամակարգերի հիմքեր»։ Ըստ Ժունկերասի՝ նա դեռևս նախահամալսարանական տարիներից հետաքրքրված է եղել Չինաստանի, Ճապոնիայի և Հնդկաստանի պատմությամբ։

Հաջորդիվ աշխատել է Կատալոնիայի ռադիոյի և հեռուստատեսության տարբեր ծրագրերում, տվել բազմաթիվ հարցազրույցեր ժամանակակից քաղաքականության և պատմության վերաբերյալ։

Քաղաքական գործունեություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Օրիոն Ժունկերասը Արթուր Մասի հետ Կատալոնիայի խորհրդարանում համաձայնագիր ստորագրելիս։

Որպես Սան Վիսենտե դելս Օրտսի քաղաքային համայնքի թեկնածու, Ժունկերը 2003 թվականին մասնակցում է տեղական ընտրություններին՝ Կատալոնիայի ձախակողմյան հանրապետականներ կուսակցության ընտրացուցակներից, սակայն չի հավաքում բավականաչափ քվեներ[16]։ 2007 թվականին ևս առաջադրվում է ձախակողմյան հանրապետականների կողմից Սան Վիսենտե դելս Օրտսի քաղաքային համայնքից[17], սակայն այս անգամ հավաքում եմ բավարար քվեներ և ստանում Կատալոնիայի խորհրդարանի պատգամավորական մանդատ[18]։ 2011 թվականին Ժունկերասը վերընտրվում է խորհդարանի պատգամավորի պաշտոնում[19]։ Ընտրություններին մասնակցելու նպատակով Ժունկերասը միանում է ընդդիմադիր շարժմանը, մասնավորապես՝ «Կոնվերգենցիա և միություն» (CiU) և «Կատալոնիա կանաչների» միասնական և այլընտրանքային ձախակողմյան քաղաքական ուժերի ստեղծած կոալիցիային[20][21][22]։ Այսպիսով՝ Օրիոնը վերընտրվում էէ 2015 թվականին ևս և ամրապնդում իր դիրքերը Կատալոնիայի բարձրագույն օրենսդիր մարմնում[23]։

2009 թվականի եվրոպական խորհրդարանական ընտրությունների նախաշեմին Ժունկերասը առաջադրվում է որպես կանաչների կուսակցության թեկնածու և ստանում Եվրոպական խորհրդարանի պատգամավորական մանդատ[24]։ 2011 թվականին առաջնորդել է նաև Կատալոնիայի ձախակողմյան շարժումը։ 2012 թվականին վերընտրվելուց մեկ տարի անց՝ 2013-ին[25][26], Օրիոնը նշանակվում է Կատալոնիայի խորհրդարանի ընդդիմության շարժման ղեկավար[27][28][29]։ Օրիոն Ժունկերասը 2015 թվականի տարածաշրջանային ընտրություններին մասնակցում է որպես «Ժուն պել սի» դաշինքի թեկնածու[30]։ Այդ տարում Օրիոնը նշանակվում է Կատալոնիայի առաջին փոխնախագահ, ինչպես նաև էկոնոմիկայի և ֆինանսների նախարար[31][32][33][34]։

Իսպանիայի սահմանադրական ճգնաժամ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հիմնական հոդվածներ՝ Սահմանադրական ճգնաժամ Իսպանիայում և Կատալոնիայի անկախության հռչակում։

2017 թվականի հունիսին Կատալոնիայի նախագահ Կառլես Պուչդեմոնը հայտարարում է, որ Կատալոնիայի անկախության հանրաքվեն նախատեսվում է անցկացնել հոկտեմբերի 1-ին[35][36]։ Կատալոնիայի խորհրդարանն այդ կապակցությամբ ընդունում է համապատասխան օրինագիծ, առ այն, որ հանրաքվեն հիմնված կլինի Կատալոնիայի բնակչության ազատ դիրքորոշման և կամահայտնության վրա[37][38]։ Հաջորդ օրը Իսպանիայի Թագավորության Սահմանադրական դատարանը կասեցնում է գործընթացը, օրենսդրությունը ճանաչում առ ոչինչ և սառեցնում հանրաքվեի ծրագրերը[39][40]։ Իսպանիայի հատուկ մարմինները՝ առաջնորդվելով բացառիկ սահմանադրական իրավունքներով, խափանում են հանրաքվեի կազմակերպումը և կալանավորում համապատասխան գործողությունների մեջ ներքաշված պաշտոնյաներին[41][42]։ Չնայած դրան, հանրաքվեն այնուամենայնիվ անցկացվում է և որոշվում է Կատալոնիան հռչակել Մադրիդի կենտրոնական կառավարությունից անկախ (անկախացմանը կողմ է քվեարկել բնակչության 92%-ը)[43][44][45][46]։ Քվեարկությունների ընթացքում վիրավորվել է շուրջ 900 մարդ, քանզի իսպանական ոստիկանությունը բռնույթուն է կիրառել՝ փորձելով կանխել քվեարկության գործընթացը[47][48][49]։

Հանրաքվեի արդյունքում 2017 թվականի հոկտոմբերի 27-ին Կատալոնիայի խորհրդարանը հանդիսավոր կերպով Կատալոնիան հռչակում է հանրապետական կառավարմամբ անկախ, սոցիալական, ժողովրդավարական, իրավական և ինքնիշխան պետություն՝ Իսպանիայի Թագավորության կազմից դուրս[50][51]։ Իսպանիայում սկսվում է սահմանադրական ճգնաժամ։ Իսպանիայի սենատը գրեթե անմիջապես դիմում է երկրի «Սահմանադրություն» մայր օրենքի 155-րդ հոդվածին[52][53], որը բովանդակված է նախատեսում է հետևյալը․

Aquote1.png Կառավարությունն իրավունք ունի երկրի Սենատից ստանալ թույլտվություն՝ բոլոր 17 ինքնավար մարզերի օրենսդիր իշխանության մարմինների կողմից ընդունված ազգային օրենսդրությունների նկատմամբ վետո կիրառելու իրավունք Aquote2.png


Այսպիսով՝ Իսպանիայի կենտրոնական կառավարությունը Կատալոնիային զրկում է ինքնավարությունից[54][55]։ Մարիանո Ռախոյը իսկ երկրամասի ղեկավարումը հանձնում Իսպանիայի փոխվարչապետին։ Այնուհետև, նա ձեռնամուխ է լինում Կատալոնիայի խորհրդարանի ցրմանն ու տարածաշրջանային նոր ընտրությունների անցկացմանը[56][57]։ Կատալոնիայի նախկին կառավարության մի մասը՝ այդ թվում և Օրիոն Ժունկերասը, ձերբակալվում է։ Ժունկերասի դեմ առաջադրվում է անօրինական ապստամբության, խռովությունների և պետական միջոցների ու լծակների չարաշահման մեղադրանք, որը քննվում է հատուկ դատական վարույթում[58]։

Կալանք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2017 թվականի նոյեմբերի 2-ին Իսպանիայի ազգային դատարանի դատավոր Կարմեն Լամելան ընդունում է Ժունկերասին և յոթ այլ կատալոնացի նախարարներին կալանավորելու մասին վճիռ[59][60][61]։ Կալանավորված նախարարները բաժանվում և ուղարկվում են հինգ տարբեր բանտեր[62]։ Նախարարներից Սանտի Վիլան Էստեմերայի բանտում մեկ օր անցկացնելուց հետո ազատ է արձակվում։ Դա պայմանավորված էր նախ և առաջ 50 հազար եվրո գրավով, ինչպես նաև այն հանգամանքով, որ Կատալոնիայի անկախության հռչակման նախորդ գիշերը վերջինս հրաժարակն էր տվել[63][64]։ Ժունկերասը բանտում լինելով հանդերձ մասնակցում է 2017 թվականի տարածաշրջանային ընտրություններին և վերընտրվում խորհրդարանում։ Կուսակցական ընտրություններում ևս Օրիոնը պահպանում է իր խիստ մեծամասնությունը[65]։

Մարտի 7-ին ՄԱԿ-ի Մարդու իրավունքների հարցերով գերագույն հանձնակատարի գրասենյակը իսպանական իշխանություններին հիշեցնում է, որ «նախնական կալանքի տակ պահելը պետք է համարվի վերջին միջոց»` անդրադառնալով հանրաքվեի անցկացումից հետո ձերբակալված կատալոնական քաղաքական գործիչներին և ակտիվիստներին[66]:

Անձնական կյանք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2013 թվականին Ժունկերան ամուսնացել է դպրոցի ուսուցչուհի Նեուս Բրամոնայի հետ[67][68]։ Նրանք ունեն երկու զավակ՝ մեկ որդի և մեկ դուստր[69][70]։

Գիտական աշխատություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Els Catalans i Cuba (1998, Proa)[71]
  • Catalunya, Espanya, Cuba: Centres i Perifèries (1999, Graó)[72]
  • Manel Girona, el Banc de Barcelona i el Canal d'Urgell: Pagesos i Burgesos en l'Articulació del Territori (2003, Pagès Maria Antònia Martí Escayol)[73]
  • Guerres dels Catalans (2005, Mina, co-author Enric Calpena i Ollé)[74]
  • Guerra, Economia i Política a la Catalunya de l'Alta Edat Moderna (2005, Farell)[75]
  • Economia i Pensament Econòmic a la Catalunya de l'Alta Edat Moderna: 1520-1630 (2006, Autonomous University of Barcelona)[76]
  • Camí de Sicília: l'Expansió Mediterrània de Catalunya (2008, Cossetània Edicions)[77]
  • Les Proclames de Sobirania de Catalunya (1640-1939) (2009, Farell Editors, co-authors Adrià Cases & Albert Botran)[78]
  • Converses amb Oriol Junqueras: Una Actitud per fer Avançar el País (2011, Viena, co-author Bernat Ferrer i Frigola)[79]
  • Història del Japó (2011, Editorial UOC, co-authors Dani Madrid i Morales, Guillermo Martínez Taberner & Pau Pitarch Fernández)[80]
  • Revoltats (2015, Ara Llibres, co-author Justo Molinero Calero)[81]
  • Sublevados (2015, Ara Llibres, co-author Justo Molinero Calero)[82]

Ընտրությունների պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Օրիոն Ժունկերասի ընտրությունների պատմություն
Ընտրություն անվանում Ընտրատարածք Կուսակցություն Կոալիցիոն դաշնակից Հ․ Արդյունք
2003 տեղական Սան Վիսենտե դելս Օրտս Հանրապետական ձախեր Հանրապետական ձախեր-ակորդ մունիցիպալ ընտրված
2007 տեղական Սան Վիսենտե դելս Օրտս Հանրապետական ձախեր Հանրապետական ձախեր-ակորդ մունիցիպալ 1 ընտրված
2009 եվրոպական Իսպանիա Հանրապետական ձախեր Եվրոպայի կանաչներ 1 ընտրված
2011 տեղական Սան Վիսենտե դելս Օրտս Հանրապետական ձախեր Ժունտ պեր Սանտ Վիսենս 1 ընտրված
2012 ռեգիոնալ Բարսելոնա Հանրապետական ձախեր Հանրապետական ձախեր-Կատալոնիա՝ այո 1 ընտրված
2015 տեղական Սան Վիսենտե դելս Օրտս Հանրապետական ձախեր Ժունտ պեր Սանտ Վիսենս 1 ընտրված
2015 ռեգիոնալ Բարսելոնա Հանրապետական ձախեր Ժունտ պել սի 5 ընտրված
2017 ռեգիոնալ Բարսելոնա Հանրապետական ձախեր Հանրապետական ձախեր-Կատալոնիա՝ այո 1 ընտրված

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ 1,0 1,1 http://www.esquerra.cat/ca/oriol-junqueras
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 H. Sr. Oriol Junqueras i Vies — Parliament of Catalonia.
  3. ↑ 3,0 3,1 http://www.congreso.es/portal/page/portal/Congreso/Congreso/Diputados/BusqForm?_piref73_1333155_73_1333154_1333154.next_page=/wc/fichaDiputado?idDiputado=333&idLegislatura=13
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 http://www.europarl.europa.eu/meps/en/96708/ORIOL_JUNQUERAS+VIES_home.html
  5. ↑ 5,0 5,1 https://memopol.lqdn.fr/europe/parliament/deputy/OriolJunquerasVies/
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 http://www.vilaweb.cat/noticia/4197083/20140610/alfred-bosch-id-rather-build-in-barcelona-than-resist-in-madrid.pdf
  7. ↑ https://www.parlament.cat/web/composicio/diputats-fitxa/index.html?p_codi=1604
  8. ↑ https://twitter.com/junqueras/status/1076219198580363265
  9. ↑ Junqueras Oriol, Mejide Risto։ «Oriol Junqueras, a Risto: "Me veo como presidente de Cataluña"» (իսպաներեն)։ Cuatro։ Վերցված է 25 October 2017։ «In my ID it says I'm Spanish, At this time I'm a Spanish citizen from a legal point of view» 
  10. ↑ Llarena cierra el sumario del ‘procés’ y suspende como diputados a Puigdemont y Junqueras Published by El País, 10 July, 2018, retrieved 10 July 2018
  11. ↑ «MEPs: Oriol JUNQUERAS VIES»։ Strasbourg, France: European Parliament։ Վերցված է 31 December 2017 
  12. ↑ Ruiz Valdivia Antonio (16 September 2014)։ «13 cosas que no sabías de Oriol Junqueras»։ HuffPost (Spanish) (Madrid, Spain)։ Վերցված է 31 December 2017 
  13. ↑ Espartero Marta (12 December 2017)։ «Tal como eran de niños: la cara desconocida de los candidatos a la Generalitat»։ El Español (Catalan) (Madrid, Spain)։ Վերցված է 31 December 2017 
  14. ↑ «Oriol Junqueras, un historiador y ferviente católico al frente de las cuentas catalanas»։ El Economista (Spanish) (Madrid, Spain)։ EFE։ 14 January 2016։ Վերցված է 31 December 2017 
  15. ↑ «Oriol Junqueras: De las aulas al ruedo político»։ La Vanguardia (Spanish) (Barcelona, Spain)։ 7 June 2009։ Վերցված է 31 December 2017 
  16. ↑ «Consulta de Resultados Electorales: Municipales / Mayo 2003 - Mun. Sant Vicenç dels Horts» (Spanish)։ Madrid, Spain: Ministry of the Interior։ Վերցված է 31 December 2017 
  17. ↑ «Consulta de Resultados Electorales: Municipales / Mayo 2007 - Mun. Sant Vicenç dels Horts» (Spanish)։ Madrid, Spain: Ministry of the Interior։ Վերցված է 31 December 2017 
  18. ↑ Minder Raphael (19 December 2012)։ «Spain: Separatist Parties in Accord»։ The New York Times (New York, U.S.A.)։ Վերցված է 31 December 2017 
  19. ↑ «Consulta de Resultados Electorales: Municipales / Mayo 2011 - Mun. Sant Vicenç dels Horts» (Spanish)։ Madrid, Spain: Ministry of the Interior։ Վերցված է 31 December 2017 
  20. ↑ Tremlett Giles (13 December 2012)։ «Catalonia joins Scotland in push for 2014 independence vote»։ The Guardian (London, U.K.)։ Վերցված է 31 December 2017 
  21. ↑ Buck Tobias (19 December 2012)։ «Catalonia referendum set for 2014»։ Financial Times (London, U.K.)։ Վերցված է 31 December 2017 
  22. ↑ Nualart Casulleras Josep, Castro Liz (18 December 2012)։ «CiU and ERC come to an agreement in Catalonia: Referendum in 2014»։ VilaWeb։ Վերցված է 31 December 2017 
  23. ↑ «Consulta de Resultados Electorales: Municipales / Mayo 2015 - Mun. Sant Vicenç dels Horts» (Spanish)։ Madrid, Spain: Ministry of the Interior։ Վերցված է 31 December 2017 
  24. ↑ «Consulta de Resultados Electorales: Municipales / Parlament Europeo Junio 2009 - Candidatos Electos» (Spanish)։ Madrid, Spain: Ministry of the Interior։ Վերցված է 31 December 2017 
  25. ↑ «Oriol Junqueras, nomenat cap de l'oposició malgrat crítiques del PSC i ICV ("Oriol Junqueres named Leader of the Opposition despite the criticism of the PSC and ICV"» (Catalan)։ El Punt-Avui։ 9 January 2013 
  26. ↑ Phillips Braden (19 December 2012)։ «Catalan separatists push referendum, Madrid will try to block»։ Reuters (London, U.K.)։ Վերցված է 31 December 2017 
  27. ↑ «Eleccions al Parlament de Catalunya 2012: Candidats electes» (Catalan)։ Departament de Governació, Administracions Públiques i Habitatge, Generalitat de Catalunya։ էջ 1։ Վերցված է 31 December 2017 
  28. ↑ «Catalan Independence Leader Vows Never to Quit Fight»։ NDTV (New Delhi, India)։ Agence France-Presse։ 2 July 2014։ Վերցված է 31 December 2017 
  29. ↑ Hedgecoe Guy (1 November 2014)։ «Junqueras skilfully surfs Catalan independence wave»։ The Irish Times (Dublin, Ireland)։ Վերցված է 31 December 2017 
  30. ↑ «Eleccions al Parlament de Catalunya 2015: Candidats electes» (Catalan)։ Departament de Governació, Administracions Públiques i Habitatge, Generalitat de Catalunya։ էջ 1։ Վերցված է 31 December 2017 
  31. ↑ «Catalan separatists to form regional government after president steps aside»։ The Guardian (London, U.K.)։ Agence France-Presse։ 10 January 2016։ Վերցված է 31 December 2017 
  32. ↑ «Pro-independence forces reach an agreement and Artur Mas won’t be president»։ Catalan News Agency (Barcelona, Spain)։ 9 January 2016։ Վերցված է 31 December 2017 
  33. ↑ «New Catalan leader takes office but won't swear loyalty to King or Spain»։ The Local (Stockholm, Sweden)։ Agence France-Presse։ 13 January 2016։ Վերցված է 31 December 2017 
  34. ↑ «New Catalan Government set to work»։ Catalan News Agency (Barcelona, Spain)։ 14 January 2016։ Վերցված է 31 December 2017 
  35. ↑ Dowsett Sonya (9 June 2017)։ «Catalonia calls October referendum on independence from Spain»։ Reuters (London, U.K.)։ Վերցված է 31 December 2017 
  36. ↑ «Tensions grow in Spain as Catalonia independence referendum confirmed»։ The Daily Telegraph (London, U.K.)։ 9 June 2017։ Վերցված է 31 December 2017 
  37. ↑ «Catalonia's lawmakers give nod to independence referendum»։ Deutsche Welle (Bonn, Germany)։ 6 September 2017։ Վերցված է 31 December 2017 
  38. ↑ Mortimer Caroline (1 October 2017)։ «Catalan independence referendum: ‘844 injured in clashes with police’, says regional government»։ The Independent (London, U.K.)։ Վերցված է 31 December 2017 
  39. ↑ «Spain's constitutional court suspends Catalan referendum law: court source»։ Reuters (London, U.K.)։ 7 September 2017։ Վերցված է 31 December 2017 
  40. ↑ Strange Hannah (7 September 2017)։ «Spain's constitutional court suspends Catalan referendum law»։ The Daily Telegraph (London, U.K.)։ Վերցված է 31 December 2017 
  41. ↑ Jones Sam, Burgen Stephen (21 September 2017)։ «Spain crisis: 'stop this radicalism and disobedience,' PM tells Catalan leaders»։ The Guardian (London, U.K.)։ Վերցված է 31 December 2017 
  42. ↑ Castillo Raquel, Edwards Sam (20 September 2017)։ «Spanish police raid Catalan government to halt banned referendum»։ Reuters (London, U.K.)։ Վերցված է 31 December 2017 
  43. ↑ «Catalonia's bid for independence from Spain explained»։ BBC News (London, U.K.)։ 22 December 2017։ Վերցված է 31 December 2017 
  44. ↑ Jones Sam, Burgen Stephen (2 October 2017)։ «Catalan leader calls for mediation with Spain over independence»։ The Guardian (London, U.K.)։ Վերցված է 31 December 2017 
  45. ↑ «Catalan crisis: Spain's Rajoy vows to end 'separatist havoc'»։ BBC News (London, U.K.)։ 12 November 2017։ Վերցված է 31 December 2017 
  46. ↑ McGuinness Alan (11 October 2017)։ «Spain calls emergency meeting after Catalonia declares independence»։ Sky News (London, U.K.)։ Վերցված է 31 December 2017 
  47. ↑ «Catalonia referendum: Madrid representative apologises for police violence during vote»։ ABC News (Sydney, Australia)։ Reuters։ 6 October 2017։ Վերցված է 31 December 2017 
  48. ↑ Child David (3 October 2017)։ «Catalan vote: Claims of Spanish police brutality probed»։ Al Jazeera (Doah, Qatar)։ Վերցված է 31 December 2017 
  49. ↑ «Catalan referendum: Catalonia has 'won right to statehood'»։ BBC News (London, U.K.)։ 2 October 2017։ Վերցված է 31 December 2017 
  50. ↑ «Catalans declare independence as Madrid imposes direct rule»։ BBC News (London, U.K.)։ 27 October 2017։ Վերցված է 31 December 2017 
  51. ↑ «Catalonia declares independence as Spain prepares to impose direct rule»։ The Independent (London, U.K.)։ 27 October 2017։ Վերցված է 31 December 2017 
  52. ↑ Jones Sam, Burgen Stephen, Graham-Harrison Emma (28 October 2017)։ «Spain dissolves Catalan parliament and calls fresh elections»։ The Guardian (London, U.K.)։ Վերցված է 31 December 2017 
  53. ↑ Burgess Sanya (27 October 2017)։ «Catalan votes for independence as Madrid approves direct rule»։ The National (Abu Dhabi, U.A.E.)։ Վերցված է 31 December 2017 
  54. ↑ «Catalonia independence: Rajoy dissolves Catalan parliament»։ BBC News (London, U.K.)։ 28 October 2017։ Վերցված է 31 December 2017 
  55. ↑ Smith-Spark Laura, Rebaza Claudia (28 October 2017)։ «Catalonia government dissolved after declaring independence from Spain»։ CNN (Atlanta, U.S.A.)։ Վերցված է 31 December 2017 
  56. ↑ «Charges of rebellion and sedition called for by Spain's attorney general against Puigdemont and other Catalan officials»։ The Local (Stockholm, Sweden)։ 1 November 2017։ Վերցված է 31 December 2017 
  57. ↑ Newton Creede (30 October 2017)։ «Spain prosecutor files charges against Catalan leaders»։ Al Jazeera (Doha, Qatar)։ Վերցված է 31 December 2017 
  58. ↑ Baynes Chris (30 October 2017)։ «Catalonia independence: Spanish state prosecutor says Catalan leaders will be charged with rebellion, sedition and misuse of public funds»։ The Independent (London, U.K.)։ Վերցված է 31 December 2017 
  59. ↑ «Catalonia crisis: Protests as ex-ministers held in Spanish custody»։ BBC News (London, U.K.)։ 2 November 2017։ Վերցված է 31 December 2017 
  60. ↑ Jones Sam (2 November 2017)։ «Spanish judge jails eight members of deposed Catalan government»։ The Guardian (London, U.K.)։ Վերցված է 31 December 2017 
  61. ↑ Minder Raphael (2 November 2017)։ «Spanish Judge Jails 8 Catalan Separatists Before Trial»։ The New York Times (New York, U.S.A.)։ Վերցված է 31 December 2017 
  62. ↑ «Eight deposed Catalan ministers sent to prison without bail»։ Catalan News Agency (Barcelona, Spain)։ 2 November 2017։ Վերցված է 31 December 2017 
  63. ↑ «Jailed Catalonia leader Santi Vila to leave jail after paying bail»։ Reuters (London, U.K.)։ 3 November 2017։ Վերցված է 31 December 2017 
  64. ↑ Liñán Gemma (3 November 2017)։ «Former Catalan minister Santi Vila leaves prison on 50,000 euro bail»։ El Nacional (Barcelona, Spain)։ Վերցված է 31 December 2017 
  65. ↑ «Supreme Court postpones decision over whether to release jailed Catalan leaders until Monday»։ Catalan News Agency (Barcelona, Spain)։ 1 December 2017։ Վերցված է 31 December 2017 
  66. ↑ «High Commissioner’s global update of human rights concerns»։ OHCHR։ 2018-03-07։ Վերցված է 2018-03-08 
  67. ↑ «Arrimadas, Junqueras, Albiol, Riera y Puigdemont: su vida familiar, a examen»։ El Mundo (Spanish) (Madrid, Spain)։ 17 December 2017։ Վերցված է 21 January 2018 
  68. ↑ Pina Marina (17 November 2014)։ «El anhelo «ilegal» de Junqueras para su segundo hijo»։ ABC (Spanish) (Madrid, Spain)։ Վերցված է 21 January 2018 
  69. ↑ Taules Silvia (20 April 2015)։ «Nace Joana, la segunda hija de Oriol Junqueras»։ El Mundo (Spanish) (Madrid, Spain)։ Վերցված է 21 January 2018 
  70. ↑ «Oriol Junqueras repeteix paternitat amb el naixement de Joana»։ El Periódico de Catalunya (Catalan) (Barcelona, Spain)։ 18 April 2015։ Վերցված է 21 January 2018 
  71. ↑ «Els catalans i Cuba»։ Google Books։ Վերցված է 1 January 2018 
  72. ↑ «Catalunya, Espanya, Cuba: centres i perifèries»։ Google Books։ Վերցված է 1 January 2018 
  73. ↑ «Manel Girona, el Banc de Barcelona i el Canal d'Urgell: pagesos i burgesos en l'articulació del territori»։ Google Books։ Վերցված է 1 January 2018 
  74. ↑ «Guerres dels catalans»։ Google Books։ Վերցված է 1 January 2018 
  75. ↑ «Guerra, economia i política a la Catalunya de l'alta Edat Moderna»։ Google Books։ Վերցված է 1 January 2018 
  76. ↑ «Economia i pensament econòmic a la Catalunya de l'alta edat moderna: 1520-1630»։ Google Books։ Վերցված է 1 January 2018 
  77. ↑ «Camí de Sicília: l'expansió mediterrània de Catalunya»։ Google Books։ Վերցված է 1 January 2018 
  78. ↑ «Les Proclames de Sobirania de Catalunya (1640-1939)»։ Google Books։ Վերցված է 1 January 2018 
  79. ↑ «Converses amb Oriol Junqueras: una actitud per fer avançar el país»։ Google Books։ Վերցված է 1 January 2018 
  80. ↑ «Història del Japó»։ Google Books։ Վերցված է 1 January 2018 
  81. ↑ «Revoltats»։ Google Books։ Վերցված է 1 January 2018 
  82. ↑ «Sublevados»։ Google Books։ Վերցված է 1 January 2018 
Ֆոտո, վիդեո և աուդիո
Բառարաններ և հանրագիտարաններ
Չափորոշչային վերահսկողություն
Վիիքպահեստ
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Օրիոն_Ժունկերաս&oldid=6116407» էջից