Սերոտոնինային համախտանիշ (սինդրոմ)
Սերոտոնինային սինդրոմ Serotonin syndrome | |
---|---|
Տեսակ | հիվանդության կարգ |
Պատճառ | Սերոտոնինի հետզավթման ընտրողական ինհիբիտորներ, Սերոտոնինի ու նորադրենալինի հետզավթման ինհիբիտորներ, ՄԱՕ ինհիբիտորներ, Եռցիկլիկ հակադեպրեսանտներ, Ամֆետամիններ, Tramadol, Dextromethorphan, Կոկաին |
Հիվանդության ախտանշաններ | բարձր ջերմություն, ագիտացիա, բարձրացած գրգռականություն, ցնցումներ, քրտնարտադրություն, լայնացած բբեր, դիարեա |
Բժշկական մասնագիտություն | ինտենսիվ թերապիա, հոգեբուժություն |
ՀՄԴ-9 | 333.99 |
Հոմանիշներ | սերոտոնինային թունավորում, սերոտոնինային հիվանդություն, հիպերսերոտոնինեմիա, սերոտոնինային շոկ |
Ախտորոշում | հիմնված է սիմպտոմների և օգտագործված դեղորայքի վրա |
Տարբերակիչ ախտորոշում | Չարորակ նեյրոլեպտիկ համախտանիշ, չարորակ հիպերթերմիա, հակախոլիներգիկային թունավորում, արևահարություն, մենինգիտ |
Բուժում | Բենզոդիազեպեններ, ցիպռոհեպտադին |
Սկիզբը | 1 օրվա ընթացքում |
Հանդիպման հաճախականություն | անհայտ |
Սերոտոնինային սինդրոմը (ՍՍ) ախտանիշների խումբ է, որոնք առաջանում են սերոտոնիներգիկ դեղամիջոցների օգտագործումից[1]։ Ախտանիշների արտահայտվածության աստիճանը կարող է տատանվել թեթևից մինչև ծանր։ Թեթև արտահայտվածության ախտանիշներն են արյան բարձր ճնշումը և հաճախասրտությունը, սովորաբար ջերմություն չի գրանցվում։ Միջին ծանրության ախտանշանները ներառում են մարմնի բարձր ջերմաստիճանը, գրգռումը, հիպերռեֆլեքսացիան, ցնցումները, քրտնարտադրությունը, լայնացած բբերը և լուծը[2]։ Ծանր դեպքերում մարմնի ջերմաստիճանը կարող է բարձրանալ ավելի քան 41.1 °C (106.0 °F) : Որպես բարդություն կարող են հանդես գալ էպիլեպտիկ նոպաները և ռաբդոմիոլիզը ։
Սերոտոնինային սինդրոմ, որպես կանոն, առաջանում է երկու կամ ավելի սերոտոներգիկ դեղամիջոցների օգտագործումից[2]։ Այդ դեղամիջոցներից են Սերոտոնինի հետզավթման ընտրողական ինհիբիտորները, Սերոտոնինի ու նորադրենալինի հետզավթման ինհիբիտորները, ՄԱՕ ինհիբիտորները, Եռցիկլիկ հակադեպրեսանտները, Ամֆետամինները, Tramadol, Dextromethorphan, Կոկաինը ։ ՍՍ-ն կենտրոնական նյարդային համակարգում սերոտոնինի քանակի ավելացումից առաջացող կանխատեսելի վիճակ է[3]։ Ախտանշանները սովորաբար ի հայտ են գալիս 1 օրվա ընթացքում։
Ախտորոշում են հիմնվելով հիվանդի ախտանիշների և դեղորայքի օգտագործման պատմության վրա[2]։ Պետք է բացառվեն այլ ախտաբանական վիճակները, որոնք կարող են առաջացնել նման ախտանիշներ։ Դրանք են նեյրոոլեպտիկ չարորակ համախտանիշը, չարորակ հիպերթերմիան, հակախոլիներգիկներով թունավորումը, արևահարությունը և մենինգիտը ։ Հիվանդությունը լաբորատոր մեթոդներով ախտորոշել հնարավոր չէ։
Սկզբնական բուժումը իր մեջ ներառում է դեղորայքի օգտագործման դադարեցումը[1]։ Նրանց համար, ովքեր գերդրդված են, օգտագործում են բենզոդիազեպիններ ։ Եթե դա բավարար չէ, կարող են օգտագործվել սերոտոնինի անտագոնիստներ, օրինակ cyproheptadine: Ջերմություն ունեցող հիվանդների մոտ պետք է իրականացնել ակտիվացված սառեցման միջոցներ։ Չկան կոնկրետ տվյալներ, թե տարեկան սերոտոնինային սինդրոմով հիվանդացության քանի դեպք է գրանցվում[4]։ Համապատասխան բուժման դեպքում մահվան ելքի հավանականությունը 1 տոկոսից քիչ է[5]։
Նշաններ և ախտանիշներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ախտանիշները սովորաբար շատ արագ են ի հայտ գալիս, հաճախ սերոտոնինի մակարդակի բարձրացումը տեղի է ունենում րոպեների ընթացքում։ Սերոտոնինային սինդրոմը իր մեջ ներառում է կլինիկական նշանների մեծ քանակություն։ Մեղմ ախտանշաններն են հաճախասրտությունը, ցնցումները, քրտնարտադրությունը, լայնացած բբերը, միոկլոնուսը[3]։ Սակայն, այս ախտանիշներից շատերը կարող են առաջանալ ոչ թե ինքնին բարձրացած մակարդակով սերոտոնինի պատճառով, այլ հանդիսանան դեղամիջոցի կողմնակի էֆեկտ, որը բերում են սերոտոնինի քանակի մեծացման։ Դեղանյութով չափավոր թունավորումը ներառում է լրացուցիչ ախտանիշներ, ինչպիսիք են գերակտիվ աղիքային հնչյունները, արյան բարձր ճնշումը և հիպերթերմիան՝ ջերմությունը կարող է հասնել մինչև 40 °C (104 °F): Հոգեկան փոփոխությունները իրենց մեջ ներառում են գերզգայունությունը, անքնությունը և գերակտիվությունը։ Ծանր ախտանշանները ներառում են սրտի հաճախության և արյան ճնշման կտրուկ աճը, ինչը կարող է հանգեցնել ցնցումների ։ Կյանքի համար վտանգ ներկայացնող դեպքերում ջերմությունը կարող է բարձրանալ 41.1 °C (106.0 °F)-ից բարձր։ Կարող են նկատվել նորմայից այլ շեղումներ ևս, ինչպիսիք են նյութափոխանակային ացիդոզը, ռաբդոմիոլիզը, էպիլեպտիկ նոպաները, երիկամային անբավարարությունը և դիսեմինացված ներանոթային մակարդումը։ Այս փոփոխությունները, սովորաբար առաջանում են հիպերթերմիայի հետևանքով[6]։
Ախտանիշները սովորաբար ի հայտ են գալիս կլինիկական եռյակի տեսքով.[3][7]
- Կոգնիտիվ էֆեկտներ . Գլխացավ, գրգռում, հիպոմանիա, հոգեկան անհավասարակշռությունն, հալյուցինացիաներ, կոմա
- Վեգետատիվ էֆեկտներ ՝ ցնցում, քրտնարտադրություն, հիպերթերմիա, անոթային սպազմ, տախիկարդիա, սրտխառնոց, լուծ ։
- Սոմատիկ էֆեկտներ՝ միոկլոնուս (մկանային ջղաձգություն), հիպերռեֆլեքսացիա (արտահայտվում է ջղակծկումներով), սարսուռ ։
Պատճառ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Մեծ թվով դեղամիջոցներ և թմրանյութեր կարող են առաջացնել սերոտոնինային սինդրոմ, երբ դրանք կիրառվում են բարձր դեղաչափերով կամ այլ սերոտոներգիկ դեղամիջոցների հետ զուգակցված։ Ստորև ներկայացված աղյուսակում նշվում են այդ դեղերից մի քանիսը։
Դաս | Դեղամիջոցներ, որոնք կարող են առաջացնել սերոտոնինային համախտանիշ |
---|---|
Հակադեպրեսանտներ | ՄԱՕ ինհիբիտորներ[3], TCAs, SSRIs, SNRIs, nefazodone[8], trazodone և mirtazapine |
Ափիոններ | Dextropropoxyphene, tramadol, tapentadol, pethidine (meperidine), fentanyl, pentazocine, buprenorphine[9] oxycodone[10], hydrocodone |
ԿՆՀ խթանիչներ | MDMA, MDA, methamphetamine[11], lisdexamfetamine, amphetamine, Phentermine[12], amfepramone (diethylpropion), amphetamines, կոկաին |
5-HT<sub id="mwAR0">1</sub> (սերոտոնին) ագոնիստներ | Triptans |
Psychedelics | 5-մեթօքսի-դիիսոպրոպիլտրրիպտամին, ալֆա-մեթիլտրրիպտամին[13], LSD[14][15] |
Խոտաբույսեր | St John's Wort, Սպանդ սովորական Panax ginseng, Nutmeg[16], Yohimbe[17] |
Այլ | Triptophan, L-Dopa[18], valproate, buspirone, lithium, linezolid[19], dextromethorphan, 5-hydroxytryptophan, chlorpheniramine, risperidone[20], olanzapine[21], ondansetron, granisetron, metoclopramide, ritonavir, metaxalone |
Պաթոֆիզիոլոգիա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Սերոտոնինը նեյրոմիջնորդանյութ է, որը ընկած է բազմաթիվ բարդ կենսաբանական գործընթացների հիմքում, որոնցից ագրեսիան, ցավը, քունը, ախորժակը, անհանգստությունը, դեպրեսիան, գլխացավը և փսխումը[7]։ Պատմության մեջ առաջին անգամ սերոտոնինի մակարդակի բարձրացում նկատվել է 1960թ.-ին` մոնոամին օքսիդազի արգելակիչներ (ՄԱՕ ինհիբիտոր) և տրիպտոֆան ստացող հիվանդների մոտ[22]։ Սինդրոմը առաջանում է կենտրոնական նյարդային համակարգում սերոտոնինի բարձրացման հետևանքով[3]։ Սկզբնական շրջանում կարծում էին, որ սինդրոմի առաջացման համար պատասխանատու են գորշ նյութի կորիզներում և նշաձև կորիզում տեղակայված 5-HT <sub id="mwAc4">1a</sub> ընկալիչների նկատմամբ ագոնիզմը։ Հետագա ուսումնասիրությունը պարզեցին, որ գերազանցապես HT <sub id="mwAdM">2A</sub> ընկալիչների գերդրդումն է զգալիորեն մեծացնում այս սինդրոմի առաջացման հավանականությունը։ Այնուամոնայնիվ 5-HT1A ընկալիչները իրենց ներդրումը կարող են ունենալ այս գործում ֆարմակոդինամիկ փոխազդեցության արդյունքում, որի հետևանքով սերոտոնինի մեծացած քանակները կարող են հագեցնել սերոտոնինային ընկալիչների բոլոր ենթատեսակները։ Բացի այդ, ԿՆԸ-ում նորադրեներգիկ համակարգի գերդրդումը նույնպես կարող է իր դերը ունենալ այս պրոցեսում, քանի որ նորէպինեֆրինի կոնցենտրացիաները մեծանում են սերոտոնինային սինդրոմի ժամանակ և մակարդակի բարձրացման աստիճանը կապված է լինում կլինիկական արդյունքի հետ։ Այլ նեյրոտրանսմիտորներ նույնպես կարող են իրենց դերն ունենալ այս պրոցեսում. NMDA ընկալիչի անտագոնիստները և ԳԱԿԹ- ն դիտարկվում են որպես նյութեր, որոնք ազդում են համախտանիշի զարգացման վրա։
Ախտորոշում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Չկա որևէ յուրահատուկ թեստ, որով հնարավոր կլինի ախտորոշել սերոտոնինային սինդրոմը։ Ախտորոշումը կատարվում է ախտանիշների և բուժառուի հիվանդության պատմության հիման վրա[3]։ Առաջարկվել են մի քանի չափանիշ, որոնցով հնարավոր է ախտորոշել հիվանդությունը։ Առաջին չափանիշները ներդրվել են 1991 թ.-ին Հարվին Ստերնբախի կողմից[23][24]։ Սակայն 2007 թվականի դրությամբ Ստերնբախի չափանիշները ամենատարածվածն են[6]։
Սերոտոնինային սինդրոմի ախտորոշման համար ամենակարևոր ախտանիշներն են ՝ դողը, ագրեսիվությունը, ակատիզիան (անընդհատ շարժվելու կամ մարմնի դիրքը փոխելու հիվանդագին ձգտում)[7]։ ֆիզիկալ քննությունը պետք է ներառի խորը ջլային ռեֆլեքսների և մկանների ռիգիդության, բերանի լորձաթաղանթի չորության, բբերի ռեակտիվության աստիճանի գնահատումը, աղիքների հնչյունների հաճախականության որոշումը, մաշկի գույնի գնահատումը և քրտնարտադրության առկայության կամ բացակայության որոշումը[3]։ Հիվանդի պատմությունը նույնպես կարևոր դեր է խաղում է ախտորոշման մեջ։ Հիվանդի հետ զրույցի ժամանակ պետք է պարզել դուրս գրված դեղանյութի օգտագործման ձևի և քանակների մասին, թմրանյութերի, անօրինական նյութերի եւ կենսաակտիվ սննդային հավելումների օգտագործման մասին, քանի որ այս բոլոր գործոններն էլ իրենց ազդեցությունը ունեն սերոտոնինային համախտանիշի զարգացման մեջ.
Տարբերակիչ ախտորոշում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Սերոտոնինային թունավորումը ունի շատ բնութագրական պատկեր, այդ պատճառով այն դժվար է շփոթել այլ ախտաբանական վիճակների հետ։ Սակայն որոշ դեպքերում այն կարող է չբացահայտվել, քանի որ սխալմամբ եղել է այլ ախտորոշում, օրինակ՝ վիրուսային հիվանդությունն, տագնապային խանգարումներ, նյարդաբանական խանգարումներ, հակախոլիներգիկ թունավորումներ, սիմպաթոմիմիկ տոքսիկություն կամ որոշ հոգեբուժական վիճակների վատթարացում։ պայմանը[3][6][25]։ Սերոտոնինային համախտանիշը ամենահաճախը շփոթվում է նեյրոլեպտիկ չարորակ համախտանիշի հետ (NMS)[26][27]: Նեյրոլեպտիկ չարորակ համախտանիշի և սերոտոնինային համախտանիշի կլինիկական դրսևորումները նման են և դա կարող է դժվարացնել համախտանիշների տարբերակումը[28]։ Երկու դեպքում էլ զարգանում են աուտոնոմ դիսֆունկցիա և հոգեկան վիճակի փոփոխություններ[29]։ Այնուամենայնիվ, դրանք իրականում շատ տարբեր համախտանիշներ են, որոնց հիմքում ընկած են միանգամայն տարբեր պաթոլոգիկ վիճակներ (սերոտոնինի ավելցուկ ՍՍ-ի դեպքում և դոպամինի բլոկադա ՉՆՀ-ի դեպքում)։ ԵՎ առաջացման ժամանակը, և կլինիկական հատկությունները տարբերվում են ՉՆՀի դեպքում[7]։ Սերոտոնինային թունավորումն զարգանում է շատ արագ՝ անմիջապես սերոտոնիներգիկ դեղամիջոցի օգտագործումից հետո և արագ արձագանքում է սերոտոնինի արգելակիևներով բուժմանը, ինչպիսիք են՝ chlorpromazine եւ cyproheptadine : ՉՆՀ-ի ժամանակ, երբ շրջափակվում են դոպամինային ընկալիչները, կլինիկական պատկերը հասունանում է դանդաղ՝ նեյրոլեպտիկի ընդունումից մի քանի օրվա ընթացքում, և պատասխանում է դոպամինի ագոնիստներով բուժմանը, ինչպիսին է բրոմոկրիպտինը ։
Դիֆերենցիալ ախտորոշումը դժվարանում է այն հիվանդների շրջանում, որոնք ընդունել են և սերոտոներգիկ, և նեյրոլեպտիկ դեղամիջոցներ[18][30]։
Հատկանշական դեպքեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Սերոտոնինային համախտանիշի ամենաճանաչված դեպքը 1984թ-ին գրանցված Լիբբի Զայոնի մահն է։ Զայոնը Բենինգթոնի քոլեջի առաջին կուրսի ուսանողուհի էր, երբ մահացավ 1984-ի մարտի 5-ին՝ 18 տարեկան հասակում։ Նա մահացավ Նյու Յորքի Քորնելի բժշկական կենտրոնում շտապ օգնության բաժանմունք ընդունվելուց 8 ժամ անց։ Նա ուներ դեպրեսիա, և 1984-ի մարտի 4-ի երեկոյան այցելել էր Մանհեթենի հիվանդանոց ՝ տենդի, գրգռվածության և «տարօրինակ ցնցող շարժումների» կապակցությամբ։ Նա նաև ժամանակ առ ժամանակ ապակողմնորոշված էր լինում։ Շտապ օգնության բժիշկները չեն կարողացել նրան ճիշտ աղտորոշել և բաշանմունք են ընդունել ջրազրկման համար։ Նրա մահվան պատճառը պետիդինի եւ phenelzineի համադրությունն էր[31]։ Բուժաշխատողը նրան նշանակել էր պետիդին։ Դեպքը ազդել է նորավարտ բժիշկների և օրդինատորների աշխատանքային ժամերի վրա։ Ինչպես նաև պահանջվել է, որ նրանց աշխատանքը ավելի ուշադիր հսկվի ավագ բժշկական անջնակազմի կողմից[32]։
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 Ferri, Fred F. (2016). Ferri's Clinical Advisor 2017: 5 Books in 1 (անգլերեն). Elsevier Health Sciences. էջեր 1154–1155. ISBN 9780323448383.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 «Serotonin syndrome». The Ochsner Journal. 13 (4): 533–40. 2013. PMC 3865832. PMID 24358002.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 «The serotonin syndrome» (PDF). The New England Journal of Medicine. 352 (11): 1112–20. 2005 թ․ մարտ. doi:10.1056/NEJMra041867. PMID 15784664. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2013 թ․ հունիսի 18-ին.
- ↑ Domino, Frank J.; Baldor, Robert A. (2013). The 5-Minute Clinical Consult 2014 (անգլերեն). Lippincott Williams & Wilkins. էջ 1124. ISBN 9781451188509.
- ↑ Friedman, Joseph H. (2015). Medication-Induced Movement Disorders (անգլերեն). Cambridge University Press. էջ 51. ISBN 9781107066007.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 «Serotonin toxicity: a practical approach to diagnosis and treatment». Med J Aust. 187 (6): 361–5. 2007 թ․ սեպտեմբեր. doi:10.5694/j.1326-5377.2007.tb01282.x. PMID 17874986. Արխիվացված է օրիգինալից 2009 թ․ ապրիլի 12-ին.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 «The Hunter Serotonin Toxicity Criteria: simple and accurate diagnostic decision rules for serotonin toxicity». QJM. 96 (9): 635–42. 2003 թ․ սեպտեմբեր. doi:10.1093/qjmed/hcg109. PMID 12925718.
- ↑ «Serotonin syndrome and other serotonergic disorders». Pain Med. 4 (1): 63–74. 2003 թ․ մարտ. doi:10.1046/j.1526-4637.2003.03005.x. PMID 12873279. Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ հունվարի 5-ին.
- ↑ «Serotonin syndrome triggered by a single dose of suboxone». Am J Emerg Med. 26 (7): 840.e3–5. 2008 թ․ սեպտեմբեր. doi:10.1016/j.ajem.2008.01.039. PMID 18774063.
- ↑ «The serotonin syndrome». N Engl J Med. 352 (23): 2454–6, author reply 2454–6. 2005 թ․ հունիս. doi:10.1056/NEJM200506093522320. PMID 15948273.
- ↑ «The clinical toxicology of metamfetamine». Clin Toxicol. 48 (7): 675–94. 2010 թ․ օգոստոս. doi:10.3109/15563650.2010.516752. PMID 20849327.
- ↑ «Prescribing Practice Review 32: Managing depression in primary care» (PDF). National Prescribing Service Limited. 2005. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2011 թ․ հուլիսի 27-ին. Վերցված է 2006 թ․ հուլիսի 16-ին.
- ↑ «AMT». DrugWise (ամերիկյան անգլերեն). 2016 թ․ հունվարի 3. Վերցված է 2019 թ․ նոյեմբերի 18-ին.
- ↑ Bijl D (2004 թ․ հոկտեմբեր). «The serotonin syndrome». Neth J Med. 62 (9): 309–13. PMID 15635814. «"Mechanisms of serotonergic drugs implicated in serotonin syndrome... Stimulation of serotonin receptors... LSD»
- ↑ Marx, John; Walls, Ron; Hockberger, Robert (2013). Rosen's Emergency Medicine - Concepts and Clinical Practice (անգլերեն). Elsevier Health Sciences. էջ 1980. ISBN 978-1-4557-4987-4.
- ↑ U. Braun U; Kalbhen DA (1973 թ․ հոկտեմբեր). «Evidence for the Biogenic Formation of Amphetamine Derivatives from Components of Nutmeg». Pharmacology. 9 (5): 312–16. doi:10.1159/000136402. PMID 4737998.
- ↑ «Erowid Yohimbe Vaults : Notes on Yohimbine by William White, 1994». Erowid.org. Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ հունվարի 26-ին. Վերցված է 2013 թ․ հունվարի 28-ին.
- ↑ 18,0 18,1 «Serotonin syndrome: a brief review». CMAJ. 168 (11): 1439–42. 2003 թ․ մայիս. PMC 155963. PMID 12771076.
- ↑ «Mild serotonin syndrome associated with concurrent linezolid and fluoxetine». Am J Health Syst Pharm. 64 (1): 59–62. 2007 թ․ հունվար. doi:10.2146/ajhp060227. PMID 17189581.
- ↑ «Combination risperidone and SSRI-induced serotonin syndrome». Ann Pharmacother. 37 (3): 388–91. 2003. doi:10.1345/aph.1C228. PMID 12639169.
- ↑ «Serotonin syndrome caused by olanzapine and clomipramine». Minerva Anestesiol. 74 (1–2): 41–5. 2008. PMID 18004234. Արխիվացված է օրիգինալից 2009 թ․ հունվարի 8-ին.
- ↑ «Neurologic effects of tryptophan in patients receiving a monoamine oxidase inhibitor». Neurology. 10 (12): 1076–8. 1960 թ․ դեկտեմբեր. doi:10.1212/WNL.10.12.1076. PMID 13730138.
- ↑ Sternbach H (1991 թ․ հունիս). «The serotonin syndrome». Am J Psychiatry. 148 (6): 705–13. doi:10.1176/ajp.148.6.705. PMID 2035713.
- ↑ «The serotonin syndrome scale: first results on validity». Eur Arch Psychiatry Clin Neurosci. 248 (2): 96–103. 1998. doi:10.1007/s004060050024. PMID 9684919. Արխիվացված է օրիգինալից 1999 թ․ հոկտեմբերի 11-ին.
- ↑ «Serotonin syndrome:case report and current concepts». Ir Med J. 98 (5): 143–4. 2005. PMID 16010782.
- ↑ Nisijima K, Shioda K, Iwamura T (2007). Neuroleptic malignant syndrome and serotonin syndrome. Progress in Brain Research. Vol. 162. էջեր 81–104. doi:10.1016/S0079-6123(06)62006-2. ISBN 9780444519269. PMID 17645916.
{{cite book}}
:|work=
ignored (օգնություն) - ↑ Tormoehlen, LM; Rusyniak, DE (2018). «Neuroleptic malignant syndrome and serotonin syndrome». Handbook of Clinical Neurology. 157: 663–675. doi:10.1016/B978-0-444-64074-1.00039-2. ISBN 9780444640741. PMID 30459031.
- ↑ «[Malignant neuroleptic syndrome or serotonergic syndrome]». Ugeskrift for Lægerer. 163 (3): 301–2. 2001. PMID 11219110.
- ↑ Whyte, Ian M. (2004). «Serotonin Toxicity/Syndrome». Medical Toxicology. Philadelphia: Williams & Wilkins. էջեր 103–6. ISBN 978-0-7817-2845-4.
- ↑ «Citalopram overdose, serotonin toxicity, or neuroleptic malignant syndrome?». Can J Psychiatry. 46 (7): 657–9. 2001 թ․ սեպտեմբեր. doi:10.1177/070674370104600718. PMID 11582830.
- ↑ «The Libby Zion case. One step forward or two steps backward?». N Engl J Med. 318 (12): 771–5. 1988 թ․ մարտ. doi:10.1056/NEJM198803243181209. PMID 3347226.
- ↑ «Impact of the Libby Zion case on graduate medical education in internal medicine». The Mount Sinai Journal of Medicine, New York. 65 (4): 296–300. 1998 թ․ սեպտեմբեր. PMID 9757752.