Մեժիհիրյա (նստավայր)

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Մեժիհիրյա
Տեսակinhabited area?
Երկիր Ուկրաինա
ՏեղագրությունՎիշգորոդի շրջան
Մակերես140 կմ²
Քարտեզ
Քարտեզ

Մեժիհիրյա կամ Մեժիգորյե ( ուկրաիներեն՝ Межигір’я, ռուս.՝ Межиго́рье), Ուկրաինայի պաշտոնական նստավայր Կիևի մարզի Վիշգորոդի շրջանի Նովյե Պետրիվցի գյուղում[1], որում բնակվել է Ուկրաինայի վարչապետ (2002-2007), Ուկրաինայի նախագահ (2010-2014) Վիկտոր Յանուկովիչը 2002-ից 2014 թվականներին[2]։

Կալվածքը հիմնադրվել է որպես վանք, որը գործել է մինչև 1923 թվականին փակվել է բոլշևիկների կողմից Խորհրդային Միության ստեղծումից հետո։

1935 թվականից Մեժիհիրյան եղել է պետական կառավարական նստավայր՝ սկզբում Խորհրդային Միության կոմունիստական կուսակցության, այնուհետև անկախ Ուկրաինայի օրոք, մինչև 2007 թվականը, երբ այն սեփականաշնորհվել է Յանուկովիչի վարչապետության վերջին շաբաթներին։

2012 թվականին Պետական կառավարման վարչությունը տարեկան հարյուր հազար գրիվնայով վարձակալել է տարածքներ «Տանտալիտ» ընկերությունից` այն հարմարեցնելով պաշտոնական ընդունելությունների համար[3][4]։

Վ. Ֆ. Յանուկովիչի պաշտոնապես վարձակալված 1,8 հեկտար հողատարածքը[5] 620 մ² մակերեսով նորակառույց տան հետ միասին[6][7] շրջապատված է «Տանտալիտ» ՍՊԸ-ի (129 հա) և «Ուկրաինայի վերածնունդ» բարեգործական հիմնադրամի (7,6 հեկտար) հողատարածքներով, որի տարածքում, ըստ Վ. Ֆ. Յանուկովիչի, գտնվել է նրա «ակումբային տունը»[8]։ «Ուկրաինսկա պրավդա» (Українська правда) կայքում հրապարակվել են մի շարք փաստաթղթեր այդ ընկերությունների և Յանուկովիչի շրջապատի միջև կապի մասին[8][9][10]։

140 հա մակերեսով Մեժիհիրյա համալիրը պարսպապատված է հինգ մետր պարիսպով[11]։ Նրա տարածքում կան զբոսանավերի նավամատույց, ձիասպորտի ակումբ, հրաձգարան, թենիսի կորտ և ժամանցի ու տուրիստական այլ համալիրներ[12], ինչպես նաև որսավայրեր[7]։

Լրագրողներն ու քաղաքական գործիչները Մեժիհիրյան անվանում են նախագահական մասշտաբով կոռուպցիայի խորհրդանիշ և կոռուպցիայի թանգարան[13][14][15]։

2014 թվականի անկարգությունների ժամանակ հարյուրավոր ուկրաինացիներ անվճար այցելել են այս շքեղ պալատ և այգի այն բանից հետո, երբ 2014 թվականի փետրվարի 23-ին նախագահը փախել է Ռուսաստան։

Մեկ այլ շքեղ նստավայր կառուցման փուլում է եղել Ղրիմի հարավային ափին Այա հրվանդանի մոտ այն ժամանակ, երբ Յանուկովիչը պաշտոնանկ է արվել։ Բնակավայրը հայտնի է որպես «Մեժիհիրյա 2»[16][17]։

Պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մեժիհիրյա վանքի Պայծառակերպության տաճարի ինտերիերը. Սրբապատկերաշար պատն ոչնչացվել է բոլշևիկների կողմից 1931 թվականին։
նկարիչ` Պյոտոր Վերեշչագին (մինչև 1886)
Բոլշևիկների նկարած Մեժիհիրյայի Փրկչի և Պայծառակերպության (Սպիտակ Փրկիչ) վանքը քանդումից առաջ 1935 թվականին

Մինչև 1786 թվականի ապրիլի 10-ը ժամանակակից նստավայրի տարածքում եղել է Փրկիչ-Պայծառակերպության վանքը, որի հիմնադրման մասին տեղեկությունները հստակ չեն։ Ամենայն հավանականությամբ, վանքի պատմությունը սկիզբ է առել 12-րդ դարից[18], որ այն հիմնադրվել է Կիևում իշխանական դարաշրջանից առաջ, որը վերացվել է Եկատերինա Մեծի ռուսական կայսերական հրամանագրով։ Մեկ տարի անց վանքը հրկիզվել է, ենթադրվում է, որ նույն Եկատերինա Մեծի հրամանով[18]։ Ուկրաինացի բանաստեղծ Տարաս Շևչենկոն դեպքի մասին գրել է իր «Կույրը» պոեմում. «Ինչպես թագուհին Նեչեսայի[Ն 1] հետ շրջում էր Կիևում և ինչպես գիշերով հրկիզում Մեժիհիյայի Փրկիչը»[Ն 2]:

19-րդ դարի վերջին վանքը վերականգնվել է որպես «Սրբերի բարեխոսություն» կոչվող իգական վանք, սակայն 1923 թվականին կրկին փակվել է բոլշևիկների կողմից։ 1923-1931 թվականներին վանքի շենքն օգտագործվել է որպես կերամիկական արտադրության քոլեջ։ Վանքի նախկին խցերը զբաղեցրել են արվեստագետ-մոնումենտալիստների կոմունան։ 1931 թվականին քոլեջը տեղափոխվել է Կիև։ Նույն թվականին ոչնչացվել է Փրկիչ-Պայծառակերպություն վանքի սրբապատկերաշար պատը։

Խորհրդային պետական նստավայր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մինչև 1935 թվականը ժամանակակից նստավայրի տարածքում դեռևս եղել է Մեժիհիրյայի վանքը։ 1934 թվականին Ուկրաինական ԽՍՀ-ի մայրաքաղաքը Խարկովից Կիև տեղափոխելով՝ քաղաքին անհրաժեշտ էր ամառային նստավայր պետական պաշտոնյաների համար[20][21]։ Որպես նոր բնակության վայր ընտրվել է Մեժիհիրյան։ Քանդումից առաջ վանական համալիրի շենքերը լուսանկարվել են։

Քաղբյուրոն 1935 թվականի ապրիլին հրամանագիր է արձակել ամբողջ համալիրի ոչնչացման մասին, որն իրականացվել է նույն թվականին[20]։ Քանդման ժամանակ գետնի տակ հայտնաբերվել է ձեռագիր գրքերի հավաքածու։ Ենթադրվում էր, որ հայտնաբերված գրքերը Յարոսլավ Իմաստունի կորած գրադարանից են[22] կամ ավելի ուշ շրջանից՝ Զապորոժյան բանակի դարաշրջանից[23]։ Վանական համալիրից մնացել է միայն ջրհորը[21]։

Խորհրդային տարիներին Մեժիհիրյան եղել է Իոնա Յակիրի, Պավել Պոստիշևի, Ստանիսլավ Կոսիորի, Նիկիտա Խրուշչովի և Վլադիմիր Շչերբիցկու նստավայրը[24]։ Երկրորդ համաշխարհայինում Նացիստական օկուպացիայի ժամանակ Ռայխի Սոցիալիստական կուսակցության գաուլյայտեր Էրիխ Կոխի նստավայրը եղել է Մեժհիյայի Կիևի ռազմական շրջանի հրամանատար Իոնա Յակիրի պալատում։ Այդ ընթացքում Կոխի գտնվելու վայրը գաղտնի է պահվել հանրությունից[25]։

Մասնավոր սեփականություն (2002–2013)[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վարձակալություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Կազդուրիչ համալիրից բացվող տեսարան

2002 թվականին ստանձնելով վարչապետի պաշտոնը՝ Վիկտոր Յանուկովիչը պետական գույքի ֆոնդից անվճար ստացել է նստավայրի տարածքում գտնվող 325 մ² մակերեսով թիվ 20 տունը։ 2003 թվականի ապրիլի 1-ին Վ.Ֆ. Յանուկովիչը Դոնեցկի «Ուկրաինայի վերածնունդ» բարեգործական ֆոնդի միջնորդությամբ վարձակալության է վերցրել թիվ 20 տունը և 3 հա հողը։

Համաձայն պայմանագրի՝ վարձակալության գինը կազմում է ամսական 3,14 գրիվնա / ար, ժամկետը՝ 49 տարի, նպատակը՝ «հեշտացնել սոցիալ-տնտեսական իրավիճակի բարելավմանն ուղղված ազգային և միջազգային ծրագրերի իրականացումը»[2][9][12]։

2005 թվականի մարտին գլխավոր դատախազի տեղակալը դիմել է Կիևի տնտեսական դատարան՝ կառավարության և պետական գույքի ֆոնդի շահերից ելնելով նստավայրի օտարման հարցով։ Մայիսի 10-ին հայցը բավարարվել է հօգուտ պետության, իսկ մայիսի 20-ից որոշումն ուժի մեջ է մտել[26]։ 2006 թվականի նոյեմբերի 23-ին, Վ. Ֆ. Յանուկովիչի վարչապետության ժամանակ, Ուկրաինայի Գերագույն տնտեսական դատարանը չեղյալ է հայտարարել վարձակալության պայմանագիրը խզելու որոշումը։ Գործը կրկին ուղարկվել է Կիևի տնտեսական դատարան[26]։ 2007 թվականի մարտի 5-ին Վ. Ֆ. Յանուկովիչի կառավարության ներկայացուցիչ Ելենա Լուկաշը հետ է կանչել հայցը[26]։ Մեկ հեկտարի վարձակալումը Մեժիհիրյայում Վ.Ֆ. Յանուկովիչին արժեցել է ամսական 314 գրիվնա 2010 թվականի գներով[27]։

Սեփականաշնորհում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ուկրաինայի վարչապետ (2002-2007), Ուկրաինայի նախագահ (2010-2014) Վիկտոր Յանուկովիչը, որի նստավայն է եղել Մեժհիրյա տարածքը 2002-2014 թվականներին[2]

Ինչպես գրում է «Դելո» թերթը, վկայակոչելով Պետական գործերի վարչակազմի տեղեկատվությունը, 2007 թվականի հուլիսի 9-ին Ուկրաինայի նախագահ Վիկտոր Յուշչենկոն ստորագրել է թիվ 148 գաղտնի հրամանագիրը, որում ասվում է. «Պուշչա-Վոդիցա հանգստյան համալիրի տարածքում գտնվող կառավարական ամառանոցը տրամադրվել է Նախարարների կաբինետի ղեկավար Վիկտոր Յանուկովիչի օգտագործմանը»[28]։

Հետագայում այս փաստաթուղթը չի հայտնվել ո'չ պետության ղեկավարի կայքում, ոչ էլ տեղեկատվության այլ բաց աղբյուրներում։ Դրա միակ պաշտոնական հաստատումը թերթին տվել է Գործերի պետական վարչությունը, որը բացատրել է, որ «Պուշչա-Վոդիցա հանգստի համալիրը ներառում է Պուշչա-Վոդիցա հանգստի կենտրոնը և Մեժիհիրյա նստավայրը»։

Թերթը նշել է, որ միաժամանակ՝ հուլիսի 9-ին, նախագահի կայքում հայտնվել է մեկ այլ փաստաթուղթ՝ հրամանագիր, որով նա պարտավորեցրել է վարչապետին կատարել Ուկրաինայի Ազգային անվտանգության և պաշտպանության խորհրդի որոշումը և ֆինանսավորել արտահերթ ընտրությունները։ Թերթը ենթադրել է, որ տեղի է ունեցել իշխանության դիմաց պետական ամառանոցի առևտրային փոխանակում։ 2008 թվականի փետրվարի վերջին Վ.Ֆ. Յանուկովիչը հաստատել է, որ ապրում է «Մեժիհիրյա» տանը, որն իրեն է շնորհվել նախագահ Յու. Ա Յուշչենկոյի 2006 թվականի հրամանով։

Պետական գործերի վարչակազմի տվյալներով՝ նստավայրը զբաղեցնում է 136,8 հա։ Շրջագիծը սահմանափակված է հինգ մետրանոց երկաթե պարսպով և հսկվում է «Տիտան» ընկերության օպերատիվ աշխատակիցների կողմից։ Վ. Ֆ. Յանուկովիչը հայտարարել է, որ օգտագործում է տներից միայն մեկը՝ 250 մ² մակերեսով, որը շրջապատված է 1,5 հեկտար հողատարածքով։ BBC-ին տված հարցազրույցում նա ասել է, որ 1999 թվականից կամ 2000 թվականից ապրում է Մեժիհիրյայում[29]։

2007 թվականի հուլիսի 11-ին Վ. Ֆ. Յանուկովիչն արձակել է կառավարության թիվ 521 որոշումը[30], համաձայն որի՝ «Նադրա Ուկրաինա» ազգային բաժնետիրական ընկերությունը ստացել է պետական նստավայր և 137 հեկտար տարածք Մեժիհիրյայում։ «Նադրա Ուկրաինա» ընկերության համար պատասխանատու էր Էկոլոգիայի նախարարությունը՝ Վ.Ֆ. Յանուկովիչի նախընտրական շտաբի նախկին ղեկավար Վասիլի Ջարտիի գլխավորությամբ[26]։ Շուտով «Նադրա Ուկրաինան» փոխանակման գործարք է կնքել «Մեդինվեստտրեստ» ընկերության հետ, որից հետո կառավարությունը հավանություն է տվել նստավայրը փոխանակել Կիևի Պարկ ալեայում գտնվող երկու շենքի հետ։ «Մեդինվեստտրեստ» ընկերությունն իր հերթին ձեռք բերված նստավայրը վաճառել է «Տանտալիտ» ընկերությանը։

Բողոքարկելու փորձեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

«Մեդինվեստտրեստ» ընկերությունը 2007 թվականի հոկտեմբերի 22-ին հայց է ներկայացրել օտարման անօրինականության վերաբերյալ և պարտվել է, իսկ այնուհետև պարտվել է նաև բողոքարկումը, այսինքն՝ օրինական ուժի մեջ է մտել դատարանի վճիռը, որն արձանագրել է Մեժիհիրյայի՝ պետության սեփականությունից դուրս գալու գործողությունների օրինականությունը[31]։

2008 թվականի մայիսին Ուկրաինայի Ներքին գործերի նախարարությունը հետախուզման մեջ է հայտարարել «Մեդինվեստտրեստ» ընկերության տնօրեն Գենադի Գերասիմենկոյին, ով, ըստ նախարարության, ներգրավված է եղել բնակավայրը պետական սեփականությունից հանելու սխեմայի մեջ։ 2008 թվականի փետրվարի 12-ին Վիկտոր Յուշչենկոն ստորագրել է հրամանագիր, համաձայն որի՝ պետական անվտանգության վարչության պահպանությունից դուրս է հայտարարվել Մեժիհիրյան[32]։

Յուլյա Տիմոշենկոյի վարչապետ նշանակվելուց հետո նրա կաբինետը չեղյալ է համարել հրամանագիրը[33], որով բնակավայրը փոխանցվել է«Նադրա Ուկարինա» ընկերությանը՝ այն վերադարձնելով կառավարության վերահսկողությանը[34]։ 2008 թվականի մարտին գլխավոր դատախազ Ալեքսանդր Մեդվեդկոն գրել է Յու. Վ. Տիմոշենկոյին, որ «Նադրա Ուկրաինա» պաշտոնյաների գործողությունները Մեժիհիրյա նստավայրի փոխանակման հարցում օրինական են եղել[26] և դրանք անհնար է վիճարկել, քանի որ դրանք արդեն բողոքարկվել են, և վերջնական բողոքարկում է ներկայացվել Վ.Ֆ. Յանուկովիչի օգտին[35]։ 2008 թվականի հուլիսի 28-ին Կիև քաղաքի Տնտեսական դատարանը բեկանել է Ուկրաինայի նախարարների կաբինետի որոշումը և Մեժիհիրյան վերադարձրել Վ.Ֆ. Յանուկովիչին[36]։

2009 թվականի օգոստոսին վարչապետ Յու. Վ.Տիմոշենկոն հայտարարել է, որ կառավարությունը հաստատել է Մեժիհիրյան պետությանը վերադարձնելու ծրագիրը[37]։ Վ.Ֆ. Յանուկովիչը Մեժիհիրյայի մասին հայտարարություններն անվանել է սև փիառ[38]։

2009 թվականի սեպտեմբերի 1-ին վարչապետ Յու. Վ. Տիմոշենկոյի՝ Մեժիհիրյայի օտարումը բողոքարկելու մտադրությունը, պատգամավոր Նիկոլայ Ջիգայի հրամանով, Վիշգորոդի վարչակազմից առգրավվել է հողամասի վարձակալության վերաբերյալ 27 բնօրինակ փաստաթղթերը[39], որոնք հետագայում ուղարկվել են Գլխավոր դատախազության չհրկիզվող պահարաններ[40]։ 2010 թվականի հունվարի 27-ին «Դա Լատ» մասնավոր ձեռնարկությունը հայց է ներկայացրել Գերագույն տնտեսական դատարան՝ նախկին «Մեժիհիրյա» բնակավայրի առքուվաճառքի գործարքի անօրինականության վերաբերյալ և պարտվել է այն[41][42]։

Սեփականացման սխեմա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2010 թվականի դրությամբ նստավայրը բաշխվել է «Տանտալիտ» ընկերության (129 հա), «Ուկրաինայի վերածնունդ» բարեգործական հիմնադրամի (7,6 հա) և Վիկտոր Յանուկովիչի (1,7688 հեկտար) միջև[9]։ Վ.Ֆ. Յանուկովիչի պնդմամբ` իրեն է պատկանել Մեժիհիրյայի միայն «մոտ մեկ հեկտար հողատարածքը տան հետ միասին»[43]։

Այնուամենայնիվ, Սերգեյ Լեշչենկոյի լրագրողական հետաքննության համաձայն, «Տանտալիտ» ընկերության համահիմնադիր Պավել Լիտովչենկոն հանդիսացել է Յանուկովիչի վստահված անձը և ֆիրմայի հիմնադիր է, որի բաժնետերերի մեջ է նախագահի ավագ որդին` Ալեքսանդր Յանուկովիչը[9]։ «Տանտալիտ» ընկերության մեկ այլ համահիմնադիր կապված է այն կառույցի հետ, որի տակ գրանցված է ավստրիական «Activ Solar» ընկերությունը, որն անուղղակիորեն պատկանում է Ազգային անվտանգության և պաշտպանության խորհրդի քարտուղար Անդրեյ Կլյուևին և նրա եղբորը՝ Սերգեյ Կլյուևին[44]։ Բացի այդ, ինչպես ցույց է տվել «Կորեսպոնդենտ» ամսագրի «Մեժիհիրյայի» օդային լուսանկարը, տարբեր սեփականատերերի հողամասերի միջև ընկած տարածքում ցանկապատեր չկան, բացառությամբ դեկորատիվների[45]։

2013 թվականի սեպտեմբերին Սերգեյ Կլյուևը դարձել է «Տանտալիտ» ընկերության անվանական սեփականատերը, ով հայտարարել է, որ ընկերությունը ձեռք է բերել Ուկրաինայի նախկին ժողովրդական պատգամավոր Իգոր Գումենյուկից։ Ֆինանսական մոնիտորինգի պետական ծառայության տվյալներով՝ Սերգեյ Կլյուևի կողմից «Տանտալիտ» ընկերության գնման համար գումարը ստացվել է Վիրջինիայի օֆշորային «Tisha Investments LTD»-ից։ 2015 թվականի սկզբին հայտնի է դարձել, որ Սերգեյ Կլյուևը «Տանտալիտ» ՍՊԸ-ում իր բաժնեմասը վաճառել է հենց «Տանտալիտ» ՍՊԸ-ին։ Փոքր համասեփականատերը 0,03% բաժնեմասով փաստաբան և «Տանտալիտ» ընկերության նոր տնօրեն Ալեքսանդր Պրիյմակն է[46]։

Օբյեկտներ Մեժիհիրյայում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

«Հոնկա» ակումբային տուն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

«Հոնկա» ակումբային տունը Մեժիհիրյա նստավայրում, Ուկրաինա

Բնակավայրի հիմնական շենքը, այսպես կոչված, «ակումբային տունն» է, որը նաև կոչվում է «Հոնկա օբյեկտ»՝ ըստ ֆիննական «Honka»[47] ընկերության անվան, որը էկոլոգիապես մաքուր փայտից շինարարության ոլորտում համաշխարհային առաջատար է[48]։ «Ակումբային տունը» գտնվում է «Վերածնունդ Ուկրաինայի» հիմնադրամին պատկանող տարածքում[8]։

2009 թվականի և 2010 թվականի առաջին կիսամյակի ընթացքում նստավայրի բարեկարգման նպատակով Ֆինլանդիայից ներմուծվել են 9,5 մլն դոլարի նյութեր[8]։

2010 թվականին Բեռլինում ելույթ ունենալով գերմանական հանրության առաջ՝ Վիկտոր Յանուկովիչը փաստացի հերքել է իր այն խոսքերը, որ Մեժիհիրյայի տարածքում, բացի իր տնից, ինքը ոչինչ չունի։ Ասելով, որ անձնական կյանքում գերադասում է «գերմանական որակը», նա նշել է. «Սա ոչ մեկի համար մեծ գաղտնիք չէ... Ես կառուցել եմ այդպիսի մի տուն՝ ակումբային տուն... Այն կառուցել է ֆիննական «Honka» ընկերությունը»[49]։ 2014 թվականին Արժանապատվության հեղափոխության ժամանակ, այն բանից հետո, երբ Յանուկովիչը ստիպված էր հրաժարական տալ և փախչել երկրից, Հոնկա տունն ինքնակամ բնակեցրել են ակտիվիստները[50]։

«Հոնկա» ակումբային տան արտաքին ձևավորման մանրամասներ
Հունական ավերակներով դեկորացիա Մարմարե քանդակագործական կոմպոզիցիա և շատրվաններ պակում «Բաքոս» մարմարյա քանդակագործական կոմպոզիցիա Կամրջակ դեկորատիվ ջրվեժի վրա

Լողացող նավամատույց[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Պոնտոնային նավ «GALLEON»

Ըստ «Ուկրաինսկայա պրավդա»-յի ՝ 2011 թվականին լողացող նավատուն` դեբարկադեր է տրամադրվել Վիկտոր Յանուկովիչին` որպես ընդունելության լողացող տուն։ Այն առաքվել է Մեժիհիրյա և խարսխվել ներքին նավահանգստում (գրանցված է «Տանտալիտ» ընկերության վրա)[13]։

«Ջրի վրա պալատի» երկարությունը մոտ 50 մետր է։ Պատուհանները նախագծված են իլյումինատորի տեսքով՝ կլոր ձևով[48]։ Այն պարունակում է անհատական գրասենյակ և ընդունելության սրահ, որն ավարտվում է բեմով։ «Պալատը» զարդարված է որակյալ փայտով, ոսկյա նրբաթերթով, մարմարով և բյուրեղապակիով[48]։ Դեբարկադերի բեմի գլխավոր դահլիճի առաստաղի վրա` խորշում երեք ջահ է կախված, որոնց գինը ըստ «Ուկրաինսկայա պրավդայի» 97000 դոլար է[13]։

Այլ օբյեկտներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Յանուկովիչի ավտոտնակը անտիկվար մեքնաների հավաքածուով

Բնակավայրի տարածքում կա կենդանաբանական այգի, որտեղ կան տարբեր կենդանիներ, ինչպիսիք են կենգուրուները, ավստրալական էմուները, ամերիկյան նանդուներ, սիրամարգերը, փասիանները, ավստրալական սագերը և մեծ ճագարամկներ[8][51]։

Տարածքում կա նաև արհեստական լիճ, որը սնվում է տասը արտեզյան հորերի ջրով։ Բնակավայրի ելքերից մեկում կա 70 միավոր տեխնիկայի համար նախատեսված ավտոտնակ[8]։

Ենթակառուցվածք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2010 թվականին Կիև-Վիշգորոդ-Դիմեր մայրուղու վրա, որը Կիևից տանում է Մեժիհիրյա, «Ուկրավտոդոր» ճանապարհաշինական ընկերությունը 16 կմ ծանր ասֆալտ է փռել 50 միլիոն գրիվնայով, ինչը մի փոքր պակաս է, քան 2010 թվականին հատկացվել է Կիևի բոլոր ճանապարհների վերանորոգման համար[52]։

Լրագրողների այցելություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Յանուկովիչի լրատվամիջոցների հետ համդիպումների տուն

2010 թվականի հունիսին Վիկտոր Յանուկովիչը լրագրողներին հրավիրել է նստավայր, սակայն նախագահի զբաղվածության պատճառով հանդիպումը չի կայացել[53][54]։ 2011 թվականի հունիսի սկզբին նստավայրի մոտ լրագրողների ծրագրված հանրահավաքն արգելվել է դատարանի կողմից, սակայն ժամանել է մոտ վաթսուն լրագրող[55]։

2011 թվականի հունիսի վերջին Նախագահ Վ.Ֆ. Յանուկովիչը հանդիպում է ունեցել լրագրողների հետ Մեժիհիրյայում։ Հանդիպմանը չի հրավիրվել «Ուկրաինսկա պրավդա» հրատարակությունը, որը բարձրացրել էր Մեժիհիրյայի հարցը[56]։ 2012 թվականի հունիսին լրագրողները կրկին պիկետ են անցկալ Մեժիհիրյայի մոտ[57], և Աննա Գերմանը նշել է, որ «լրագրողը կարող է գալ նախագահական նստավայր միայն այն դեպքում, եթե նախագահը նշանակի հանդիպման ճշգրիտ ժամանակը»[58]։ 2012 թվականի օգոստոսի 24-ին, խախտելով օրենքը, Տատյանա Չեռնովոլը բարձրացել է ցանկապատի վրայով և մի քանի ժամ լուսանկարել նստավայրը, մինչև նրան ձերբակալել են անվտանգության աշխատակիցները[59]։

Քաղաքական ճգնաժամ (2013-2014)[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ավտոերթ հանրահավաք դեպի Մեժիհիրյա 2014 թվականի հունվարի 12-ին

2013 թվականի դեկտեմբերի 29-ին «Ավտոմայդան» հասարակական կազմակերպության հարյուրից ավելի ակտիվիստներ մասնակցել են բողոքի ցույցին դեպի Մեժիհիրյա։ Բնակավայրին մոտենալը սահմանափակվել է իրավապահների կողմից[60]։

2014 թվականի հունվարի 12-ին տեղի է ունեցել ավտոերթ հանրահավաք. ցուցարարներին թույլ չեն տվել մտնել նստավայր, և նրանք շարժվել են «Ուկրաինական ընտրություն» շարժման առաջնորդ Վիկտոր Մեդվեդչուկի տուն[61]։

2014 թվականի փետրվարի 22-ին Ուկրաինայի ներքի գործերի նախարարության «Բերկուտ» հատուկ ստրաբաժանման աշխատակիցների հեռանալուց հետո «Մայդանի ինքնապաշտպանություն» հասարակական կազմակերպության ջոկատները գրավել են բնակավայրը[62]։ Հայտնաբերվել են.

  • փաստաթղթեր, որոնք վկայում են օրենքի խախտումների, հարկերից խուսափելու, դատավորների կաշառքի և տարբեր կաշառքների մասին, օրինակ՝ տենդերներում, տեղեկատվություն Մեժիհիրյայի շինարարության ծախսերի վերաբերյալ։ Շտապելով հեռանալ նստավայրից՝ Յանուկովիչի գործընկերները փորձել են այրել փաստաթղթերի մի մասը, և երբ հասկացել են, որ չեն հասցնում այրել, փաստաթղթերը զբոսանավերով անգարի մոտ գտնվող նավամատույցից ջուրն են նետել։
  • բնական չափի ոսկե բոքոն[63]
  • ոսկե մետաղադրամներ «Շնորհավոր տարեդարձ, Վիկտոր Ֆեդորովիչ. Նոր հանքարդյունաբերության հորիզոններ ձեզ համար»։ Բացի այդ, հայտնաբերվել են մեդալներ պահելու դատարկ դրամագիտական տուփեր
  • արծաթյա և ոսկեգույն գրիվնա թղթադրամներ
  • Մայդանի ակտիվիստների և լրագրողների դոսյեներ և թիրախավորում
  • ջրասուզակները հայտնաբերել են զենքեր, մարտական փամփուշտներ և մարտական թակարդներ
  • պատմական արժեք ունեցող եկեղեցական սրբապատկերներ
  • երկու ավտոպարկ՝ 100-ից 800 հազար դոլար արժողությամբ մեքենաներով, մոտոցիկլետներով, մանկական և կանացի հեծանիվներով։
  • «Ուկրաինսկա պրավդա»-ի լրագրողը 2014 թվականի փետրվարի 25-ին նստավայրում գտել է «ուկրաինական գրականության հնագույն գանձեր»՝ ներառյալ Իվան Ֆյոդորովի ենթադրյալ առաջին տպագիր գիրքը Ուկրաինայում (թվագրված է 1654 թվականին)[64]։

Առաջին էքսկուրսիաներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Էքսկուրսիաներ նստավայրում 2014 թվականի փետրվարի 23-ին

2014 թվականի փետրվարի 23-ին Ուկրաինայի Գերագույն Ռադան որոշում է կայացրել Մեժիհիրյայի նստավայրը վերադարձնել պետական սեփականությանը[65]։ Նույն օրը մետրոյի «Դնեպրի հերոսներ» կայարանից ավտոբուսային երթուղի է կազմակերպվել դեպի նստավայր։ Այդ ժամանակ վնասվել են լանդշաֆտային ճարտարապետության տարրեր՝ աստիճանավանդակների աստիճաններ, քարերով սալարկված արահետներ, սիզամարգեր են տրորվել։ Ոմանք համալիրը անվանել են «Յանուկդիսնեյլենդ»[66]։

Փետրվարի 26-ից ոստիկանությունը բնակավայրի մուտքի մոտ գտնվողների անձնական իրերի ստուգումներ է իրականացրել։ Տղամարդ այցելուներին սկսել են խուզարկել՝ գողությունը կանխելու համար։ Նաև այդ օրը ոստիկանները սկսել են պարեկություն անել տարածքում։

Ամռանը դատարանը հողատարածքը փոխանցել է կառավարությանը։ Տարածքից անվտանգության ուժերի հեռանալոուց հետո կարգուկանոնին հետևելու գործն իրենց վրա են վերցել «Մայդանի ինքնապաշտպանության» ակտիվիստները և վայրը վերածել են հանրային պարկի։ Այդ ժամանակից ի վեր նստավայրի կենդանիների և թռչունների խնամքն իրականացնում է Կիևի կենդանաբանական այգու աշխատակիցը։ Իսկ շենքում բնակություն հաստատած Պյոտր Օլեյնիկը էքսկուրսիաներ է անցկացնում և տան խնամքով զբաղվում[67]։

2014 թվականի նոյեմբերի կեսերից Մեժիհիրյան թանգարան է եղել, որը կարող է այցելել հանրությունը, թեև այցելուների թիվը կտրուկ նվազել է 2014 թվականի փետրվարից, երբ հարյուր հազարավոր մարդիկ եղել են այնտեղ։

Մեղադրանքների առաջադրում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2015 թվականի հունիսի 16-ին Ուկրաինայի գլխավոր դատախազությունը հանցագործություն կատարելու համար կասկածվելու գրավոր ծանուցումներ է ուղարկել Վիկտոր Յանուկովիչին, «Մեդինվեստթրեյդ» ՍՊԸ-ի տնօրեն Գենադի Գերասիմենկոյին, «Տանտալիտ» ՍՊԸ-ի տնօրեն Պավել Լիտովչենկոյին և մյուսներին` ըստ պետական գույքի զավթման փաստի` Պուշչա-Վոդիցա հանգստի համալիրի, Մեժիհիրյա բնավայրի և հողատարածքների (ավելի քան 100 հեկտար տարածքով) բռնագրավման վերաբերյալ, որոնց վրա դրանք գտնվում են[68]։

2015 թվականի հունիսի 30-ին Սերգեյ Կլյուևին Ուկրաինայի քրեական օրենսգրքի համաձայն մեղադրանք է առաջադրվել գույքի յուրացման կամ պաշտոնեական դիրքի չարաշահման միջոցով դրան տիրանալու, հանցավոր եկամուտների լվացման, կաշառք տալու մասով[69]։ 2015 թվականի նոյեմբերի 11-ին այդ գործով կալանավորվել է Պետական կառավարման վարչության պետի նախկին տեղակալ Վասիլի Գուլիկը[70]։

2015 թվականի հուլիսի 13-ին Կիևի Պեչյորսկի շրջանային դատարանը Գլխավոր դատախազության պահանջով կալանք է դրել «Տանտալիտ» ՍՊԸ-ի գույքի վրա՝ Մեժիհիրյայի նստավայրում[46]։ Ձերբակալվել են բնակավայրի տարածքում գտնվող բոլոր օբյեկտները[71]։

2015 թվականի հոկտեմբերի 13-ին նախագահ Պյոտր Պորոշենկոն Ուկրաինայի նախարարների կաբինետին առաջարկել է Մեժիհիրյան փոխանցել Պաշտպանության նախարարության իրավասությանը՝ այնտեղ Ուկրաինայում հակաահաբեկչական գործողությունից տուժվածների համար վերականգնողական կենտրոն ստեղծելու նպատակով[72]։

Մանկական ճամբար Մեժիհիրյայում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2015 թվականի հունիսի 20-ին Մեժիհիրյա նստավայրի տարածքում բացվել է մանկական ճամբար։ Կազմակերպիչները հայտարարել են սոցիալական ծրագիր երեխաների համար, որոնց ծնողները մասնակից են կամ տուժել են Ուկրաինայի զինված հակամարտությանը մասնակցելու ընթացքում[73]։

Ռուսաստանի ներխուժում 2022[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2022 թվականին Ուկրաինա ռուսական ներխուժման ժամանակ Մեժիհիրյան ապաստան դարձավ մոտակա գյուղերի բնակիչների համար[74]։ Ըստ «Մեժիհիրյայի» շտաբի պետ Դենիս Տարախկոտելիկի՝ համալիրը խոցվել է ռուսական օդային հարվածների և ռմբակոծությունների հետևանքով[74]։

Ֆիլմագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մեժիհիրյան նկարահանվել է «Ժողովրդի ծառան» քաղաքական երգիծական հեռուստասերիալի մեջ։ Սերիալում Մեժհիրյան օգտագործվել է նախագահի երդմնակալության արարողության համար. նախագահի կերպարը մարմնավորել է Վլադիմիր Զելենսկին։ 2019 թվականին ուկրաինացի ընտրողները Զելենսկիին ընտրեցին Ուկրաինայի նախագահ։

Պատկերասրահ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
«Հոնկա» պատշգամբ Թենիսի սրահ Բոուլինգի սրահ Տարածքը շրջապատված հինգ մետրանոց ցանկապատով
Արարողակարգային բազկաթոռներ

Տես նաև[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նշումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ Զապորոժյան կազակների շրջանում ֆելդմարշալ Պոտյոմկինը (1739-1791) հայտնի էր որպես Հրիցկո Նեչեսա (ուկրաիներեն՝ Грицько Нечеса) մականունով[19]։
  2. ↑ Եկատերինա II-ը իր գլխավոր խորհրդական Պոտյոմկինի և թագավորական շքախմբի ուղեկցությամբ կանգ է առել Կիևում՝ 1787 թվականին Ղրիմ կատարած իր ճանապարհորդության ժամանակ։ Մեժիհիրյա վանքում հրդեհը տեղի է ունեցել գիշերը՝ Եկատերինա II-ի Կիևից հեռանալու նախօրեին։ Խոսակցություններ կային, որ վանքը հրկիզվել է թագուհու հրամանով (դա չի հաստատվում պատմական նյութերով)։ Ըստ երևույթին, Շևչենկոն այս մասին պատմություններ է լսել 1843 թվականի հունիսին Մեժիհիրյա վանք այցելության ժամանակ[19]։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ «Янукович заявляет, что он - законный владелец резиденции «Межгорье»». УНИАН. 2009 թ․ օգոստոսի 27. Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ դեկտեմբերի 12-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 27-ին.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Сергій Лещенко (2009 թ․ դեկտեմբերի 29). «З життя державної еліти: халявна квартира для Віктора Януковича». Українська правда (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2022 թ․ փետրվարի 1-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 27-ին.
  3. ↑ «Янукович забудет дорогу на работу? Ему сделали офис в Межигорье». Украинская правда. 2012 թ․ փետրվարի 26. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ մարտի 22-ին.
  4. ↑ «За офис в "Межигорье" Януковичу придется платить из бюджета 100 тысяч в год - своей же фирме». Украинская правда. 2012 թ․ մարտի 2. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ ապրիլի 7-ին.
  5. ↑ Сергій Лещенко (2010 թ․ հունիսի 3). «Розкрито таємницю ціни оренди "Межигір'я" Януковичем». Українська правда (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ հունիսի 6-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 27-ին.
  6. ↑ Сергій Лещенко (2009 թ․ հոկտեմբերի 29). «Віктор Янукович: мільйонер із "трущоб"». Українська правда (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ հունիսի 16-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 27-ին.
  7. ↑ 7,0 7,1 Сергій Лещенко (2009 թ․ նոյեմբերի 26). «Янукович приютив у "Межигір'ї"... мисливський клуб депутатів-регіоналів». Українська правда (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2022 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 27-ին.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 Сергій Лещенко. «Віктор Янукович: "Будуємо нову країну. У межах "Межигір'я"». Українська правда (201). Արխիվացված է օրիգինալից 2022 թ․ մարտի 14-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 27-ին.{{cite news}}: CS1 սպաս․ չճանաչված լեզու (link)
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 Сергій Лещенко (2010 թ․ ապրիլի 17). «"Межигір'я": рай для Януковича». Українська правда (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ հուլիսի 14-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 27-ին.
  10. ↑ Сергій Лещенко (2010 թ․ հուլիսի 29). «Янукович легалізує "Межигір'я"?». Українська правда (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ հուլիսի 4-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 27-ին.
  11. ↑ «В «Межигорье» у Януковича есть зоопарк, аэродром и оранжерея». Сегодня. 2010 թ․ հունիսի 7. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ ապրիլի 19-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 27-ին.
  12. ↑ 12,0 12,1 Сергій Лещенко. «"Межигір'я": рай для Януковича. Частина ІІ». Українська правда (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ հուլիսի 19-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 27-ին.
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 Сергій Лещенко (2012 թ․ ապրիլի 6). «Всередині "Межигір'я". Перші фото нечуваної розкоші». Українська правда (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ հուլիսի 25-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 28-ին.
  14. ↑ Михаил Дубинянский (2012 թ․ հունիսի 1). «"Своё" и своё». Украинская правда. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 17-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 28-ին.
  15. ↑ «Гриценко: Межигорье - это музей коррупции». ЛІГА.Новости. 2012 թ․ փետրվարի 4. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մարտի 8-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 28-ին.
  16. ↑ «Yanukovych used network of UK shell companies to hide private empire». www.intellinews.com (անգլերեն). 2014 թ․ փետրվարի 24. Վերցված է 2024 թ․ ապրիլի 25-ին.
  17. ↑ «Для представителей Майдана могут создать специальные должности во всех министерствах». www.unian.net (ռուսերեն). Վերցված է 2024 թ․ ապրիլի 25-ին.
  18. ↑ 18,0 18,1 «Kyievo-Mezhyhirya Monastery (did not survive) (ХІІ-ХІХ c.)». OKO-architectural and local interest site (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2007 թ․ նոյեմբերի 12-ին. Վերցված է 2007 թ․ դեկտեմբերի 26-ին.
  19. ↑ 19,0 19,1 Тарас Шевченко. «Сліпий. Повне зібрання творів. Том. 1». litopys.org.ua. Վերցված է 2024 թ․ ապրիլի 26-ին. Ստեղծագործությունների ժողովածու վեց հատորով. Հատ.1: Պոեզիա 1837–1847 թթ. Կիև, 2003. 297–313 տողեր
  20. ↑ 20,0 20,1 «Києво-Межигірський Спасо-Преображенський Монастир». Нова Січ (ուկրաիներեն). 2006 թ․ մայիսի 19. Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ հուլիսի 27-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 27-ին.
  21. ↑ 21,0 21,1 «На даче Виктора Януковича копают подземный ход». Газета.ua. 2007 թ․ օգոստոսի 3. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ դեկտեմբերի 25-ին.
  22. ↑ Владимир Свербигуз (2001 թ․ սեպտեմբերի 14). «Секреты Межигорского Спаса». День. Արխիվացված է օրիգինալից 2022 թ․ մարտի 2-ին.
  23. ↑ А. Слуцкий. «Сия книга монастыря Межигорского». История Казачества XV-XXI вв. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 10-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 27-ին.
  24. ↑ Оксана Шевченко (2009 թ․ սեպտեմբերի 2). «Сокровища Межигорской резиденции». Новая. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ մարտի 4-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 28-ին.
  25. ↑ «Легенди та скарби Межигiрської обителi». web.archive.org. 2014 թ․ փետրվարի 2. Վերցված է 2024 թ․ ապրիլի 26-ին.
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 26,3 26,4 Сергій Лещенко (2009 թ․ օգոստոսի 21). «Ющенко-Янукович: "вонюча схема" на двох». Українська правда (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ դեկտեմբերի 30-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 27-ին.
  27. ↑ «Янукович арендует резиденцию "Межгорье" по 3 гривны за сотку». TCH.ua. 2010 թ․ հունիսի 3. Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ դեկտեմբերի 24-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 27-ին.
  28. ↑ «СМИ: Ющенко секретным указом подарил Януковичу дачу». Корреспондент. 2008 թ․ փետրվարի 28. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ հոկտեմբերի 6-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 27-ին.
  29. ↑ «Янукович: коаліція без ПРУ недієздатна». Бі-Бі-Сі (ուկրաիներեն). 2008 թ․ փետրվարի 22. Արխիվացված է օրիգինալից 2014 թ․ մայիսի 4-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 27-ին.
  30. ↑ «Про передачу майна до статутного капіталу НАК "Надра України"». Верховна Рада України (ուկրաիներեն). 2007 թ․ հուլիսի 11. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ մարտի 5-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 27-ին.
  31. ↑ Сергій Лещенко (2010 թ․ փետրվարի 5). «Подарунок Генпрокуратури – Віктору Януковичу». Українська правда (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մարտի 30-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 28-ին.
  32. ↑ «Ющенко снял госохрану с дачи Януковича». Корреспондент. 2008 թ․ փետրվարի 12. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ սեպտեմբերի 27-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 28-ին.
  33. ↑ «Про скасування деяких розпоряджень Кабінету Міністрів України». Верховна Рада України (ուկրաիներեն). 2007 թ․ դեկտեմբերի 24. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 28-ին.
  34. ↑ «Тимошенко передала государству резиденцию Януковича». Корреспондент. 2007 թ․ դեկտեմբերի 26. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ հուլիսի 29-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 28-ին.
  35. ↑ «Суд вернул Януковичу дачу в Межигорье». Корреспондент. 2008 թ․ հուլիսի 28. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 20-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 28-ին.
  36. ↑ «Суд вернул Януковичу дачу в Межигорье». Корреспондент. 2008 թ․ հուլիսի 28. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 20-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 28-ին.
  37. ↑ «Тимошенко обещает выселить Януковича из его загородной резиденции». Фокус.ua. 2009 թ․ օգոստոսի 26. Արխիվացված է օրիգինալից 2009 թ․ դեկտեմբերի 18-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 28-ին.
  38. ↑ «Янукович: в Межигорье не резиденция, а обычный дом». Фокус.ua. 2009 թ․ օգոստոսի 30. Արխիվացված է օրիգինալից 2009 թ․ դեկտեմբերի 20-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 28-ին.
  39. ↑ «Депутаты оставили «Межигорье» без документов». Дело. 2009 թ․ սեպտեմբերի 17. Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ սեպտեմբերի 20-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 28-ին.
  40. ↑ Сергій Лещенко (2009 թ․ նոյեմբերի 5). «Віктор Янукович. "Межигір'я" назавжди». Українська правда (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ հուլիսի 5-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 28-ին.
  41. ↑ ««Межигорье» заняло оборону». Дело. 2009 թ․ դեկտեմբերի 17. Արխիվացված է օրիգինալից 2014 թ․ հուլիսի 26-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 28-ին.
  42. ↑ «Постанова Вищого господарського суду №32/161». Єдиний державний реєстр судових рішень. 2010 թ․ հունվարի 27. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ սեպտեմբերի 25-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 28-ին..
  43. ↑ «Янукович рассказал, что именно ему принадлежит в Межигорье». Украинская правда. 2010 թ․ հունիսի 4. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ հուլիսի 25-ին.
  44. ↑ «Таємниці "Межигір'я". Прокладки родини Януковича». Українська правда (ուկրաիներեն). 2011 թ․ նոյեմբերի 21. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ հուլիսի 30-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 28-ին.
  45. ↑ «"Межигір'я" Януковича. Нові вражаючі фото журналу "Корреспондент"». Українська правда (ուկրաիներեն). 2011 թ․ հոկտեմբերի 6. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ հուլիսի 30-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 28-ին.
  46. ↑ 46,0 46,1 «Суд арестовал имущество в Межигорье». Արխիվացված է օրիգինալից 2018 թ․ հոկտեմբերի 7-ին. Վերցված է 2020 թ․ ապրիլի 30-ին.
  47. ↑ Manninen, Laura (2014 թ․ փետրվարի 26). «Honkarakenne siivosi Janukovytšin esitteistään». Ilta-Sanomat (ֆիններեն). Վերցված է 2024 թ․ ապրիլի 25-ին.
  48. ↑ 48,0 48,1 48,2 Сергій Лещенко (2011 թ․ հունիսի 8). «Таємниці "Межигір'я". Нова розкіш Януковича. Відео». Українська правда (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ հուլիսի 18-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 28-ին.
  49. ↑ Сергій Лещенко (2010 թ․ օգոստոսի 31). «Німецький будинок Віктора Януковича». Українська правда (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ սեպտեմբերի 4-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 28-ին.
  50. ↑ «Occupy Mezhyhirya: Squatting the Mansion of Ukraine's Ex-President». Ex Utopia (ամերիկյան անգլերեն). 2020 թ․ հուլիսի 29. Վերցված է 2024 թ․ ապրիլի 26-ին.
  51. ↑ «С дачи Януковича разбежались кенгуру». ТСН.ua. 2010 թ․ հոկտեմբերի 28. Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ դեկտեմբերի 17-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 28-ին.
  52. ↑ «Трассу к даче Януковича отремонтировали за 50 миллионов грн». ТСН.ua. 2010 թ․ օգոստոսի 26. Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ օգոստոսի 3-ին. Վերցված է 2012 թ․ հուլիսի 28-ին.
  53. ↑ «Янукович позвал журналистов домой». Украинская правда. 2010 թ․ հունիսի 4. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ ապրիլի 4-ին.
  54. ↑ «Журналистов так и не повезли к Януковичу у Межигорье». Украинская правда. 2010 թ․ հունիսի 4. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ ապրիլի 4-ին.
  55. ↑ «Журналісти сходили до Януковича». Украинская правда. 2011 թ․ հունիսի 6. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ ապրիլի 5-ին.
  56. ↑ «Янукович пустил в "Межгорье" избранных журналистов». Украинская правда. 2011 թ․ հունիսի 24. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ մայիսի 16-ին.
  57. ↑ «Журналисты постояли под забором резиденции Януковича». Украинская правда. 2012 թ․ հունիսի 6. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ ապրիլի 4-ին.
  58. ↑ «Герман - СМИ: сходите еще к Обаме без приглашения». Украинская правда. 2012 թ․ հունիսի 6. Արխիվացված է օրիգինալից 2020 թ․ օգոստոսի 13-ին.
  59. ↑ «Журналіст пробралася в Межигір'я Януковича». Українська правда (ուկրաիներեն). 2012 թ․ օգոստոսի 24. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 25-ին. Վերցված է 2012 թ․ օգոստոսի 25-ին.
  60. ↑ «Автомайдан: «Витя, мы приехали»». Газета «День». 2013 թ․ դեկտեմբերի 29. Արխիվացված է օրիգինալից 2022 թ․ մարտի 1-ին.
  61. ↑ «Події 12 січня: Автомайдан у Межигір'ї, Народне віче у Києві» (ուկրաիներեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2022 թ․ փետրվարի 27-ին. Վերցված է 2020 թ․ օգոստոսի 16-ին.
  62. ↑ «Резиденция Виктора Януковича «Межигорье» опустела и осталась без охраны». NEWSru.com. 2014 թ․ փետրվարի 22. Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ հունիսի 8-ին. Վերցված է 2020 թ․ օգոստոսի 16-ին.
  63. ↑ «Исчезнувший «символ коррупции». Куда пропал золотой батон Януковича?». АиФ. 2016 թ․ մայիսի 17. Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ հուլիսի 23-ին. Վերցված է 2020 թ․ օգոստոսի 16-ին.
  64. ↑ (uk) Yanukovych buried in Mezhyhirya first printed book in Ukraine and not only, Ukrayinska Pravda (25 February 2014)
  65. ↑ «Рада передала Межигорье в государственную собственность». Минфин. 2014 թ․ փետրվարի 23. Արխիվացված է օրիգինալից 2022 թ․ փետրվարի 28-ին. Վերցված է 2020 թ․ օգոստոսի 16-ին.
  66. ↑ «In pictures: Luxury Ukraine presidential home revealed». BBC News (բրիտանական անգլերեն). 2014 թ․ փետրվարի 22. Վերցված է 2024 թ․ ապրիլի 26-ին.
  67. ↑ «Смотритель поместья Януковича: не дадим уничтожить Межигорье». «ВВС Украина». 2014 թ․ դեկտեմբերի 19. Վերցված է 2020 թ․ օգոստոսի 16-ին.
  68. ↑ «ГПУ подозревает Януковича в получении крупной взятки от Клюева». korrespondent.net. 2015 թ․ հունիսի 17. Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 15-ին. Վերցված է 2020 թ․ օգոստոսի 16-ին.
  69. ↑ «ГПУ вписала Межигорье в дело Клюева» (ուկրաիներեն). lb.ua. 2015 թ․ հունիսի 30. Արխիվացված է օրիգինալից 2019 թ․ հոկտեմբերի 14-ին. Վերցված է 2020 թ․ օգոստոսի 16-ին.
  70. ↑ «По делу о резиденции Януковича задержан экс-замглавы Государственного управления делами». tass.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ մարտի 5-ին. Վերցված է 2020 թ․ օգոստոսի 16-ին.
  71. ↑ Ольга Комарова. Чому Межигір’я не змінило власника за два роки? Արխիվացված է Մարտ 31, 2016 Wayback Machine-ի միջոցով: «Радио Свобода», 24.02.2016
  72. ↑ «Порошенко просят не отдавать «Межигорье» в управление Минобороны». unian.net. 2015 թ․ դեկտեմբերի 7. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ օգոստոսի 21-ին. Վերցված է 2020 թ․ օգոստոսի 16-ին.
  73. ↑ Тамара Балаева (2015 թ․ հունիսի 26). «В межигорье поселился лагерь». Газета "Вести". Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ հունիսի 26-ին. Վերցված է 2015 թ․ հունիսի 26-ին.
  74. ↑ 74,0 74,1 Two bombs have hit Mezhyhiria, where neighbouring village residents find refuge, Ukrayinska Pravda (11 March 2022)

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Մեժիհիրյա (նստավայր)» հոդվածին։
 ⛭ 
  Բառարաններ և հանրագիտարաններ
Չափորոշչային վերահսկողություն
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Մեժիհիրյա_(նստավայր)&oldid=9925657» էջից