Մասնակից:Tatev99/Ավազարկղ50
Կաղապար:Short description Կաղապար:Good article
Համաշխարհային ֆինանսական համակարգը իրավական համաձայնագրերի, հաստատությունների և ֆորմալ և ոչ ֆորմալ տնտեսական գործունեության համաշխարհային կառույց է, որոնք միասին հեշտացնում են ֆինանսական կապիտալի միջազգային հոսքերը ներդրումների և առևտրի ֆինանսավորման նպատակով: 19-րդ դարի վերջից սկսած՝ տնտեսական գլոբալացման առաջին ժամանակակից ալիքի ժամանակ, դրա էվոլյուցիան նշանավորվել է կենտրոնական բանկերի, բազմակողմ պայմանագրերի և միջկառավարական կազմակերպությունների ստեղծմամբ, որոնք ուղղված են միջազգային շուկաների թափանցիկության, կարգավորման և արդյունավետության բարձրացմանը[1][2][3]: 1800-ականների վերջին գլոբալ միգրացիան և կապի տեխնոլոգիաները նպաստեցին միջազգային առևտրի և ներդրումների աննախադեպ աճին: Առաջին համաշխարհային պատերազմի սկզբում առևտուրը անկում ապրեց, քանի որ արտարժույթի շուկաները կաթվածահար եղան դրամական շուկայի ոչ իրացվելիության պատճառով: Երկրները ձգտում էին պաշտպանվել արտաքին ցնցումներից՝ պրոտեկցիոնիստական քաղաքականության միջոցով, և մինչև 1933 թվականը առևտուրը գործնականում կանգ առավ՝ խորացնելով համաշխարհային Մեծ դեպրեսիայի հետևանքները, մինչև որ մի շարք փոխադարձ առևտրային համաձայնագրեր հանգեցրին սակագների աստիճանական նվազեցմանը ողջ աշխարհում: Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո միջազգային արժութային համակարգի բարելավմանն ուղղված ջանքերը բարելավեցին փոխարժեքի կայունությունը՝ նպաստելով համաշխարհային ֆինանսների ռեկորդային աճին:
1970-ականներին արժույթի մի շարք արժեզրկումներ և նավթային ճգնաժամեր ստիպեցին երկրների մեծամասնությանը օգտագործել լողացող արժույթները: Համաշխարհային տնտեսությունը 1980-ական և 1990-ական թվականներին ֆինանսական առումով ավելի ու ավելի ինտեգրվեց կապիտալի հաշվի ազատականացման և ֆինանսական ապակարգավորման պատճառով: Դրան հաջորդեցին մի շարք ֆինանսական ճգնաժամեր Եվրոպայում, Ասիայում և Լատինական Ամերիկայում, որոնք վարակիչ ազդեցություն ունեցան կապիտալի անկայուն հոսքերի ավելի մեծ ազդեցության պատճառով: Համաշխարհային ֆինանսական ճգնաժամը, որը սկիզբ է առել ԱՄՆ-ում 2007 թվականին, արագ տարածվեց այլ երկրներում և ճանաչվեց որպես համաշխարհային անկման կատալիզատոր: 2009 թվականին Հունաստանի կողմից արժութային միության պայմաններին չհամապատասխանելու պատճառով շուկայի շտկումը եվրոպական երկրների միջև սուվերեն պարտքի ճգնաժամ առաջացրեց, որը հայտնի է որպես եվրոգոտու ճգնաժամ: Միջազգային ֆինանսների պատմությունը ցույց է տալիս միջազգային կապիտալի հոսքերի U-աձև օրինաչափություն. բարձր մակարդակներ մինչև 1914 թվական և 1989 թվականից հետո, բայց դրանց միջև ավելի ցածր մակարդակներ[4]։ 1970-ականներից սկսած կապիտալի հոսքերի անկայունությունն ավելի բարձր է եղել, քան նախորդ ժամանակաշրջաններում[4]։
Պետության որոշումը՝ բացել իր տնտեսությունը և գլոբալացնել իր ֆինանսական կապիտալը, ունի դրամական հետևանքներ՝ արտացոլված նրա վճարային հաշվեկշռում: Այն նաև մեծացնում է միջազգային ֆինանսական ոլորտում ռիսկերի ենթարկվածությունը, ինչպիսիք են քաղաքական պայմանների վատթարացումը, կարգավորող փոփոխությունները, փոխանակման հսկողությունը և սեփականության իրավունքների և ներդրումների վերաբերյալ իրավական անորոշությունը: Համաշխարհային ֆինանսական համակարգին կարող են մասնակցել և՛ անհատները, և՛ խմբերը: Սպառողները և միջազգային բիզնեսները ներգրավված են սպառման, արտադրության և ներդրումների մեջ: Կառավարությունները և միջկառավարական մարմինները հանդես են գալիս որպես միջազգային առևտրի, տնտեսական զարգացման և ճգնաժամային կառավարման մատակարարներ: Կարգավորողները սահմանում են ֆինանսական կանոններ և իրավական ընթացակարգեր, իսկ անկախ մարմինները հեշտացնում են ոլորտի վերահսկողությունը: Հետազոտական ինստիտուտները և այլ ասոցիացիաները վերլուծում են տվյալները, հրապարակում են զեկույցներ և քաղաքականության ամփոփագրեր և հանրային քննարկումներ են անցկացնում համաշխարհային ֆինանսական խնդիրների վերաբերյալ:
Մինչ համաշխարհային ֆինանսական համակարգը գնում է դեպի ավելի մեծ կայունություն, կառավարությունները պետք է զբաղվեն տարբեր տարածաշրջանային կամ ազգային կարիքներով: Որոշ երկրներ փորձում են համակարգված կերպով հրաժարվել ոչ ավանդական դրամավարկային քաղաքականությունից, որն ուղղված է տնտեսության վերականգնմանը, իսկ մյուսներն ընդլայնում են դրանց շրջանակը: Զարգացող շուկայի քաղաքականություն մշակողները բախվում են ճշգրիտ մարտահրավերի, քանի որ նրանք պետք է ուշադիր իրականացնեն կայուն մակրոտնտեսական քաղաքականություն շուկայի ծայրահեղ զգայունության ժամանակաշրջանում, առանց ներդրողներին դրդելու իրենց կապիտալը տեղափոխել ավելի ուժեղ շուկաներ: Երկրների շահերը չհամապատասխանելը և միջազգային կոնսենսուսի հասնելը այնպիսի հարցերի շուրջ, ինչպիսին է բանկային կարգավորումը, հավերժացրել է ապագա համաշխարհային ֆինանսական աղետների վտանգը: Միավորված ազգերի կազմակերպության Կայուն զարգացման նպատակ 10-ի նման նախաձեռնություններն ուղղված են գլոբալ ֆինանսական համակարգերի կարգավորման և մոնիտորինգի բարելավմանը[5]։
Միջազգային ֆինանսական ճարտարապետության պատմություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Ֆինանսական գլոբալացման առաջացումը՝ 1870-1914 թվականներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
19-րդ դարի վերջին աշխարհում տեղի ունեցան զգալի փոփոխություններ, որոնք բարենպաստ միջավայր ստեղծեցին միջազգային ֆինանսական կենտրոնների ընդլայնման և զարգացման համար։ Այս փոփոխություններից գլխավորը կապիտալի հոսքերի աննախադեպ աճն էր և դրա արդյունքում ֆինանսական կենտրոնների արագ ինտեգրումը, ինչպես նաև ավելի արագ հաղորդակցությունները: Մինչև 1870 թվականը Լոնդոնը և Փարիզը համարվում էին աշխարհի միակ հայտնի ֆինանսական կենտրոնները[6] Դրանից անմիջապես հետո Բեռլինը և Նյու Յորքը նշանավորվեցին որպես իրենց ազգային տնտեսություններին ֆինանսական ծառայություններ մատուցող խոշոր կենտրոններ: Մի շարք ավելի փոքր միջազգային ֆինանսական կենտրոններ կարևորվեցին, քանի որ գտան շուկայական խորշեր, ինչպիսիք են Ամստերդամը, Բրյուսելը, Ցյուրիխը և Ժնևը: Լոնդոնը մնաց առաջատար միջազգային ֆինանսական կենտրոն Առաջին համաշխարհային պատերազմին նախորդող չորս տասնամյակում[2][7]։
Տնտեսական գլոբալացման ժամանակակից առաջին ալիքը սկսվեց 1870–1914 թվականներին, որը նշանավորվեց տրանսպորտային ընդլայնմամբ, միգրացիայի ռեկորդային մակարդակով, ուժեղացված հաղորդակցությամբ, առևտրի ընդլայնմամբ և կապիտալի փոխանցումների աճով[2]։ 19-րդ դարի կեսերին Եվրոպայում անձնագրային համակարգը փլուզվեց, քանի որ երկաթուղային տրանսպորտը արագորեն ընդլայնվեց: Անձնագիր տրամադրող երկրների մեծ մասը դրանք չէին պահանջում, և, հետևաբար, մարդիկ ազատ էին ճանապարհորդել առանց դրանց[8]։ Միջազգային անձնագրերի ստանդարտացումը տեղի ունեցավ միայն 1980 թվականին՝ ՄԱԿ-ի Քաղաքացիական ավիացիայի միջազգային կազմակերպության ղեկավարությամբ[9]։ 1870-1915 թվականներին Եվրոպայից գաղթել է 36 միլիոն եվրոպացի։ Այս ճանապարհորդներից մոտավորապես 25 միլիոնը (կամ 70%) գաղթել են Միացյալ Նահանգներ, իսկ մնացածների մեծ մասը ճանապարհորդել է Կանադա, Ավստրալիա և Բրազիլիա: Եվրոպայում 1860-1910 թվականներին օտարերկրացիների հոսք է եղել՝ բնակչության 0,7%-ից հասնելով 1,8%-ի։ Թեև անձնագրային զգալի պահանջների բացակայությունը թույլ էր տալիս անվճար ճամփորդություն իրականացնել, նման հսկայական մասշտաբով միգրացիան շատ դժվար կլիներ, եթե չլինեին տրանսպորտի տեխնոլոգիական առաջընթացը, մասնավորապես երկաթուղային ճանապարհորդության ընդլայնումը և շոգենավերի գերակայությունը ավանդական առագաստանավերի նկատմամբ: Երկաթուղու համաշխարհային վազքը 1870 թվականին 205,000 կիլոմետրից ավելացել է մինչև 1906 թվականին 925,000 կիլոմետր, իսկ շոգենավերի տոննաժը գերազանցել է առագաստանավերին 1890-ականներին։ Այնպիսի առաջընթացները, ինչպիսիք են հեռախոսը և անլար հեռագիրը (ռադիոյի նախակարապետը) հեղափոխեցին հեռահաղորդակցությունը՝ թույլ տալով ակնթարթային հաղորդակցություն: 1866 թվականին օվկիանոսի տակ անցկացվեց առաջին անդրատլանտյան մալուխը, որը միացնում էր Լոնդոնն ու Նյու Յորքը, իսկ Եվրոպան ու Ասիան միացվեցին նոր ցամաքային գծերի միջոցով [2][10]։
Տնտեսական գլոբալացումը ազատ առևտրի պայմաններում աճել է 1860 թվականից ի վեր, երբ Միացյալ Թագավորությունը ստորագրեց ազատ առևտրի համաձայնագիր Ֆրանսիայի հետ, որը հայտնի է որպես Կոբդեն-Շևալիե պայմանագիր: Այնուամենայնիվ, գլոբալիզացիայի այս ալիքի ոսկե դարաշրջանը վերադարձավ պրոտեկցիոնիզմին 1880 թվականից 1914 թվականներին: 1879 թվականին Գերմանիայի կանցլեր Օտտո ֆոն Բիսմարկը ներմուծեց պաշտպանիչ մաքսատուրքեր գյուղատնտեսական և արդյունաբերական ապրանքների համար՝ Գերմանիան դարձնելով առաջին երկիրը, որը ներմուծեց նոր պրոտեկցիոնիստական առևտրային քաղաքականություն։ 1892 թվականին Ֆրանսիան մտցրեց Մելինի սակագինը, ինչը զգալիորեն ավելացրեց մաքսատուրքերը ինչպես գյուղատնտեսական, այնպես էլ արդյունաբերական ապրանքների համար։ Միացյալ Նահանգները պահպանեց ուժեղ պրոտեկցիոնիզմը տասնիններորդ դարի մեծ մասի ընթացքում՝ ներմուծվող ապրանքների վրա 40-ից 50% մաքսատուրքեր սահմանելով: Չնայած այս միջոցառումներին, միջազգային առևտուրը շարունակեց աճել առանց դանդաղելու: Պարադոքսալ կերպով, արտաքին առևտուրն աճել է շատ ավելի արագ տեմպերով գլոբալացման առաջին ալիքի պրոտեկցիոնիստական փուլում, քան Միացյալ Թագավորության նախաձեռնած ազատ առևտրի փուլում [2]։
Օտարերկրյա ներդրումների աննախադեպ աճը 1880-ականներից մինչև 1900-ականները ծառայեց որպես ֆինանսական գլոբալացման հիմնական շարժիչ ուժը: Արտերկրում ներդրված կապիտալի համաշխարհային ընդհանուր ծավալը 1913 թվականին կազմել է 44 միլիարդ ԱՄՆ դոլար (1,02 տրիլիոն դոլար 2012 թվականին դոլարով), ընդ որում օտարերկրյա ակտիվների ամենամեծ մասնաբաժինը պատկանում է Միացյալ Թագավորությանը (42%), Ֆրանսիային (20%), Գերմանիային ( 13%), իսկ Միացյալ Նահանգները (8%): Նիդեռլանդները, Բելգիան և Շվեյցարիան միասին Գերմանիայի հետ հավասար օտարերկրյա ներդրումներ են ունեցել՝ մոտ 12%[2]։
1907 թվականի խուճապ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
1907 թվականի հոկտեմբերին Միացյալ Նահանգները բախվեց զգալի ֆինանսական ճգնաժամի, որը առաջացավ մի շարք իրադարձությունների հետևանքով, որոնցից մեկը «Knickerbocker Trust Company»-ի կողմից կառավարվող բանկ էր: Բանկային վազքը տեղի է ունենում, երբ մեծ թվով հաճախորդներ բանկից դուրս են բերում իրենց ավանդները՝ դրա վճարունակության հետ կապված մտահոգությունների պատճառով: «Knickerbocker Trust Company»-ն այդ ժամանակ խոշոր ֆինանսական հաստատություն էր, սակայն լուրեր տարածվեցին, որ այն ֆինանսական դժվարությունների է բախվում: Սա խուճապի հանգեցրեց ավանդատուների շրջանում, ովքեր վախենում էին կորցնել իրենց խնայողությունները, եթե բանկը փլուզվեր: Քանի որ ավելի ու ավելի շատ ավանդատուներ շտապում էին դուրս բերել իրենց միջոցները, բանկի պահուստները արագորեն նվազում էին, ինչը սրում էր իրավիճակը: Չկարողանալով բավարարել իր ավանդատուների պահանջները՝ «Knickerbocker Trust Company»-ն ստիպված եղավ փակել իր դռները 1907 թվականի հոկտեմբերի 23-ին: Խուճապը մեղմվեց, երբ ԱՄՆ ֆինանսների նախարար Ջորջ Բ. Կորթելյոն և Ջոն Պիերպոնտ Մորգանը համապատասխանաբար 25 միլիոն և 35 միլիոն դոլար ներդրեցին Նյու Յորքի պահուստային բանկերում, ինչը հնարավորություն տվեց ապահովելու, որ բանկերը բավարար պահուստներ ունենան ավանդատուների պահանջները բավարարելու համար: Նյու Յորքում բանկային գործունեությունը խստացում է առաջացրել փողի շուկայում: Միաժամանակ ավելացել է վարկի պահանջարկը հացահատիկային և հացահատիկ արտահանողների կողմից։ Այս արտահանողներին անհրաժեշտ էր վարկ՝ իրենց գործունեությունը ֆինանսավորելու համար, ներառյալ մեծ քանակությամբ հացահատիկ գնելը: Վարկավորման այս աճող պահանջարկն էլ ավելի լարեց ֆինանսական համակարգը: ԱՄՆ-ի ճգնաժամը միջազգային հետևանքներ ունեցավ, մասնավորապես ոսկու հոսքի վրա: Գործարքների կարգավորման և ֆինանսական համակարգի կայունացման համար անհրաժեշտ ոսկու պահանջները բավարարելու համար Լոնդոնից և միջազգային այլ շուկաներից զգալի քանակությամբ ոսկի պահանջվեցին։ Անգլիայի բանկը, բախվելով Միացյալ Նահանգներին ոսկի մատակարարելու ճնշմանը, պահպանեց բարձր զեղչային վարկավորման տոկոսադրույքը մինչև 1908 թվականը: Այս որոշումը նպատակ ուներ պաշտպանել Բանկի ոսկու պահուստները և կայունացնել սեփական ֆինանսական համակարգը ճգնաժամի պայմաններում: Ոսկու պահանջները լուծելու համար Անգլիայի բանկը համագործակցեց քսանչորս երկրների կենտրոնական բանկերի հետ: «Banque de France»-ը, օրինակ, ժամանակավորապես 3 միլիոն ֆունտ ստերլինգ ոսկի է տվել՝ օգնելու կայունացնել իրավիճակը[2]։
ԱՄՆ Դաշնային պահուստային համակարգի ստեղծումը՝ 1913 թվական
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]1907-ի խուճապը բացահայտեց ԱՄՆ ֆինանսական համակարգի թույլ կողմերը, մասնավորապես՝ ֆինանսական ճգնաժամերը կայունացնելու համար Ջոն Պիերպոնտ Մորգանի նման անհատ ֆինանսիստների վրա հույս դնելը: Ճգնաժամն ընդգծեց ավելի համակարգված և հուսալի մեխանիզմի անհրաժեշտությունը՝ որպես վերջին ատյանի վարկատու գործելու համար, որը կարող է իրացվելիություն ապահովել բանկերին ֆինանսական սթրեսի ժամանակ: 1907 թվականի խուճապից հետո Պուջոյի կոմիտեն հետաքննեց մտահոգությունները «փողերի վստահության» վերաբերյալ, որտեղ Ուոլ Սթրիթի բանկիրների կենտրոնացումը զգալի ազդեցություն ունեցավ ազգային ֆինանսական հարցերի վրա: Այս հետաքննությունը կասկածներ առաջացրեց կորպորատիվ տնօրինություններում ներդրումային բանկիրների ներգրավվածության չափի վերաբերյալ, թեև բացակայում էին վերջնական եզրակացությունները: Այնուամենայնիվ, այն խթանեց աջակցությունը Կենտրոնական բանկի ստեղծմանը` ֆինանսական ուժի նման կենտրոնացումը մեղմելու և ֆինանսական համակարգը կայունացնելու համար: 1913 թվականի Դաշնային պահուստային ակտն ընդունվել է ի պատասխան այս մտահոգությունների: Դրա հիմնական նպատակներն էին ծառայել որպես վերջին ատյանի վարկատու՝ ապահովելով իրացվելիություն ֆինանսական ճգնաժամերի ժամանակ և շտկել ԱՄՆ փողի զանգվածի անառաձգականությունը: Կենտրոնացնելով վերահսկողությունը դրամավարկային քաղաքականության և բանկային կարգավորումների վրա՝ Դաշնային պահուստը նպատակ ուներ կանխել ապագա ֆինանսական խուճապը և կայունություն ապահովել տնտեսության համար։ Դաշնային պահուստային համակարգի ստեղծմամբ Նյու Յորքի բանկերն այլևս միակ պատասխանատուն չէին պահուստների պահպանման համար: Այս փոփոխությունն ազատեց կապիտալը՝ թույլ տալով նրանց ավելի մեծ ռիսկեր վերցնել և ընդլայնվել միջազգային մակարդակով: Վերազեղչային հնարավորությունների հասանելիությունը Նյու Յորքի բանկերին հնարավորություն տվեց ստեղծել արտասահմանյան մասնաճյուղեր՝ բարձրացնելով նրանց մրցունակությունը Լոնդոնի ֆինանսական շուկաների հետ զեղչերի և ֆինանսական ծառայությունների առումով[2][7][11][12]։
Միջպատերազմյան շրջան՝ 1915–1944 թվականներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Տնտեսագետները Առաջին համաշխարհային պատերազմի սկիզբը նշում են որպես արտարժույթի շուկաների անմեղության դարաշրջանի ավարտ, քանի որ դա առաջին աշխարհաքաղաքական հակամարտությունն էր, որն ապակայունացնող և կաթվածահար ազդեցություն ունեցավ։ Առաջին համաշխարհային պատերազմը, որը սկսվել է 1914 թվականի օգոստոսին Միացյալ Թագավորության կողմից Գերմանիային պատերազմ հայտարարելով, անմիջական և հեռահար հետևանքներ ունեցավ ֆինանսական շուկաների վրա: Պատերազմի բռնկումը սաստկացրեց քաղաքական լարվածությունը ողջ Եվրոպայում, ինչը հանգեցրեց անորոշության ներդրողների շրջանում և առաջացրեց իրացվելիության շտապում: Լոնդոնը, որպես խոշոր ֆինանսական կենտրոն, գտնվում էր ցնցումների առաջնագծում: Դեռ պատերազմ հայտարարելուց առաջ Լոնդոնի արտարժույթի շուկան անհանգստության նշաններ էր ցույց տալիս։ Աճող անորոշությունը ստիպեց առևտրային բանկերին մեծ պարտքեր վերցնել Լոնդոնի զեղչային շուկայից՝ ճնշում գործադրելով դրամական շուկայի իրացվելիության վրա: Իրացվելիության խստացման հետ մեկտեղ Անգլիայի բանկը բախվեց կայունության պահպանման մարտահրավերին: Այն արձագանքեց կարճ ժամանակահատվածում կտրուկ բարձրացնելով զեղչերի տոկոսադրույքները՝ հուլիսի 30-ի 3%-ից մինչև օգոստոսի 1-ը 10%-ի: Այս կտրուկ միջոցները նպատակ ուներ զսպել սպեկուլյատիվ առևտուրը և կայունացնել ֆունտ ստերլինգը, որը ինտենսիվ տատանումների էր ենթարկվում այլ հիմնական արժույթների նկատմամբ: Ֆունտ ստեռլինգը, որպես այն ժամանակվա համաշխարհային պահուստային արժույթ, զգացել է ծայրահեղ անկայունություն: Թեև դրա արժեքը որոշ արժույթների նկատմամբ գերազանցեց իր ոսկու ստանդարտը Լոնդոն դրամական փոխանցումների մեծ պահանջարկի պատճառով, այն կտրուկ արժեզրկվեց մյուսների նկատմամբ, օրինակ՝ ֆրանսիական ֆրանկի նկատմամբ: Այնուամենայնիվ, այս միջոցները բավարար չէին, քանի որ ֆինանսական պայմանագրերը դժվարացան բանակցել, արտահանման էմբարգոն խոչընդոտեց ոսկու առաքմանը, և շուկայի անիրացվելիությունը պահպանվեց: Գիտակցելով արտարժույթի շուկաների կայունացման անհրաժեշտությունը՝ Անգլիայի Բանկը ստեղծեց նոր ուղիներ անդրատլանտյան վճարումների համար: Այդպիսի ալիքներից մեկը վերաբերում էր Անգլիայի Բանկի համար նախատեսված ոսկին Կանադայի ֆինանսների նախարարի մոտ 4,90 դոլար արժողությամբ փոխարժեքով ֆունտ ստեռլինգի դիմաց հաշվեհամարին: Չնայած այս ջանքերին, ֆունտ ստեռլինգի իրացվելիությունը լիովին չվերականգնվեց: Առևտրային բանկերը տատանվում էին ստեռլինգի թղթադրամներ ընդունելու հարցում՝ ավելի խորացնելով շուկայի կաթվածը և ընդգծելով աշխարհի ֆինանսական համակարգերի փխրունությունը պատերազմի ժամանակ[11]։
Միացյալ Թագավորության կառավարությունը Լոնդոնի արժույթի շուկան վերականգնելու համար մի քանի միջոցներ է ձեռնարկել, որոնցից ամենաուշագրավն իրականացվել է սեպտեմբերի 5-ին՝ նախորդ մորատորիումը մինչև հոկտեմբեր երկարաձգելու և Անգլիայի բանկին թույլ տալու ժամանակավորապես վարկային միջոցները վերադարձնել պատերազմի ավարտից հետո՝ փորձելով կարգավորել արժութային գործարքների չմարված կամ չվճարված ընդունումները: Հոկտեմբերի կեսերին սեպտեմբերյան միջոցառումների արդյունքում Լոնդոնի շուկան սկսեց նորմալ գործել։ Պատերազմը շարունակեց անբարենպաստ հանգամանքներ ներկայացնել արտարժույթի շուկայի համար, ինչպիսիք են Լոնդոնի ֆոնդային բորսայի երկարատև փակումը, տնտեսական ռեսուրսների վերաուղղորդումը` աջակցելու արտահանումից ռազմական սպառազինության արտադրության անցմանը և բեռնափոխադրումների և փոստի բազմաթիվ խափանումները: Ֆունտ ստերլինգը ընդհանուր կայունություն էր վայելում Առաջին համաշխարհային պատերազմի ընթացքում՝ մեծ մասամբ Մեծ Բրիտանիայի կառավարության կողմից ձեռնարկված տարբեր քայլերի շնորհիվ՝ ազդելու ֆունտի արժեքի վրա այնպիսի ձևերով, որոնք, այնուամենայնիվ, անհատներին տալիս էին արժույթներով առևտուր շարունակելու ազատություն: Նման միջոցները ներառում էին բաց շուկայի միջամտություններ արտարժույթի վրա, փոխառություններ արտարժույթով, այլ ոչ թե ֆունտ ստեռլինգով՝ պատերազմական գործողությունները ֆինանսավորելու համար, արտասահմանյան կապիտալի վերահսկում և ներմուծման սահմանափակ սահմանափակումներ[11]։
1930 թվականին դաշնակից տերությունները ստեղծեցին Միջազգային հաշվարկների բանկը (BIS): BIS-ի հիմնական նպատակներն էին կառավարել Գերմանիայի կողմից 1919 թվականին Վերսալի պայմանագրով պարտադրված փոխհատուցումների պլանավորված վճարումը և որպես բանկ գործել ամբողջ աշխարհի կենտրոնական բանկերի համար: Երկրները կարող են իրենց պահուստների մի մասը որպես ավանդ պահել հաստատությունում: Այն նաև ծառայում է որպես կենտրոնական բանկի համագործակցության և միջազգային արժութային և ֆինանսական հարցերի վերաբերյալ հետազոտությունների ֆորում: BIS-ը նաև գործում է որպես ազգերի միջև ֆինանսական հաշվարկների ընդհանուր վստահորդ և օժանդակող[2][13][14][15]։
Սմութ-Հոլի 1930 թվականի սակագնային օրենքը 1930
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]ԱՄՆ նախագահ Հերբերտ Հուվերը 1930 թվականի հունիսի 17-ին ստորագրեց Սմութ-Հոլի սակագնային օրենքը: Սակագնի նպատակն էր պաշտպանել գյուղատնտեսությունը Միացյալ Նահանգներում, սակայն կոնգրեսի ներկայացուցիչները ի վերջո բարձրացրին սակագները մի շարք արտադրանքների վրա, որի արդյունքում միջին տուրքերը հասան մինչև 53%-ի ավելի քան հազար տարբեր ապրանքների համար: Քսանհինգ առևտրային գործընկերներ պատասխանեցին նույն կերպ՝ ներմուծելով նոր սակագներ ԱՄՆ ապրանքների լայն տեսականու վրա: Հուվերի վրա ճնշում էր գործադրվում և ստիպված էր հետևել Հանրապետական կուսակցության 1928 թվականի պլատֆորմին, որը ձգտում էր պաշտպանիչ սակագների միջոցով թեթևացնել շուկայական ճնշումները երկրի դժվարությունների մեջ գտնվող ագրոբիզնեսի վրա և նվազեցնել ներքին գործազրկության մակարդակը: 1929 թվականի բորսայի փլուզման գագաթնակետը և Մեծ ճգնաժամի սկիզբը ուժեղացրեցին վախերը՝ հետագայում ճնշում գործադրելով Հուվերի վրա պաշտպանողական քաղաքականություն իրականացնելու համար՝ հակառակ Հենրի Ֆորդի և ավելի քան 1000 տնտեսագետների խորհրդի, ովքեր բողոքեցին՝ կոչ անելով վետո դնել օրենքի վրա[10][15][16]: Միացյալ Նահանգների արտահանումը 60%-ով անկում ապրեց 1930-ից 1933 թվականների ընթացքում[10]: Համաշխարհային միջազգային առևտուրը գործնականում կանգ առավ[17]: Տնտեսագետները Սմութ-Հոլի սակագնի միջազգային հետևանքները, որոնք ներառում էին պաշտպանողական և խտրական առևտրային քաղաքականություն և տնտեսական ազգայնականության դրսևորումներ, համարում են Մեծ ճգնաժամի երկարաձգման և համաշխարհային տարածման պատճառ[3][17][18]:
Ոսկու ստանդարտից պաշտոնական հրաժարում
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Դասական ոսկու ստանդարտը հաստատվեց 1821 թվականին Միացյալ Թագավորության կողմից, երբ «Bank of England»-ը հնարավորություն տվեց իր բանկնոտները փոխանակել ոսկու ձուլակտորների հետ: Ֆրանսիան, Գերմանիան, Միացյալ Նահանգները, Ռուսաստանը և Ճապոնիան մեկը մյուսի հետևից ընդունեցին այս ստանդարտը 1878 թվականից 1897 թվականների ընթացքում, ինչը նշանավորեց դրա միջազգային ընդունումը: Առաջին շեղումը ստանդարտից տեղի ունեցավ 1914 թվականի օգոստոսին, երբ այս երկրները սահմանեցին ոսկու արտահանման էմբարգոներ և կասեցրեցին ոսկու փոխանակումը բանկնոտների հետ: Առաջին համաշխարհային պատերազմի ավարտից հետո՝ 1918 թվականի նոյեմբերի 11-ին, Ավստրիան, Հունգարիան, Գերմանիան, Ռուսաստանը և Լեհաստանը սկսեցին հիպերինֆլյացիա ապրել: Ոչ պաշտոնապես հեռանալով ստանդարտից, շատ արժույթներ ազատվեցին ֆիքսված փոխարժեքից և թույլատրվեցին լողալացող փոխարժեք: Այս ժամանակաշրջանում շատ երկրներ ձգտում էին ազգային առավելություններ ձեռք բերել և խթանել արտահանումը՝ իրենց արժույթների արժեքը նվազեցնելով: Մի շարք երկրներ, այդ թվում՝ Միացյալ Նահանգները, անկազմակերպ փորձեր արեցին վերականգնել ոսկու նախկին ստանդարտը: Մեծ ճգնաժամի վաղ տարիներին Միացյալ Նահանգներում, Ավստրիայում և Գերմանիայում տեղի ունեցան բանկային արշավներ, որոնք ճնշումներ գործադրեցին Միացյալ Թագավորության ոսկու պահուստների վրա այն աստիճանի, որ ոսկու ստանդարտը դարձավ անկայուն: Գերմանիան դարձավ առաջին երկիրը, որը պաշտոնապես հրաժարվեց Առաջին համաշխարհային պատերազմից հետո ոսկու ստանդարտից, երբ «Dresdner Bank»-ը կիրառեց արտարժույթի վերահսկողություն և հայտարարեց սնանկության մասին 1931 թվականի հուլիսի 15-ին: 1931 թվականի սեպտեմբերին Միացյալ Թագավորությունը թույլ տվեց ֆունտ ստեռլինգը ազատ լողալ: Մինչև 1931 թվականի վերջը մի շարք երկրներ, այդ թվում՝ Ավստրիան, Կանադան, Ճապոնիան և Շվեդիան հրաժարվեցին ոսկուց: Բանկերի համատարած ձախողումներից և ոսկու պաշարների «արյունահոսությունից» հետո Միացյալ Նահանգները ազատվեց ոսկու ստանդարտից 1933 թվականի ապրիլին: Ֆրանսիան չէր հետևի օրինակին մինչև 1936 թվականը, քանի որ ներդրողները խուսափեցին ֆրանկից՝ վարչապետ Լեոն Բլումի կառավարության հետ կապված քաղաքական մտահոգությունների պատճառով
Առևտրի ազատականացում Միացյալ Նահանգներում
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Սմութ-Հոլի սակագնի աղետալի հետևանքները դժվարություններ առաջացրին Հերբերտ Հուվերի 1932 թվականի վերընտրության արշավի համար: Ֆրանկլին Դ. Ռուզվելտը դարձավ ԱՄՆ 32-րդ նախագահը, և Դեմոկրատական կուսակցությունն աշխատեց հետ շրջել առևտրի պաշտպանողականությունը՝ հօգուտ առևտրի ազատականացման: Որպես բոլոր ներմուծումների սակագները կրճատելու այլընտրանք, դեմոկրատները պաշտպանում էին առևտրի փոխադարձությունը: ԱՄՆ Կոնգրեսը 1934 թվականին ընդունեց «Փոխադարձ առևտրային համաձայնագրերի մասին» օրենքը, որի նպատակն էր վերականգնել գլոբալ առևտուրը և նվազեցնել գործազրկությունը: Օրենսդրությունը հստակորեն լիազորեց նախագահ Ռուզվելտին բանակցել երկկողմ առևտրային համաձայնագրեր և զգալիորեն նվազեցնել սակագները: Եթե որևէ երկիր համաձայնվեր կրճատել որոշակի ապրանքների սակագները, ԱՄՆ-ն կիրականացներ համապատասխան կրճատումներ՝ խթանելու երկու երկրների միջև առևտուրը: 1934 թվականից 1947 թվականների ընթացքում ԱՄՆ-ն բանակցեց 29 նման համաձայնագիր, և միջին սակագնային դրույքաչափը նվազեց մոտավորապես մեկ երրորդով այդ նույն ժամանակահատվածում: Օրենսդրությունը պարունակում էր կարևոր առավել բարենպաստ ազգի դրույթ, որի միջոցով սակագները հավասարեցվում էին բոլոր երկրների համար, այնպես որ առևտրային համաձայնագրերը չհանգեցնեին նախապատվելի կամ խտրական սակագնային դրույքաչափերի որոշակի երկրների հետ որևէ կոնկրետ ներմուծման համար՝ հաշվի առնելով տարբերակված սակագնային դրույքաչափերի հետ կապված դժվարությունները և անարդյունավետությունը: Այս դրույթը արդյունավետորեն ընդհանրացրեց սակագների նվազեցումը երկկողմ առևտրային համաձայնագրերից՝ ի վերջո նվազեցնելով համաշխարհային սակագնային դրույքաչափերը[10][15][17]։
Բրետտոն Վուդսի ֆինանսական կարգի վերելքը՝ 1945 թվական
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Երբ 1944 թվականին սկսեց ձևավորվել Միավորված ազգերի կազմակերպությունը որպես միջկառավարական կազմակերպություն, դրա վաղ անդամ պետություններից 44-ի պատվիրակները հանդիպեցին Նյու Հեմփշիրի Բրետտոն Վուդսի հյուրանոցում՝ Միավորված ազգերի կազմակերպության դրամավարկային և ֆինանսական համաժողովին, որը այժմ հայտնի է որպես Բրետտոն Վուդսի համաժողով: Պատվիրակները գիտակցում էին Մեծ ճգնաժամի հետևանքները, 1930-ականներին միջազգային ոսկու ստանդարտը պահպանելու դժվարությունները և հարակից շուկայական անկայունությունները: Մինչդեռ միջազգային դրամական համակարգի վերաբերյալ նախկին քննարկումները կենտրոնացած էին ֆիքսված և լողացող փոխարժեքների վրա, Բրետտոն Վուդսի պատվիրակները նախապատվությունը տվեցին կապակցված փոխարժեքներին՝ դրանց ճկունության պատճառով: Այս համակարգի ներքո երկրները պետք է իրենց փոխարժեքները կապեին ԱՄՆ դոլարի հետ, որը փոխարկելի կլիներ ոսկու՝ 35 ԱՄՆ դոլար մեկ ունցիայի դրույքաչափով[10][19][20][21]։ Այս պայմանավորվածությունը հայտնի է որպես Բրետտոն Վուդսի համակարգ: Ֆիքսված դրույքաչափերի պահպանման փոխարեն երկրները պետք է իրենց արժույթները կապեին ԱՄՆ դոլարի հետ և թույլ տային իրենց փոխարժեքներին տատանվել համաձայնեցված համարժեքության 1% միջակայքում: Այս պահանջը բավարարելու համար կենտրոնական բանկերը պետք է միջամտեին իրենց արժույթների վաճառքի կամ գնման միջոցով՝ դոլարի դիմաց[13][15][22]։
Անդամները կարող էին ճշգրտել իրենց փոխարժեքները՝ ի պատասխան վճարային հաշվեկշռի երկարաժամկետ հիմնարար անհավասարակշռությունների, սակայն պատասխանատու էին դա իրականացնել հարկաբյուջետային և դրամավարկային քաղաքականության գործիքների միջոցով՝ նախքան ճշգրտման ռազմավարություններին դիմելը[10][23]։ Փոխարժեքների ճշգրտումը հնարավորություն տվեց ապահովել փոխարժեքի ավելի մեծ կայունություն առևտրային և ֆինանսական գործարքների համար, ինչը նպաստեց միջազգային առևտրի և արտասահմանյան ներդրումների աննախադեպ աճին: Այս առանձնահատկությունը ծագեց պատվիրակների 1930-ականների փորձից, երբ չափազանց անկայուն փոխարժեքները և դրանց հետևած պաշտպանողական արժութային վերահսկողությունը կործանարար եղան առևտրի համար և երկարաձգեցին Մեծ ճգնաժամի դեֆլյացիոն ազդեցությունները: Կապիտալի շարժունությունը de facto սահմանափակումների էր հանդիպում համակարգի ներքո, քանի որ կառավարությունները սահմանափակումներ էին մտցնում կապիտալի հոսքերի վրա և ճշգրտում էին իրենց դրամավարկային քաղաքականությունը՝ աջակցելու իրենց փոխարժեքներին[10][24][25][26]։
Բրետտոն Վուդսի համաձայնագրերի կարևոր բաղադրիչը երկու նոր միջազգային ֆինանսական հաստատությունների՝ Արժույթի միջազգային հիմնադրամի (ԱՄՀ) և Վերակառուցման և զարգացման միջազգային բանկի (ՎԶՄԲ) ստեղծումն էր։ Դրանք միասին հայտնի են որպես Բրեթոն Վուդսի հաստատություններ, դրանք գործարկվեցին համապատասխանաբար 1947 և 1946 թվականներին: ԱՄՀ-ն ստեղծվեց դրամական համակարգին աջակցելու համար՝ նպաստելով միջազգային դրամական հարցերի շուրջ համագործակցությանը, անդամներին խորհրդատվական և տեխնիկական օգնություն տրամադրելով և արտակարգ վարկեր առաջարկելով այն երկրներին, որոնք կրկնվող դժվարություններ են ունենում վճարային հաշվեկշռի հավասարակշռությունը վերականգնելու հարցում: Անդամները միջոցներ էին հատկացնելու ընդհանուր ֆոնդին՝ համաշխարհային համախառն արտադրանքում իրենց բաժնեմասին համապատասխան, որից կարող էին տրամադրվել արտակարգ վարկեր[22][27][28]:
Անդամ պետություններին թույլատրվում և խրախուսվում էր կիրառել կապիտալի վերահսկողություն՝ ըստ անհրաժեշտության վճարումների անհավասարակշռությունները կառավարելու և փոխարժեքների թիրախներին հասնելու համար, սակայն արգելվում էր հենվել ԱՄՀ-ի ֆինանսավորման վրա՝ հատկապես կարճաժամկետ կապիտալի արտահոսքը ծածկելու համար[24]։ Մինչ ԱՄՀ-ն ստեղծվել էր անդամներին ուղղորդելու և վճարային հաշվեկշռի կրկնվող դեֆիցիտների համար կարճաժամկետ ֆինանսավորման պատուհան տրամադրելու համար, ՎԶՄԲ-ն հիմնադրվել էր որպես ֆինանսական միջնորդի տեսակ՝ համաշխարհային կապիտալը դեպի երկարաժամկետ ներդրումային հնարավորություններ և հետպատերազմյան վերակառուցման ծրագրեր ուղղորդելու համար[29]։ Այս կազմակերպությունների ստեղծումը կարևոր հանգրվան էր միջազգային ֆինանսական ճարտարապետության էվոլյուցիայում, և որոշ տնտեսագետներ այն համարում են Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո բազմակողմ համագործակցության ամենանշանակալի ձեռքբերումը[24][30]։ 1960 թվականին Միջազգային զարգացման ասոցիացիայի (ՄԶԱ) հիմնադրումից հետո ՎԶՄԲ-ն և ՄԶԱ-ն միասին հայտնի են որպես Համաշխարհային բանկ: Մինչ ՎԶՄԲ-ն վարկեր է տրամադրում միջին եկամուտ ունեցող զարգացող երկրներին, ՄԶԱ-ն ընդլայնում է Բանկի վարկավորման ծրագիրը՝ առաջարկելով արտոնյալ վարկեր և դրամաշնորհներ աշխարհի ամենաաղքատ երկրներին[31]։
Սակագների և առևտրի մասին ընդհանուր համաձայնագիր 1947 թվական
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]1947 թվականին 23 երկրներ Ժնևում ՄԱԿ-ի կոնֆերանսի ժամանակ կնքեցին Սակագների և առևտրի գլխավոր համաձայնագիրը (GATT)։ Պատվիրակները նախատեսում էին, որ համաձայնագիրը բավարար կլինի, մինչ անդամ պետությունները կբանակցեին ՄԱԿ-ի մարմնի ստեղծման շուրջ, որը հայտնի կլիներ որպես Առևտրի Միջազգային Կազմակերպություն (ITO)։ Քանի որ ITO-ն այդպես էլ չվավերացվեց, GATT-ը դե ֆակտո դարձավ հիմք հետագա բազմակողմ առևտրային բանակցությունների համար[16]։ Անդամները շեշտադրում էին առևտրի փոխադարձությունը որպես մոտեցում՝ խոչընդոտները նվազեցնելու և փոխադարձ օգուտներ ստանալու համար[32]։ Համաձայնագրի կառուցվածքը հնարավորություն տվեց դրա ստորագրողներին կոդավորել և ուժի մեջ դնել ապրանքների և ծառայությունների առևտրի կանոնակարգերը։ GATT-ը հիմնված էր երկու սկզբունքների վրա. առևտրային հարաբերությունները պետք է լինեին արդարացի և ոչ խտրական, իսկ ոչ գյուղատնտեսական արտահանման սուբսիդավորումը պետք է արգելվեր[13]։ Համաձայնագիրը կառավարություններին տրամադրեց թափանցիկ կառուցվածք՝ առևտրային հարաբերությունները կառավարելու և պաշտպանողական ճնշումներից խուսափելու համար[17]: Այնուամենայնիվ, GATT-ի սկզբունքները չէին տարածվում ֆինանսական գործունեության վրա՝ ինչը համահունչ էր այդ ժամանակաշրջանի կապիտալի շարժի խիստ խոչընդոտմանը[33]։ Համաձայնագրի սկզբնական փուլը միայն սահմանափակ հաջողության հասավ սակագների նվազեցման հարցում: Մինչ ԱՄՆ-ն իր սակագները նվազեցրեց մեկ երրորդով, մյուս ստորագրողները առաջարկեցին շատ ավելի փոքր առևտրային զիջումներ[25]։
Ֆինանսական գլոբալացման վերածնունդ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Փոխարժեքի ճկուն ռեժիմներ՝ 1973 թվականից մինչև մեր օրեր
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Թեև Բրետտոն Վուդսի համակարգի կողմից պահպանվող փոխարժեքի կայունությունը նպաստեց միջազգային առևտրի ընդլայնմանը, այս վաղ հաջողությունը քողարկեց դրա հիմքում ընկած նախագծման թերությունը, որտեղ գոյություն չուներ որևէ մեխանիզմ՝ առևտրի շարունակական աճը աջակցելու համար միջազգային պահուստների մատակարարումն ավելացնելու համար[22]: 1950-ականների վերջին և 1960-ականների սկզբին համակարգը սկսեց զգալ ճնշող շուկայական ճնշումներ և վատթարացող համախմբվածություն իր հիմնական մասնակիցների միջև: Կենտրոնական բանկերին անհրաժեշտ էր ավելի շատ ԱՄՆ դոլար՝ որպես պահուստներ պահելու համար, սակայն չէին կարող ընդլայնել իրենց դրամական պաշարները, եթե դա նշանակում էր գերազանցել իրենց դոլարային պահուստները և սպառնալ իրենց փոխարժեքի կապերին: Այս կարիքները բավարարելու համար Բրետտոն Վուդսի համակարգը կախված էր ԱՄՆ դոլարի դեֆիցիտից: Որպես հետևանք, դոլարի արժեքը սկսեց գերազանցել իր ոսկու ապահովությունը։ 1960-ականների սկզբին ներդրողները կարող էին ոսկին վաճառել Լոնդոնում ավելի բարձր դոլարային փոխարժեքով, քան Միացյալ Նահանգներում, ինչը շուկայի մասնակիցներին ազդանշում էր, որ դոլարը գերագնահատված է։ Բելգիա-ամերիկյան տնտեսագետ Ռոբերտ Տրիֆինը բացահայտեց այս խնդիրը, որն այժմ հայտնի է որպես Triffin երկընտրանք, որի դեպքում երկրի ազգային տնտեսական շահերը հակասում են նրա միջազգային նպատակներին՝ որպես համաշխարհային պահուստային արժույթի պահառուի[19]:
1968 թվականին Ֆրանսիան մտահոգություն հայտնեց ոսկու արհեստականորեն ցածր գնի վերաբերյալ և կոչ արեց վերադառնալ նախկին ոսկու ստանդարտին:Միևնույն ժամանակ, ավելցուկային դոլարները հոսեցին միջազգային շուկաներ, քանի որ Միացյալ Նահանգները ընդլայնեց իր դրամական պաշարները՝ Վիետնամի պատերազմում իր ռազմական արշավի ծախսերը հոգալու համար: Նրա ոսկու պաշարները ենթարկվեցին հարձակման սպեկուլյատիվ ներդրողների կողմից 19-րդ դարից ի վեր ընթացիկ հաշվի առաջին դեֆիցիտից հետո: 1971 թվականի օգոստոսին նախագահ Ռիչարդ Նիքսոնը կասեցրեց ԱՄՆ դոլարի փոխանակումը ոսկու հետ՝ որպես Նիքսոնի շոկի մաս: Ոսկու պատուհանի փակումը փաստացիորեն տեղափոխեց այլ երկրներ դոլարի արժեզրկման հետ կապված ճշգրտման բեռը: Սպեկուլյատիվ առևտրականները հետապնդեցին այլ արժույթներ և սկսեցին վաճառել դոլարներ՝ կանխատեսելով, որ այս արժույթները կվերագնահատվեն դոլարի նկատմամբ: Կապիտալի այս ներհոսքը դժվարություններ ստեղծեց օտարերկրյա կենտրոնական բանկերի համար, որոնք այնուհետև բախվեցին ընտրության՝ գնաճային փողի զանգվածի, կապիտալի հիմնականում անարդյունավետ վերահսկողության կամ փոխարժեքի լողացող փոխարժեքների միջև[19][34]: ԱՄՆ դոլարի շուրջ այս դժվարություններին հաջորդելով, ոսկու դոլարային գինը բարձրացվեց մինչև 38 ԱՄՆ դոլար՝ ունցիայի դիմաց, և Բրետտոն Վուդսի համակարգը ձևափոխվեց՝ թույլատրելով տատանումներ ընդլայնված 2.25% գոտու շրջանակներում՝ որպես 1971 թվականի դեկտեմբերին G-10 անդամների կողմից ստորագրված Սմիթսոնյան համաձայնագրի մաս: Համաձայնագիրը հետաձգեց համակարգի անկումը ևս երկու տարով[21]: Համակարգի քայքայումն արագացրեց ոչ միայն դոլարի արժեզրկումը, որը տեղի ունեցավ, այլ նաև 1970-ականների նավթային ճգնաժամերը, որոնք ընդգծեցին միջազգային ֆինանսական շուկաների կարևորությունը նավթադոլարների վերամշակման և վճարային հաշվեկշռի ֆինանսավորման գործում: Երբ համաշխարհային պահուստային արժույթը դարձավ լողացող, այլ երկրներ սկսեցին կիրառել լողացող փոխարժեքի ռեժիմներ[14]:
Post-Bretton Woods financial order: 1976
[խմբագրել | խմբագրել կոդը].jpg)
Որպես իր համաձայնագրի առաջին փոփոխության մաս 1969 թվականին, ԱՄՀ-ն մշակեց նոր պահուստային գործիք՝ հատուկ փոխառության իրավունքներ (SDRs), որոնք կարող էին պահվել կենտրոնական բանկերի կողմից և փոխանակվել միմյանց և Հիմնադրամի միջև՝ որպես ոսկու այլընտրանք: SDRs entered service in 1970 originally as units of a market basket of sixteen major vehicle currencies of countries whose share of total world exports exceeded 1%. The basket's composition changed over time and presently consists of the U.S. dollar, euro, Japanese yen, Chinese yuan, and British pound. Beyond holding them as reserves, nations can denominate transactions among themselves and the Fund in SDRs, although the instrument is not a vehicle for trade. In international transactions, the currency basket's portfolio characteristic affords greater stability against the uncertainties inherent with free floating exchange rates.[18][24][25][27] Special drawing rights were originally equivalent to a specified amount of gold, but were not directly redeemable for gold and instead served as a surrogate in obtaining other currencies that could be exchanged for gold. The Fund initially issued 9.5 billion XDR from 1970 to 1972.[29]
IMF members signed the Jamaica Agreement in January 1976, which ratified the end of the Bretton Woods system and reoriented the Fund's role in supporting the international monetary system. The agreement officially embraced the flexible exchange rate regimes that emerged after the failure of the Smithsonian Agreement measures. In tandem with floating exchange rates, the agreement endorsed central bank interventions aimed at clearing excessive volatility. The agreement retroactively formalized the abandonment of gold as a reserve instrument and the Fund subsequently demonetized its gold reserves, returning gold to members or selling it to provide poorer nations with relief funding. Developing countries and countries not endowed with oil export resources enjoyed greater access to IMF lending programs as a result. The Fund continued assisting nations experiencing balance of payments deficits and currency crises, but began imposing conditionality on its funding that required countries to adopt policies aimed at reducing deficits through spending cuts and tax increases, reducing protective trade barriers, and contractionary monetary policy.[18][28][35]
The second amendment to the articles of agreement was signed in 1978. It legally formalized the free-floating acceptance and gold demonetization achieved by the Jamaica Agreement, and required members to support stable exchange rates through macroeconomic policy. The post-Bretton Woods system was decentralized in that member states retained autonomy in selecting an exchange rate regime. The amendment also expanded the institution's capacity for oversight and charged members with supporting monetary sustainability by cooperating with the Fund on regime implementation.[24][25] This role is called IMF surveillance and is recognized as a pivotal point in the evolution of the Fund's mandate, which was extended beyond balance of payments issues to broader concern with internal and external stresses on countries' overall economic policies.[25][30]
Under the dominance of flexible exchange rate regimes, the foreign exchange markets became significantly more volatile. In 1980, newly elected U.S. President Ronald Reagan's administration brought about increasing balance of payments deficits and budget deficits. To finance these deficits, the United States offered artificially high real interest rates to attract large inflows of foreign capital. As foreign investors' demand for U.S. dollars grew, the dollar's value appreciated substantially until reaching its peak in February 1985. The U.S. trade deficit grew to $160 billion in 1985 ($341 billion in 2012 dollars[36]) as a result of the dollar's strong appreciation. The G5 met in September 1985 at the Plaza Hotel in New York City and agreed that the dollar should depreciate against the major currencies to resolve the United States' trade deficit and pledged to support this goal with concerted foreign exchange market interventions, in what became known as the Plaza Accord. The U.S. dollar continued to depreciate, but industrialized nations became increasingly concerned that it would decline too heavily and that exchange rate volatility would increase. To address these concerns, the G7 (now G8) held a summit in Paris in 1987, where they agreed to pursue improved exchange rate stability and better coordinate their macroeconomic policies, in what became known as the Louvre Accord. This accord became the provenance of the managed float regime by which central banks jointly intervene to resolve under- and overvaluations in the foreign exchange market to stabilize otherwise freely floating currencies. Exchange rates stabilized following the embrace of managed floating during the 1990s, with a strong U.S. economic performance from 1997 to 2000 during the Dot-com bubble. After the 2000 stock market correction of the Dot-com bubble the country's trade deficit grew, the September 11 attacks increased political uncertainties, and the dollar began to depreciate in 2001.[14][18][19][25][37]
Եվրոպական արժութային համակարգ՝ 1979 թվական
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Following the Smithsonian Agreement, member states of the European Economic Community adopted a narrower currency band of 1.125% for exchange rates among their own currencies, creating a smaller scale fixed exchange rate system known as the snake in the tunnel. The snake proved unsustainable as it did not compel EEC countries to coordinate macroeconomic policies. In 1979, the European Monetary System (EMS) phased out the currency snake. The EMS featured two key components: the European Currency Unit (ECU), an artificial weighted average market basket of European Union members' currencies, and the Exchange Rate Mechanism (ERM), a procedure for managing exchange rate fluctuations in keeping with a calculated parity grid of currencies' par values.[11][18][38]
The parity grid was derived from parities each participating country established for its currency with all other currencies in the system, denominated in terms of ECUs. The weights within the ECU changed in response to variances in the values of each currency in its basket. Under the ERM, if an exchange rate reached its upper or lower limit (within a 2.25% band), both nations in that currency pair were obligated to intervene collectively in the foreign exchange market and buy or sell the under- or overvalued currency as necessary to return the exchange rate to its par value according to the parity matrix. The requirement of cooperative market intervention marked a key difference from the Bretton Woods system. Similarly to Bretton Woods however, EMS members could impose capital controls and other monetary policy shifts on countries responsible for exchange rates approaching their bounds, as identified by a divergence indicator which measured deviations from the ECU's value.[13][22] The central exchange rates of the parity grid could be adjusted in exceptional circumstances, and were modified every eight months on average during the systems' initial four years of operation.[25] During its twenty-year lifespan, these central rates were adjusted over 50 times.[21]
Առևտրի համաշխարհային կազմակերպության ստեղծումը՝ 1994 թվական
[խմբագրել | խմբագրել կոդը].jpg)
The Uruguay Round of GATT multilateral trade negotiations took place from 1986 to 1994, with 123 nations becoming party to agreements achieved throughout the negotiations. Among the achievements were trade liberalization in agricultural goods and textiles, the General Agreement on Trade in Services, and agreements on intellectual property rights issues. The key manifestation of this round was the Marrakech Agreement signed in April 1994, which established the World Trade Organization (WTO). The WTO is a chartered multilateral trade organization, charged with continuing the GATT mandate to promote trade, govern trade relations, and prevent damaging trade practices or policies. It became operational in January 1995. Compared with its GATT secretariat predecessor, the WTO features an improved mechanism for settling trade disputes since the organization is membership-based and not dependent on consensus as in traditional trade negotiations. This function was designed to address prior weaknesses, whereby parties in dispute would invoke delays, obstruct negotiations, or fall back on weak enforcement.[10][13][16] In 1997, WTO members reached an agreement which committed to softer restrictions on commercial financial services, including banking services, securities trading, and insurance services. These commitments entered into force in March 1999, consisting of 70 governments accounting for approximately 95% of worldwide financial services.[40]
Ֆինանսական ինտեգրացիա և համակարգային ճգնաժամեր՝ 1980 թվականից մինչև մեր օրեր
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Financial integration among industrialized nations grew substantially during the 1980s and 1990s, as did liberalization of their capital accounts.[24] Integration among financial markets and banks rendered benefits such as greater productivity and the broad sharing of risk in the macroeconomy. The resulting interdependence also carried a substantive cost in terms of shared vulnerabilities and increased exposure to systemic risks.[42] Accompanying financial integration in recent decades was a succession of deregulation, in which countries increasingly abandoned regulations over the behavior of financial intermediaries and simplified requirements of disclosure to the public and to regulatory authorities.[14] As economies became more open, nations became increasingly exposed to external shocks. Economists have argued greater worldwide financial integration has resulted in more volatile capital flows, thereby increasing the potential for financial market turbulence. Given greater integration among nations, a systemic crisis in one can easily infect others.[32]
The 1980s and 1990s saw a wave of currency crises and sovereign defaults, including the 1987 Black Monday stock market crashes, 1992 European Monetary System crisis, 1994 Mexican peso crisis, 1997 Asian currency crisis, 1998 Russian financial crisis, and the 1998–2002 Argentine peso crisis.[2][13][18][43][44] These crises differed in terms of their breadth, causes, and aggravations, among which were capital flights brought about by speculative attacks on fixed exchange rate currencies perceived to be mispriced given a nation's fiscal policy,[14] self-fulfilling speculative attacks by investors expecting other investors to follow suit given doubts about a nation's currency peg,[43] lack of access to developed and functioning domestic capital markets in emerging market countries,[30] and current account reversals during conditions of limited capital mobility and dysfunctional banking systems.[33]
Following research of systemic crises that plagued developing countries throughout the 1990s, economists have reached a consensus that liberalization of capital flows carries important prerequisites if these countries are to observe the benefits offered by financial globalization. Such conditions include stable macroeconomic policies, healthy fiscal policy, robust bank regulations, and strong legal protection of property rights. Economists largely favor adherence to an organized sequence of encouraging foreign direct investment, liberalizing domestic equity capital, and embracing capital outflows and short-term capital mobility only once the country has achieved functioning domestic capital markets and established a sound regulatory framework.[14][24] An emerging market economy must develop a credible currency in the eyes of both domestic and international investors to realize benefits of globalization such as greater liquidity, greater savings at higher interest rates, and accelerated economic growth. If a country embraces unrestrained access to foreign capital markets without maintaining a credible currency, it becomes vulnerable to speculative capital flights and sudden stops, which carry serious economic and social costs.[34]
Countries sought to improve the sustainability and transparency of the global financial system in response to crises in the 1980s and 1990s. The Basel Committee on Banking Supervision was formed in 1974 by the G-10 members' central bank governors to facilitate cooperation on the supervision and regulation of banking practices. It is headquartered at the Bank for International Settlements in Basel, Switzerland. The committee has held several rounds of deliberation known collectively as the Basel Accords. The first of these accords, known as Basel I, took place in 1988 and emphasized credit risk and the assessment of different asset classes. Basel I was motivated by concerns over whether large multinational banks were appropriately regulated, stemming from observations during the 1980s Latin American debt crisis. Following Basel I, the committee published recommendations on new capital requirements for banks, which the G-10 nations implemented four years later. In 1999, the G-10 established the Financial Stability Forum (reconstituted by the G-20 in 2009 as the Financial Stability Board) to facilitate cooperation among regulatory agencies and promote stability in the global financial system. The Forum was charged with developing and codifying twelve international standards and implementation thereof.[24][30]
The Basel II accord was set in 2004 and again emphasized capital requirements as a safeguard against systemic risk as well as the need for global consistency in banking regulations so as not to competitively disadvantage banks operating internationally. It was motivated by what were seen as inadequacies of the first accord such as insufficient public disclosure of banks' risk profiles and oversight by regulatory bodies. Members were slow to implement it, with major efforts by the European Union and United States taking place as late as 2007 and 2008.[14][15][24] In 2010, the Basel Committee revised the capital requirements in a set of enhancements to Basel II known as Basel III, which centered on a leverage ratio requirement aimed at restricting excessive leveraging by banks. In addition to strengthening the ratio, Basel III modified the formulas used to weight risk and compute the capital thresholds necessary to mitigate the risks of bank holdings, concluding the capital threshold should be set at 7% of the value of a bank's risk-weighted assets.[18][45]
Եվրոպական տնտեսական և արժութային միության ծնունդը 1992 թվական
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]In February 1992, European Union countries signed the Maastricht Treaty which outlined a three-stage plan to accelerate progress toward an Economic and Monetary Union (EMU). The first stage centered on liberalizing capital mobility and aligning macroeconomic policies between countries. The second stage established the European Monetary Institute which was ultimately dissolved in tandem with the establishment in 1998 of the European Central Bank (ECB) and European System of Central Banks. Key to the Maastricht Treaty was the outlining of convergence criteria that EU members would need to satisfy before being permitted to proceed. The third and final stage introduced a common currency for circulation known as the Euro, adopted by eleven of then-fifteen members of the European Union in January 1999. In doing so, they disaggregated their sovereignty in matters of monetary policy. These countries continued to circulate their national legal tenders, exchangeable for euros at fixed rates, until 2002 when the ECB began issuing official Euro coins and notes. As of 2011[update], the EMU comprises 17 nations which have issued the Euro, and 11 non-Euro states.[15][18][21][38]
Համաշխարհային ֆինանսական ճգնաժամ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Following the market turbulence of the 1990s financial crises and September 11 attacks on the U.S. in 2001, financial integration intensified among developed nations and emerging markets, with substantial growth in capital flows among banks and in the trading of financial derivatives and structured finance products. Worldwide international capital flows grew from $3 trillion to $11 trillion U.S. dollars from 2002 to 2007, primarily in the form of short-term money market instruments. The United States experienced growth in the size and complexity of firms engaged in a broad range of financial services across borders in the wake of the Gramm–Leach–Bliley Act of 1999 which repealed the Glass–Steagall Act of 1933, ending limitations on commercial banks' investment banking activity. Industrialized nations began relying more on foreign capital to finance domestic investment opportunities, resulting in unprecedented capital flows to advanced economies from developing countries, as reflected by global imbalances which grew to 6% of gross world product in 2007 from 3% in 2001.[18][24]
The global financial crisis precipitated in 2007 and 2008 shared some of the key features exhibited by the wave of international financial crises in the 1990s, including accelerated capital influxes, weak regulatory frameworks, relaxed monetary policies, herd behavior during investment bubbles, collapsing asset prices, and massive deleveraging. The systemic problems originated in the United States and other advanced nations.[24] Similarly to the 1997 Asian crisis, the global crisis entailed broad lending by banks undertaking unproductive real estate investments as well as poor standards of corporate governance within financial intermediaries. Particularly in the United States, the crisis was characterized by growing securitization of non-performing assets, large fiscal deficits, and excessive financing in the housing sector.[18][33] While the real estate bubble in the U.S. triggered the financial crisis, the bubble was financed by foreign capital flowing from many countries. As its contagious effects began infecting other nations, the crisis became a precursor for the global economic downturn now referred to as the Great Recession. In the wake of the crisis, total volume of world trade in goods and services fell 10% from 2008 to 2009 and did not recover until 2011, with an increased concentration in emerging market countries. The global financial crisis demonstrated the negative effects of worldwide financial integration, sparking discourse on how and whether some countries should decouple themselves from the system altogether.[46][47]
Եվրոգոտու ճգնաժամ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]In 2009, a newly elected government in Greece revealed the falsification of its national budget data, and that its fiscal deficit for the year was 12.7% of GDP as opposed to the 3.7% espoused by the previous administration. This news alerted markets to the fact that Greece's deficit exceeded the eurozone's maximum of 3% outlined in the Economic and Monetary Union's Stability and Growth Pact. Investors concerned about a possible sovereign default rapidly sold Greek bonds. Given Greece's prior decision to embrace the euro as its currency, it no longer held monetary policy autonomy and could not intervene to depreciate a national currency to absorb the shock and boost competitiveness, as was the traditional solution to sudden capital flight. The crisis proved contagious when it spread to Portugal, Italy, and Spain (together with Greece these are collectively referred to as the PIGS). Ratings agencies downgraded these countries' debt instruments in 2010 which further increased the costliness of refinancing or repaying their national debts. The crisis continued to spread and soon grew into a European sovereign debt crisis which threatened economic recovery in the wake of the Great Recession. In tandem with the IMF, the European Union members assembled a €750 billion bailout for Greece and other afflicted nations. Additionally, the ECB pledged to purchase bonds from troubled eurozone nations in an effort to mitigate the risk of a banking system panic. The crisis is recognized by economists as highlighting the depth of financial integration in Europe, contrasted with the lack of fiscal integration and political unification necessary to prevent or decisively respond to crises. During the initial waves of the crisis, the public speculated that the turmoil could result in a disintegration of the eurozone and an abandonment of the euro. German Federal Minister of Finance Wolfgang Schäuble called for the expulsion of offending countries from the eurozone. Now commonly referred to as the Eurozone crisis, it has been ongoing since 2009 and most recently began encompassing the 2012–2013 Cypriot financial crisis.[18][48]
Համաշխարհայնացված կապիտալի հետևանքները
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Վճարային հաշվեկշիռ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Վճարային հաշվեկշռի հաշիվները ամփոփում են օտարերկրյա պետություններին կատարված կամ նրանցից ստացված վճարումները: Մուտքերը համարվում են կրեդիտային գործարքներ, իսկ վճարումները՝ դեբետային գործարքներ: Վճարային հաշվեկշիռը երեք բաղադրիչների ֆունկցիա է. ապրանքների և ծառայությունների արտահանման կամ ներմուծման հետ կապված գործարքները կազմում են ընթացիկ հաշիվը, ֆինանսական ակտիվների գնման կամ վաճառքի հետ կապված գործարքները կազմում են ֆինանսական հաշիվը, իսկ հարստության ոչ ավանդական փոխանցումների հետ կապված գործարքները կազմում են կապիտալի հաշիվը[48]: Ընթացիկ հաշիվը ամփոփում է երեք փոփոխական՝ առևտրային հաշվեկշիռը, արտերկրից ստացված զուտ գործոնային եկամուտը և զուտ միակողմանի փոխանցումները: Ֆինանսական հաշիվը ամփոփում է ակտիվների արտահանման և ներմուծման արժեքը, իսկ կապիտալի հաշիվը ամփոփում է ստացված ակտիվների փոխանցումների արժեքը՝ հանած տրված փոխանցումները: Կապիտալի հաշիվը ներառում է նաև պաշտոնական պահուստային հաշիվը, որը ամփոփում է կենտրոնական բանկերի կողմից տեղական արժույթի, արտարժույթի, ոսկու և SDR-ների գնումներն ու վաճառքները՝ բանկային պահուստները պահպանելու կամ օգտագործելու նպատակով[18][49][50]:
Քանի որ վճարային հաշվեկշիռը զրոյական է, ընթացիկ հաշվի ավելցուկը ցույց է տալիս ակտիվների հաշիվների դեֆիցիտը և հակառակը: Ընթացիկ հաշվի ավելցուկը կամ պակասորդը ցույց է տալիս, թե որքանով է երկիրը հենվում օտարերկրյա կապիտալի վրա՝ իր սպառումը և ներդրումները ֆինանսավորելու համար, և արդյոք այն ապրում է իր հնարավորություններից վեր: Օրինակ, եթե ենթադրենք կապիտալի հաշվի մնացորդը զրոյական (այսպիսով՝ ֆինանսավորման համար հասանելի ակտիվների փոխանցումներ չկան), ընթացիկ հաշվի դեֆիցիտը 1 միլիարդ ֆունտ ստեռլինգ է, ենթադրում է 1 միլիարդ ֆունտ ստերլինգ ֆինանսական հաշվի ավելցուկ: Ավելին, ֆինանսական ակտիվների զուտ արտահանումը ցույց է տալիս երկրի պարտքի աճը: Այս տեսանկյունից վճարային հաշվեկշիռը կապում է երկրի եկամուտը նրա ծախսերի հետ՝ ցույց տալով, թե որքանով են ընթացիկ հաշվի անհավասարակշռությունները ֆինանսավորվում տեղական կամ օտարերկրյա ֆինանսական կապիտալով, ինչը լուսաբանում է, թե ինչպես է ձևավորվում երկրի հարստությունը ժամանակի ընթացքում[18][48][49]: Վճարային հաշվեկշռի առողջ վիճակը կարևոր է տնտեսական աճի համար: Եթե պահանջարկի աճ ապրող երկրները դժվարանում են պահպանել վճարային հաշվեկշռի առողջ վիճակը, պահանջարկը կարող է դանդաղել, հանգեցնելով՝ չօգտագործված կամ ավելցուկային առաջարկի, օտարերկրյա ներդրումների նվազման և պակաս գրավիչ արտահանման, ինչը կարող է էլ ավելի ուժեղացնել բացասական ցիկլը, որն ուժգնացնում է վճարումների անհավասարակշռությունը[51]:
Երկրի արտաքին հարստությունը չափվում է արտաքին ակտիվների արժեքով՝ առանց արտաքին պարտավորությունների: Ընթացիկ հաշվի հավելուրդը (և համապատասխան ֆինանսական հաշվի դեֆիցիտը) ցույց է տալիս արտաքին հարստության աճ, մինչդեռ դեֆիցիտը նշանակում է նվազում: Բացի ընթացիկ հաշվի ցուցումներից, թե երկիրը ակտիվների զուտ գնորդ կամ զուտ վաճառող է, երկրի արտաքին հարստության փոփոխությունները ազդում են կապիտալի շահույթի և օտարերկրյա ներդրումներից կապիտալի կորուստների վրա: Դրական արտաքին հարստություն ունենալը նշանակում է, որ երկիրը համաշխարհային տնտեսության մեջ զուտ վարկատու է (կամ պարտատեր), մինչդեռ բացասական արտաքին հարստությունը ցույց է տալիս զուտ վարկառու (կամ պարտապան)[49]։
Եզակի ֆինանսական ռիսկեր
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Ազգերը և միջազգային ձեռնարկությունները բախվում են մի շարք ֆինանսական ռիսկերի, որոնք հատուկ են օտարերկրյա ներդրումային գործունեությանը։ Քաղաքական ռիսկը օտար երկրի քաղաքական անկայունությունից կամ այլ անբարենպաստ զարգացումներից կորուստների հավանականությունն է, որը դրսևորվում է տարբեր ձևերով: Փոխանցման ռիսկը շեշտադրում է երկրի կապիտալի վերահսկողության և վճարային հաշվեկշռի հետ կապված անորոշությունները: Գործառնական ռիսկը բնութագրում է երկրի կարգավորիչ քաղաքականության և դրա՝ բիզնեսի սովորական գործունեության վրա ազդեցության հետ կապված մտահոգությունները: Վերահսկողության ռիսկը ծնվում է օտարերկրյա ուղղակի ներդրումների տեղական գործունեության մեջ սեփականության և որոշումների կայացման իրավունքների շուրջ անորոշություններից[18]: Վարկային ռիսկը ենթադրում է, որ վարկատուները կարող են բախվել բացակայող կամ անբարենպաստ կարգավորող դաշտի, որը թույլ է տալիս քիչ կամ բացակայում է օտարերկրյա ներդրումների իրավական պաշտպանությունը: Օրինակ, օտարերկրյա կառավարությունները կարող են դիմել սուվերեն դեֆոլտի կամ այլ կերպ հրաժարվել իրենց պարտքային պարտավորություններից միջազգային ներդրողների հանդեպ՝ առանց որևէ իրավական հետևանքի կամ պաշտպանության միջոցի: Կառավարությունները կարող են որոշել էքսպրոպրիացնել կամ ազգայնացնել օտարերկրյա սեփականություն հանդիսացող ակտիվները կամ ընդունել հնարովի քաղաքականության փոփոխություններ՝ ներդրողի կողմից ընդունող երկրում ակտիվներ ձեռք բերելու որոշումից հետո[49]: Երկրի ռիսկը ներառում է և՛ քաղաքական ռիսկը, և՛ վարկային ռիսկը, և ներկայացնում է ընդունող երկրում անսպասելի զարգացումների հավանականությունը, որոնք կարող են սպառնալ նրա պարտքի մարման և տոկոսներից ու շահաբաժիններից ստացված եկամուտների վերադարձման կարողությանը[18][52]:
Մասնակիցներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Տնտեսական դերակատարներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Վերջին տասնամյակներում հիմնական տնտեսական գործառույթներից յուրաքանչյուրը՝ սպառումը, արտադրությունը և ներդրումները, դարձել են խիստ գլոբալացված: Մինչ սպառողները գնալով ավելի շատ են ներմուծում օտարերկրյա ապրանքներ կամ գնում են ներքին ապրանքներ, որոնք արտադրվում են օտարերկրյա միջոցներով, ձեռնարկությունները շարունակում են ընդլայնել արտադրությունը միջազգայնորեն՝ բավարարելու համաշխարհային տնտեսության աճող գլոբալացված սպառումը: Ազգերի միջև միջազգային ֆինանսական ինտեգրումը ներդրողներին հնարավորություն է տվել դիվերսիֆիկացնել իրենց ակտիվների պորտֆելները՝ ներդրումներ կատարելով արտասահմանում[18]: Սպառողները, բազմազգ կորպորացիաները, անհատ և ինստիտուցիոնալ ներդրողները և ֆինանսական միջնորդները (օրինակ՝ բանկերը) հանդիսանում են համաշխարհային ֆինանսական համակարգի հիմնական տնտեսական դերակատարները: Կենտրոնական բանկերը (օրինակ՝ Եվրոպական կենտրոնական բանկը կամ ԱՄՆ Դաշնային պահուստային համակարգը) իրականացնում են բաց շուկայական գործառնություններ՝ դրամավարկային քաղաքականության նպատակներն իրականացնելու համար[20][22]: Միջազգային ֆինանսական հաստատությունները, ինչպիսիք են Բրետտոն Վուդսի հաստատությունները, բազմակողմ զարգացման բանկերը և զարգացման ֆինանսավորման այլ հաստատությունները, տրամադրում են արտակարգ ֆինանսավորում ճգնաժամի մեջ գտնվող երկրներին, ապահովում են ռիսկերի մեղմացման գործիքներ հեռանկարային օտարերկրյա ներդրողների համար և հավաքագրում են կապիտալ զարգացման ֆինանսավորման և աղքատության կրճատման նախաձեռնությունների համար[24]: Առևտրային կազմակերպությունները, ինչպիսիք են Առևտրի համաշխարհային կազմակերպությունը, Միջազգային ֆինանսների ինստիտուտը և բորսաների համաշխարհային ֆեդերացիան, փորձում են մեղմել առևտուրը, հեշտացնել առևտրային վեճերը և լուծել տնտեսական հարցերը, խթանել ստանդարտները և հովանավորել հետազոտական և վիճակագրական հրապարակումները[53][54][55]:
Կարգավորող մարմիններ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Ֆինանսական կարգավորման բացահայտ նպատակները ներառում են երկրների ձգտումները՝ ապահովելու ֆինանսական կայունություն և պաշտպանելու շուկայի անփորձ մասնակիցներին խարդախ գործունեությունից, մինչդեռ անուղղակի նպատակները ներառում են աշխարհի ներդրողներին կենսունակ և մրցունակ ֆինանսական միջավայրեր առաջարկելը[34]: Գործող կառավարումով, ֆինանսական կանոնակարգերով, ավանդների ապահովագրությամբ, արտակարգ իրավիճակների ֆինանսավորմամբ զեղչային պատուհանների միջոցով, ստանդարտ հաշվապահական պրակտիկաներով և հաստատված իրավական և բացահայտման ընթացակարգերով մեկ պետություն կարող է ինքնին զարգացնել և զարգացնել առողջ ներքին ֆինանսական համակարգ: Սակայն գլոբալ համատեքստում գոյություն չունի կենտրոնական քաղաքական իշխանություն, որը կարող է այս պայմանավորվածությունները տարածել համաշխարհային մակարդակով: Փոխարենը, կառավարությունները համագործակցել են՝ հիմնելու մի շարք հաստատություններ և պրակտիկաներ, որոնք ժամանակի ընթացքում զարգացել են և հավաքականորեն կոչվում են միջազգային ֆինանսական ճարտարապետություն[14][24]: Այս ճարտարապետության շրջանակներում կարգավորող մարմինները, ինչպիսիք են ազգային կառավարությունները և միջկառավարական կազմակերպությունները, ունեն միջազգային ֆինանսական շուկաների վրա ազդելու կարողություն: Ազգային կառավարությունները կարող են օգտագործել իրենց ֆինանսների նախարարությունները, գանձապետարանները և կարգավորող գործակալությունները՝ սահմանելու սակագներ և օտարերկրյա կապիտալի վերահսկողություն, կամ կարող են օգտագործել իրենց կենտրոնական բանկերը՝ բաց շուկաներում ցանկալի միջամտություն իրականացնելու համար[49]:
Որոշ չափով տեղի է ունենում ինքնակարգավորում, որի շրջանակներում բանկերը և այլ ֆինանսական հաստատություններ փորձում են գործել այնպիսի ուղեցույցների շրջանակներում, որոնք սահմանվել և հրապարակվել են բազմակողմ կազմակերպությունների կողմից, ինչպիսիք են Արժույթի միջազգային հիմնադրամը կամ Միջազգային հաշվարկների բանկը (մասնավորապես Բանկային վերահսկողության Բազելյան կոմիտեն և Գլոբալ ֆինանսական համակարգի կոմիտեն[56])[27]: Միջազգային կարգավորող մարմինների այլ օրինակներ են՝ Ֆինանսական կայունության խորհուրդը (FSB), որը ստեղծվել է զարգացած երկրների միջև տեղեկատվության և գործունեությունը համակարգելու համար, Արժեթղթերի հանձնաժողովների միջազգային կազմակերպությունը (IOSCO), որը համակարգում է ֆինանսական արժեթղթերի կարգավորումը, Ապահովագրական վերահսկողների միջազգային ասոցիացիան (IAIS), որը նպաստում է ապահովագրական ոլորտի հետևողական վերահսկողությանը, Փողերի լվացման դեմ ուղղված ֆինանսական գործողությունների աշխատանքային խումբը, որը նպաստում է փողերի լվացման և ահաբեկչության ֆինանսավորման դեմ պայքարում համագործակցությանը և Միջազգային Հաշվապահական Ստանդարտների Խորհուրդը (IASB), որը հրապարակում է հաշվապահական հաշվառման և աուդիտի ստանդարտներ: Գոյություն ունեն պետական և մասնավոր պայմանավորվածություններ՝ աջակցելու և ուղղորդելու այն երկրներին, որոնք պայքարում են սուվերեն պարտքի վճարման հարցում, ինչպիսիք են Փարիզի ակումբը և Լոնդոնի ակումբը[24][30]: Արժեթղթերի ազգային հանձնաժողովները և անկախ ֆինանսական կարգավորիչները վերահսկում են իրենց արդյունաբերությունների արտարժույթի շուկայի գործունեությունը[19]: Եվրոպայում վերազգային ֆինանսական կարգավորողների երկու օրինակ են Եվրոպական բանկային մարմինը (EBA), որը բացահայտում է համակարգային ռիսկերը և ինստիտուցիոնալ թուլությունները և կարող է չեղյալ հայտարարել ազգային կարգավորողների որոշումները, և Եվրոպական ստվերային ֆինանսական կարգավորող կոմիտեն (ESFRC), որը վերանայում է ֆինանսական կարգավորման հարցերը և հրապարակում քաղաքականության վերաբերյալ առաջարկություններ[57][58]:
Հետազոտական կազմակերպություններ և այլ ֆորումներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Հետազոտական և ակադեմիական հաստատությունները, մասնագիտական ասոցիացիաները և ուղեղային կենտրոնները նպատակ ունեն դիտարկել, մոդելավորել, հասկանալ և հրապարակել առաջարկություններ՝ բարելավելու համաշխարհային ֆինանսական համակարգի թափանցիկությունն ու արդյունավետությունը: Օրինակ, անկախ, անկուսակցական Համաշխարհային տնտեսական ֆորումը խթանում է Համաշխարհային ֆինանսական համակարգի Գլոբալ օրակարգային խորհրդի և Արժույթի միջազգային համակարգի գլոբալ օրակարգային խորհրդի աշխատանքը, որոնք զեկուցում են համակարգային ռիսկերի մասին և հավաքում են քաղաքականության առաջարկություններ[59][60]։ Գլոբալ ֆինանսական շուկաների ասոցիացիան հեշտացնում է համաշխարհային ֆինանսական խնդիրների քննարկումը աշխարհի տարբեր մասնագիտական ասոցիացիաների անդամների միջև[61]։ Երեսունների խումբը (G30) ձևավորվել է 1978 թվականին որպես խորհրդատուների, հետազոտողների և ներկայացուցիչների մասնավոր, միջազգային խումբ, որը նվիրված է միջազգային տնտեսագիտության և համաշխարհային ֆինանսների իմացության առաջխաղացմանը[62]։
Համաշխարհային ֆինանսական համակարգի ապագան
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]ԱՄՀ-ն զեկուցել է, որ համաշխարհային ֆինանսական համակարգը գտնվում է ֆինանսական կայունության բարելավման ճանապարհին, սակայն բախվում է մի շարք անցումային մարտահրավերների, որոնք բխում են տարածաշրջանային խոցելիությունից և քաղաքական ռեժիմներից։ Մեկ մարտահրավեր է Միացյալ Նահանգների՝ իր հարմարվողական դրամավարկային քաղաքականությունից հրաժարվելու կառավարումը։ Այդ գործընթացի նրբորեն և կանոնավոր իրականացումը կարող է դժվար լինել, քանի որ շուկաները ճշգրտվում են՝ արտացոլելու ներդրողների սպասումները ավելի բարձր տոկոսադրույքներով նոր դրամավարկային ռեժիմի վերաբերյալ։ Տոկոսադրույքները կարող են չափազանց կտրուկ բարձրանալ, եթե սրվեն շուկայի իրացվելիության կառուցվածքային անկմամբ՝ պայմանավորված ավելի բարձր տոկոսադրույքներով և ավելի մեծ անկայունությամբ, կամ կարճաժամկետ արժեթղթերի և ստվերային բանկային համակարգի (հատկապես հիփոթեքային շուկայի և անշարժ գույքի ներդրումային տրաստների) կառուցվածքային լծակազերծմամբ։ Այլ կենտրոնական բանկեր դիտարկում են վերջին տարիներին կիրառված ոչ ավանդական դրամավարկային քաղաքականություններից դուրս գալու եղանակներ։ Սակայն որոշ երկրներ, ինչպես օրինակ Ճապոնիան, փորձում են ավելի մեծ մասշտաբի խթանման ծրագրեր՝ դեֆլյացիոն ճնշումների դեմ պայքարելու համար։ Եվրոգոտու երկրները իրականացրել են բազմաթիվ ազգային բարեփոխումներ՝ ուղղված դրամական միությունն ամրապնդելուն և բանկերի ու կառավարությունների վրա ճնշումը թեթևացնելուն։ Այնուամենայնիվ, որոշ եվրոպական երկրներ, ինչպիսիք են Պորտուգալիան, Իտալիան և Իսպանիան, շարունակում են պայքարել խիստ լծակավորված կորպորատիվ հատվածների և մասնատված ֆինանսական շուկաների հետ, որտեղ ներդրողները բախվում են գնագոյացման անարդյունավետությանը և որակյալ ակտիվների բացահայտման դժվարությանը։ Նման միջավայրերում գործող բանկերը կարող են ավելի ուժեղ դրույթների կարիք ունենալ՝ համապատասխան շուկայական ճշգրտումներին դիմակայելու և հնարավոր կորուստները կլանելու համար։ Զարգացող շուկայական տնտեսությունները ավելի մեծ կայունության ճանապարհին բախվում են մարտահրավերների, քանի որ պարտատոմսերի շուկաները դրսևորում են ներքին շուկաները հեղեղող արտաքին ներդրողների կողմից դրամավարկային մեղմացման նկատմամբ զգայունությունը, ինչը հանգեցնում է պոտենցիալ կապիտալի փախուստի, որը առաջանում է ընդլայնողական միջավայրում կորպորատիվ լծակների պատճառով: Այս տնտեսությունների քաղաքականություն մշակողների առջև դրված է ավելի կայուն և հավասարակշռված ֆինանսական հատվածների անցնելու խնդիրը՝ միաժամանակ շարունակելով խթանել շուկայի աճը, որպեսզի չհրահրեն ներդրողների հեռացումը[63]։
Գլոբալ ֆինանսական ճգնաժամը և Մեծ ճգնաժամը հանգեցրին գլոբալ ֆինանսական համակարգի կառուցվածքի վերաբերյալ նորացված քննարկման։ Այս իրադարձությունները ուշադրություն հրավիրեցին ֆինանսական ինտեգրմանը, գլոբալ կառավարման անբավարարությանը և ֆինանսական գլոբալացման արդյունքում առաջացող համակարգային ռիսկերին[64]։ 1945 թվականին ԱՄՀ-ին որպես պահապան լիազորված պաշտոնական միջազգային դրամական համակարգի ստեղծումից ի վեր, աշխարհը ենթարկվել է ծավալուն քաղաքական և տնտեսական փոփոխությունների։ Սա հիմնովին փոխել է այն հարացույցը, որում գործում են միջազգային ֆինանսական հաստատությունները՝ ավելացնելով ԱՄՀ-ի և Համաշխարհային բանկի մանդատների բարդությունները[30]։ Պաշտոնական դրամավարկային համակարգին հավատարմության բացակայությունը ստեղծել է ազգային մակրոտնտեսական քաղաքականության գլոբալ սահմանափակումների դատարկություն և ֆինանսական գործունեության կանոնների վրա հիմնված կառավարման դեֆիցիտ[65]։ Ֆրանսիացի տնտեսագետ և Համաշխարհային տնտեսական ֆորումի Բրետտոն Վուդսի վերաստեղծման կոմիտեի գործադիր տնօրեն Մարկ Ուզանը նշել է, որ որոշ արմատական առաջարկներ, ինչպիսիք են «գլոբալ կենտրոնական բանկը կամ համաշխարհային ֆինանսական մարմինը», համարվել են անիրագործելի, ինչը հանգեցրել է թափանցիկությունը և բացահայտումը բարելավելու, զարգացող շուկաների ֆինանսական միջավայրերն ամրապնդելու, զարգացած երկրներում պրուդենցիալ կարգավորիչ միջավայրերն ուժեղացնելու և զարգացող շուկաներում կապիտալի հաշվի ազատականացումն ու փոխարժեքի ռեժիմի ընտրությունը ավելի լավ կարգավորելու միջնաժամկետ ջանքերի հետագա դիտարկմանը։ Նա նաև ուշադրություն է հրավիրել ֆինանսական ճգնաժամերի կառավարման գործում մասնավոր հատվածի մասնակցության ավելացման և բազմակողմ հաստատությունների ռեսուրսների ընդլայնման կոչերին[30]։
Համաշխարհային ֆինանսների վերաբերյալ Արտաքին հարաբերությունների խորհրդի գնահատականը նշում է, որ համընկնող քաղաքականություններով և սահմանափակ լիազորություններով գերակայող ինստիտուտները, ինչպես նաև ազգային շահերը միջազգային բարեփոխումների հետ համադրելու դժվարությունները, երկու հիմնական թույլ կողմերն են, որոնք հետ են պահում համաշխարհային ֆինանսական բարեփոխումները: Ներկայումս երկրները չունեն մակրոտնտեսական քաղաքականության համակարգման համապարփակ շրջանակ, և համաշխարհային խնայողությունների անհավասարակշռությունը համաշխարհային ֆինանսական ճգնաժամից առաջ և հետո այնքան մեծ էր, որ կասկածի տակ է դրվել Միացյալ Նահանգների կարգավիճակը՝ որպես համաշխարհային պահուստային արժույթի կառավարիչ։ Արտարժույթի շուկաների կայունացմանն ուղղված մակրոտնտեսական քաղաքականության իրականացման հետճգնաժամային ջանքերը դեռևս ինստիտուցիոնալացված չեն։ Բանկային և ներդրումային գործունեության մոնիթորինգի և կառավարման լավագույն եղանակների վերաբերյալ միջազգային կոնսենսուսի բացակայությունը սպառնում է աշխարհի՝ ապագա գլոբալ ֆինանսական ճգնաժամերը կանխելու կարողությանը։ Բազել III-ին համապատասխանող բանկային կանոնների դանդաղ և հաճախ ուշացումով իրականացումը նշանակում է, որ ստանդարտների մեծ մասը ուժի մեջ չի մտնի մինչև 2019 թվականը, ինչը կհանգեցնի համաշխարհային ֆինանսների չկարգավորվող համակարգային ռիսկերի ազդեցությանը: Չնայած Բազել III-ի և G20-ի մյուս ջանքերին՝ ամրապնդելու Ֆինանսական կայունության խորհրդի կարողությունները՝ խթանելու համագործակցությունը և կայունացնել կարգավորող փոփոխությունները, կարգավորումը հիմնականում գոյություն ունի ազգային և տարածաշրջանային մակարդակներում[66]։
Բարեփոխումների ջանքեր
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Համաշխարհային բանկի նախկին գլխավոր տնտեսագետ և ԱՄՆ Տնտեսական խորհրդատուների խորհրդի նախկին նախագահ Ջոզեֆ Ի. Ստիգլիցը 1990-ականների վերջին անդրադարձել է աճող համաձայնությանը, որ ինչ-որ բան սխալ է այն համակարգում, որն ունակ է բարձր ծախսեր պարտադրել մեծ թվով մարդկանց, ովքեր հազիվ են մասնակցում են միջազգային ֆինանսական շուկաներին՝ ոչ սպեկուլյացիա անելով միջազգային ներդրումների վրա, ոչ էլ փոխառություն վերցնելով արտարժույթով։ Նա պնդում էր, որ արտաքին ճգնաժամերն ունեն ուժեղ հետևանքներ ամբողջ աշխարհում՝ մասամբ բարոյական վտանգի երևույթի պատճառով, հատկապես, երբ շատ բազմազգ ընկերություններ միտումնավոր ներդրումներ են կատարում խիստ ռիսկային պետական պարտատոմսերում՝ ազգային կամ միջազգային օգնության ակնկալիքով: Թեև ճգնաժամերը կարող են հաղթահարվել արտակարգ իրավիճակների ֆինանսավորմամբ, փրկության միջոցների կիրառումը ծանր բեռ է դնում տուժած երկրներում ապրող հարկատուների վրա, և բարձր ծախսերը վնասում են կենսամակարդակին: Ստիգլիցը կոչ է արել գտնել կարճաժամկետ միջազգային կապիտալի հոսքերը կայունացնելու միջոցներ՝ առանց բացասաբար ազդելու երկարաժամկետ օտարերկրյա ուղղակի ներդրումների վրա, որոնք սովորաբար նոր գիտելիքների տարածում և տեխնոլոգիական առաջընթաց են բերում տնտեսություններ[67]։
Ամերիկացի տնտեսագետ և Դաշնային պահուստային համակարգի նախկին նախագահ Փոլ Վոլքերը պնդում է, որ հիմնական հարցերի շուրջ համաշխարհային կոնսենսուսի բացակայությունը սպառնում է համաշխարհային ֆինանսական համակարգի բարեփոխման ջանքերին: Նա պնդել է, որ հավանաբար ամենակարևոր խնդիրը համակարգային առումով կարևոր ֆինանսական հաստատությունների ձախողումներին միասնական մոտեցումն է՝ նշելով, որ հանրային հարկատուները և կառավարության պաշտոնյաները հիասթափվել են՝ հարկային եկամուտները պարտատերերին փրկելու համար օգտագործելուց՝ վարակի տարածումը կանխելու և տնտեսական աղետը մեղմելու նպատակով։ Վոլկերը ներկայացրել է հնարավոր համակարգված միջոցառումների շարք՝ ԱՄՀ-ի կողմից քաղաքականության մոնիթորինգի ուժեղացում և երկրների պարտավորվածություն՝ ընդունելու համաձայնեցված լավագույն պրակտիկաները, բազմակողմ մարմինների կողմից պարտադիր խորհրդատվություն, որը կհանգեցնի ավելի ուղղակի քաղաքական առաջարկությունների, արտակարգ ֆինանսավորման հնարավորությունների (ինչպիսիք են ԱՄՀ-ի կամ կենտրոնական բանկերի կողմից առաջարկվողները) ազգային որակավորման ավելի խիստ վերահսկողություն և բարելավված խթանիչ կառուցվածքներ՝ ֆինանսական պատժամիջոցներով[68]։
«Bank of England»-ի կառավարիչ և «Bank of Canada»-ի նախկին կառավարիչ Մարկ Քարնին նկարագրել է գլոբալ ֆինանսական բարեփոխումների երկու մոտեցում՝ ֆինանսական հաստատությունները պաշտպանել ցիկլիկ տնտեսական ազդեցություններից՝ անհատապես ամրապնդելով բանկերը, և տնտեսական ցիկլերը պաշտպանել բանկերից՝ բարելավելով համակարգային դիմացկունությունը։ Ֆինանսական հաստատությունների ամրապնդումը պահանջում է կապիտալի ավելի ուժեղ պահանջներ և իրացվելիության դրույթներ, ինչպես նաև ռիսկերի ավելի լավ չափում և կառավարում։ G-20-ը համաձայնվել է Բանկային վերահսկողության Բազելյան կոմիտեի կողմից ներկայացված նոր ստանդարտներին 2009 թվականին Փենսիլվանիայի Փիթսբուրգում կայացած գագաթնաժողովի ժամանակ։ Ստանդարտները ներառում էին լծակների հարաբերակցության թիրախներ՝ լրացնելու կապիտալի համարժեքության այլ պահանջներ, որոնք սահմանված են Բազել II-ի կողմից:Համաշխարհային ֆինանսական համակարգի ճկունության բարելավումը պահանջում է պաշտպանություն, որը թույլ կտա համակարգին դիմակայել եզակի ինստիտուցիոնալ և շուկայական ձախողումներին: Քարնին պնդում է, որ քաղաքականություն մշակողները մոտեցել են այն տեսակետին, որ հաստատությունները պետք է կրեն ֆինանսական կորուստների բեռը ապագա ֆինանսական ճգնաժամերի ժամանակ, և նման դեպքերը պետք է լինեն լավ սահմանված և նախապես պլանավորված: Նա առաջարկեց ազգային այլ կարգավորող մարմիններին հետևել Կանադային՝ հաստատելու փուլային միջամտության ընթացակարգեր և բանկերից պահանջել պարտավորվել կատարել այն, ինչ նա անվանել է «կենդանի կամք», որը մանրամասն կներկայացնի կանոնավոր ինստիտուցիոնալ ձախողման պլաններ[69]։
2010 թվականին Հարավային Կորեայի մայրաքաղաք Սեուլում կայացած իր գագաթնաժողովի ժամանակ G-20-ը միասնաբար հավանություն տվեց Բազել III-ի կողմից առաջարկված բանկերի կապիտալի համարժեքության և իրացվելիության նոր ստանդարտների հավաքածուին։ «Deutsche Bundesbank»-ի գործադիր խորհրդի անդամ Անդրեաս Դոմբրետը նշել է գլոբալ ֆինանսական համակարգում իրենց չափերով, բարդությամբ և փոխկապակցվածության աստիճանով համակարգային կարևորություն ունեցող հաստատությունները բացահայտելու դժվարությունը և նշել է, որ պետք է ջանքեր գործադրվեն՝ բացահայտելու 25-30 անվիճելի գլոբալ համակարգային հաստատությունների խումբ։ Նա առաջարկել է դրանք պահպանել Բազել III-ի կողմից սահմանված չափանիշներից ավելի բարձր չափանիշներով, և որ չնայած ինստիտուցիոնալ ձախողումների անխուսափելիությանը, նման ձախողումները չպետք է իրենց հետ տանեն ֆինանսական համակարգերը, որոնցում նրանք մասնակցում են: Դոմբրետը պաշտպանել է կարգավորիչ բարեփոխումները, որոնք ավելի հեռու են գնում, քան բանկային կանոնակարգերը, և պաշտպանել է ավելի մեծ թափանցիկություն՝ հանրային բացահայտման ավելացման և ստվերային բանկային համակարգի ավելի մեծ կարգավորման միջոցով[70]։
Նյու Յորքի Դաշնային պահուստային բանկի նախագահ և Դաշնային բաց շուկայի կոմիտեի փոխնախագահ Ուիլյամ Ց. Դադլին պնդել է, որ հիմնականում ազգային հիմունքներով կարգավորվող գլոբալ ֆինանսական համակարգն անընդունելի է գլոբալ ֆինանսական ընկերություններով աշխարհի տնտեսությանը աջակցելու համար։ 2011 թվականին նա պաշտպանել է գլոբալ ֆինանսական համակարգի անվտանգությունն ու ապահովությունը բարելավելու հինգ ուղի՝ հատուկ կապիտալի պահանջ համակարգային առումով կարևոր համարվող ֆինանսական հաստատությունների համար, հավասար մրցակցային դաշտ, որը խոչընդոտում է տարբեր կարգավորիչ միջավայրերի շահագործումը և «հարևանիդ աղքատացրու» քաղաքականությունները, որոնք ծառայում են «ազգային ընտրազանգվածներին՝ գլոբալ ֆինանսական կայունության հաշվին», տարածաշրջանային և ազգային կարգավորիչ ռեժիմների միջև գերազանց համագործակցություն՝ տեղեկատվության փոխանակման ավելի լայն արձանագրություններով, ինչպիսիք են արտաբորսայական ֆինանսական ածանցյալների առևտրի գրառումները, «մայր երկրի և հյուրընկալող երկրի պարտականությունների» ավելի լավ սահմանազատում, երբ բանկերը խնդիրների են հանդիպում, և սահմանների միջև արտակարգ իրացվելիության լուծումների կառավարման հստակ սահմանված ընթացակարգեր, ներառյալ այն, թե որ կողմերն են պատասխանատու նման միջոցառումների ռիսկի, պայմանների և ֆինանսավորման համար[71]։
See also
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ծանոթագրություններ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- ↑ James, Paul W.; Patomäki, Heikki (2007). Globalization and Economy, Vol. 2: Globalizing Finance and the New Economy. London, UK: Sage Publications. ISBN 978-1-4129-1952-4.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 Cassis, Youssef (2006). Capitals of Capital: A History of International Financial Centres, 1780–2005. Cambridge, UK: Cambridge University Press. ISBN 978-0-511-33522-8.
- ↑ 3,0 3,1 Flandreau, Marc; Holtfrerich, Carl-Ludwig; James, Harold (2003). International Financial History in the Twentieth Century: System and Anarchy. Cambridge, UK: Cambridge University Press. ISBN 978-0-511-07011-2.
- ↑ 4,0 4,1 Eichengreen, Barry; Esteves, Rui Pedro (2021), Fukao, Kyoji; Broadberry, Stephen (eds.), «International Finance», The Cambridge Economic History of the Modern World: Volume 2: 1870 to the Present, Cambridge University Press, vol. 2, էջեր 501–525, ISBN 978-1-107-15948-8
- ↑ «Goal 10 targets». UNDP (անգլերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2020-11-27-ին. Վերցված է 2020-09-23-ին.
- ↑ London and Paris as International Financial Centres in the Twentieth Century. Oxford: OUP Oxford. 2005. ISBN 9780191533471.
- ↑ 7,0 7,1 Cameron, Rondo; Bovykin, V.I., eds. (1991). International Banking: 1870–1914. New York, NY: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-506271-7.
- ↑ Benedictus, Leo (2006-11-16). «A brief history of the passport». The Guardian. Վերցված է 2013-07-04-ին.
- ↑ «International Civil Aviation Organization: A trusted international authority». Passport Canada. Արխիվացված է օրիգինալից 2013-05-22-ին. Վերցված է 2013-07-04-ին.
- ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 10,6 10,7 Carbaugh, Robert J. (2005). International Economics, 10th Edition. Mason, OH: Thomson South-Western. ISBN 978-0-324-52724-7.
- ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 Atkin, John (2005). The Foreign Exchange Market of London: Development Since 1900. New York, NY: Routledge. ISBN 978-0-203-32269-7.
- ↑ Kennedy, Simon (2013-05-09). «Fed in 2008 Showed Panic of 1907 Was Excessive: Cutting Research». Bloomberg. Վերցված է 2013-07-09-ին.
- ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 13,5 Levi, Maurice D. (2005). International Finance, 4th Edition. New York, NY: Routledge. ISBN 978-0-415-30900-4.
- ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 14,4 14,5 14,6 14,7 Saccomanni, Fabrizio (2008). Managing International Financial Instability: National Tamers versus Global Tigers. Cheltenham, UK: Edward Elgar Publishing Limited. ISBN 978-1-84542-142-7.
- ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 15,4 15,5 Dunn, Robert M. Jr.; Mutti, John H. (2004). International Economics, 6th Edition. New York, NY: Routledge. ISBN 978-0-415-31154-0.
- ↑ 16,0 16,1 16,2 Bagwell, Kyle; Staiger, Robert W. (2004). The Economics of the World Trading System. Cambridge, MA: The MIT Press. ISBN 978-0-262-52434-6.
- ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 Thompson, Henry (2006). International Economics: Global Markets and Competition, 2nd Edition. Toh Tuck Link, Singapore: World Scientific. ISBN 978-981-256-346-0.
- ↑ 18,00 18,01 18,02 18,03 18,04 18,05 18,06 18,07 18,08 18,09 18,10 18,11 18,12 18,13 18,14 18,15 18,16 Eun, Cheol S.; Resnick, Bruce G. (2011). International Financial Management, 6th Edition. New York, NY: McGraw-Hill/Irwin. ISBN 978-0-07-803465-7.
- ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 19,4 Rosenstreich, Peter (2005). Forex Revolution: An Insider's Guide to the Real World of Foreign Exchange Trading. Upper Saddle River, NJ: Financial Times–Prentice Hall. ISBN 978-0-13-148690-4.
- ↑ 20,0 20,1 Chen, James (2009). Essentials of Foreign Exchange Trading. Hoboken, NJ: John Wiley & Sons. ISBN 978-0-470-39086-3.
- ↑ 21,0 21,1 21,2 21,3 DeRosa, David F. (2011). Options on Foreign Exchange, 3rd Edition. Hoboken, NJ: John Wiley & Sons. ISBN 978-1-118-09821-9.
- ↑ 22,0 22,1 22,2 22,3 22,4 Buckley, Adrian (2004). Multinational Finance. Harlow, UK: Pearson Education Limited. ISBN 978-0-273-68209-7.
- ↑ Wang, Peijie (2005). The Economics of Foreign Exchange and Global Finance. Berlin, Germany: Springer. ISBN 978-3-540-21237-9.
- ↑ 24,00 24,01 24,02 24,03 24,04 24,05 24,06 24,07 24,08 24,09 24,10 24,11 24,12 24,13 Elson, Anthony (2011). Governing Global Finance: The Evolution and Reform of the International Financial Architecture. New York, NY: Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-230-10378-8.
- ↑ 25,0 25,1 25,2 25,3 25,4 25,5 25,6 Eichengreen, Barry (2008). Globalizing Capital: A History of the International Monetary System, 2nd Edition. Princeton, NJ: Princeton University Press. ISBN 978-0-691-13937-1.
- ↑ Bordo, Michael D. (2000). The Globalization of International Financial Markets: What Can History Teach Us? (PDF). International Financial Markets: The Challenge of Globalization. March 31, 2000. Texas A&M University, College Station, TX. էջեր 1–67. Վերցված է 2012-02-01-ին.
- ↑ 27,0 27,1 27,2 Shamah, Shani (2003). A Foreign Exchange Primer. Chichester, West Sussex, England: John Wiley & Sons. ISBN 978-0-470-85162-3.
- ↑ 28,0 28,1 Thirkell-White, Ben (2005). The IMF and the Politics of Financial Globalization: From the Asian Crisis to a New International Financial Architecture?. New York, NY: Palgrave Macmillan. ISBN 978-1-4039-2078-2.
- ↑ 29,0 29,1 Endres, Anthony M. (2005). Great Architects of International Finance. New York, NY: Routledge. ISBN 978-0-415-32412-0.
- ↑ 30,0 30,1 30,2 30,3 30,4 30,5 30,6 Uzan, Marc, ed. (2005). The Future of the International Monetary System. Northampton, MA: Edward Elgar Publishing Limited. ISBN 978-1-84376-805-0.
- ↑ International Development Association. «What is IDA?». World Bank Group. Արխիվացված է օրիգինալից 2010-04-09-ին. Վերցված է 2012-07-01-ին.
- ↑ 32,0 32,1 Bryant, Ralph C. (2004). Crisis Prevention and Prosperity Management for the World Economy. Washington, D.C.: Brookings Institution Press. ISBN 978-0-8157-0867-4.
- ↑ 33,0 33,1 33,2 Makin, Anthony J. (2009). Global Imbalances, Exchange Rates and Stabilization Policy. New York, NY: Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-230-57685-8.
- ↑ 34,0 34,1 34,2 Yadav, Vikash (2008). Risk in International Finance. New York, NY: Routledge. ISBN 978-0-415-77519-9.
- ↑ Stiglitz, Joseph E. (2003). Globalization and Its Discontents. New York, NY: W. W. Norton & Company. ISBN 978-0-393-32439-6.
- ↑ «CPI Inflation Calculator». U.S. Bureau of Labor Statistics. Վերցված է 2013-07-05-ին.
- ↑ Reszat, Beate (2003). The Japanese Foreign Exchange Market. New Fetter Lane, London: Routledge. ISBN 978-0-203-22254-6.
- ↑ 38,0 38,1 Steiner, Bob (2002). Foreign Exchange and Money Markets: Theory, Practice and Risk Management. Woburn, MA: Butterworth-Heinemann. ISBN 978-0-7506-5025-0.
- ↑ «Fourth Global Review of Aid for Trade: "Connecting to value chains"». World Trade Organization. 8–10 July 2013. Վերցված է 8 September 2013-ին.
- ↑ World Trade Organization (1999-02-15). «The WTO's financial services commitments will enter into force as scheduled» (Press release). WTO News. Վերցված է 2013-08-24-ին.
- ↑ Rogoff, Kenneth; Reinhart, Carmen (2009). This Time Is Different: Eight Centuries of Financial Folly. Princeton University Press. ISBN 978-0-691-14216-6.
- ↑ Wong, Alfred Y-T.; Fong, Tom Pak Wing (2011). «Analysing interconnectivity among countries». Emerging Markets Review. 12 (4): 432–442. CiteSeerX 10.1.1.667.5601. doi:10.1016/j.ememar.2011.06.004.
- ↑ 43,0 43,1 Hansanti, Songporn; Islam, Sardar M. N.; Sheehan, Peter (2008). International Finance in Emerging Markets. Heidelberg, Germany: Physica-Verlag. ISBN 978-3-7908-2555-8.
- ↑ Homaifar, Ghassem A. (2004). Managing Global Financial and Foreign Exchange Risk. Hoboken, NJ: John Wiley & Sons. ISBN 978-0-471-28115-3.
- ↑ Hamilton, Jesse; Onaran, Yalman (2013-07-09). «U.S. Boosts Bank Capital Demands Above Global Standards». Bloomberg. Վերցված է 2013-09-07-ին.
- ↑ Arndt, Sven W.; Crowley, Patrick M.; Mayes, David G. (2009). «The implications of integration for globalization». North American Journal of Economics and Finance. 20 (2): 83–90. doi:10.1016/j.najef.2009.08.001.
- ↑ Lawrence, Robert Z.; Hanouz, Margareta Drzeniek; Doherty, Sean (2012). The Global Enabling Trade Report 2012: Reducing Supply Chain Barriers (PDF) (Report). World Economic Forum. Վերցված է 2013-05-23-ին.
- ↑ 48,0 48,1 48,2 Krugman, Paul R.; Obstfeld, Maurice; Melitz, Marc J. (2012). International Economics: Theory & Policy, 9th Edition. Boston, MA: Addison-Wesley. ISBN 978-0-13-214665-4.
- ↑ 49,0 49,1 49,2 49,3 49,4 Feenstra, Robert C.; Taylor, Alan M. (2008). International Macroeconomics. New York, NY: Worth Publishers. ISBN 978-1-4292-0691-4.
- ↑ Madura, Jeff (2007). International Financial Management: Abridged 8th Edition. Mason, OH: Thomson South-Western. ISBN 978-0-324-36563-4.
- ↑ Thirlwall, A.P. (2004). «The balance of payments constraint as an explanation of international growth rate differences». In McCombie, J.S.L.; Thirlwall, A.P. (eds.). Essays on Balance of Payments Constrained Growth: Theory and Evidence. London, UK: Routledge. ISBN 978-0-203-49536-0.
- ↑ Melvin, Michael; Norrbin, Stefan C. (2013). International Money and Finance, 8th Edition. Waltham, MA: Elsevier. ISBN 978-0-12-385247-2.
- ↑ «What we do». World Trade Organization. Վերցված է 2013-12-03-ին.
- ↑ «About IIF». Institute of International Finance. Արխիվացված է օրիգինալից 2013-12-23-ին. Վերցված է 2013-11-29-ին.
- ↑ «About WFE». World Federation of Exchanges. Արխիվացված է օրիգինալից 2013-12-09-ին. Վերցված է 2013-11-29-ին.
- ↑ «Committee on the Global Financial System». Bank for International Settlements. 23 August 2005. Վերցված է 2013-11-29-ին.
- ↑ «About us». European Banking Authority. Վերցված է 2013-12-05-ին.
- ↑ «The European Shadow Financial Regulatory Committee (ESFRC)». Centre for European Policy Studies. Արխիվացված է օրիգինալից 2013-12-12-ին. Վերցված է 2013-12-05-ին.
- ↑ «Global Agenda Council on the Global Financial System 2012–2014». World Economic Forum. Վերցված է 2013-12-06-ին.
- ↑ «Global Agenda Council on the International Monetary System 2012–2014». World Economic Forum. Վերցված է 2013-12-06-ին.
- ↑ «About GFMA». Global Financial Markets Association. Արխիվացված է օրիգինալից 2013-12-01-ին. Վերցված է 2013-12-06-ին.
- ↑ «History of the Group». Group of Thirty. Արխիվացված է օրիգինալից 2014-09-29-ին. Վերցված է 2014-09-03-ին.
- ↑ Global Financial Stability Report: Transition Challenges to Stability, October 2013 (PDF) (Report). International Monetary Fund. 2013. Վերցված է 2013-05-23-ին.
- ↑ Wyman, Oliver (2010). The Future of the Global Financial System: Navigating the Challenges Ahead (PDF) (Report). World Economic Forum. Վերցված է 2013-06-22-ին.
- ↑ Hieronymi, Otto (2009). Globalization and the Reform of the International Banking and Monetary System. New York, NY: Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-230-23530-4.
- ↑ «The Global Finance Regime». Council on Foreign Relations. Արխիվացված է օրիգինալից 2017-05-09-ին. Վերցված է 2014-01-04-ին.
- ↑ Stiglitz, Joseph E. (Spring 1999). «Interviews - Joseph E. Stiglitz | The Crash». Frontline (Interview). PBS. Արխիվացված օրիգինալից April 14, 2014-ին. Վերցված է 2013-12-29-ին.
- ↑ Volcker, Paul (2012-06-06). «Is global financial reform possible?». The Guardian. Վերցված է 2013-09-21-ին.
- ↑ Carney, Mark (2009-10-26). Reforming the global financial system (PDF) (Speech). Rendez-vous avec 'Autorité des marchés financiers. Montréal, Québec, Canada. Վերցված է 2013-12-07-ին.
- ↑ Dombret, Andreas (2011-06-16). Reform of the global financial system (PDF) (Speech). Generation Forum. Eltville, Germany. Վերցված է 2013-12-07-ին.
- ↑ Dudley, William C. (2011-04-11). Regulatory reform of the global financial system (PDF) (Speech). Meeting hosted by the Institute of Regulation & Risk. Tokyo, Japan. Վերցված է 2013-12-07-ին.
Further reading
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- James, Paul; Patomäki, Heikki (2007). Globalization and Economy, Vol. 2: Global Finance and the New Global Economy. London: Sage Publications.
- Reinhart, Carmen; Rogoff, Kenneth (2009). This Time Is Different: Eight Centuries of Financial Folly. Princeton University Press. ISBN 978-0-691-15264-6.
Կաղապար:Central banks Կաղապար:Globalization
Նպատակը
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]1969 թվականի համաձայնագիրը հիմք հանդիսացավ «Databank Systems Limited»-ի գործունեության համար և սահմանեց դերերը, պարտականությունները և սահմանափակումները բանկերի կոնսորցիումում: Համաձայնագիրը նախանշում էր ինչպես «Databank Systems Limited»-ի, այնպես էլ նրա անդամ բանկերի պայմանագրային պարտավորությունները: Պայմանագրի հիմնական նպատակն էր սահմանել «Databank Systems Limited»-ի կողմից մատուցվող ծառայությունների շրջանակը և ընկերությունից ակնկալվող ծառայությունների մատուցման չափանիշները: Սա ներառում էր մանրամասներ տրամադրվելիք հաշվողական ռեսուրսների տեսակների մասին, ինչպիսիք են մշակման և գործառնական ծառայությունները, ինչպես նաև սպասարկման մակարդակները, որոնք սպասվում էր, որ պետք է պահպաներ «Databank Systems Limited»-ը: Բացի այդ, համաձայնագիրը, հավանաբար, նախանշել է սահմանափակումներ և երաշխիքներ՝ ապահովելու արդար մրցակցություն և պաշտպանելու կոնսորցիումի անդամների շահերը: Օրինակ, այն կարող է ներառել դրույթներ, որոնք թույլ չեն տալիս որևէ անդամ բանկ ձեռք բերել անհարկի ազդեցություն «Databank Systems Limited»-ի վրա կամ մենաշնորհացնել նոր հավելվածների կամ համակարգերի մշակումը: Այս սահմանափակումները պետք է ուղղված լինեին անդամ բանկերի միջև հավասար մրցակցային պայմանների պահպանմանը և թույլ չտալու, որ որևէ բանկ մրցակցային առավելություն ստանա մյուսների նկատմամբ:
Պատմություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]«Databank Systems Limited»-ի ձևավորումը առաջացել է Նոր Զելանդիայի բանկային ոլորտում հրատապ անհրաժեշտությունից՝ տեխնոլոգիական զգալի անցման ժամանակաշրջանում: 1960-ականներին Նոր Զելանդիայում համակարգչային համակարգերը և՛ սակավ, և՛ թանկ էին, և պետական կանոնակարգերը, հատկապես Երկրորդ ազգային կառավարության օրոք, խստորեն վերահսկում էին դրանց ներմուծումը: Այս սահմանափակող միջավայրը նշանակում էր, որ համակարգչային սարքավորումներ ձեռք բերելու համար անհրաժեշտ էր լիցենզիաներ՝ ավելացնելով գործընթացին բարդության ևս մեկ շերտ:
Նոր Զելանդիայի բանկը (BNZ), գիտակցելով համակարգչայինացման անհրաժեշտությունը՝ գործառնությունների աճող ծավալների արդյունավետ կառավարման համար, ձգտել է ստեղծել բանկային գործարքների մշակման և հաճախորդների հաշիվների կառավարման համակարգչային համակարգ: Այս քայլը վճռորոշ նշանակություն ունեցավ բանկային գործառնությունների աճող պահանջներին համընթաց պահելու համար, հատկապես 1967 թվականի հուլիսին Նոր Զելանդիայում տասնորդական արժույթի ներդրման հետ կապված, ինչը, հավանաբար, ավելացրեց գործարքների մշակման հետագա բարդությունը:
Նոր Զելանդիայի Ազգային բանկը (NBNZ) պատահաբար ուներ համակարգիչների ներմուծման լիցենզիա՝ այն դարձնելով «BNZ»-ի բնական գործընկերն իրենց ջանքերում: Այսպիսով, 1966 թվականին «BNZ»-ը և «NBNZ»-ն սկզբում միավորվեցին՝ ստեղծելով «Databank Systems Limited»-ը, որը պաշտոնապես սկսեց գործել 1967 թվականին:
Գիտակցելով համատեղ ռեսուրսների և համատեղ ջանքերի պոտենցիալ օգուտները՝ Նոր Զելանդիայի մյուս երեք առևտրային բանկերը հետագայում միացան կոնսորցիումին 1968 թվականին: Այս համագործակցությունը թույլ տվեց անդամ բանկերին հաղթահարել համակարգչային սակավ ռեսուրսների և կարգավորող սահմանափակումների պատճառով առաջացած խոչընդոտները՝ հնարավորություն տալով նրանց կոլեկտիվ ներդրումներ կատարել: համակարգչայնացման առավելություններից օգտվելու համար:
Ինկորպորացիա
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]«Databank»-ը հիմնադրվել է 1967 թվականին Նոր Զելանդիայի Վելինգթոնում, որպեսզի ծառայություններ մատուցի Նոր Զելանդիայի այն ժամանակ օրենքով սահմանված առևտրային բանկերին: Հիմնադիր գործադիր տնօրենը եղել է Գորդոն Հոգը (1930–2017) «BNZ»-ից և հայտնի է որպես «պայծառ ուղեղ»: Յան Արչիբալդը աշխատանքի ընդունվեց Շոտլանդիայի բանկից և սերտորեն համագործակցեց Գորդոն Հոգգի հետ: Գորդոնը լավ էր աշխատում Յանի հետ, ով շատ ավելի զգույշ էր: Գորդոնը մնաց ընկերությունում այնքան ժամանակ, մինչև 1988-ին Տվյալների բանկի խորհրդի կողմից նրան պարտավորեցրեց վաղաժամ թոշակի անցնել:
«Databank»-ի բաժնետերերի կոնսորցիումը սեփականության իրավունքը բաշխել է հետևյալ կերպ՝
- BNZ – Bank of New Zealand (այն ժամանակ պետական բանկ) – «Databank»-ի 40% բաժնեմաս:
- NBNZ – National Bank of New Zealand (Lloyds Bank-ի դուստր ձեռնարկություն, Մեծ Բրիտանիա) – «Databank»-ի 20% բաժնետոմս։
- ANZ – Australia-New Zealand Bank (ավստրալիային պատկանող բանկ) – «Databank»-ի 20% բաժնեմաս։
- BNSW – Bank of New South Wales (ավստրալիային պատկանող բանկ) – «Databank»-ի 10% բաժնեմաս:
- CBA – Commercial Bank of Australia (ավստրալիային պատկանող բանկ) – «Databank»-ի 10% բաժնեմաս:
Մինչև 1984 թվականը Databank-ի կոնսորցիումի սեփականությունը փոխվել է «BNSW» և «CBA» բանկերի միաձուլման պատճառով, հետևաբար՝
- BNZ – Bank of New Zealand (այն ժամանակ պետական բանկ) – «Databank»-ի 40% բաժնեմաս:
- NBNZ – National Bank of New Zealand (Lloyds Bank-ի դուստր ձեռնարկություն, Մեծ Բրիտանիա) – «Databank»-ի 20% բաժնետոմս։
- ANZ – Australia-New Zealand Bank (ավստրալիային պատկանող բանկ) – «Databank»-ի 20% բաժնեմաս:
- WBC – Westpac Banking Corporation (ավստրալիային պատկանող բանկ) – «Databank»-ի 20% բաժնեմաս:
Գործողություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]«Databank Systems Limited»-ի կողմից ազգային համակարգչային ցանցի ստեղծումը նշանակալի իրադարձություն է Նոր Զելանդիայում բանկային գործառնությունների արդիականացման գործում: Ի սկզբանե աշխատելով IBM System/360 Model 40 համակարգիչներով՝ այս ցանցը նպաստեց գործարքների մեկ գիշերվա ընթացքում մշակմանը՝ բարձրացնելով բանկային ծառայությունների արդյունավետությունն ու ժամանակին: 1969թ. փետրվարին դրամական փոխանցումների ծառայությունների (ՄՏՍ) ներդրումը ավելի պարզեցրեց բանկային գործընթացները, և մինչև նույն տարվա նոյեմբերին առևտրային բանկերի բոլոր մասնաճյուղերը վերածվեցին համակարգչային պրոցեսինգի, ինչը վկայում էր ոլորտում տեխնոլոգիաների արագ ընդունման մասին[1]։
Բացի բանկերի համար ֆինանսական գործարքների մշակման գործում իր դերից, «Databank»-ը նաև կարևոր դեր է խաղացել կրթության ոլորտում իր «Portran» (Դյուրակիր Fortran) ծառայության միջոցով: Այս նախաձեռնությունը դպրոցի աշակերտներին հնարավորություն ընձեռեց սովորել համակարգչային ծրագրավորում՝ օգտագործելով «punch cards»՝ դրանով իսկ խթանելով թվային գրագիտության և հմտությունների զարգացումը երիտասարդների շրջանում:
1984 թվականին ընտրված Չորրորդ Աշխատանքային կառավարությունը սկսեց Նոր Զելանդիայի տնտեսության համապարփակ վերակառուցումը, ներառյալ բանկային ապակարգավորումը: Քանի որ «Databank»-ը հիմնականում վերահսկում էր Նոր Զելանդիայի վճարային համակարգը, կառավարությունը ձգտում էր բացել քլիրինգային համակարգերը շուկա մուտք գործող նոր բանկերի համար՝ նպատակ ունենալով ստեղծել ավելի մրցակցային միջավայր, որը կոչվում է «հավասար խաղադաշտ»։
Մինչև 1988 թվականը «Databank»-ը դարձել էր զգալի գործառնական ծախս բանկերի համար, ինչը հանգեցնում էր դրա շարունակական արժեքի վերաբերյալ հարցերի: 1989 թվականին ընդունված իրավական որոշումը, որով տվյալների բանկը ներառում է միջընկերությունների գործարքներ՝ ապրանքների և ծառայությունների հարկը կրելու պահանջով, ավելի խորացրեց մտահոգությունները դրա երկարաժամկետ ծախսարդյունավետության և ֆինանսական կենսունակության վերաբերյալ՝ ֆինանսական ռիսկ ներկայացնելով կոնսորցիումի անդամների համար[2]։ Արդյունքում բանկերը որոշում են կայացրել վերակառուցել «Databank Systems Limited»-ը։ Հիմնական և ընդհանուր վճարային համակարգի պրոցեսինգային գործառույթները առանձնացվել են «Databank»-ից և փոխանցվել նոր կազմակերպությանը, որը կոչվում է «Interchange and Settlement Ltd» (ISL), որը պատկանում է բոլոր բանկերին: Այնուհետև գործարկվեցին «Databank»-ի ապամոնտաժման և մնացած ակտիվները վաճառելու ծրագրեր: Սա նշանավորեց այն դարաշրջանի ավարտը «Databank»-ի համար, որը վճռորոշ դեր էր խաղացել Նոր Զելանդիայում բանկային գործառնությունների արդիականացման գործում, բայց ի վերջո դարձավ անկայուն իր սկզբնական ձևով՝ փոփոխվող տնտեսական և կարգավորող դինամիկայի պատճառով:
Վաճառք և փակում
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]1992-ից 1994 թվականներին «Databank»-ի կողմից նոր բանկային համակարգերի բոլոր հիմնական զարգացումները դադարեցվել են, զարգացման ծրագրերը փակվել են, իսկ համապատասխան անձնակազմը կրճատվել է: Սա ղեկավարվում էր այն ժամանակվա գործադիր տնօրեն Թոնի Հուդի կողմից, ով նախկինում եղել է «Databank»-ի առևտրային ծառայությունների մենեջեր, իսկ ավելի ուշ՝ «Westpac Bank»-ի ՏՏ-ի գլխավոր մենեջեր: Տվյալբանկի խորհրդի կողմից նշանակվել է գլխավոր գործադիր տնօրեն և հանձնարարվել է տնօրինել ընկերությունը:
1994 թվականին «Databank»-ը վաճառվել է «Electronic Data Systems Corporation»-ին (EDS), որը ԱՄՆ-ում տեղակայված «General Motors Corporation»-ի դուստր ձեռնարկությանը: Գնումը Ասիա/Խաղաղօվկիանոսյան տարածաշրջանում ընդլայնման «EDS»-ի ռազմավարական ծրագրի մի մասն էր: Թոնի Հուդը ստանձնեց «EDS»-ի գործադիր տնօրենի դերը ձեռքբերումից հետո, բայց հրաժարվեց ընկերությունից 1996 թվականին:
Գնումը ներառում էր «Databank»-ի դուստր ձեռնարկությունը՝ «Databank Investments Ltd»-ն և նրա մոտ 950 աշխատակիցները: «EDS»-ը նպատակ ուներ ձեռքբերումը որպես հիմք օգտագործել տարածաշրջանում հետագա ընդլայնման համար՝ պոտենցիալ լրացուցիչ ձեռքբերումների միջոցով կամ ծառայություններ առաջարկելով նաև ոչ բանկային հաճախորդներին:
Վաճառքի վերաբերյալ Առևտրի հանձնաժողովի զեկույցում նշվում է, որ տվյալների բանկի այն ժամանակվա շրջանառության մոտ 25%-ը գոյացել է նրա Առևտրային ծառայությունների բաժնի միջոցով՝ սպասարկելով հաճախորդներին իր սկզբնական չորս սեփականատերերից դուրս: Այս դիվերսիֆիկացիան ցույց տվեց «Databank»-ի ներուժը՝ ծառայություններ առաջարկելու բանկային հատվածից դուրս և համահունչ «EDS»-ի ավելի լայն ռազմավարական նպատակներին տարածաշրջանում:
«Databank»-ի վաճառքը «EDS»-ին նշանակալից անցում էր ընկերության համար՝ նշանավորելով նրա գործունեության ավարտը՝ որպես անկախ կազմակերպություն և նոր գլխի սկիզբ՝ գլոբալ տեխնոլոգիական կորպորացիայի սեփականության ներքո: