Օլեգ Տինկով

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Օլեգ Տինկով
ռուս.՝ Олег Юрьевич Тиньков
Դիմանկար
Ծնվել էդեկտեմբերի 25, 1967(1967-12-25) (55 տարեկան)
ԾննդավայրPolysayevo, Կեմերովոյի մարզ, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ
ՔաղաքացիությունFlag of Cyprus.svg Կիպրոս[1]
Մայրենի լեզուռուսերեն
ԿրթությունԿալիֆոռնիայի համալսարան, Բերքլի (1999)
Մասնագիտությունձեռնարկատեր և բանկիր
Կայքtinkov.com
Commons-logo.svg Oleg Tinkov Վիքիպահեստում

Օլեգ Յուրևիչ Տինկով (ռուս.՝ Олег Юрьевич Тиньков, դեկտեմբերի 25, 1967(1967-12-25), Polysayevo, Կեմերովոյի մարզ, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ), ռուս գործարար։ Forbes-ի տվյալներով՝ 2014 թվականին աշխարհի ամենահարուստ մարդկանց ցուցակում զբաղեցրել է 1210-րդ տեղը, Ռուսաստանի ամենահարուստ գործարարների ցուցակում 2019 թվականին զբաղեցրել է 47-րդ տեղը՝ 1,7 մլրդ դոլար կարողությամբ։

Օլեգ Տինկովը հայտնի է որպես «Տեխնոշոկ» կենցաղային տեխնիկայի խանութների ցանցի, «Դարյա» գործարանների, որոնք արտադրում էին սառեցված կիսաֆաբրիկատներ, գարեջրագործական ընկերության և «Տինկոֆ» ռեստորանների ցանցի հիմնադիր [2]։ Ավելի քիչ հայտնի նախագծերն են« Music Shock» երաժշտական խանութը և «Shock Records» ձայնագրության պիտակը, որոնք թողարկել են «Կիրպիչի» և «Լենինգրադ» խմբերի առաջին ալբոմները և աշխատել է «Դանակ Frau Müller-ի համար»։ Հանդիսանում է «Տինկոֆ բանկ»-ի հիմնադիրը և տնօրենների խորհրդի նախագահը [3]։ Բանկը հիմնադրվել է 2006 թվականին, և 2016 թվականի մարտի 1-ի տվյալների ռուսական բանկերի շրջանում ակտիվների ծավալով զբաղեցնում է 44-րդ տեղը, իսկ սեփական կապիտալի ծավալով՝ 34-րդ տեղը[4][5]։

Տինկովը տարված է ճանապարհային հեծանվասպորտով, ունի ԽՍՀՄ սպորտի վարպետի թեկնածուի կարգ[6]։ 2005 թվականին նա ստեղծել է Tinkoff Restaurants պրոֆեսիոնալ հեծանվախումբը, որը հետագայում փոխարինել է Tinkoff Credit Systems անվանմամբ և հիմք է դարձել ռուսական «Կատյուշա» թիմի համար[7][8]։ 2013 թվականի դեկտեմբերից մինչև 2016 թվականի նոյեմբերը պատկանել է «Տինկոֆ» հեծանվախմբին։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վաղ տարիներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Օլեգ Տինկովը ծնվել է 1967 թվականի դեկտեմբերի 25-ին Կեմերովոյի մարզի Լենինսկ-Կուզնեցկի շրջանի Պոլիսաևո ավանում՝ հանքափորի և դերձակուհու ընտանիքում[9][10]։ Ավարտել է Լենինսկի-Կուզնեցկի դպրոցը, աշխատել է Կիրովի անվան հանքում և «Կուզբասէլեմենտ» գործարանում[11][12]։

12 տարեկանից Տինկովը հետաքրքրվել է ճանապարհային հեծանվավազքով, նախ զբաղվել է դպրոցների հեծանվավազքի բաժնում, այնուհետև ձեռնարկությունների բաժիններում։ Նա հաղթել է մի շարք մրցույթներ, իսկ 1984 թվականին ստացել է սպորտի վարպետի թեկնածուի կարգ, բայց համապատասխան առարկայում միջնակարգ կրթության սերտիֆիկատում պարգևներ չի ստացել[13]։ Սպորտային հավաքների ժամանակ Տինկովն առաջին անգամ զբաղվել է ֆարցով՝ Միջին Ասիայում գնելով սակավ ապրանքներ և դրանք վաճառելով Լենինսկ-Կուզնեցկում[14]։ Հեծանվորդի կարիերան ընդհատել է զինվորական ծառայությունը։ Նա չի հայտնվել բանակի մարզական ակումբում և ուղարկվել է սահմանապահ զորքեր։ 1986-1988 թվականներին նա ծառայել է Հեռավոր Արևելքում՝ Նախոդկայում և Նիկոլաևսկ-նա-Ամուրում[15][16]։

Կրթություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1988 թվականին Տինկովն ընդունվել Է Լենինգրադի լեռնային ինստիտուտ։ Ուսումնական հաստատությունը մեծ թվով օտարերկրյա ուսանողների տվել է առևտրի լայն հնարավորություններ։ Օլեգը վաճառել է ջինսեր, կոսմետիկա և պարֆյումերիա, սև խավիարը և օղի[13]։ Լենինգրադից ապրանքները նա վաճառում էր Սիբիրում, իսկ այնտեղից էլ բերում էր հանքափորներից գնված ճապոնական կենցաղային տեխնիկա[17]։ Նա Լեհաստան էր տեղափոխում էլեկտրական սարքեր և այնտեղից վերադառնում էր գրասենյակային տեխնիկայով և ծախսատար նյութերով, գազային բալոններով և ատրճանակներով[18]։ Նա զբաղվում էր իր ապագա կնոջ՝ Ռինա Վոսմանի և համակուրսեցիների՝ Օլեգ Ժերեբցովի (հետագայում «Լենտա» խանութների ցանցի հիմնադիր), Օլեգ Լեոնովի («Դիքսի» խանութների ցանցի ապագա հիմնադիր) և Անդրեյ Ռոգաչովի («Լեկ» և «Հնգոչկա» ընկերությունների հիմնադիր) հետ[19]։ Երրորդ կուրսում Օլեգը հեռացել է Լեռնային ինստիտուտից։

1999 թվականին Կալիֆորնիայի Բերկլիի համալսարանում անցել է Մարքեթինգի կիսամյակային ծրագիր[20]։

Ընտանիք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Տինկովը իր ապագա կնոջ՝ էստոնուհի Ռինա Վալենտինովա Վոսմանի հետ, ծանոթացել է 1989 թվականին՝ ինստիտուտում սովորելու ժամանակ։ Հարսանիքը տեղի է ունեցել 2009 թվականի հունիսին՝ 20 տարի համատեղ կյանքից հետո[21]։ Նրանց դուստրը՝ Դարիան, սովորել է Լոնդոնի թագավորական քոլեջում, որդիները՝ Պողոսը և Ռոմանը, St Edward ' s School, Oxford-ում։

Առողջական վիճակ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2020 թվականի մարտի 6-ին Տինկովը հայտարարել է, որ պայքարում է լեյկեմիայի սուր ձևի դեմ, որը նրա մոտ հայտնաբերվել է 2019 թվականի հոկտեմբերին։ Հաղորդվել է, որ Տինկովն արդեն քիմիաթերապիայի մի քանի կուրս է տարել, և այն մասին, որ հենց հիվանդության հետ է կապված նրա լռությունը տեղեկատվական դաշտում[22]։ Հիվանդության մասին լուրերի հրապարակումից հետո TCS Group-ի բաժնետոմսերը, որի տնօրենների խորհրդի կազմում էր Տինկովը, Մոսկովյան բորսայում նվազել են գրեթե 25%-ով[23][24]։ Միայն հիվանդության մասին հայտարարելուց հետո առաջին օրվա ընթացքում Տինկովա TCS Group ընկերության կապիտալիզացիան, Forbes-ի տվյալներով, նվազել է 400 մլն դոլարով, և նրա կարողությունը կրճատվել է մինչև 2,1 մլրդ դոլար[25]։ 2020 թվականի հուլիսի 9-ին Օլեգ Տինկովը ոսկրածուծի փոխպատվաստման վիրահատություն է տարել[26]։

Ձեռնարկատիրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Տեխնոշոկ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1993 թվականին Օլեգ Տինկովը զբաղվել է Սինգապուրից էլեկտրոնիկայի մեծածախ առևտրով և փաստաթղթերի ձևակերպումը հեշտացնելու համար Պետերբուրգում բացել է «Պետրոսիբ» սահմանափակ պատասխանատվությամբ ընկերությունը, ապա տարածաշրջանային «Պետրոսիբ-Կեմերովո», «Պետրոսիբ-Նովոսիբիրսկ» և «Պետրոսիբ-Օմսկ» ընկերությունները։ Ապրանքները բերվել են Պետերբուրգ և այնտեղից ուղարկվել են տարածաշրջաններ, որտեղ վաճառվել են ավելի մեծ գնով։ Հաշվիչներից սկսելով՝ նա տեղափոխվել է գրասենյակային սարքավորումներ, հեռուստացույցներ, տեսամագնիտաֆոններ և նույնիսկ արհեստական ծաղիկներ ու ծառեր։ Սկզբում Օլեգն ինքն էր մեկնում Սինգապուր, այնուհետև սկսել է օդային բեռնափոխադրումներ իրականացնել[27][28]։

Մեծածախ առևտրի շահույթի նվազումը դրդել է Տինկովին բացել իր խանութների ցանցը։ 1994 թվականին բացել է «Պետրոսիբ» առաջին խանութը Sony ապրանքանիշի ներքո, Սանկտ Պետերբուրգի Վասիլևսկի կղզու փոքր պողոտայում։ Շուտով Մարատի փողոցում բացվել է ևս մեկ խանութ։ Սան Ֆրանցիսկոյում բացվել է Petrosib USA-ի գրասենյակը։ Մանրածախ առևտրի հաջողությունը Տինկովին դրդել է միավորել խանութներն ընդհանուր անունով։ 1995 թվականին բացված «Տեխնոշոկը» թանկարժեք տեխնիկա էր առաջարկում քաղաքում ամենաբարձր գներով, բայց, միևնույն է, ժողովրդականություն էր վայելում։ Ռուսաստանում առաջին «Տեխնոշոկը» սկսել է պատրաստել խորհրդատու-վաճառողների[29]։ Ընկերության նախագահ է դարձել ծագումով ռուս ամերիկացի Սերջիո Գուցալենկոն։ Ցանցը արագ աճել է։ 1996 թվականին «Տեխնոշոկ»-ը ուներ հինգ խանութ Պետերբուրգում, երկուական խանութ Օմսկում և Կեմերովոյում և մեկը Նովոռոսիյսկում։ 1995 թվականից մինչև 1996 թվականը շրջանառությունը կրկնապատկվել է և հասել է 40 միլիոն դոլարի[30]։

1996 թվականի սեպտեմբերի 10-ին Օլեգ Տինկովը դարձել է ԱՄՆ քաղաքացի։

1997 թվականին Սանկտ Պետերբուրգում հայտնվել են «Էլդորադո» խանութներ, մրցակցությունն աճել է, իսկ շահութաբերությունը նվազել է։ 1997 թվականին Օլեգ Տինկովը ընկերությունը վաճառել է ղեկավարությանը, իսկ մեկ տարի անց այն ձեռք է բերել «Սիմտեքս» ընկերությունը։ Օլեգը դուրս է եկել «Տեխնոշոկից» 7 միլիոն դոլարով, որը ներդրել է պելմենային բիզնեսում[31]։

«Տեխնոշոկին» զուգահեռ 1996 թվականին Տինկովը բացել է երաժշտական խանութների «Music Shock» ցանցը։ Առաջին «Music Shock»-ի բացմանը ելույթ են ունեցել Ֆիլիպ Կիրկորովը և Ալլա Պուգաչովան, երկրորդին՝ Ժաննա Ագուզարովան[32]։

Իլյա Բորտնյուկի հետ Օլեգը թողարկել է «Shock Records» ռեկորդային լեյբլը։ Լեյբլը թողարկել է «Քյարփինջներ» և «Լենինգրադ» խմբերի դեբյուտային ալբոմները, Վլադիմիր Դաշկևիչի սիմֆոնիան, որը հիմնված է «Շերլոկ Հոլմս և դոկտոր Վաթսոն» ֆիլմի երաժշտության վրա, «Դանակ Frau Müller-ի համար խմբի» «Nechelovek-vidimka» ալբոմը։

1998 թվականին «Music Shock»-ը վաճառվել Է Մոսկվայի Gala Records ընկերությանը[33]։

Դարյա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

«Դարյա» ապրանքանիշի տակ, որն անվանվել Է Օլեգ Տինկովի դստեր պատվին, արտադրվել են պելմեններ և այլ սառեցված կիսաֆաբրիկատներ։ Տինկովին գաղափարը ներկայացրել է Աֆանասի անունով հույն, որը Ռուսաստան էր մատակարարում ռավիոլիի արտադրության սարքավորումներ։

Արտադրամասը բացվել է 1998 թվականի սկզբին Պետերգոֆում և առաջին անգամ թողարկել է «Սմակ» ապրանքանիշով արտադրանքներ՝ Անդրեյ Մակարևիչի ընկերությունից ստացված լիցենզիայի հիման վրա։ Լիցենզառուի հետ կոնֆլիկտից հետո ապրանքանիշը ստացել է «Պիտերսկի Սմակ» անվանումը։ Սեփական բրենդի ստեղծման համար առիթ է հանդիսացել տնտեսական ճգնաժամը՝ նոր ապրանքանիշը թույլ է տվել ավելացնել շուկայի մասնաբաժինը։ Նոր գործարանը, որը 1998 թվականի դեկտեմբերին բացվել էր Սանկտ Պետերբուրգի Նախալեռային փողոցում գտնվող «Տեխնոշոկի» նախկին պահեստի տեղում, ի սկզբանե արտադրում էր միայն «Դարյան»[34]։

«Դարյա»-ին առաջին համբավը բերել է գովազդային արշավը, որի շրջանակներում Սանկտ Պետերբուրգում հինգ ցուցատախտակների վրա և Մոսկվայում երկու ցուցապաստառ է տեղադրվել՝ «Քո սիրելի պելմենները» ստորագրությամբ[35][36]։ «Այս ռավիոլիից ստամոքսի ցավեր կստանաք» արտահայտությունը հնչեց մեկ այլ գովազդային հոլովակում, որը դժգոհություն է առաջացրել «Ռավիոլի» ընկերության մոտ[37][38]։

2001 թվականին «Դարյա»-ն վաճառվել է Ռոման Աբրամովիչի և Անդրեյ Բլոխի «Պլանետա Մենեջմենթ» հոլդինգին 21 մլն դոլարով, որոնցից 7-ը գնացել է վարկային պարտքի մարմանը[39]։

«Tinkoff» գարեջուր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1997 թվականին Տինկովը չէր կարողանում ներդրող գտնել իր մտահղացրած գարեջրի գործարանի կառուցման համար։ Օգնել են երկու հանդիպումները՝ սարքավորումների մատակարարը, որի հետ նա ծանոթացել է Մյունխենում Drinktec ցուցահանդեսի ժամանակ, առաջարկել է գարեջրատունը համատեղել ռեստորանի հետ և կենտրոնանալ բրենդի զարգացման վրա, իսկ մյուսը՝ խորհուրդ է տվել գարեջուրը կոչել սեփական ազգանունով՝ բավարական ավանդույթին համապատասխան[40]։

Սկզբնական ներդրումները կազմել են մեկ միլիոն գերմանական մարկ, և 1998 թվականի օգոստոսին առաջին ռեստորանը բացվել է Սանկտ Պետերբուրգում Կազանի 7-րդ փողոցում [41]։ 2001 թվականին Մոսկվայում բացվել է ռեստորան Պրոտոչնայա նրբանցքում, որտեղ ներդրումները կազմել են 2 մլն դոլար։ Սամարայում ռեստորանը բացվել է 2002 թվականի նոյեմբերին, Նովոսիբիրսկում՝ 2003 թվականի հունվարին, այնուհետև հայտնվել են ռեստորաններ Նիժնի Նովգորոդում, Կազանում, Ուֆայում, Եկատերինբուրգում, Վլադիվոստոկում և Սոչիում[40]։

Առաջին գործարանը կառուցվել է 2003 թվականի ամռանը «Զենիթ» բանկի աջակցությամբ, որը Տինկովի համար բացել է վարկային գիծ։ 2-րդի կառուցման համար ընկերությունը միջոցներ է ձեռք բերել պարտատոմսային փոխառություններով, ինչպես նաև «Զենիթ» բանկի և գերմանական HypoVereinsbank-ի միջոցով։ Մոտ 75 մլն դոլար արժողությամբ երկրորդ գործարանը ամբողջությամբ կառուցվել է վարկային միջոցներով[42]։

Տինկովի գործարանները թողարկել են «Տինկոֆ», «Տեկիզա», «Տ» գարեջրեր։ Ընկերությունն ընդլայնվելուց հետո զգալի քանակությամբ գումար է ներդրվել մարքեթինգի ոլորտում։ Նույնիսկ Տինկովի հետ համագործակցության անհաջող փորձ կար լուսանկարիչ և ռեժիսոր Օլիվիերո Տոսկանիի հետ, ով United Colors of Benetton գովազդային արշավների հեղինակն էր[43][44]։ 2004 թվականից ի վեր «Տինկոֆ» գործարանների ձեռքբերման գործարքի նկատմամբ հետաքրքրություն է ցուցաբերել Sun Interbrew-ը, և 2005 թվականին այն կայացել է։ Գործարանի և բրենդի համար կոնցեռնը տվել է մոտ 200 մլն դոլար[45]։ Դրանից հետո Տինկովը «Տինկոֆ» ռեստորանների տարածքը վաճառել է «Տրոյկա Դիալոգ» կառավարող ընկերությանը մոտ 10-12 մլն դոլարով՝ միաժամանակ կնքելով նույն տարածքների վարձակալության երկարաժամկետ պայմանագիր[46]։ Ի վերջո, հենց ռեստորանները 2008-2009 թվականներին ձեռք է բերել Mint Capital ուղղակի ներդրումների հիմնադրամը[47]։

Tinkoff բանկ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

альт=

2005 թվականի նոյեմբերի 18-ին միլիարդատեր Ռիչարդ Բրենսոնին պատկանող Նեկեր կղզում Օլեգ Տինկովը ներկայացրել է ապագա բանկի նախագիծը[48]։ 2006 թվականին Տինկովը ձեռք է բերել Մոսկվայի «Խիմմաշբանկը» և դրա հիման վրա ստեղծել է հեռակառավարման ծառայության Ռուսաստանի առաջին բանկը։ Չնայած նախագծի մեկնարկին ներդրումների ներգրավման անհաջողություններին, միայն 2008 թվականի ճգնաժամի ժամանակ բանկը ցույց է տվել շահույթի 50-ապատիկի աճ[49][50]։

«Տինկոֆ վարկային համակարգեր»-ը նվազեցրել է ծախսերը բանկային ոլորտի համար ոչ ստանդարտ մարքեթինգի [51][52] և մարդկային աշխատանքի փոխարեն համակարգչային տվյալների մշակման լայն օգտագործման հաշվին[53][54]։ Երկար ժամանակ բանկը չի ներգրավել ավանդներ և օգտագործել է սեփական կապիտալը վարկերի տրամադրման համար[55]։

Զարգացած տեխնոլոգիական հարթակը մեծ դեր է խաղացել՝ բանկի IPO-ն դարձել է 2013 թվականի խոշորագույն ռուսական գործարքներից մեկը, ըստ Forbes-ի[56][57], իսկ Օլեգ Տինկովը կրկնապատկել է իր կարողությունը և զբաղեցրել 1210-րդ տեղը միլիարդատերերի համաշխարհային վարկանիշում։

«Տինկոֆ Բանկի» IPO-ի թողարկումից հետո՝ 2013 թվականի հոկտեմբերի 28-ին Օլեգ Տինկովը հրաժարվել է ԱՄՆ քաղաքացիությունից[58][59]։

2015 թվականի սկզբին «Tinkoff վարկային համակարգեր»-ը փոխել է իր անունը «Tinkoff Bank»[60]։ Ավելի պարզ և հակիրճ անվանումը կոչված էր ավելի ճշգրիտ արտացոլելու ֆինանսական կազմակերպության ծառայությունների ողջ տեսականին[61]։

2013 թվականից ի վեր «Տինկոֆ Բանկի» բաժնետոմսերը վաճառվել են Լոնդոնի բորսայում[62]։

2019 թվականի հուլիսի դրությամբ Տինկովին է պատկանում բանկի բաժնետոմսերի 40,4%-ը[63], որը մնում է նրա հիմնական ակտիվը։

2020 թվականի ապրիլի 2-ին Օլեգ Տինկովը իր ներկայացուցչի միջոցով հայտարարել է, որ լքում է բանկի տնօրենների խորհրդի նախագահի պաշտոնը առողջական խնդիրների պատճառով[64]։

Հեծանվային սպորտ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Tinkoff Restaurants[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Tinkoff Restaraunts հեծանվախումբը մարզիչ Ալեքսանդր Կուզնեցովի ղեկավարությամբ դարձել է պատմականորեն երրորդ պրոֆեսիոնալ ռուսական թիմը, իսկ իր հայտնվելու պահին՝ Ռուսաստանում միակը[65]։ Թիմը ներկայացվել է 2006 թվականի հունվարին Իսպանիայում գտնվող Վիլա Կուզնեցովի կենտրոնակայանում, նրա կազմում ընդգրկվել են Ռուսաստանի հավաքականի անդամներ, այդ թվում՝ Միխայիլ Իգնատևը, Նիկոլայ Տրուսովը, Ալեքսանդր Սերովը, Սերգեյ Կլիմովը, Պավել Բրուտտը և Իվան Ռովնին[66][67]։ Թիմի համատեղ հովանավորն է դարձել «Սիբիր» ավիաընկերությունը, տարեկան բյուջեն կազմել է 4 մլն դոլար[68]։

2006 թվականի մրցաշրջանում թիմի մրցարշավորդները զբաղեցրել են առաջին տեղը Լոս Անջելեսի թրեքային հեծանվավազքի աշխարհի գավաթի մրցարշավում[65], Իսկ Պավել Բրուտտը հաղթել Է Հունաստանի տուրը և Cinturón a Mallorca մրցավազքը[69]։

Թիմի կազմալուծման պատճառը եղել է Ալեքսանդր Կուզնեցովի և Օլեգ Տինկովի միջև կոնֆլիկտը[70][71][72][73]։

Tinkoff Credit Systems[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Tinkoff Credit Systems-ը ձևավորվել է 2007-թվականին Tinkoff Restaurant-ից, բայց իտալական ղեկավարությամբ և գրանցմամբ։ UCI Professional Continental Team-ից ստանացած լիցենզիան մարզիկներին թույլ էր տալիս մասնակցել բոլոր խոշոր եվրոպական մրցումներին[74]։ Նոր կազմում ավելացել է արտասահմանցի մարզիկների թիվը, իսկ ավագը դարձել է ամերիկացի Թայլեր Հեմիլթոնը։

Թիմի հաջող ելույթները, այդ թվում նաև Ջիրո դ'Իտալիայի 2008-ում, գրավել են նախկին հեծանվորդ, «Իտերա» կորպորացիայի սեփականատեր Իգոր Մակարովի ուշադրությունը։ Նրա նախաձեռնությամբ ու «Գազպրոմի» և «Ռոստեխնոլոգիաների» հովանավորությամբ Tinkoff Credit Systems-ի հիման վրա ստեղծվել է Ռուսական «Կատյուշա» թիմը[75]։

«Տինկոֆ» հեծանվախումբ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Օլեգ Տինկովը Ջիրո դ'Իտալիա 2015-ին

2013 թվականի դեկտեմբերին Օլեգ Տինկովը Tinkoff Sport A/C կառավարող ընկերության միջոցով նախկին հեծանվորդ Բյարն Ռիյսից գնել էր մի թիմ, որի հովանավորը 2012 թվականի «Տինկոֆ կրեդիտային համակարգերն» էր[76]։

«Տինկոֆը» և «Կատյուշան» այն ժամանակ միակ ռուսական թիմերն էին, որոնք հանդես են եկել UCI Համաշխարհային տուրի մրցումներում[77][78]։ Թիմի հեծանվորդները բազմիցս հաղթել են հեղինակավոր Գրանդ տուրի փուլերում՝ մասնավորապես, Ալբերտո Կոնտադորը դարձել է Իսպանիայի Վուելտայի և Ջիրո դ'Իտալիայի հաղթող, իսկ Պետեր Սագանը երկու անգամ դարձել է Տուր դը Ֆրանսի լավագույն սպրինտերի կանաչ շապիկի դափնեկիր։

Օլեգ Տինկովը մասնակցել է մարզումներին իր մարզիկների հետ միասին և ուղեկցել թիմին մրցումներում[79][80]։ Ի պատիվ Ջիրո դ'Իտալիա 2015-ի Կոնտադորի հաղթանակի՝ նա մազերը ներկել է հաղթական վարդագույն գույնով[81]։

Օլեգ Տինկովը բազմիցս քննադատել է պրոֆեսիոնալ հեծանվասպորտը բյուրոկրատացման և հնացած հովանավորչական մոդելի համար[82][83][84]։ Այն դարձել է Velon նախագծի բաժնետերերից մեկը՝ պրոֆեսիոնալ հեծանվասպորտի զարգացման համաշխարհային տուրի թիմերի նախաձեռնությամբ, ավելի դիտարժան մրցումների կազմակերպման, հովանավորների և թիմերի սեփականատերերի շահերի պաշտպանության հարցերով[85]։ Տինկովը նաև հանդես է եկել Գրան տուրերի ժամանակացույցի համար, որը թույլ կտար ուժեղագույն մրցավարներին հանդես գալ յուրաքանչյուր մրցաշրջանից։ 2014 թվականին նա «Տինկոֆ-Սաքսոյի» ավագ Ալբերտո Կոնտադորին և նրա մրցակիցներին՝ Քրիս Ֆրումին, որը հանդես է գալիս Sky Procycling-ում, և Վինչենցո Նիբալին Astana Pro Team-ից 1 միլիոն եվրո է առաջարկել աշխարհի բոլոր երեք գլխավոր բազմօրյա մրցումներում հանդես գալու համար[86]։

2016 թվականից հեծանվավախումբը հանդես է եկել որպես Tinkoff, քանի որ Saxo Bank-ը որոշել է 2015 թվականից հետո չերկարաձգել հովանավորչական պայմանագիրը[87]։ 2015 թվականի վերջին նա հայտարարել է, որ 2016 թվականի մրցաշրջանի ավարտից հետո կհեռանա հեծանվասպորտից և կվաճառի թիմը։

Որպես Տինկովի միակ տիտղոսային հովանավոր, թիմի պահպանման վրա տարեկան ծախսել է մոտ 20 մլն եվրո, իսկ ամբողջ ընթացքում բանկի հետ համատեղ ներդրել է մոտ 50 մլն եվրո։ Բացի աճող ֆինանսական ծանրաբեռնվածությունից, պատճառների թվում նա նշել է բանկի բրենդինգի ներուժի սպառումը, թիմերի համար հեծանվային սպորտի վնասաբեր լինելը, սպորտում բարեփոխումների բացակայությունը, ինչպես նաև հեծանվորդների միջազգային միության և Ամորի մարզական կազմակերպության միջև ձգձգված հակամարտությունը։ Մրցաշրջանի արդյունքներով թիմը զբաղեցրել է երկրորդ տեղը և վերջնականապես լուծարվել է 2016 թվականի նոյեմբերին[88]։

Քրեական հետապնդում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2020 թվականի փետրվարի 28-ին ԱՄՆ հարկային ծառայությունը դատական լսումներ է նախաձեռնել Լոնդոնում գտնվող Տինկովի դեմ։ Նա մեղադրվել է 2013 թվականի հարկային հայտարարագիրը կեղծելու և եկամուտը պակասեցնելու մեջ, երբ նա ԱՄՆ քաղաքացի էր (1996 թվականի սեպտեմբերի 10-ից մինչև 2013 թվականի հոկտեմբերի 28-ը)[58][59]։

Մարտի 2-ին ամերիկյան դատախազությունը Տինկովին կալանավորելու օրդեր Է տվել, սակայն նա 20 մլն ֆունտ ստերլինգ գրավի դիմաց ազատ է մնացել դատավարության ժամանակ։ Դատավարությունը սկսվել է Լոնդոնի Վեսթմինսթերյան մագիստրոսական դատարանում 2020 թվականի ապրիլի 27-ին[89]։ Ըստ գրավի պայմանների՝ Տինկովին արգելվում էր տունը լքել երեկոյան ժամը 19-ից մինչև առավոտյան 7-ը, ինչպես նաև նա պետք է էլեկտրոնային ապարանջան կրեր։ Բացի այդ, նրանից առգրավվել էին ռուսական և կիպրոսյան անձնագրերը։ Մարտի 5-ին ԱՄՆ իշխանությունները բացահայտել են պահանջների էությունը և մեղադրել Տինկովին 1 մլրդ դոլարի ակտիվներ թաքցնելու մեջ։ ԱՄՆ արդարադատության նախարարությունը կարծում է, որ IPO TCS Group-ի ժամանակ 2013 թվականին գործարարի բաժնետոմսերի արժեքը գերազանցել է 1 մլրդ դոլարը։ Երեք օր անց Տինկովը հրաժարվել Է ԱՄՆ քաղաքացիությունից, իսկ հարկային հայտարարագրում նշել է 330 հազար դոլարի եկամուտ[90]։

Այլ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Տինկովի սեփականության թվում է Dassault Falcon 7X անձնական ինքնաթիռը՝ պոչի վրա բանկի լոգոտիպով[91]։ 2015 թվականի սեպտեմբերին Տինկովը հայտարարել է, որ 250 մլն ռուբլի կներդնի Կամչատկայի Ելիզովյան շրջանում հյուրանոցային-ռեկրեացիոն համալիրի կառուցման համար, որտեղ հաճախ ինքն է հանգստանում։ Ենթադրվում էր, որ շահագործման հանձնումը տեղի կունենա հաջորդ տարվա IV եռամսյակում[92]։ 2016 թվականի հունվարին հայտնի է դարձել, որ նա հրաժարվել է նախագծից տեղի պաշտոնյաների հակազդեցության պատճառով և դրա փոխարեն ներդրումներ է կատարել ֆրանսիական Ալպերում։ Նույն թվականի հունիսին Տինկովը բացել Է լյուքս դասի երկու զուգարան՝ La Datcha անվամբ՝ մեկը Կուրշևել լեռնադահուկային հանգստավայրում և երկրորդը՝ Վալ Տորանսում։ 2017 և 2018 թվականներին Ֆորտե դեյ Մարմիում և Աստրախանում դրանց են ավելացել տները[93][94]։

Հրապարակումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2007-2010 թվականներին գործարարը եղել է «Ֆինանս» ամսագրի սյունակագիր[95][96]։ 2010 թվականից ամսագրի գլխավոր խմբագիր Օլեգ Անիսիմովը աշխատանքի է անցել Տինկով բանկում և նրա հետ աշխատել է Russia.ru ինտերնետ-ալիքում «Բիզնես գաղտնիքները Օլեգ Տինկովի հետ» հաղորդման վրա[97][98]։ Երկու տարվա ընդմիջումից հետո Տինկովը վերսկսել է «Բիզնես գաղտնիքների» թողարկումը՝ 2015 թվականի հոկտեմբերին Միխայիլ Ֆրիդմանի հետ հարցազրույցում[99]։

Օլեգ Տինկովը վարում է Ֆեյսբուք և Թվիթեր[100]։ Նրա շփման ձևը համարվում է սադրիչ և հաճախ հանգեցնում է անզուսպ վեճերի և փոխադարձ վիրավորանքների[101][102]։

Օլեգ Տինկովը գրել է երկու գիրք, որոնք ընդհանրացնում են նրա ձեռնարկատիրական փորձը։ 2010 թվականին հրատարակել է «Ես բոլորի նման եմ» գիրքը[103], իսկ մեկ տարի անց՝ «Ինչպես դառնալ գործարար» գիրքը[104]։

Տինկով նրբանցք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

«Տինկոֆ» ապրանքանիշի առաջխաղացման համար պատմություն է հորինվել գործարար Պորֆիրիա Տինկովի նախնու մասին, որը 1759 թվականից կայսերական բակին գարեջուր է մատակարարել[105]։ Լեգենդի համաձայն, Օլեգ Տինկովը դրա մասին հիշատակող էջ է գտել Բրոկգաուսի և Եֆրոնի բառարանում։ Կեղծ էջը ներկայացվել է Սանկտ Պետերբուրգի տեղանունների հանձնաժողով՝ առաջարկելով հավերժացնել Տինկովի տոհմը փողոցի անվանման մեջ։ Կեղծիք չնկատած պաշտոնյաները համաձայնել են ընկերության առաջարկին, և 2003 թվականի հուլիսի 7-ին Պուշկինում հայտնվել է Տինկով նրբանցքը[106]։

Կոնֆլիկտ բլոգերների հետ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2017 թվականի օգոստոսի 8-ին YouTube-ի NEMAGIA ալիքում հրապարակվել է ակնարկ նվիրված Տինկովին և Տինկով բանկին։ Հոլովակը զգալի արձագանք է առաջացրել համացանցում։ Դրա թողարկումից կարճ ժամանակ անց՝ 2017 թվականի օգոստոսի 28-ին, Օլեգ Տինկովը հայց է ներկայացրել Կեմերովոյի շրջանային դատարան՝ պատվի, արժանապատվության և գործարար համբավի պաշտպանության մասին[107][108]։ Դատարանի որոշմամբ՝ սեպտեմբերի 4-ին Ռոսկոմնադզորը պարտավորեցրել է բլոգերներին հեռացնել Օլեգ Տինկովի գործունեությունը քննադատող հոլովակը[109]։

Սեպտեմբերի 12-ին «NEMAGIA»-ի համահեղինակ Ալեքսեյ Պսկովիտինի մոտ խուզարկություններ են կատարվել, նրանից առգրավվել է համակարգչային տեխնիկա[110]։ Օպերատիվ աշխատակիցները հատուկ ժամանել են Կեմերովո Մոսկվայից[111]։ Շատ ռուս բլոգերներ հանդես են եկան NEMAGIA-ի աջակցությամբ։ Սեպտեմբերի 26-ին Օլեգ Տինկովը NEMAGIA ժամանցային ալիքից հետ է վերցրել տեսաբլոգերների դեմ հայցերը։ NEMAGIA-ի դեմ քրեական գործը կարճվել է։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ https://www.rbc.ru/finances/05/03/2020/5e5e6e399a794733ed57e443
  2. ↑ Иван Просветов (2002-12-02)։ ««Мне не нравится просто сидеть и считать деньги»»։ Коммерсантъ։ Վերցված է 2015-10-21 
  3. ↑ «ЦБ разрешил ТКС банку сменить название на «Тинькофф Банк»»։ Forbes։ 2014-11-26։ Վերցված է 2015-10-21 
  4. ↑ Николай Гришин (2012-12-03)։ «Мюнгхаузен в банке»։ Коммерсантъ։ Վերցված է 2015-10-21 
  5. ↑ «Тинькофф Банк: рейтинг, справка»։ Банки.ру։ 2017-03-01։ Վերցված է 2017-03-20 
  6. ↑ «Олег Тиньков примет участие в велогонке по дорогам Москвы»։ Nevasport.ru։ 2006-03-05։ Արխիվացված է օրիգինալից 2016-12-24-ին։ Վերցված է 2015-10-21 
  7. ↑ Анна Субботина (2007-01-22)։ «Олег Тиньков раскручивает педали»։ Коммерсантъ։ Վերցված է 2015-10-21 
  8. ↑ «В «Тур де Франс» появится российская команда»։ Newsru.com։ 2005-10-01։ Վերցված է 2015-10-21 
  9. ↑ Тиньков О. Ю. «Я такой как все». — С. 15—18.
  10. ↑ Олег Тиньков (2009-03-18)։ ««Y WAY - начало ( Сибирь )»։ Живой Журнал։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-09-22-ին։ Վերցված է 2015-10-21 
  11. ↑ Тиньков О. Ю. «Я такой как все». — С. 37.
  12. ↑ Андрей Надеин, Маргарита Васильева (2001)։ «Олег Тиньков: «Я всегда умел продавать дороже, чем другие!»»։ Advi.ru։ Վերցված է 2015-10-21 
  13. ↑ 13,0 13,1 Julian Lorentz (2018-04-06)։ «Олег Тиньков. Интервью в программе Школа Злословия»։ Վերցված է 2018-08-28 
  14. ↑ Елена Тофанюк (2014-02-07)։ «Олег Тиньков рассказал, зачем проехал 100 тыс. км на велосипеде»։ РБК։ Վերցված է 2015-10-21 
  15. ↑ Юрий Дудь (2014-01-16)։ «Олег Тиньков: «Российские футболисты выглядят как какие-то обсосы»»։ Sports.ru։ Վերցված է 2015-10-21 
  16. ↑ Тиньков О. Ю. «Я такой как все». — С. 39—44.
  17. ↑ Ксения Додукина, Иван Васильев (2014-12-10)։ «Шесть российских миллиардеров без высшего образования»։ Forbes։ Վերցված է 2015-10-21 
  18. ↑ Тиньков О. Ю. «Я такой как все». — С. 54—72.
  19. ↑ «Олег Тиньков»։ Fiolet-korova.ru։ Վերցված է 2015-10-21 
  20. ↑ Erin E. Arvedlunp (2014-06-15)։ «A Mix of Beer, Free Speech and Home-Grown Hip» (անգլերեն)։ The New York Times։ Վերցված է 2015-10-21 
  21. ↑ Анастасия Новикова (2015-02-13)։ «Миллиардер на выданье: где устраивают свадьбы богатейшие люди мира»։ Forbes։ Վերցված է 2015-10-21 
  22. ↑ ««Буду бороться за жизнь»: Тиньков рассказал о найденной у него лейкемии | Миллиардеры» (անգլերեն)։ Forbes.ru։ 2020-03-06։ Վերցված է 2020-03-06 
  23. ↑ «Расписки TCS Group рухнули на Мосбирже на фоне новостей о лейкемии Тинькова»։ www.kommersant.ru։ 2020-03-06։ Վերցված է 2020-03-06 
  24. ↑ «Власти США обвинили Тинькова в сокрытии активов на $1 млрд»։ Росбизнесконсалтинг։ 2020-03-06։ Վերցված է 2020-03-06 
  25. ↑ «Forbes: Олег Тиньков за день потерял 400 миллионов долларов» (ռուսերեն)։ РИА Новости։ 2020-03-07։ Վերցված է 2020-03-07 
  26. ↑ «Тиньков рассказал о пересадке костного мозга»։ www.kommersant.ru (ռուսերեն)։ 2020-07-10։ Վերցված է 2020-07-10 
  27. ↑ Елена Евграфова (2001-07-05)։ «Под маской простака»։ Ведомости։ Վերցված է 2015-10-21 
  28. ↑ Тиньков О. Ю. «Я такой как все». — С. 73—101.
  29. ↑ Тиньков О. Ю. «Я такой как все». — С. 89—91.
  30. ↑ Консатантин Збаровский Петербургская компания нашла президента в Америке // Коммерсантъ : Газета. — 1995. — № 238. — С. 10.
  31. ↑ Тиньков О. Ю. «Я такой как все». — С. 111.
  32. ↑ Ирина Телицына (2000-05-30)։ «Пивной Довгань»։ журнал «Компания»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2016-12-25-ին։ Վերցված է 2015-10-21 
  33. ↑ Влад Коренев (2014-07-09)։ «Илья Бортнюк: «Зачем столько новых фестивалей?»»։ Colta.ru։ Վերցված է 2015-10-21 
  34. ↑ Тиньков О. Ю. «Я такой как все». — С. 108—127.
  35. ↑ Иван Ступаченко, Борис Горлин (2005-11-09)։ «Реклама «за гранью фола»»։ Коммерсантъ։ Վերցված է 2015-10-21 
  36. ↑ «Страница номинанта конкурса на звание лучшей рекламы двадцатилетия в рамках Московского Международного Фестиваля Рекламы и Маркетинга 2012»։ Sostav.ru։ Վերցված է 2015-10-21 
  37. ↑ «СМИ: производство пельменей «Дарья» остановлено»։ Rustelegraph.ru։ 2014-05-07։ Վերցված է 2015-10-21 
  38. ↑ «Концерн «Равиоли» (Санкт-Петербург) нанес ответный рекламный удар ООО «Дарья»»։ Фонтанка.ру։ 2001-12-03։ Վերցված է 2015-10-21 
  39. ↑ Дмитрий Добров, Сергей Канунников (2002-04-24)։ ««Дарья» осталась без отца»։ Коммерсантъ։ Վերցված է 2015-10-21 
  40. ↑ 40,0 40,1 Тиньков О. Ю. «Я такой как все». — С. 128—137.
  41. ↑ Александр Павлов (2006)։ «Тиньков, Тинькофф, Tinkov»։ Advlab.ru։ Վերցված է 2015-10-21 
  42. ↑ Юлиана Петрова (2005-03-07)։ «Занимательный рычаг»։ Коммерсантъ։ Վերցված է 2015-10-21 
  43. ↑ Николай Дицман, Иван Москаленко (2004-09-06)։ «Тинькову не понравились поцелуи Тоскани»։ Коммерсантъ։ Վերցված է 2015-10-21 
  44. ↑ Максим Котин (2005-06-02)։ «Поворот на «Т»»։ Коммерсантъ։ Վերցված է 2015-10-21 
  45. ↑ Роман Овчинников, Евгений Хвостик (2005-07-19)։ «Олег Тиньков слил пиво в Sun Interbrew»։ Коммерсантъ։ Վերցված է 2015-10-21 
  46. ↑ Виктор Хилько (2005-09-30)։ «Олег Тиньков продал стены своих ресторанов»։ Коммерсантъ։ Վերցված է 2015-10-21 
  47. ↑ «Тиньков продал оставшуюся долю в сети ресторанов «Тинькофф»»։ Коммерсантъ։ 2009-09-24։ Վերցված է 2015-10-21 
  48. ↑ Тиньков О. Ю. «Я такой как все». — С. 12—13.
  49. ↑ Максим Котин (2008-02-25)։ «Надеюсь заработать. Могу и потерять»։ Коммерсантъ։ Վերցված է 2015-10-21 
  50. ↑ Ксения Дементьева (2009-11-24)։ «ТКС банк продал проблемы»։ Коммерсантъ։ Վերցված է 2015-10-21 
  51. ↑ Елена Пашутинская (2009-05-12)։ «Клиенты ТКС банка станут агентами»։ Коммерсантъ։ Վերցված է 2015-10-21 
  52. ↑ Ксения Дементьева (2010-02-18)։ «Консультанты ТКС-банка разошлись по домам»։ Коммерсантъ։ Վերցված է 2015-10-21 
  53. ↑ Екатерина Аликина (2014-10-27)։ ««Заемщик с хитрым профилем»։ Коммерсантъ։ Վերցված է 2015-10-21 
  54. ↑ Геннадий Белаш (2013-04-29)։ «Ольга Горчинская: «Big Data расширяет привычные представления о работе с данными»»։ IT-weekly.ru։ Արխիվացված է օրիգինալից 2016-03-04-ին։ Վերցված է 2015-10-21 
  55. ↑ Ксения Дементьева (2010-03-10)։ ««Банковский рынок — пустой с точки зрения рекламы, маркетинга. У него безграничный потенциал»»։ Коммерсантъ։ Վերցված է 2015-10-21 
  56. ↑ Иван Осипов (2013-12-26)։ «15 крупнейших сделок 2013 года»։ Forbes։ Վերցված է 2015-10-21 
  57. ↑ Дмитрий Михайлович (2013-10-22)։ «ТКС-банк оторвался от IPO»։ Коммерсантъ։ Վերցված է 2015-10-21 
  58. ↑ 58,0 58,1 «Налоговая служба США инициировала слушания в отношении Олега Тинькова» (ռուսերեն)։ РИА Новости։ 2020-02-28։ Վերցված է 2020-03-07 
  59. ↑ 59,0 59,1 US District Court, Northern District of California (2019-09-26)։ «Indictment» (PDF)։ U.S. Department of Justice (անգլերեն) 
  60. ↑ «ЦБ разрешил ТКС банку сменить название на «Тинькофф Банк»»։ Forbes։ 2014-11-26։ Վերցված է 2015-10-21 
  61. ↑ ««Тинькофф Кредитные Системы» сменит название»։ Банки.ру։ 2014-08-01։ Վերցված է 2015-10-21 
  62. ↑ «Почему упали котировки акций банка Тинькофф - график динамики стоимости на Лондонской бирже»։ Кредитная карта Тинькофф (ռուսերեն)։ 2018-06-06։ Վերցված է 2018-08-22 
  63. ↑ «TCS Group Holding PLC: Ownership Structure»։ Վերցված է 2020-03-03 
  64. ↑ «Олег Тиньков покинет пост главы совета директоров Тинькофф Банка» (ռուսերեն)։ РИА Новости։ 20200402T1712+0300։ Վերցված է 2020-04-03 
  65. ↑ 65,0 65,1 Валерия Миронова (2006-01-26)։ ««Олег Тиньков погнался за Tour de France»»։ Коммерсантъ։ Վերցված է 2015-10-21 
  66. ↑ Тиньков О. Ю. «Я такой как все». — С. 178—179.
  67. ↑ ««Олег Тиньков создал профессиональную велокоманду Tinkoff Restaurants»»։ E-xecutive.ru։ 2006-01-17։ Վերցված է 2015-10-21 
  68. ↑ ««Бюджет российско-итальянской велокоманды Tinkoff. Credit Systems составит 4 млн. евро ежегодно»»։ NevaSport.ru։ 2006-01-20։ Արխիվացված է օրիգինալից 2016-12-24-ին։ Վերցված է 2015-10-21 
  69. ↑ ««Велоспорт. Павел Брутт из Tinkoff Restaurants выиграл веломногодневку Tour of Hellas»»։ РБК։ 2006-04-13։ Վերցված է 2015-10-21 
  70. ↑ ««Александр Кузнецов: "Тиньков сломал судьбу целой группе талантливых российских спортсменов"»»։ Sports.ru։ 2011-08-01։ Վերցված է 2015-10-21 
  71. ↑ ««Тренер Александр Кузнецов: Тиньков - ненадежный человек»»։ Sovsport.ru։ 2011-07-22։ Արխիվացված է օրիգինալից 2016-03-04-ին։ Վերցված է 2015-10-21 
  72. ↑ Польская Ярослава (2006-10-10)։ ««C Олегом Тиньковым, генеральным спонсором профессиональной велокоманды Tinkoff restaurants и владельцем компании Tinkoff sport management, мы встретились в Москве»»։ Деловой Петербург։ Արխիվացված է օրիգինալից 2016-03-04-ին։ Վերցված է 2015-10-21 
  73. ↑ Тиньков О. Ю. «Я такой как все». — С. 179.
  74. ↑ Дмитрий Клипин։ ««Свой путь»»։ Большой Спорт։ Վերցված է 2015-10-21 
  75. ↑ Тиньков О. Ю. «Я такой как все». — С. 181—182.
  76. ↑ Алексей Рожков (2013-12-02)։ «Олег Тиньков купил велосипедную команду»։ Ведомости։ Վերցված է 2015-10-21 
  77. ↑ «UCI подтвердил, что команда Tinkoff-Saxo официально стала российской»։ Rsport.ru։ 2014-01-28։ Վերցված է 2015-10-21 
  78. ↑ Павел Астафьев (2015-01-20)։ «В Мировом туре выступит 19 российских велосипедистов»։ Metro։ Վերցված է 2015-10-21 
  79. ↑ Stephen Farrand (2014-01-16)։ «Oleg Tinkov: I'd love to sign Sagan, Froome, Cancellara for 2015» (անգլերեն)։ Cyclingnews.com։ Վերցված է 2015-10-21 
  80. ↑ «Тиньков пообещал проехать веломарафон «Джиро Д’Италия»»։ Lenta.ru։ 2014-12-19։ Վերցված է 2015-10-21 
  81. ↑ ««Джиро д’Италия-2015» дала Олегу Тинькову розовый свет»։ Finparty.ru։ 2015-06-04։ Արխիվացված է օրիգինալից 2020-09-18-ին։ Վերցված է 2015-10-21 
  82. ↑ «Олег Тиньков о команде Tinkoff-Saxo и велоспорте»։ VeloLive.com։ 2014-01-19։ Վերցված է 2015-04-20 
  83. ↑ Олег Тиньков (2010-02-08)։ «Современный велоспорт»։ Livejournal.com։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-03-05-ին։ Վերցված է 2015-04-20 
  84. ↑ «Тиньков: «никогда в жизни не буду финансировать российский футбол»»։ РИА Новости։ 2014-12-15։ Վերցված է 2015-04-20 
  85. ↑ «Олег Тиньков о проекте Velon»։ VeloLive.com։ 2014-12-19։ Վերցված է 2015-04-20 
  86. ↑ «Тиньков пообещал 1 млн евро Контадору и его соперникам за 3 Гранд-тура в сезоне»։ Rsport.ru։ 2014-10-07։ Արխիվացված է օրիգինալից 2015-06-05-ին։ Վերցված է 2015-04-20 
  87. ↑ Алексей Рожков (2015-10-15)։ «Спонсор отказался от дальнейшего сотрудничества с велокомандой «Тинькофф-Саксо»»։ Ведомости։ Վերցված է 2016-01-14 
  88. ↑ «Tinkoff team races its last at the Abu Dhabi Tour» (անգլերեն)։ CyclingNews։ 2016-10-23։ Վերցված է 2016-12-23 
  89. ↑ «Суд обязал Тинькова сдать паспорта России и Кипра Претензии американских налоговиков связаны с подачей недостоверных документов»։ РБК։ Վերցված է 2020-03-05 
  90. ↑ «Власти США обвинили Тинькова в сокрытии активов на $1 млрд»։ РБК։ Վերցված է 2020-03-06 
  91. ↑ Анастасия Дагаева, Леонид Фаерберг (2016-04-19)։ «Вместо Falcon 2000LX - Falcon 7X»։ BizAvNews.ru։ Վերցված է 2016-04-28 
  92. ↑ «Тиньков инвестирует 250 млн руб. в строительство гостиницы на Камчатке»։ РБК։ 2014-09-21։ Արխիվացված է օրիգինալից 2015-10-19-ին։ Վերցված է 2015-10-14 
  93. ↑ Юрий Нехайчук (2015-01-21)։ «Тиньков построит «лакшери-шале» в Вал Торрансе вместо отеля на Камчатке»։ Ведомости։ Վերցված է 2016-01-22 
  94. ↑ «Тиньков открыл два шале класса люкс в Альпах»։ РБК։ 2016-06-08։ Վերցված է 2016-07-20 
  95. ↑ Антон Ключкин (2010-02-15)։ «В тарелочку»։ Lenta.ru։ Վերցված է 2015-10-21 
  96. ↑ «Профиль Олега Тинькова на сайте журнала «Финанс»»։ Финанс (журнал)։ Արխիվացված է օրիգինալից 2016-03-04-ին։ Վերցված է 2015-10-21 
  97. ↑ «Выбыл из рейтинга»։ Lenta.ru։ 2011-06-16։ Վերցված է 2015-10-21 
  98. ↑ «Чистая прибыль банка Тинькова выросла в 50 раз»։ Lenta.ru։ 2009-11-24։ Վերցված է 2015-10-21 
  99. ↑ «Интервью Тинькова с Фридманом (Альфа-банк, Билайн, Перекресток, Пятерочка, Росводоканал)»։ Roem.ru։ 2015-10-01։ Վերցված է 2015-01-22 
  100. ↑ Аскар Туганбаев (2009-03-12)։ «Аскар Туганбаев. Обзор блогов, 10 марта»։ Вести։ Վերցված է 2015-10-21 
  101. ↑ Никита Лихачёв (2011-07-27)։ «Тиньков обиделся на Вконтакте»։ Tjournal.ru։ Արխիվացված է օրիգինալից 2016-12-24-ին։ Վերցված է 2015-10-21 
  102. ↑ Никита Лихачёв (2012-04-22)։ «Тиньков такой как всегда»»։ Tjournal.ru։ Արխիվացված է օրիգինալից 2016-12-24-ին։ Վերցված է 2015-10-21 
  103. ↑ «Первая Дарья Абрамовича»։ Forbes։ 2010-04-21։ Վերցված է 2015-10-21 
  104. ↑ Ольга Стрелкова (2011-09-21)։ «Книга недели: «Как стать бизнесменом» по методу Тинькова»։ Slon.ru։ Վերցված է 2015-10-21 
  105. ↑ «Страница Тинькова переулка в энциклопедии на сайте города Пушкин»։ Pushkin.ru։ Վերցված է 2015-10-21 
  106. ↑ «Топонимист: переименовывать Тиньков переулок уже поздно»։ Karpovka.net։ 2010-07-13։ Վերցված է 2015-10-21 
  107. ↑ «К видеоблогерам из канала «Немагия» пришли с обыском. Их подозревают в клевете на Олега Тинькова и его банк — Meduza»։ Meduza (ռուսերեն)։ Վերցված է 2017-09-24 
  108. ↑ «Любители дешевого хайпа: блогеров преследуют за клевету»։ Վերցված է 2017-09-24 
  109. ↑ «Роскомнадзор обязал блогеров удалить обличающий ролик об Олеге Тинькове»։ Վերցված է 2017-09-24 
  110. ↑ https://zona.media/news/2017/09/13/tin
  111. ↑ https://novayagazeta.ru/news/2017/09/28/135659-politsiya-prekratila-rassledovanie-dela-tinkova-protiv-nemagia

Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հոդվածներ ամսագրերում

Հովածներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Commons-logo.svg Category:Oleg Tinkov Վիքիպահեստում
Ֆոտո, վիդեո և աուդիո
Թեմատիկ կայքեր
Բառարաններ և հանրագիտարաններ
Չափորոշչային վերահսկողություն
ISNI: 0000 0001 3892 1938 · LCCN: no2011124140 · VIAF: 184194046 · WorldCat VIAF: 184194046
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Օլեգ_Տինկով&oldid=8631982» էջից