Jump to content

Լուի-Ֆերդինանդ Սելին

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Լուի-Ֆերդինանդ Սելին
Louis-Ferdinand Céline
Սելինը 1932 թվականին
Ծննդյան անունֆր.՝ Louis-Ferdinand Destouches[1]
Ծնվել էմայիսի 27, 1894(1894-05-27)[2][3][4][…]
ԾննդավայրԿուրբևուա, Սենա, Ֆրանսիա[1]
Վախճանվել էհուլիսի 1, 1961(1961-07-01)[2][3][4][…] (67 տարեկան)
Վախճանի վայրՄեդոն, Օ դը Սեն, Ֆրանսիա[1]
ԳերեզմանLongs-Réages cemetery
Գրական անունLouis-Ferdinand Céline
Մասնագիտությունբժիշկ-գրող, վիպասան, գրող և ռազմական գործիչ
Լեզուֆրանսերեն
Քաղաքացիություն Ֆրանսիա
ԿրթությունՌենի համալսարան
Ժանրերէսսե, պամֆլետ, պիես և Լիբրետո
Գրական ուղղություններմոդեռնիզմ, էքսպրեսիոնիզմ և ռեալիզմ
Ուշագրավ աշխատանքներՃամփորդություն գիշերից անդին, Պարտքով մահ, Castle to Castle?, Trifles for a Massacre?, Normance?, North?, Rigadoon?, Fable for Another Time?, Guignol's Band?, Cannon-Fodder?, Conversations with Professor Y?, Mea Culpa?, School for Corpses?, Q3230976?, Q3213660?, Q21426767?, Q21426771?, Q21426750?, Q3576699?, Q21426770?, Q21426731?, Q21426745?, Q21426729?, Q21426764? և Q21124999?
ԱշխատավայրԱզգերի լիգա
Պարգևներ
ԱմուսինEdith Follet?, Lucette Destouches? և Elizabeth Craig?[6]
Համատեղ ապրողLucienne Delforge?
Изображение автографа
Լուի-Ֆերդինանդ Սելին Վիքիքաղվածքում
 Louis-Ferdinand Céline Վիքիպահեստում

Լուի-Ֆերդինանդ Սելին (ֆր.՝ Louis-Ferdinand Céline, մայիսի 27, 1894(1894-05-27)[2][3][4][…], Կուրբևուա, Սենա, Ֆրանսիա[1] - հուլիսի 1, 1961(1961-07-01)[2][3][4][…], Մեդոն, Օ դը Սեն, Ֆրանսիա[1]), ֆրանսիացի գրող՝ մասնագիտությամբ բժիշկ։ Սելինը մինչ այժմ մնում է ֆրանսիական գրականության ամենահակասական կերպարներից մեկը, որի պատճառը նրա հակասեմական հայացքներն են[7] և Հոլոքոստի ժխտումը[8][9]։

Կենսագրություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Երիտասարդությունը փարիզյան շրջանում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Լուի Ֆերդինանդ Դետուշը ծնվել է Կորբևուայում։ Նա Ֆերդինանդ Դետուշի միակ որդին էր։ Ծնվել է փոքրիկ առևտրականի ընտանիքում։ 1894 թվականի մայիսի 28-ին կնքվելուց հետո նրան հանձնել են ստնտուին։ Նրա հայրը աշխատում էր ապահովագրական ընկերությունում և թղթակցությունում վարող քարտուղար էր։ Ելնելով գրողի խոսքերից նա սերում էր ազնվական տոհմից։ Մայրը վաճառողուհի է եղել ժանյակների մի փոքրիկ խանութում, որը գտնվում էր Շուասյոլի անցումում։ 1897 թվականին ծնողները տեղափոխվում են Փարիզ, այնուհետև սկզբում Բաբիլոնի փողոց, հետո՝ ավելի ուշ Գաններոն փողոց և վերջում՝ ամառվա ընթացքում 1899 թվականին Շուասյոլի՝ Օպերայի շրջակայքում, որտեղ էլ Սելինը անցկացնում է իր ամբողջ մանկությունը, որը նա անվանում է իր «գազի զանգը» նկատի ունենալով 20-րդ դարի սկզբին մեծ քանակությամբ գազային լապտերներով լուսավորվող թանգարանը։ 1900 թվականին ընդունվում է տեղի դպրոցը, որը գտնվում էր Լուվուա հրապարակում։ Հինգ տարի հետո ընդունվում է կաթոլիկ դպրոց, սակայն մեկ տարի հետո կրկին վերադառնում է տեղական դպրոց։ Նա ստացել է բավականին սեղմ կրթություն չնայած երկու լեզուների փոխանակմանը սկզբում Գերմանիա՝ Դիպհոլց, հետո՝ Կարլսրուե, այնուհետև Անգլիա։ Նա փոքրիկ աշխատանքով էր զբաղվում մինչև չափահաս դառնալը։ Սկզբում աշխատում էր զարդերի խանութում։ 1912 թվականի սեպտեմբերի 28-ին՝ 18 տարեկան հասակում երեք տարով աշխատանքի է ընդունվում ֆրանսիական բանակում՝ առաջ ընկնելով զորակոչից[10]։

Բժշկական կրթություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Առաջին Համաշխարհային պատերազմից հետո Լուի-Ֆերդինանդ Սելինը հաստատվում է Ռենում։ Քենտենում 1919 թվականի օգոստոսի 10-ին ամուսնանում է Էդիթ Ֆոլլեի՝ Ռենի բժշկական դպրոցի տնօրենի աղջկա հետ։ Այստեղ էլ ծնվում է իր միակ աղջիկը՝ Կոլետ Դետուշը (1920 հուլիսի 15-2011 մայիսի 9)[11]։ Սելինը նախապատրաստվում է ավարտական քննությունններն, որոնք հաջողությամբ հանձնում է 1919 թվականիան և որից հետո շարունակում է բժշկական կրթությունը 1920-ից 1924 թվականներին օգտվելով պատերազմի մասնակիցների համար նախատեսված Արդեններում բժիշկների փոխանակման ծրագրից, որը կենտրոնացած էր Բրետանում[12]։ Բժշկական թեզի պաշտպանությունը Իգնաց Ֆիլիպպի Զեմմելվեյսի կյանքն ու ստեղծագործություններն էին, որը հետո դարձավ իր առաջին գրական ստեղծագործությունը։ Հետո նա լույս ընծայեց իր բժշկական գիրքը՝ «Քենտենի թերպիան» (1925)։

Էլիզաբեթ Քրեգ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1926 թվականին Սելինը Ժնևում հանդիպում է Էլիզաբեթ Քրեգին (1902-1989)` ամերիկացի պարուհի, որը նրա կյանքի մեծ սերն էր։ Նա էր որին Սելինը անվանեց «կայսրուհի» և նրան նվիրեց «Ճամփորդություն գիշերից անդին» վեպը։ Նա իր կյանքը շարունակեց Փարիզում՝ Լեպիկի 98 հասցեում[13], բայց այն լքում է 1933 թվականին՝ «Ճամփորդություն գիշերից անդին» վեպի հրատարակվելուց հետո։ Սելինը որոնումներով մեկնում է Կալիֆորնիա, բայց իմանում է, որ Էլիզաբեթը ամուսնացել է Բեն Տանկելի հետ, որը հետո պարզվում է հրեա է։ Այդ ամենից հետո Էլիզաբեթի մասին տեղեկություններ չկան մինչև 1988 թվականը։ Հետո ամերիկացի ակադեմիկոս Ալֆոնս Ժույանդը գտնում է Էլիզաբեթին ՝Ժան Մոնիեին[14] դատապարտելուց հետո, որն իր ազդեցության տակ էր[15]։ Էլիզաբեթը հավաստում է իր հարցազրույցներից մեկում, որ վախենում է տարիքի հետո կորցնել գեղեցկությունը և վերջացնում է հարցազրույցը առանց որևիցե բան իր մասին ասելու։

Կրթություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ինչպես շատ գրողներ Սելինը ևս հմտորեն առասպերներ է հյուսել իր անձ շուրջ[16]։ «Ճամփորդություն գիշերից անդին»-ի հետ միաժամանակ Սելինը գրում էր հոդվածներ բժշկական ամսագրի համար (La Presse médicale), որոնք չեն համապատասխանում անարխիզմ ասվածին, որը տեղի է ունեցել իր հետ։ 1928 թվականի մայիսին ամսագրում հրատարակվել են առաջին երկու հոդվածները։ Սելինը բարձր էր գնահատում ամերիկացի արդյունաբերող Հենրի Ֆորդի մեթոդները, որոնք վերաբերվում էին «ֆիզիկապես և հոգեպես թույլ աշխատողների» աշխատանքի ընդունմանը, որոնց Սելինը անվանում է նաև «գոյության անդամալույծներ»։ Այսպիսի բանվորական դասակարգը Սելինը նշում է, որ «զուրկ են քննադատելուց և նույնիսկ տարրական դատարկությունից», շարունակում է «կայուն աշխատուժ են և նրանք են ովքեր շուտ են համակերպվում քան ուրիշները»։ Սելին դժգոհում է, որ Եվրոպայում նման բան չկա, «ավանդական, գրական, միշտ անվնաս և գրեթե ողորմելի պատրվակներով»։

Կյանքի այս շրջանում իր հայտնի «Ճամփորդություն գիշերից անդին» վեպում (1932 թվական, օգոստոսի 15) նա պատմում է իր հակահերոսի ՝ Ֆերդինանդ Բարդամյուի արկածները։ Նրա առաջի գիրքը մեծ արձագանք ստացավ[17]։ Սկանդալային և տարակուսած արձագանքներին մախառնվում էին խանդավառ գովասանքները[18]։ Վեպը ստացում է Ռենոդո մրցանակ՝ Գոնկուրյան մրցանակը բաց թողնելուց հետո[19]։ Գիրք մեծ հաջողություն է ունենում գրախանութներում։ 1933 թվականի սեպտեմբերի 27-ին լույս է տեսնում «L'Églisе»[20] պիեսը, որը գրվել է 1926-ից 1927 թվականներին[21], այստեղ երևում են Սելինի հակասեմական հայացքները[22]։ Գրքի վաճառքը համեստ էր[23]։ Այդ շրջանում «Ճամփորդություն գիշերից անդին» վեպի հրատարակման պատճառով Սելինը հատկապես արժևորում է ձախերի միջավայրը, որտեղ նրանում տեսնում էին մամլո խոսնակի և ռազմատենչ հակամիլիտարիստի[24]։

1933 թվականի հոկտեմբերի 1-ին, Սելինը Մեդանին իր կարծքին է հայտնում Լյուսեն Դեկավի հրավերքի՝ «Հարգանաց հավաստիքը Զոլային»[25] ամենամյա խորագիրի շուրջ։ Այդ օրվա խոսքը եղավ միակ հրապարակային ելույթը իր ամբողջ գրականագիտական կյանքում[26]։ «Արմատական վատաստես» էր Սելինը ըստ Անրի Գոդարի[27]։ Սելինը դատապարտում էր ֆաշիստական հասարակություններին քան բուրժուազիային և մարքսիստներին։ «Նրանք թաղում են իրենց սուտը անընդհատ և ունեն միայն մի նպատակ ՝ պատերազմ»[28]։ Էլզա Տրիոլեն մասնակցում էր «Ճամփորդություն գիշերից անդին» վեպի ռուսերեն թարգմանությանը[29]։ Այն ԽՍՀՄ-ում լույս է տեսնում 1934 թվականի հունվարին` բազմաթիվ կրճատումներով[30]։ 1936 թվականի մայիսի 12-ին բազմաթիվ բախումներից հետո հրատարակչի որոշմամբ կրճատումներով լույս է տեսնում Սելինի երկրորդ՝ «Պարտքով մահ» վեպը[31]։ Գիրքը լավ վաճառվում է հաշվի չառնելով հայտարարությունները[32]։ Ըստ Ֆրանսուա Ժիբոի «Հասարակությունը բանականություն ունի ամենուր՝ ֆրանսիական հասարակությունը բազմաթիվ մասնատումներից, գաղափարախոսական իրարանցումներից հետո գովազդում է մտածողներին և փիլիսոփաներին, բայց ոչ վիպագիրներին[33]։ Քննադատները ինչպես ձախականները այնպես էլ աջերը՝ պահպանողականները պայքարում են գրքերի դեմ[34]։ Մի կողմից քննադատում են ոճը[35], մյուս կողմից Սելինի հակվածությունը դեպի մարդուն նվաստացնելը[36]։ Գրողները չեն ընդունում Սելինին իրենց հավասար[37]։ «Ճամփորդություն գիշերից անդին» գիրքը գովաբանողները՝ Լյուսեն Դեկավը, Լեոն Դոդենը լռում են[38]։ Սելինը վիրավորվեց «Պարտքով մահ»-ի դեմ ուղղված պոռթկումից[39]։ Որոշ կենսաբաններ այդտեղ են տեսնում իր երազկոտ անձնավորության ոչնչացման պատճառը[40]։ Այս ամենը պատճառ դարձավ նրան, որ Սելինը նվիրեց իր ամբողջ ժամանակը պարսավագրությանը[41]։ Դեկտեմբերի 28-ին նա լույս է ընծայում «Mea culpa» («Իմ մեղքը»)՝ մարդկային բնության ապոկալիպտիկական տեսլականը[42]։ Սելինի համար լավատեսության ցանկացած տարբերակ խաբեբայություն է և մարդիկ երբեք չեն ազատվի եսասիրությունից ուստի մարդկության ճակատագիրը երբեք չի բարելավվի։ Այս փոքրիկ պարսավագրում հեղինակն արտահայտում է իր նոխկանքը կապիտալիզմի և բուրժուազիայի շուրջ։ Այս ամենին հաջորդում է Զեմմելվեյսի բժշկական թեզը[43]։

Հակասեմական «բրոշյուրների» դարաշրջանը

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1930-ական թվականների վերջին նա համագործակցում է Արթուր Պֆանշտիլի[44] հետ, որը արվեստի քննադատ ու թարգմանիչ էր և աշխատում էր Welt-Dienst-ի համար (համաշխարհային կազմակերպություն, որը պրոպագանդում է հակամասսոնական ֆաշիզմ և հակասեմականություն)։ Սելինը արագ հրատարակում է երկու հակասեմական պարսավագրություններ՝ Bagatelles pour un massacre (1937) և L'École des cadavres (1938)։ Նա ներկայացնում է սեփական աշխատանքները Վալտեր Շտրաուսին իր նամակներից մեկում՝

«Ես հենց հիմա հրապարակում եմ մի զզվելի հակասեմական գիրք, կուղարկեմ ձեզ։ Ես հրեաների համար մեկ թշնամին եմ[45]»։

1930-ականների վերջին Սելինը և Ռոբեր Դենյոլը որոշում են վաճառքի հանել Bagatelles pour un massacre և L'École des cadavres պարսավագրերը։ 1936 թվականի ապրիլի 21-ի որոշմամբ՝ օրենիքի ուժ ունեցող Մարշանդոյի դեկրետով արդարացվում է լույս տեսնելը։ Վերջինս աննպատակ չէր։ Դրա նպատակ էր պաշտպանել ռասայական փոքրամասնություններին, կանխարգելել ռասիստական եւ հակասեմական հրապարակումների հետ կապված խռովությունները[46]։

Վերադարձ Ֆրանսիա

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1951 թվականի ապրլի 20-ին Ժան-Լուի Տիկսե Վինյանկուռը (Սելինի փաստաբանը մինչև 1948 թվականը[47]) ստացավ Սելինի համաներման թերթիկ «պատերազմի մեծ վետերան» վեռնագրով (մինչև 1914 թվականը)։ Սելինը Լուի-Ֆերդինանդ Դետուշ անունով ներկայացրեց իր հիվանդաթերթիկը առանց որևէ դատավորի ստուգման[48] ·[49] ·[50]։ Հաջորդ ամռանը՝ 1943 թվականի փետրվարի 15-ին վերադառնալով Կոպենհագենից Սելինը և իր նշանածը ամուսնանում են Փարիզում։ Լյուսեթը (Լյուսի Ալմանսոր, ծնվել է 1912 թվականի հուլիսի 20-ին Փարիզում) 1951 թվականի հուլիսին բնակություն է հաստատում ընկերների մոտ՝ Նիս քաղաքում։ Սելինի խմբագիր Ռոբեր Դենոելը սպանվում է 1945 թվականին։ Նա Գաստոն Գալլիմարի հետ կնքում է 5 միլիոն ֆրանկի պայմանագիր (նա նրան առաջարկում է 18%-ը[51]) մեկ ուրիշ անգամվա «Féerie» հրատարակման համար, որը պետք է վերահրատարակեր «Ճամփորդություն գիշերից անդին», «Պարտքով մահ» և այլ ստեղծագործություններ[52]։ Նա երկար տարիներ ապրում է Գալլիմարի տված կանխավճարներով մինչև 1957 թվականը երբ լույս է տեսնում իր «Trilogie allemande» գիրքը[53], որը վերականգնում է նրա փառքը։ Գիրքում վիպական ձև է հաղորդվում իր աքսորին։ Մեկը մյուսի հետևից, առանձին հրատարակվում են «D'un château l'autre» (1957), «Nord» (1960) և «Rigodon» (1969)գրքերը, որոնք մեկ վեպի 3 մասերն են։ Հետո Սելինն անձամբ ինքն է բեմադրում ներկայացում որտեղ ինքը և հեղինակն է, և հերոսը։

Սելինի գերեզմանոցը, Մյոդոն

Մահը

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Լուի-Ֆերդինանդ Դեստուշը մահացել է Մյոդոնի իր տանը՝ 1961 թվականի հուլիսի 1-ին ըստ վարկածի ուղեղային աթերոսկլերոզից կան նաև այլ պաթոլոգիաներ։ Նա հանգչում է Մյուդոնի «Longs-Réages» գերեզմանատանը։ Գերեզմանատան տարածքը այրեն են 1968 թվականի մայիսին ոչնչացնելով նրա նամակներն ու ձեռագրերը։

Սելինի ոճը

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Լուի-Ֆերդինանդ Սելինի ոճը համարվում է հեղափոխություն գրականության մեջ[54]։ Նա իր ժամանակներում նոր շունչ է հաղորդել վեպերի ավանդական գրելաձևին՝ խաղալով ռիթմի և հնչունության հետ, որը անվանում են «փոքրի երաժշտություն»[55]։ Ժառգոնային բառապաշարը իր ազդեցություն ունեցավ Ժեն Պոկի հետ փոխանակումներից և ինչպես գիտական ոճը դարձավ խոսակցական և նրբաճաշակ։ Ոճային հեղափոխության և իրական աբստամբության մեջ այն օգնություն էր սարսափելի պայծառատեսությանը, անկայուն հուսահատությանը և հումորին, բռնությանը և քնքշությանը (գրաքննադատ Գեդան Պիկոն նկարագրում է «Ճամփորդություն գիշերից անդին»-ը որպես «ծանր պոռթկում, որը մարդը երբեք չի կարող հետ հրել»)։ Նրա յուրօրինակ բառապաշարը կարող է նմանակման տեղի տալ[56]։ 1936 թվականին գրված «Պարտքով մահը» նկարագրում է Ֆերդինանդ Բարդամյուի մանկությունը, Սելինի գրական ալտեր էգոյին, որը նրա ոճը դարձնում է ավելի լիակատար, հատկապես՝ կարճ, շատ հաճախ բացականչական նախադասությունների օգտագործումը իրարից անջատված կախման կետերով։ Այս գրելու տեխնիկան լցոնում է գրավոր և բանավոր խոսքը և զգացմունքներ է առաջացնում։ Այս վեպ լի է իր պատանեկության տարիների հիշողություններով։ Սելինը նկարագրում է քաոտիկ և հակահերոսական տեսարաններ, երբեն զավեշտալի և ողբերգական մարդկային հատկանիշներով։ Գիրքը այդ ժամանակ քիչ ճանաչում ուներ և քննադատության էր արժանանում «Ճամփորդություն գիշերից անդին» վեպի քննադատների կողմից։ Մինչդեռ Էլի Ֆորը գնահատելով «Ճամփորդություն գիշերից անդին»-ը ուղղակիորեն կարծիք հայտնելով ասել է, որ Սելինը «ճզմված է կեղտի մեջ»։ Ոճային տեսանկյունից առաջընթաց է երևում նրա առաջին վեպի և վերջին եռերգության մեջ։ Ահա թե ինչու նրա պատմություններիը ներխուժում են գրականության ասպարեզի այն կետը որտեղ իրադարձություններ այլևս անցյալում չեն, այլ ընհակառակը այն պահին են կատարվում երբ հեղինակը գրում է։ Այսպիսով տեքստը աստիճանաբար մոտենում է քրոնիկայի ժանրին՝ ընթերողի մոտ տպավորություն է առաջանում թե իրադարձությունները տեղի են ուենում «կենդանի» ՝ իր աչքի առաջ։ Հետաքրքրական է որ նրան ավելի մոտ իր ժամանակակիցը՝ Ռամուզին Սելինին համարել է «գրավոր և բանավոր խոսքի փոխանցման նորարար»։


Դժվար կեցություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ֆրանսիայի պարտությունից,գերմանացիների կողմից օկուպացիայից հետո՝ 1940 թվականին Սելինը գրում է իր հաջորդ պարսավագրությունը՝ «Դժվար կեցություն» ֆր.՝ Les Beaux Draps, որտեղ նա դատապարտում է ոչ միայն հրեաներին և մասսոններին այլ նաև ֆրանսիացիների մեծամասնությանը։ Պարսավարգրերը ամբողջությամբ պահանջում էին այլ նկատառումներից ելնելով աշխատաժամանակի կրաճատում (35 ժամ գործարաններում սկսելու համար)։ Այս ամենը չափազանց տհաճ էր Վիշիի վարչակարգին։ Սելինը ուղարկում է քառասուն բաց նամակ հրատարակված վտանգավոր օրգանների կողմից, այնուամենայնիվ վճռականորեն անդամակցում էր որևէ դավաճան շարժման՝ օգտվելով պահի իրադրությունից։ Իր նամակում նա իրեն ներկայացնում է ինչպես ռասիզմի հայր և ցավում է հերանների, մասսնոնների, կոմունիստների և գոլիստների դեմ կիռարվող ճնշամիջոցների պակասությունից։ 1942 թվականի մարտին նա Ժակ Դորիոյի գրում է նամակ, որտեղ նա ափսոսանք է զգում հրեական համայնքի առաջ, պատասխանատվություն է զգում իրենց «չափազանդ մեծ հաղթանակի» դիմաց։«Հրեաները միայնակ չեն բեմում։ Մի հրեան ամբողջ հրեություն է։ Հրեան միայնակ գոյություն չունի ինչպես տերմիտը մի ամոբղջ տերմիտանոցում՝ փայտոջիլ մի ամբողջ տանը[57]»:

Դիակների դպրոցը

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Դիակների դպրոցը ֆր.՝ L'École des cadavres (1938)

Հրեաները ռասսայականորեն հրեշներ են, հիբրիդներ, մեռած գայլեր են որոնք պետք է վերանան․․․մարդկության բազմացման մեջ նրանք չկան, ամբողջ խաբեության մասը ապօրինի փտախտավորներն, ավերիչներն ու փչացածներն են։ Հրեաները երբեք հալածված չեն եղել արիացիների կողմից։ Իրենք իրենց են հալածել։ Նրանք կատաղության անեծքն են, իրենց մարմնի հիբրիդը>

— Դիակների դպրոցը ֆր.՝ L'École des cadavres, Փարիզ,Դոնյոլ, 1938, էջ 108 Կամ՝

Ես ինձ շատ ընկերական եմ զգում Հիտլերի, բոլոր գերմանացիների հետ, ես գտնում եմ որ նրանք իմ եղբայրներն են, որ նրանք ճիշտ են ռասիստ լինելով։ Ես ցավ կզգամ եթե երբևէ նրանք պարտվեն։ Ես կարծում եմ որ մեր իրական թշնամիները հրաներն ու մասսոններն են և որ սա հրեաների և մասսոնների պատերազմն է և ոչ մեր բոլորինը։ Սա ոճրագործություն է, որը մեզ պարտավորեցնում է պահել բանակ մեր ռասսային հակառակ մարդկանց դեմ։ Մեզ ոչ ոք չի խնդրում, սա արվում է միայն գետտոյի թալանիչներին հաճույք պատճառելու համար և այս ամենը անկում է ստորության վերջին աստիճանից։

— Դիակների դպրոցը ֆր.՝ L'École des cadavres, Փարիզ, Դոնյոլ, 1938, էջ 151

Հեղինակների և արվեստագետների մեջբերումները Սելինի մասին

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Չարզ Բուկովսկին հիշատակում է Սելինին իր Pulp (1994) վերջին, ավարտուն վեպում։
  • Պատրիկ Մոդիանոն սկսում է իր առաջին վեպը «Աստղի հրապարակը» սկսում է Սելինի ոճով, և իր երևակայական հոդվածը կնքում է բժիշկ Բարդամյուի անունով։
  • Ժան-Պոլ Սարտրը իր «Սրտխառնոց»-ի բնաբանում «L'Église» (Եկեղեցին) գրքից մեջբերում է անում՝ «Այդ տղան կոլեկտիվի համար ոչ մի կարևորություն չունի, ընդամենը անհատ է»
  • Ամելի Նոթոմբի «Մարդասպանի հիգենան» վեպի գլխավոր հերոսներից մեկը՝ Պրետքստա Տախը, որը Նոբելյան մրցանակակիր էր Սելինի մեծ երկրպագու է եղել։
  • Doors Jim Morrison-ի խմբի մենակատարը հիշատակում է «Ճամփորդություն գիշերից անդին»-ը իր End of the Nigh երգում։
  • «Պատերազմը խրամատներում» Տարդին Սելինին ներկայացնում է կարևոր դերում և մեջբերում է մի հատված «Ճամփորդություն գիշերից անդին» վեպից։
  • Երկու ժամանակակից ֆրանսիացի հեղինակներ՝ Միքայել Ֆերրիերին և Իվ Պաժեսը Սելինի մասնագետն են և իրենց դոկտորական թեզը գրել են նրա ստեղծագործությունների հիման վրա[58]։
  • Ջեք Քերուակի «Ճանապարհին» վեպը վկայակոչում է «Ճամփորդություն գիշերից անդին»-ը և հայտնվում Դետրուայի տրամվայում Նիլ Քեսսիդի ընկերակցությամբ։
  • Պիեռ Պերրետը, որը հիացած էր Սելինով մինչ նրա ֆաշիստական ստեղծագործությունները բացահայտելը։ 1998 թվականին իր երգը վեռնագրել է «Ֆերդինանդ»․

«Դուք գրավեցի՞ք երկինքը Ֆերդինանդ։ Արդյո՞ք Աստված սիրում է կապույտ արյուն։ Ռասսիզը քո մեջ աղտոտեց տաղանդը։ Դուք լավ պարոն չեք[59]»։

Ստեղծագործություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վեպեր

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Voyage au bout de la nuit, (Ճամփորդություն գիշերից անդին) Դենոել հրատարակչություն, Paris, 1932
  • Mort à crédit, Denoël & Steele, Paris, 1936
  • Guignol's Band, Դենյոլ, Փարիզ, 1944
  • Casse-pipe, Շամբիրան հրատարակչություն, Փարիզ, 1949
  • Féerie pour une autre fois, Շամբիրան հրատարակչություն,Փարիզ, 1952
  • Normance : Féerie pour une autre fois II, Գալլիմար հրատարակչություն, Փարիզ, 1954
  • D'un château l'autre, Գալլիմար հրատարակչություն, Փարիզ, 1957
  • Nord, Գալլիմար հրատարակչոթյուն, Փարիզ, 1960
  • Le Pont de Londres / Guignol's Band II, Գալլիմար հրատարակչություն, Փարիզ, 1964
  • Rigodon, Գալլիմար հրատարակչություն, Փարիզ, 1969

Պարսավագրեր

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Mea Culpa, Դենյոլ հրատարակչություն, Փարիզ, 1936
  • Bagatelles pour un massacre, Դենյոլ հրատարակչությու, Փարիզ, 1937
  • L'École des cadavres, Դենյոլ, Փարիզ, 1938
  • Les Beaux Draps, Նոր ֆրանսիական հրատարակչություն, Փարիզ, 1941

Հայերեն թարգմանություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Լուի-Ֆերդինանտ Սելին, Ճամփորդություն գիշերից անդին, թրգ. ֆրանս. Նվարդ Վարդանյան, Անտարես, Երևան, 2015[60]։

Գրականություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Philippe Alméras: Les Idées de Céline. Berg international 1992.
  • Philippe Alméras: Céline – entre haines et passion. Robert Laffont, Paris 1993.
  • Philippe Alméras: Dictionnaire Céline. Plon, Paris 2004.
  • Maurice Bardèche: Louis-Ferdinand Céline. La Table Ronde, Paris 1986.
  • Ulrich Bielefeld: Nation und Gesellschaft: Selbstthematisierungen in Frankreich und Deutschland. Hamburg 2003, ISBN 3-930908-83-2.
  • Rudolf von Bitter: Ein wildes Produkt; Louis-Ferdinand Céline und sein Roman „Reise ans Ende der Nacht“ im deutschsprachigen Raum. Eine Rezeptionsstudie. Romanistischer Verlag, Bonn 2007, ISBN 3-86143-178-5.
  • Andreas Blank: Literarisierung von Mündlichkeit: Louis-Ferdinand Céline und Raymond Queneau. Narr, Tübingen 1991, ISBN 3-8233-4554-0. Diss. phil. Albert-Ludwigs-Universität Freiburg|Freiburg 1990 unter dem Titel Nähesprache und Literatur.
  • Arno Breker: Hommage à Louis-Ferdinand Céline. Avec lithographies originales d’Arno Breker. La Revue Célinienne, Bonn 1983.
  • Arno Breker: Louis-Ferdinand Céline zum Gedächtnis. In: Schriften. Marco, Bonn 1983, ISBN 3-921754-19-4.
  • Ulf Geyersbach: Louis-Ferdinand Céline. Reinbek 2008, ISBN 978-3-499-50674-1.
  • François Gibault: Céline. Mercure de France, Paris 1977–1985 (3 Bände).
  • Henri Godard: Céline scandale. Gallimard, collection Blanche, Paris 1994 (ISBN 978-2-07-073802-1); Folio, Nr. 3066, 1998, ISBN 2-07-040462-5.
  • Henri Godard: Un autre Céline, Textuel, (2 Bde), Paris 2008
  • Henri Godard, Céline, Gallimard, Reihe « collection Biographies », Paris 2011 (ISBN 978-2-07-012192-2).
  • Hanns Grössel: Auf der richtigen Seite stehen. Über Louis-Ferdinand Céline Qumran, Frankfurt 1981. Reihe: Portrait, 7
  • Anne Henry: Céline écrivain, L'Harmattan, Paris 1994.
  • Milton Hindus, L.-F. Céline tel que je l'ai vu, L'Herne, Paris 1999.
  • Sven Thorsten Kilian, Die Szene des Erzählens. Ereignishaftes Sprechen in „Bagatelles pour un massacre“, „Guignol's band“ und „Féerie pour une autre fois“ von Louis-Ferdinand Céline, Fink, Paderborn 2012 ISBN 978-3-7705-5438-6.
  • Karl Kohut (Hg): Literatur der Résistance und Kollaboration in Frankreich Teil 3: Texte und Interpretationen Narr, Tübingen 1984 ISBN 3-87808-910-4. S. 150f zu LFC: „Les beaux draps“; sowie passim in allen 3 Bänden (Teil 3: online in Auszügen lesbar, z.B. via Google Buchsuche, enthält das Namens-Register und die gesamte Literatur zu allen drei Bänden, mit 1517 Titel online bzw. 1676 im Print.)
    • Über LFC in Teil 1: UT Geschichte und Wirkung. Hermann Hofer: Die faschistoide Literatur. ebd. 1982. ISBN 3-87808-908-2. S. 133–137.
  • Till R. Kuhnle: Louis-Ferdinand Céline: „Voyage au bout de la nuit“, in: Wolfgang Asholt (Hg.): 20. Jahrhundert: Roman Reihe: Stauffenburg Interpretation. Tübingen 2007. ISBN 978-3-86057-909-1.
  • Franziska Meier: Emanzipation als Herausforderung: rechtsrevolutionäre Schriftsteller zwischen Bisexualität und Androgynie. Wien 1998. ISBN 3-205-98877-9.
  • Philippe Muray, Céline Paris : Éditions du Seuil, 1981 – 237 s. – (Collection Tel quel) Bibliogr. s. 237-238. – 2-02-005921-5. (Neuausgabe Denoël, 1984 ; Neuausgabe Gallimard, « Tel » 312, 2001, ISBN 207041356X) Deutsche Ausgabe: Céline, übersetzt von Nicola Denis, Berlin 2012. ISBN 978-3-88221-559-5.
  • Robert Poulet, Entretiens familiers avec L. F. Céline, Paris, Plon, « Tribune libre » 1958; (Ultimative Ausgabe: Mon ami Bardamu, entretiens familiers avec L. F. Céline, Plon, Paris 1971).
  • Dominique de Roux, Michel Thélia et M. Beaujour (Hg.), Cahier Céline, L'Herne, 1970; 2006 (ISBN 978-2-85197-156-2).
  • Thomas Schmidt-Grassee: Les écrits maudits de Céline. Untersuchungen zur Bedeutung der Pamphlete Louis-Ferdinand Célines im Horizont seines Gesamtwerkes. Bonn 1993. ISBN 3-86143-013-4.
  • Philipp Wascher: Louis-Ferdinand Céline und Deutschland. Rezeptionsgeschichte der Jahre 1932–1961. Reihe: IFAVL, Band 94. Berlin 2005. ISBN 3-89693-451-1.

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 ծննդական
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Internet Movie Database — 1990.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Encyclopædia Britannica
  5. ↑ https://www.lefigaro.fr/histoire/archives/2017/12/06/26010-20171206ARTFIG00290--voyage-au-bout-de-la-nuit-le-figaro-etudie-en-1932-le-cas-celine.php
  6. ↑ http://data.bnf.fr/fr/12157081/elizabeth_craig/
  7. ↑ Fraser, Nicholas (2002 թ․ նոյեմբերի 26). The Voice of Modern Hatred: Tracing the Rise of Neo-Fascism in Europe. Woodstock, NY: Overlook Press, The. էջ 36. ISBN 978-1-58567-332-2. Վերցված է 2012 թ․ ապրիլի 4-ին.
  8. ↑ Atkins, Stephen E. (2009-04). Holocaust denial as an international movement. ABC-CLIO. էջեր 87–8. ISBN 978-0-313-34538-8. Վերցված է 2012 թ․ ապրիլի 4-ին.
  9. ↑ Céline, Louis-Ferdinand. Castle to Castle. New York: Delacorte Press. էջ v, xii.
  10. ↑ Yves Buin (2009). Éditions Gallimard (ed.). Céline. էջ 52.
  11. ↑ Céline vu par sa fille Կաղապար:Lien archive dans Le Figaro du 26 mai 2012.
  12. ↑ http://louisferdinandceline.free.fr/indexthe/medecine/balce.htm
  13. ↑ Appartement qui sera racheté par Dalida. Կաղապար:Cf Laurent Simon (2007). Du Lérot (ed.). Paris Céline. էջ 150..
  14. ↑ Կաղապար:BNF data.
  15. ↑ Voir Elizabeth Craig raconte Céline : entretien avec la dédicataire de Voyage au bout de la nuit, par Jean Monnier, Paris, Bibliothèque de littérature française contemporaine, 1988 OCLC 462165615 et Elizabeth et Louis : Elizabeth Craig parle de Louis-Ferdinand Céline, propos recueillis et présentés par Alphonse Juilland, Paris, Gallimard, 1994 978-2-07-072928-9 OCLC 31066140.
  16. ↑ Si, en 1933, dans une lettre à Élie Faure, Céline s'est déclaré {{citation}}: Empty citation (օգնություն), c'était pour rejeter l'engagement dans l'Association des écrivains et artistes révolutionnaires (AEAR, organisation antifasciste proche des communistes) que lui proposait son correspondant, ainsi que {{citation}}: Empty citation (օգնություն). Mais il ne s'engagera pas non plus avec les anarchistes, alors même que certains d'entre eux l'y incitaient après la guerre. Dans une lettre à Albert Paraz, il écrira même : {{citation}}: Empty citation (օգնություն)
  17. ↑ Godard (2011), P.
  18. ↑ Voir le recueil d'André Derval, Voyage au bout de la nuit de Louis-Ferdinand Céline : Critiques 1932-1935, IMEC et 10/18, 2005, P..
  19. ↑ Les raisons pour lesquelles Céline fut privé du Goncourt sont évoquées dans un article du Petit Bara du 24, in André Derval, Կաղապար:Opcit, P., ainsi que dans Frédéric Vitoux, La Vie de Céline, Grasset, 1988, P.. L'affaire a inspiré à Eugène Saccomano son roman Goncourt 32, Flammarion, 1999.
  20. ↑ François Gibault, Céline, Mercure de France, 1985, t. II, P..
  21. ↑ Philippe Destruel, « Dossier », in Louis-Ferdinand Céline, Voyage au bout de la nuit, coll. « Folio plus », Gallimard, 1996, P.. Le manuscrit avait été refusé par Gallimard en octobre 1927. Une édition en tirage limité avait eu lieu chez Denoël le 18. Frédéric Vitoux, Կաղապար:Opcit, P., 241 et 258.
  22. ↑ Frédéric Vitoux, Կաղապար:Opcit, P. et 259.
  23. ↑ Frédéric Vitoux, Կաղապար:Opcit, P..
  24. ↑ Philippe Destruel, Կաղապար:Opcit, P. et 523.
  25. ↑ Chronologie du volume I Romans, Bibliothèque de la Pléiade, éditions Gallimard, p. LXIX, 978-2-07-011000-1.
  26. ↑ Texte intégral de l'« Hommage à Zola » Արխիվացված 2011-11-19 Wayback Machine sur le site https://www.scribd.com
  27. ↑ Godard (2011), P.
  28. ↑ {{citation}}: Empty citation (օգնություն) Louis-Ferdinand Céline, « Hommage à Zola », Le Style contre les idées, coll. « Le regard littéraire », Complexe, 1987, P..
  29. ↑ Selon Aragon, le traducteur est un Soviétique œuvrant à Moscou, à qui Triolet fournit une aide dans la compréhension des expressions populaires. Le livre attribue la traduction à Triolet. Elle-même la revendique. François Gibault, Կաղապար:Opcit, t. II, P. et 130.
  30. ↑ François Gibault, Կաղապար:Opcit, t. II, P..
  31. ↑ Le réalisme de certaines pages choquait Robert Denoël. Le texte intégral ne paraîtra en édition courante qu'en 1981, dans la Bibliothèque de la Pléiade. François Gibault, Կաղապար:Opcit, t. II, P..
  32. ↑ Frédéric Vitoux, Կաղապար:Opcit, P. et 288.
  33. ↑ François Gibault, Կաղապար:Opcit, t. II, P. et 120.
  34. ↑ François Gibault, Կաղապար:Opcit, t. II, P. et 119.
  35. ↑ {{citation}}: Empty citation (օգնություն) Alain Laubreaux, La Dépêche de Toulouse, 9.
  36. ↑ {{citation}}: Empty citation (օգնություն) Paul Nizan, l'Humanité, 15.
  37. ↑ Frédéric Vitoux, Կաղապար:Opcit, P..
  38. ↑ Frédéric Vitoux, Կաղապար:Opcit, P..
  39. ↑ Godard (2011), P. et P.
  40. ↑ {{citation}}: Empty citation (օգնություն) Frédéric Vitoux, Կաղապար:Opcit, P. et 302. {{citation}}: Empty citation (օգնություն) François Gibault, Կաղապար:Opcit, t. II, P..
  41. ↑ François Gibault, Կաղապար:Opcit, t. II, P. et 152.
  42. ↑ « Massacres par myriades, toutes les guerres depuis le Déluge ont eu pour musique l'Optimisme… Tous les assassins voient l'avenir en rose, ça fait partie du métier. Ainsi soit-il. » Louis-Ferdinand Céline, Mea Culpa, Denoël, 1936, P..
  43. ↑ Frédéric Vitoux, Կաղապար:Opcit, P..
  44. ↑ Godard (2011), P.
  45. ↑ Lettre au Docteur W. Strauss, 1937.
  46. ↑ La vie de Céline, Par Frédéric Vitoux
  47. ↑ Godard (2011), P.
  48. ↑ David Alliot (2007). Éditions Horay (ed.). «L'Affaire Louis-Ferdinand Céline». editions-horay.pagesperso-orange.fr. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ ապրիլի 28-ին. Վերցված է 26/10/2011-ին.. Article de Dominique Chabrol du 3 octobre 2007.
  49. ↑ Jacques-Pierre Amette (5/11/2009). Le Point (ed.). «Céline, lettres de la haine». lepoint.fr. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 14-ին. Վերցված է 21/07/2010-ին.
  50. ↑ Le procès Céline
  51. ↑ Ce que gagnent les écrivains dans L'Express du 2 avril 2010.
  52. ↑ Henri Thyssens, Chronologie biographique de Robert Denoël, éditeur, in site personnel Thyssen.com, 2005-2010, passage en ligne
  53. ↑ Céline à Meudon, Film documentaire de Nicolas Crapanne, 2009, découvrir en ligne Արխիվացված 2011-03-11 Wayback Machine. Intervenants : David Alliot, Philippe Alméras, Madeleine Chapsal, Christian Dedet, Geneviève Freneau, François Gibault, Henri Godard, Judith Magre, Frédéric Vitoux.
  54. ↑ Agnès Spiquel, Jean-Yves Guérin, Les révolutions littéraires aux Կաղապար:XIXe et Կաղապար:XXe sièclesPresses universitaires de Valenciennes, 2006, page 187
  55. ↑ Isabelle Chantemerle, Céline, Artefact, 1987, page 78
  56. ↑ À la manière de Céline. René Krémer texte intégral Արխիվացված 2016-03-03 Wayback Machine
  57. ↑ L'Express Կաղապար:Numéro, Céline en toutes lettres, « Un juif, c'est toute la juiverie. », P.
  58. ↑ http://www.lepetitcelinien.com/2012/10/les-entretiens-du-petit-celinien-viii.html
  59. ↑ {{{վերնագիր}}}.
  60. ↑ «Նոր գիրք» 2/43.
Վիքիքաղվածքն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Լուի-Ֆերդինանդ Սելին» հոդվածին։
Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Լուի-Ֆերդինանդ Սելին» հոդվածին։
 ⛭ 
  Թեմատիկ կայքեր
Բառարաններ և հանրագիտարաններ
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Լուի-Ֆերդինանդ_Սելին&oldid=9508532» էջից