Արուս Ասրյան

Արուս Ասրյան
Ծնվել է	դեկտեմբերի 9, 1904
Ծննդավայր	Թիֆլիս, Ռուսական կայսրություն
Մահացել է	հունիսի 28, 1987 (82 տարեկան)
Մահվան վայր	Երևան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
Գերեզման	Կոմիտասի անվան զբոսայգու պանթեոն
Քաղաքացիություն	Ռուսական կայսրություն և ԽՍՀՄ
Ազգություն	հայ
Մասնագիտություն	դերասանուհի
Աշխատավայր	Ստեփան Շահումյանի անվան հայկական պետական թատրոն, Գյումրիի Վարդան Աճեմյանի անվան պետական դրամատիկական թատրոն և Գաբրիել Սունդուկյանի անվան ակադեմիական թատրոն
Ամուսին(ներ)	Վարդան Աճեմյան
Երեխա(ներ)	Ալեքսանդր Աճեմյան
Պարգևներ և մրցանակներ	; և

Վիքիպեդիայում կան հոդվածներ Ասրյան ազգանունով այլ մարդկանց մասին։

Արուս Հարությունի Ասրյան (դեկտեմբերի 9, 1904(1904-12-09)^[1]^[2], Թիֆլիս, Ռուսական կայսրություն^[2] - հունիսի 28, 1987(1987-06-28)^[1], Երևան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), հայ բեմի մեծանուն դերասանուհի, ՀԽՍՀ ժողովրդական արտիստուհի (1945), ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստուհի (1972)։

Ռեժիսոր Վարդան Աճեմյանի կինը։

Կենսագրություն

Պատանեկությունն անցել է Թիֆլիսում, որտեղ ամեն օր ներկա է գտնվել Թիֆլիսում մշտապես հանդես եկող Հասմիկի, Արուս Ոսկանյանի, Օլգա Գուլազյանի, Ավետ Ավետիսյանի ելույթներին և հրապուրվել նրանց բեմարվեստով։

1918 թվականին դեբյուտ է ունեցել Անուշի դերում (Արմեն Տիգրանյանի «Անուշ») Թիֆլիսի օպերետայի թատրոնում։

Ասրյան դերասանուհու բեմական արշալույսը զարդարված էր բացառիկ ու անմոռաց մի դիպվածով, որի հիշողությունը մշտապես հուզում էր արտիստուհուն։ «Թիֆլիսի Քրմոյան օրիորդաց վարժարանում, գրել է նա,- ուր սովորում էի 1919 թ., հոբելյանական երեկո էր կազմակերպված ի պատիվ Հ. Թումանյանի գրական գործունեության 25-ամյակի։ Վարժարանի սաների ուժերով բեմադրվելու էր «Անուշ» օպերան։ Անուշի դերը հանձնարարված էր ինձ։ Երեկոյին ներկա էին Հովհաննես Թումանյանը և Արմեն Տիգրանյանը։ Ներկայացումից հետո ինձ մոտեցան նրանք, խրախուսեցին և ասացին, որ իմ տեղը թատրոնն է։ Վերջ։ Այդ երկու խոշոր արվեստագետների կարծիքը սրբություն էր ինձ համար և այդ կարծիքը մեկընդմիշտ որոշեց իմ կյանքի ուղին»։

1922 թվականին, երբ դերասանուհին Օլգա Մայսուրյանը դերասաններ էր ընտրում Մոսկվայի հայկական դրամատիկական ստուդիայում սովորելու համար, Ասրյանը գերազանց քննություններ է հանձնում, բայց հրաժարվում է մեկնելուց՝ ընտանիքի նյութական ծանր վիճակի պատճառով։

1929 թվականին դերասանուհին հրավիրվում է նորաստեղծ Գյումրիի Վարդան Աճեմյանի անվան պետական դրամատիկական թատրոն։ Մի նոր շրջան է սկսվում Արուսի բեմական կյանքում, որը տևում է մեկ տասնամյակից ավելի։ Այստեղ Հ. Պարոնյանի Շողակաթն էր «Մեծապատիվ մուրացկաններում», որը դերասանուհուն հռչակ ու ճանաչում բերեց։ Այնուհետև Վ. Աճեմյանը բեմադրություն պատրաստեց արևմտաեվրոպական դասական Կ. Գոլդոնիի «Հյուրանոցի տիրուհին» պիեսը։ Արուս Ասրյանը հանդես եկավ Միրանդոլինայի դերով, որն անզուգական էր, գունեղ ու հմայիչ իր ամբողջականության մեջ։

1940 թվականին Արուս Ասրյանը հրավիրվում է Գաբրիել Սունդուկյանի անվան ակադեմիական թատրոն։ Այստեղ տաղանդավոր դերասանուհին ստեղծում է լավագույն կերպարներ, որոնց մեջ փայլում են հատկապես մայրերի և մամիկների կերպարները։ Մարգարետ («Բրոուդիի ամրոցը»), Հեղինե, («Գարնան անձրև»), Մարե («Հանրապետության նախագահ»), Նուբար («Աշխարհն, այո', շուռ է եկել»), Անուշ («Բաղդասար Աղբար») և վերջապես Տատիկը՝ Վ. Սարոյանի «Իմ սիրտը լեռներում է» պիեսում։ Այս փոքրիկ համարյա անբառ դերում, հայ ժողովրդական «Կռունկ» երգի կատարումով Ասրյանն այնքան տրամադրություն է դնում օտար ափերում տառապած ավանդական հայ կնոջ կերպարում, որ այն դառնում է պիեսում հիմնական կերպարներից մեկը։

Ասրյանի բեղմնավոր գործունեությունը պատկանում է հայ բեմին (մոտ 250 դեր)։ Սակայն դերասանուհին հմայիչ կերպարներ է ստեղծել նաև կինոյում։ 1940 թվականին «Հայֆիլմ» կինոստուդիան նկարահանում է «Քաջ Նազարը»։ Ֆիլմի ռեժիսոր Ամասիյ Մարտիրոսյանը հրավիրում է շնորհալի դերասանուհուն ֆիլմում խաղալու Ուստիանի դերը։ Ասրյանի փայլուն կատարումով այսօր էլ «Քաջ Նազար» ֆիլմը դիտելիս հանդիսատեսը հմայլվում է Ուստիանով։ 1943 թ. Համո Բեկնազարյանը նկարահանում է «Դավիթ Բեկ» ֆիլմը, որտեղ կար մի էպիզոդիկ դեր, որի համար ռեժիսորը որոնումների մեջ էր։ Դա սևամորթ աղախնի՝ Զեյնաբի դերն էր, որ շատերն էին փորձել, բայց չէին գոհացրել ռեժիսորին։ Փորձի հրավիրված Արուս Ասրյանը, երբ երգում է ֆիլմում նախատեսված թախծալի երգը Համո Բեկնազարյանը հուզված բացականչում է. «Սա արդեն այն է, ինչ ես ուզում եմ»։

Իր բեղմնավոր աշխատանքի, լուսավոր ու բարձր արվեստի համար, Ա. Ասրյանը պարգևատրվել է Աշխատանքային կարմիր դրոշի 2 շքանշանով և այլ մեդալներով։

Դերերը կինոյում

Մեջբերումներ Արուս Ասրյանի մասին

Արուս Ասրյանի արվեստին բնորոշ է ճկուն խաղը, ցայտուն ռիթմը և շեշտված դերապատկերների նախասիրությունը Հիանալի սուբրետ է, և միևնույն ժամանակ կատակերգու։

- Վահրամ Փափազյան^[3]

Արուս Ասրյանի արվեստը սերմանում է մարդու մեջ բարին, առաքինին, գեղեցիկն ու վեհը Եվ հանդիսատեսը բեմի իր քրմուհուն հատուցում է անխառն ու քնքշագին սիրով։

- Գևորգ Աբաջյան^[4]

Գրականություն Արուս Ասրյանի մասին

Ալեքսանդր Արաքսմանյան, Արուս Ասրյան, Երևան, Հայպետհրատ, 1964, 132 էջ։
Ասրյան Ա. Հավատարիմ ուղեկից.- Սովետ. արվեստ, 1981, N5, էջ 46-47։
Ասրյան Ա. Նամակ մոլդավ թատերագետներին, Սովետ. արվեստ, 1984, N9, էջ 17-20։
Աբաջյան Գ. Արուս Ասրյան.-Հայրենիքի ձայն, 1984, 17 դեկտեմբեր։
Աբաջյան Գ. Արուս Ասրյան 80.-Էկրան, 1985, N8, էջ 10-12։
Աբաջյան Գ. Արուս Ասրյան.-Սովետ. էկրան, N 1985, N 4.- էջ 32-33։
Աբաջյան Գ. Արուս Ասրյանը ինչպես հիշում եմ-90.- Ազգ, 1993, 25 դեկտեմբեր։
Արիտիստի կյանքը առանց վերնագրի.- Հայաստանի Հանրապետություն, 1993, 8; 9; դեկտեմբեր։
Արևշատյան Ժ. Կինոյի Արուս Ասրյան. Էկրան, 1984, N4, էջ 2։

Ծանոթագրություններ

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 Internet Movie Database — 1990.
↑ ^2,00 ^2,01 ^2,02 ^2,03 ^2,04 ^2,05 ^2,06 ^2,07 ^2,08 ^2,09 ^2,10 Հայկական սովետական հանրագիտարան (հայ.) / Վ. Համբարձումյան, Կ. Խուդավերդյան — Հայկական հանրագիտարան հրատարակչություն, 1974.
↑ Սովետ. արվեստ, 1974, N 11, էջ 20։
↑ Սովետ. Հայաստան, 1985, N 4, 32-34

Վիքիդարանն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Արուս Ասրյան» հոդվածին։

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Արուս Ասրյան» հոդվածին։

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 1, էջ 596)։

[_a2de634af30415e0-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 Internet Movie Database — 1990.

[_5e5775e65518eefb-2] 2,00 ^2,01 ^2,02 ^2,03 ^2,04 ^2,05 ^2,06 ^2,07 ^2,08 ^2,09 ^2,10 Հայկական սովետական հանրագիտարան (հայ.) / Վ. Համբարձումյան, Կ. Խուդավերդյան — Հայկական հանրագիտարան հրատարակչություն, 1974.

[3] Սովետ. արվեստ, 1974, N 11, էջ 20։

[4] Սովետ. Հայաստան, 1985, N 4, 32-34

[1]

[2]

[3]

[4]