Համաձայն 2002 թվականի տվյալների, գյուղն ուներ 426 հայ բնակիչ, որից 206 տղամարդ և 220 կին։ 2014 թվականին գյուղում արդեն ապրում էր 451 մարդ, որից 215 տղամարդ և 236 կին։
Գյուղի բնակիչների նախնիները գաղթել են Էրզրումի նահանգիՍոգութլու կամ Սեոյիթլի գյուղից` 1830 թվականին[3]։ 1918 թվականի սկզբին, երբ երիտթուրքական նվաճողները ներխուժել են Անդրկովկաս, Ծիրայի հայերը հարկադրված տեղափոխվել են Ախալցխա և տեղի բնակչության հետ վեց ամիս շարունակ հերոսաբար դիմադրել են թշնամուն։ Թուրքերը ավերել են Ծիրա գյուղը։
Գյուղի սրբավայրն է Սուրբ Գևորգ կամ Սուրբ Հրեշտակապետաց եկեղեցին, որը կառուցվել է 1860 թվականին։ Սկզբում այն փայտաշեն էր, նորոգվել է 1882 թվականին, իսկ վերջին անգամ՝ 2007 թվականին։ Այն ուղղանկյուն հատակագծով, փայտաշեն տանիքով կառույց է։ 1876 թվականին գյուղի քահանա է հիշատակվում Մկրտիչ Տեր-Սարգսյանը, ով եղել է հարևան Ծուղրութի քահանան և նշանավոր հայագետ Գալուստ Տեր-Մկրտչյանի հայրը։
1983 թվականին դպրոցն ութամյա էր, որը 2005-2006 ուստարում ուներ 20 աշակերտ[4]։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 5, էջ 127)։
Վրաստան
