Թոմաս Քևենդիշ

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Թոմաս Քևենդիշ
անգլ.՝ Thomas Cavendish
Դիմանկար
Ծնվել էսեպտեմբերի 19, 1560[1]
ԾննդավայրԻպսուիչ կամ Grimston Hall, Trimley St Martin[2]
Մահացել էմայիս 1592[1] (31 տարեկան)
Մահվան վայրՀարավատլանտյան օվկիանոս
Քաղաքացիություն Անգլիայի թագավորություն
Մասնագիտությունճանապարհորդ հետազոտող և քաղաքական գործիչ
Զբաղեցրած պաշտոններԱնգլիայի Ազգային ժողովի անդամ, 1584-85 թվականների Պառլամենտի անդամ և Member of the 1589 Parliament?
 Thomas Cavendish Վիքիպահեստում

Սըր Թոմաս Քավենդիշ, կամ Քավենդիշ (անգլ.՝ Thomas Cavendish; սեպտեմբերի 19, 1560[1], Իպսուիչ և Grimston Hall, Trimley St Martin[2] - մայիս 1592[1], Հարավատլանտյան օվկիանոս[3]), անգլիացի ծովագնաց, հետազոտող, պրիվատ և կապեր։ Ստացել է «Նավիգատոր» մականունը (անգլ.՝ The Navigator).

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Քավենդիշի նավերը Պուերտո Դեսեադոյի մոտ: Լևինուս Հուլսիուսի փորագրությունը, 1598

Երիտասարդ տարիներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1707 թվականին Պիտեր վան դեր ԱԱ-ի կողմից հրատարակված Քավենդիշի Խաղաղօվկիանոսյան նավարկությունների քարտեզը

Ծնվել է 1560 թվականի սեպտեմբերի 19-ին, Իփսուիչի (Սուֆոլկ կոմսություն) մոտակայքում գտնվող Տրիմլի-Սենտ-Մարտին ծխական Գրիմսթոն Հոլլ տոհմական կալվածքում[4] տեղի էսկվայր Ուիլյամ Քավենդիշի ընտանիքում[5]։ 12 տարեկանում զրկվել է հորից և ժառանգել նրա կալվածքը, որը հանձնվել է Բարոն Թոմաս Ուենթվորթի խնամքին։ 15 տարեկանում վերջինիս օգնությամբ ընդունվել է Քեմբրիջի Կորպուս Քրիստի քոլեջ, որտեղ սովորել է իրավագիտություն, բայց 1577 թվականի նոյեմբերին ընդհատել է այնտեղ իր ուսումը՝ այդպես էլ չավարտելով դասընթացը և չստանալով դիպլոմ։ 1578 թվականի սկզբին նա հայտնվեց Լոնդոնում՝ շարունակելով իր նախապատրաստությունը Գրեյս Իննում, բայց շուտով խարխլեց իր հեղինակությունը որպես մոլեգնող կյանք և շռայլություն։

Յուրացնելով գրեթե ամբողջ հայրական ժառանգությունը և լսելով Ֆրենսիս Դրեյքի փառքի մասին, որը 1577-1580 թվականներին երկրորդ նավարկությունն ավարտեց աշխարհով մեկ և վերադարձավ հարուստ որսով, նա նախընտրեց ծովային կարիերան փաստաբանական պրակտիկայում՝ 1581 թվականին ծառայության անցնելով անգլիական ռազմական նավատորմում։ 1583 թվականին ազատվելով ծառայությունից՝ նա կրկին հայտնվեց կաշկանդված հանգամանքներում՝ դատի տալով պարտքերը չվճարելու համար։

1584 թվականին Դորսեթ կոմսությունում ընտրվել է Շաֆթսբերիի խորհրդարանի անդամ, իսկ 1585 թվականին ուղեկցել է սըր Ռիչարդ Գրենվիլին Վիրջինիա նավարկելիս՝ մասնակցելով իսպանական մի քանի նավերի գրավմանը և կողոպուտին[6]։ 1586 թվականի սկզբին հարստությամբ վերադարձել է Անգլիա, որից հետո Վիլթոնի կողմից ընտրվել է Ուիլթշիր կոմսության խորհրդարանի անդամ[7]։

Հաջորդ ֆինանսական դժվարությունները նրան դրդեցին կապերությամբ զբաղվելու մտքին՝ այդ նպատակով գնալով շուրջերկրյա ճանապարհորդության։ Վաճառելով հայրական կալվածքի մնացորդները, այդ նպատակների համար ձեռք է բերել երկու փոքր նավ՝ 29 թնդանոթային «Ցանկություն» (անգլ.՝ Desire) 120 տոննա տարողությամբ և 20 թնդանոթային «Բավարարվածություն» (անգլ.՝ Content) 60 տոննա տարողությամբ, իսկ իր գործընկերներից գումար է ստացել երրորդ ոչ մեծ նավի՝ 40 տոննայանոց «Գեղեցիկ Հյուի» համար (անգլ.՝ Hugh Gallant)[8]։ Հավաքելով 123 փորձառու նավաստիների և զինվորների անձնակազմ, որոնց մի մասն արդեն նավարկում էր Դրեյքի հետ[9], և վերջինից ստանալով մի շարք արժեքավոր ծովային քարտեզներ[10], 1586 թվականի հուլիսի 22-ին Պլիմուտից դուրս եկավ բաց ծով[11]։

Արշավախումբ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Քավենդիշի կողմից իսպանական «Սանտա Աննա» գալեոնի գրավումը: Իլլ. ամերիկյան «Harper' Ս Magazine» ամսագրից, 19-րդ դար

Քավենդիշը դարձավ պատմության մեջ երրորդ նավարկողը, ով համարձակվեց ճանապարհորդել երկրագնդի շուրջը։ Նրա արշավախումբը հետապնդում էր երկու նպատակ՝ Նորին Մեծության քարտեզագրում անհայտ կղզիներ, հոսանքներ և քամիներ, ինչպես նաև կողոպուտ՝ ինչպես ծովային, այնպես էլ առափնյա։

Նրա մասին առավել մանրամասն աղբյուրներն են անանուն «[նավագնացության] վարպետ Թոմաս Քավենդիշի հիշարժան և հայտնի ճանապարհորդությունը, որը տեղի ունեցավ երկրագնդի շուրջը երկու տարի և երկու ամսից Էլ պակաս ժամանակահատվածում» (Լոնդոն, 1589) և Մեծարգո պարոն Թոմաս Քավենդիշի «զարմանալի և հաջող ճանապարհորդությունը Թրիմլիից Սուֆոլկ կոմսությունում, էսկվայր, դեպի Հարավային ծով, և այնտեղից ամբողջ Երկրի շուրջը, որը սկսվեց 1586 թվականին Քրիստոսի ծնունդից և ավարտվեց 1588 թվականին» (Լոնդոն, 1589), որը պատկանում է Սուֆոլկի Քավենդիշի հայրենակից Ֆրենսիս Փրետտիի գրչին (Լոնդոն, 1599-1600)[6]։ Երկու հեղինակներն էլ, անկասկած, օգտվել են Քավենդիշի նավի ամսագրից, երկրորդը ճանապարհորդություն է կատարել նրա հետ։ Լրացուցիչ տեղեկություններ պարունակում է Ռիչարդ Հաքլյույթի «Ճանապարհորդական գրքի» երկրորդ հրատարակությունը (Լոնդոն, 1598-1600), որն ամուսնացած էր ծովագնացի ազգականի հետ։

Հայտնի է, որ անցնելով Կանարյան կղզիները՝ Քավենդիշն առաջին կանգառը կատարեց Սիերա Լեոնեում, որտեղ 1586 թվականի օգոստոսի 26-ին կորցրեց մեկ նավաստի, որի վրեժը, յոթանասուն ավազակների գլխավորությամբ, ավերեց և այրեց բնիկների գյուղը։ Կարճ ժամանակով մնալով Կանաչ հրվանդանի կղզիներից մեկում՝ նա ուղևորվել Է Բրազիլիայի ուղղությամբ՝ նոյեմբերի 1-ին վայրէջք կատարելով Սան Սեբաստիան փոքրիկ կղզում[6]։

Դեկտեմբերի 17-ին նա մտավ Ռիո Դեսեադո գետի գետաբերանը ներկայիս Արգենտինայի հարավում և այնտեղ մնաց տաս օր։ Տեղական հարմարավետ ծովախորշը, որտեղ հետագայում առաջացավ Պուերտո Դեսեադո քաղաքը, նա անվանեց «Ցանկության նավահանգիստ» (անգլ.՝ Port Desire)՝ ավելի ուշ պատմելով, որ իր մոտ հանդիպել է 15 կամ 16 թիզ հասակ ունեցող պատագոնցի հսկաների։

1587 թվականի հունվարի 6-ին Քավենդիշի նավերը մտան Մագելանի նեղուց, որտեղ հայտնաբերեցին սովից անհետացող իսպանական գաղութ Սյուդադ դել Ռեյ Ֆելիպեն՝ վերցնելով նրա 23 կիսամեռ բնակչին և որպես գավաթ վերցնելով վեց թնդանոթ։ Բրիտանացիներն այս չարաբաստիկ վայրն անվանել են «Սովի նավահանգիստ» (անգլ.՝ Port Famine), կամ «Սոված ծովածոց»[12]։ 1587 թվականի հունվարի 6-ին Քավենդիշի նավերը մտան Մագելանի նեղուց, որտեղ հայտնաբերեցին սովից անհետացող իսպանական գաղութ Սյուդադ դել Ռեյ Ֆելիպեն՝ վերցնելով նրա 23 կիսամեռ բնակչին և որպես գավաթ վերցնելով վեց թնդանոթ։ Բրիտանացիներն այս չարաբաստիկ վայրն անվանել են «Սովի նավահանգիստ» (անգլ.՝ Port Famine), կամ «Սոված ծովածոց»։ «Մի ամբողջ ամիս,-ավելացնում է նա,-մենք սնվում էինք միայն մկներով, փափկամարմիններով, փետուրներով և այն ամենով, ինչ կարող էինք բռնել ափին, ամեն օր սողալով, ինչպես երկնքի թռչունները, սնունդ փնտրելով, չդադարող անձրևի տակ»[13]։

1587 թվականի փետրվարի 24-ին Քավենդիշը վերջապես դուրս եկավ Խաղաղ օվկիանոս, բայց մինչև մարտի 30-ը նավարկեց Չիլիի ափերի երկայնքով՝ հասնելով Վալպարաիսոյից հյուսիս գտնվող Քվինտերո ծոցը։ Այստեղ անգլիացիները հանդիպեցին երեք ձիասպորտի իսպանացիների, բայց երբ նրանց հետ բանակցելու ուղարկեցին Սյուդադ դել Ռեյ Ֆելիպեում փրկվածներից մեկին՝ Հերնանդոյին, վերջինս փախավ իր հայրենակիցների մոտ՝ տեղական իշխանություններին նախազգուշացնելով անկոչ հյուրերի մասին։ Ապրիլի 1-ին ծովահենների ջոկատը, որը վայրէջք կատարեց քաղցրահամ ջրի պաշարները համալրելու համար, հանկարծակի հարձակվեց երկու հարյուր ձիավորների կողմից, տեղի ունեցած ճակատամարտում բրիտանացիները կորցրեցին 12 մարդ, իսպանացիները՝ 25[13]։ Երկու շաբաթ անց Քավենդիշը երկու նավերով կանգ առավ Մոնտե Մորենոյում և մի քանի օր անց հասավ Արիկա, որտեղ նա սպասեց «Գոհունակության» թիմի ժամանմանը, որը տասնչորս մղոն դեպի հարավ գտավ ավազի մեջ թաքնված 300 տակառ Կաստիլյան գինի։

Արիկայի մոտակայքում Սևենդիշն այրել է երեք նավ և 100 տոննա տարողությամբ նավ, որը տեղի բնակիչները հրաժարվել են գնել Կինտերոյում գերեվարված անգլիացիների դիմաց։ Ապրիլի 25-ին և 27-ին Քավենդիշը որսաց ևս երկու բեռնանավ, որոնք Սանտյագոյից Լիմա էին նավարկում, իսկ երկրորդում մի սուրհանդակ կար, որը հաղորդում էր Պերուի փոխարքայությանը ծովահենների գործողությունների մասին։ Իսպանացին հասցրել է նամակը նետել ծովից այն կողմ, սակայն ստիպված է եղել խոշտանգումների տակ բացահայտել դրա բովանդակությունը։ Բրիտանացիները սպանեցին գերիներին՝ կենդանի թողնելով միայն մի քանիսին, այդ թվում՝ օդաչուին, որը, ըստ Փրետտիի, հույն էր, բայց դա չօգնեց, քանի որ ծովահենների մասին լուրերը դեռ արագորեն տարածվում էին դեպի հյուսիս, և անակնկալի գործոնը բաց էր թողնվել[13]։

Մայիսի 5-ին Քեվենդիշը հասավ Չինչա կղզիներ Պերուի հարավ-արևմտյան ափին, իսկ մայիսի 17-ին նրանց մոտ գրավեց երեք մեծ նավ, որոնցից մեկը բեռնված էր արժեքավոր ապրանքներով։ Իրենց նավերի պահարաններում դնելով այնքան, որքան կարող էին տանել, ծովահենները գրավված նավերի հետ միասին այրեցին մնացածը։ Մայիսի 25-ին Քավենդիշը վայրէջք կատարեց Գուայակիլ ծոցում գտնվող Պունա կղզում՝ Էկվադորի ափերի մոտ, որտեղ մնաց տասնմեկ օր՝ «Ցանկություն» և «Գոհունակություն» քաշելով դեպի ափ՝ ոլորելու համար։ Ի պատասխան իսպանացիների հարձակման անգլիացի անասնակերերի ջոկատի վրա, նա կողոպտեց տեղի բնակավայրը և այրեց խարսխված գալեոնը, որն առանձնանում էր հարուստ զարդարանքով։ Փրետտին հիացմունքով նկարագրում է կղզու նահանգապետի կնոջ հարստությունն ու գեղեցկությունը, ինչպես նաև նրա տան շքեղությունը, որը մաքրվել է «կորդովայի կաշվից, ամբողջովին ոսկեզօծ և բավականին տարօրինակ ներկված» վարագույրներով։ Հունիսի 7-ին Քավենդիշը կանգ առավ Ռիո Դուլսում ՝ Էկվադորի հյուսիսում գտնվող հասարակածից ոչ հեռու, որտեղ ստիպված եղավ խորտակել իր ամենափոքր «Գեղեցիկ Հյու» նավը՝ անձնակազմի համար մարդկանց պակասի պատճառով[13]։

1587 թվականի հունիսի 12-ին ծովահենները կրկին հատեցին հասարակածը և նավարկեցին Մեքսիկայի ջրերում մինչև նոյեմբեր՝ սպասելով 700 տոննա Մանիլայի գալեոնին՝ «Սանտա Աննա», որի վրա, ըստ հուլիսի 9-ին Գվատեմալայի ափերից գրավված բալաստ նավի նավապետից ստացված տեղեկությունների, տարեկան ոսկու արդյունահանումը տեղափոխվում էր Մադրիդ։ 1588-ի հունիսի 12-ին «Սանտա Աննա» Մանիլայի գալեոնը տեղափոխվեց Մադրիդ, իսկ 1588-ի հունիսի 12-ին «Սանտա Աննա» Մանիլայի գալեոնը։ Մեկ այլ նավի վրա գերվել է իսպանացի կերակրողուհի Միգել Սանչեսը, որը խոշտանգումներից հետո ծովահեններին հայտնել է գալեոնի ժամանման մոտավոր ժամանակը և դրա երթուղին[14]։ 2Հուլիսի 8-ին Քավենդիշը ավերեց Մեքսիկական Սանտա Մարիա Հուատուլկո նավահանգիստը՝ հինգ օր կանգ առնելով այնտեղ, օգոստոսի 24-ին այրեց Պուերտո դե Նատիվիդադը, իսկ սեպտեմբերի 27-ին հասավ Հարավային Կալիֆոռնիայի Սան Լուկաս հրվանդան[13]։

Նոյեմբերի 14-ի առավոտյան[3] կապերները վերջապես գրավեցին «Սանտա Աննային», որի թիմը համառ դիմադրություն ցույց տվեց և սպիտակ դրոշը նետեց միայն այն բանից հետո, երբ նավի կողքերը բառացիորեն պատված էին անգլիական միջուկներով[15]։ Գալեոնում հայտնվել է 122 000 պեսո արժողությամբ ոսկի և մարգարիտ[16], ինչպես նաև մետաքսի և ատլասի բեռ։ Գալեոնում ծովահենները գրավել են նաև մի քանի գերիների, որոնց թվում են եղել երկու երիտասարդ մկրտված ճապոնացիներ, երեք տղա Մանիլայից, որոնցից մեկին Անգլիայում ավելի ուշ դաստիարակության է վերցրել Էսեքսի կոմսուհին, Ֆիլիպիններից իսպանացի օդաչու Թոմաս դե Էրսոլան, ինչպես նաև Գուանչժոուից պորտուգալացի միսիոներ Նիկոլաու Ռոդրիգեսը, որը պատկանում էր արժեքավոր քարտեզին, որն ավելի ուշ օգտագործել է Հաքլյուիտը իր աշխատության մեջ[17]։ Գալեոնով նավարկող իսպանացի քահանա Խուան դե Ալմենդարիսին կախելուց հետո[18], Քավենդիշը վերցրեց թալանի ութերորդ մասը, իսկ մնացածը բաժանվեց մնացածի միջև, և մեծ մասը բաժին հասավ ծովակալ նավի անձնակազմին։ Դրանից դժգոհ երկրորդ «Գոհունակություն» նավի անձնակազմը դուրս եկավ ծովակալին հնազանդվելուց և նոյեմբերի վերջին դասալքվեց։

Հաջողությամբ անցնելով Խաղաղ օվկիանոսը՝ անգլիացիներն այցելեցին Գուամ կղզի, այնուհետև Ֆիլիպիններ, որտեղ նրանք բարեկամություն հաստատեցին իսպանացիներին ատող բնիկների հետ։ Այնուամենայնիվ, այն բանից հետո, երբ 1588 թվականի հունվարի 15-ին օդաչուն ստիպված եղավ կախել էրսոլին, որը գաղտնի հաղորդում էր ափին իսպանական իշխանություններին[17], ստիպված եղավ հրաժարվել 1574 թվականի ճապոնա-չինական արշավանքից հետո ուժեղ ամրացված Մանիլայի ամրոցի վրա հարձակվելու ծրագրերից՝ սահմանափակվելով տեղի նահանգապետին սպառնացող ուղերձով[19]։ Անցնելով Մոլուքյան կղզիները՝ ծովահենները մարտի 1-ին հայտնվեցին Ճավա կղզու մոտակայքում, որտեղ նրանք ձեռք բերեցին պղպեղի և մեխակի մեծ բեռ։ Նավը ամբողջությամբ բեռնված էր, և Քավենդիշը գնաց Բարեհուսո հրվանդան։ Հունիսի 8-ին բրիտանացիներից առաջինը խարիսխ նետելով Սուրբ Հեղինեի կղզիի մոտ, նա տասներկու օր հանգստացավ դրա վրա, իսկ հունիսի 20-ին նա ուղղություն վերցրեց դեպի Անգլիա՝ սեպտեմբերի 3-ին լիզարդ հրվանդանի մոտ հանդիպելով ֆլամանդական նավին, որի թիմը նրան տեղեկացրեց Անպարտելի արմադայի պարտության մասին[20]։

1588 թվականի սեպտեմբերի 9-ին Քավենդիշը մոտեցավ Պլիմուտին[11] միակ փրկված «Ցանկություն» նավի վրա[3]։ Երրորդ շուրջերկրյա ճանապարհորդությունը տևեց երկու տարի և հիսուն օր՝ սա արագության ռեկորդ էր, որը տևում էր երկու դար։ 50 մարդ վերադարձավ հայրենիք, ինչը այդ ժամանակների համար գրեթե ռեկորդ էր։ Բացի այդ, բրիտանացիները ստացան ամենակարճ ճանապարհի մանրամասն քարտեզները՝ ճշգրիտ հեռավորություններով, ափերի, նեղուցների, ծովախորշերի, խարիսխի վայրերի ուրվագծերով, հոսանքներով, քամիներով և այլն։

Վերջին լող[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Արագորեն խթանելով իր հսկայական հարստությունը՝ Քավենդիշը որոշեց կրկնել աշխարհով մեկ ճանապարհորդությունը։ 1591 թվականի օգոստոսի 6-ին նա կրկին դուրս եկավ Պլիմուտից՝ հինգ նավերից բաղկացած նավատորմով, այդ թվում՝ առաջատար «Լեսթեր» գալեոնը, հին և ապացուցված «Ցանկություն» նավը, որը ղեկավարում էր ավելի ուշ հայտնի Ջոն Դեյվիսը[11], ինչպես նաև երեք ավելի փոքր նավեր։ Բայց արշավախմբին ի սկզբանե հետապնդում էին անհաջողությունները, քանի որ թիմը հնձվում էր հիվանդություններով, և դրա զգալի մասը սպանվում էր Բրազիլիայի ափին հնդիկների և պորտուգալացիների կողմից։ Հրամանատարի հեղինակությունը խարխլվեց, և Դեյվիսը շուտով «Ցանկությամբ» դասալքվեց։

20 հիվանդ նավաստիներին թողնելով իրեն ծանոթ Սան Սեբաստիան կղզում՝ Քավենդիշը գնաց հարավ։ Կրկին կանգ առնելով Ռիո Դեսեադոյի գետաբերանում՝ նա այստեղ կռվի մեջ մտավ պատագոնյան հնդկացիների հետ՝ դրանում կորցնելով ևս մի քանի մարդու[21]։ Դեկտեմբերին Մագելանի նեղուցով կրկին անցնելու փորձը ձախողվեց, քանի որ իր օգնությունը խոստացած պորտուգալացի լոցմանը՝ Գաշպար Ժորժեն, որը ընտրվել էր Կաբո-Ֆրիոյում, դավաճան էր, ինչի համար կախաղան հանվեց[22], որից հետո Քավենդիշը ստիպված եղավ շրջվել դեպի Ֆոլկլենդյան կղզիներ։ 1592 թվականի մայիսի 20-ից անմիջապես հետո նա մահացավ սրտի կաթվածից[23] և թաղվեց օվկիանոսում՝ Համբարձման փոքրիկ կղզու մոտ[24]։ Նրա հետ նավարկած 76 մարդկանցից միայն 1593 թվականի հունիսին հասել են Իռլանդիայի ափեր։

Տես նաև[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Tyler L. G. Encyclopedia of Virginia Biography — 1915. — Vol. 1. — P. 16.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Thomas Cavendish Արխիվացված 2023-02-20 Wayback Machine // Encyclopaedia Britannica online.
  4. ↑ Coote Charles H. Cavendish, Thomas «Արխիվացված պատճենը». Արխիվացված է օրիգինալից 2023 թ․ օգոստոսի 12-ին. Վերցված է 2024 թ․ փետրվարի 23-ին. // Dictionary of National Biography. — Vol. 9. — London, 1887. — p. 358.
  5. ↑ Губарев В. К. Томас Кавендиш // В кн.: Губарев В. К. 100 великих пиратов. — М., 2011. — С. 101.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Coote Charles H. Cavendish, Thomas Արխիվացված 2023-08-12 Wayback Machine // Dictionary of National Biography. — p. 359.
  7. ↑ Губарев В. К. Томас Кавендиш… — С. 102.
  8. ↑ Губарев В. К. Томас Кавендиш… — С. 103.
  9. ↑ Рогожинский Жан. Кавендиш, Томас // В кн.: Рогожинский Ж. Энциклопедия пиратов. — М., 1998. — С. 200.
  10. ↑ Копелев Д. Н. Раздел Океана в XVI―XVIII веках: Истоки и эволюция пиратства. — СПб., 2013. — С. 50.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 Cavendish, Thomas «Արխիվացված պատճենը». Արխիվացված է օրիգինալից 2023 թ․ օգոստոսի 20-ին. Վերցված է 2024 թ․ փետրվարի 23-ին. // Encyclopædia Britannica, 11’th ed. — Vol. 5. — Cambridge University Press, 1911. — p. 581.
  12. ↑ Копелев Д. Н. Раздел Океана в XVI―XVIII веках… — С. 247.
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 Coote Charles H. Cavendish, Thomas Արխիվացված 2023-08-12 Wayback Machine // Dictionary of National Biography. — p. 360.
  14. ↑ Копелев Д. Н. Раздел Океана в XVI―XVIII веках… — С. 250.
  15. ↑ Губарев В. К. Томас Кавендиш… — С. 104.
  16. ↑ Рогожинский Жан. Кавендиш, Томас… — С. 201.
  17. ↑ 17,0 17,1 Coote Charles H. Cavendish, Thomas Արխիվացված 2023-08-12 Wayback Machine // Dictionary of National Biography. — p. 361.
  18. ↑ Копелев Д. Н. Раздел Океана в XVI―XVIII веках… — С. 251.
  19. ↑ Губарев В. К. Томас Кавендиш… — С. 105.
  20. ↑ Coote Charles H. Cavendish, Thomas Արխիվացված 2023-08-12 Wayback Machine // Dictionary of National Biography. — p. 362.
  21. ↑ Brebbia С. А. Patagonia, a Forgotten Land: From Magellan to Perón Արխիվացված 2023-08-12 Wayback Machine. — Southampton; Boston: WIT Press, 2007. — p. 40.
  22. ↑ Копелев Д. Н. Раздел Океана в XVI―XVIII веках… — С. 101.
  23. ↑ Coote Charles H. Cavendish, Thomas Արխիվացված 2023-08-12 Wayback Machine // Dictionary of National Biography. — p. 363.
  24. ↑ Губарев В. К. Томас Кавендиш… — С. 106.

Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Թոմաս_Քևենդիշ&oldid=9509442» էջից