Օտտո Կաց
| Օտտո Կաց | |
|---|---|
.jpg) | |
| Ծնվել է | մայիսի 27, 1895[1][2][3] |
| Ծննդավայր | Jistebnice[1][2] |
| Մահացել է | դեկտեմբերի 3, 1952[1] (57 տարեկան) |
| Մահվան վայր | Պրահա, Չեխոսլովակիա[1] |
| Քաղաքացիություն |  Ավստրիա և  Գերմանիա |
| Ազգություն | չեխ |
| Կրթություն | Միջազգային լենինյան դպրոց |
| Մասնագիտություն | լրագրող և գրող |
| Կուսակցություն | Գերմանիայի կոմունիստական կուսակցություն |
| Պարգևներ և մրցանակներ |  |
 André Simone Վիքիպահեստում | |
Օտտո Կաց (մայիսի 27, 1895[1][2][3], Jistebnice[1][2] - դեկտեմբերի 3, 1952[1], Պրահա, Չեխոսլովակիա[1]), հայտնի է նաև որպես Անդրե Սիմոն, չեխ գործակալ, Խորհրդային Միության ամենաազդեցիկ գործակալներից մեկը Ստալինի օրոք 1930-1940-ական թվականներին: Նրան կախաղան են հանել այն բանից հետո, երբ նա դատապարտվել է Սլանսկիի դատավարության ժամանակ (չեխ․՝ Proces se Slánským)։
Հայտնի լինելով իր բազմաթիվ կեղծանուններով, իր ցինիզմով և բազմակողմանիությամբ, Փարիզից մինչև Հոլիվուդ, Մեխիկոյից մինչև Լոնդոն, նա մասնակցել է 1930-ական թվականների Կոմինտերնի ապատեղեկատվության բոլոր խոշոր արշավներին՝ Վիլլի Մյունցենբերգի գլխավորությամբ, որին լրտեսելուց հետո իվերջո հավաքագրել է նրան ՆԿՎԴ-ի համար[4]:
Նա դարձել է միջազգային լրտես՝ անվերապահորեն հավատարիմ Ստալինին, և ի տարբերություն որոշ կոմունիստ հրեա մտավորականների, որոնք ղեկավարում էին Կոմինտերնն այն ժամանակ, նա ընդունել է գերմանա-խորհրդային դաշնագիրը և վստահվել Ստալինի Քաղբյուրոյին՝ գաղտնի քաղաքականություն իրականացնելու համար: Նրան, առանց հիմնավոր ապացույցների, կասկածում էին Տրոցկու և Վիլլի Մյունցենբերգի ենթադրյալ սպանության հարցում՝ որպես Ռամոն Մերկադերի կառավարիչ ներգրավված լինելու մեջ: Նրան են վերագրվում նաև տարբեր զտումներ, լիկվիդացիաներ և սպանություններ, որոնք պատվիրել էր Ստալինը Իսպանիայի քաղաքացիական պատերազմի ժամանակ։
Կյանք և գործունեություն
Օտտո Կացը ծնվել է գործարանատեր Էդմունդ Կացի գերմանախոս հրեական ընտանիքում: Լեոպոլդ Կացը՝ Օտտոյի հորեղբայրը, պատմաբան և իրավաբան էր, որը հայտնի էր նրանով, որ հայտնաբերել էր Ջիստեբնիցեի օրհներգը (Jistebnice Hymnal)՝ հուսիական սաղմոսների ժողովածու, որը կոչ էր անում բարեփոխումներ իրականացնել: «Լեոպոլդը դարձավ Չեխիայի արվեստների և գիտությունների ակադեմիայի հովանավորը և չեխական հրեական շարժման նշանավոր առաջնորդը»[5]: Օտտոյի մայրը՝ Ֆրանտիշկա Պիսկերովան, վաղաժամ մահացավ 1900 թվականին՝ երեք որդի ծնելուց հետո, հայրը՝ Էդմունդը, հետագայում ամուսնացավ գերմանուհի Օտիլի Շուլհոֆի հետ։ Ընտանիքը տեղափոխվեց Պրահա, որտեղ ընտանեկան բիզնեսը շարունակեց զարգանալ, այնուհետև տեղափոխվեց արդյունաբերական կենտրոն Պլզեն: Պրահայում դասական ուսուցուման ընթացքում Օտտոն հայտնաբերեց լեզուների տաղանդը (նա վարժ տիրապետում էր հինգ լեզուների՝ գերմաներեն, չեխերեն, անգլերեն, ֆրանսերեն և ռուսերեն), 1913 թվականին նա ընդունվեց հեղինակավոր Վիեննայի պետական տնտեսագիտական համալսարան, որը երիտասարդներին պատրաստում էր միջազգային առևտրում պաշտոնների համար։ Այստեղ նա սկսեց հետաքրքրվել Ռեդլի բիզնեսով: Նա չի ավարտել ուսումը և հոր կողմից ուղարկվել է զինվորական պատրաստության։ Առաջին համաշխարհային պատերազմի ժամանակ նա հրաժարվել է սպա դառնալ Վիեննայում ծագած սոցիալիստական համակրանքների պատճառով։ Մոբիլիզացվել և վիրավորվել է 1914 թվականի Սուրբ Ծննդյան գիշերը, ապա երկու անգամ դասալիք է դարձել և մի քանի ամիս անցկացրել կալանքի տակ՝ բերդում:
1919 թվականի հունվարին Օտտոն աշխատել է Թյուրինգիայի Պյոսնեկում, նախքան Պրահայում մետաղագործական Meva ընկերությանը միանալը[6]:
Բոհեմական կյանք
Երիտասարդ Օտտոն նախապատվությունը տվել է գրականությանը, թատրոնին, գեղեցիկ դերասանուհիներին և Պրահայի ողջ մշակութային կյանքին, որն այն ժամանակ շատ ակտիվ էր։ Նա հաճախում էր նորաձև սրճարաններ, ինչպիսիք են Arco-ն և Continental-ը, որտեղ շփվում էր երիտասարդ մտավորականության հետ, որը խոսում էր միայն սոցիալական կամ գեղարվեստական հեղափոխության մասին: Հոր կանոնավոր նպաստի շնորհիվ Օտտոն հաճախակի այցելում էր ավանգարդներին (Ֆրանց Կաֆկա, Մաքս Բրոդ, Ֆրանց Վերֆել)։ 1922 թվականին Գերմանիայի կոմունիստական կուսակցության անդամ էր։ Իր նպաստի շնորհիվ նա առանձին բանաստեղծություններ է հրատարակել։ Գերմանացի հրեա գրող Ռուդոլֆ Ֆուքսը նրան խորհուրդ է տվել գրող դառնալ։ Նա նաև մտերիմ էր Էգոն Կիշի հետ, ում հետ կիսում էր կոմունիստական քաղաքական հայացքները[7]։
Նա հանդիպել է դերասանուհի Սոնյա Բոգսովային, նրանք ամուսնացել են։ Պրահայի իշխանությունների կողմից վերահսկվող նրանց կոմունիստական գործունեությունը ստիպել է 1921 թվականին բնակություն հաստատել Բեռլինում։ Շուտով ծնվել է նրանց դուստրը՝ Պետրան[8]։
1924 թվականին Մարգարետ Բուբեր-Նոյմանի քրոջ՝ Բաբետ Գրոսսի հետ հանդիպման միջոցով Օտտո Կացը ծանոթացել է նրա ամուսնու՝ Վիլլի Մյունցենբերգի հետ: Մյունցենբերգը նկատել է Օտտո Կացի պոտենցիալը և իր խմբում ընդգրկել երիտասարդին, որը ցանկանում էր ծառայել Խորհրդային Միության գործերին:
Մահ
Օտտո Կացին դատել են Անդրե Սիմոն անունով՝ Սլանսկիի դատավարության ժամանակ, և կախաղան հանել Ռուզինի բանտում (չեխ․՝ Vazební věznice Praha Ruzyně)՝ 1952 թվականի դեկտեմբերի 3-ի առավոտյան ժամը 3-ին: Նրա մարմինը դիակիզել են, իսկ մոխիրը շաղ տվել Պրահայից ոչ շատ հեռու ճանապարհի վրա:
Ծանոթագրություններ
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 Չեխիայի ազգային գրադարանի կատալոգ
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Databáze Vojenského historického archivu
- ↑ 3,0 3,1 Databáze příslušníků čs. vojenských jednotek v zahraničí za 2. sv. války
- ↑ Koestler, Arthur, The Invisible Writing, Collins, with Hamish Hamilton, London, 1952, pp. 209–210
- ↑ Miles, Jonathan, The Dangerous Otto Katz, Bloomsbury, New York, 2010, p24
- ↑ Ibid. p30
- ↑ Ibid. p32
- ↑ Ibid. p33
Արտաքին հղումներ
 | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Օտտո Կաց» հոդվածին։ |
| ||||||||
