Jump to content

Անդրե Մալրո

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Անդրե Մալրո
ֆր.՝ André Malraux
Ծննդյան անունֆր.՝ Georges André Malraux[1]
Ծնվել էնոյեմբերի 3, 1901(1901-11-03)[2][3][4][…]
ԾննդավայրՓարիզի 18-րդ շրջան, Փարիզ, Ֆրանսիա[1]
Վախճանվել էնոյեմբերի 23, 1976(1976-11-23)[2][3][4][…] (75 տարեկան)
Վախճանի վայրԿրեթեյ[5][6][1]
ԳերեզմանՊանթեոն (Փարիզ)
Մասնագիտությունքաղաքական գործիչ, կինոռեժիսոր, սցենարիստ, մոնտաժող, արվեստագետ, վիպասան, գրող, լրագրող, արվեստի քննադատ, արձակագիր, դրամատուրգ, հնագետ և Դիմադրության մարտիկ
Լեզուֆրանսերեն
Քաղաքացիություն Ֆրանսիա
ԿրթությունԱրևելյան լեզուների և քաղաքակրթությունների ազգային ինստիտուտ, Lycée Turgot? և Կոնդորսե լիցեյ
Ուշագրավ աշխատանքներMan's Fate?
ԱնդամակցությունԲավարիայի գեղարվեստի ակադեմիա, Արվեստների և գիտությունների ամերիկյան ակադեմիա, Արգենտինայի գեղարվեստի ազգային ակադեմիա, Սերբական գիտությունների և արվեստների ակադեմիա, comité de lecture des éditions Gallimard? և Escuadrilla España?
ԿուսակցությունՖրանսիայի ժողովրդի հանրահավաք
ԱշխատավայրL'Express?
Պարգևներ
ԱմուսինԿլարա Մալրո և Մադլեն Մալրո
Համատեղ ապրողԺոզետ Կլոտիս և Լուիզա դը Վիլմորեն
ԶավակներՖլորենս Մալրո
Изображение автографа
Անդրե Մալրո Վիքիդարանում
 André Malraux Վիքիպահեստում

Մալրո Անդրե (նոյեմբերի 3, 1901(1901-11-03)[2][3][4][…], Փարիզի 18-րդ շրջան, Փարիզ, Ֆրանսիա[1] - նոյեմբերի 23, 1976(1976-11-23)[2][3][4][…], Կրեթեյ[5][6][1]), ֆրանսիացի գրող և քաղաքական գործիչ։

Կենսագրություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Սովորել է Փարիզի կենդանի արևելյան լեզուների ազգային ուսումնարանում։ Մալրոի ուղևորությունները Հարավ-Արևելյան Ասիա (1923-1927), որտեղ նա ծանոթացավ չին հեղափոխականների հետ, նրան մտորել տվեցին 20-րդ դարի արևմտյան քաղաքակրթության ճգնաժամի մասին («Արևմուտքի գայթակղությունը», 1926 թվական, «Եվրոպական երիտասարդությանը», 1927 և նյութ՝ առաջին վեպերի («Նվաճողները», 1928, «Թագավորական ճանապարհ», 1930, «Մարդկության գոյության պայմանները», 1933) համար։

Մալրոն 1930-ական թվականներին մասնակցել է ֆաշիզմի դեմ ուղղված միջազգային շարժմանը՝ ի պաշտպանություն մշակույթի, սակայն չի բաժանել ոչ մարքսիզմի, ոչ էլ կոմունիստների գաղափարախոսությունը, որոնց հետ համագործակցում էր։ 1935 թվականին հրատարակել է հիտլերյան զնդաններում տառապողներին նվիրված «Արհամարհանքի տարիներ» վիպակը։ Իսպանիայում ազգային-հեղափոխական պատերազմի (1936-1939) ժամանակ եղել է հանրապետությանը պաշտպանող օտարերկրացի կամավոր օդաչուների էսկադրիլիայի հրամանատար (պատերազմի առաջին տարին պատկերված է «Հույս» (1937) գործում)։ 1943 թվականին Ֆրանսիայում ներգրավվել է դիմադրության շարժման մեջ, գլխավորել պարտիզանական միավորում, որը շուտով վերածվել է բանակային բրիգադի։ Դեռևս 30-ական թթ. վերջերից նկատվել է, որ Մալրոն սկսել է հեռանալ հեղափոխական հումանիզմից («Ալտենբուրգի ընկուզենիները», 1943). այդ պրոցեսն իր վերջնակետին է հասել 1948-ին՝ «Կոչ մտավորականներին» ճառով, որը մշակույթի մեջ «սառը պատերազմի» մանիֆեստ էր։ 1959-1969 թվականներին Մալրոն եղել է Ֆրանսիայի մշակույթի նախարարը։ Որպես գրող այլևս հանդես չի եկել, բայց տպագրել է արվեստի, փիլիսոփայության վերաբերյալ բազմաթիվ աշխատություններ («Լռության ձայները», 1953 և այլն), ինչպես նաև հուշագրություններ («Հակամեմուարներ», 1967, «Կաղնին այն ծառն է, որ կարում են...», 1971

Մալրոն XX դ. ֆրանսիական գրականության ճանաչված վարպետներից է։

Ստեղծագործություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 7, էջ 163
Վիքիդարանն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Անդրե Մալրո» հոդվածին։
Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Անդրե Մալրո» հոդվածին։