Կյանքի մեծ մասն անց է կացրել Արգենտինայում։ Նրա ստեղծագործությունները ճանաչում են գտել Լատինական Ամերիկայում։ Առաջին գրական փորձերը կրել են 20-րդ դարասկզբի ֆրանսիացի պոետների, ինչպես նաև Էդգար Ալան Պոյի ազդեցությունը, սակայն հետագայում մշակել է իր ուրույն ոճը. դաժան իրականությունը համադրում է ֆանտաստիկ, անբացատրելի իրավիճակների հետ, փիլիսոփայական ալեգորիաների միջոցով աշխատում հասնել մարդկային հոգեբանության և ենթագիտակցության խորխորատներին։ Հենց այդ ժամանակաշրջանում էլ գրել է իր ամենահայտնի ստեղծագործությունները՝ «Պատմություններ սիրո, խենթության և մահվան մասին» (1917), «Ջունգլիի հեքիաթները» (1918), «Անակոնդա» (1921) և այլն։ Կիրոգային բարձր են գնահատել Գաբրիել Գարսիա Մարկեսը և Խուլիո Կորտասարը[7]։