1886 թվականին ավարտել է Պետերբուրգիկոնսերվատորիայի Ն. Ա. Ռիմսկի-Կորսակովի կոմպոզիցիայի դասարանը։ 1886- 1918 թվականներին դասավանդել է նույն կոնսերվատորիայում, 1901 թվականից՝ պրոֆեսոր։ Աշակերտներից են Ս. Ս. Պրոկոֆևը, Ն. Մյասկովսկին, Վ. Վ. Շչերբաչյովը, Ա. Տեր-Ղևոնդյանը և ուրիշներ։ Մասնակցել է «Բելյաևյան խմբակ»-ին։ 1897-1914 թվականներին եղել է «Սանկտ Պետերսբուրգեր ցայտունդ» («St. Petersburger Zeitung») թերթի երաժշտական գրախոսը։ 1918 թվականին՝ Ռիգայի լատիշական օպերայինթատրոնի տնօրեն։ ՌիգայումԼատվիայի կոնսերվատորիայի (ներկայումս՝ Վիտոլի անվան) հիմնադիրներից է, (1919-1944 թվականներին՝ ռեկտոր և պրոֆեսոր, ընդմիջում՝ 1935-1937)։ 1920-1930-ական թվականներին ղեկավարել է լատիշական երգի տոները։ Վիտոլի ստեղծագործությունը ձևավորվել է 19-20-րդ դարերի սահմանագծին, ազատագրական ձգտումների և ռուսական դասական երաժշտության ազդեցությամբ։ Նրա ստեղծագործության մեջ մեծ զարգացում են գտել խմբերգի (100-ից ավելի) և մեներգի (մոտ 100) ժանրերը։ Գործերից են՝ 6 կանտատ, «Լիգո տոմաաիկական նախերգանք» (1895), «Սպիրիդիտիս» սիմֆոնիկ նախերգանքը (1907), «Թանկագին քարեր» սիմֆոնիկ սյուիտը (1924) և այլն։ Ստացել է Գլինկայի անվան մրցանակ (1905, 1907, 1910, 1911)։ Պետերբուրգի կոնսերվատորիայի մասին Վիտոլը գրել է հուշեր, որտեղ խոսում է նաև Մակար Եկմալյանի մասին։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 11, էջ 467)։