Գաբրիել Օնորե Մարսել (ֆր.՝ Gabriel Honoré Marcel, դեկտեմբերի 7, 1889[1], Փարիզ - հոկտեմբերի 8, 1973[1], Փարիզ), ֆրանսիացի փիլիսոփա, դրամատուրգ և գրաքննադատ, կաթոլիկական էկզիստենցիայիզմի հիմնադիրը։ Մարսելը բարոյական և քաղաքական գիտությունների ակադեմիայի անդամ է (1952)։
Ավարտել է Սորբոնի համալսարանը։ 1929 թվականին ընդունել է կաթոլիկություն։ Մարսելի փիլիսոփայության ելակետը կեցության՝ առանձին մարդու գոյության պրոբլեմն է։ Հաղթահարելով օբյեկտի և սուբյեկտի դուալիզմի՝ աշխարհի հետ ողջ հարաբերություններն ու աշխարհի էությունը հանգեցվում է անհատականին, որը համարվում է «գոյության» իսկական աշխարհ (էկզիսաենցիալ փորձը՝ անհատի ներքին հոգևոր կյանքը) և հակադրվում տիրապետման անիսկական աշխարհին՝ օբյեկտների աշխարհին («Կեցություն և տիրապետում», 1935);
Մարսելը դրամաների («Պառակտված աշխարհը», 1933, «Ծարավ», 1938, «Հռոմը այլևս Հռոմում չէ», 1951 են) մեծամասնության հիմքում ընկած է կրոնաբարոյական կոնֆլիկտը։ Մարսելի հասարակագիտական հայացքներին բնորոշ է միջնադարյան նահապետական հարաբերությունների իդեալականացումը։ Հեղինակ է նաև թատրոնի, երաժշտության, գրաքննադատության հարցերին նվիրված աշխատությունների։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 7, էջ 339)։
.jpg)
Ֆրանսիա
