1878 թվականին ուներ 61, 1907֊ին՝ 447, իսկ 1913֊ին 567 (50 ընտանիք) հայ բնակիչ։ 1878 թվականի Բեռլինի պայմանագրով բնակավայրն անցավ Ռուսաստանին և մտցրվեց Կարսի մարզի մեջ։ Ավերվել է 1920 թվականին տեղի ունեցած հայ-թուրքական պատերազմի ժամանակ։ Բնակչության մեծ մասը, փրկվելով կոտորածներից, բնակություն է հաստատել Հայաստանում։
Բնակիչները զբաղվում էին երկրագործությամբ, այգեգործությամբ և անասնապահությամբ։ Աղքիլիսայում կար հայկական եկեղեցի։ Ըստ Ղ. Ալիշանի այստեղ է գտնվում նաև 1570 թվականին հիշատակած Ճերմակ վանքը։ Գյուղում գործում էր հայկական ուսումնարան[1]։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 1, էջ 267)։