XX դարի սկզբին ուներ 30 տուն՝ 240 հայ բնակիչներով, որոնք զբաղվում էին երկրագործությամբ, անասնապահությամբ և այգեգործությամբ։ Գյուղն ուներ Ս. Լուսավորիչ անունով եկեղեցի (1252 թ.) և վարժարան (XIX դարավերջ)։ Ալամոնիկի հայերի մեծ մասը զոհ գնաց 1915 թվականի Մեծ եղեռնի ժամանակ, փոքր մասին հաջողվեց ապաստաևել օտար երկրներում[1]։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 1, էջ 135)։
Թուրքիա
