Լոլա Ալվարես Բրավո

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Լոլա Ալվարես Բրավո
Ի ծնեիսպ.՝ Dolores Concepción Martínez de Anda
ԿեղծանունLola Álvarez Bravo[1]
Ծնվել էապրիլի 3, 1903(1903-04-03)[2] կամ 1907[3]
ԾննդավայրԽալիսկո, Մեքսիկայի Միացյալ Նահանգներ
Վախճանվել է1993[3]
Մահվան վայրՄեխիկո, Մեքսիկայի Միացյալ Նահանգներ[4]
Քաղաքացիություն Մեքսիկայի Միացյալ Նահանգներ[5]
ԿրթությունEscuela Nacional Preparatoria?
Մասնագիտությունլուսանկարիչ
ԱմուսինՄանուել Ալվարես Բրավո

Լոլա Ալվարես Բրավո (իսպ.՝ Lola Álvarez Bravo, ծննդյան անունը՝ Դոլորես Մարտինես դե Անդա, ապրիլի 3, 1903(1903-04-03)[2] կամ 1907[3], Խալիսկո, Մեքսիկայի Միացյալ Նահանգներ - 1993[3], Մեխիկո, Մեքսիկայի Միացյալ Նահանգներ[4]), մեքսիկացի լուսանկարիչ։ Թինա Մոդոտտիի, Ֆրիդա Կալոյի, Դիեգո Ռիվերայի և ամուսնու՝ Մանուել Ալվարես Բրավոյի հետ միասին Մեքսիկայում հետհեղափոխական վերածննդի առանցքային գործիչ։

Դոլորես Մարտինես դե Անդան ծնվել է հարուստ ընտանիքում Մեքսիկայի Խալիսկո նահանգի Լագոս դե Մորենոս քաղաքում։ Մայրը մահացել է, երբ Լոլան երկու տարեկան է եղել, հինգ տարի հետո՝ 1916 թվականին, մահացել է հայրը[6]։ Եղբոր հետ հաստատվել են մեծ եղբոր մոտ Մեխիկոյում։ Լոլան սովորել է Սագրադո Կորասոն քոլեջում[7]։

1925 թվականին Լոլան ամուսնացել է իր երկար տարիների ընկեր Մանուել Ալվարես Բրավոյի հետ[8] և տեղափոխվել Օախակա, որտեղ Մանուելն աշխատել է ֆեդերալ կառավարությունում, իսկ Լոլան սկսել է ստեղծել իր առաջին լուսանկարները[6][9]։ Նրանք Մեխիկո են տեղափոխվել և 1927 թվականին ծնվել է նրանց որդին՝ Մանուել կրտսերը։ Լոլան և ամուսինը խնդիրներ են ունեցել և առանձնացել են 1934 թվականին, ամուսնալուծվել են 1948 թվականին[9]։

Մանուելը լուսանկարչությամբ զբաղվել է պատանի տարիքում։ Նա Լոլային սովորեցրել է լուսանկարել և միասին լուսանկարներ են ստեղծել Օախակայում։ Մանուելը Լոլային նաև սովորեցրել է ֆիլմեր ստեղծել, ինչպես նաև մութ սենյակում դրանք տպել։ Երբ նա լրջորեն սկսել է զբաղվել լուսանկարչությամբ, Լոլան դարձել է նրա օգնականը, չնայած Լոլայի մոտ մեծ է եղել ինքնուրույն նկարիչ դառնալու ցանկությունը։ Նրանց բաժանումից հետո Լոլան պահել է Ալվարես Բրավո ազգանունը[7]։

1930-ական թվականներին ամուսնուց բաժանվելուց հետո Լոլան տարրական դպրոցում աշխատել է որպես արվեստի ուսուցիչ, այնուհետև՝ Կրթության վարչությունում զբաղեցրել է լուսանկարներ ցուցակագրողի պաշտոնը[9]։ Պատահական հանդիպման ժամանակ լուսանկարել է կրթության նախարարին, ով հավանելով նկարը՝ Լոլայի աշխատանքները ցույց է տվել ազդեցիկ մարդկանց, ովքեր 1930-ական թվականներին նրան աշխատանքի են տեղավորել El Maestro Rural (Գյուղական ուսուցիչ) ամսագրում՝ որպես գլխավոր լուսանկարիչ[10]։ Լոլան լուսանկարում էր Մեքսիկայի դպրոցները, գործարանները, ագարակները, որբանոցները, հրշեջ կայանները, հիվանդանոցները, որոնք հայտնվում էին ամսագրի հոդվածներում։ Ալվարես Բրավոն հայտնի է դարձել, երբ 1940-ական թվականներին լուսանկարել է իր մոտ ընկերոջը՝ Ֆրիդա Կալոյին, որտեղ արտիստին լուսանկարել է ավտոբուսի պատահարի և Դիեգո Ռիվերայի հետ հարաբերությունների ցավը վերապրելու ժամանակահատվածում։

Լոլա Ալվարես Բրավոն եղել է Գեղարվեստի ազգային ինստիտուտի լուսանկարների բաժնի տնօրեն։ 1951 թվականին նա բացել է պատկերասրահ և առաջինն է եղել, որ Մեխիկոյում ցուցադրել է Ֆրիդա Կալոյի աշխատանքները[11]։ Լոլան Սան Կառլոս ակադեմիայում լուսանկարչություն է դասավանդել[փա՞ստ]:

Շուրջ 50 տարի Լոլան լուսանկարել է տարբեր թեմաներ՝ ստեղծելով Մեքսիկայի գյուղերի ու քաղաքների փողոցների առօրյա կյանքի վավերագրական պատկերներ[11], տարբեր երկրների առաջնորդների դիմանկարներ։ Նա հմտացել է նաև ֆոտոմոնտաժի գործում։ Լուսանկարել է մինչև 79 տարեկան հասակում կուրանալը[12]։

Լոլայի աշխատանքները վավերագրում են Մեքսիկան և նրա ժողովրդի կենսակերպը մարդասիրական տեսանկյունից[7]։ Նա առաջին լուսանկարիչն է եղել, ում աշխատանքները ցուցադրվել են Մեքսիկական պլաստիկայի սալոնում, և նա դարձել է այս հաստատության անդամ[7]։ Լոլա Ալվարես Բրավոյի աշխատանքների արխիվը գտնվում է Թուսոնի Արիզոնայի համալսարանի Ստեղծարար լուսանկարչության կենտրոնում (CCP)[11], որը տնօրինում է նրա աշխատանքների հեղինակային իրավունքը[13]։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վաղ տարիներ (1903-1927)[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Դոլորես Կոնսեպսիոն Մարտինես դե Անդան[14], որը երիտասարդ տարիքից հայտնի է որպես Լոլա[15], ծնվել է 1903 թվականի ապրիլի 3-ին, Լագոս դե Մորենո քաղաքում (Խալիսկո նահանգ, Մեքսիկա) Սառա դե Անդայի և Գոնսալո Մարտինեսի ընտանիքում, որը վաճառական է եղել և զբաղվել է Մեքսիկա արվեստի առարկաներ և կահույք ներմուծելով։ Նրա ծնողները հավանաբար ամուսնալուծվել են, երբ Լոլան շատ փոքր է եղել[16]։ Երբ նա մոտ երեք տարեկան էր, հայրը նրան և ավագ խորթ եղբորը՝ Միգելին տարել է իր մոտ՝ Մեխիկո, որտեղ նրանք ապրել են 28 սենյակներով մեծ առանձնատանը[16]։ Նրա եղբոր ընկերներից մեկը, ով ապրում էր մոտակայքում՝ Մանուել Ալվարես Բրավոն, հաճախակի է այցելել Ֆակտոր փողոցի վրա գտնվող իրենց տուն (այժմ՝ Ալյենդե փողոց)[17]։

Գոնսալո Մարտինեսը մահացել է սրտի կաթվածից 1916 թվականին՝ դստեր հետ գնացքով ճանապարհորդելիս[18]։ Հոր մահից հետո Լոլան լքել է նրա տունը՝ տեղափոխվելով եղբոր և նրա կնոջ հետ ապրելու Սանտա Թերեզա փողոցի վրա գտնվող բնակարանում (այժմ՝ Գվատեմալա փողոց)։ Փորձելով ապահովել, որ նա դառնա պատասխանատու կին և տնային տնտեսուհի, եղբոր կինը[17] նրան ուղարկել է սովորելու Սագրադո Կորասոն քոլեջում (իսպ.՝ Colegio del Sagrado Corazón)[19][20]: Դժգոհ լինելով իրեն առաջարկված ճակատագրից՝ Մարտինեսն ավելին է ուզել՝ ասելով.

Չգիտեմ, թե ինչու մանկուց ես մտածում էի, որ ուզում եմ անել այն, ինչ ոչ բոլորն են անում։ Իմ կյանքում ամենաշատը ատում էի այն, որ նրանք ինձ հրամայում էին և սահմանափակում իմ ազատությունը[20]։

Լոլան ուսումը շարունակել է Ազգային նախապատրաստական դպրոցում, որտեղ 1922 թվականին ծանոթացել է Ֆրիդա Կալոյի հետ[21]։ Երկու կանանց միջև մտերիմ ընկերություն է ստեղծվել, որը շարունակվել է ամբողջ կյանքի ընթացքում[22]։ Միևնույն ժամանակ նրա մտերմությունը մանկության ընկեր Մանուել Ալվարեսի հետ վերածվել է ռոմանտիկ հարաբերությունների։ Զույգը հաճախ միասին թափառել է փողոցներում՝ քաղաքի կեղտից և աղքատությունից վեր գտնելով գեղեցկությունը[23]։

1925 թվականին Մարտինեսն ու Ալվարեսն ամուսնացել են, և Լոլան վերցրել է ամուսնու ազգանունը[24]։ Նրանք տեղափոխվել են Օախակա նահանգ, որտեղ Մանուելը որպես հաշվապահ աշխատանք է գտել Ազգային հաշվապահական վարչությունում[23]։ Նա համարվել է նաև տեղական նկարիչների համայնքի անդամ[15]։ Ազատ ժամանակ Մանուելը, ով դեռահաս տարիքում լուսանկարչություն է սովորել, կնոջը սովորեցրել է, թե ինչպես օգտագործել տեսախցիկը և երևակել ժապավենը[17][25]։ Ինչպես Մեխիկոյում, զույգը սիրում էր շրջել փողոցներով, բայց այժմ սկսել էին վավերագրել իրենց տպավորությունները՝ լուսանկարելով դրանք[17]։ Ալվարեսն իր առաջին լուսանկարներն էր կատարել Օախակայում[19][15]՝ ամուսնու կողմից նախընտրած այլաբանական ոճով[21]։ Երբ Լոլան հղիացել է, զույգը 1927 թվականին որոշել է վերադառնալ Մեխիկո, որպեսզի մոտ գտնվի համապատասխան բժշկական հաստատություններին և ընտանիքին։ Հենց այստեղ էլ ծնվել է նրանց միակ երեխան՝ Մանուել Ալվարես Բրավո Մարտինեսը[26]։ Չնայած Մանուելը դեռ աշխատել է Ազգային հաշվապահական վարչությունում, նա ազատվել է աշխատանքից որդու՝ Մանուելիտոյի ծնվելուց անմիջապես հետո, որպեսզի ավելի կենտրոնանա պրոֆեսիոնալ լուսանկարչի կարիերայի վրա[23]։ Երբ Լոլան սկսել է զարգացնել լուսանկարչության արվեստի իր սեփական տեսլականը և դժգոհել է իր ամուսնու լուսանկարները պարզապես երևակելուց, նրանց հարաբերություններում սկսել է լարվածություն առաջանալ[15][23]։

Լուսանկարչի կարիերայի սկիզբը (1927-1934)[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1927 թվականին, իրենց տանը արվեստի պատկերասրահ բացելուց հետո, զույգը ցուցադրել է նկարիչ ընկերների, այդ թվում՝ Խոսե Դավիդ Սիկեյրոսի, Խոսե Կլեմենտե Օրոսկոյի, Դիեգո Ռիվերայի[23] և Ռուֆինո Տամայոյի[19] ստեղծած լուսանկարներն ու նկարները։ Մանուելը լուսանկարչական դիմանկարների ստեղծման պատվերներ է ընդունել և Լոլային է վստահել իրենց որդու կրթությունը[26]։ Նրան վստահելով երկրորդական գործեր, ինչպիսիք են քիմիական նյութերը խառնելը և լուսանկարների տպագրությունը, Մանուելը դժկամությամբ է թույլ տվել կնոջը ժամանակ անցկացնել ֆոտոխցիկով, բայց նա գաղափարներ է տվել նրա աշխատանքի համար և աստիճանաբար սովորեցրել արհեստը[27]։ Այն ժամանակ, երբ թերթերի լուսանկարիչների մեծամասնությունը ամենաշատը հետաքրքրված էր նկարներ ստեղծելով, որոնք կարող էին գրավել հնարավորինս լայն լսարանի ուշադրությունը, Մանուելը Լոլային սովորեցրել է հեռու մնալ թեմաներից, որպեսզի կարողանա լուսանկարչական ժապավենի վրա դրոշմել նկարահանվածի խորը էությունը[28]։ Նա նաև ուսումնասիրել է իր նկարիչ ընկերների նկարները պատկերասրահում՝ ուսումնասիրելով կոմպոզիցիան[23]։ 1930 թվականին նա ստացել է իր սեփական լուսանկարչական ապարատը, երբ Թինա Մոդոտտին վաճառել է նրան իր «Գրաֆլեքսը», նա գումար է հավաքել իր սիրեցյալի՝ Խուլիո Անտոնիո Մելյայի սպանությունից հետո երկրից հեռանալու համար[29]։ 1931 թվականին երբ Մանուելը ծանր հիվանդացել է, նա ստանձնել է նրա պատվերների կատարումը և ղեկավարել պատկերասրահը՝ իրենց եկամուտները ապահովելու համար[27]։

1933 թվականին Լոլան հանդիպել է ամերիկացի լուսանկարիչ Պոլ Ստրենդին, ում վավերագրական լուսանկարչական ոճը գրավել է նրա ուշադրությունը և նրան ավելի է դուր եկել, քան ամուսնու ոճավորված լուսանկարները[21]։ Նա եզրակացրել է, որ լուսանկարչությունը պատմության տարեգրություն է, որը վավերագրում է հասարակության վերափոխումը։ Ալվարեսը լուսանկարչական ապարատը համարել է «երրորդ աչք»[30]։ Նրա վաղ շրջանի աշխատանքներից մեկը կոչվում է «Այցելություն» (իսպ.՝ La Visitación) և նկարվել է Մանուելի և ֆրանսիացի լուսանկարիչ Անրի Կարտիե Բրեսոնի հետ շրջագայության ժամանակ։ Նրանք գնացել են Թեհուանտեպեկ, որտեղ Լոլան նկարել է դռան մոտ կանգնած երկու կնոջ, որոնք մխիթարել են միմյանց[31]։ Մարդկանց տարբեր դիրքերով լուսանկարերելու փոխարեն, ինչպես բնորոշ է եղել իր ամուսնու աշխատանքին[21], կամ Մոդոտտիին բնորոշ գաղափարական դիմանկարներին[32], Ալվարեսի աշխատանքները կենտրոնանում էին լուսանկարչական ապարատով պատկերված առօրյա կյանքի նուրբ մանրամասների և պահերի վրա[21][31]։ 1934 թվականին նա դարձել է Հեղափոխական գրողների և նկարիչների նորաստեղծ լիգայի անդամ (իսպ.՝ Liga de Escritores y Artistas Revolucionarios) և Մանուելի և Էմիլիո Ամերոյի հետ հիմնադրել է Մեքսիկայի ամենաառաջին կինոակումբներից մեկը[33]։ Երբ ձևավորվել է իր սեփական ոճը և Լոլան ցանկացել է դառնալ լիովին անկախ ստեղծագործող անձնավորություն, ամուսինների միջև լարվածությունն ուժեղացել է, և 1934 թվականին Ալվարեսը վերցրել է որդուն և հեռացել Մանուելից[15][34], չնայած նրանք պաշտոնապես ամուսնալուծվել են միայն 1948 թվականին[15]։ Երբ նրանք բաժանվել են, նա արդեն հաստատվել է որպես պրոֆեսիոնալ լուսանկարիչ։ Տեղական մի քանի ամսագրերում[35] աշխատանք ստանալուց հետո նա պահպանել է Ալվարես Բրավո ազգանունը՝ այն օգտագործելով իր մասնագիտական գործունեության մեջ[20][25]։

Ստեղծագործական ծաղկունք (1935-1971)[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1935 թվականին նկարչուհի Մարիա Իսկերդոյի տուն տեղափոխվելուց հետո, որը գտնվում էր Գեղարվեստի ազգային ինստիտուտի մոտակայքում[19][21], Ալվարեսը սկսել է աշխատել տարրական դպրոցում՝ որպես նկարչության ուսուցիչ։ Մարիայի տունը ծառայել է որպես մտավորականների, նկարիչների և քաղաքական գործիչների հանդիպման վայր, ովքեր մեծ ազդեցություն են ունեցել մեքսիկական մշակութային ինքնության ձևավորման վրա, որը սահմանվել է հետհեղափոխական դարաշրջանում[36]։ Նա նաև լուսանկարչական պատվերներ է վերցրել «Avance», «Espacio», «Futuro», «Vea» և «Voz» ամսագրերից[15] և շուտով ձեռք բերել բարձր պրոֆեսիոնալ ֆոտոլրագրողի համբավ[21]։ 1935 թվականին նա մասնակցել է իր առաջին խմբակային ցուցահանդեսին՝ ներկայացնելով իր երկու սյուրռեալիստական կոլաժները Գվադալահարայի Գեղարվեստի դեպարտամենտում[37][38]։ Նույն թվականին նա պաշտոն է ստացել Կրթության նախարարությունում, որտեղ զբաղվել է լուսանկարների քարտացուցակագրմամբ[15][19]։ Նա պատահաբար հանդիպել է Լասարո Կարդենասին՝ այն ժամանակ կրթության նախարարին (հետագայում՝ Մեքսիկայի նախագահին) և խնդրել լուսանկարել նրան։ Գնահատելով նրա աշխատանքը՝ Կարդենասը ցույց է տվել նրա աշխատանքներն այլ ազդեցիկ անձանց, ովքեր նրան հրավիրելեն աշխատելու երիտասարդ ուսուցիչների «El Maestro Rural» (Գյուղական ուսուցիչ) ազդեցիկ մանկավարժական ամսագրում[15][39]։ Բարձրանալով ծառայողական աստիճաններով, նա դարձել է «El Maestro Rural»-ի հաստիքային լուսանկարիչը[21], իսկ ավելի ուշ՝ հրատարակչության գլխավոր լուսանկարիչը[39]։ Իր առաջին խոշոր պատվերը 1936 թվականին նա ստացել է Սան Ագուստինի եկեղեցուց, որը նրան հանձնարարել է նկարել աստվածաշնչյան տեսարաններ[40]։

1937 թվականին Ալվարեսը սկսել է աշխատել որպես լուսանկարիչ Մեքսիկայի ազգային ինքնավար համալսարանի (UNAM)[19] գեղագիտական հետազոտությունների ինստիտուտում։ Նա զբաղվել է հնագիտական վայրերի լուսանկարչական փաստաթղթերի ստեղծմամբ՝ այցելելով երկրի տարբեր շրջաններ[41]։ Հինգ տարի անց նա նշանակվել է Կրթության և գեղագիտության գլխավոր տնօրինության լուսանկարչության բաժնի վարիչ, որտեղ աշխատել է հետագա 30 տարիներին[19]։ Ալվարեսը լուսանկարչության դասեր է տվել, կազմակերպել սեմինարներ և ճամփորդական շնորհանդեսներ[21]։ Միևնույն ժամանակ նա շարունակել է իր աշխատանքը որպես ֆոտոլրագրող՝ մնալով Մեքսիկայում միակ կինը, ով աշխատել է այս բնագավառում 1950-ական թվականներին[19]]։ Նա լուսանկարել է գործարաններ, ֆերմաներ, հրշեջ կայաններ, դպրոցներ, հիվանդանոցներ և մանկատներ ամբողջ երկրում, նկարազարդել ամսագրերի հոդվածներ[42], կատարել է պատվերներ գովազդի և նորաձևության լուսանկարչության ոլորտում։ Ազատ ժամանակ Ալվարեսը նկարել է ընկերների և գործընկերների դիմանկարները, ինչպես նաև լուսանկարել նրանց աշխատանքները[41]։

Ալվարեսը ներկայացված է մեքսիկացի սյուրռեալիստ նկարիչ Խուան Սորիանոյի «Լոլա Ալվարեսի դիմանկարը Խուան Սորիանոյի և կրտսեր Սորիանոյի հետ» կտավում (իսպ.՝ Retrato de Lola Álvarez con Juan Soriano Niño Soriano): Համարվելով Սորիանոյի լավագույն գործերից մեկը՝ Ալվարեսը պատկերված է որպես լուսանկարիչ, որն իր օբյեկտիվն ուղղել է Սորիանոյի հորն ու որդուն՝ մեծ պատուհանի ֆոնին, որտեղից տեսարան է բացվում դեպի երազային երկինք, որը բնութագրվում է կարմիր և կապույտ գույնի մրրիկով[43]։ Ալվարեսն իր աշխատանքում փորձարկել է նաև այնպիսի մեթոդներ, ինչպիսին է ֆոտոմոնտաժը, երբ մեկ լուսանկարով չէր կարողանում ամբողջությամբ փոխանցել իր գաղափարը։ Այդպիսի պատկերներից մեկում՝ «Մեխիկոյի ճարտարապետական անարխիան» (իսպ.՝ Anarquía arquitectónica de la ciudad de México, նա իրար վրա է դրել երկնաքերերի լուսանկարներ՝ ցույց տալու ուրբանիզացիայի հետևանքով առաջացած գերբնակեցումը[34]։ Իր մյուս աշխատանքում, որը վերնագրված է «Աղքատների երազանքը» (իսպ.՝ El sueño de los pobres), քնած երեխան պառկած է փող աշխատելու մեքենայի տակ, ինչը կարելի է մեկնաբանել որպես քաղաքական հայտարարություն աղքատների վրա կապիտալիզմի ազդեցության մասին։ Նմանատիպ մոնտաժ նա օգտագործել է «Աղքատների երազանքը 2» (իսպ.՝ El sueño de los pobres 2) աշխատանքում։ Ալվարեսը անդրադարձել է այդ միջոցին 1940-ականների վերջին և 1950-ականներին մեծ պաստառների ստեղծման ժամանակ, որոնք պատվիրվել են տարբեր ձեռնարկությունների և հաստատությունների կողմից, որոնց նախորդել են 1930-ականների El Maestro Rural-ի տարբեր շապիկներ[36]։ 1939 թվականին Ալվարեսը տեղափոխվել է իր սեփական բնակարան, որը գտնվել է Ավենիդա Խուարեսում ար-դեկո ոճի շենքում, սակայն այդ ժամանակ նա իրեն ստեղծագործող չի համարել, չնայած այդ պահի իր բոլոր ձեռքբերումներին[44]։

Մահ և ժառանգություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ալվարեսը մահացել է 1993 թվականի հուլիսի 31-ին Մեխիկոյում[19]։ Նա իր արխիվը կտակել է Արիզոնայի Թուսոն քաղաքի Արիզոնայի համալսարանի Ստեղծագործական լուսանկարչության կենտրոնին[45]։ 1994 թվականին Կենտրոնը ստացել է հարյուր լուսանկար և կազմակերպվել Օլիվիե Դեբրուազի կողմից, մեկնարկել է «Լոլա Ալվարես Բրավո. իր սեփական լույսի ներքո» շրջիկ ցուցահանդեսը և համանուն հրատարակությունը[46]։ Ալվարեսի որդին՝ Մանուելը, շարունակել է ավելացնել հավաքածուն[45], և 1996 թվականին հաքածուն հավալրվել է շուրջ 200 լուսանկարներով և նեգատիվներով[47]։ 2007 թվականին Մեխիկոյում հայտնաբերվել են այլ լուսանկարներ, երբ ընկերներից մեկը, ով գնել է Ալվարեսի հին բնակարանը, հայտնաբերել է Ալվարեսի, նրա ամուսնու, ինչպես նաև իր ուսանողների աշխատանքների պատկերներով լի արկղեր։ Լատինամերիկյան արվեստի մասնագետ և Ուելսլի քոլեջի դասախոս Ջեյմս Օլեսի խոսքերով, նոր նյութը տվել է «մեզ օրիգինալ վերնագրեր և տարեթվեր, որոնք արմատապես փոխում են Ալվարեսի որոշ ստեղծագործությունների իմաստն ու մեկնաբանությունը»[48]։ Նկարները համալրել են Կենտրոնի արխիվը, և դրան հաջորդել են մի քանի ցուցադրություններ, այդ թվում՝ «Լոլա Ալվարես Բրավոն և դարաշրջանի լուսանկարչությունը» ցուցահանդեսը, որը ցուցադրել է ավելացված լուսանկարները 2013 թվականին[48]։

1953 թվականին, երբ Excélsior-ի լրագրողը խնդրել է բացահայտել Մեքսիկայի ամենակարևոր նկարչին, մեքսիկացի նկարիչ Ալֆոնսո Միշելը պատասխանել է․ «Լոլա Ալվարես Բրավո», քանի որ «նրա ստեղծագործությունները մի կնոջ ստեղծագործություններն են, ով գիտի, թե ինչպես տեսնել իրը»[49]։ Անտեսելով այնպիսի արվեստագետների, ինչպիսիք են Խոսե Դավիդ Սիկեյրոսը, Խոսե Կլեմենտե Օրոսկոն և Դիեգո Ռիվերան, Միշելը կերպարվեստի համատեքստում բարձր է գնահատել Ալվարեսի կոմպոզիցիայի և պատկերների հմտությունը, նրա լուսանկարչական տաղանդը բարձրացրել է նույն մակարդակին, ինչ նկարչությունը և գովել է նրա հմտությունը՝ առանց հաշվի առնելու նրա սեռը[49]։ Ալվարեսի ստեղծագործություններից գտնվում են մի շարք թանգարանների մշտական հավաքածուներում, ներառյալ Հյուսթոնի Գեղարվեստի թանգարանում և Նյու Յորքի ժամանակակից արվեստի թանգարանում[50]։

Երկեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Alvarez Bravo, L., & Ferrer, E. (2006). Lola Alvarez Bravo. New York, Aperture. ISBN 1-931788-94-4
  • Alvarez Bravo, Lola. Recuentro fotografico. Collection de Arte—Fotografia, Mexico, 1982. ISBN 9687199059

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ https://awarewomenartists.com/artiste/lola-alvarez-bravo/
  2. ↑ 2,0 2,1 Lola Alvarez Bravo — 2008.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Société des auteurs dans les arts graphiques et plastiques Liste des auteurs au 07/01/2019 — Société des auteurs dans les arts graphiques et plastiques, 2019.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Deutsche Nationalbibliothek Record #119184540 // Gemeinsame Normdatei (գերմ.) — 2012—2016.
  5. ↑ Ժամանակակից արվեստի թանգարանի առցանց հավաքածու
  6. ↑ 6,0 6,1 Whitelegg, Isobel. «Lola Alvarez Bravo». Oxford Art Online. Վերցված է 2014 թ․ փետրվարի 11-ին.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Mujeres del Salón de la Plástica Mexicana. Vol. 1. Mexico City: CONACULTA/INBA. 2014. էջեր 22–23. ISBN 978 607 605 255 6.
  8. ↑ «National Museum of Women in the Arts». Lola Alvarez Bravo. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ հունիսի 2-ին. Վերցված է 2014 թ․ փետրվարի 11-ին.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Congdon, Kristin G.; Hallmark, Kara Kelley (2002). Artists from Latin American Cultures: A Bibliographical Dictionary. Westport, CT: Greenwood Press. էջ 1.
  10. ↑ Ferrer, Elizabeth (2006). Lola Álvarez Bravo. New York: Aperture Foundation. էջ 17.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 Kristin G. Congdon; Kara Kelley Hallmark (2002 թ․ հոկտեմբերի 30). Artists from Latin American cultures: a biographical dictionary. Greenwood Publishing Group. էջ 3. ISBN 978-0-313-31544-2. Վերցված է 2012 թ․ մարտի 18-ին.
  12. ↑ Congdon, Kristin G.; Hallmark, Kara Kelley (2002). Artists from Latin American Cultures: A Bibliographical Dictionary. Westport, CT: Greenwood Press. էջ 3.
  13. ↑ http://www.creativephotography.org/documents/CCP_LAB.pdf Արխիվացված 2009-12-29 Wayback Machine CCP's "Conditions for Publication of Photographs by Lola Álvarez Bravo" (PDF file)
  14. ↑ Ramírez Zapatero, 2016, էջ 2
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 15,4 15,5 15,6 15,7 15,8 Congdon, Hallmark, 2002, էջ 1
  16. ↑ 16,0 16,1 Ferrer, 2006, էջ 6
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 Ferrer, 2006, էջ 43
  18. ↑ Sills, 2000, էջ 32
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 19,4 19,5 19,6 19,7 19,8 Whitelegg, 2006
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 Fernández, Santacruz, 2013, էջեր 22–23
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 21,3 21,4 21,5 21,6 21,7 21,8 Maynard, 1996, էջ 29
  22. ↑ Hooks, 2002, էջեր 11, 18
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 23,3 23,4 23,5 Sills, 2000, էջ 33
  24. ↑ National Museum of Women in the Arts, 2012
  25. ↑ 25,0 25,1 Debroise, 1994, էջ 2
  26. ↑ 26,0 26,1 Ferrer, 2006, էջ 7
  27. ↑ 27,0 27,1 Comisarenco Mirkin, 2008, էջ 156
  28. ↑ Debroise, Oles, 1994, էջ 17
  29. ↑ Comisarenco Mirkin, 2008, էջ 157
  30. ↑ Comisarenco Mirkin, 2008, էջ 162
  31. ↑ 31,0 31,1 Comisarenco Mirkin, 2008, էջ 174
  32. ↑ Comisarenco Mirkin, 2008, էջ 163
  33. ↑ Debroise, Oles, 1994, էջեր 23, 25
  34. ↑ 34,0 34,1 Sills, 2000, էջ 34
  35. ↑ Hooks, 2002, էջ 22
  36. ↑ 36,0 36,1 Debroise, Oles, 1994, էջ 25
  37. ↑ Swiss Foundation for Photography, 2013
  38. ↑ Hope College, 2012
  39. ↑ 39,0 39,1 Ferrer, 2006, էջ 14
  40. ↑ Ferrer, 2006, էջ 17
  41. ↑ 41,0 41,1 Sills, 2000, էջ 36
  42. ↑ Congdon, Hallmark, 2002, էջ 2
  43. ↑ Segre, 2005, էջեր 39—65
  44. ↑ Ferrer, 2006, էջ 21
  45. ↑ 45,0 45,1 Congdon, Hallmark, էջ 3
  46. ↑ Debroise, 1994, էջ 4
  47. ↑ Center for Creative Photography, 2010
  48. ↑ 48,0 48,1 Gonzalez, 2013
  49. ↑ 49,0 49,1 Debroise, Oles, էջ 11
  50. ↑ Aperture Foundation, 2006

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

 ⛭ 
  Թեմատիկ կայքեր
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Լոլա_Ալվարես_Բրավո&oldid=9423050» էջից