Յուլիա Նավալնայա

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Յուլիա Նավալնայա
ռուս.՝ Юлия Борисовна Навальная[1]
Դիմանկար
Ծնվել էհուլիսի 24, 1976(1976-07-24)[2] (47 տարեկան)
ԾննդավայրՄոսկվա, ԽՍՀՄ[2][3][4]
Քաղաքացիություն Ռուսաստան[4]
Մայրենի լեզուռուսերեն
ԿրթությունՊլեխանովի անվան ռուսական տնտեսագիտական համալսարան[5]
Մասնագիտությունտնտեսագետ, քաղաքական գործիչ և ակտիվիստ
ԱմուսինԱլեքսեյ Նավալնի[2]
ԿուսակցությունՅաբլոկո[6][2] և Ապագայի Ռուսաստան
ԵրեխաներAbhijit sinha? և Zakhar Navalny?
 Yulia Navalnaya Վիքիպահեստում

Յուլիա Նավալնայա (ռուս.՝ Юлия Навальная, ի ծնե՝ Աբրոսիմովա (ռուս.՝ Абросимова), հուլիսի 24, 1976(1976-07-24)[2], Մոսկվա, ԽՍՀՄ[2][3][4]), ռուս հասարակական գործիչ, ընդդիմադիր քաղաքական գործիչ Ալեքսեյ Նավալնիի կին։ Զանգվածային լրատվամիջոցներում պարբերաբար հիշատակվում է որպես «ռուսական ընդդիմության առաջին տիկին», որպես ընդդիմության և Կոռուպցիայի դեմ պայքարի հիմնադրամի ղեկավարների, երկրի նախագահի, Պետդումայի պատգամավորի հիպոթետիկ թեկնածու։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վաղ տարիներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Յուլիա Աբրոսիմովան ծնվել է 1976 թվականի հուլիսի 24-ին Մոսկվայում, գիտնական Բորիս Ալեքսանդրի Աբրոսիմովի (1952-1996) ընտանիքում։ Նրա մայրը աշխատել է Թեթև արդյունաբերության նախարարությունում։ Ծնողները բաժանվել են, երբ Յուլիան հինգերորդ դասարանում էր, և մայրը երկրորդ անգամ ամուսնացել է ԽՍՀՄ Պետպլանավորման կոմիտեի աշխատակցի հետ։ Լրագրող Օլեգ Կաշինը 2020 թվականին ասել է, որ Յուլիայի հայրը ներկայումս կենդանի Բորիս Բորիսի Աբրոսիմովն է՝ Մեծ Բրիտանիայում Ռուսաստանի դեսպանության քարտուղարը, որը կապված է հատուկ ծառայությունների հետ, իսկ նրա մորաքույրը Ելենա Բորիսի Աբրոսիմովան է՝ Ռուսաստանի սահմանադրության հեղինակներից մեկը։ Ի պատասխան դրան Յուլիայի ամուսինը հրապարակել է իր աներոջ մահվան վկայականը՝ թվագրված 1996 թվականին[7]։

Յուլիան ավարտել է Պլեխանովի անվան ռուսական տնտեսական ակադեմիայի միջազգային տնտեսական հարաբերությունների ֆակուլտետը, հետագայում պրակտիկա է անցել արտերկրում, սովորել է ասպիրանտուրայում[8] և որոշ ժամանակ աշխատել է մոսկովյան բանկերից մեկում[9]։

1998 թվականի ամռանը, Թուրքիայում արձակուրդում գտնվելիս, Յուլիան հանդիպել է իր հասակակից փաստաբան Ալեքսեյ Նավալնիին, որը նույնպես Մոսկվայի բնակիչ է եղել։ 2000 թվականին նա դարձել է Նավալնիի կինը, և հետագայում լույս աշխարհ է բերել երկու երեխա՝ դուստր Դարիային (2001) և որդի Զախարին (2008)։ Ըստ Յուլիայի, նա օգնել է իր ամուսնու ծնողներին իրենց բիզնեսում[8]։ Ընդհանրապես, նրա աշխատանքային գործունեության մասին գրեթե ոչինչ հայտնի չէ. 2007 թվականից հետո Յուլիան պաշտոնապես ոչ մի տեղ չի աշխատել՝ իրեն անվանելով «գլխավոր՝ առօրյա կյանքի և երեխաների դաստիարակության հարցերում»[9]։ Ըստ որոշ հաղորդագրությունների, 2000 թվականին Նավալնայան ամուսնու հետ միասին անդամագրվել է «Յաբլոկո» կուսակցությանը[8], որից հեռացել է 2011 թվականին[10]։

Ամուսնու մոտ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ալեքսեյ Նավալնին իր կնոջ՝ Յուլիայի հետ, Մոսկվայում 2013 թվականի հունիսի 12-ի քայլերթի ժամանակ

Ալեքսեյ Նավալնին որոշակի պահից ստացել է համառուսական համբավ՝ որպես բլոգեր և ընդդիմադիր քաղաքական գործիչ։ Յուլիան դարձել է ամուսնու առաջին քարտուղարն ու օգնականը։ Ընտանիքի կյանքը նկատելիորեն ավելի հանրային է դարձել, այնպես որ Նավալնայան հայտնվել է ուշադրության կենտրոնում՝ որպես «ռուսական ընդդիմության առաջին տիկին»[9]։ Դիտորդները նշում են, որ նա երբեք չի փորձել իրեն դիրքավորել որպես անկախ գործիչ. Յուլիան իրեն միշտ պահում է որպես նվիրված կին և ուղեկից («դեկաբրիստի կինը»), որը պատրաստ է կոշտ հայտարարությունների և վճռական գործողությունների, եթե նրա ամուսինն ունի դրա կարիքը[11], բայց ուղղակիորեն կապված չէ քաղաքականության հետ։ Նա ելույթ է ունեցել մի շարք հանրահավաքների ժամանակ. Ռուսաստանի գվարդիայի ղեկավար Վիկտոր Զոլոտովին, որը 2018 թվականի սեպտեմբերին Ալեքսեյ Նավալնիին «մենամարտի» է հրավիրել, նա անվանել է «գող, վախկոտ և լկտի ավազակ»[12][13], իսկ բժիշկ Լեոնիդ Ռոշալին, որը խոսում էր գերմանացիների հետ համագործակցությամբ Ալեքսեյի բուժումն իրականացնելու մասին, մեղադրել է այն բանի մեջ, որ վերջինս գործում է «ոչ թե որպես բժիշկ, այլ որպես պետության ձայն»[14][15][16]։

Յուլիայի պահվածքը 2020 թվականի աշնանը հասարակության մեջ մեծ ռեզոնանս է առաջացրել, երբ նրա ամուսինը շտապ հոսպիտալացվել էր Օմսկ՝ թունավորման կասկածանքով։ Նավալնայան պահանջել է, որ Ալեքսեյը ազատ արձակվի Գերմանիա՝ բուժման նպատակով, և նույնիսկ դիմել է անմիջապես ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինին[17][18][19]։ Նա ամուսնու հետ մեկնել է Բեռլին, գտնվել է նրա կողքին Շարիտ կլինիկայում։ Հետագայում Ալեքսեյն այս մասին գրել է իր ինստագրամյան կայքէջում[20], որը, ըստ «Նովայա գազետա» թերթի թղթակցի, «կարծես հավերժ կմնա Ռուսաստանի քաղաքական պատմության մեջ»։ Իր պատմության վերջում Նավալնին գրել է․ «Յուլիա, դու ինձ փրկեցիր»։ Ըստ «Նովայա գազետա» պարբերականի, Նավալնայան դարձել է 2020 թվականի «Տարվա հերոս»[21]։ Եվրոպական բոլոր հիմնական լրատվամիջոցները ուշադիր հետևում էին նրա գործունեությանը և մեջբերում էին սոցիալական ցանցերում նրա գրառումները[9]։

2021 թվականի հունվարին Յուլիան ամուսնու հետ վերադարձել է Ռուսաստան։ Ալեքսեյի ձերբակալությունից հետո նա հանդես է եկել հայտարարությամբ այն մասին, որ այդ ձերբակալությունը և Վնուկովո օդանավակայանի փակումը՝ Նավալնու առջև ռուսական իշխանությունների վախի դրսևորումն է[22]։ Ավելի ուշ Նավալնայան ուժայիններին մեղադրել է այն բանում, որ իրեն «հետապնդում են որպես ժողովրդի թշնամու կին»։ Իր ինստագրամյան կայքէջում նա գրել է. «Եկել է 37-րդ թվականը, իսկ մենք չենք էլ նկատել»[23]։ Հունվարի 21-ին Յուլիան հայտարարել է, որ մասնակցելու է հանրահավաքին՝ ամուսնու ազատ արձակումը պահանջելու համար[24]։ Հունվարի 23-ի բողոքի ակցիայի ժամանակ նրան ձերբակալել են, սակայն նույն երեկոյան ազատ են արձակել[25]։

Ալեքսեյ Նավալնիի մահվանից հետո (2024 - մինչև հիմա)[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Յուլիա Նավալնայան (աջից) ԵՄ Խորհրդում, Բրյուսել, 2024 թվականի փետրվարի 19

2024 թվականի փետրվարի 16-ին՝ ամուսնու մահվան լուրից ժամեր անց, Յուլիա Նավալնայան ելույթ է ունեցել Մյունխենի անվտանգության համաժողովում (որտեղ նա ներկա էր այլ նպատակով)՝ կոչ անելով աշխարհին համախմբվել Վլադիմիր Պուտինի և նրա ռեժիմի դեմ[26][27][28]։

2024 թվականի փետրվարի 19-ին Նավալնայան հայտարարել է, որ «շարունակելու է Ալեքսեյ Նավալնիի գործը»[29]։ Նույն օրը Նավալնայան Բրյուսելում հանդիպել է Եվրամիության առաջնորդների հետ։ ԵՄ Միջազգային հարցերով խորհրդի նիստում նա կոչ է արել չճանաչել Ռուսաստանում կայանալիք նախագահական ընտրությունների արդյունքները, ինչպես նաեւ ուժեղացնել պատժամիջոցները ռուսական էլիտաների դեմ[30]։ 2024 թվականի փետրվարի 22-ին Յուլիա Նավալնայան հանդիպել է ԱՄՆ նախագահ Ջո Բայդենի հետ[31][32]։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ https://12-kanal.ru/news/68716/
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 Залесская А. «Я очень тебя люблю». История Юлии Навальной — жены, которая не боится и верит (ռուս.) — 2020.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Nast C. “These Bastards Will Never See Our Tears”: How Yulia Navalnaya Became Russia’s Real First Lady — 2021.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Գերմանիայի ազգային գրադարանի կատալոգ (գերմ.)
  5. ↑ Ilyushina M. Yulia Navalnaya's husband was poisoned and detained. Now she is piling pressure on Vladimir Putin — 2021.
  6. ↑ Соколов Д. От курортного романа к спасительной любви: что связало Юлию и Алексея Навальных (ռուս.) — 2020.
  7. ↑ Девочки-убийцы, или предъявите своё свидетельство о смерти. Документы и описание на сайте navalny.com, от 24 ноября 2020.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 «От курортного романа к спасительной любви: что связало Юлию и Алексея Навальных». Собеседник.ru. 2020 թ․ դեկտեմբերի 5. Վերցված է 2021 թ․ հունվարի 21-ին.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 «Первая леди оппозиции: что мы знаем о Юлии Навальной». Woman.ru. 2021 թ․ հունվարի 18. Վերցված է 2021 թ․ հունվարի 21-ին.
  10. ↑ «Юлия Навальная: первая леди России-2018, которую мы потеряли из-за махинаций ее мужа». Блокнот.ru. 2017 թ․ սեպտեմբերի 2. Վերցված է 2021 թ․ հունվարի 21-ին.
  11. ↑ Сергей Мардан (2021 թ․ հունվարի 18). «Станет ли Юлия Навальная мадам Тихановской». Комсомольская правда. Վերցված է 2021 թ․ հունվարի 21-ին.
  12. ↑ ««Вор и трус, наглый бандит». Юлия Навальная ответила главе Росгвардии». Медуза. 2018 թ․ սեպտեմբերի 12. Վերցված է 2021 թ․ հունվարի 21-ին.
  13. ↑ «Юлия Навальная считает обращение главы Росгвардии угрозой всей семье». Коммерсант. 2018 թ․ սեպտեմբերի 12. Վերցված է 2021 թ․ հունվարի 21-ին.
  14. ↑ ««Мой муж — не ваша собственность». Юлия Навальная ответила на инициативу доктора Рошаля по лечению ее супруга». Медуза. 2020 թ․ սեպտեմբերի 6. Վերցված է 2021 թ․ հունվարի 21-ին.
  15. ↑ ««Все понимают Ваше состояние». Леонид Рошаль ответил на критику со стороны Юлии Навальной». Медуза. 2020 թ․ սեպտեմբերի 7. Վերցված է 2021 թ․ հունվարի 21-ին.
  16. ↑ «Юлия Навальная отвергла инициативу доктора Рошаля создать совместную российско-немецкую экспертную группу». Эхо Москвы. 2020 թ․ սեպտեմբերի 6. Վերցված է 2021 թ․ հունվարի 21-ին.
  17. ↑ «Юлия Навальная потребовала у Путина разрешение вывезти мужа в Германию». Медуза. 2020 թ․ օգոստոսի 21. Վերցված է 2021 թ․ հունվարի 21-ին.
  18. ↑ «Юлия Навальная официально требует от президента Путина разрешить транспортировку ее мужа в Германию». Эхо Москвы. 2020 թ․ օգոստոսի 21. Վերցված է 2021 թ․ հունվարի 21-ին.
  19. ↑ «Алексей и Юлия Навальные дали огромное интервью Юрию Дудю. Мы выбрали главное из разговора, который длится 2,5 часа». Медуза. 2020 թ․ հոկտեմբերի 6. Վերցված է 2021 թ․ հունվարի 21-ին.
  20. ↑ Being Navalny: Russian activist, wife explain his brush with death after poisoning, escaping for treatment
  21. ↑ Вера Челищева (2020 թ․ դեկտեմբերի 26). ««Юля, ты меня спасла». Герой года — Юлия Навальная». Новая газета. Վերցված է 2021 թ․ հունվարի 21-ին.
  22. ↑ «Жена Навального прокомментировала его задержание». Коммерсант. 2021 թ․ հունվարի 17. Վերցված է 2021 թ․ հունվարի 21-ին.
  23. ↑ ««Наступил 37-й год». Юлия Навальная уверена, что её «караулят» полицейские». Фонтанка.ru. 2021 թ․ հունվարի 20. Վերցված է 2021 թ․ հունվարի 21-ին.
  24. ↑ ««За себя, за него, за наших детей, за ценности и идеалы»». Знак. 2021 թ․ հունվարի 22. Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ փետրվարի 2-ին. Վերցված է 2021 թ․ հունվարի 22-ին.
  25. ↑ Полина Рутковская (2021 թ․ հունվարի 23). «Юлию Навальную отпустили на свободу». Газета.ру. Վերցված է 2021 թ․ հունվարի 23-ին.
  26. ↑ ««Они понесут ответственность за то, что сделали с нашей страной, с моей семьей и с моим мужем» Выступление Юлии Навальной на Мюнхенской конференции». Meduza (ռուսերեն). Վերցված է 2024 թ․ փետրվարի 20-ին.
  27. ↑ Yulia Navalnaya takes stage at Munich meeting after news of husband’s death. The Guardian, 16.02.2024
  28. ↑ Navalny’s Wife Makes Dramatic Appearance After Reports of His Death. The New York Times, 16.02.2024
  29. ↑ ««Я продолжу дело Алексея Навального» Обращение Юлии Навальной». Meduza (ռուսերեն). Վերցված է 2024 թ․ փետրվարի 19-ին.
  30. ↑ ««Президент, убивший своего главного оппонента, не может быть легитимным» Юлия Навальная призвала Евросоюз не признавать результаты выборов в РФ. «Медуза» публикует полный текст её обращения». Meduza (ռուսերեն). Վերցված է 2024 թ․ փետրվարի 20-ին.
  31. ↑ «Президент США Байден встретился с Юлией и Дарьей Навальными». The Insider (ռուսերեն). Վերցված է 2024 թ․ փետրվարի 23-ին.
  32. ↑ «Джо Байден встретился с Юлией и Дарьей Навальными. Фотография». Meduza (ռուսերեն). Վերցված է 2024 թ․ փետրվարի 23-ին.

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Յուլիա Նավալնայա» հոդվածին։
Ֆոտո, վիդեո և աուդիո
Թեմատիկ կայքեր
Չափորոշչային վերահսկողություն
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Յուլիա_Նավալնայա&oldid=9512824» էջից