Մասոնության արգելումը

Մի շարք պետությունների իշխանություններ վերաբերվում էին մասոնությանը, որպես պոտենցիալ ընդիմադիր ուժի՝ իր գաղտնի բնույթի և միջազգային հարաբերությունների պատճառով։ 1717 թվականին ժամանակակից սպեկուլյատիվ մասոնության հիմնադրումից հետո, մի քանի բողոքական պետություններ սահմանափակել են մասոնական օթյակների գործնեությունը։ Այդպես 1735 թվականին Հոլանդիան արգելեց մասոնական օթյակները, Շվեդիան և Ժնևը՝ 1738 թվականին, Ցյուրիխը՝ 1740, Բեռնը՝ 1745, իսկ կաթոլիկ Իսպանիայում, Պորտուգալիայում և Իտալիայում արգելվել են 1738 թվականից հետո, Բավարիայում՝ 1784 թվականին, Ավստրիայում՝ 1795 թվականին, Բադենում՝ 1813 թվականին, Ռուսաստանում՝ 1822 թվականին^[1], իսկ Պակիստանում արգելվել են միայն 1972 թվականին^[2]։

Մասոնությունն արգելվել է և հետապնդվել բոլոր կոմունիստական երկրներում, սակայն Կուբայում կարողացել է ոչ միայն պահպանվել, այլև շարունակել և զարգացնել իր գործնեությունը, հիմնականում հեղափոխության մասնակցության և Բատիստայի ռեժիմի տապալման շնորհիվ^[3]։

Գիտնական Պոլ Բեսսելը նշեց, որ լեզուն, որն օգտագործվում է ժամանակակից տոտալիտար ռեժիմների կողմից համապատասխանում է նրան, որը օգտագործվում է մասոնականության որոշ ժամանակակից քննադատների կողմից^[4]։

Հռոմի պապի էնցիկլիկաներ

1736 թվականին ֆլորենտիական ինկվիզիցիան հետազոտել է Ֆլորենցիայում գտնվող մասոնական օթյակները^[5] և օթյակը դատվել է 1737 թվականի հունիսին Հռոմում։ Օթյակը հիմնադրվել է անգլիացի մասոնների կողմից, սակայն ընդունվել են նաև իտալացիները։

1738 թվականին Կլիմենտոս 12-րդ պապը թողարկեց «In eminenti apostolatus» էնցիկլիկան՝ մասոնության առաջին պապական արգելքն Իտալիայում։

Ավելի ժամանակակից մարտահրավերը, որպես մասոնականության ճնշում գտնվում է «Humanum Genus» էնցիկլիկայում, որտեղ պարունակվում է մասոնականության բնութագիրը, որպես վտանգավոր աղանդ, որի հանդեպ բոլոր եպիսկոպոսներին պահանջվում է լինել ավելի ուշադիր և շփոթմունքների մեջ չընկնել մասոնականության հաշվին։

Մասոնականության ամբողջ 3 դարյա գոյության ընթացքում թողարկվել են մի շարք էնցիկլիկներ, որոնք ուղղված էին մասոնականության դեմ՝ այն սահմանափակելու փորձերով։ Այդպես Լևոն 13-րդը թողարկել է մի քանի էնցիկլիկներ 19-րդ դարի վերջում՝ Իտալիայի Մեծ Արևելքի դեմ պայքարի ժամանակ։

Իտալիայում

Բենիտո Մուսոլինին 1924 թվականին ստորագրել է հրամանագիր, որի համաձայն յուրաքանչյուր իր ֆաշիստական կուսակցության անդամ, ով մասոն է, պետք է հրաժարվի մասոնականության անդամ լինելուց և դուրս գա դրանից։ 1925 թվականին նա լուծարեց մասոնություննը Իտալիայում, պնդելով, որ դա եղել է քաղաքական կուսակցություն։

Ամենահայտնի ֆաշիստներից մեկը՝ գեներալ Կապելոն, ով եղել է Իտալիայի Մեծ Արևելքի վարպետի տեղակալը, հրաժարվեց մասոնություննից։ Ավելի ուշ նա ձերբակալվել է կեղծ մեղադրանքով և դատապարտվել 30 տարվա ազատազրկման^[6]։

Իսլամական աշխարհում

Կլիմենտոս 7-րդ Պապի կողմից մասոնականության դատապարտումից հետո, Սուլթան Մահմուդ առաջինը հետևեց նրա օրինակին և արգելեց բոլոր մասոնական կազմակերպությունները, հավասարեցնելով դրանք Օսմանյան կայսրության և իսլամադավան պետությունների մեջ աթեիզմին։ Մասոնականության ընդդիմությունն ուժեղացավ Ֆրանսիայի Մեծ արևելքի հակակղերական և աթեիստական դիրքերի շնորհիվ^[7]։

Ամենաազդեցիկ քոլեջներից մեկը՝ Իսլամական դիվանագիտական քոլեջը, որը մեկնաբանում է շարիաթի նորմերը և իսլամական օրենքը, 1978 թվականի հուլիսի 15-ին եզրակացրել է, որ մասոնություննը համարում է «վտանգավոր» և «ընդհատակյա»։

Մասոնությունն անօրինական է բոլոր արաբական երկրներում, բացի Լիբանանից և Մարոկկոյից^[7]։

Ծանոթագրություններ

↑ «trosch.org». Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ հունվարի 30-ին. Վերցված է 2018 թ․ օգոստոսի 23-ին.
↑ http://www.dawn.com/wps/wcm/connect/dawn-content-library/dawn/the-newspaper/local/masonic-mystique-329(չաշխատող հղում)
↑ William R. Denslow, Harry S. Truman: 10,000 Famous Freemasons from K to Z, Part Two. Kessinger Publishing, ISBN 1-4179-7579-2
↑ Article
↑ Tommaso Crudeli
↑ The Truth Is Stranger Than Fiction', Alphonse Cerza, published by the Masonic Service Association, September 1967
↑ ^7,0 ^7,1 Freemasonry In The Islamic World

Արտաքին հղումներ

[autogenerated8-1] «trosch.org». Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ հունվարի 30-ին. Վերցված է 2018 թ․ օգոստոսի 23-ին.

[2] ttp://www.dawn.com/wps/wcm/connect/dawn-content-library/dawn/the-newspaper/local/masonic-mystique-329(չաշխատող հղում)

[3] William R. Denslow, Harry S. Truman: 10,000 Famous Freemasons from K to Z, Part Two. Kessinger Publishing, ISBN 1-4179-7579-2

[autogenerated10-4] Article

[5] Tommaso Crudeli

[6] The Truth Is Stranger Than Fiction', Alphonse Cerza, published by the Masonic Service Association, September 1967

[autogenerated5-7] 7,0 ^7,1 Freemasonry In The Islamic World

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]