1814 թվականից մինչև 1827 թվականները ծառայել է թագավորական բանակում։ 1822 թվականին տպագրվել է նրա «Պոեմներ» անդրանիկ ժողովածուն։ «Սեն-Մար» (հատոր 1—2, 1826) պատմավեպում Վինյին իդեալականացրել է XVII դարի ազնվականական երիտասարդությանը։ «Մարշալ դ՚Անկրի կինը» (1831) պատմական դրամայում պատկերել է ֆեոդալական խռովության շրջանը Ֆրանսիայում՝ Հենրիխ IV-ի մահից հետո։ Զինվորական ծառայության հետ կապված Վինյիի հիշողություններն ամփոփված են «Զինվորի անազատությունն ու վեհությունը» (1835) գրքում։ Ետմահու հրատարակվել են «Ճակատագրեր» (1863) և «Բանաստեղծի օրագիրը» (1867) ժողովածուները։ Չընդունելով բուրժուական հարաբերությունները, բայց տեսնելով ազնվականության քայքայումը, Վինյին չի տարվել հետադեմ ռոմանտիկների՝ հին կարգերը վերականգնելու պատրանքներով։ Այստեղից էլ՝ նրա ստեղծագործության մռայլ հոռետեսությունը, «ամբոխից» վեր կանգնած տառապող անհատի կերպարը («Գայլի մահը», 1843, պոեմ)։ Վինյիի պոեզիան, որ ազդեցություն է գործել պառնասականների վրա (տես «Պառնաս»), աչքի է ընկնում ձևի խստությամբ. միտքը իշխում է զգացմունքի վրա։ Վինյիի առանձին ստեղծագործություններ ժամանակին թարգմանվել են հայերեն և տպագրվել մամուլում։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 11, էջ 455)։