Վլադիմիր Մասլաչենկո

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Վլադիմիր Մասլաչենկո
ռուս.՝ Владимир Никитович Маслаченко
Քաղաքացիությունը  ԽՍՀՄ և  Ռուսաստան
Ծննդյան ամսաթիվ մարտի 5, 1936(1936-03-05)[1]
Ծննդավայր Վասիլկովկա (քաղաքատիպ ավան, Ուկրաինա), Դնեպրոպետրովսկի մարզ, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
Մահվան ամսաթիվ նոյեմբերի 28, 2010(2010-11-28)[2] (74 տարեկան)
Մահվան վայր Մոսկվա, Ռուսաստան
Հասակ 180 սանտիմետր
Քաշ 78 կիլոգրամ
Դիրք դարպասապահ

Վլադիմիր Նիկիտովիչ Մասլաչենկո (ռուս.՝ Влади́мир Ники́тович Маслаче́нко, մարտի 5, 1936(1936-03-05)[1], Վասիլկովկա (քաղաքատիպ ավան, Ուկրաինա), Դնեպրոպետրովսկի մարզ, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ - նոյեմբերի 28, 2010(2010-11-28)[2], Մոսկվա, Ռուսաստան), խորհրդային ֆուտբոլիստ, ԽՍՀՄ սպորտի վաստակավոր վարպետ (1969 թվական)։ Խաղացել է դարպասապահի դիրքում, եղել է 1950-ականների վերջի և 1960- ականների առաջին կեսի լավագույն խորհրդային դարպասապահներից մեկը։ Ֆուտբոլային կարիերան ավարտելուց հետո նա դարձավ ԽՍՀՄ-ի, այնուհետև Ռուսաստանի նշանավոր մարզական մեկնաբաններից մեկը, ինչպես նաև ֆուտբոլային հեռուստահաղորդումների հաղորդավար։ Ապրել և աշխատել է Մոսկվայում։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծնվել է 1936 թվականի մարտի 5-ին Ուկրաինական ԽՍՀ Դնեպրոպետրովսկի մարզի Վասիլկովկա գյուղում՝ անասնաբույժի ընտանիքում։ Մանկուց ակտիվորեն զբաղվել է սպորտով։ Դպրոցում եղել է Կրիվիյ Ռիհի դպրոցականների հավաքականների կազմում միանգամից մի քանի մարզաձևերում՝ ֆուտբոլ, վոլեյբոլ, բասկետբոլ, աթլետիկա և սեղանի թենիս։ Ուսման ավարտին նախապատվությունը տվել է ֆուտբոլին։ Բացի ֆուտբոլից, նա հետաքրքրված էր դահուկներով, առագաստանավով, սնոուբորդով։

1970 թվականին ավարտել է ֆիզիկական կուլտուրայի պետական կենտրոնական ինստիտուտը, մեկ տարի անց՝ Մորիս Թորեզի անվան օտար լեզուների ինստիտուտին կից ֆրանսերենի դասընթացները[3]։

Ֆուտբոլ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1951 թվականին ընդունվել է «Ստրոիտել» պատանեկան թիմ։ 1953 թվականին տեղափոխվել է կրիվորոժիեի «Սպարտակ»։ 1955 թվականին հրավիրվել է Դնեպրոպետրովսկի «Մետալուրգ»։ 1956 թվականին տեղափոխվել է Մոսկվայի «Լոկոմոտիվ»։ 1957 թվականին «Լոկոմոտիվի» կազմում նվաճել է ԽՍՀՄ գավաթը։ 1962 թվականին Վլադիմիր Մասլաչենկոն տեղափոխվել է Մոսկվայի «Սպարտակ», որտեղ հանդես է եկել մինչև 1969 թվականը։ 1966 թվականից եղել է «Սպարտակի» ավագը։

Ելույթների ընթացքում Վլադիմիր Մասլաչենկոն ԽՍՀՄ առաջնություններում անցկացրել է 315 հանդիպում, այդ թվում՝ 196 - ը՝ Մոսկվայի «Սպարտակի» կազմում։ Նվաճել է ԽՍՀՄ չեմպիոնի տիտղոսը (1962 թվականին), երեք անգամ եղել է ԽՍՀՄ գավաթակիր (1957, 1963 և 1965 թվականներին), երեք անգամ ստացել է ԽՍՀՄ առաջնության արծաթե պարգևներ (1959, 1963, 1968)։

1957 թվականին ընդգրկվել է ԽՍՀՄ հավաքականի հիմնական կազմում, Նրա կազմում մեկնել է 1958 թվականի Աշխարհի առաջնություն և պաշտպանել նրա դարպասը 1962 թվականի աշխարհի առաջնության ընտրական խաղերում։ Հավաքականի կազմում է եղել 1960 թվականի Եվրոպայի առաջնությունում, երբ խորհրդային թիմը դարձել է մրցաշարի հաղթող և 1962 թվականի աշխարհի առաջնությունում։ ԽՍՀՄ հավաքականի կազմում անցկացրել է ութ պաշտոնական և երկու տասնյակ ընկերական հանդիպում։

Լև Յաշինի ակումբի անդամ է, որը միավորում է ավելի քան 100 պաշտոնական հանդիպում «զրո» անցկացրած դարպասապահներին։ 1961 թվականին արժանացել է «Տարվա դարպասապահ» մրցանակի[4]։

ԽՍՀՄ սպորտի վաստակավոր վարպետ (1969 թվական)։

1972-1973 թվականներին պայմանագրով աշխատել է Չադի Հանրապետությունում ազգային հավաքականի և ֆուտբոլային ակումբների մարզիչ-համակարգող։

Ձմեռային մարզաձևեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1988 թվականին նա առաջին սնոուբորդը բերեց Խորհրդային Միություն[5]։ 1992-1994 թվականներին գլխավորել Է Ռուսաստանի ազատ ոճի ֆեդերացիան[6]։

Առագաստանավային սպորտ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1990-ականների վերջին նա հետաքրքրվեց առագաստանավով։ Նա դարձել է «Russian Team» զբոսանավային սինդիկատի նախագահ, որը պլանավորում էր 24 մետրանոց զբոսանավերով մասնակցել շուրջերկրյա թիմային մրցավազքին[7]։ Սա առաջին պրոֆեսիոնալ ռուսական Առագաստանավային թիմն էր, որն աշխատում էր բացառապես հովանավորչական միջոցներով։ 1996-2000 թվականներին Վլադիմիր Մասլաչենկոն եղել է ՀԱՄՀ նախագահության անդամ[8][9]։

Հեռուստատեսություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ֆուտբոլային կարիերան ավարտելուց հետո անցել է լրագրության[10]։ Որպես Համամիութենական ռադիոյի և Կենտրոնական հեռուստատեսության մեկնաբան աշխատել է կարճ ընդմիջումով 1970-1991 թվականներին (1972-1973 թվականներին Մասլաչենկոն փորձել է իրեն գտնել որպես մարզիչ)։ 1973-1990 թվականներին եղել է կենտրոնական հեռուստատեսության «Վրեմյա» հաղորդման սպորտային մեկնաբան։ Մեկնաբանել է 1988 թվականի Օլիմպիական խաղերի ֆուտբոլային մրցաշարի եզրափակիչը Սեուլում ԽՍՀՄ-Բրազիլիա[11][12][13]։

ԽՍՀՄ փլուզումից հետո 1992 թվականին Օստանկինոյի 4-րդ ալիքի ղեկավար Անատոլի Մալկինի մասնակցությամբ կազմակերպեց «Սպորտ + Սպորտ» ստուդիան, որը գոյություն ուներ մինչև 1994 թվականը[14]։ 4-րդ ալիքի փակումից հետո Օստանկինոն որոշ ժամանակ չի հայտնվել Կենտրոնական ալիքներում[15][16]․ համագործակցել է «Ռադիո Ռոսիի» հետ[14], մասնակցել Eurosport հեռուստաալիքի ռուսական տարբերակի հեռարձակման կազմակերպմանը[17]։

1996-2010 թվականներին[18] եղել է ՆՏՎ[19][20], «ՆՏՎ Պլյուս Սպորտ» և «ՆՏՎ-Պլյուս Ֆուտբոլ» հեռուստաալիքների ֆուտբոլային մեկնաբան[14][21]։ Տեղափոխվել է ՆՏՎ հեռուստաալիքի մարզական խմբագրության այն ժամանակվա տնօրեն Ալեքսեյ Բուրկովի հրավերով[17][22]։ 1997-1999 թվականներին եղել է «ֆուտբոլային ակումբ» ծրագրի հաղորդավար[23][24]։ «ՆՏՎ-Պլյուսում» աշխատելու ընթացքում մեծ մասամբ մեկնաբանել Է Իտալիայի և Ռուսաստանի առաջնությունների հանդիպումները, ինչպես նաև աշխատել է առանցքային ֆուտբոլային հեռարձակումների մեծ մասում։ Ռեպորտաժներ է վարել ՈՒԵՖԱ Չեմպիոնների Լիգայի մի քանի եզրափակիչներից, որոնց թվում է 1998/1999 թվականների հայտնի «Մանչեսթեր Յունայթեդ» - «Բավարիա» եզրափակիչը[25][26][27] (հայտնի դարձավ Մասլաչենկոյի ասած արտահայտությունը Այդ խաղից ուղիղ հեռարձակման ժամանակ. «Պիժոները պառկում են, իս մեծերը տոնում են»։)[28], 2005 թվականի եզրափակիչ «Միլան» - «Լիվերպուլ»[29], ինչպես նաև 2008 թվականի եզրափակիչը, որը տեղի է ունեցել Մոսկվայի «Լուժնիկի» մարզադաշտում[30]։

2001 թվականի ապրիլի 14-ին Մասլաչենկոն իր աջակցությունն է հայտնել ՆՏՎ-ի լրագրողական կոլեկտիվին, որը համաձայն չէ հեռուստաընկերության նոր ղեկավարության նշանակման հետ՝ հրաժարվելով ռեպորտաժներ վարել Չեմպիոնների լիգայի խաղերից[31][32]։ 2001 թվականի աշնանը վերադարձել է ՆՏՎ-ում ֆուտբոլային խաղերի մեկնաբանմանը «ՆՏՎ-Պլյուսի» աշխատակիցների մնացած կազմի հետ միասին, որոնք հիմնական ալիքում աշխատել են պայմանագրով[33][34]։

Բացի ՆՏՎ-ից և «ՆՏՎ-Պլյուսից», մեկնաբանել է «Առաջին ալիքում» (մինչև 2002 թվականը՝ ՕՐՏ)[35][36][37][38] և «հինգերորդ ալիք» (Սանկտ Պետերբուրգ)[39]։ Վերջին ռեպորտաժը. Սերիա Aյի 12-րդ տուրի «Ինտեր» - «Միլան» հանդիպումը[40]՝անցկացրել է 2010 թվականի նոյեմբերի 14-ին։

Ես գիտեմ, թե ինչպես են նրան ճնշել աշխատավայրում։ Տարբեր տարիներին հեռուստատեսության ղեկավարներին դուր չեն եկել որոշ Վոլոդինի կատակները եթերում։ Եվ նա սիրում էր այս գործը։ Ղեկավարները երբեմն չէին հասկանում գլխավորը՝ Մասլաչենկոն բացառիկ է։ Նա բոլորի նման չէ, նա մոխրագույն զանգվածից դուրս է, հեռուստադիտողը գնահատում է նրան յուրահատուկ հումորի, ձայնի յուրահատուկ տեմբրի, անկեղծության համար։ Վոլոդյան գիտեր, թե ինչպես կարելի է հեռանալ խաղի նկարագրությունից, որպեսզի հեռուստադիտողը չնկատեր դա։ Նա գիտեր, թե ինչպես կարելի է դիտարկել ամենատարածված երևույթը անսովոր տեսանկյունից։

Վալերի Ռեյնգոլդ

Ընտանիք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Կինը՝ Օլգա Լեոնիդովնա (արտոնագրային գիտության մասնագետ)[41], որդին՝ Վալերին (ավարտել է Մոսկվայի ֆիզիկական կուլտուրայի տարածաշրջանային ինստիտուտը, թենիսի մարզիչ), երկու թոռնուհի (Յուլիա և Ալիս), երկու ծոռ (Մարիա և Միլան) և ծոռ (Վլադիմիր)։ Թոռնուհիներից մեկը՝ Յուլիան, «Match TV» հեռուստաալիքի հաղորդավարն է[42]։

Մահ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2010 թվականի նոյեմբերի 18-ին Մասլաչենկոն հիվանդանոց էր տեղափոխվել սուր հիպերտոնիկ ճգնաժամով[43], ավելի ուշ նրա մոտ ինսուլտ էր ախտորոշվել[44]։ Մահացել է նոյեմբերի 28-ի առավոտյան[45] կյանքի 75-րդ տարում սրտի անբավարարությունից[46]։ Ռուսաստանի 2010 թվականի առաջնության 30-րդ տուրի բոլոր հանդիպումները սկսվեցին մեկ րոպե լռությամբ՝ ի հիշատակ Մասլաչենկոյի, իսկ ֆուտբոլիստները խաղադաշտ դուրս եկան սգո ժապավեններով[47]։

Նա թաղված է դեկտեմբերի 1-ին Վագանկովսկու գերեզմանատանը՝ Օստանկինոյի հեռուստակենտրոնում հրաժեշտի արարողությունից հետո[48]։

Ձեռքբերումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

թիմային
  • Եվրոպայի Գավաթակիր՝ 1960 թվական
  • ԽՍՀՄ չեմպիոն՝ 1962 թվական
  • ԽՍՀՄ առաջնության արծաթե մեդալակիր՝ 1959, 1963, 1968
  • ԽՍՀՄ գավաթակիր՝ 1957, 1963, 1965
անձնական
  • 1961 թվականին «Օգոնյոկ» ամսագրի կողմից ճանաչվել է երկրի լավագույն դարպասապահ[49]
  • 2000 թվականին դարձել է հեռուստատեսության բնագավառում «ՏԷՖԻ» ազգային մրցանակի դափնեկիր[50]

Մրցանակներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Բարեկամության շքանշան (2007 թվական)[51]
  • «Պատվո Նշան» շքանշան (1980 թվական)
  • «Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար» 2-րդ աստիճանի շքանշանի մեդալ (1997 թվական)
  • «Աշխատանքային տարբերության համար» մեդալ
  • ՌՖՄ մրցանակ ֆուտբոլի քարոզչության համար (2010, հետմահու[52])

Ֆիլմեր Մասլաչենկոյի մասին[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • 2009 թվականին Մասլաչենկոյի մասին նկարահանվել է «Ազատ ոճի մարդը» վավերագրական ֆիլմը։ Սցենարի հեղինակ՝ Ե. Բոգատիրև։ Ռեժիսորներ՝ Վ. Վոդինսկի և Ե․ Բոգատիրև[53]։
  • 2013 թվականին՝ Մասլաչենկոյի մահվան 3-րդ տարելիցին, ռեժիսոր Բորիս Նովակովսկին նկարահանեց վավերագրական ֆիլմ՝ «Եղիր բարի, կամ թարգմանություն ֆուտբոլից» վերնագրով[54]։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ 1,0 1,1 FBref.com(բազմ․)
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 http://www.championat.ru/football/news-666584.html
  3. ↑ «Маслаченко Владимир Никитович». Кто есть кто на российском телевидении. 2001. Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ մարտի 27-ին. Վերցված է 2017 թ․ մարտի 26-ին.
  4. ↑ «МОЙ ОГОНЕК. ИСТОРИЯ КАЖДОЙ РОССИЙСКОЙ СЕМЬИ СВЯЗАНА с «Огоньком»». Огонёк. 2004 թ․ մայիսի 16. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ հունիսի 9-ին. Վերցված է 2021 թ․ հունիսի 9-ին.
  5. ↑ «Маслаченко вспомнил, как привёз в Союз первый сноуборд». sports.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ օգոստոսի 23-ին. Վերցված է 2009 թ․ հոկտեմբերի 1-ին.
  6. ↑ «Маслаченко: привод в милицию за рок-н-ролл, спартаковский ромб из кирпича на даче, первый сноуборд в СССР». Спорт-Экспресс. 2020 թ․ նոյեմբերի 28. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մարտի 10-ին. Վերցված է 2021 թ․ ապրիլի 7-ին.
  7. ↑ А. Петров Русские идут! // Катера и яхты : журнал. — 1996. — Т. 166. — № 2. — С. 72—75. — ISSN 0320-9199. Архивировано из первоисточника 9 Սեպտեմբերի 2021.
  8. ↑ «Умер Владимир Маслаченко». Всероссийская федерация парусного спорта. 2010 թ․ նոյեմբերի 28. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ հունվարի 10-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 7-ին. «На 75 году жизни скончался известный вратарь, комментатор и яхтсмен Владимир Маслаченко...Это была первая профессиональная российская парусная команда, которая работала исключительно на спонсорские средства, выстраивала отношения с российскими и зарубежными СМИ. В период с 1996 по 2000 г.г. Владимир Маслаченко был членом Президиума ВФПС.»
  9. ↑ «Памяти Владимира Маслаченко». Портал национального класса "эМ-Ка". 2010 թ․ նոյեմբերի 30. Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ մարտի 8-ին. Վերցված է 2016 թ․ հոկտեմբերի 13-ին.
  10. ↑ «Голоса нашего спорта. Пять знаменитых советских телекомментаторов». IncNews (ռուսերեն). Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ հոկտեմբերի 27-ին. Վերցված է 2021 թ․ սեպտեմբերի 19-ին.
  11. ↑ «Родной комментатор». Спорт-Экспресс. 2010 թ․ նոյեմբերի 29. Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ փետրվարի 15-ին. Վերցված է 2019 թ․ նոյեմբերի 21-ին.
  12. ↑ «Анатолий Бышовец: "Ключевым моментом в создании золотой сборной Сеула стал наш конфликт с Лобановским"». Спорт-Экспресс. 2018 թ․ հոկտեմբերի 1. Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ հունիսի 26-ին. Վերցված է 2019 թ․ նոյեմբերի 21-ին. «Как забыть истошный крик Владимира Маслаченко: "Савичев, ну забей, я тебя умоляю!"?»
  13. ↑  Финальный матч олимпийского футбольного турнира в Сеуле / 1 октября 1988 // СССР — Бразилия
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 «Маслаченко Владимир Никитович». Кто есть кто на российском телевидении. 2001. Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ մարտի 27-ին. Վերցված է 2017 թ․ մարտի 26-ին.
  15. ↑ «Георгий Сурков: «Оказывается, это я испортил праздник советскому народу»». К спорту!. 1995-06. Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ օգոստոսի 29-ին. Վերցված է 2018 թ․ օգոստոսի 28-ին.
  16. ↑ ««Бавария» – «Локо» – первый матч Уткина как комментатора: страховал Евгения Майорова, настраивался в коридоре, после ответных 0:5 шутил про пиво». Sports.ru. 2020 թ․ հոկտեմբերի 27. Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ նոյեմբերի 18-ին. Վերցված է 2020 թ․ նոյեմբերի 21-ին.
  17. ↑ 17,0 17,1 «Владимир Маслаченко: "Хочу финал Лиги чемпионов "Шахтер" — "Динамо"». Сегодня. 2007 թ․ մայիսի 25.(չաշխատող հղում)
  18. ↑ «Анатолий Лысенко: Салют Михалкову». Собеседник. 2010 թ․ մայիսի 5. Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ օգոստոսի 7-ին. Վերցված է 2018 թ․ օգոստոսի 6-ին.
  19. ↑ «Владимир МАСЛАЧЕНКО: "Мужчина с нормальными гениталиями не может вести себя, как Доренко. Даже за большие деньги"». Комсомольская правда. 1999 թ․ հոկտեմբերի 22. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ ապրիլի 25-ին. Վերցված է 2019 թ․ նոյեմբերի 21-ին.
  20. ↑ «Владимир Маслаченко: "Я - волк-одиночка". Популярный телекомментатор отметил тридцатилетний юбилей работы в эфире». Российская газета. 2003 թ․ մայիսի 23. Արխիվացված է օրիգինալից 2003 թ․ հունիսի 28-ին. Վերցված է 2021 թ․ հունիսի 9-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  21. ↑ «Я БОЛЕЛЬЩИК. Земной шар крутится вокруг футбольного мяча». Общая газета. 2001 թ․ հուլիսի 5. Արխիվացված է օրիգինալից 2002 թ․ փետրվարի 22-ին. Վերցված է 2019 թ․ հուլիսի 31-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  22. ↑ «Вратарь с микрофоном». Российские вести. 2001 թ․ հունիսի 29. Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ փետրվարի 15-ին. Վերցված է 2019 թ․ հունիսի 18-ին.
  23. ↑ ««На НТВ никогда не сдавали своих»». Коммерсантъ. 1999 թ․ հունիսի 2. Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ փետրվարի 15-ին. Վերցված է 2017 թ․ մարտի 26-ին.
  24. ↑ «ЗАЦЕПИЛО! "Футбольный клуб" выигрывает у "Футбольного обозрения"». Комсомольская правда. 1999 թ․ հունիսի 26. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ հոկտեմբերի 31-ին. Վերցված է 2019 թ․ նոյեմբերի 21-ին.
  25. ↑ «Великий камбэк «МЮ»-99. Уткин вспоминает Маслаченко, Мельников – Сульшера, Нагучев – ужас и истерику «Баварии»». Sports.ru. 2019 թ․ մարտի 7. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ ապրիլի 17-ին. Վերցված է 2019 թ․ մարտի 13-ին.
  26. ↑ «Голоса эпохи». liport.ru. 2014 թ․ հուլիսի 8. Արխիվացված օրիգինալից 2015 թ․ դեկտեմբերի 23-ին. Վերցված է 2014 թ․ սեպտեմբերի 21-ին.
  27. ↑ «6 самых драматичных развязок в истории Лиги чемпионов». Արխիվացված օրիգինալից 2013 թ․ հոկտեմբերի 2-ին. Վերցված է 2013 թ․ սեպտեմբերի 29-ին.
  28. ↑ «Финал Лиги чемпионов-1999, Манчестер Юнайтед – Бавария – 2:1, видео». Спорт-Экспресс. 2019 թ․ մայիսի 26. Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ փետրվարի 15-ին. Վերցված է 2019 թ․ նոյեմբերի 22-ին.
  29. ↑ ««После таких матчей ноги не держат…» Комментаторы матчей Лиги чемпионов вспоминают самые памятные для себя репортажи». Советский спорт. 2006 թ․ սեպտեմբերի 12. Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ փետրվարի 15-ին. Վերցված է 2019 թ․ հունիսի 25-ին.
  30. ↑ «Лига Чемпионов: "Битва особого значения"». НТВ-Плюс. 2008 թ․ մայիսի 21. Արխիվացված է օրիգինալից 2014 թ․ սեպտեմբերի 21-ին. Վերցված է 2018 թ․ օգոստոսի 29-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  31. ↑ «Новости NEWSru.com :: Владимир Маслаченко выразил поддержку коллективу НТВ, не согласному с назначением нового руководства телекомпании». Արխիվացված օրիգինալից 2011 թ․ օգոստոսի 26-ին. Վերցված է 2011 թ․ նոյեմբերի 27-ին.
  32. ↑ «Великое переселение ТВ-народов». Антенна-Телесемь. 2001 թ․ մայիսի 25. Արխիվացված է օրիգինալից 2002 թ․ մարտի 2-ին. Վերցված է 2019 թ․ մայիսի 6-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  33. ↑ «Голос Европы. Перетурин, Шустер и другие комментаторы финалов Лиги Чемпионов». sports.ru. 2013 թ․ մայիսի 6. Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ նոյեմբերի 13-ին. Վերցված է 2017 թ․ ապրիլի 1-ին.
  34. ↑ ««ТРЕТИЙ ТАЙМ» МЫ УЖЕ ОТЫГРАЛИ». Новая газета. 2001 թ․ ապրիլի 23. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ նոյեմբերի 12-ին. Վերցված է 2019 թ․ ապրիլի 27-ին.
  35. ↑ «ОРТ ПОКАЖЕТ ФИНАЛ И ЕЩЕ 31 МАТЧ ЧМ-98». Спорт-Экспресс. 1998 թ․ հունիսի 5. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ մայիսի 4-ին. Վերցված է 2019 թ․ մայիսի 4-ին.
  36. ↑ «9 голосов Евро-2004». Телеспорт. 2004 թ․ հունիսի 6. Արխիվացված է օրիգինալից 2004 թ․ հունիսի 18-ին. Վերցված է 2018 թ․ նոյեմբերի 13-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  37. ↑ «Тема номера – как телеканалы будут показывать чемпионат мира? Все матчи ЧМ-2006 можно будет увидеть на трех каналах – Первом, «России» и «Спорте»». Советский спорт. 2006 թ․ մայիսի 20. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ նոյեմբերի 26-ին. Վերցված է 2016 թ․ ապրիլի 20-ին.
  38. ↑ «Владимир Маслаченко: «Иногда я несу чушь несусветную»». Sports.ru. 2009 թ․ սեպտեմբերի 24. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ հունիսի 9-ին. Վերցված է 2021 թ․ հունիսի 9-ին.
  39. ↑ «"ЗЕНИТА" НА ПЯТОМ КАНАЛЕ ХВАТИТ ВСЕМ». Невское время. 2005 թ․ փետրվարի 2. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ մայիսի 4-ին. Վերցված է 2019 թ․ մայիսի 4-ին.
  40. ↑ «Начало любого футбольного чемпионата для меня было волнующим событием…" / Спорт / НТВ-ПЛЮС». Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ դեկտեմբերի 7-ին. Վերցված է 2010 թ․ նոյեմբերի 29-ին.
  41. ↑ «Владимир МАСЛАЧЕНКО: телематч длиною в 30 лет». Антенна-Телесемь. 2001 թ․ հունվարի 12. Արխիվացված է օրիգինալից 2002 թ․ հունիսի 25-ին. Վերցված է 2019 թ․ մայիսի 5-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  42. ↑ «Юлия Маслаченко: «С дедушкой можно было нарушить режим»». Sports.ru. 2015 թ․ նոյեմբերի 28. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ հունիսի 9-ին. Վերցված է 2021 թ․ հունիսի 9-ին.
  43. ↑ Маслаченко доставлен в больницу Արխիվացված 20 Նոյեմբերի 2010 թվականին.
  44. ↑ У Маслаченко диагностирован инсульт Արխիվացված 20 Նոյեմբերի 2010 թվականին.
  45. ↑ «Скончался Владимир Маслаченко». Чемпионат.ру. 2010 թ․ նոյեմբերի 28. Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ դեկտեմբերի 2-ին. Վերցված է 2010 թ․ նոյեմբերի 28-ին.
  46. ↑ Черчесов: Никитич был глыбой Արխիվացված 29 Նոյեմբերի 2010 թվականին.
  47. ↑ «Матчи 30-го тура премьер-лиги начнутся с минуты молчания в память о Владимире Маслаченко». Արխիվացված օրիգինալից 2010 թ․ նոյեմբերի 30-ին. Վերցված է 2010 թ․ նոյեմբերի 28-ին.
  48. ↑ На Ваганьковском кладбище прошли похороны Маслаченко Արխիվացված 4 Դեկտեմբերի 2010 թվականին.
  49. ↑ «Самый лучший Маслаченко». «Огонек». 2001. Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ դեկտեմբերի 12-ին. Վերցված է 2009 թ․ դեկտեմբերի 29-ին.
  50. ↑ «Культура. Владимир МАСЛАЧЕНКО: "ЗА "ТЭФИ" Я МАХНУЛ СТАКАН ТЕКИЛЫ"». Московский комсомолец. 2000 թ․ հոկտեմբերի 24. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ հունիսի 27-ին. Վերցված է 2019 թ․ հունիսի 27-ին.
  51. ↑ «Указом президента РФ орденом Дружбы награждён Владимир Маслаченко». Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ հունվարի 3-ին. Վերցված է 2011 թ․ մարտի 15-ին.
  52. ↑ Просьба не кидать файеры на сцену — www.championat.ru Արխիվացված 20 Դեկտեմբերի 2010 թվականին.
  53. ↑ «Маслаченко: Играю в футбол у микрофона». gazeta.ru. Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ հունվարի 19-ին. Վերցված է 2010 թ․ ապրիլի 8-ին.
  54. ↑ «Двенадцатый игрок». Московский комсомолец. 2013 թ․ դեկտեմբերի 5. Արխիվացված օրիգինալից 2014 թ․ օգոստոսի 24-ին. Վերցված է 2014 թ․ սեպտեմբերի 21-ին.

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Վլադիմիր Մասլաչենկո» հոդվածին։
 ⛭ 
  Թեմատիկ կայքեր
Բառարաններ և հանրագիտարաններ
Չափորոշչային վերահսկողություն
ISNI: 0000000041236520 · LCCN: n2007038354 · VIAF: 46212102 · WorldCat VIAF: 46212102
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Վլադիմիր_Մասլաչենկո&oldid=9793437» էջից