Մասնակից:Ani Jaghinyan/Ավազարկղ

LOL Surprise! (от англ. Lil Outrageous Littles; рус. — немного эпатажные крохи) — популярная игрушка-сюрприз в виде 3-дюймового шара с куклой или питомцем внутри. Шар упакован в 7 слоев пленки, поочередно снимая которые можно найти аксессуары для куклы. Компания MGA Entertinment выпустила первую коллекцию этих игрушек в декабре 2016 года.

История[править | править код]

Компания MGA Entertainment^[en] запустила линейку игрушек под маркой «LOL Surprise!» в декабре 2016 года, отказавшись от традиционной рекламы в пользу саморекламы посредством блогеров. Они снимали «распаковку» кукол, чем и заинтересовали тысячи пользователей. Это был удачный маркетинговый ход, благодаря которому продажи начали расти на 500% в неделю. В январе 2017 года продажи стояли на первом месте в категории «Куклы», а в марте — на третьем месте по всему сегменту «Игрушки». К апрелю 2017 года было продано 2,5 миллиона кукол.

ԼՕԼ Սուփրայսը, հայտնի անակնկալ - խաղալիք 3 դույմանոց կլոր տուփով տիկնիկ որըիր մեջ պարունակւմ է ձագուկ։ Գունդը փաթաթված է

Տունիկա, պարկանման հագուստի ձև գլխի և ձեռքերի համար նախատեսված բացվածք, հագուստ որը ծածկում է ամբողջ մարմինը ուսերից մինջև կոնքեր: Տունիկան, պատրաստված էր առանց մեջքի, լայն տարածում է ունեցել հին հռոմու: Տղամարդիկ սովորաբար տունիկան կրում էին պարեգոտի տակից, կանայիք կրում էին անթև տունիկա:

նկարագրություն

Tunica interior, երկրորդ, կարճ տւնիկան, որը կրում էին երիտասարդ հռոմեացի կանայիք:

Tunica tecta, նեղ և երկար հագուստ, հագնում են հռոմեացի աղջիկները չափահաս տարիքում և հարսանիքներում:

Վերնաշապիկի նման տունիկան ծառայում էր հին հռոմեացի կանանց համար որպես տնաըին հագուստ: Այն արդեն գործվացքի հասարակ կտոր չէր, որով ծածկում էին մարմինը: Կարում էին նրանից երկու կտոր, տունիկան ծածկում էր երկու ուսերը, և հագնում էին գլխի հատվածից և սկզբից հագնում էին ձեռքերի հատվածից: Հետո նրա վրա առաջացան թևքերի մասում կարճ անկյուններ, որոնք չեին գործում, ձևավորվում էին որպես գործվացքի ծածկոց,;նրանց երկար ժամանակ հաշվում էին որպես ճոխության և արթյունաբերության նշան:

Տունիկան օձիգ չուներ, բոլոր հին ժամանակների հագուստները օձիգ չունեին :Ծնկների երկարությամբ տւնիկան կապում էին:՜Այս գործվածքը կրում էին հին հռոմեացիները հնավոճ խորհրդանիշներով:Ամեն մեկը պետք է գիտենար իր տեղը, և տունիկան նույնպես այդ թվով չէր կարող ոչմի կասկած թողնել: Նահանգապետը իր ժողովրին հանդիպելիս կրում էր լայն գծերով և պուտերով տունիկա (clavi): Կոչվում էր այսպիսի տունիկա tunica laticlavia. Զինվորական տունիկայի վրա գրված էր չկրել քաղաքացիական հագուստ: Ներկայումս այն անվանում էին ուղիղ, հագուստի առաջի չքանդված մասը , հաճախ առանձ օձիգի, թևքերով և առանձ թևքերի, մեկ նկամ երկու կոնքերի կտրած հատվածով: Երկարությունը միշտ տարբերվում էր կոնքերից ցածր չափսերով:

Ani Jaghinyan/Ավազարկղ

Էմորի Կուկ, ամերիկացի հնչյունային ինժիներ և գյուտարար, հնչյունային արտադրության ռահվիրաներից մեկը։ Որոշիչ դեր է խաղացել վինիլային սկավառակների և բարձրորակ ձայնագրությունների զարգացման ներդրման մեջ.։

1952 թվականին ստեղծեց մի նոր սարքավորում, որը երկտեղանոց հնչյունային ձայնագրման սարքավորում էր, սկզբում ենթադրվում էր, որ պետք է օգտագործվի ցուցադրական նպատակների համար: Սակային սարքավորման պահանջարկն այնքան բարձրացավ, որ Կուկը սկսեց վաճառքի համար արտադրել սարքավորման իր համակարգը, ինչպես նաև հիմնադրեց Cook Records (անգլ.) հնչյունային ձայնագրման ընկերությունը: 1952-1966 թվականներին նա թողարկեց մոտավորապես 140 ձայնագրություն.։ Արդեն 1953 թվականին գրախոսները Կուկի ձայնագրությունները ձայնագրման շուկայում ներկայացրեցին որպես լավ որակի հնչյուն։ Կուկը երաժշտությունը ձայնագրում էր ակադեմիական (մասնավորապես ՈՒիլիս Փեյջի գլխավորությամբ նոր բոստոնյան նվագախումբ), ինչպես նաև ամերիկյան և կարիբյան ժողովրդական ոճերով, ինչպես նաև շրջակա միջավայրի բնաձայնություններ:

1990 թվականին Կուկն իր գրառումների տպավորիչ արխիվները, արտոնագրերն ու փաստաթղթերը փոխանցեց Սմիթսոնովսկյան ինստիտուտին:

Կուկը նաև եղել է Audio Engineering Society ընկերության հիմնադիր-անդամներից մեկը.:

Կենսագություն

Ծնվել է 1913 թվականին Օլբանիում: Եղել է Հարրի և Լավինի Կուկերի միակ երեխան:

Սովորել է Էքսետերի Ֆիլլիպսի ակադեմիայում, ապա՝ մ եկ տարի Մասաչուսեթսի տեխնոլոգիական ինստիտուտում: 1932 թվականին ընդգրկվել է ԱՄՆ ի օդային բանակի կորպուսի մեջ: 1934 թվականին այնտեղից դուրս մնալուց հետո Կուկն ընդունվեց Կոռենելի համալսարան, որտեղ 1938 թվականին ինժիներական աստիճան ստացավ:

Հետագայում Էմորի Կուկն աշխատել է New York Pover and Light Company ընկերությունում,ապա՝ CBS-ում, մինչև որ նրան աշխատանքի չվերցրեցին Western Electric ամերիկյան էլեկտրատեխնիկայի ընկերությունում դաշտային ինժեներության ոլորտում աշխատելու համար: Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ընթացքում Կուկը նախագծեց և ղեկավարեց Trainer ռադարների կառուցումը, որոնք տեղադրված էին կործանիչների վրա:

1945 թվականին իր Flora Park (անգլ.) տան նկուղում ստեղծեց Cook Laboratories ընկերությունը: Այնտեղ Կուկը մշակեց շատ գյուտեր:

1950  թվականին Կուկը հիմնադրեց Sounds of Our Times հնչյունային ձայնագրման ընկերությունը:

1955 թվականին Կուկն առաջին անգամ ներկայացրեց միկրոֆուզիան, որը վինիլային փոշու և հատուկ միկրոֆուզային հավելումների միջոցով վինիլային սկավառակների ստացման գործընթաց էր:Սեղմումն առաջանում էր սեղմված օդի 1.8 կգս/սմ խորանարդ համեմատաբար ցածր ճնշման.: Sunday Times  թերթը   միկրոֆուզիան  անվանել է 1955 թվականի հնչյունային ձայնագրման նվաճումներից մեկը.:

Մահացել է 2002 թվականի փետրվարի 19-ին:

Ծանոթագրություններ

Ani Jaghinyan/Ավազարկղ

Աhլյամ Մուստագանամի, {{langr ալժիրցի գրող և բանաստեղծ, որին անվանում էին «ամենահայտնի արաբ վիպասան»: Նա ծնվել է Թունիսում, քաղաքական և հեղափոխական գործիչ Մուհամեդ Շրիֆի ընտանիքում: Ալժիրի առաջին կին հեղինակն է, որի աշխատանքները թարգմանվել են անգլերեն լեզվով:

Կենսագրություն

Երբ ծնվեց Ահլյամ Մուստագանամին, հայրը մեկ տաով ազատազրկված էր հեղափոխական գործունեության համար: 1954 թվականի Ալժիրի պատերազմի ընթացքում, Թունիսում գտնվող Մուստագանամիների ընտանիքի կալվածքը դարձավ կենտրոնական շտաբ Ալժիրի անկախության համար մարտնչող զինվորների համար, ովքեր իրենց անվանում էին Ալժիրի ժողովրդական կուսակցություն, որի կազմում էին նաև գրողի հայրն ու եղբայրը: 1962 թվականին Ալժիրի անկախությանն ձեռքբերումից հետո ընտանիքը վերադարձավ հայրենիք, որտեղ Ահլյամը գնաց արաբերենով դասավանդվող դպրոցի առաջին դասարան: Գրավյալ իշխանության օրոք ուսուցումն իրականցվում էր միայն ֆրանսերեն լեզվով, արաբերենն արգելված էր:

1960- ականների վերջին և յոթանասունականների սկզբին Ահլյամ Մուստագանամին դարձավ Ալժիրի առաջին արաբախոս հեղինակներից մեկը, ով իր պոեզիան ներկայացրեց ազգային ռադիոյով, որպեսզի նյութապես աջակցի իր ընտանիքին ու հիվանդ հորը: 1973 թվականին Ալժիրի համալսարանում երիտասարդ գրողը ստացել է արաբական գրականության բակալավրի աստիճան, որտեղ միևնույն ժամանակ հրապարակել է իր առաջին բանաստեղծական ժողովածուն՝« Օրերի հանգրվանում» (على مرفأ الأيام):

1982 թվականին նա պաշտպանեց սոցիոլոգիայի ոլորտում թեկնածուական թեզը Փարիզի Սորբոնի համալսարանում, որտեղ գրողը տեղափոխվեց յոթանասունականների վերջին: Ահլամ Մուստագանամին Փարիզում հանդիպեց լիբանանցի լրագրողի հետ: Ամուսնացավ նրա հետ, որից հետո երիտասարդ ընտանիքը տեղափոխվեց Բեյրութ, որտեղ 1993 թվականին լույս տեսավ գրողի առաջին վեպը՝ «Մարմնի հիշողություն»-ը (ذكرات الجسد): Մինչ օրս այս աշխատանքը ոյւնեցել է ավելի քան 30 հրապարակումներ և վաճառվել է ավելի քան մեկ միլիոն օրինակ ամբողջ արաբական աշխարհում: Վեպը անգլերեն է թարգմանվել 2000 թվականին Կահիրեի Ամերիկյան համալսարանում, 1998 թվականին ստացել է «Նագիբ Մահֆուզ-ի գրականության մեդալ:

Այժմ Ահլյամ Մուստագանամին ամուսնու և երեք երեխաների հետ ապրում է Բեյրութում (Լիբանան):

Գրական ժառանգություն

«Օրերի հանգրվանում», 1973, (على مرفأ الأيام).

«Մարմնի հիշողություն», 1993, (ذاكرة الجسد).

«Զգացմունքների քաոս», 1997, (فوضى الحواس)

«Մահճակալի միջով անցնողը», 2003, (عابر سرير).

«Սևը սազում է քեզ», 2012, (الاسود يليق بك).

Ծանոթագրություններ

Ani Jaghinyan/Ավազարկղ

Կառլուշ Ֆելիպե Շիմենեշ Բելու, (պորտ.Carlos Filipe Ximenes Belo; ծնվ. փետրվարի 3, 1948), հռոմեական կաթոլիկ եկեղեցու եպիսկոպոսն է, ով Խոսե Ռամուշ Օրտայի հետ 1996 թվականին ստացել է Նոբելյան մրցանակ Արևելյան Թիմորում հակամարտության խաղաղ և արդար կարգավորման համար: Հանդիսանում է Դոն Բոսկոյի միանձնուհիների միաբանության անդամ և Պորտուգալիայի Ազատության շքանշանակիր:

Կրոնական ճանաչումը

Կառլուշ Բելուն ծնվել է Արևելյան Թիմորի հյուսիսային ափին գտնվող Վայլակամա գյուղում: Նա դպրոցի ուսուցիչ Դոմինգուշ Վազ Ֆիլիպեի և իր կնոջ՝ Էրմելինդա Բապտիստ Ֆիլիպեի ընտանիքում հինգերորդ երեխան էր: Նրա ծնվելուց երկու տարի անց հայրը վախճանվել է: Բելուն կրթութույն է ստան ում կաթոլիկական դպրոցներում, իսկ 1968 թվականին կրթությունն ավարտում է Դիլի մայրաքաղաքացից ոչ հեռու գտնվող փոքրիկ սեմինարիան: 1969-1981 թվականներին (բացառությամբ 1974-76 թվականներին Արևելյան Թիմորում և Աոմինում ստացած գործնական պարապմունքների) Բելուն լինում է Պորտուգալիայում և Հռոմում: Այնտեղ նա սովորում է փիլիսոփայություն և աստվածաբանություն, իսկ 1980 թվականին նա ձեռնադրվում է որպես քահանա: Գտնվելով Եվրոպայում՝ ընդգրկվում է Դոնա Բոսկոյի կաթոլիկական միաբանություն:

Խաղաղապահ գործունեություն

1981 թվականի հուլիսին Բելուն վերադառնում է Արևմտյան Թիմոր: Որպես ուսուցիչ աշխատում է Սալեզյան քոլեջ, որտեղ 20 ամիս անց դառնում է տնօրեն: 1983 թվականից ղեկավարում է Արևմտյան Թիմորի եկեղեցին, որն ուղղակիորեն պատկանում էր Հռոմի Պապին: Արդեն պաշտոնավարումկից հինգ ամիս անց ելույթ է ունենում քարոզչությամբ, որտըեղ արտահայտում էր իր բողոքը սպանությունների ու ձերբակալությունների դեմ, որոնք այդ ժամանակ տեղի էին ունենում Ինդոնեզիայում: Քանի որ եկեղեցին կապի բացառիկ իրավունք ուներ արտաքին աշխարհի հետ, Բելուն օգտվում էր այդ հնարավորությունից, որպեսզի ի հեճուկս հարթեր արտասահմանյան կապերը ի հեճուկս ինդոնեզական ընդդիմության:

1988 թվականին Բելուն դառնում է եպիսկոպոս: 1989 թվականի փետրվարին գրավոր նամակ է ուղարկում Պորտուգալիայի նախագահին, Հռոմի պապին և ՄԱԿ-ի գլխավոր քարտուղարին: Նա խնդրում է Արևելյան Թիմորի ապագա կարգավիճակի և ժողովրդին միկջազգային օգնություն ցուցաբերելու համար ՄԱԿ-ի շրջանակներում հանրաքվե անցկացնել: Խաղաղության հասնելու Բելույի ջանքերը 1996 թվականի դեկտեմբեր ամսին աշխարհի Նոբելյան մրցանակի արժանանալուց հետո ճանաչվեցին համաշխարհային հասարակության կողմից (Ռամուշ Օրտայի հետ):

Հրաժարական և նոր նշանակում

2002 թվականի մայիսի 20- ին Արևելյան Թիմորը անկախացավ Ինդոնեզիայից: Միևնույն ժամանակ առողջության վատթարացման ու բարձր ճնշումների պատճառով Բելուն հրաժարական տվեց Արևելհան Թիմորի եկեղեցու ղեկավարի պաշտոնից: Հովհաննես Պողոս 2-րդ Պապը ընդունում է նրա հրաժարականի դիմումը 2002 թվականի նոյեմբերի 26-ին:

Դրանից հետո նա բուժման նպատակով մեկնում է Պորտուգալիա: 2004 թվականի սկզբին հասարակությունը բազմիցս պահանջում էր նրան վերադառնալ Արևելյան Թիմոր և դառնալ երկրի նախագահ: Վերադառնալ Արևելյան Թիմոր և դառնալ երկրի նախագահ: Այնուամենայնիվ, մայիսին եպիսկոպոս Բելուն Պորտուգալիայի պետական հեռուստաալիքով հայտարարեց, որ չի պատրաստվում հավակնել պետության գլխավոր պաշտոնին:

Հունիսին պարզ է դառնում, որ Բելուի ինքնազգացումը լավանում է, և Վատիկանը նրան ուղարկում է Մոզամբիկ որպես քարոզիչ: 2004 թվականի հուլիսին ուղևորվում է այդ աֆրիկյան պետության մայրաքաղաք Մապուտու:

Արտաքին հղումներ

• Բելու, Կառլուշ Ֆելիպո Խիմենես

Ծանոթագրություններ

Պուերտո-Այորա (իսպ. Puerto Ayora), Սանտա-Կրուս կղզուն կից լողափի հարավային հատվածում տեղակայված քաղաք, որը մտնում է Գալապագոսյան կղզիների (Էկվադոր) կազմի մեջ: Պուերտո-Այորան հանդիսանում է Սանտա-Կրուսի Էկվադորի վարչական բաժանման կենտրոնը, որը Գալապագոսի նահանգային վարչական բաժանումներից է: Ըստ 2010 թվականի մարդահամարի տվյալների Պուերտո-Այորայի բնակչությունը կազմում էր 11974 մարդ: Այն համարվում է Գալապագոսյան կղզիախմբի ամենախոշոր բնակեցված կենտրոնը:

Քաղաքը այդպես է անվանվել ի պատիվ Իսիդրո Այորայի` 1926-1930-ական թվականների Էկվադորի նախագահի:

Պատմություն և արդիականություն

Պուերտո-Այորա քաղաքի ներկայիս վայրում առաջին բնակիչները եղել են նավաստիներ, որոնց նավը կործանվել է 1905 թվականին: Նրանք այնտեղ ապրեցին շուրջ երեք ամիս և օգտագործում էին կակտուսների հյութն ու ծովառյուծների արյունը: 1926 թվականին Պուերտո-Այորան վերաբնակեցվեց մի խումբ նորվեգացիների կողմից, ովքեր 1920-ական թվականներին նոր տարածքներ գրավելու համար եկել էին Գալապագոսյան կղզիներ, հույս ունենալով այնտեղ գտնել ոսկի և ադամանդ: Նրանց հաջողության չհասան, իսկ մի քանի տարի անց Էկվադորի կառավարությունը բռնագրավեց նրանց նավերը և մնացած ունեցվածքը այն հիմունքներով, որ նրանք չէին կատարել ճանապարհների, դպրոցների ու նավահանգստային կառուցապատման` իրենց տրված խոստումները: Արդյունքում 1929 թվականին գյուղում մնացին միայն երեք նորվեգացիներ:

Պուերտո-Այորա քաղաքում գտնվում է ծովային նավահանգիստ: Համարվելով Գալապագոսյան կղզիների ամենախոշոր բնակեցված կենտրոնը, Պուերտո Այորան համարվում է նաև կղզիախմբի զբոսաշրջային կենտրոնը: 1964 թվականին Պուերտո-Այորայի հյուս-արևելյան հատվածում հիմնադրվել է Չարլզ Դարվինի գիտահետազոտական կայանը:

Բնակչությունը

2010 թվականի մարդահամարի համաձայն պուերտո Այորայի բնակչությունը կազմում էր 11974 մարդ:

Աշխարհագրական դիրքը

Պուերտո Այորա քաղաքը տեղակայված է Սանտա- Կրուս կղզու հարավային հատվածում, Սեյմուր ակադեմիական օդանավակայանի կողքին: Սեյմուրը գտնվում է Սանտա Կրուսի առափնյա Բալտրա կղզու վրա (Պուերտո Այորայից մոտավորապես 50 կիլոմետր ավտոմեքենայի մայրուղիով):

Կլիման

Պուերտո Այորայի կլիման

Ցուցիչ	Հունվ.	Փետրվ.	Մարտ	Ապր.	Մայիս	Հուն.	Հուլ.	Օգոստ.	Սեպտ.	Հոկտ.	Նոյեմբ.	Դեկտ.	Տարի
Միջին, առավելագույն ջերմաստիճան	30,6	30,6	30,6	30,6	30,6	29,4	26,7	28,9	27,2	28,9	29,4	30,0	29,4
Միջին ջերմասիճան	25,6	26,1	26,1	26,1	25,6	24,4	22,8	23,9	23,3	23,9	24,4	25,0	24,8
Միջին, նվազագույն ջերմաստիճան	21,1	21,7	21,1	21,1	20,6	19,4	18,9	18,3	18,9	18,9	19,4	20,6	20,0
Տեղումների քանակ, մմ	82	104	99	61	120	53	21	13	20	27	35	22	657

Պուերտո Այորայի նավահանգիստ

Տախտակամածի գիշերային տեսքը

Տների ու ծովածոցի տեսարանըВид на дома и залив

Դարվինի կայանի մուտքը