Քրիստինա Լամբրեխտ

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Քրիստինա Լամբրեխտ
 
Կուսակցություն՝ Գերմանիայի սոցիալ-դեմոկրատական կուսակցություն
Կրթություն՝ University of Mannheim?
Մասնագիտություն՝ քաղաքական գործիչ և փաստաբան
Ծննդյան օր հունիսի 19, 1965(1965-06-19)[1][2] (58 տարեկան)
Ծննդավայր Մանհայմ, Բադեն-Վյուրթեմբերգ, Գերմանիայի Ֆեդերատիվ Հանրապետություն
Քաղաքացիություն  Գերմանիա
 
Կայք՝ christine-lambrecht.de
 
Ինքնագիր Изображение автографа

Քրիստինա Լամբրեխտ (գերմ.՝ Christine Lambrecht հունիսի 19, 1965(1965-06-19)[1][2], Մանհայմ, Բադեն-Վյուրթեմբերգ, Գերմանիայի Ֆեդերատիվ Հանրապետություն), գերմանացի քաղաքական և պետական գործիչ։ Գերմանիայի սոցիալ-դեմոկրատական կուսակցության (ԳՍԴԿ) անդամ է։ Գերմանիայի արդարադատության և սպառողների պաշտպանության նախարար (2019-2021)։ Գերմանիայի սոցիալ-դեմոկրատական կուսակցության (ԳՍԴԿ) անդամ է։ Գերմանիայի արդարադատության և սպառողների պաշտպանության նախարար (2019-2021)։ Գերմանիայի ընտանիքի, տարեցների, կանանց և երիտասարդության հարցերի նախարար (2021)։ Գերմանիայի պաշտպանության նախարար (2021 թվականի դեկտեմբերի 8-ից մինչև 2023 թվականի հունվարի 16)։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1984 թվականին Լամբրեխտն ավարտել է Ֆիրնհայմի Ալբերտ Մեծի գիմնազիան, այնուհետև իրավագիտություն է սովորել Մանհայմի և Մայնցի համալսարաններում։ 1982 և 1992 թվականին հանձնել է առաջին պետական քննությունը և վերապատրաստվել Դարմշտադի շրջանային դատարանում։ Ավարտել է ասպիրանտուրան՝ կառավարման մագիստրոսի աստիճանով, Շպայերի Հանրային կառավարման բարձրագույն դպրոցում և 1995 թվականին հանձնել է երկրորդ իրավաբանական պետական քննությունը։ 1992 թվականից մինչև 1998 թվականը եղել է Մանհայմի առևտրային և կորպորատիվ իրավունքի մասնագիտական ակադեմիայի դոցենտ, միաժամանակ 1995 թվականից Ֆիրնհայմում զբաղվել է մասնավոր փաստաբանական պրակտիկայով[3]։

1982 թվականին Լամբրեխտը անդամակցում է ԳՍԴԿ-ին և սկզբում մասնակցում տեղական քաղաքականությանը։ 1998 թվականին ընտրվել է Բունդեսթագ Բերգշտրասեի Հարավային ընտրատարածքից և ավելի ուշ մի քանի անգամ վերընտրվել։ 2009-2011 թվականներին եղել է կուսակցության խմբակցության պաշտոնական ներկայացուցիչը, ապա եղել է կուսակցության նախագահի տեղակալը[4]։

2018 թվականի մարտին, չորրորդ կառավարության ձևավորման ժամանակ, Մերկելը 2017-ի խորհրդարանական ընտրություններից հետո նշանակվեց Ֆինանսների նախարար Օլաֆ Շոլցի խորհրդարանական պետքարտուղար[5]։

2019 թվականի հունիսի 27-ին Եվրախորհրդարանում ընտրված արդարադատության նախարար Կատարինա Բարլին հրաժարական տվեց, իսկ կաբինետում նրա իրավահաջորդը Քրիստինա Լամբրեխտն էր[6]։

2020 թվականի սեպտեմբերին հայտարարել Է Բունդեսթագի հաջորդ ընտրություններում իր թեկնածությունը չառաջադրելու մասին[7]։

2021 թվականի մայիսի 19-ին, պահպանելով արդարադատության նախարարի պորտֆելը, զբաղեցրել է նաև ընտանիքի, տարեց քաղաքացիների, կանանց և երիտասարդության հարցերի նախարարի պաշտոնը՝ Ֆրանցիսկ Գիֆայիի հարկադիր հրաժարականից հետո՝ դոկտորական ատենախոսության գրագողության սկանդալի պատճառով[8]։

2021 թվականի դեկտեմբերի 8-ին Օլաֆ Շոլցի կառավարությունը երդվեց, որում Լամբրեխտը ստացավ պաշտպանության նախարարի պորտֆելը[9]։

2021 թվականի դեկտեմբերի 19-ին Bild ամսագիրը հարցազրույց է հրապարակել Լամբրեխտի հետ, որում նա, Ուկրաինայի վրա Ռուսաստանի հնարավոր հարձակման վերաբերյալ Արևմուտքի մտահոգությունների համատեքստում, կողմ է արտահայտվել նախագահ Պուտինի և նրա մերձավոր շրջապատի դեմ անձնական պատժամիջոցներ սահմանելուն ասելով՝ «նրանք, ովքեր պատասխանատու են ագրեսիայի համար, պետք է զգան անձնական հետևանքները, օրինակ, որ նրանք այլևս չեն կարող գնալ Փարիզի Ելիսեյան դաշտեր գնումներ կատարելու»[10]։

2022 թվականի հունվարի 22-ին անհապաղ ընդունել է զեկույց Գերմանիայի ռազմածովային ուժերի հրամանատար փոխծովակալ Շյոնբախի հրաժարականի մասին, որը հրապարակայնորեն հայտարարել է, որ Ղրիմն ընդմիշտ կորել է Ուկրաինայի համար[11]։

2022 թվականի ապրիլի 9-ին հայտարարել է, որ իր պահուստներից Ուկրաինային զենք մատակարարելու Բունդեսվերի հնարավորությունները սպառվել են, և դրանց շարունակությունը հնարավոր է միայն ռազմական արդյունաբերության նոր արտադրանքի հաշվին[12]։ Սեպտեմբերին նա հույս հայտնեց, որ Ուկրաինայի ռազմական հաջողությունները Ռուսաստանի հետ դիմակայությունում մոտեցնում են պատերազմի ավարտը և հայտարարեց, որ Գերմանիան պատրաստ է օգնել Ուկրաինային այնքան ժամանակ, որքան անհրաժեշտ է (նա նաև հայտարարեց, որ Եվրամիության անվտանգությունն ապահովվում է Ուկրաինայում)։ Այնուամենայնիվ, Լամբրեխտը հրաժարվել է Ուկրաինային ծանր ռազմական տեխնիկայի՝ «Լեոպարդ» տանկերի կամ «Մարդեր» ՀՄՄ-ի մատակարարումից՝ պատճառաբանելով այդ քաղաքականությունը նրանով, որ ՆԱՏՕ-ի ոչ մի այլ երկիր Ուկրաինային չի փոխանցում նման դասի մարտական տեխնիկա, ինչպես նաև հենց Գերմանիայի մոտ ծանր սպառազինությունների բացակայությունը, որոնք բավարար են սեփական անվտանգությունն ապահովելու համար՝ դրա մի մասը Ուկրաինային հանձնելուց հետո[13]։

2023 թվականի հունվարի 16-ին պաշտպանության նախարարի պաշտոնից հրաժարականի դիմում է ներկայացրել ՆԱՏՕ-ի գործընկերների կողմից Գերմանիայի վրա ճնշումների պայմաններում՝ նրան Ուկրաինային ծանր սպառազինություն մատակարարելու դրդելու նպատակով, ինչը երկրի բազմամյա պաշտպանական քաղաքականության հիմնարար փոփոխություն կլիներ[14]։ Մամուլը հրաժարականի պատճառների շարքին է դասում նաև նախարարի՝ հասարակայնության հետ կապերի ձախողումները, մասնավորապես՝ 2022 թվականի սկզբին Լամբրեխտի հայտարարությունը Ուկրաինային 5000 սաղավարտ մատակարարելու մասին՝ որպես աջակցության ուժեղ ազդանշան, արձակուրդի ընթացքում որդու հետ ռազմական ուղղաթիռով թռիչք և ամանորյա շնորհավորանք ուկրաինացի ժողովրդին Բեռլինի հրավառության ֆոնին, երբ նա ասաց, որ պատերազմը «կապված է շատ հատուկ տպավորությունների հետ» և «շատ, շատ հանդիպումներ հետաքրքիր, անսովոր մարդկանց հետ»[15]։

Ըստ Reuters-ի, նրա որոշումը պայմանավորված էր Գերմանիայի վրա աճող ճնշմամբ՝ Կիևին ռազմական աջակցությունը մեծացնելու պահանջներով և աճող թերահավատությամբ՝ կապված Գերմանիայի զինված ուժերը վերակենդանացնելու նրա ունակության հետ։ Նշվել է, որ Գերմանիայի պաշտպանական հնարավորությունները կասկածի տակ են դրվել այն բանից հետո, երբ զորավարժությունների ընթացքում մի քանի «Պումա» ՀՄՄ-ներ շարքից հանվել են։ Լամբրեխտին մեղադրել են Բունդեսվերը մարզավիճակ ձեռք բերելու անկարողության մեջ՝ չնայած 100 մլրդ եվրոյի չափով հատկացված բյուջեին[16]։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ 1,0 1,1 Stammdaten aller Abgeordneten des Deutschen Bundestages
  2. ↑ 2,0 2,1 Munzinger Personen (գերմ.)
  3. ↑ «Christine Lambrecht» (գերմաներեն). Munzinger-Archiv[de]. Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ ապրիլի 21-ին. Վերցված է 2019 թ․ հուլիսի 6-ին.
  4. ↑ «Neue Justizministerin Lambrecht: „Lassen uns von diesem braunen Sumpf nicht einschüchtern"» (գերմաներեն). merkur.de. 2019 թ․ հունիսի 27. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ հունիսի 30-ին. Վերցված է 2019 թ․ հուլիսի 6-ին.
  5. ↑ «Christine Lambrecht wird neue Bundesjustizministerin» (գերմաներեն). Zeit Online. 2019 թ․ հունիսի 19. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ հունիսի 20-ին. Վերցված է 2019 թ․ հուլիսի 7-ին.
  6. ↑ «Christine Lambrecht als Bundesjustizministerin vereidigt» (գերմաներեն). Zeit Online. 2019 թ․ հունիսի 27. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ հունիսի 29-ին. Վերցված է 2019 թ․ հուլիսի 6-ին.
  7. ↑ «Christine Lambrecht kandidiert nicht mehr für den Bundestag» (գերմաներեն). Spiegel. 2020 թ․ սեպտեմբերի 7. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ նոյեմբերի 24-ին. Վերցված է 2021 թ․ դեկտեմբերի 21-ին.
  8. ↑ «Plagiatsaffäre: Familienministerin Giffey tritt zurück». tagesschau.de (գերմաներեն). 2021 թ․ մայիսի 19. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 19-ին. Վերցված է 2021 թ․ մայիսի 19-ին.
  9. ↑ «Der Kanzler und sein Kabinett» (գերմաներեն). Tagesschau. 2021 թ․ դեկտեմբերի 8. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ դեկտեմբերի 7-ին. Վերցված է 2021 թ․ դեկտեմբերի 8-ին.
  10. ↑ Angelika Hellemann, Lydia Rosenfelder und Wolf Lux (2021 թ․ դեկտեմբերի 19). «„Wir müssen Putin ins Visier nehmen"» (գերմաներեն). Bild. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ դեկտեմբերի 19-ին. Վերցված է 2021 թ․ դեկտեմբերի 20-ին.
  11. ↑ Jan Dörner (2022 թ․ հունվարի 24). «"Krim ist weg" - Marine-chef tritt nach heftiger Kritik ab» (գերմաներեն). Westdeutsche Allgemeine Zeitung. Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ հունվարի 22-ին. Վերցված է 2021 թ․ դեկտեմբերի 25-ին.
  12. ↑ «Bundeswehr "an eine Grenze gekommen"» (գերմաներեն). Tagesschau. 2022 թ․ ապրիլի 9. Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ ապրիլի 9-ին. Վերցված է 2022 թ․ ապրիլի 9-ին.
  13. ↑ Hans von der Burchard (2022 թ․ սեպտեմբերի 11). «EU security 'being defended in Ukraine': Germany's Lambrecht vows continued support for Kyiv» (անգլերեն). Politico. Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ սեպտեմբերի 12-ին. Վերցված է 2022 թ․ ապրիլի 9-ին.
  14. ↑ Kate Connolly (2023 թ․ հունվարի 16). «German defence minister Christine Lambrecht quits after series of blunders» (անգլերեն). The Guardian. Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ հունվարի 16-ին. Վերցված է 2023 թ․ հունվարի 16-ին.
  15. ↑ Hans von der Burchard (2023 թ․ հունվարի 14). «German defense chief reportedly set to quit ahead of key Ukraine tank decision» (անգլերեն). Politico. Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ հունվարի 16-ին. Վերցված է 2023 թ․ հունվարի 16-ին.
  16. ↑ Reuters (2023 թ․ հունվարի 16). «German defence minister resigns amid criticism, pressure over Ukraine arms». Reuters. Արխիվացված է օրիգինալից 2023 թ․ հունվարի 17-ին. Վերցված է 2023 թ․ հունվարի 18-ին. {{cite news}}: |last= has generic name (օգնություն)
Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Քրիստինա Լամբրեխտ» հոդվածին։
Ֆոտո, վիդեո և աուդիո
Թեմատիկ կայքեր
Բառարաններ և հանրագիտարաններ
Չափորոշչային վերահսկողություն
GND: 1061199002 · VIAF: 311602915 · WorldCat VIAF: 311602915
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Քրիստինա_Լամբրեխտ&oldid=9805473» էջից