Ռայմոն Պուանկարե

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Ռայմոն Պուանկարե
ֆր.՝ Raymond Poincaré
Դիմանկար
Ծնվել էօգոստոսի 20, 1860(1860-08-20)[1][2][3][…]
ԾննդավայրԲար լե Դյուկ[4]
Մահացել էհոկտեմբերի 15, 1934(1934-10-15)[1][5][2][…] (74 տարեկան)
Մահվան վայրՓարիզ[5]
ԳերեզմանNubécourt[6]
Քաղաքացիություն Ֆրանսիա
ԿրոնՀռոմի Կաթոլիկ եկեղեցի
ԿրթությունՓարիզի համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետ
Մասնագիտությունքաղաքական գործիչ, փաստաբան և լրագրող
ԱշխատավայրԳլազգոյի համալսարան
ԱմուսինՀենրիետ Պուանկարե
Ծնողներհայր՝ Antoni Poincaré?, մայր՝ Nanine Marie Ficatier?
Զբաղեցրած պաշտոններՖրանսիայի Հանրապետության նախագահ, Ֆրանսիայի ազգային ժողովի պատգամավոր, գերագույն խորհրդական, French co-prince of Andorra?, Ֆրանսիայի նախարարների խորհրդի նախագահ, Ֆրանսիայի ֆինանսների նախարար, Ֆրանսիայի երրորդ հանրապետության սենատոր, Ֆրանսիայի նախարարների խորհրդի նախագահ, Ֆրանսիայի նախարարների խորհրդի նախագահ, Ֆրանսիայի վարչապետ, Ֆրանսիայի սենատի անդամ, Minister of National Education?, bâtonnier? և seat 34 of the Académie française?
ԿուսակցությունԴեմոկրատական ալյանս
Պարգևներ և
մրցանակներ
Grand cross of the Order of the Dragon of Annam Անդրեաս առաքյալի շքանշան Անժուանի աստղի շքանշան Ոսկե գեղմի շքանշանի ասպետ Նիշան էլ Անուարի շքանշանի Մեծ խաչի ասպետ Ֆինլանդիայի Սպիտակ վարդի շքանշանի Մեծ խաչ շղթայով[9] Սերովբեների արքայական շքանշան[7] Սպիտակ Արծվի շքանշան Արիության խաչ Սուրբ Ավետման բարձրագույն շքանշան Order of the Royal House of Chakri Սուրբ Մավրիկիոսի և Ղազարի շքանշանի Մեծ խաչի ասպետ Իտալիայի թագի շքանշանի Մեծ խաչի ասպետ Կամբոջիայի արքայական շքանշանի Մեծ խաչ Պատվո լեգեոն շքանշանի մեծ վարպետ և Երկաթե թագի շքանշան[8]
ԱնդամությունՖրանսիական ակադեմիա[10] և Արվեստների և գիտությունների ամերիկյան ակադեմիա
 Raymond Poincaré Վիքիպահեստում

Ռայմոն Պուանկարե (ֆր.՝ Raymond Poincaré, օգոստոսի 20, 1860(1860-08-20)[1][2][3][…], Բար լե Դյուկ[4] - հոկտեմբերի 15, 1934(1934-10-15)[1][5][2][…], Փարիզ[5]), ֆրանսիացի քաղաքական և պետական գործիչ, Ֆրանսիական ակադեմիայի անդամ (1909)։ Մասնագիտությամբ՝ փաստաբան։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • 1887-1903 թվականներին՝ պառլամենտի դեպուտատ,
  • 1903-1913 թվականներին և 1920 թվականից՝ սենատոր,
  • 1912-1913 թվականներին՝ պրեմիեր մինիստր և արտի գործ, մինիստր,
  • 1913-1920 թվականներին՝ Ֆրանսիայի նախագահ,
  • 1922-1924 թվականներին և 1926-1929 թվականներին՝ վերստին պրեմիեր մինիստր։

Պուանկարեի արտաքին քաղաքականությունն ուղղված էր Անտանտի ամրապնդմանն ու պատերազմի նախապատրաստմանը, Եվրոպայում Ֆրանսիայի գերիշխանության հաստատմանը։

Առաջին համաշխարհային պատերազմի տարիներին Պուանկարե զգալի ազդեցություն է գործել Ռուսաստանի քաղաքականության վրա։ Հոկտեմբերյան հեղաշրջումից հետո Պուանկարեն համարվել է «խորհրդային երկրի թշնամի»։

Պուանկարե երկդիմի և խարդախ քաղաքականություն է վարել արևմտահայության հարցում։ Հայկական բարենորոգումների ծրագիրը առաջ քաշելու ժամանակ ձևացել է հայերի պաշտպան, միաժամանակ, սակայն, վարկ տրամադրել Թուրքիային։ 1918-1919 թվականներին փարիսեցիական խոստումներով հրահրել է եղեռնից փրկված կիլիկիահայերի վերադարձը իրենց հարազատ տները, առանց ապահովելու նրանց անվտանգությունը քեմալական հրոսակների հարձակումներից։ Իր թուրքապաշտպան քաղաքականությամբ նպաստել է հակահայկ որոշումների ընդունմանը Լոզանի կոնֆերանսում[փա՞ստ]։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Տես նաև[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ռայմոն Պուանկարե» հոդվածին։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 9, էջ 454