Օսկար Սկալֆարո

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Օսկար Սկալֆարո
իտալերեն՝ Oscar Luigi Scalfaro
Oscar Luigi Scalfaro portrait.jpg
 
Կուսակցություն՝ Քրիստոնյա-դեմոկրատական կուսակցություն և Դեմոկրատական կուսակցություն
Կրթություն՝ Սուրբ Սրտի կաթոլիկ համալսարան
Մասնագիտություն՝ քաղաքական գործիչ և փաստաբան
Դավանանք կաթոլիկություն
Ծննդյան օր սեպտեմբերի 9, 1918(1918-09-09)[1][2][3][…]
Ծննդավայր Նովարա, Պիեմոնտ, Իտալիա
Վախճանի օր հունվարի 29, 2012(2012-01-29)[4][1][2][…] (93 տարեկան)
Վախճանի վայր Հռոմ, Իտալիա
Թաղված cemetery of Cameri[5]
Քաղաքացիություն Flag of Italy.svg Իտալիա և Flag of Italy (1861–1946).svg Իտալիայի թագավորություն
Ի ծնե անուն իտալերեն՝ Oscar Luigi Scalfaro
Ամուսին Maria Inzitari?
Զավակներ Marianna Scalfaro?
 
Ինքնագիր Изображение автографа
 
Պարգևներ

Օսկար Սկալֆարո (իտալերեն՝ Oscar Luigi Scalfaro, սեպտեմբերի 9, 1918(1918-09-09)[1][2][3][…], Նովարա, Պիեմոնտ, Իտալիա - հունվարի 29, 2012(2012-01-29)[4][1][2][…], Հռոմ, Իտալիա), իտալացի պետական գործիչ, 1992-1999 թվականներին Իտալիայի նախագահ, ապա ցմահ սենատոր։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1942 թվականին ավարտել է իրավագիտությունը Միլանի Սրբազան սրտի կաթոլիկ համալսարանում և սկսել է աշխատել մագիստրատուրայում։

1943-1945 թվականներին մասնակցել է դիմադրությանը՝ օգնություն ցուցաբերելով բանտարկյալներին և հետաքննության տակ գտնվող հակաֆաշիստներին, ինչպես նաև նրանց ընտանիքներին[6]։

1944 թվականին կորցնելով 20-ամյա կնոջը, այլևս չի ամուսնացել։ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ավարտից հետո նա 1945 թվականին դարձել է պետական մեղադրող, վերջինը Իտալիայում, որը մասնակցում էր մահվան դատավճիռին և որը չեղյալ է հայտարարվել։

1946 թվականին ընտրվել է Թուրինի Սահմանադրական վեհաժողովում, 1948 թվականին առաջին անգամ դարձել է Քրիստոնեա-դեմոկրատական կուսակցության պատգամավորների պալատի անդամ։

Մի քանի անգամ կառավարությունում զբաղեցրել է կրտսեր պետական քարտուղարներից մեկի պաշտոնը, 1964-1966 թվականներին եղել է Քրիստոնեա-դեմոկրատական նախագահի տեղակալ։ 1966-1968 և 1972 թվականներին՝ տրանսպորտի և քաղաքացիական ավիացիայի նախարար[7]։

Զբաղեցրել է պահպանողական հակակոմունիստական դիրքեր, 1972-1973 թվականներին եղել է կրթության նախարար, 1983-1987 թվականներին՝ ներքին գործերի նախարար։

1992 թվականին ընտրվել է պատգամավորների պալատի նախագահ, սակայն մեկ ամիս անց դարձել է երկրի նոր նախագահ՝ 1993 թվականին Քրիստոնեա-դեմոկրատական կուսակցության լուծարումից հետո՝ որպես անկախ։ Նրա նախագահ ընտրվելը տեղի է ունեցել երկշաբաթյա անհաջող քվեարկություններից հետո, ինչի վրա ազդել է մաֆիայի կողմից դատավոր Ջովանի Ֆալկոնեի սպանությունը։ 2006 թվականին Սկալֆարոն հանդես է եկել սահմանադրական բարեփոխումների դեմ, որոնք առաջարկվել էին Սիլվիո Բերլուսկոնիի կառավարության կողմից և հանրաքվեին աջակցություն չէին ստացել։ Նա դարձել է ձախ կենտրոնամետ Դեմոկրատական կուսակցության անդամ։

2009 թվականին լինելով Իտալիայի Սենատի տարիքով երկրորդ անդամը, Ռիտա Լևի-Մոնտալչինիից հետո, 2006 թվականին նախագահել է Սենատի առաջին նիստը մերժումից հետո, սակայն 2008 թվականին հրաժարվել է։

Մրցանակներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Պարգևատրվել է Իտալիայի նախագահի հրամանագրով՝

  • «Մշակույթի և արվեստի զարգացման գործում ներդրած ավանդի համար» ոսկե մեդալ (1973 թվականի հուլիսի 31)[8]։

Օտարերկրյա մրցանակներ՝

  • Իշխան Յարոսլավ Իմաստունու I աստիճանի շքանշան (Ուկրաինա)[9]
  • Ուկրաինայի նախագահի գերազանցության պատվավոր նշանը (Ուկրաինա, 1995 թվականի մայիսի 5)՝ Ուկրաինա-իտալական հարաբերությունների զարգացման գործում ներդրած նշանակալի անձնական ավանդի համար[10]
  • «Դոստիկ» շքանշան (Ղազախստան,1998 թվականի սեպտեմբերի 18)՝ Ղազախստանի և Իտալիայի ժողովուրդների միջև բարեկամության, գործընկերության և վստահության ամրապնդման, փոխշահավետ միջպետական տնտեսական համագործակցության ամրապնդման գործում ներդրած անձնական ավանդի, կայունության և խաղաղության ամրապնդման անփոփոխ ձգտման համար[11]
  • Կրկնակի սպիտակ խաչի 1-ին դասի շքանշան (Սլովակիա, 1997 թվականի նոյեմբերի 13)[12]

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Discogs — 2000.
  3. ↑ 3,0 3,1 Բրոքհաուզի հանրագիտարան (գերմ.) / Hrsg.: Bibliographisches Institut & F. A. Brockhaus, Wissen Media Verlag
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Oscar Luigi Scalfaro
  5. ↑ Find A Grave — 1996.
  6. ↑ Vittorio Vidotto (1994)։ «Scalfaro, Oscar Luigi»։ Enciclopedia Italiana - V Appendice (իտալերեն)։ Treccani։ Վերցված է 2017-07-31 
  7. ↑ «Scalfaro, Oscar Luigi»։ Lessico del XXI Secolo (իտալերեն)։ Treccani։ 2013։ Վերցված է 2017-07-31 
  8. ↑ «SCALFARO Oscar Luigi»։ ONORIFICENZE (իտալերեն)։ Presidenza della Repubblica։ Վերցված է 2016-06-13 
  9. ↑ М. П. Білоблоцький, В. Й. Бузало, В. М. Куценко, В. М. Литвин, В. П. Рябоконь. Відзнаки Президента України. Ордени, медалі, нагородна зброя. — К.: «Мистецтво», 1999. — С. 14. — ISBN 966-577-165-5(ուկր.)
  10. ↑ Указ Президента України № 347/95 від 5 травня 1995 року «Про нагородження Почесною відзнакою Президента України»(ուկր.)
  11. ↑ Указ Президента Республики Казахстан от 18 сентября 1998 года № 4074 «О награждении орденом «Достык» О.Л. Скальфаро»
  12. ↑ Štátne vyznamenania udelené v rokoch 1993—1998(սլովակ.)

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

 ⛭ 
  Թեմատիկ կայքեր
Բառարաններ և հանրագիտարաններ
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Օսկար_Սկալֆարո&oldid=8614929» էջից