Կոնստանտին Վորոբյով

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Կոնստանտին Վորոբյով
Ծնվել էսեպտեմբերի 24, 1919(1919-09-24)[1][2]
ԾննդավայրNizhny Reutets, Oboyansky Uyezd, Կուրսկի նահանգ, Խորհրդային Ռուսաստան
Վախճանվել էմարտի 2, 1975(1975-03-02)[1] (55 տարեկան)
Վախճանի վայրՎիլնյուս, Լիտվական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
ԳերեզմանQ31782070?
Մասնագիտությունգրող
Լեզուռուսերեն
Քաղաքացիություն ԽՍՀՄ
Ժանրերպատմվածք
Պարգևներ
«1941-1945 թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում Գերմանիայի դեմ տարած հաղթանակի համար» մեդալ
 Konstantin Vorobyov Վիքիպահեստում

Կոնստանտին Դմիտրիչևիչ Վորոբյով (ռուս.՝ Константин Дмитриевич Воробьёв, սեպտեմբերի 24, 1919(1919-09-24)[1][2], Nizhny Reutets, Oboyansky Uyezd, Կուրսկի նահանգ, Խորհրդային Ռուսաստան - մարտի 2, 1975(1975-03-02)[1], Վիլնյուս, Լիտվական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), ռուս խորհրդային գրող, «լեյտենանտական արձակի» վառ ներկայացուցիչ, Հայրենական մեծ պատերազմի մասնակից, լեյտենանտ, ռազմագերի (1941-1943), պարտիզանական խմբի հրամանատար (1943-1944), ՀՕՊ շտաբի պետ (Շյաուլյայ)։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Կոնստանտին Վորոբյովը ծնվել է 1919 թվականի սեպտեմբերի 24-ին, Կուրսկի նահանգի Նիժնի Ռեուտեց գյուղում (այլ տվյալներով՝ Շելկովկայում)։

Տասնչորս տարեկանում սկսել է աշխատել գյուղի խանութում, որտեղ հացով են վճարել, որպեսզի ընտանիքը փրկի սովից։ Ավարտել է գյուղի դպրոցը, սովորել Միչուրինսկի գյուղատնտեսական տեխնիկումում։ Ավարտել է կինոմեխանիկների դասընթացները և վերադարձել հայրենի գյուղ։

1935 թվականին աշխատել է շրջանային թերթում որպես գրական աշխատակից։ Գրել է «На смерть Куйбышева» անտիստալինյան բանաստեղծությունը և, վախենալով մատնություններից, քրոջ մոտ մեկնել է Մոսկվա։ Մոսկվայում աշխատել է «Սվերդլովեց» թերթի խմբագրությունում։ Սովորել է երեկոյան դպրոցում։

1938 թվականի հոկտեմբերին զորակոչվել է Կարմիր բանակ։ Ծառայել է Բելառուսի ռազմական օկրուգում։ Համագործակցել է «Призыв» բանակային թերթի հետ։ 1939 թվականին բանակային թերթում հրատարակել է իր առաջին պատմվածքները՝ «Սև կիսել» (ռուս.՝ «Чёрный кисель»), «Ջրհորի կռունկի մոտ» (ռուս.՝ «У колодезного журавля»), 1940 թվականին՝ «Ժամացույց» (ռուս.՝ «Часы») պատմվածքը։ Ծառայության ավարտից հետո 1940 թվականի դեկտեմբերին աշխատել է որպես Կարմիր բանակի Ֆրունզեի անվան ակադեմիայի թերթի գրական աշխատակից, որտեղից ուղարկվել է սովորելու Մոսկվայի ՌԽՖՍՀ Գերագույն խորհրդի անվան կարմիրադրոշակակիր հետևակային ուսումնարանում[3]։

Լեյտենանտի կոչումով կռվել է Մոսկվայի մոտ։ Կլինի մոտ 1941 թվականի դեկտեմբերին կոնտուզիահար լեյտենանտ Վորոբյովը գերի է ընկել և գտնվել է Կլինի, Ռժևկի, Սմոլենսկի, Կաունասի, Սալասպիլսի, Շյաուլյայի ռազմագերիների ճամբարներում (1941-1943)։ Երկու անգամ փախել է գերությունից։ 1942 թվականի սեպտեմբերի 24-ի փախուստը հաջողությամբ է պսակվել, և Վորոբյովը այդ օրը համարել է իր երկրորդ ծնունդը։ 1943-1944 թվականներին նա եղել է նախկին ռազմագերիներից կազմված պարտիզանական խմբի հրամանատար՝ Լիտվայում գործող պարտիզանական ջոկատի կազմում (Շյաուլյայի մոտ)։

Կարմիր բանակի զորքերի կողմից Շյաուլյայի ազատագրումից հետո Վորոբյովը նշանակվել է այդ քաղաքում հակաօդային պաշտպանության շտաբի պետ[4]։ Լիտվան դարձել է Կոնստանտին Վորոբյովի երկրորդ հայրենիքը, բայց այստեղ էլ եղել են ՆԳԺԿ-ի ստուգումները և միայն 10 տարի անց արժանացել է «Հայրենական պատերազմի պարտիզանին» 1-ին աստիճանի մեդալի։

1943 թվականին ընդհատակում գտնվելու ժամանակ Վորոբյովը գրել է «Սա մենք ենք, Աստվա՛ծ» ինքնակենսագրական վիպակը գերության տարիների մասին։ 1946 թվականին ձեռագիրը առաջարկվել է «Новый мир» ամսագրին, սակայն այն չի հրապարակվել։ Գրողի անձնական արխիվում վիպակն ամբողջությամբ չի պահպանվել։ Միայն 1986 թվականին այն հայտնաբերվել է Լենինգրադի պետական մանկավարժական ինստիտուտի ասպիրանտուրա Ի. Վ. Սոկոլովայի կողմից ԽՍՀՄ գրականության և արվեստի կենտրոնական պետական արխիվում, որին այն ժամանակին հանձնվել էր «Новый мир» ամսագրի արխիվի հետ միասին։ Առաջին անգամ վիպակը տպագրվել է «Наш современник» ամսագրում 1986 թվականին։

Կոնստանտին Վորոբյովի ամենահայտնի վիպակները

1947 թվականին Վորոբյովը զորացրվել է, տեղափոխվել Վիլնյուս։ Փորձել է աշխատել տարբեր մասնագիտություններով․ եղել է բեռնակիր, վարորդ, կինոմեխանիկ, գրասենյակի աշխատող, ղեկավարել է արդյունաբերական ապրանքների խանութ։ 1952-1956 թվականներին աշխատել է «Խորհրդային Լիտվա» օրաթերթի խմբագրությունում[5], ղեկավարել է գրականության և արվեստի բաժինը։ 1950 թվականին Կոնստանտին Վորոբյովի «Մեկ շնչով» (ռուս.՝ «Одним дыханием») վիպակը Լիտվայի գրողների միության ռուսական բաժանմունքի կողմից երաշխավորել է տպագրության տեղական ալմանախում, սակայն հրապարակումը չի կայացել։ 1951 թվականին Վիլնյուսի ալմանախում հրապարակվել է Վորոբյովի «Լյոնկա» (ռուս.՝ «Лёнька») պատմվածքը։ 1956 թվականին Վիլնյուսում լույս է տեսել նրա «Ձնծաղիկ» (ռուս.՝ «Подснежник») պատմվածքների առաջին ժողովածուն, այնուհետև «Седой тополь» (1958), «Гуси-лебеди» (1960) վիպակների ու պատմվածքների ժողովածուները և այլն։

Տարիներ շարունակ Կոնստանտին Վորոբյովը նամակագրական կապ է ունեցել Վիկտոր Աստաֆևի հետ․ «Երիտասարդ գվարդիա» ամսագրում կարդալով «Ալեքսեյը, որդի Ալեքսեյի» (ռուս.՝ «Алексей, сын Алексея») վիպակը՝ Վիկտոր Պետրովիչը նամակ է ուղարկել հեղինակին խմբագրության միջոցով՝ ծրարի նշելով վրա. «Ուղարկել անձամբ Վորոբյով Կոնստանտինին և իմ ընկեր Նազիրին»[6]։

«Սպանվել են Մոսկվայի մոտ» (ռուս.՝ Убиты под Москвой) վեպը հայտնի խորհրդային քննադատ-ստալինիստ Նիկոլայ Լեսյուչևսկին ներկայացրել է որպես զրպարտչական ստեղծագործության օրինակ[7]։

Կոնստանտին Վորոբյովը մահացել է 1975 թվականի մարտի 2-ին ծանր հիվանդությունից հետո (ուղեղի քաղցկեղ) Վիլնյուսում։ Քսան տարի անց գրողի աճյունը վերահուղարկավորվել է նրա հայրենի Կուրսկում՝ Սպայական (Նիկիտինսկի) գերեզմանոցում։

Ստեղծագործություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Գրել է երեսունից ավելի պատմվածքներ, ակնարկներ և տասը վիպակ։ Պատերազմի դաժանության պատկերող ինքնակենսագրական վեպերը գրողին հաջողվել է հրատարակել մեծ ուշացումներով, հարկադրական կրճատումներով («Սա մենք ենք, Աստված» (ռուս.՝ («Это мы, Господи!»), չի ավարտվել, 1943, հրատարակվել է հետմահու 1986 թվականին, «Ճիչը», 1962)։ Պատերազմի փորձն արտացոլվել է նրա ամենահայտնի վիպակներից մեկում՝ «Սպանվել են Մոսկվայի մոտ» (ռուս.՝ «Убиты под Москвой»)։ Վիպակն առաջին անգամ հրատարակվել է Ալեքսանդր Տվարդովսկու կողմից «Новый мир» ամսագրում 1963 թվականին։

«Իմ ընկեր Մոմիչը» (ռուս.՝ «Мой друг Момич», 1965, հրատարակվել է հետմահու 1988 թվականին) վեպը արտացոլում է կոլեկտիվացման ողբերգությունը (նախկինում տպագրվել է նրա կրճատված տարբերակը, որը կոչվում է «Тетка Егориха»): Ուշացումով լույս են տեսել «Մեկ շնչով» (ռուս.՝ «Одним дыханием», գրվել է 1949 թվականին, տպագրվել է «Վերջին խուտորները» վերնագրով (1958 թվականին), «Երմակը» (ռուս.՝ «Ермак») և այլ ստեղծագործություններ ։

Ճանաչման են արժանացել նաև «Պատմություն իմ հասակակցի մասին» (ռուս․՝ «Сказание о моем ровеснике»), «Գենկա, եղբայր իմ» (ռուս․՝ «Генка, брат мой»), «Ահա եկավ հսկան» (ռուս․՝ «Вот пришёл великан»), «Սինել» (ռուս․՝ «Синель»), «Ալեհեր բարդի» (ռուս․՝ «Седой тополь»), «Почём в Ракитном радости» վեպերը։ 1964 թվականին «Վայզդաս» հրատարակչությունում լույս տեսած «Ահա եկավ հսկան...» գրքի ծանոթագրության մեջ Կոնստանտին Վորոբյովը կոչվել է «ռուսական Հեմինգուեյ», իսկ Դմիտրի Բիկովի գնահատմամբ՝ «Վորոբյովը ռուս գրողներից ամենաամերիկյանն էր, Հեմինգուեյի և Կապոտեի տարօրինակ համադրություն», նրան են պատկանում ռուսական հետպատերազմյան արձակի «ամենանուրբ և հզորագույն տեքստերը»[8]։

Վորոբյովի պատմվածքներն ու վեպերը հրապարակվել են Լիտվայի ռուսական մամուլում («Խորհրդային Լիտվա» թերթ, «Գրական Լիտվա» ամսագիր), ինչպես նաև Ռուսաստանի թերթերում և ամսագրերում («Պատմություն իմ հասակակցի մասին» վիպակը տպագրվել է «Молодая гвардия» ամսագրում 1963 թվականին, «Մեծ բրամ» (ռուս․՝ «Большой лещ») պատմվածքը՝ «Учительская газета»-ում 1966 թվականին, «В куцем челне» ստեղծագործությունը՝ «Զվեզդա» ամսագրում (№ 10) 1967 թվականին, «Ես լսում եմ քեզ» (ռուս․՝ «Я слышу тебя») կինովիպակը՝ «Նևա» ամսագրում 1964 թվականին և այլն)։ «...Եվ քո ամբողջ ցեղին» (ռուս․՝ «…И всему роду твоему») վիպակը մնացել է անավարտ։

Պատմություններն ու վիպակների հատվածներ թարգմանվել են բուլղարերեն, լատիշերեն, գերմաներեն, լեհերեն։ Լիտվերեն են թարգմանվել «Նաստյա» (թարգմանությունը հրապարակվել է «Literatūra ir menas» շաբաթաթերթում, 1968), հատված «Սա մենք ենք, Աստված» վիպակից («Tiesa» օրաթերթ, 1988), լույս են տեսել լիտվերեն թարգմանությունների ժողովածուներ։

Վորոբյովի մասին[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Կոնստանտին Վորոբյովը ուժեղ է այնտեղ, որտեղ նա գրում է՝ լիարժեք ազատություն տալով իրեն և իր երեւակայությանը, իսկ լեզվին՝ լիարժեք շնչառություն, ինչպես քամին, որը տոգորված է իր հայրենի Կուրսկի հողի, ռուսական դաշտերի և այգիների բույրերով։

Նա երկար ու դժվարությամբ գնում էր դեպի գրականություն, նրա ձեռագրերը քննադատում էին մոսկովյան գրախոսները... քննադատում էին անողոք, ոչնչացնելով... «դրական կերպարի խեղաթյուրման», «պացիֆիզմի», «դեգրադացիայի» համար... Հատկապես քննադատվեց «խրամատային ճշմարտության», պատերազմի «նատուրալիստական» պատկերի և «խորհրդային զինվորի կերպարի» խեղաթյուրման համար…

— Վիկտոր Աստաֆև

Վորոբյովը երկու անկեղծ վիպակներ է գրել մերձմոսկովյան մարտերի մասին՝ «Ճիչ» և «Սպանվել են Մոսկվայի մոտ։ Նրանց մեջ, պատահականությունների և ցանկացած կռվի խառնաշփոթի ողջ կուտակման պայմաններում, կգտնենք և 41-ի մեր լիակատար շփոթվածությունը, և այդ գերմանական թեթևությունը, ինչպես մինչև արմունկները ոլորված թևքերով, հոյակապ ինքնաձիգներով կոտորում էին կարմիրբանակայիններին, և անպատրաստ հրամանատարների բթությունը, և այն քաղաքական գործիչների փոքրոգությունը, ովքեր շտապում էին հանել տարբերանշանը և պատռել իրենց փաստաթուղթը, և մեր թիկունքում սնուցած արգելափակիչ ջոկատների դարաններն արդեն այն ժամանակ, որոնք կոտորում էին նահանջող յուրայիններին, և այլն, և դեռ ամեն ինչ չէ, որ տեղավորվել է այստեղ, և այդ մասին էլ ամբողջ սերունդները չեն իմանա ճշմարտությունը։ «Սպանվել են Մոսկվայի մոտ» վիպակը անհաջողություն է ունեցել մի քանի ամսագրերում և տպագրվել է «Новый мир» ամսագրում 63 թվականի սկզբին՝ Տվարդովսկու անձնական որոշմամբ։ Եվ արդեն 20 տարի թաքնվող ճշմարտության խտությունն առաջացրեց խորհրդային պետական քննադատության կատաղի գրոհը, ինչպես մեզ մոտ կարողանում էին ոչնչացնելիս։ Վորոբյովի անունը ատնատակ տրվեց առաջիկա 12 տարվա համար՝ մինչև նրա մահը։ Նա այդ տարիներին ապրել է «մեջքին խրված երկրորդ դանակով», անելանելիության դրության մեջ։

— Ալեքսանդր Սոլժենիցին

Հիշատակ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հուշատախտակ Վիլնյուսի տան պատին, որտեղ գրողն ապրել է 1960-1975 թվականներին
  • Վիլնյուսի տանը, որտեղ իր կյանքի վերջին 15 տարիների ընթացքում ապրել է գրողը, տեղադրվել է հուշատախտակ (Վյարկյու փողոց, 1)։
  • 1995 թվականին Վորոբյովին հետմահու շնորհվել է Սերգեյ Ռադոնեժսկու անվան մրցանակ։
  • 2001 թվականին Վորոբյովին հետմահու շնորհվել է Ալեքսանդր Սոլժենիցինի մրցանակ՝ հետևյալ ձևակերպմամբ․ «...որի ստեղծագործությունները ծանրակշիռ ճշմարտությամբ ցույց են տվել Հայրենական մեծ պատերազմի ողբերգական սկիզբը, դրա ընթացքը, դրա հետևանքները ռուսական գյուղի համար և անտեսված վետերանների ուշ դառնությունը»։ Ալեքսանդր Իսաևիչ Սոլժենիցինը Վորոբյովին անվանել է «բառի ամենանանավոր նկարիչներից մեկը XX դարի երկրորդ կեսին»։
  • Լիտվայում բացվել է գրող Կոնստանտին Վորոբյովի անվան բարեգործական հիմնադրամ[10]։
Կուրսկի մարզում
  • 2009 թվականի հոկտեմբերի 3-ին Կուրսկում՝ Կուրսկի պետական ֆիլհարմոնիայի մոտ գտնվող պուրակում, բացվել է Կոնստանտին Վորոբյովի հուշարձանը[11]։
  • Կոնստանտին Վորոբյովի անունն է կրում Կուրսկ քաղաքի № 35 միջնակարգ դպրոցը, որտեղ գործում է նաև գրողի թանգարանը։
  • Կոնստանտին Վորոբյովի անունը կրում է գրադարան Կուրսկում, որը տեղակայված է Հոկտեմբերի 50-ամյակի անվան փողոց, 15 «ա» հասցեում։
  • Գրողի պատվին կոչվել է Կուրսկ քաղաքի հյուսիսարևմտյան միկրոշրջանի փողոցներից մեկը։
  • Գրողի հայրենի Նիժնի Ռեուտեց գյուղում՝ նրա ծնողների տանը, բացվել է գրողի թանգարանը։
  • Կուրսկի մարզային երկրագիտական թանգարանում գործում է Կոնստանտին Վորոբյովի կյանքին և ստեղծագործությանը նվիրված մշտական ցուցադրություն։
  • Ամեն տարի անցկացվում է Կ. Վորոբյովի անվան ստեղծագործական մրցույթ ռազմահայրենասիրական թեմայով լավագույն լրագրողական ստեղծագործությունների համար։
  • Կուրսկում գրողի 90-ամյակի առթիվ «Սլավյանկա» հրատարակչությունում լույս է տեսել Կոնստանտին Վորոբյովի ստեղծագործությունների հինգհատորյա ժողովածուն։
  • Կոնստանտին Վորոբյովի ծննդյան 100-ամյակի առթիվ կարգադրություն է ստորագրվել Կուրսկի մարզի վարչակազմում՝ «ռուս ականավոր գրող, Կուրսկի մարզի բնակիչ Կոնստանտին Դմիտրիևիչ Վորոբյովի ծննդյան 100-ամյակի տոնակատարության մասին»։ Տոնակատարությունները տեղի են ունեցել 2019 թվականին[12]։
  • 2019 թվականի սեպտեմբերի 24-ին Կոնստանտին Վորոբյովի 100-ամյակին նվիրված միջոցառումների ծրագրի շրջանակներում գրողի անունը կրող թիվ 12 գրադարանում տեղի է ունեցել գրողի հիշատակի սրահի հանդիսավոր բացումը, որտեղ ներկայացված են Կոնստանտին Վորոբյովի կյանքի և ստեղծագործության մասին նյութեր, նրա ձեռագրերի, փաստաթղթերի, նամակների պատճենները, ինչպես նաև լուսանկարներ գրողի ընտանեկան արխիվից[13]։
  • Ռուսաստանի Կուրսկի մարզի Մեդվենսկի շրջանի Ներքին Ռեուտեց գյուղում 2019 թվականի սեպտեմբերի 24-ին խնձորի այգի է հիմնադրվել։ Հարյուր խնձորենիները տնկվել են Կոնստանտին Դմիտրիևիչ Վորոբյովի ծննդյան 100-ամյակի պատվին, որը եղել է գյուղի բնակիչ։ Գյուղի բնակիչների հետ տնկիները տնկել է գրողի դուստրը՝ Նատալյա Կոնստանտինովնան, որն ապրում է Մոսկվայում[14][15]։
  • Հայտնի համերկրացու ծննդյան 100-ամյակի առթիվ Մեդվենսկի շրջանի վարչակազմը սահմանել է հուշամեդալ։ Պարգևատրվածների թվում են գրողի դուստրը՝ Նատալյա Կոնստանտինովնան, քանդակագործ Վլադիմիր Բարտենևը, ուսուցիչներ, թանգարանային և գրադարանային աշխատողներ, գրողներ, լրագրողներ[16]։

Հիմնական ստեղծագործություններ (վիպակներ)[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • 1943 – Սա մենք ենք, Աստվա՛ծ (ռուս.՝ Это мы, Господи!.., հրատ.՝ 1986)
  • 1948 – Մի շնչով (ռուս.՝ Одним дыханием, հրատ.՝ 1958)
  • 1961 – Սպանվել են Մոսկվայի մոտ (ռուս.՝ Убиты под Москвой, հրատ.՝ 1963)
  • 1962 – Ճիչ (ռուս.՝ Крик)
  • 1963 – Պատմություն իմ հասակակցի մասին (ռուս.՝ Сказание о моём ровеснике)
  • 1964 – Почём в Ракитном радости
  • 1965 – Իմ ընկեր Մոմիչը (ռուս.՝ Друг мой Момич, հրատ.՝ 1988)
  • 1967 – Մորաքույր Եգորիխա (ռուս.՝ Тётка Егориха, «Իմ ընկեր Մոմիչը» վիպակի հատված, հրատ.՝ 1967)
  • 1969 – Գենկա, եղբայր իմ (ռուս.՝ Генка, брат мой…)
  • 1971 – Ահա եկավ հսկան (ռուս.՝ Вот пришёл великан…)
  • 1974 – ...Եվ քո ամբողջ ցեղին (ռուս.՝ …И всему роду твоему, անավարտ, հրատ.՝ 1975)

Մատենագիտություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Էկրանավորումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • 1984 — «Անմահության քննություն» (ռուս.՝ «Экзамен на бессмертие», ռեժիսոր՝ Ալեքսեյ Սալտիկով, «Ճիչ» և «Սպանվել են Մոսկվայի մոտ» վիպակների հիման վրա)
  • 1990 — «Սա մենք ենք, Աստվա՛ծ» (ռուս.՝ «Это мы, Господи!», ռեժիսոր՝ Ալեքսանդր Իտիգիլով, «Սպանվել են Մոսկվայի մոտ» վիպակի հիման վրա)

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Русская литература XX века. Прозаики, поэты, драматурги (ռուս.) / под ред. Н. Н. Скатов — 2005. — С. 425—427. — ISBN 5-94848-245-6
  2. ↑ 2,0 2,1 ПроДетЛит (ռուս.) — 2019.
  3. ↑ «Курсанты-выпускники МКПУ им. ВС РСФСР 1941 года». Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ ապրիլի 24-ին. Վերցված է 2021 թ․ դեկտեմբերի 7-ին.
  4. ↑ «ВОРОБЬЕВ, КОНСТАНТИН ДМИТРИЕВИЧ | Энциклопедия Кругосвет» (ռուսերեն). www.krugosvet.ru. Վերցված է 2019 թ․ հունվարի 24-ին.
  5. ↑ Dagytė E., Straukaitė D. Tarybų Lietuvos rašytojai. Biografinis žodynas / Red. V. Beržinis. — Vilnius: Vaga, 1975. — С. 183.(լիտվ.)
  6. ↑ Ростовцева Ю. А. Виктор Астафьев. — М.: Молодая гвардия, 2014. — (ЖЗЛ). — 416 с.: ил. — С. 346.
  7. ↑ Мой XX век: счастье быть самим собой
  8. ↑ Быков Д. Л. Живой: В 2008 году на одном из сетевых форумов кипела дискуссия о повести Константина Воробьёва «Убиты под Москвой» // Известия. — 2009. — 24 сентября.
  9. ↑ Константин Дмитриевич Воробьёв // Курская областная научная библиотека имени Н. Н. Асеева.
  10. ↑ «Литературная Россия: «Внутри схватки»». Արխիվացված է օրիգինալից 2018 թ․ նոյեմբերի 7-ին. Վերցված է 2021 թ․ դեկտեմբերի 20-ին.
  11. ↑ В Курске состоялось открытие памятника Воробьёву
  12. ↑ «Администрация Курской области: К 100-летию со дня рождения Константина Воробьёва». Արխիվացված է օրիգինալից 2018 թ․ նոյեմբերի 7-ին. Վերցված է 2021 թ․ դեկտեմբերի 20-ին.
  13. ↑ «Сегодня куряне вспоминают писателя Константина Воробьёва». Արխիվացված է օրիգինալից 2019 թ․ դեկտեմբերի 11-ին. Վերցված է 2021 թ․ դեկտեմբերի 20-ին.
  14. ↑ Потомкам — в честь 100-летия Константина Воробьёва(չաշխատող հղում)
  15. ↑ «Тропа к Константину Воробьёву». Արխիվացված է օրիգինալից 2019 թ․ դեկտեմբերի 5-ին. Վերցված է 2021 թ․ դեկտեմբերի 20-ին.
  16. ↑ «Курская правда»: Сад как памятник Արխիվացված 2020-09-30 Wayback Machine

Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Казак В. Лексикон русской литературы XX века = Lexikon der russischen Literatur ab 1917 / [пер. с нем.]. — М. : РИК «Культура», 1996. — XVIII, 491, [1] с. — 5000 экз. — ISBN 5-8334-0019-8.
  • Dagytė, Emilija; Starukaitė, Danutė. Vorobjovas Konstantinas // Tarybų Lietuvos rašytojai. Biografinis žodynas. — Vilnius: Vaga, 1975. — С. 28. — 190 с. — 30 000 экз.
  • Кризская Т. В. Лексика художественной прозы К. Д. Воробьёва: словник. — Курск: Кафедра русского яз.: Курский гос. ун-т, 2006. — (Лаб. информ.-метод. обеспечения КГУ). — 220 с.
  • Кризская Т. В. Язык художественной прозы К. Д. Воробьёва: монография. — Российский гос. социальный ун-т, Курский ин-т социального образования (фил.) РГСУ. — Курск: Мечта: Курский ин-т социального образования (фил.) РГСУ, 2009. — 140 с.: табл. — ISBN 978-5-98916-038-9.
  • Кузин Н. Г. Чистая совесть художника: Константин Воробьёв // Кузин Н. Г. Спутники извечные мои… Избранные заметки о русских писателях. Проза. Стихи. — Екатеринбург: Банк культурной информации, 2008. — С. 110—114.
  • Джичоева Е. Г. Серебряная дорога: [Страницы жизни и творчества К. Воробьёва] — Ростов-на-Дону: Ковчег, 2008. — 204 с.: ил., портр. — ISBN 978-5-902477-26-3.
  • Славянский дом: Толока: [Текст (сборник)] / Издатель: Изд. дом «Славянка». — Курск: Славянка, 2001.; 2004, № 49: [85 лет Константину Воробьёву]. — 2004. — 48 с.: ил.
  • Воевал до последней строки…: (Метод. рекомендации и реф. материалы в помощь дет. и шк. б-кам): К 80-летию со дня рождения писателя К. Д. Воробьёва. — Курск: Изд-во Кур. гос. с.-х. акад., 1999. — (Лит. краеведение / Ком. по культуре Правительства Кур. обл. и др.)
  • Тарасенко Н. Е. Тема памяти в прозе К. Д. Воробьева: автореферат дис. … кандидата филологических наук: [Место защиты: Орлов. гос. ун-т]. — Орёл, 2007. — 24 с.
  • Быков Д. Л. Константин Воробьёв // Портретная галерея // Дилетант. — 2018. — № 7. Архивировано из первоисточника 14 Ապրիլի 2021.

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Կոնստանտին Վորոբյով» հոդվածին։
 ⛭ 
  Բառարաններ և հանրագիտարաններ
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Կոնստանտին_Վորոբյով&oldid=9712396» էջից